๏ ครั้งหนึ่งยังมีเมธี |
หางเปียยาวรี |
เป็นที่รำคาญดาลใจ |
ฯ |
๏ ยิ่งคิดยิ่งข้องหมองใน |
นี่หางอะไร |
ติดสอยห้อยอยู่แต่หลัง |
ฯ |
๏ ยิ่งคิดยิ่งวุ่นฉุนจัง |
สาบานดังดัง |
จะย้ายไปพักตร์สักครา |
ฯ |
๏ ไม่ยอมให้กลิ้งไปมา |
เบื้องหลังเกศา |
ให้ขุ่นวุ่นวายในใจ |
ฯ |
๏ แกคิดคิดมาคิดไป |
ด้วยปัญญาไว |
จึงว่า “ข้าได้หนทาง |
ฯ |
๏ ด้วยฉุนจะหมุนให้หาง |
ย้ายที่” ว่าพลาง |
แกหมุนหมุนไปรอบตัว |
ฯ |
๏ หมุนซ้ายหมุนขวาน่ากลัว |
หูตามืดมัว |
เมธาอุตส่าห์หมุนเวียน |
ฯ |
๏ แต่ผลไม่ดลสมเพียร |
หางคงติดเศียร |
เบื้องหลังเหมือนดังเคยมา |
ฯ |
๏ แกเปลี่ยนเวียนซ้ายไปขวา |
ไปรอบกายา |
ไปหน้ามาหลังวุ่นวาย |
ฯ |
๏ หางเปียก็คงติดกาย |
ดังเคยไม่คลาย |
ไม่คลาดขาดเคลื่อนสมประสงค์ |
ฯ |
๏ ถึงจิตต์คิดคั้นมั่นคง |
เพียงไม่คลายลง |
หางคงต่อหลังดังเดิม |
ฯ |
๏ ฝังนิ่งยิ่งทึ้งดึงเหิม |
กะชากลากเสริม |
หางดื้อคงซื่อต่อหลัง |
ฯ |
๏ ห้อยเฟื้อยเลื้อยไหลไม่ฟัง |
ติดแน่นแฟ้นดัง |
เมื่อแรกไม่แปลกถิ่นฐาน |
ฯ |