ความกตัญญูกตเวทีต่อครูอาจารย์
| อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ | |
| ๏ ความมั่นกตัญญู | ฉะเพาะครูและอาจารย์ |
| รู้คุณกรุณฐาน | ทะนุศิลป์วิชาเสริม ฯ |
| ๏ ทราบนึกระลึกนิตย์ | และเพราะคิดพระคุณเดิม |
| ทำตอบประกอบเติม | กตเวทิตาธรรม |
| ๏ เป็นธรรมะบรรเจิต | ผลเลิศและควรคำ |
| คนชมนิยมจำ | จริยาอุทาหรณ์ ฯ |
| ๏ ทั้งโลกและทางธรรม | ก็แนะนำและแน่นอน |
| ใครยึดประพฤติ, พร | สุภพัฒน์อุบัติหลาย ฯ |
| ๏ คือธรรมประจำลัก- | ขณะหลักจะเล็งทาย |
| คนดีมิดีหมาย | ก็เพราะมีมิมีมวล ฯ |
| ๏ ใครมีก็แม่นแต่ | คุณะแน่บแปรปรวน |
| ตัวอย่างจะอ้างควร | คติรวบสรูปนัย ฯ |
| ฉะบัง ๑๖ | |
| ๏ นำเรื่องเนื่องศาสนาไข | พอเค้าเข้าใจ |
| เพียงข้อเพียงคำจำนง | ฯ |
| ๏ สูงสุดพุทธสาวกสงฆ์ | ท่านฤๅคือองค์ |
| พระสารีบุตร บ่งนาม | ฯ |
| ๏ แรกนั้นปัญญายังทราม | ทราบได้ไต่ถาม |
| เถระชื่อ พระอัสสชิ | ฯ |
| ๏ นำไปเป็นธรรมดำริ | รอบคอบชอบผลิ |
| ผลเผล็ดสำเร็จอรหัตต์ | ฯ |
| ๏ แต่นั้นนิรันดร์มั่นมนัส | เนื่องนิตย์กิจจวัตร |
| ค่ำเช้าเคารพนบนอบ | ฯ |
| ๏ นับเป็นเช่นอาจารย์กอบ | การุณคุณรอบ |
| รำลึกจนขณะจะนอน | ฯ |
| ๏ นมัสการทุกกาลยอกร | กราบพลางวางหมอน |
| หมายทิศที่สถิตพระเถร | ฯ |
| ๏ แล้วท่านจึ่งกรานกายเอน | อินทรีย์มีเกณฑ์ |
| ศีรษะสู่พระอาจารย์ | ฯ |
| ๏ เรื่องปลีกมีอีกอาหาร | หนึ่งทัพพีทาน |
| ของพราหมณ์นามว่าราธะ | ฯ |
| ๏ ท่านได้รับไปในขณะ | นานมากาละ |
| ก็ล่วงก็เลยแล้วแล | ฯ |
| ๏ ท่านแจ้งจำได้ไป่แปร | ลืมพรากจากแด |
| โดยพระพุทธวาจา | ฯ |
| ๏ ให้ท่านจัดการบรรพชา | บวชในศาสนา |
| แก่ราธะพราหมณ์ตามประสงค์ | ฯ |
| ๏ ข้อนี้ที่พระพุทธองค์ | ตรัสสรรเสริญทรง |
| ยกไว้ในสถานท่านดี | ฯ |
| ๏ ด้วยมั่นกตัญญูรู้มี | มุ่งกตเวที |
| กระทำตัวอย่างอ้างมา | ฯ |
| ๏ อย่าเห็นเป็นเหตุยากหา | ไม่ได้ในครา |
| สมัยดลกใหม่ดำเนิน | ฯ |
| ๏ ผู้ที่มีธรรมจำเริญ | ผู้ปราศพลาดเผิน |
| ผิดธรรมก็จำฉิบหาย” | ฯ |
| ๏ หลักมีฉะนี้อธิบาย | บิดเบี่ยงเลี่ยงกลาย |
| เตลิดเปิดเปิงไปไฉน | ฯ |
| ๏ สองนั้นธรรมะมั่นใจ | ประพฤติยึดไป |
| เป็นทางเป็นธรรมนำผล | ฯ |
| ๏ เพื่อความงามเจริญเดินดล | แด่ทุกบุคคล |
| ผู้รู้คุณครูอาจารย์ | (จริงนา) ๚ |
