๒
| ๏ มาจะกล่าวบทไป | พระพิไชยมงกุฎ[๑]ฤทธิไกร |
| เป็นบุตรท้าวสังข์ศิลป์ไชย | พระมารดานั้นไซร้ชื่อสุพรรณ |
| พระชันษาเจ้าได้สิบเจ็ดปี | ลักขณาราศีเฉิดฉัน |
| งามละม่อมพร้อมสิ้นทุกสิ่งอัน | สารพันเป็นที่จำเริญตา |
| คิดจะใคร่ไปสรงชลธี | ยังที่ฉนวนน้ำประจำท่า |
| ด้วยบุญเคยสมอบรมมา | กับโฉมกัลยาวิลาวัณย์ |
| จึงสั่งพี่เลี้ยงไปทันที | ให้ผูกพาชีตัวขยัน |
| สั่งเสนาในให้พร้อมกัน | เรานั้นจะไปสรงพระคงคา ฯ |
ฯ ๘ คำ เจรจา ฯ
| ๏ สั่งพลางเสด็จบทบาท | จากราชนิเวศน์เลขา |
| พระเสด็จขึ้นทรงอาชา | พี่เลี้ยงเสนาก็ตามไป ฯ |
ฯ ๒ คำ กราวนอก ฯ
| ๏ มาถึงประทับท่าฉนวนนั้น | ไม่ทันที่จะผลัดพระภูษา[๒] |
| จึงเห็นผอบนั้นลอยมา | วนอยู่ตรงท่าฉนวนใน |
| หลากด้วยผอบใบนี้ | น่าจะมีเหตุผลเป็นไฉน |
| ฤๅจะเป็นข้าศึกประการใด | จะมาลองฤทธิไกรฤๅไรนา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ ว่าแล้ว | พระแก้วหยิบสังข์มิได้ช้า |
| แล้วเสี่ยงสังข์ขว้างลงในคงคา | ด้วยศักดานุภาพเกรียงไกร |
| อันว่าสังข์ทองอันฤทธี | ลอยรี่เข้ามาหาช้าไม่ |
| ช้อนได้ผอบพลันทันใด | มาถวายท้าวไทผู้ทรงธรรม์ ฯ |
ฯ ๔ คำ เชิด ฯ
| ๏ พระรับเอาผอบมาเปิดดู | เห็นเส้นผมอยู่ในผอบนั้น |
| งามสดศรีใสใครจะทัน | กลิ่นนั้นหอมฟุ้งขจรมา |
| พระพินิจพิศดูเร่งอาวรณ์ | เห็นตัวอักษรอันเลขา |
| พระอ่านดูพลันมิทันช้า | ใครได้ผอบข้าเร่งตามไป |
| อยู่ในเภตราผู้เดียวนี้ | ปักษีมันกินเสียม้วยไหม้ |
| แม้นเป็นคู่ครองของน้องไซร้ | ท้าวไทจงเร่งติดตามมา ฯ |
ฯ ๖ คำ ร่าย ฯ
| ๏ พระก็ปิดผอบเสียทันใด | คลั่งคลุ้มพระทัยใฝ่ฝันหา |
| ดังเจ้าผมหอมติดตามมา | พระราชาเคลิ้มหลงงงงวยไป |
| พระทรงถือผอบเสด็จมา | จะรู้สึกกายาก็หาไม่ |
| พระเสด็จเข้ายังวังใน | โยธาไสวห้อมล้อมมา ฯ |
ฯ ๔ คำ เชิด ฯ
| ๏ พระเสด็จขึ้นสู่ปราสาท | ลีลาศเข้าปรางค์อันเลขา |
| เอนองค์ลงกับแท่นไสยา | เปิดฝาผอบขึ้นเชยชม |
| อันมนุษย์ในต่ำใต้ฟ้า | ไม่ปรากฏรจนาเท่ากลิ่นผม |
| โอ้กลิ่นนี้เอยได้เชยชม | จะภิรมย์สมสวาดิไม่คลาดน้อง |
| เมื่อไรเลยจะได้สมอารมณ์หมาย | จะได้วายทุกข์ทนที่หม่นหมอง |
| จะเปลี่ยวเปล่าอยู่กระไรในสัดจอง | พระกอดผอบทองแล้วหลับไป ฯ |
ฯ ๖ คำ ตระ ฯ
| ๏ รุ่งแจ้ง | พระอุทัยไขแสงสุริย์ใส |
| พระตื่นจากบรรทมภิรมย์ใน | เสด็จไปขึ้นเฝ้าพระบิดา ฯ |
ฯ ๒ คำ เสมอ ฯ
| ๏ ครั้นถึงจึงทูลแถลงเหตุ | แก่พระบิตุเรศนาถา |
| ว่าลูกไปสรงพระคงคา | ได้ผอบลอยมาแต่นัที |
