ฉากที่ ๒ – สวนในบ้านพระยาวัชรินทร์

(คุณชิ้นเดินเข้ามา)

คุณชิ้น

ต๊ายตาย นี่ทำยังไงจึงจะได้พบคุณหญิงละม้ายสักครู่หนึ่งละนี่ จนให้ไปบอกขอพบแล้วก็ยังไม่ยอมลงมา พุทโธ่ยังรู้ความไม่ตลอดละมันน่ารำคาญแท้ๆ เทียว ต้องคิดอ่านสืบความให้ได้

(หลวงพจนกิจเข้ามา)

หลวงพจน์

อ้อคุณก็มาอยู่นี่ คุณเห็นจะทราบข่าวเรื่องคุณหญิงละม้ายกะขุนเจริญแล้วละซิ

คุณชิ้น

คะฉันเสียใจแท้ๆ เทียว

หลวงพจน์

ที่จริงก็ไม่สงสารเจ้าคุณวัชหรอก อยากรักขุนเจริญนัก

คุณชิ้น

ฮ้าย ขุนเจริญเมื่อไหร่ละ พ่อบุญสมต่างหาก

หลวงพจน์

ไม่ใช่! ขุนเจริญน่ะ เชื่อผมเถอะ

คุณชิ้น

พ่อบุญสมแท้ๆ เทียว ขุนเจริญเปนผู้พาเจ้าคุณวัชไปเจอะเข้าต่างหาก

หลวงพจน์

โธ่ ฉันได้มาจาก–

คุณชิ้น

ดิฉันน่ะได้มาทาง–

หลวงพจน์

ผมถูกแน่ละครับ

คุณชิ้น

เออแน่ะ แม่เสงี่ยมมาแล้ว บางทีจะรู้เรื่องตลอด คอยถามดูที

(ท่านเสงี่ยมเข้ามา)

ท่านเสงี่ยม

เออ แม่ชิ้น ยังไงเรื่องแม่ละม้าย น่าสงสารนะ

คุณชิ้น

จริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะเปนยังงี้ได้

ท่านเสงี่ยม

นั่นแหละกิริยาคนภายนอกเชื่อยาก ฉันน่ะเห็นอยู่แล้วเทียวว่าดูท่าทางเก๋นัก

คุณชิ้น

เออ หล่อนได้ความละเอียดไหม

ท่านเสงี่ยม

ไม่ได้ แต่ได้ยินเขาพูดกันว่าขุนเจริญ–

หลวงพจน์

นั่นปะไร ผมว่าแล้วว่าขุนเจริญ

คุณชิ้น

ไม่ใช่ ที่นัดหมายกันน่ะพ่อบุญสมนะ

ท่านเสงี่ยม

ไฮ้ อะไรจริงหรือ

คุณชิ้น

จริงเทียว ขุนเจริญเปนแต่ผู้นำความมาบอกเจ้าคุณวัชเท่านั้นแหละ

หลวงพจน์

ผมไม่อยากเถียงกะคุณ กะอีความนิดเท่านี้ แต่หวังใจว่าเจ้าคุณวัชน่ะแผลไม่ฉกรรจ์

คุณชิ้น

ตายจริง ถึงมีบาดแผลด้วยหรือ ทำไมกันละนั่น

หลวงพจน์

เกิดรับงานกันขึ้นในห้องนั้นเอง

ท่านเสงี่ยม

เปนยังไงกัน

หลวงพจน์

พอเจ้าคุณวัชพบเมียท่านเข้าก็โกรธแล้วพูดว่า “เองนี่เปนคนอกตัญูมาก”

คุณชิ้น

พูดกับพ่อบุญสมหรือ

หลวงพจน์

กะขุนเจริญ แล้วพูดต่อไปว่า “ถึงฉันแก่แล้วก็จริงแต่ยังมีกำลังพอที่จะแก้แค้นได้” พอว่ายังงั้นแล้วก็ถอดเสื้อออกต่อยกัน–

(นายเสริมเข้ามา)

