สักรวาเล่นที่ในสระพระราชวังบางปอิน

คืนที่ ๑ ณวัน ๒ ๑๒ฯ ๑ ค่ำ ปีฉลู จุลศักราช ๑๒๓๙

​อาลักษณ๏ สักรวาข้าพระพุทธเจ้า แต่ล้วนเหล่าตระลาการศาลรับสั่ง
สมทบอาลักษณ์ด้วยช่วยกำลัง ถวายบังคมบาทนารถนรินทร์
โปรดให้ลองร้องถวายเปนไปรเวต พอสมเจตนาตรึกนึกถวิล
สิบสี่ค่ำจำจะร้างบางปอิน ไปสู่ถิ่นกรุงเก่าเล่นเหมา เอย. ๚
​สัสดี๏ สักรวาน้อมประนตบทเรศ ปรเมศโมฬิศทุกทิศสถาน
ทรงเจริญศุโขมโหฬาร แด่พระผู้เปนประธานเหล่าประชา
เกล้ากระหม่อมพึ่งมาเวลานี้ หมู่นารีเร่าร้อนอ่อนหนักหนา
เสียงก็แห้งต้องแสงพระสุริยา จงทรงพระกรุณาข้าบาท เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาเคราะห์ดีได้มีเพื่อน พอได้เอื้อนเอ่ยร้องเปนสองเสียง
ค่อยหายเหงาเปล่าใจด้วยใกล้เคียง ได้รอเรียงเรือแอบพอแนบลำ
อย่าสเทินเมินหมางระคางจิตร ขอเชิญคิดตอบคารมให้คมขำ
เหมือนคู่เคยเชยชิดติดประจำ ไม่ควรอำเอื้อนอางขนาง เอย. ๚
​สัสดี๏ สักรวามากับท่านในวันนี้ พอเปนที่เพื่อนร้องพระทองถวาย
ขอจงได้การุญอย่าวุ่นวาย หม่อมฉันคลายไม่เจนคำที่สำนวน
ทั้งบทกลอนอ่อนแอไม่แก่หัด ยังข้องขัดหนักหนาดูน่าสรวล
ที่ถ้อยคำตรัสมาเปนกระบวน สิ่งไม่ควรประทานโทษได้โปรด เอย. ๚
คุณพุ่ม๏ สักรวาสรวมชีพบังคมบาท บรมนาถนฤเบศร์เกษสยาม
สักรวาพลัดพรายเที่ยวพายตาม จึงได้ช้ากว่ายามเปนความจริง
โปรดบังคับจับเรื่องอย่าเคืองขุ่น ท่านกรมขุนต้นรับสั่งอย่านั่งนิ่ง
อย่าเชือนแชแง่งอนทำค้อนติง ฤากริ่งกริ่งในพระไทยอย่างไร เอย. ๚
​อาลักษณ๏ สักรวาจะให้จัดเห็นขัดข้อง เกรงไม่ต้องตามถนัดจะขัดขวาง
ช่วยกันร้องลำทั้งหลายถวายพลาง พอถูกทางตามสัมผัสที่หัดปรือ
ซึ่งจะจัดบทเล่นเห็นดึกนัก ชวนกันพักผ่อนกำลังมั่งเถิดฤา
จะบ่งสุ้งเสียงไว้ให้เลื่องฦๅ ไว้แก้มือวันสมโภชผูกโบถ เอย. ๚
คุณพุ่ม๏ สักรวาเตือนให้จัดว่าขัดข้อง ดูทำนองเหมือนจะไม่เต็มใจเล่น
ชตาตกอกเอ๋ยไม่เคยเปน ฤๅทรงเห็นว่าไม่เลี้ยงคู่เคียงลำ
ได้เฝ้าแหนแสนสบายหมายว่าจะ วิสาสะสู้คารมให้คมขำ
เหมือนมิใช่เรือนัดคู่มัดจำ ต้องร้องลำตามตรัสไม่ขัด เอย. ๚
​อาลักษณ๏ สักรวาชิช่างว่านิจาเอ๋ย ไม่ควรเลยลับปากมาถากถาง
ยังต้องจิตรติดใจที่ไว้วาง ไม่จืดจางคิดเรื้อเบื่อกระบวน
เปนคราวเคราะห์ก็ต้องเฉยเลยสละ มิใช่จะวายรักคิดหักหวน
เห็นล่วงฦกดึกนักหนาเวลาจวน จึงได้ชวนไปนอนพักผ่อน เอย. ๚