| ในผอบมีผมเส้นหนึ่งไซร้ | หอมระรื่นชื่นใจลูกพ้นที่ |
| คลั่งคลุ้มกลุ้มใจใช่พอดี | โปรดเกศีเถิดพระบิตุรงค์ |
| แม้นลูกมิได้ดังใจคิด | เห็นชีวิตลูกนี้จะผุยผง |
| จะขอลาไปตามนางโฉมยง | พระบิตุรงค์จงโปรดปรานี ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | องค์พระบิตุเรศเรืองศรี |
| ฟังพระลูกยาพาที | ภูมีตรึตรึกนึกใน |
| เห็นว่าจะเป็นคู่เคยสังวาส | ด้วยพระราชโอรสศรีใส |
| ตรัสปลอบลูกรักอย่าร้อนใจ | พ่อจะให้แต่งสำเภาพลัน |
| ตรัสแล้วทรงธรรม์สั่งเสนา | อย่าช้าจงเร่งผายผัน |
| หมายบอกวางเวรเกณฑ์กัน | ในวันพรุ่งนี้อย่าได้ช้า |
| เร่งให้ไปทำสำเภาทอง | อันงามเรืองรองเลขา |
| บาหลีที่ท้ายเภตรา | ประดับแก้วจินดาให้เรืองไร |
| ปากปลาราโทท้ายสัดจอง | ฉลุฉลักลายทองผ่องใส |
| จัดแจงนายช่างทั้งนั้นไป | ให้แล้วแต่ในบัดนี้ ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | เสนารับสั่งใส่เกศี |
| ออกไปสั่งกันทันที | เร่งรัดตามมีพระบัญชา ฯ |
ฯ ๒ คำ เจรจา สาธุการ ฯ
| ๏ ครั้นทำสำเร็จเสร็จแล้ว | เสนาคลาดแคล้วเข้ามาหา |
| ก้มเกล้ากราบทูลพระราชา | เภตราเสร็จแล้วพระภูมี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระพิไชยมงกุฎเรืองศรี |
| ครั้นได้พิไชยฤกษ์ดี | ภูมีกราบลาพระบิดา |
| ทั้งพระมารดาของภูเบศ | จบบาทเหนือเกศเกศา |
| พระเสด็จลีลาศยาตรา | ออกมาจัดแจงแต่งองค์ |
| ทรงเครื่องประดับสำหรับกระษัตริย์ | พิพัฒน์ไพบูลย์สูงส่ง |
| ทรงพระขรรค์ศรสิทธิ์ฤทธิรงค์ | เสด็จลงสู่สำเภาทอง ฯ |
ฯ ๖ คำ เสมอ ฯ
| ๏ บัดนั้น | ต้นหนคนงานทั้งผอง |
| เห็นพระเสด็จลงสำเภาทอง | ได้ฤกษ์โห่ร้องให้ชักใบ |
| บ้างถอนสมอบ้างยิงปืน | ครึกครื้นสนั่นหวั่นไหว |
| เป่าสังข์กระทั่งแตรเซ็งแซ่ไป | บัดใจเคลื่อนสำเภาทองมา ฯ |
ฯ ๔ คำ โล้ ลำ ฯ
| ๏ พระมงกุฎจึงโบกธงสะบัด | พระพายก็พัดมานักหนา |
| หัวหกยกท้ายอยู่ไปมา | เภตราแล่นเรื่อยเฉื่อยไป |
| พระชมแต่พรรณฝูงปลา | โลมาพ่นนํ้าอยู่ไสว |
| ปลาวาฬว่ายเรียงเคียงกันไป | ฉลามโลดไล่เคล้าคลึงกัน |
| ปลาทุกังว่ายเรียงเคียงคู่ | แมงดาราหูผาดผัน |
| กะโห้เหรามีหลายพรรณ | ทรงธรรม์ดูเล่นจำเริญตา ฯ |
ฯ ๖ คำ เชิด ฯ
| ๏ มาจะกล่าวบทไป | ถึงนางกาขาวยักษา |
| อยู่แดนพระสมุทรคงคา | เป็นทาสาของท้าวเวสสุวัณ |
| ต้องสาปลงมาอยู่ช้านาน | รักษาชลธารกระแสสรรพ์ |
| ทำอิทธิฤทธิ์ไกรใจฉกรรจ์ | บัดนั้นก็ผุดขึ้นทันที ฯ |
ฯ ๔ คำ กราวนอก ฯ
| ๏ เห็นสำเภาทองของมนุษย์ | ของพระมงกุฎเรืองศรี |
