สักรวาเล่นถวายในสระพระราชวังบางปอิน
ปีชวด จุลศักราช ๑๒๓๘ คืนที่ ๒
| อาลักษณ๏ สักรวาอภิวาทบาทบงกช | จึงแบ่งบทจัดความให้ตามที่ |
| คุณพุ่มเปนมณฑาปัญญาดี | คุณนุชนี้รับบทรจนา |
| ลำนี้ว่าสามลคนผู้เถ้า | พระองค์เจ้าหมดเหมาะเปนเงาะป่า |
| หลวงพิไชยแต่งคารมกับกรมนา | ผลัดกันว่าหกนางอย่างหมาง เอย. ๚ |
| กรมนา๏ สักรวาปางกระษัตริย์จัดทรงเครื่อง | ดูรุ่งเรืองอร่ามงดงามศรี |
| ทรงภูษาลายทองของอย่างดี | ดูท่วงทีสองกระษัตริย์จัดพระองค์ |
| แล้วเสร็จก็ไปนั่งยังในที่ | แต่ล้วนมีน้ำจิตรคิดประสงค์ |
| คำนับพระบิตุราชมาตุรงค์ | ต่างแจกจงเลือกดูหมู่นาง เอย. ๚ |
| หลวงพิไชยเสนา๏ สักรวาหน่อกระษัตริย์จัดซื่อ | อันเลื่องฦๅในเขตรเพศวิไสย |
| ทราบว่ามีสาราให้หาไป | ต่างมีใจรีบรัดจัดแจงกาย |
| นุ่งปูมดอกใหญ่วิไลยล้ำ | ห่มแพรเพลาะดำงามเฉิดฉาย |
| ครั้นแต่งเสร็จเดินชำเลืองเยื้องกราย | มาถึงท้ายกลางชลาคอยท่า เอย. ๚ |
| พระองค์เจ้า๏ สักรวาเงาะสบายท้ายเกาะพระ | ไม่เลยละราชกิจคิดหนักหนา |
| พลางแต่งตัวถอนหนวดอวดพ่อตา | หวังจะให้รจนาเมตตาเงาะ |
| เศกขี้ผึ้งตามประสาเปนบ้าใบ้ | ให้ชาวในเห็นสมนั่งชมเปาะ |
| นุ่งสุรัดฉุยฉายกรีดกรายเพลาะ | ฝ่ายเจ้าเงาะนั้นนั่งตั้งหน้า เอย. ๚ |
| อาลักษณ๏ สักรวากรมวังนั่งอยู่นั่น | เห็นเงาะดั้นเข้ามาเดินเกินถิ่นที่ |
| หุนพิโรธโกรธนักดังอัคคี | จึงวิ่งรี่รีบไปดังใจจง |
| สั่งทหารเฝ้าประตูหมู่ถือขวาน | ทำประจานขับไล่แล้วไสส่ง |
| อย่าให้มาต่อไปใจอาจอง | ทำทนงไม่รู้จักหนักเบา เอย. ๚ |
| พระราชนิพนธ์๏ สักรวาวงนี้ยินดีแสน | เปนสะแวลเจ้าชู้รู้ฝรั่ง |
| จะไปเกี้ยวพระบุตรีที่ในวัง | ใส่เสื้อเชิ๊ดฅอตั้งปลายมือโต |
| ผ้าผูกฅอแพรสีมีเข็มปัก | ใส่เสื้อกั๊กเดรสโก๊ดระโอดโอ่ |
| กังเกงแคบเกือกฝรั่งหนังลูกโค | แว่นตาเขียวเดินโอ้พูดอ่าง เอย. ๚ |
| อาลักษณ๏ สักรวาคุณผ่องน้องคุณผาด | สวมเสื้อราชปะแตนใส่แหวนก้อย |
| ตราความชอบติดทรวงดวงน้อยๆ | ดูแช่มช้อยถือบุหงาทัดยาดม |
| นุ่งผ้าสีกรมท่าสั่งมาใหม่ | หวีผมไปล่เส้นสลวยดูสวยสม |
| เดินกระหยิ่มกริ่มจิตรคิดนิยม | มาคอยชมพระธิดาสามล เอย. ๚ |
| พระราชนิพนธ์๏ สักรวาวงนี้หนอเปนฅอเพื่อน | รีบเข้าเรือนแต่งตัวฟุ้งแล้วนุ่งผ้า |
| ดีใจเจียวจะไปเกี้ยวพระธิดา | ประหน้าแป้งเกล็ดเม็ดนิดนิด |
| หวีผมสมภักตร์แต่งตักหน้า | ห่มขาวม้าแดงสุดกระหมุดกระหมิด |
| แหวนก้อยเพ็ชรเบรเลียนวิเชียรชิด | ถ้าสมคิดรวยกระไรรีบไป เอย. ๚ |
| พระองค์เจ้า๏ สักรวาพวกเจ้าชู้ได้รู้ข่าว | ชวนเพื่อนเหล่ามาเปนกลุ่มหนุ่มหนักหนา |
| แต่งเปนลาวมอญกระบวนชวนกันมา | ห่มขาวม้าสีแดงแต่งเต็มยศ |