คุณพุ่ม๏ สักรวาว่าจริงจริงกลับกริ่งตรึก ฉันไม่นึกลับปากไว้ถากถาง
วานอย่ายอขอประทานแต่ปานกลาง ถึงจะจางจืดก็ได้เปนไรมี
กับคนยากปากคำเหมือนน้ำท่วม ระบมบวมเบื่อจิตรจึงคิดหนี
พอรู้เท่าเข้าใจกันในที ชวนเข้าที่เข้าทางร้อยอย่าง เอย. ๚
​อาลักษณ๏ สักรวาใช่จะยอพูดผลอพลอด ไม่ทิ้งทอดห่างเหเสนหา
คารมอื่นดื่นไปไม่นำพา ฝีปากป้าฟังแล้วกริ่มอิ่มอารมณ์
อันจะทำใจด่วนหาควรไม่ ข้างน่าไปเดือนปียังมีถม
ไม่ย้อนยอกบอกแจ้งแสลงลม แม้นเกรียมตรมทุกข์ตรอมมักผอม เอย. ๚
คุณพุ่ม๏ สักรวาอย่าพิไรเลยไม่เชื่อ ฉันเหมือนเกลือท่านริมกับภิมเสน
เปนกาฝากรากกิ่งแอบอิงเอน มิใช่เกณฑ์เกสรกลีบบีบระบม
สุริยันต์จันทรีเลื่อนลีลาศ ศักราชเดือนปีว่ามีถม
ยิ่งแก่วันฉันยิ่งงอมเกรียมตรอมตรม ไม่ยอมงมโง่โงกเศร้าโศก เอย. ๚
​อาลักษณ๏ สักรวาว่าเล่นออกเปนฉาก ถึงกาฝากก็ยังคิดสนิทสนม
อย่าสร้อยโศกโงกงอมคิดตรอมตรม บอบระบมบวมนักแล้วมักตาย
คิดจุกจิกซิกซี้ไว้ดีกว่า เผื่อเบื้องน่าบุญถึงได้ผึ่งผาย
อย่าพิโรธโกรธกรุ่นคิดวุ่นวาย เกลือคงกลายเปนอำพันสักวัน เอย. ๚

เล่นคืนที่ ๒ ณวัน ๓ ๑๓ฯ ๑ ค่ำ

หลวงสิทธิศร๏ สักรวาอัญชลียินดีนบ โดยเคารพคำนับน้อมจอมสยาม
ข้าพระบาทมุลิกาพยายาม แสวงความชอบในใต้ธุลี
มิได้คิดกายาว่าเหนื่อยเหน็ด ตามเสด็จพระภูมินทร์ปิ่นเกษี
ถ้าแม้นโปรดจะได้เปรื่องกระเดื่องดี จะได้มีชื่อเสียงสำเนียง เอย. ๚
​หลวงพิไชยเสนา๏ สักรวาข้าพระพุทธเจ้า ต่างก้มเกล้าประนตบทศรี
ใต้ลอองบาทาฝ่าธุลี ซึ่งเปนที่เย็นเกล้าเหล่านิกร
ขอสิ่งซึ่งเปนใหญ่ที่ในโลก จงดับโศกบำรุงศุขสโมสร
แด่พระมิ่งนฤเบศร์เกษนคร ดังนารายณ์ฤทธิรอนปางก่อน เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาอภิวาทบาทบงกช จะแจกบทแบ่งบั่นปันให้ว่า
แม่ลูกจันทน์นั้นที่โฉมสีดา วงนี้น่าที่บรมพรหมพงษ์
สิทธิศรรับบททศภักตร์ เล่นเมื่อซักสอบความตามประสงค์
ลำท่าพระจักรกฤษณ์ฤทธิรงค์ บทนี้องค์อสุราว่าก่อน เอย. ๚
​หลวงสิทธิศร๏ สักรวาทศภักตร์ท้าวยักษา จึงเข้ามากราบก้มบังคมไหว้
ข้านี้เห็นนางหลงในพงไพร เก็บมาได้โดยชัดเปนสัจจา
พระราเมศตามข่มเหงคเนงร้าย มาทำลายฆ่ายักษ์เสียหนักหนา
ชอบแต่เข้ามาง้อขอสีดา ตามกิจจาจะได้ให้นางไป เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาองค์บรมพงษ์พรหเมศ สดับเหตุทศภักตร์ขุนยักษา
