คำนำ (ในการพิมพ์ครั้งแรก)

​คำนำดูออกจะเป็นการจำเป็นยิ่งที่ผู้เขียนเรื่องจะต้องเขียนคำนำ เพื่อออกตัวบ้าง เพื่ออธิบายเหตุผลบ้าง เพื่อขออภัยโทษในเรื่องชื่อและตำบลบ้าง หรือแจ้งให้ผู้อ่านทราบล่วงหน้าว่าเรื่องไปข้างโลดโผนหรือรัก หรืออะไรก็ตาม บางท่านเห็นว่าเมื่อได้อ่านคำนำของผู้เขียนแล้ว ก็เดาได้ทันทีว่าผู้เขียนคนนั้น ๆ มีภูมิรู้เพียงใด บางท่านก็เห็นว่าอ่านหนังสือที่ไม่มีคำนำนั้น เปรียบเหมือนซดแกงที่ขาดน้ำปลาดี ด้วยเหตุผลดังที่กล่าวแล้ว ข้าพเจ้า (ผู้เขียนเรื่อง) จึงจำเขียนคำนำหน้านี้ หวัง (โดยไม่กล้าคิดจะเป็นจริง) ว่า คำนำของข้าพเจ้าจะทำให้ท่านเดาว่า ข้าพเจ้ามีภูมิรู้ในเชิงประพันธ์เรื่องพออ่านออกรส ข้าพเจ้าไม่กล้ากล่าวล่วงหน้าว่า เรื่อง “ศัตรูของเจ้าหล่อน” นี้จะสนุกสนานโลดโผน​หรือเลวทรามเพียงใด ผู้เขียนย่อมไม่รู้สึกว่าเรื่องที่ตนเขียนนั้นดีหรือเลว นอกจากจะได้ยินกล่าวติหรือชม ข้อนี้ข้าพเจ้าเชื่อแน่วแน่ว่าเป็นจริง แต่อย่างไรก็ดี ข้าพเจ้าหาญที่จะเรียนท่านที่เคารพว่า ข้าพเจ้าเขียนเรื่องนี้โดยอาศัยอุปนิสัยที่ข้าพเจ้าเคยเห็นเคยได้ยิน และเคยเรียนจากบุคคลที่ข้าพเจ้าเคยพบมาเป็นหลัก เมื่อพูดมาเพียงแค่นี้บางทีท่านจะคะเนล่วงหน้าได้แล้วกระมังว่า ท่านจะชอบเรื่องของข้าพเจ้าหรือไม่

ในท้ายแห่งอารัมภกถานี้ ข้าพเจ้าภาวนาให้ท่าน (ผู้อ่านเรื่องนี้) มารู้จักข้าพเจ้าโดยท่านไม่ทราบว่า ข้าพเจ้าใช้นามปากกาว่า “ดอกไม้สด” แล้วและความเห็นของท่านจะเป็นประโยชน์แก่ข้าพเจ้าอย่างยิ่งยวด และข้าพเจ้าจะได้มีโอกาสขอรับประทานอภัยโทษจากท่านสำหรับความอ่อนหัดด้วย

โดยความเคารพ

“ดอกไม้สด”

๒. ๓. ๗๒