| พวกเจ้าชู้รู้การพานจะเซ่อ | ทำเดินเก้อฤากระไรดอกไม้สด |
| ทั้งคนแก่พลอยไปมิได้งด | จนหลังขดค่อมเค้าเข้าไป เอย. ๚ |
| กรมนา๏ สักรวานารีพี่สาวใหญ่ | ต่างดีใจอยากได้คู่มาสู่สม |
| บ้างนุ่งยกนุ่งลายพรายน่าชม | แต่ล้วนห่มแพรดีสีแดงดำ |
| สอดแหวนเนื่องแหวนประดับสำหรับก้อย | สวมสายสร้อยงามสมดูคมขำ |
| ทากระแจะจันทน์เจิมเฉลิมซ้ำ | พี่นางนำออกไปนั่งยังที่ เอย. ๚ |
| หลวงพิไชยเสนา๏ สักรวาพระบุตรีศรีสวัสดิ์ | บรรจงจัดแต่งองค์ทรงภูษา |
| นุ่งต่วนดอกอย่างใหม่วิไลยตา | ใส่ถุงบาทาราคาแพง |
| สอดฉลองพระบาทบู๊ตสุดวิเศษ | สวมเสื้ออีวนิงเดรดวิเศษแสง |
| ห่มสไบอย่างดีแพรสีแดง | มาแอบแฝงคอยดูหมู่ชาย เอย. ๚ |
| พระราชนิพนธ์๏ สักรวารจนานวลหง | นุ่งสังเวียนเจียนประจงจีบจัด |
| ห่มตาดปักประดับเม็ดเพ็ชรรัตน์ | คาดเข็มขัดเพ็ชรใหญ่ใส่สังวาล |
| ธำมรงค์สี่วงสองร้อยชั่ง | รองบาทหนังสีปิงก์งามจริงจ้าน |
| กุหลาบร้อยมลิมาไลยใส่ในพาน | เยาวมาลย์แขงใจออกไป เอย. ๚ |
| หลวงพิไชยเสนา๏ สักรวาหกองค์อนงค์นาฎ | ยุรยาตรย่างเยื้องชำเลืองเหลียว |
| เห็นร้อยเอ็ดกระษัตริย์พากันมาเกรียว | ดวงจิตรเสียวนึกสัมผัสหัทยา |
| นางจึงโยนพวงมาไลยไปสวมหัดถ์ | แล้วรีบรัดเข้าในม่านคลานไปหา |
| บังคมทูลสมเด็จพระบิดา | หม่อมฉันได้ภัศดาแล้วหนา เอย. ๚ |
| พระราชนิพนธ์๏ สักรวารจนาเห็นพี่ใหญ่ | นั้นเลือกได้คู่ชิดสมจิตรหมาย |
| นางนึกชังรังเกียจเกลียดผู้ชาย | ก็เดินกรายเปิดแกลแลลงมา |
| เห็นแต่งฟุ้งนุ่งน้ำเงินใส่เสื้อขาว | ติดดวงดาวกับเสื้อเลอะเคอะหนักหนา |
| ที่นุ่งปูมก็ชมซานเต็มประดา | เปนเจ้าชู้เร่อร่าไม่รัก เอย. ๚ |
| อาลักษณ๏ สักรวาจักรพงษ์ทรงสวัสดิ์ | โทมนัศร้อนฤไทยดังไฟผลาญ |
| ให้คิดแค้นรจนายุพาพาล | น่ารำคาญคนทั้งกองไม่ต้องใจ |
| จึงตรัสสั่งจ่าตำรวจเที่ยวตรวจหา | แต่บรรดามีจนทุพลไพร่ |
| เผื่อจะแอบเกาะแก่งอยู่แห่งใด | จงรีบไปหามาอย่าช้า เอย. ๚ |
| ตำรวจ๏ สักรวาเสนีทั้งสี่นาย | ต่างถวายบังคมลามาหมีหมัน |
| เรียกตำรวจรีบร้อนจรจรัล | เที่ยวด้นดั้นหากระทั่งถึงปลายนา |
| พอพบเด็กเลี้ยงควายทั้งหลายเล่น | เขาว่าเห็นเงาะมีอยู่นี่หวา |
| เองจงช่วยรีบบอกอย่าหลอกตา | หนูพาข้าไปให้พบประสบ เอย. ๚ |
| กรมนา๏ สักรวาเด็กผู้หญิงวิ่งหยอยๆ | ทั้งใหญ่น้อยเลี้ยงควายอยู่ท้ายเกาะ |
| ฟังเสนาว่าให้พาไปหาเงาะ | ต่างยิ้มเยาะแลดูหน้าเรียกตาครู |
| ที่ตรงแกจะให้ข้าพาไปได้ | แต่แล้วแกต้องไหว้ให้หัวหมู |
| ด้วยเงาะนี้ฦๅเช่นเปนเจ้าชู้ | มาเที่ยวอยู่ในนาของข้า เอย. ๚ |
| พระราชนิพนธ์๏ สักรวาเด็กเลี้ยงโคคนโตโต้ง | เคยเล่นโกงเด็กผู้หญิงเที่ยววิ่งไขว่ |