นายเสริม

ปนนะหลานยิงกันด้วยปน ฉันได้ความแน่นอนทีเดียว

คุณชิ้น

นี่รับงานกันจริงหรือ

นายเสริม

จริงซิจ๊ะแผลออกลึก

หลวงพจน์

เขาว่าพ่อบุญสม ชักมีดออกมาแทงเอาเจ้าคุณวัชนะ

นายเสริม

ที่ไหนปนเบรานิงน่ะต่างคนต่างยิงกัน

หลวงพจน์

เจ้าคุณถูกแทงที่น่าอกนะคุณอา

นายเสริม

ถูกยิงที่ขมับต่างหาก

คุณชิ้น

ตายๆ พุทโธ่

นายเสริม

ที่จริงพ่อบุญสมไม่ได้ตั้งใจ

คุณชิ้น

ไหมล่ะฉันว่าแล้วว่าพ่อบุญสม

หลวงพจน์

คุณอาแกพูดไปยังงั้นเอง ไม่รู้ความจริง

ท่านเสงี่ยม

(พูดป้อง) ไม่ได้น่า จะรออยู่นี่ก็เห็นจะไม่ได้ความจริง ต้องไปสืบที่อื่น (ออกไป)

หลวงพจน์

ท่านเสงี่ยมออกเดือดร้อน ฮะ! ฮะ!

นายเสริม

เขาว่ากันว่า–ฮือ! ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดเวลานี้

คุณชิ้น

ก็เดี๋ยวนี้เจ้าคุณวัชอยู่ที่ไหน

นายเสริม

อ๋อ ฉันได้ยินว่าหามเอามาบ้านแล้ว แต่สั่งบ่าวๆ ไว้ให้บอกกะคนว่าไม่อยู่ เมื่อตะกี้ดูเหมือนหมอเข้ามาคนหนึ่ง

หลวงพจน์

นี่น่ะใครมานี่น่ะ

นายเสริม

เห็นจะเปนหมอแน่

คุณชิ้น

เออเห็นจะได้ความละ

(พระยาอมรเข้ามา)

นายเสริม

เออหมอเปนยังไง

หลวงพจน์

แผลมีดที่น่าอกไม่ใช่หรือ

นายเสริม

แผลลูกปนที่ขมับแน่ละ

พระยาอมร

ว๊ะ! อะไรกัน นี่เปนบ้ากันหรือยังไง

หลวงพจน์

ยังงั้นท่านไม่ใช่หมอหรอกหรือ

พระยาอมร

ก็ไม่ใช่น่ะซิ

นายเสริม

ถ้ายังงั้นคงเปนคนชอบกะเจ้าคุณวัชละซิ ทราบแล้วหรือถูกยิงที่ขมับ

หลวงพจน์

ถูกแทงที่น่าอก

พระยาอมร

ฮือ! ยังไงพูดไม่ตรงกันได้เลย เจ้าคุณวัชเจ็บน่ะแน่หรือ

นายเสริม

แน่เทียว เปนตายเท่ากันเทียว

พระยาอมร

ฮะ! ฮะ! ถ้าเช่นนั้นก็เก่งเต็มทีละ ดูซิ เดินออกมาออกเรื่อยเจื้อยราวกะไม่มีเหตุการอะไรเลย

(พระยาวัชรินทร์ออกมา)

พระยาวัช

อะไรกัน

พระยาอมร

เฮอเจ้าคุณออกมาพอเหมาะเทียว ท่านพวกเหล่านี้บอกผมว่า เจ้าคุณถูกแทงที่อกกะถูกยิงที่ขมับ

หลวงพจน์

ผมยินดีที่เรื่องที่ใต้เท้าถูกบาดเจ็บนั้นไม่จริง แต่เสียใจในเรื่องอื่น

พระยาวัช

(พูดป้อง) ตาย ออกทั่วเมืองแล้วซิ

นายเสริม

ที่จริงใต้เท้าก็มีความผิด ที่แต่งงานภรรยาอายุต่ำกว่าตัวใต้เท้านัก

พระยาวัช

ธุระอะไรของแกล่ะ

คุณชิ้น

แต่ที่จริงเจ้าคุณก็ได้ประพฤติ์ดีต่อแม่ละม้ายมาก อิฉันก็คิดสงสารเจ้าคุณ

พระยาวัช

ผมไม่ต้องการความสงสารของคุณเลย ขอเชิญออกจากบ้านผมเดี๋ยวนี้

คุณชิ้น

ดีฉันจะไปอยู่แล้ว ดีฉันจะเอาความไปเล่าให้ดีเทียว (ออก)

