อิเหนาคำฉันท์
| ๑๑ ปางนั้นบรมวง- | ศอสัญแดหวา |
| อุ้มองค์วนิดา | กรตระกองตระการชม |
| ชูชื่นภิรมย์เชย | ดุจเสวยสมบัติพรหม |
| สำผัสตระมลกรม | เสน่ห์น้อมฤดีมา |
| รีบรถทุรัศทาง | จรร่วมพนาทวา |
| จึ่งมีมธุรสา | พจนเพื่อแสดงองค์ |
| อ้าแม่นิคือพี่ | บมิควรจะโศกทรง |
| กรรแสงบใช่อง- | คระตูมาต้องตัว |
| พักตรผ่องจะนองชล | วิมลโฉมจะหม่นมัว |
| อ้าแม่อย่าแคลนกลัว | สละทุกข์ประเทืองเรียม |
| ปางนั้นสุดาสดับ | สุรศัพทยิ่งเกรียม |
| จิตแจ้งเชษฐาเทียม | จรกามาลอบปลอม |
| แสนโศกกระศัลยซ้ำ | ปะทะแค้นคะนึงตรอม |
| หยิกข่วนบได้ออม | กลจะทรุดลงจากเพลา |
| เชษฐาถนอมโอบ | อรองคยุพเยาว์ |
| ยุพเรศธผลักเอา | นขหยิกบหย่อนกัน |
| ขษณนั้นจึ่งบาหยัน | กรณตชุลีคัล |
| สรวลพลางก็อำนัน | ดูรพ่อกระทำแปลง |
| ข้าหวังระตูลอบ | บมิแจ้งคดีแสดง |
| ใดพ่อมาปลอมแปลง | ประโลมลักฉะนี้ไย |
| อ้าดูรบาหยัน | ก็จะควรสงสัยไฉน |
| กิจนี้ก็โดยใน | มะดีหวีธปฏิญาณ |
| รับรักบสมรัก | สละพักตรประจวบกาล |
| แม้วการบคิดพาล | ก็จะม้วยไมตรีดาย |
| อ้าพ่อกระทำโดย | ชนนีธกล่าวกลาย |
| จะสมจะสู่สาย | สมรใดบตรงตรู |
| กลับศัพทกลับเพศ | กิจนี้บแจ้งตู |
| หวาดจิตสะดุ้งดู | ดุจชีพลายลาญ |
| อ้าอรบาหยัน | พจนพร้องเสนาะสาร |
| แม้วการจิรังกาล | แลฤๅเจ้าจะโดยเรา |
| ผิวปลอมที่ดอมรัก | สิบเริ่มสะดวกเดา |
| หากตกถึงกรเรา | แลจึ่งแสร้งประดิพา |
| อนึ่งสามก็ตั้งสัต | ยวิลิศมาหรา |
| เฉพาะพักตรพระปฏิมา | กรสัตย์ยังสมฤๅ |
| อ้าพ่อบควรขึ้ง | อุระข้าดั่งเพลิงฮือ |
| รักสัตย์ก็สุดมือ | ที่จะมอบเสน่ห์มา |
| ทูลเตือนมิเต็มถ้อย | มะดิหวีก็สุดอา- |
| รมณ์รักพนิดา | บมิหวังระตูครอง |
| สรวมชีพตั้งสัตย์ | เดชะเทพสมพอง |
| ช่วยให้พระนุชสนอง | เสน่ห์พ่อพี่ยินดี |
| พระแย้มภิรมย์เยื้อน | พจนตอบนางสาวศรี |
| เพื่อพี่นิภักดี | ฤจึ่งเทวพาครอง |
| ดำรัสพลางก็เร่งรัน | อัศวราชรถทอง |
| แสงจันทรเรืองรอง | แอร่มพักตรยุพา |
| จุมพิตตระโบมโลม | วรราชกานดา |
| อ้าแม่อย่าโศกา | กรซับสุชลพลาง |
| สำเนียงสกุณร้อง | เสนาะก้องสนั่นกลาง |
| ดงจวนจะรุ่งราง | ก็ลุร่วมมรคา |
| หยุดรถกระซิบสั่ง | ระเด่นสังคมารตา |
| เจ้าพี่สถิตพลา | สุวรรณเถิดอย่าครรไล |
| ไตรตราตระเวนดู | ผลูมารคณกรุงไกร |
| แม้พระอรินทร์ภัย | ยุบลแจ้งแก่พี่ยา |
| สั่งเสร็จตระกององค์ | วรนุชบุษบา |