จึงเอื้อนอรรถตรัสถามพระรามา ที่เขาว่าจริงกระนั้นฤาฉันใด
เขาว่าเก็บนางได้ที่ในป่า เจ้าจงว่าไปสินะเปนไฉน
อย่ายักเยื้องแยบยนต์เปนกลไก จงว่าไปตามจริงอย่านิ่ง เอย. ๚
​คุณพุ่ม๏ สักรวาพระอวตารให้การว่า ฤๅษีพาเดินบกไปยกศิลป์
หลานยกได้ให้สีดายุพาพิน ครั้นเสร็จสรรพกลับบุรินอยุทธยา
ต้องรับสัตย์ทรงฤทธิบิตุเรศ พาดวงเนตรมาผนวชบวชในป่า
ทศภักตร์ยักษ์พาลเจ้ามารยา ลักสีดาแจ่มจันทร์เมียฉัน เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาภูวไนยครรไลหงษ์ สดับองค์อวตารให้การแก้
ความไม่ถูกต้องกันยังผันแปร การจะแน่ข้างผู้ใดก็ไม่ชัด
จึงตรัสถามสีดาว่าไฉน จงว่าไปให้งามโดยความสัตย์
เจ้าคนกลางจงเปนเช่นบันทัด อย่าเลี้ยวลัดกล่าววาจามุสา เอย. ๚
​หลวงพิไชยเสนา๏ สักรวาลักษมีสีดานาฏ บังคมบาททูลความตามประสงค์
ข้ากับลักษณ์รามานราพงษ์ มาดำรงสร้างพรตดาบศนี
ได้ยลกวางกลางป่าพนาเวศ เปนบังเหตุที่จะพรากจากถิ่นที่
พระราเมศประเวศมฤคี อยู่ข้างนี้ทศภักตร์ลักมา เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาภูมีมาลีวราช สถิตย์อาศน์รถอิงพิงเขนย
ฟังคนกลางอ้างคารมสมจำเลย จึงเอื้อนเอ่ยมธุรศแก่ทศกรรฐ์
อย่าละห้อยละเหี่ยด้วยเมียเขา จงฟังเราอย่าโกโรมุ่นโมหันธ์
เร่งรีบส่งองค์สีดาวิลาวรรณ ให้ผัวขวัญของเขาเถิดเจ้า เอย. ๚
​หลวงสิทธิศร๏ สักรวาฟังโองการบรรหารหัก พระยายักษ์ทูลลอองสนองไข
เปนความสัตย์โดยแท้แน่ในใจ ข้าเก็บได้กลางดงที่พงพี
นางเห็นองค์พระรามงามสอาด ข้าเชื้อชาติทศภักตร์เปนยักษี
ด้วยรูปร่างหม่อมฉันนั้นไม่ดี ซึ่งนางนี้เห็นพระรามรูปงาม เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาพรหมพงษ์ทรงสดับ เห็นอุบอับขัดบังคับที่รับสั่ง
ประพฤติการทุจริตให้คิดชัง ยากจะหยั่งความในให้เห็นจริง
จึงผินภักตร์ตรัสถามพระราเมศ จงแจ้งเหตุตามสัจจังอย่านั่งนิ่ง
เมียคนหนึ่งอย่าอาไลยใจประวิง คิดทอดทิ้งให้กับเขาเถิดเจ้า เอย. ๚
​คุณพุ่ม๏ สักรวาพระรามงอนงามขำ ได้ฟังคำไอยกาบัญชาถาม
ทศภักตร์เจ้าสำนวนกระบวนความ ว่ารูปฉันงามคัดค้านให้การยาว
จึงถวายอภิวาทบาทบรม เมียกระผมคู่คุมแต่หนุ่มสาว
อย่าเชื่อโจทย์โปรดรับสั่งสักครั้งคราว ถามหลานสาวสีดาก่อนหนา เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาสอนให้ก็ไม่เชื่อ นึกน่าเบื่อยังตะบอยสำออยอ้อน
