๒

๏ มาจะกล่าวบทไป	พระพิไชยมงกุฎ[๑]ฤทธิไกร
เป็นบุตรท้าวสังข์ศิลป์ไชย	พระมารดานั้นไซร้ชื่อสุพรรณ
พระชันษาเจ้าได้สิบเจ็ดปี	ลักขณาราศีเฉิดฉัน
งามละม่อมพร้อมสิ้นทุกสิ่งอัน	สารพันเป็นที่จำเริญตา
คิดจะใคร่ไปสรงชลธี	ยังที่ฉนวนน้ำประจำท่า
ด้วยบุญเคยสมอบรมมา	กับโฉมกัลยาวิลาวัณย์
จึงสั่งพี่เลี้ยงไปทันที	ให้ผูกพาชีตัวขยัน
สั่งเสนาในให้พร้อมกัน	เรานั้นจะไปสรงพระคงคา ฯ

ฯ ๘ คำ เจรจา ฯ

๏ สั่งพลางเสด็จบทบาท	จากราชนิเวศน์เลขา
พระเสด็จขึ้นทรงอาชา	พี่เลี้ยงเสนาก็ตามไป ฯ

ฯ ๒ คำ กราวนอก ฯ

๏ มาถึงประทับท่าฉนวนนั้น	ไม่ทันที่จะผลัดพระภูษา[๒]
จึงเห็นผอบนั้นลอยมา	วนอยู่ตรงท่าฉนวนใน
หลากด้วยผอบใบนี้	น่าจะมีเหตุผลเป็นไฉน
ฤๅจะเป็นข้าศึกประการใด	จะมาลองฤทธิไกรฤๅไรนา ฯ

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ ว่าแล้ว	พระแก้วหยิบสังข์มิได้ช้า
แล้วเสี่ยงสังข์ขว้างลงในคงคา	ด้วยศักดานุภาพเกรียงไกร
อันว่าสังข์ทองอันฤทธี	ลอยรี่เข้ามาหาช้าไม่
ช้อนได้ผอบพลันทันใด	มาถวายท้าวไทผู้ทรงธรรม์ ฯ

ฯ ๔ คำ เชิด ฯ

๏ พระรับเอาผอบมาเปิดดู	เห็นเส้นผมอยู่ในผอบนั้น
งามสดศรีใสใครจะทัน	กลิ่นนั้นหอมฟุ้งขจรมา
พระพินิจพิศดูเร่งอาวรณ์	เห็นตัวอักษรอันเลขา
พระอ่านดูพลันมิทันช้า	ใครได้ผอบข้าเร่งตามไป
อยู่ในเภตราผู้เดียวนี้	ปักษีมันกินเสียม้วยไหม้
แม้นเป็นคู่ครองของน้องไซร้	ท้าวไทจงเร่งติดตามมา ฯ

ฯ ๖ คำ ร่าย ฯ

๏ พระก็ปิดผอบเสียทันใด	คลั่งคลุ้มพระทัยใฝ่ฝันหา
ดังเจ้าผมหอมติดตามมา	พระราชาเคลิ้มหลงงงงวยไป
พระทรงถือผอบเสด็จมา	จะรู้สึกกายาก็หาไม่
พระเสด็จเข้ายังวังใน	โยธาไสวห้อมล้อมมา ฯ

ฯ ๔ คำ เชิด ฯ

๏ พระเสด็จขึ้นสู่ปราสาท	ลีลาศเข้าปรางค์อันเลขา
เอนองค์ลงกับแท่นไสยา	เปิดฝาผอบขึ้นเชยชม
อันมนุษย์ในต่ำใต้ฟ้า	ไม่ปรากฏรจนาเท่ากลิ่นผม
โอ้กลิ่นนี้เอยได้เชยชม	จะภิรมย์สมสวาดิไม่คลาดน้อง
เมื่อไรเลยจะได้สมอารมณ์หมาย	จะได้วายทุกข์ทนที่หม่นหมอง
จะเปลี่ยวเปล่าอยู่กระไรในสัดจอง	พระกอดผอบทองแล้วหลับไป ฯ

ฯ ๖ คำ ตระ ฯ

๏ รุ่งแจ้ง	พระอุทัยไขแสงสุริย์ใส
พระตื่นจากบรรทมภิรมย์ใน	เสด็จไปขึ้นเฝ้าพระบิดา ฯ