| เปนพ่อโจกโหยกเหยกเกกสุดใจ | ไม่กลัวใครเดินคว้างมากลางคน |
| ร้องว่าไปใครจะรับนำเจ้าเงาะ | จะต้องเกาะเอาเดี๋ยวนี้ให้ปี้ป่น |
| จะเที่ยวแส่รับสินบาดคาดสินบน | ข้าเปนชายนายพลคนโต เอย. ๚ |
| กรมนา๏ สักรวาเด็กผู้หญิงชื่อพริ้งผ่อง | แต่ว่าน้องชายมีชื่อสีสา |
| เห็นเด็กโตเดินขวางอยู่กลางนา | มาพูดจาไม่ให้รับทรัพย์สินบน |
| เด็กผู้หญิงพริ้งผ่องก็ต้องนิ่ง | ด้วยเปนหญิงกลัวผิดคิดฉงน |
| จึงรีบพาเสนาในไปบัดดล | ประจวบจนพบเงาะก็กลับ เอย. ๚ |
| พระองค์เจ้า๏ สักรวามาประสบพบเจ้าเงาะ | ยืนหัวเราะกิริยาดูน่าขัน |
| ดูผมเผ้ายุ่งยิ่งนิ่งยิงฟัน | ตัวเปนมันดังหมึกให้นึกกลัว |
| พูดเปนใบ้อุบอิบกระหยิบว่า | พวกเสนาต่างกระแอมยิ้มแย้มหัว |
| แล้วชวนกันสนทนารีบพาตัว | ไปเฝ้าเจ้าอยู่หัวในวัง เอย. ๚ |
| คุณนุช๏ สักรวารับบทรจนา | เทวดาเดินหนเข้าดลจิตร |
| หัดถาถือบุบผาพวงมาลิศ | สมรมิตรดูเงาะเจาะจง |
| แลเห็นเปนรูปทองต้องฤไทย | ให้มีจิตรพิศมัยอาไลยหลง |
| ด้วยความรักหักฤไทยมิได้ลง | ทิ้งมาไลยให้ตรงเจ้าเงาะ เอย. ๚ |
| พระองค์เจ้า๏ สักรวาสังข์ทองมองเขม้น | ชายเนตรเห็นนวลนางสำอางโฉม |
| ประไพภักตร์ลักขณาน่าประโลม | ให้แสนโสมนัศสวัสดี |
| พอนางทิ้งมาไลยรับได้พลัน | พระทรงธรรม์ปรีดิ์เปรมเกษมศรี |
| แกว่งตระบองป้องหน้าท้าตีคลี | แล้วเดินรี่มาประนมบังคม เอย. ๚ |
| พระองค์เจ้า๏ สักรวาเจ้าเงาะหัวเราะแหะ | ยิ้มแขยะเล่ากับนางพลางสรวลสันต์ |
| ให้หาเนื้อวันนี้แลดีครัน | ใบหูนั้นคงจะวิ่นสิ้นทุกคน |
| ลานางกวัดไกวไม้เท้าเหาะ | ลงจำเภาะพุ่มไม้ในไพรสณฑ์ |
| ถอดรูปแล้วอ่านมหาจินดามนต์ | ฝูงเนื้อกล่นเกลื่อนมาพร้อมหน้า เอย. ๚ |
| ๏ สักรวาเขยทั้งหกวิตกเหลือ | เที่ยวหาเนื้อที่ไหนก็ไม่ปะ |
| ระอาจิตรมุ่นหมกคิดมุมะ | เที่ยวเกะกะดั้นด้นเดินบ่นไป |
| เนื้อถึกอยู่ที่ไหนก็ไม่เห็น | พเอิญเปนใจจงคิดสงไสย |
| ชรอยเปนผีสางที่กลางไพร | ซ่อนเนื้อไว้ฤๅไรหลากใจ เอย. ๚ |
| คุณพุ่ม๏ สักรวารจนาทำตาเขียว | สักคำเดียวมิได้ร้องตรองเอาเถอะ |
| หมายมาเล่นก็เปนเคราะห์ปากเงาะเงอะ | ช่างคะเคอะเซอะซะเหมือนจะตาย |
| ขอทูลลาฝ่าลอองสองพระบาท | จะนิราศจากไปก็ใจหาย |
| ทั้งพระองค์เจ้าประเสริฐเลิศพราย | ฉันโกรธนายผู้บอกดอกนะ เอย. ๚ |
| พระราชนิพนธ์๏ สักรวารจนายุพาภักตร์ | ฟังเงาะชักชวนให้เข้าไปเฝ้า |
| นุ่งต่วนแดงแต่งเหยาะเหมาะไม่เบา | ถุงเท้าเก่าติดไปแต่ในวัง |
| สวมเสื้อแพรอย่างใหม่วิไลยหนอ | เข็มกลัดฅอตีราคาห้าสิบชั่ง |
| ลงเรือโบตรีบรุดไม่หยุดยั้ง | ถึงพระที่นั่งเข้าไปหาพ่อตา เอย. ๚ |