แล้วกล่าวถ้อยลอยหน้าสาระวอน ทำแสนงอนอย่างผู้หญิงจริงจริงเจียว
นั่งเลือกผ้าท้าวแขนใส่แหวนก้อย จนเหงื่อย้อยโทรมหน้าลูกตาเขียว
จงทำยอมให้เมียเสียทีเดียว ทำลดเลี้ยวจะต้องตีเดี๋ยวนี้ เอย. ๚
​คุณพุ่ม๏ สักรวาพระรามงามเล็กเล็ก พบยักษ์เจ๊กเจ้าสำนวนกวนโมโห
ไอยกาไอยเกก็เฉโก มาพาโลพาเลอะเซอะสุดใจ
ว่าเลือกผ้าตาเขียวเหลียวมาขู่ ฤาพระครูคิดกระดากไม่อยากได้
เห็นหมอบยิ้มกริ่มกรุ่นอิ่มอุ่นใจ คงได้ไปฝากฝังที่หวัง เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาเห็นไหมเล่าดูเอาสิ เตือนสติให้ยังมาว่ากันได้
ฤาตรองตรึกนึกละเหี่ยเศร้าเสียใจ เบี้ยหวัดไม่ขึ้นกับเขานั่งเหงางม
ได้ชั่งเดียวเปรี้ยวจี๋ปีนี้ขัด เชิญไปวัดริมบ้านหาท่านถม
แทงธรรมบทดูสักครั้งฟังคารม อย่านิยมลูกเมียให้เสีย เอย. ๚
​คุณพุ่ม๏ สักรวาเตือนสติให้บิเบอะ ตรัสออกเปรอะแประเปราะเยาะขยับ
ตรงเบี้ยหวัดตัดหมดเพราะยศยับ คงได้รับห้าชั่งสักครั้งคราว
ผัดเดือนยี่ปีขาลการที่ว่า ไปวัดวาจะทำไมมิใช่สาว
ฟังเทศน์ธรรม์กันชีวิตรให้จิตรยาว หาไม่คราวนี้หมายจะตาย เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาคิดคาดเอาชาติน่า คงได้ห้าชั่งบ้างเหมือนอย่างหมาย
ในชาตินี้แล้วคุณป้าอย่าตะกาย บนแม่ยายแม่ย่าไม่กล้ารับ
คิดกำเริบเอิบโอบโลภเปล่าเปล่า จนแก่เถ้ากร่อนเกรียนเจียนจะดับ
มีเงินทองกองให้แร้งมันแย่งยับ กล่องเงินรับเผาผีดีแล้ว เอย. ๚
​คุณพุ่ม๏ สักรวาคิดคาดในชาตินี้ ให้ฟ้าผี่เถิดเพคะกรมขุน
ฉันไม่อวดสวดมนต์ขอผลบุญ อยากเปนคุณท้าวอนงค์ทรงกันดาล
ตรงแม่ย่าสีกุกอย่าทุกข์ร้อน ฉันอ้อนวอนแล้วแกคงจะสงสาร
ถ้าท่านอยากจะเปนโสดเปรื่องโปรดปราน จงคิดอ่านบนแม่ย่าล่วงน่า เอย. ๚

เล่นคืนที่ ๓ ณวัน ๔ ๑๔ฯ ๑ ค่ำ

หลวงสิทธิศร๏ สักรวาข้าพระองค์จำนงจิตร ตั้งหน้าคิดมาฉลองร้องถวาย
ก้มเศียรคำนับพร้อมโน้มน้อมกาย ล้วนแต่ชายข้าบาทราชการ
ฉลองพระเดชพระคุณการุญรัก สามิภักดิพระภูมินทร์ปิ่นสถาน
เพิ่มพระยศจอมหล้าสุธาธาร ไม่เกียจคร้านราชกิจสักนิด เอย. ๚
​ท่าพระ๏ สักรวาน้อมประนตบทเรศ ฉลองพระเดชพระคุณบุญราษี
ด้วยพระองค์ทรงพระบารมี อุทิศที่วิสุงคามอารามเรือง
ขอเดชะบุญญาอานิสงษ์ ให้ดำรงโลกฦๅระบือเลื่อง
