ปางที่ ๑๐ กัลก๎ยาวตาร
โคลง ๔
| ๏ อวตารปางสิบนั้น | กำหนด |
| ว่าวิษณุจะลง | สู่หล้า |
| ในกาลอนาคต | คราวหนึ่ง |
| ผลาญบาปเพื่อภายหน้า | สดใส |
| ๏ ในว่าท่านนั้นชื่อ | กัลกี |
| เปนบุรุษผิวขาว | ผ่องแผ้ว |
| จะทรงมิ่งพาชี | ถือดาพ |
| เปนเอกวีระแกล้ว | กลางสมร |
| ๏ จะรอนบำราบผู้ | ใจพาล |
| ที่บ่ได้เคารพ | พระเจ้า |
| หากใครจะเหิมหาญ | แขงขัด |
| กัลกิจะบั่นเกล้า | เกศี |
| ๏ อันกลียุคสิ้น | สุดลง |
| กฤตะยุคเผดิม | ใหม่แล้ว |
| ทุกคนที่งวยงง | หลงอยู่ |
| จะกลับเปรื่องปราชญ์แผ้ว | ผ่องสม จิตนา ฯ |