| เถลิงหลังอาชาคลา | วนะเวศวเนจร |
| พอดลคูหามาศ | สุริยภาษยุคุนธร |
| พระก็อุ้มพธูสมร | จรดแท่นสุวรรณวาง ฯ |
| ๑๔ เสด็จแนบยุพาอรตระกอง | กรลูบพระปฤษฎางค์ |
| แก้วพี่อย่าโศกเลยนะจงวาง | จิตไว้ ณ เรียมรา |
| ความพี่สวาทสมรเสมอ | วชิรเนตรชีวา |
| แม้เรียมบสมสุระสุดา | ก็จะทำแบหลาลาญ |
| ซึ่งพี่แลผิดบุรพโทษ | วรนุชนุญญาการ |
| รอยเวรุตามจรมาดาล | จิตโมหะลำเค็ญ |
| เรียมนี้บหวังสวาทอื่น | เลยนะแม่อย่าขุ่นเข็ญ |
| เรียมจะถนอมพระนุชเป็น | มกุฏเกล้ากระษัตรีย์ |
| แท้สัตยากรเฉพาะ | สุรเทพคีรี |
| อ้าแม่อย่าขนางว่าพี่จะลี | นคเรศรหมันยา |
| อ้าแม่อย่าซบพักตรพิลาป | นัยนะอาบพุธารา |
| แสงจักษุปานนิลวัตถา | ก็จะหมองจะมัวมน |
| ดวงพักตรผ่องประดุจจัน- | ทรแจ่มโพยมบน |
| ควรฤๅจะเศร้าสิริดังกล | อสุรินทรุปคาห์ |
| เงยพักตรขึ้นเถอะนะจะแจ้ง | กิตยโดยแต่สัตยา |
| เดิมองค์บรมชนกา | ดำรัสใช้ประชุมเพลิง |
| หมันหยานครบวรศพ | อยกีอันดำเกิง |
| เสร็จพี่จะลาจระบันเทิง | กมลท้าวทั้งสองปอง |
| สวาทพี่แลพี่ก็ประดิพัท- | ธกำหนัดเสน่ห์สนอง |
| รักร่วมธิดาจิตลำพอง | ขณะรุ่นภิรมย์นาง |
| ฝ่ายองค์พระบิตุรธิราช | พระชนนีพี่จึ่งขนาง |
| โทษพี่นิผิดสหัสปาง | นุชให้อภัยเรียม |
| แม้มิตรมิดลสักพัน | ก็จะถนอมบให้เทียม |
| สุริย์วงศ์อสัญธรรมเนียม | วรพจนสัจจัง |
| อ้าแม่อย่าโศกแลนะสะอื้น | อุระพี่นี้จะเพียงพัง |
| แหนงใดก็ทวนกิจประทัง | ทุกขให้บรรเทาความ |
| แม้เจ้าจะนิ่งนิวรณโศก | บมิพร้องคะดีงาม |
| เรียมฤๅจะพาอรนงราม | จรกรุงอย่าสงกา |
| ปางนั้นพระเยาวชาเยน- | ทรสดับพระเชษฐา |
| พลางฝ่ายสุชลปธารา | พิลาปเยื้องคะดีพลาง |
| โอ้โอ๋จะคงชีพิตรเนา | นิก็หนักภุดาปาง |
| เกิดกอบประยูรเทวขนาง | เสน่ห์ชอบชีวาวาย |
| โอ้โอ๋อุระอาตมจะม้วย | ชนมด้าว ณ ดงดาย |
| บิตุรราชมารดรจะหมาย | บยลลูกจะลาญแล |
| ท้าวพร่ำผดุงก็บได้แทน | วรคุณธกลับแปร |
| โทษให้พระองคทุกขแด | ดุจนี้ก็ไป่ควร |
| ร่ำพลางก็ทุ่มอุระสะอื้น | ปริเทวะกำสรวล |
| คุมเคียดพระภูธรก็ซวน | สยบมุขโศกี |
| อ้าอ่าพระดวงอรยิหวา | เนตรพี่ผู้ภักดี |
| เรียมฤๅจะซัดอรให้ชี- | พิตรนาศอย่าเจรจา |
| แสนสุดเสน่หนุชยิ่ง | ชนมชีพนัยนา |
| แม้นมาตรเมื้อมรณอา- | ยุสู้จะดอมวาย |
| อ่าอ้าพระสันพจนเอา | มธุรสเจือปลาย |
| ลิ้นล่อละเลิงกมลลาย | เสน่ห์แล้วจะลอยตรอม |