ให้ดับทุกข์ยุคเข็ญเย็นใจเมือง ทั้งฟุ้งเฟื่องฟูพระยศปรากฎ เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาเคารพน้อมนบบาท ภูวนารถนฤเบศร์เกษสยาม
ทรงพระราชศรัทธาพยายาม ประกอบความสืบบุญอดุลย์ดล
อนึ่งขอน้อมนบอภิวาทน์ แทบบัวบาทบรมวงษ์ผู้ทรงผล
ขอเชิญสิ่งศักดิสิทธิฤทธิรณ ชูพระชนม์ยืนอย่าถอยจากร้อย เอย. ๚
​หลวงพิไชยเสนา๏ สักรวาขึ้นสิบสี่ปีฉลู วันเดือนอ้ายหมายผู้คนพร้อมหน้า
แรมค่ำศุกรผูกพัทธสีมา ทรงศรัทธาการสมโภชโปรดสามวัน
งิ้วหนังลครครบเพลงปรบไก่ ดอกไม้ไฟพระสวดประกวดประขัน
ปักฉัตรเบญจรงค์ลายรอบหลายพรรณ พระสวดฉันไปจนฤกษ์งานเลิก เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาจะกำหนดบทให้เล่น นายฤกษ์เปนพระรามงามสง่า
วงแม่จันนั้นที่โฉมสีดา ลำนี้ว่านักพรตกำหนดนาม
หมื่นนิพนธ์คนดีที่บุตรลบ เล่นเมื่อพบบิดรวิงวอนถาม
แต่จะขอย่อกำหนดบทพระราม พยายามวอนฤๅษีเดี๋ยวนี้ เอย. ๚
​ท่าพระ๏ สักรวาพระรามงามสง่า เข้าวันทาพระนักพรตสลดจิตร
จึงวอนว่าข้าแต่พระทรงฤทธิ ฉันคิดผิดขับหนีแม่สีดา
ด้วยได้เคยเชยโฉมประโลมเล้า ครั้นจากเจ้ารัญจวนคร่ำครวญหา
ขอพึ่งพักนักบุญกรุณา ช่วยวอนว่าให้หล่อนคืนมาชื่น เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาพระมุนีฤๅษีแก่ นั่งยิ้มแต้ป้องภักตร์แล้วซักถาม
เหตุอะไรไฉนเธอเออพระราม จะนำความอาบัติมาซัดเรา
เปนชีบานาสงฆ์ทรงสิกขา จะพูดจาไม่ถนัดขัดหนาเจ้า
แม้อ้อนวอนให้หนูลบช่วยรบเร้า ก็เห็นเขาคงจะดีฟ้าผี่ เอย. ๚
​ท่าพระ๏ สักรวาจักรพงษ์ทรงสดับ น้อมคำนับพระสิทธาน้ำตาไหล
หมายพึ่งพักสักคราตัดอาไลย เสียแรงใช้กระหม่อนฉานเนิ่นนานมา
จึงเหลียวหน้าไปหาพ่อบุตรลบ ไปนอบนบมารดรนะหล่อนจ๋า
ให้แม่คืนชื่นชิดกับบิดา พระลูกยาได้เปนศุขอย่าทุกข์ เอย. ๚
หลวงสิทธิศร๏ สักรวาฟังบิดาน่าสงสาร เห็นอาการชนนีไม่ดีด้วย
จึงเข้ากอดบาทาระร่ารวย แม่จงช่วยเห็นกับฉันนั้นสักที
ฉันสงสารพระบิดาน้ำตาเล็ด ท่านเฝ้าเช็ดน้ำเนตรท่วมจนบวมปี๋
เปนลูกกำพร้าพ่อก็ไม่มี ให้ฟ้าผี่เถิดนะแม่อย่าแช เอย. ๚
​หลวงพิไชยเสนา๏ สักรวาอัคเรศเกษนารี องค์พระลักษมีศรีสมร
ว่าแม่จากทรงฤทธิพระบิดร ค่อยวายร้อนเพราะมุนีพระชีไพร
ถนอมลูกเลี้ยงไว้จนใหญ่เติบ เที่ยวกำเริบเล่นป่าอาว์จับได้
เขาทำโทษโทษาแทบคาไลย ขืนร่ำไรเรื่องนี้จะตี เอย. ๚
