นิทานเรื่องที่ ๖ เรื่องพระเจ้าเนาวสว่านพิพากษาทรัพย์แผ่นดิน

เหลี่ยม ๖ นั้นจารึกไว้เปนนิทานว่า มีเศรษฐีผู้หนึ่งแลยากจนขายที่บ้านเสีย แลเศรษฐีผู้ซื้อที่บ้านนั้น ให้ฟื้นดินขึ้นปลูกเรือนพบตุ่มทอง ๗ ตุ่ม ๆ เงินตุ่ม ๑ หีบเหล็กหีบ ๑ มีพลอยทับทิมมรกฎอันมีค่าอยู่ในหีบนั้นเปนอันมาก แลเศรษฐีผู้ให้ฟื้นที่บ้านมาคิดว่าได้ซื้อแต่ที่บ้าน แลจะเอาของทั้งนี้ไว้มิควร ชอบให้เศรษฐีผู้เจ้า (ของ) ที่นั้นจึงชอบ คิดแล้วให้ไปหาเศรษฐีนั้นมา จูงมือเศรษฐีไปให้ดูของนั้น แล้วว่าท่านแก่แล้วเอาสิ่งของนี้ไปเถิด เราจะได้ปลูกเรือนลงณที่นี้ เศรษฐีเจ้า (ของ) ที่บ้านปลอบว่าเมื่ออยู่ที่นี่สิ่งของทั้งนี้เรามิได้เห็น เราขายที่บ้านแก่ท่านแล้ว ท่านมาฟื้นที่ได้ของนั้นเปนกุศลของท่าน เราจะเอาของนี้ไปนั้นมิควร แลเศรษฐีทั้งสองถุ้มเถียงกันไปมามิตกลงกัน จึ่งพากันไปหากาฎีผู้พิพากษา ๆ มิตกลงกัน จึ่งเอาเนื้อความกราบทูลแก่พระเจ้าเนาวสว่านวาดิศทรงธรรม ๆ จึ่งให้หากาฎีผู้พิพากษาเสนาบดีมาพร้อมกัน ปฤกษาว่าของทั้งนี้จะให้แก่ผู้ใด เสนาบดีแลกาฎีปฤกษาพร้อมกันว่า เศรษฐีทั้ง ๒ มิยอมรับเอาสิ่งของนั้นแล้ว แลแผ่นดินนี้เปนแผ่นดินของพระมหากระษัตริย์เกิดสิ่งใด ๆ ในแผ่นดินนั้น ชอบเปนของพระมหากระษัตริย์ แลเศรษฐีทั้ง ๒ ก็ยอมทูลเกล้าฯ ถวาย จึ่งพระเจ้าเนาวสว่านตรัสแก่เสนาบดีแลเศรษฐีทั้ง ๒ ว่า ท่านทั้งปวงพร้อมกันพิพากษาว่าแผ่นดินของเรานั้นควรแล้ว แต่ว่าเราเปนพระมหากระษัตริย์ทรงธรรม ประกอบอยู่ทุกสิ่งทุกประการจะปราถนาเอาทรัพย์ซึ่งราษฎรได้นั้นมิชอบ จึ่งทรงพระกรุณาตรัสถามเศรษฐีทั้งสองว่า มีบุตร์อยู่หรือหามิได้ จึงเศรษฐีเจ้าที่นั้นกราบทูลว่า ข้าพเจ้ามีบุตร์ชายคนหนึ่งอายุ ๒๐ ปี แลเศรษฐีผู้ซื้อนั้นกราบทูลว่า ข้าพเจ้ามีบุตร์หญิงคนหนึ่งอายุได้ ๑๗ ปี ครั้นพระเจ้าเนาวสว่านได้ยินเศรษฐีทั้งสองกราบทูลดังนั้น ตรัสว่าบุตร์เศรษฐีทั้งสองชอบยกให้อยู่เปนคู่กัน แลของทั้งนี้ยกให้แก่บุตร์ทั้งสองนั้นเถิด เศรษฐีทั้งสองแก่แล้ว กาฎีเสนาทั้งปวงยกมือถวายบังคมถวายพระพรสรรเสริญพระเดชพระคุณแล้วกราบทูลพระเจ้าเนาวสว่าน พระองค์โปรดทั้งนี้ถึงว่าพระองค์เจ้าเข้าสู่นิพพานก็ดี อันประการซึ่งโปรดมาทั้งนี้ก็จะเลื่องฦๅไปทั่วประเทศ เปนฉบับชั่วพระจันทร์พระอาทิตย์ ด้วยทรงธรรมแก่อาณาประชาราษฎร แลฟ้าฝนก็จะตกเปนปรกติอยู่ตามเทศกาล แผ่นดินบ้านเมืองก็จะเปนศุข จะปลูกผลสิ่งใดก็จะเกิดผล ๆ นั้นแลรวงก็จะเติบใหญ่มีรศต่าง ๆ ราษฎรทั้งปวงได้รับพระราชทานมีกำลัง โรคไภยมิสู้เบียดเบียนได้ จะอยู่เย็นเปนศุขด้วยพระเจ้าทรงธรรมนั้นแล ฯ