| แท้เที่ยงจะเป็นอนุสวาท | จินตะหราจะสรวลดอม |
| ว่าเผ่าอสัญก็มาปลอม | เสน่ห์ร่วมบรักวงศ์ |
| กิตติศัพท์จะฦๅประเทศทั่ว | ทุระยศวราพงศ์ |
| ใจชายบอายดำฤษณ์จง | เสน่ห์แสร้งชะอ้อนวอน |
| อ้าอรอนงคอย่าขนาง | จิตพี่จะร้างสมร |
| ซึ่งจินตะหราสวาทอร | นั้นก็ใช่จะจงกัน |
| หวังลอบประโลมเสน่หเล่น | บใช่คู่ตุนาหงัน |
| เออแม่นิเทพยรังสรร- | ค ก็สู่แต่เยาวมล |
| นอกนั้นบอาจจะคระหา | นุชแม่อย่าฉุกฉงน |
| ฟังพี่จงสร่างศัลยสุชล | นัยนะน้อมภิรมยา |
| อ้าน้องก็แจ้งกลตระหนัก | วรลักษณคือตรา |
| จักจงบจงจิตก็ปรา- | กฏแห่งหไทยางค์ |
| กิจนี้ก็เลื่องดำเนียนน้อง | หินชาติชายหมาง |
| หากผลผดุงอดิตปาง | จระกาประกอบกัน |
| บิตุราชพระกล่าวพจนไว้ | แม้วชายประดาษพันธุ์ |
| สวาทสู่ก็จัดสฤษดีสัน | ยศไว้เฉลิมเมือง |
| สองท้าวก็ทนเทวษบวาย | ชลชุ่มนัยนาเนือง |
| ไพร่ฟ้าประชาชนก็เปลือง | สุขแสร้ทุกขาดูร |
| ดังนั้นแลยังจิตบสา | สุระราญวิวาห์สูญ |
| ฉกพานิรายศประยูร | อัประยศทั่วแดน |
| เออนี้แลฤๅเสน่หน้อง | ฤว่าแสร้งอิจฉาแทน |
| ร่ำพลางสยบศิรลงแสน | โศกพ่างจะเปลื้องปราณ |
| อ้าดูระสายสวาทพี่ | ใช่ว่าพี่จะจัณฑาล |
| รอจิตก็จวบวิวาหการ | สมรพี่จะสุดสม |
| ฉกโฉมประโลมจิตบวาง | อรเยาวโยศดม |
| แม้แล่งอุรายลจะชม | มนะพี่ที่สัจจัง |
| ซึ่งโทษแต่ปางก่อนพี่ก็ขอ | นุชนาฏ ธ ไป่ฟัง |
| เดิมพี่ก็ทรงสัจประทัง | ชีวไว้จะสมสมร |
| ปางนี้ก็สุดกุศลล่วง | บุรพกรรมมาจำจร |
| เนาแท่นสุวรรณสถาวร | เถอะนะแม่อย่าโศกา |
| แม้จักนิวัตวรนิเวศน์ | ทิศนี้ ณ รัฐยา |
| ตัวพี่ก็จักจรทุรา | อรัญเวศจวบวาย |
| อ้าแม่อย่าแหนงมนัสพี่ | ว่าจะเมื้อหมันหยาหมาย |
| ใจเรียมบสูญสัจจมลาย | ชีวม้วยวนาดอน |
| ตรัสพลางก็แสร้งเสด็จจาก | วรอาสนสุนทร |
| เสสั่งพี่เลี้ยงยะรุเดะจร | ระดับพวงพลาพล |
| จักยกพเนจระพนัส | ในทุรัศอารญ |
| สั่งพลางก็ให้พักตรพิมล | กลรู้รหัสกัน |
| สั่งเสร็จก็แปรมุขมาสั่ง | ประเสหรันแลบาหยัน |
| ขอบสองพี่โดยจรจรัล | ดลด้าวพนาลี |
| บัดนี้พระนุชก็สลัด | วรวากยไมตรี |
| ตูลาพี่สองจรกว่าชี- | วิตวายวนาสณฑ์ ฯ |
| ๑๖ บัดนั้นสองนาฏนฤมล | ไป่แจ้งในกล |
| มะเมอประหม่าว้าใจ | |
| สองโอนศิรคัลทูลไท | อ้าพ่อเป็นใด |
| มาด่วนพิโรธบำราศ | |
| องค์กนิษฐ์ยังเยาวสวาท | ฤๅทัยเดียวกาจ |
| กำเลาะละเลิงจิตขนาง | |
| จงพ่อโปรดข้าแต่ปาง | เดียวจักโลมนาง |
| แม้นุชแข็งขัดความ | |