หลวงสิทธิศร๏ สักรวาบุตรลบเฝ้ารบเร้า พระแม่เจ้าไม่เห็นจริงทุกสิ่งสิ้น
คิดสงสารพระองค์พงษ์นรินทร์ พระภูมินทร์จงไปหาขรัวตาชี
ให้อ้อนวอนแล้วคงเปาะเห็นเหมาะเหม็ง ตะแกเก่งข้างคาถาตาฤๅษี
เรียนเสน่ห์ท่านขรัวตาเห็นท่าดี เร็วเร็วซีแม่ท่านโกรธโทษฉัน เอย. ๚
​ท่าพระ๏ สักรวาพระทรงสังข์ได้ฟังบุตร บอกว่านุชหน่ายจิตรคิดสงไสย
เจ้างามสรรพลับหลังจะอย่างไร จึงรีบไปถึงพระคุณพระมุนี
ฝ่ายลูกอ้อนเข้าไปวอนมารดรแล้ว พระน้องแก้วก็ยังแกล้งทำแหนงหนี
ควรดับเข็ญเปนธุระของพระชี เขาว่ามีเสน่ห์ช่วยฉันด้วย เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาพระมุนีฤาษีเถ้า ครั้นจะเอาเปนธุระกลัวจะเสีย
ด้วยเปนการพันพัวเรื่องผัวเมีย จะไกล่เกลี่ยก็กลัวตัวบาปกรรม
จึงว่ากับองค์พระหริรักษ์ รูปนี้จักพูดก็ยากถลากถลำ
จงไปอ้อนวอนสำออยด้วยถ้อยคำ เรื่องเสน่ห์รูปทำไม่เปน เอย. ๚
​ท่าพระ๏ สักรวาสดับถ้อยนึกน้อยจิตร พระนักสิทธิสลัดเสียว่าเมียผัว
ซึ่งสิกขาอย่าครวญไม่ควรกลัว ไม่หมองมัวพระบาฬีก็มีมา
ถ้าเปนเย็นเปนชู้สู่สื่อชัก บาปกรรมนักอาบัติชัดหนักหนา
ไม่ถึงสังฆาทิเสสเวทนา พอปลงอาบัติได้เปนไร เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาเอ้อเฮอเออนั่นแน่ พูดเปนแง่ยอกย้อนมาตอนตัด
พระนัดดาเปนมหาวัดสุทัศน์ ก็เจนจัดรู้จบครบคำพระ
จะแกล้งให้รูปต้องของหมกมุ่น เปนของเชื้อเจือเมถุนกุลทูสะ
รูปอยู่เดียวเปลี่ยวเพื่อนสมณะ เห็นว่าจะปลงอาบัตินั้นขัด เอย. ๚
​ท่าพระ๏ สักรวาแรกรู้เรียนอยู่มั่ง ครั้นตกถังก็นับถือพระฤๅษี
หมายเปนหนึ่งพึ่งพาบารมี ตรัสพาทีเลอะเทอะว่าเลอะละ
พระสิทธาก็รักษาเพียงศีลสิบ ไม่ควรหยิบยกว่าสาธุสะ
เพราะเห็นไม่มีสำรับคำนับพระ คอยแต่ใช้ไม่ธุระจริงเจียว เอย. ๚
หลวงสิทธิศร๏ สักรวาเชิญพระองค์ผู้ทรงภพ ลูกปรารภอยากให้พ่อพูดจ๋อแจ๋
ทำเปนเจ้าชู้ป๋อเฝ้ากอแก พระเจ้าแม่คงเมตตาท่าได้การ
แล้วพาองค์พระบิดาไปหลังกุฏิ์ จึงวิ่งผลุดทูลมารดาน่าสงสาร
มานี่แน่เจ้าขาข้ารำคาญ จงแก้ง่านข้าสักนิดตามจิตร เอย. ๚

เล่นคืนที่ ๔ ณวัน ๕ ๑๕ฯ ๑ ค่ำ

ท่าพระ๏ สักรวามาพร้อมน้อมประนต บาทบงกชมุลิกาสุธาสวรรค์
ทรงพระคุณกรุณาไม่ราวัน ดังฉัตรกั้นเกษีไม่มีไภย
ขอปรีชาปรากฎพระยศโยค สว่างโลกเรืองแลดังแขไข