ฯ ๒ คำ เสมอ ฯ

๏ ครั้นถึงจึงทูลแถลงเหตุ	แก่พระบิตุเรศนาถา
ว่าลูกไปสรงพระคงคา	ได้ผอบลอยมาแต่นัที
ในผอบมีผมเส้นหนึ่งไซร้	หอมระรื่นชื่นใจลูกพ้นที่
คลั่งคลุ้มกลุ้มใจใช่พอดี	โปรดเกศีเถิดพระบิตุรงค์
แม้นลูกมิได้ดังใจคิด	เห็นชีวิตลูกนี้จะผุยผง
จะขอลาไปตามนางโฉมยง	พระบิตุรงค์จงโปรดปรานี ฯ

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	องค์พระบิตุเรศเรืองศรี
ฟังพระลูกยาพาที	ภูมีตรึตรึกนึกใน
เห็นว่าจะเป็นคู่เคยสังวาส	ด้วยพระราชโอรสศรีใส
ตรัสปลอบลูกรักอย่าร้อนใจ	พ่อจะให้แต่งสำเภาพลัน
ตรัสแล้วทรงธรรม์สั่งเสนา	อย่าช้าจงเร่งผายผัน
หมายบอกวางเวรเกณฑ์กัน	ในวันพรุ่งนี้อย่าได้ช้า
เร่งให้ไปทำสำเภาทอง	อันงามเรืองรองเลขา
บาหลีที่ท้ายเภตรา	ประดับแก้วจินดาให้เรืองไร
ปากปลาราโทท้ายสัดจอง	ฉลุฉลักลายทองผ่องใส
จัดแจงนายช่างทั้งนั้นไป	ให้แล้วแต่ในบัดนี้ ฯ

ฯ ๑๐ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	เสนารับสั่งใส่เกศี
ออกไปสั่งกันทันที	เร่งรัดตามมีพระบัญชา ฯ

ฯ ๒ คำ เจรจา สาธุการ ฯ

๏ ครั้นทำสำเร็จเสร็จแล้ว	เสนาคลาดแคล้วเข้ามาหา
ก้มเกล้ากราบทูลพระราชา	เภตราเสร็จแล้วพระภูมี ฯ

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระพิไชยมงกุฎเรืองศรี
ครั้นได้พิไชยฤกษ์ดี	ภูมีกราบลาพระบิดา
ทั้งพระมารดาของภูเบศ	จบบาทเหนือเกศเกศา
พระเสด็จลีลาศยาตรา	ออกมาจัดแจงแต่งองค์
ทรงเครื่องประดับสำหรับกระษัตริย์	พิพัฒน์ไพบูลย์สูงส่ง
ทรงพระขรรค์ศรสิทธิ์ฤทธิรงค์	เสด็จลงสู่สำเภาทอง ฯ

ฯ ๖ คำ เสมอ ฯ

๏ บัดนั้น	ต้นหนคนงานทั้งผอง
เห็นพระเสด็จลงสำเภาทอง	ได้ฤกษ์โห่ร้องให้ชักใบ
บ้างถอนสมอบ้างยิงปืน	ครึกครื้นสนั่นหวั่นไหว
เป่าสังข์กระทั่งแตรเซ็งแซ่ไป	บัดใจเคลื่อนสำเภาทองมา ฯ

ฯ ๔ คำ โล้ ลำ ฯ

๏ พระมงกุฎจึงโบกธงสะบัด	พระพายก็พัดมานักหนา
หัวหกยกท้ายอยู่ไปมา	เภตราแล่นเรื่อยเฉื่อยไป
พระชมแต่พรรณฝูงปลา	โลมาพ่นนํ้าอยู่ไสว
ปลาวาฬว่ายเรียงเคียงกันไป	ฉลามโลดไล่เคล้าคลึงกัน
ปลาทุกังว่ายเรียงเคียงคู่	แมงดาราหูผาดผัน
กะโห้เหรามีหลายพรรณ	ทรงธรรม์ดูเล่นจำเริญตา ฯ