พระยาวัช

ออกไปจากบ้าน ออกไปเดี๋ยวนี้

นายเสริม

ผมลาใต้เท้า ผมจะช่วยแก้ความที่เขาพูดกันผิดในเรื่องนี้ด้วย (ออกไปกับหลวงพจนกิจ)

พระยาวัช

เหลือทน เจ้าพวกมิตร์เหล่านี้มันงูทั้งนั้น ไม่ใช่อื่น

พระยาอมร

ก็น่ารำคาญอยู่ขอรับ

(นายคงเข้ามา)

นายคง

อะไรครับ ผมได้ยินเสียงเอะอะ

พระยาวัช

อ้ายพวกเพื่อนอับปรีมันพากันมากวนฉันเหลือทน

พระยาอมร

เออเจ้าคุณ ผมได้ไปหาหลานผมทั้งสองคนตามที่ที่คิดกันไว้แล้ว

พระยาวัช

ฮะ! มันยอดดีทั้งคู่เทียว ให้ตกกะรกซิ เจ้าคุณคงทราบเรื่องเมียผมกับอ้ายขุนเจริญแล้วละซิ

พระยาอมร

ทราบแล้วเสียใจมาก

นายคง

แต่ที่จริงคุณนายละม้ายก็ยังไม่ได้เสียอะไรลงไป แล้วก็รู้สึกตัวแล้วละขอรับ เมื่อตะกี้ผมเห็นเดินอยู่ที่เฉลียงตาแดงน่าสงสาร

พระยาอมร

เออบางทีผมอยู่จะกีดขวาง ผมจะลาไปเสียที แล้วไปพบกันใหม่ที่บ้านขุนเจริญ ผมจะกลับไปแสดงให้อ้ายหลานทั้งสองคนรู้ความจริงเสียที

พระยาวัช

ได้ ผมจะไป แต่อ้ายบ้านนั้นละออกเกลียดเสียแล้ว

พระยาอมร

ทนเอาหน่อยเถอะครับ (ออกไป)

พระยาวัช

พ่อคงเมื่อแต่กี้แกว่าแกเห็นแม่ละม้ายหรือ

นายคง

ขอรับ หน้าตาดูสลดมากน่าสงสาร เห็นจะรู้สึกตัวแล้วขอรับ ใต้เท้ายกโทษเสียทีเถอะ

พระยาวัช

อ๊ะ ก็อ้ายหนังสือนั่นที่ฉันค้นพบเข้าน่ะยังไง

นายคง

อ๋อ นั่นไม่ควรสงไสยเลย ผมเตรียมจะให้นายพาเปนพยานในเรื่องนี้

พระยาวัช

ถ้าเช่นนั้นก็เปนอันพอ แต่นี่แหละพอรู้กันขึ้นว่าฉันดีกะเมียฉันใหม่ เขาคงพากันหัวเราะเยาะทั่วเมืองละซินะ

นายคง

ช่างเขาปะไรขอรับ จะต้องกลัวทำไม

พระยาวัช

จริง ๆ ไม่ควรกลัว

นายคง

อ้อคุณละม้ายลงมานี่แล้วครับ ผมลาที (ออกไป)

พระยาวัช

ซ่อนเสียก่อนเถอะเห็นจะดีกว่า ดูว่าจะทำยังไง

(เข้าไปซ่อนหลังต้นไม้ ละม้ายเดินเข้ามาช้าๆ แล้วไปนั่งลงบนเก้าอี้ยาว พระยาวัชรินทร์มองดูอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินออกมานั่งลงเคียงละม้าย ละม้ายจะลุกหลีกไป พระยาวัชรินทร์จับมือไว้)

พระยาวัช

แม้ละม้าย! (ละม้ายกลับมาคุกเข่าลงตรงหน้าพระยาวัชรินทร์ และซบหน้าลงบนตัก พระยาวัชรินทร์เอามือลูบศีร์ษะ)

----------------------------

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