ข้าพระบาทพลาดพลั้งเปนอย่างไร ควรมิควรขอพระได้โปรดโทษ เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาจะพิกัดจัดให้เล่น นายฤกษ์เปนประสันตาปรีชาขยัน
วงนารีที่มิสาอุนากรรณ ลำนี้นั้นปันหยีมีศักดา
สิทธิศรกล่าวคำตำมะหงง เห็นมั่นคงต้องกระบวนควรหนักหนา
เล่นเมื่อชนไก่พนันนัดสัญญา ประสันตารีบไปจัดไก่ เอย. ๚
ท่าพระ๏ สักรวาประสันตามีมารยาตร ชวนน้องนารถอนุชาปัญญาขยัน
จะไปหาไก่ดีที่สำคัญ จะไปเกณฑ์เล่นพนันเขาวันนี้
พอไปพบไก่ดีขันรี่เรื่อย ดีทั้งเดือยทั้งแข้งเปนแสงศรี
จับได้ไก่ไม่รอจรลี มาถึงที่ชนไก่เร็วไว เอย. ๚
หลวงสิทธิศร๏ สักรวาตำมะหงงประสงค์ไก่ แล้วเลือกได้ไก่ประดู่ดูแหลมหลัก
เกล็ดแข้งนาคราชฉลาดนัก มีลำหักเปาะได้มาหลายครา
ทั้งรูปโฉมกลมกล่อมพริ้งพร้อมหมด ชนก็อดท่วงทีดีหนักหนา
พอวางหางปล่อยปล้ำต้องตำรา ตีถูกไก่ประสันตาเสียงฮา เอย. ๚
​ท่าพระ๏ สักรวาประสันตาปรีชาฉลาด ชะตำมะหงงองอาจไม่อดสู
ไก่ของเราเล่าก็เอกเศกต่อครู จะได้ดูสักปึงที่ถึงดี
เออนี่แน่ตำมะหงงอย่าหลงล้อ เราจะต่อให้หนาห้าเอาสี่
พอไก่เราเข้าท่าเตะตาที ก็วิ่งหนีเขาไปจนใจ เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาปันหยีครูเจ้าชู้ใหญ่ แลเห็นไก่แพ้วิ่งนึกกริ่งจิตร
อุนากรรณคนนี้เคยมีฤทธิ เมื่อครั้งติดสักรวาที่ท่าช้าง
แต่ยังสาวคราวเปนบุษบา ยังเข้าคร่าดาบอิเหนาเอามาบ้าง
อิเหนาเก่านักเลงแท้ยังแพ้นาง นี่อย่าวางเม็ดเหมือนคราวเปนสาว เอย. ๚
​คุณพุ่ม๏ สักรวาอุนากรรณเทวัญแปลง แอบนั่งแฝงมุลี่ทำทีเก้อ
ไก่ปันหยีตีแพ้ชะแง้ชะเง้อ คนร้องเออเสียงอึงตลึงแล
ไก่เปนรองร้องว่าเรื่องท่าพระ พูดเกะกะว่ากล่าวความเก่าแก่
ว่าไปแย่งดาบฝรั่งที่หลังแพ พูดให้แน่นะปันหยีข้อนี้ เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาใช่จะแสร้งกล่าวแกล้งว่า ที่เจรจานั้นเปนแน่อย่าแก้เกี้ยว
บุษบาเขาไม่ปดพูดลดเลี้ยว จริงจริงเจียวความขำข้อสำคัญ
ถึงไก่แพ้ก็อย่าเยาะเคาะแคะพี่ ของดีดีมีประจำไว้ทำขวัญ
จะหาตัวอีหนูจ้างมารางวัล เหมือนคราวนั้นนึกลองเถิดน้อง เอย. ๚
​คุณพุ่ม๏ สักรวาอุนากรรณไม่หวั่นหวาด บรมนารถวังน่าว่าอิเหนา
ก็ทรงพระสวรรคตหมดสำเนา ช่างเก็บเอาอะไรมาว่าใส่ความ
เพราะไก่แพ้แก้เกี้ยวมาเที่ยวขู่ เอาอีหนูมาบอกออกสนาม
เปนไฉนนั่นจะไม่ให้ก็ตาม แต่อย่าลามลวนคำให้ช้ำ เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาตัวพี่ก็อิเหนา คือองค์เก่าแลมาเกิดกำเนิดใหม่