ฯ ๖ คำ เชิด ฯ

๏ มาจะกล่าวบทไป	ถึงนางกาขาวยักษา
อยู่แดนพระสมุทรคงคา	เป็นทาสาของท้าวเวสสุวัณ
ต้องสาปลงมาอยู่ช้านาน	รักษาชลธารกระแสสรรพ์
ทำอิทธิฤทธิ์ไกรใจฉกรรจ์	บัดนั้นก็ผุดขึ้นทันที ฯ

ฯ ๔ คำ กราวนอก ฯ

๏ เห็นสำเภาทองของมนุษย์	ของพระมงกุฎเรืองศรี
แลลอดสอดดูตามวารี	เห็นพระภูมีงามโสภา
ยักษีมีใจสวาดินัก	จะใคร่ได้ร่วมรักเสน่หา
จึงนิมิตบ้านเมืองให้โอฬาร์	ที่ริมคงคาชลาลัย
ยักษีนิฤมิตตนพลัน	ให้เป็นสาวสรรแจ่มใส
ทรงโฉมประโลมละลานใจ	ชายใดได้เห็นเป็นขวัญตา ฯ

ฯ ๖ คำ ตระ ชมตลาด ฯ

๏ นุ่งผ้าพื้นแดงแย่งทอง	ห่มสไบกรองอันเลขา
ทองกรอร่ามงามโสภา	ใส่แหวนซ้ายขวาเห็นน่าชม
เจ้าทอดแขนกรีดเล็บเก็บมาลา	ทำจริตกิริยาก็งามสม
สะบัดผ้าห่มเล่นให้เห็นนม	หวังจะให้ชายชมจำเริญตา
ครั้นเห็นเภตราเข้ามาใกล้	ทำเดินออกไปถวายหน้า
ทำเดินผาดนาดนวยรวยมา	ทำเป็นตากผ้าด้วยราวทอง ฯ

ฯ ๖ คำ ฉุยฉาย ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระมงกุฎฤทธิไกรไม่มีสอง
สถิตยังท้ายสำเภาทอง	ทอดพระเนตรตามช่องบาหลี
เห็นเป็นบ้านเมืองอันโอฬาร์	นางหนึ่งลักขณาแจ่มศรี
ตรัสสั่งเสนาไปทันที	ภูมีให้ทอดสมอลง
พระเสด็จขึ้นจากเภตรา	ลีลาดั่งพญาราชหงส์
พระดำเนินเข้าไปให้ใกล้องค์	โฉมยงจึงมีพระวาจา ฯ

ฯ ๖ คำ เพลง ฯ

๏ น้องเจ้าพี่	มารศรีผู้ยอดเสน่หา
บ้านเมืองประเสริฐโอฬาร์	ไพร่ฟ้าผู้คนจึงไม่มี ฯ

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	นางยักษ์ทำจริตบิดผันหนี
นางจึงทำตอบไปทันที	พระพันปีประสงค์สิ่งอันไร
ข้านี้เป็นคนกำพร้าอยู่	หารู้ที่จะบอกออกมาได้
ขอเชิญพระองค์เร่งถอยไป	อย่ากันน้องไว้จะไคลคลา
ว่าพลางทางทำบทจร	ทอดกรกรีดกรายทั้งซ้ายขวา
ดูเอาอาจอุกรุกเข้ามา	ทำยุดฉุดคร่าน่าอายใจ ฯ

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ น้องรัก	จำนงลักษณ์จักด่วนไปไหน
จะถามความสักหน่อยจึงค่อยไป	มีธุระโตใหญ่มาติดตาม
เจ้ารู้จักผมหอมบ้างฤๅไม่	จงบอกพี่ไปอย่าเกรงขาม
พี่ขี่สำเภามาติดตาม	โฉมงามนี้แล้วกระมังนา ฯ

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ ฟังถาม	นางแกล้งแต่งความหรรษา
ถามถึงผมหอมน่าเวทนา	ข้าเจ้านี้แหละขาจะทำไม
บอกแล้วทำชะม้ายชายหนี	ทำทีจะให้สงสัย
เลี้ยวลอดหลีกเข้าทวารไชย	หวังจะให้พระองค์เจ้าตามมา ฯ