| โดยจิตพ่อเทอญบ่ปราม | สองลาสองตาม |
| กันสู่ยังห้องทองพราย | |
| ปางนั้นนฤเบศรเสด็จผาย | โดยสองนางหมาย |
| วิสูตระแฝงฟังสาร | |
| ขัษนั้นบาหยันเชิงชาญ | นั่งแนบนงพาล |
| ประพฤติพร้องรำพัน | |
| อ้าแม่ใดแม่บฉันท์ | เสน่ห์พี่ผู้พัน- |
| ธุวงศ์สุเรศรเทวา | |
| ฤๅจงจระกาพงศ์กา | บอายนรา |
| นรินทรทั่วธาษตรี | |
| ยศแม่ปิ่นขัตติยานี | ฤๅจักให้มี |
| บุรุษยต้องสองชาย | |
| อ้าพี่สู้ม้วยกว่าอาย | บ่ให้ระตูกราย |
| สถนธจวบชีวา | |
| น้องฟังพี่ฟังน้องรา | ท่านจักรมยา |
| เมื่อยามกรรหายเหิมปรีดี | |
| มิตรท่านท่านรักร่วมชี- | พิตม้วยไมตรี |
| แลสองก็แจ้งอาจินต์ | |
| แต่องค์บิตุรราชินทร์ | บเกรงธิบดินทร |
| แลโดยอิจฉาใจไคล | |
| ปางนี้ฤๅมิขามใคร | เบื่อบากเบือนใจ |
| แลน้องจะตรอมแดลาญ | |
| อัปยศยิ่งอดีตกาล | สองพี่เราวาน |
| ดำริคดีดับอาย | |
| เป็นหญิงแม้มาตรไร้ชาย | ชอบเชิงมิตรหมาย |
| กมลมนัสอายออม | |
| ขัษนั้นประเสหรันถนอม | วรวัจนาดอม |
| คะดีดังกล่าวเกลาควร | |
| แต่พี่ยลกิจประมวล | อ้าแม่จำปรวน |
| ประนอมมนัสเชษฐา | |
| เราพลัดประยูรศวรรยา | แม่บปฏิพา |
| ก็เห็นไป่พ้นภูมี | |
| ผ่อนถนอมสุริยวงศ์ไว้ดี | แม่จักเป็นศรี |
| พิภพด้าวแดนดิน | |
| ระตูฤคู่ยุพิน | ดุจอสุรินทร์ |
| แลจู่มาจับจันทร | |
| ยิ้มหยอกดุจปีศาจหลอน | รูปร้ายนิกร |
| จะเปรียบประยูรไกลกัน | |
| ดุจหิ่งห้อยฤๅเทียมจันทร์ | ตูข้าแต่ศัลย์ |
| ทั้งสี่ฤๅสุขไป่มี | |
| ซึ่งพ้นระตูตูปรี- | ดาดังสีขรี |
| อันทับอุระยกขยาย | |
| อ้าแม่วรเชษฐสวาทสาย | สมรสุดเสมอกาย |
| แลสองพี่พิศใจจง | |
| ปางนั้นยุพราชสุริยวงศ์ | แฝงม่านเมียงองค์ |
| สดับคดีความดี | |
| เสด็จกลับสั่งพี่เลี้ยงปรี- | ชาเร่งเสนี |
| อันชาญชำนิใจจำ | |
| สอดสู่ดาหาบุรำ | การซึ่งเราทำ |
| แลเขาประพฤติกลใด | |
| ประสันตาตอบถ้อยทูลไท | การวุ่นเวียงชัย |
| นครจะดาษดาคน | |
| เรารู้เกลือกรู้เกินกล | คนยลจักยล |
| ปลาดแสลงเงื่อนสาย | |
| หนึ่งใดรอยริ้ววรกาย | ข้าฉุกใจฉงาย |
| แลดูดั่งนี้แหนงตา | |
| ฤๅพาชีพาราชา | เลี้ยวลอดลดา |
| แลวัลย์กระหวัดเกี่ยวกร | |
| ฤๅตกระหนามหนามรอญ | อ้าพระภูธร |
| บมิระวังกายี | |
| หนามครานี้ร้ายราวี | ทูลพลางทำตี |
| อุระตะลึงลูบทรวง | |
| พระฟังพจนต้องแดดวง | พริ้มพักตรระลวง |
| เอาเดนสลาซัดเอา | |
| เออใช่การพี่ตัวเรา | ไยเจ็บใจเบา |