ไม่เชือนเฉยเลยลืมที่ปลื้มใจ พี่คิดไว้หวังจะเลี้ยงเคียงประคอง
อย่าหวนหุนมุ่นมุทำดุดื้อ คิดแขงมืออึดอัดตุปัดตุป่อง
จงปรานีมีอาไลยในทำนอง อันเงินทองของพี่มีถม เอย. ๚
​คุณพุ่ม๏ สักรวาสมคิดบพิตรพี่ คือองค์อีเหนานารถมุ่งมาดหมาย
กลับมาเกิดเลิศหล้าปรีชาชาย รักประจำทำให้อายแทบวายชนม์
คิดก็สะพระไทยทำได้ฤๅ จนเสียชื่อพระบุตรีออกปี้ป่น
อิเหนาเก่าเล่าฉันขู่ก็สู้ทน ไม่เปนคนบ้ายุดันดุ เอย. ๚

คืนที่ ๕ ณวัน ๖ ๑ฯ ๑ ค่ำ

คุณพุ่ม๏ สักรวาทรงตรัสให้จัดเรื่อง ที่บาทเบื้ององค์สำคัญเปนปันหยี
ไชยเสนาว่าพลางเปนนางชี อันลำนี้ตัวขยันประสันตา
เมื่อจับยามตามหย้าหรันไม่ทันรู้ พบแอหนังนั่งอยู่บนภูผา
วงท่าพระจะหรังวิสังกา ออกเจรจาพากย์หนังให้ฟัง เอย. ๚
​อาลักษณ๏ สักรวาปันหยีไม่มีศุข ระทมทุกข์ตรึกตรองถึงน้องหาย
พอได้ฟังประสันตาปรีชาชาย ทูลขยายความพลางถึงนางชี
ว่าเหมือนนุชบุษบายุพาภักตร์ ชื่นใจนักวันนั้นองค์ปันหยี
จึงตรัสสั่งสังคาไม่ช้าที ไปจัดรถให้พี่เดี๋ยวนี้ เอย. ๚
ท่าพระ๏ สักรวาจะหรังวิสังกา รีบมาจัดรัถาคว้าพระฉาย
ทั้งเสื่ออ่อนหมอนอิงพิงสบาย คนนั่งท้ายนั้นจัดมหาดเล็ก
ตัวขยันประสันตาเปนสารถี เอารถที่นั่งทรงเปนกงเหล็ก
ตำรวจแห่แลเปนพวกใส่หมวกเจ๊ก ล้วนเด็กเด็กไว้หางหนูคอยอยู่ เอย. ๚
อาลักษณ๏ สักรวาปันหยีเข้าที่สรง แต่งพระองค์อย่างฝรั่งเครื่องอังกฤษ
สำราญรื่นชื่นอารมณ์ด้วยสมคิด กระหยิ่มจิตรรีบตรงมาทรงรถ
ครั้นถึงที่เชิงกุหนุงเดินกรุ้งกริ่ง ไปยืนพิงต้นมะขวิดคิดขี้ปด
บอกว่าพี่เทวัญอยู่บรรพต จะพาไปโสฬศให้หมด เอย. ๚
หลวงพิไชยเสนา๏ สักรวาพระบุตรีหลวงชีแก่ จึงยิ้มแต้อยากจะใคร่ไปสวรรค์
ด้วยสมนึกตรึกตราปฤกษากัน ชวนบาหยันเก็บของกินใส่ปิ่นโต
แล้วรีบออกนอกกุฎีขมีขมัน ประเสหรันยุ่งยิ่งออกวิ่งโร่
คิดถึงสองภูวไนยร้องไห้โฮ เอ๋ยพุดโท่โอ้อิเหนาคอยเปล่า เอย. ๚
​อาลักษณ๏ สักรวาปันหยีฤาษีหนุ่ม จึงโอบอุ้มแอหนังขึ้นนั่งตัก
แล้วยียวนเยาวยอดกอดสพัก โอ้นงลักษณ์แม่จงมีไมตรีเรียม
อย่าขุ่นข้องหมองหมางระคางจิตร ไม่ควรคิดเคืองระคายเอื้อนอายเหนียม
สั่งให้ขับรถามีม้าเทียม ไปตามเหลี่ยมเทินไศลไวไว เอย. ๚

----------------------------

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