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระพิไชยมงกุฎเร่งหรรษา
ไม่รู้เล่ห์กลมารยา	พระเดินตามเข้ามาถึงห้องใน
เห็นนางนั่งอยู่บนแท่นทอง	พระเจ้าค่อยย่องเข้านั่งใกล้
จึงถามนวลนางทรามวัย	เหตุไรมาอยู่แต่ผู้เดียว
อตส่าห์ติดตามเจ้างามมา	ฝ่าข้ามคงคาแม่นํ้าเขียว
มาพบโฉมงามทรามเปลี่ยว	เหลียวพักตร์สักหน่อยจะขอลา ฯ

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ ดูเอา	อาจอุกรุกเข้ามาหา
จนกระทั่งถึงในที่ไสยา	เนื้อความจะว่าต่อกัน
มิหนำซ้ำยึดสไบห่ม	เลียมลองต้องนมเป็นข้อขัน
มาทำข่มเหงไม่เกรงกัน	ทำเล่นเช่นนั้นไม่ให้ไป ฯ

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เหนือเกล้า	ที่นี้ต้องเกาะกุมไว้
จะปรับไหมมากน้อยสักเท่าใด	เป็นไรเป็นกันในวันนี้
ว่าพลางยอกรเกี่ยวกระหวัด	รึงรัดลูบโลมนางโฉมศรี
กามาเดือดดิ้นทั้งอินทรีย์	สองศรีสู่สมภิรมย์ใน ฯ

ฯ ๔ คำ โลม ตระ ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระพิไชยมงกุฎฤทธิไกร
สมสู่อยู่ด้วยอรไท	ได้หลายราตรีนานมา
เกศาที่หอมขจรกลิ่น	ก็หายไปหมดสิ้นเร่งกังขา
เปิดผอบดูผมที่เอามา	กลิ่นฟุ้งโอฬาร์ขจรใจ
ทั้งกลิ่นก็ผิดกันนักหนา	หรือจะเป็นยักษาเร่งสงสัย
พระเจ้าเป่ามนต์สะกดไว้	เสด็จไปสำเภาใช้ใบมา ฯ

ฯ ๖ คำ เชิด ฯ

๏ แล่นมา	ถึงแดนปักษาที่หาดใหญ่
เห็นสำเภาห้าร้อยเรียงกันไป	ประหลาดใจไม่เห็นหมู่โยธา
สั่งให้ทอดสมอลงทันที	ที่นี้ชอบกลเป็นนักหนา
เหมือนคำที่ลอยผอบมา	สั่งทหารโยธาไปทันใด
ให้เที่ยวค้นดูทุกเภตรา	ให้รู้กิจจาเป็นไฉน
เหตุไรจึงเงียบสงัดไป	ถามไถ่ให้แจ้งกิจจา ฯ

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	อำมาตย์รับสั่งใส่เกศา
เร่งรัดทหารโยธา	เที่ยวค้นเภตราทันใด ฯ

ฯ ๒ คำ เชิด ฯ

๏ เห็นแต่กระดูกกองก่าย	มากมายกว่าหมื่นอสงไขย
จะเป็นโจรปล้นก็ผิดไป	เหตุไรข้าวของเต็มเภตรา
ผิดแล้วชาวเราอย่าไว้ใจ	ดีร้ายบรรลัยด้วยยักษา
ชวนกันมาทูลพระราชา	เห็นผิดนักหนาพระภูวไนย
เห็นแต่กระดูกนั้นเกลื่อนกล่น	จะเหลือสักคนก็หาไม่
สิ่งของที่ลำสำเภาไซร้	เต็มอัดยัดไปทุกเภตรา
ขอทราบพระองค์ผู้ทรงไชย	แม่นแท้แน่ใจเป็นยักษา
สำเภาห้าร้อยยังมรณา	เราน้อยตัวนักหนาพระพันปี ฯ

ฯ ๘ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระมงกุฎยิ้มแย้มแจ่มศรี
จะกลัวมันไยกับไพรี	จะต่อฤทธีไม่ขามใจ
มันมาสักเท่าไรเราจะสู้	หาได้ร้อนถึงหมู่โยธาไม่
สงบอยู่ดูทีประการใด	จะรู้แจ้งใจในท่วงที ฯ