| แลลอดสอดดูตามวารี | เห็นพระภูมีงามโสภา |
| ยักษีมีใจสวาดินัก | จะใคร่ได้ร่วมรักเสน่หา |
| จึงนิมิตบ้านเมืองให้โอฬาร์ | ที่ริมคงคาชลาลัย |
| ยักษีนิฤมิตตนพลัน | ให้เป็นสาวสรรแจ่มใส |
| ทรงโฉมประโลมละลานใจ | ชายใดได้เห็นเป็นขวัญตา ฯ |
ฯ ๖ คำ ตระ ชมตลาด ฯ
| ๏ นุ่งผ้าพื้นแดงแย่งทอง | ห่มสไบกรองอันเลขา |
| ทองกรอร่ามงามโสภา | ใส่แหวนซ้ายขวาเห็นน่าชม |
| เจ้าทอดแขนกรีดเล็บเก็บมาลา | ทำจริตกิริยาก็งามสม |
| สะบัดผ้าห่มเล่นให้เห็นนม | หวังจะให้ชายชมจำเริญตา |
| ครั้นเห็นเภตราเข้ามาใกล้ | ทำเดินออกไปถวายหน้า |
| ทำเดินผาดนาดนวยรวยมา | ทำเป็นตากผ้าด้วยราวทอง ฯ |
ฯ ๖ คำ ฉุยฉาย ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระมงกุฎฤทธิไกรไม่มีสอง |
| สถิตยังท้ายสำเภาทอง | ทอดพระเนตรตามช่องบาหลี |
| เห็นเป็นบ้านเมืองอันโอฬาร์ | นางหนึ่งลักขณาแจ่มศรี |
| ตรัสสั่งเสนาไปทันที | ภูมีให้ทอดสมอลง |
| พระเสด็จขึ้นจากเภตรา | ลีลาดั่งพญาราชหงส์ |
| พระดำเนินเข้าไปให้ใกล้องค์ | โฉมยงจึงมีพระวาจา ฯ |
ฯ ๖ คำ เพลง ฯ
| ๏ น้องเจ้าพี่ | มารศรีผู้ยอดเสน่หา |
| บ้านเมืองประเสริฐโอฬาร์ | ไพร่ฟ้าผู้คนจึงไม่มี ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นางยักษ์ทำจริตบิดผันหนี |
| นางจึงทำตอบไปทันที | พระพันปีประสงค์สิ่งอันไร |
| ข้านี้เป็นคนกำพร้าอยู่ | หารู้ที่จะบอกออกมาได้ |
| ขอเชิญพระองค์เร่งถอยไป | อย่ากันน้องไว้จะไคลคลา |
| ว่าพลางทางทำบทจร | ทอดกรกรีดกรายทั้งซ้ายขวา |
| ดูเอาอาจอุกรุกเข้ามา | ทำยุดฉุดคร่าน่าอายใจ ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ น้องรัก | จำนงลักษณ์จักด่วนไปไหน |
| จะถามความสักหน่อยจึงค่อยไป | มีธุระโตใหญ่มาติดตาม |
| เจ้ารู้จักผมหอมบ้างฤๅไม่ | จงบอกพี่ไปอย่าเกรงขาม |
| พี่ขี่สำเภามาติดตาม | โฉมงามนี้แล้วกระมังนา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ ฟังถาม | นางแกล้งแต่งความหรรษา |
| ถามถึงผมหอมน่าเวทนา | ข้าเจ้านี้แหละขาจะทำไม |
| บอกแล้วทำชะม้ายชายหนี | ทำทีจะให้สงสัย |
| เลี้ยวลอดหลีกเข้าทวารไชย | หวังจะให้พระองค์เจ้าตามมา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระพิไชยมงกุฎเร่งหรรษา |
| ไม่รู้เล่ห์กลมารยา | พระเดินตามเข้ามาถึงห้องใน |
| เห็นนางนั่งอยู่บนแท่นทอง | พระเจ้าค่อยย่องเข้านั่งใกล้ |
| จึงถามนวลนางทรามวัย | เหตุไรมาอยู่แต่ผู้เดียว |
| อตส่าห์ติดตามเจ้างามมา | ฝ่าข้ามคงคาแม่นํ้าเขียว |
| มาพบโฉมงามทรามเปลี่ยว | เหลียวพักตร์สักหน่อยจะขอลา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ ดูเอา | อาจอุกรุกเข้ามาหา |
| จนกระทั่งถึงในที่ไสยา | เนื้อความจะว่าต่อกัน |
| มิหนำซ้ำยึดสไบห่ม | เลียมลองต้องนมเป็นข้อขัน |
| มาทำข่มเหงไม่เกรงกัน | ทำเล่นเช่นนั้นไม่ให้ไป ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เหนือเกล้า | ที่นี้ต้องเกาะกุมไว้ |
| จะปรับไหมมากน้อยสักเท่าใด | เป็นไรเป็นกันในวันนี้ |
| ว่าพลางยอกรเกี่ยวกระหวัด | รึงรัดลูบโลมนางโฉมศรี |
| กามาเดือดดิ้นทั้งอินทรีย์ | สองศรีสู่สมภิรมย์ใน ฯ |
ฯ ๔ คำ โลม ตระ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระพิไชยมงกุฎฤทธิไกร |
| สมสู่อยู่ด้วยอรไท | ได้หลายราตรีนานมา |
| เกศาที่หอมขจรกลิ่น | ก็หายไปหมดสิ้นเร่งกังขา |
| เปิดผอบดูผมที่เอามา | กลิ่นฟุ้งโอฬาร์ขจรใจ |
| ทั้งกลิ่นก็ผิดกันนักหนา | หรือจะเป็นยักษาเร่งสงสัย |
| พระเจ้าเป่ามนต์สะกดไว้ | เสด็จไปสำเภาใช้ใบมา ฯ |
ฯ ๖ คำ เชิด ฯ
| ๏ แล่นมา | ถึงแดนปักษาที่หาดใหญ่ |
| เห็นสำเภาห้าร้อยเรียงกันไป | ประหลาดใจไม่เห็นหมู่โยธา |
| สั่งให้ทอดสมอลงทันที | ที่นี้ชอบกลเป็นนักหนา |
| เหมือนคำที่ลอยผอบมา | สั่งทหารโยธาไปทันใด |
| ให้เที่ยวค้นดูทุกเภตรา | ให้รู้กิจจาเป็นไฉน |
| เหตุไรจึงเงียบสงัดไป | ถามไถ่ให้แจ้งกิจจา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ บัดนั้น | อำมาตย์รับสั่งใส่เกศา |
| เร่งรัดทหารโยธา | เที่ยวค้นเภตราทันใด ฯ |
ฯ ๒ คำ เชิด ฯ
| ๏ เห็นแต่กระดูกกองก่าย | มากมายกว่าหมื่นอสงไขย |
| จะเป็นโจรปล้นก็ผิดไป | เหตุไรข้าวของเต็มเภตรา |
| ผิดแล้วชาวเราอย่าไว้ใจ | ดีร้ายบรรลัยด้วยยักษา |
| ชวนกันมาทูลพระราชา | เห็นผิดนักหนาพระภูวไนย |
| เห็นแต่กระดูกนั้นเกลื่อนกล่น | จะเหลือสักคนก็หาไม่ |
| สิ่งของที่ลำสำเภาไซร้ | เต็มอัดยัดไปทุกเภตรา |
| ขอทราบพระองค์ผู้ทรงไชย | แม่นแท้แน่ใจเป็นยักษา |
| สำเภาห้าร้อยยังมรณา | เราน้อยตัวนักหนาพระพันปี ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระมงกุฎยิ้มแย้มแจ่มศรี |
| จะกลัวมันไยกับไพรี | จะต่อฤทธีไม่ขามใจ |
| มันมาสักเท่าไรเราจะสู้ | หาได้ร้อนถึงหมู่โยธาไม่ |
| สงบอยู่ดูทีประการใด | จะรู้แจ้งใจในท่วงที ฯ |
ฯ ๔ คำ เจรจา ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | นวลนางพิกุลทองโฉมศรี |
| อยู่ในห้องทิพรูจี | เทวีตั้งคอยทุกเวลา |