ฯ ๔ คำ เจรจา ฯ

๏ เมื่อนั้น	นวลนางพิกุลทองโฉมศรี
อยู่ในห้องทิพรูจี	เทวีตั้งคอยทุกเวลา
ได้ยินสำเนียงเสียงรี้พล	นิฤมลยินดีเป็นนักหนา
มาจอดทอดอยู่ริมเภตรา	จะว่าต่างภาษาก็ผิดไป
ฤๅจะเป็นที่ได้ผอบทอง	จะมาปกเกล้าน้องฤๅไฉน
จะเป็นเสียงจีนจามก็ผิดไป	น่าจะเป็นพวกไทยเภตรา
ออกมาเยี่ยมตามช่องมองดู	จะรู้แห่งอย่างไรจะไปหา
อดสูดูร้ายพ้นปัญญา	เป็นหญิงแบกหน้าไปหาชาย
เกิดมายังไม่เคยแก่ตัวเลย	อกเอ๋ยคิดมาน่าใจหาย
ครั้นจะนิ่งอยู่ก็สู้ตาย	โฉมฉายหักใจแล้วไคลคลา ฯ

ฯ ๑๐ คำ เพลง โอ้ ฯ

๏ กราบลงที่ตรงหน้าฉาน	เยาวมาลย์คลอเนตรทั้งซ้ายขวา
ซบพักตร์ลงทรงโศกา	พิกุลทองตกมาเรี่ยรายไป ฯ

ฯ ๒ คำ โอด ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระพิไชยมงกุฎเร่งผ่องใส
กลิ่นผมหอมฟุ้งจรุงใจ	ท้าวไทเพ่งพิศวนิดา
ยกเต้าพระสุคนธ์มาลูบพักตร์	นงลักษณ์คลายแสนเสน่หา
เห็นนางได้สมประดีมา	พระปราศรัยแก้วตายาใจ
เกิดเหตุไฉนน้องเจ้าพี่	พวกพลทั้งนี้ม้วยตักษัย
พากันมาแต่เมืองใด	เหตุการณ์เป็นไฉนเจ้าพี่อา ฯ

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	โฉมนางพิกุลทองไม่กังขา
เดิมทีแร้งยักษ์ศักดา	ไปอยู่กับยายตาถึงกรุงไกร
แกล้งทำตะพานทองไปขอข้า	พระบิดาไม่รู้จึงยกให้
มันบอกว่าเป็นบุตรเจ้ากรุงไกร	พรัดพลไปในพนาลี
พระบิดาจึงแต่งสำเภาให้	มาจอดไว้มันกินเสียเป็นผี
ตัวข้าย่านางช่วยปรานี	ชีวีจึงได้รอดมรณา
โปรดเกล้าเกศาพาไปส่ง	ถึงองค์พระผู้เกิดเกศา
แม้นไปถึงกรุงพระพารา	จะปรารถนาสิ่งใดไม่คิดตัว ฯ

ฯ ๘ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระมงกุฎได้ฟังก็ยิ้มหัว
วาจาเสงี่ยมเจียมตัว	ความคิดเจ้าชั่วไปเมื่อไร
พี่เพียรพยายามมาตามน้อง	เพราะได้ผอบทองผ่องใส
ถึงเงินทองกองโกยสักเท่าไร	พี่พอหาได้เป็นไรมี
อันตามดอกฟ้าหายอดยาก	สุดแสนลำบากนะโฉมศรี
ถึงเพชรมรกตที่อย่างดี	ที่มีราคาค่าควรเมือง
พี่มาตามแก้ววิเชียรได้	ดังฤๅจะให้พี่ปลดเปลื้อง
พี่จะพาเจ้าไปเป็นศรีเมือง	ให้รุ่งเรืองเฟื่องฟุ้งในนัครา
ว่าพลางเล้าโลมโฉมสวาดิ	แอบอิงพิงพาดเสน่หา
ถอยหนีพี่ไยนะแก้วตา	ฤๅว่ากัลยาไม่ปรานี ฯ

ฯ ๑๐ คำ ฯ

๏ โปรดเกล้า	พระเจ้าจงโปรดเกศี
พระองค์จงได้ปรานี	ใช่ที่จะพ้นไปเมื่อไร
ขอพระองค์จงฆ่าอ้ายปักษา	ให้ม้วยมรณาเสียให้ได้
เสร็จแล้วข้าน้อยจะยอมไป	ท้าวไทจงทรงพระเมตตา ฯ