| ได้ยินสำเนียงเสียงรี้พล | นิฤมลยินดีเป็นนักหนา |
| มาจอดทอดอยู่ริมเภตรา | จะว่าต่างภาษาก็ผิดไป |
| ฤๅจะเป็นที่ได้ผอบทอง | จะมาปกเกล้าน้องฤๅไฉน |
| จะเป็นเสียงจีนจามก็ผิดไป | น่าจะเป็นพวกไทยเภตรา |
| ออกมาเยี่ยมตามช่องมองดู | จะรู้แห่งอย่างไรจะไปหา |
| อดสูดูร้ายพ้นปัญญา | เป็นหญิงแบกหน้าไปหาชาย |
| เกิดมายังไม่เคยแก่ตัวเลย | อกเอ๋ยคิดมาน่าใจหาย |
| ครั้นจะนิ่งอยู่ก็สู้ตาย | โฉมฉายหักใจแล้วไคลคลา ฯ |
ฯ ๑๐ คำ เพลง โอ้ ฯ
| ๏ กราบลงที่ตรงหน้าฉาน | เยาวมาลย์คลอเนตรทั้งซ้ายขวา |
| ซบพักตร์ลงทรงโศกา | พิกุลทองตกมาเรี่ยรายไป ฯ |
ฯ ๒ คำ โอด ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระพิไชยมงกุฎเร่งผ่องใส |
| กลิ่นผมหอมฟุ้งจรุงใจ | ท้าวไทเพ่งพิศวนิดา |
| ยกเต้าพระสุคนธ์มาลูบพักตร์ | นงลักษณ์คลายแสนเสน่หา |
| เห็นนางได้สมประดีมา | พระปราศรัยแก้วตายาใจ |
| เกิดเหตุไฉนน้องเจ้าพี่ | พวกพลทั้งนี้ม้วยตักษัย |
| พากันมาแต่เมืองใด | เหตุการณ์เป็นไฉนเจ้าพี่อา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | โฉมนางพิกุลทองไม่กังขา |
| เดิมทีแร้งยักษ์ศักดา | ไปอยู่กับยายตาถึงกรุงไกร |
| แกล้งทำตะพานทองไปขอข้า | พระบิดาไม่รู้จึงยกให้ |
| มันบอกว่าเป็นบุตรเจ้ากรุงไกร | พรัดพลไปในพนาลี |
| พระบิดาจึงแต่งสำเภาให้ | มาจอดไว้มันกินเสียเป็นผี |
| ตัวข้าย่านางช่วยปรานี | ชีวีจึงได้รอดมรณา |
| โปรดเกล้าเกศาพาไปส่ง | ถึงองค์พระผู้เกิดเกศา |
| แม้นไปถึงกรุงพระพารา | จะปรารถนาสิ่งใดไม่คิดตัว ฯ |
ฯ ๘ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระมงกุฎได้ฟังก็ยิ้มหัว |
| วาจาเสงี่ยมเจียมตัว | ความคิดเจ้าชั่วไปเมื่อไร |
| พี่เพียรพยายามมาตามน้อง | เพราะได้ผอบทองผ่องใส |
| ถึงเงินทองกองโกยสักเท่าไร | พี่พอหาได้เป็นไรมี |
| อันตามดอกฟ้าหายอดยาก | สุดแสนลำบากนะโฉมศรี |
| ถึงเพชรมรกตที่อย่างดี | ที่มีราคาค่าควรเมือง |
| พี่มาตามแก้ววิเชียรได้ | ดังฤๅจะให้พี่ปลดเปลื้อง |
| พี่จะพาเจ้าไปเป็นศรีเมือง | ให้รุ่งเรืองเฟื่องฟุ้งในนัครา |
| ว่าพลางเล้าโลมโฉมสวาดิ | แอบอิงพิงพาดเสน่หา |
| ถอยหนีพี่ไยนะแก้วตา | ฤๅว่ากัลยาไม่ปรานี ฯ |
ฯ ๑๐ คำ ฯ
| ๏ โปรดเกล้า | พระเจ้าจงโปรดเกศี |
| พระองค์จงได้ปรานี | ใช่ที่จะพ้นไปเมื่อไร |
| ขอพระองค์จงฆ่าอ้ายปักษา | ให้ม้วยมรณาเสียให้ได้ |
| เสร็จแล้วข้าน้อยจะยอมไป | ท้าวไทจงทรงพระเมตตา ฯ |
ฯ ๔ คำ ฯ
| ๏ เจ้าพี่ | บัดนี้อยู่ไหนอ้ายปักษา |
| สักเวลาไรมันจะมา | แก้วตาจงบอกให้แจ้งใจ ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ พระภูมี | วันนี้มันจะมาหาช้าไม่ |
| เจ็ดวันมาเยี่ยมทุกคราวไป | เคยได้กินคนอยู่อัตรา ฯ |
ฯ ๒ คำ เจรจา ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พญาแร้งราชปักษา |
| ครั้นถ้วนเจ็ดวันก็ไคลคลา | จึงพาบริวารบินไป |
| ออกจากเขานิลกาฬา | บดบังสุริยาแสงใส |
| สุรเสียงครืนครั่นสนั่นไป | มืดคลุ้มกลุ้มในธรณี ฯ |
ฯ ๔ คำ แผละ ฯ
| ๏ มาถึงหาดทรายที่เคยกิน | ปักษินร้องก้องเสียงศรี |
| สำเภาทองของใครลำนี้ | คนมีมากน้อยสักเท่าไร ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระมงกุฎยิ้มแย้มแจ่มใส |
| ยืนหัวสำเภาแล้วตอบไป | ถามเราว่าไรอ้ายใจพาล |
| อันแร้งอื่นไซร้ไม่เหมือนมึง | ถึงตายจึงกินเป็นอาหาร |
| มึงแร้งตายห่าอ้ายสาธารณ์ | สามานย์กินคนเสียทั้งเป็น |
| มึงเคยไปลวงมากินได้ | บัดเดี๋ยวนี้ไซร้จะได้เห็น |
| มึงจะบรรลัยไม่ทันเย็น | หัวมึงจะกระเด็นจากกายา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พญาแร้งเคืองขัดเป็นนักหนา |
| โผผินบินลงไปด้วยฤทธา | กับหมู่ปักษาเข้าโจมตี |
| พระมงกุฎรับหวดด้วยพระขรรค์ | หัวขาดสะบั้นลงกับที่ |
| ตายกลาดดาษไปในชลธี | ด้วยฤทธิ์จักรีอันเกรียงไกร ฯ |
ฯ ๔ คำ เชิด ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระมงกุฎฤทธิ์ลํ้าสุริย์ใส |
| ครั้นฆ่าพญาแร้งบรรลัย | ให้เกณฑ์คนลงใส่เภตรา |
| สำเภาห้าร้อยก็ชักใบ | เคลื่อนคลาออกไปจากท่า |
| แล่นตามสำเภาทองมา | ด้วยเดชบุญญาพระภูมี ฯ |
ฯ ๔ คำ เชิด ฯ
| ๏ มาถึง | ยังเมืองพระมงกุฎกรุงศรี |
| สำเภาทองทอดท่าทันที | พาโฉมเทวีขึ้นเฝ้าพลัน ฯ |
ฯ ๒ คำ เพลง ฯ
| ๏ มาถึงจึงตั้งบังคมบาท | บิตุราชมารดาเกษมสันต์ |
| โฉมนางพิกุลทองดวงจันทร์ | ถวายอัญชุลีภูวไนย ฯ |
ฯ ๒ คำ ฯ
| ๏ ฝ่ายโฉมสุพรรณมารดา | สวมกอดลูกยาพิสมัย |
| บิดามารดาปรารมภ์ใจ | อาลัยไปถึงพระลูกยา |
| แล้วตรัสชมโฉมศรีสะใภ้ | สมกันกระไรเป็นนักหนา |
| พ่อจะให้หาฤกษ์เวลา | ทำขวัญลูกยาทั้งสองไท |
| ลูกรักเจ้าไปเหนื่อยมา | เชิญไปปรางค์ปราสุกใส |
| พ่อจะจัดให้หาฤกษ์ไชย | ที่จะได้สมโภชพระลูกยา ฯ |
ฯ ๖ คำ ฯ
| ๏ เมื่อนั้น | พระพิไชยมงกุฎเร่งหรรษา |
| ชวนโฉมพิกุลทองกัลยา | บังคมลามายังปรางค์ทอง ฯ |
ฯ ๒ คำ เสมอ ฯ
| ๏ สมสนิทพิสมัยในไสยาสน์ | มิได้คลาดชื่นชมภิรมย์สอง |
| คลึงเคล้าเย้ายวนนวลละออง | ในแท่นทองเป็นสุขทุกนิรันดร์ ฯ |
ฯ ๒ คำ โลม ตระ ฯ