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เจ้าพี่	บัดนี้อยู่ไหนอ้ายปักษา
สักเวลาไรมันจะมา	แก้วตาจงบอกให้แจ้งใจ ฯ

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ พระภูมี	วันนี้มันจะมาหาช้าไม่
เจ็ดวันมาเยี่ยมทุกคราวไป	เคยได้กินคนอยู่อัตรา ฯ

ฯ ๒ คำ เจรจา ฯ

๏ เมื่อนั้น	พญาแร้งราชปักษา
ครั้นถ้วนเจ็ดวันก็ไคลคลา	จึงพาบริวารบินไป
ออกจากเขานิลกาฬา	บดบังสุริยาแสงใส
สุรเสียงครืนครั่นสนั่นไป	มืดคลุ้มกลุ้มในธรณี ฯ

ฯ ๔ คำ แผละ ฯ

๏ มาถึงหาดทรายที่เคยกิน	ปักษินร้องก้องเสียงศรี
สำเภาทองของใครลำนี้	คนมีมากน้อยสักเท่าไร ฯ

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระมงกุฎยิ้มแย้มแจ่มใส
ยืนหัวสำเภาแล้วตอบไป	ถามเราว่าไรอ้ายใจพาล
อันแร้งอื่นไซร้ไม่เหมือนมึง	ถึงตายจึงกินเป็นอาหาร
มึงแร้งตายห่าอ้ายสาธารณ์	สามานย์กินคนเสียทั้งเป็น
มึงเคยไปลวงมากินได้	บัดเดี๋ยวนี้ไซร้จะได้เห็น
มึงจะบรรลัยไม่ทันเย็น	หัวมึงจะกระเด็นจากกายา ฯ

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	พญาแร้งเคืองขัดเป็นนักหนา
โผผินบินลงไปด้วยฤทธา	กับหมู่ปักษาเข้าโจมตี
พระมงกุฎรับหวดด้วยพระขรรค์	หัวขาดสะบั้นลงกับที่
ตายกลาดดาษไปในชลธี	ด้วยฤทธิ์จักรีอันเกรียงไกร ฯ

ฯ ๔ คำ เชิด ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระมงกุฎฤทธิ์ลํ้าสุริย์ใส
ครั้นฆ่าพญาแร้งบรรลัย	ให้เกณฑ์คนลงใส่เภตรา
สำเภาห้าร้อยก็ชักใบ	เคลื่อนคลาออกไปจากท่า
แล่นตามสำเภาทองมา	ด้วยเดชบุญญาพระภูมี ฯ

ฯ ๔ คำ เชิด ฯ

๏ มาถึง	ยังเมืองพระมงกุฎกรุงศรี
สำเภาทองทอดท่าทันที	พาโฉมเทวีขึ้นเฝ้าพลัน ฯ

ฯ ๒ คำ เพลง ฯ

๏ มาถึงจึงตั้งบังคมบาท	บิตุราชมารดาเกษมสันต์
โฉมนางพิกุลทองดวงจันทร์	ถวายอัญชุลีภูวไนย ฯ

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ ฝ่ายโฉมสุพรรณมารดา	สวมกอดลูกยาพิสมัย
บิดามารดาปรารมภ์ใจ	อาลัยไปถึงพระลูกยา
แล้วตรัสชมโฉมศรีสะใภ้	สมกันกระไรเป็นนักหนา
พ่อจะให้หาฤกษ์เวลา	ทำขวัญลูกยาทั้งสองไท
ลูกรักเจ้าไปเหนื่อยมา	เชิญไปปรางค์ปราสุกใส
พ่อจะจัดให้หาฤกษ์ไชย	ที่จะได้สมโภชพระลูกยา ฯ

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	พระพิไชยมงกุฎเร่งหรรษา
ชวนโฉมพิกุลทองกัลยา	บังคมลามายังปรางค์ทอง ฯ

ฯ ๒ คำ เสมอ ฯ

๏ สมสนิทพิสมัยในไสยาสน์	มิได้คลาดชื่นชมภิรมย์สอง
คลึงเคล้าเย้ายวนนวลละออง	ในแท่นทองเป็นสุขทุกนิรันดร์ ฯ

ฯ ๒ คำ โลม ตระ ฯ