| มาบ่นมาบ้าบ่มตรม | |
| อันดำเนินชัฏไพรพนม | ใครห่อนอุดม |
| ละดาแลหนามไป่ระคาย | |
| ผิน้อยก็มากหนึ่งกาย | เราพี่ก็ชาย |
| อันเช่นฉะนี้จักมี | |
| ตรัสพลางทางสู่เทพี | เลออาสนรูจี |
| แลสองพี่เลี้ยงลาอร | |
| ปางนั้นบุษบาบวร | ยลสองนางจร |
| จะโดยพี่เลี้ยงลีลาศ | |
| เชษฐากุมกรวรนาฏ | นงโพธพิลาศ |
| สลัดพระกรหยิกกร ฯ |
| ๑๑ อ้าแม่ผู้ร่วมวงศ์ | สุริยราชอดิศร |
| ฝ่ายเรียมสวาทอร | เสมอชีพชนมา |
| ฝ่ายวรนุชก็ตัด | เสน่หพี่สหัสสา |
| จักขัดจะขืนอา- | รมณนุชก็สุดที |
| จงเนาวเจริญสุข | จะขอลาสุดาศรี |
| เชิญแม่ช่วยทูลบี- | ดรราชมาตุรงค์ |
| ว่าพี่ขยมลา | บทท้าวทั้งสององค์ |
| สู่สวรรคทิวง- | คตเมื้อพิมานอมร |
| ปางนั้นพระนุชสดับ | พจนารถสุนทร |
| สุรศัพทคลอนคลอน | กมลคิดคะนึงกาย |
| โอ้โอ๋แต่นี้แล | ชนมชีพจักมลาย |
| ใครเลยจะพาผาย | ดลกุรุงก็ไป่มี |
| ปางจรลาก็สนธเยศ | บสังเกต ณ วิถี |
| ฤๅเคยจรัลลี | จะหลงม้วยวนาสัณฑ์ |
| จำผ่อนภักดีต่อ | วรเชษฐพาจรัล |
| ส่งถึงนครอัน | รมเยศไอศูรย์ |
| ตริรักรื้อถ้อย | ทฤษฐิก็เป็นมูล |
| หากสวาทประยูร | อรจึ่งจำนรรจา |
| แม้พ่อเสน่ห์น้อง | สุจริตจงพา |
| คืนเข้านิวัตธา- | นีแท้จะสัจจัง |
| เพื่อคลายมนัสทู- | รยศยามเมื่อปางหลัง |
| อย่าพ่ออย่าด่วนหวัง | เสน่ห์ก่อนจะเสียการ |
| หนึ่งพระก็สัมผัส | รสรักก็เจือจาน |
| ใจใช่จะพ้นการ | ทุรพ่ออย่าสงกา |
| อ้าแม่ประดิษฐ์ถ้อย | มฤธูแก่พี่ยา |
| อันพี่จะพาพะงา | จรกรุงอย่ากริ่งใจ |
| เพื่อบิตุจฉาราช | จะวิโรธหฤทัย |
| ปางพี่จะประลัย | สิบยังนุกูลการย์ |
| ปานนี้ถึงโทโทษ | ยลสุดกมลสมาน |
| มาตรได้ประโลมลาญ | แม้ว่าพรากก็จำไกล |
| ฤวะเจ้าจะฝ่าโชง- | การได้ประการใด |
| จงตั้งสัจจาไป | จะพาน้องยังธานี |
| อ้าพ่อจะให้สัจ | ดุจนี้ก็สุดที |
| เพราะท้าวทั้งสองมี | พระคุณล้ำศิโรดม |
| ยังไป่ระคายเคือง | ฤๅจะเคืองก็ไป่สม |
| น้องตริแต่โดยรมภ์ | บุรพ์ภาคประเพณี |
| แม้ชายแลต้องกาย | สฤษดิแท้สวามี |
| โดยสัตยวาที | ดูรพ่ออย่าแหนงคำ |
| อ้าแม่ผู้สมพงศ | สุริยวงศวรำ |
| ปรีชาชะอ้อนทำ | สนิทเพียงจะพล่ำใจ |
| ตรัสพลางก็จุมพิต | มธุรสปรางใน |
| แก้วพี่จงฝ่าใจ | ภิรมย์รักเรียมรา |
| อ้ายลทุพลภาพ | นิราศราบบุรีมา |
| ช้ำจิตยังไป่สา | แก่ใจเจ็บบปรานี |
| ช้อยเนตรผลักพลาง | นขหยิกพระกรตี |
| รื้อคะนึงถึงธานี | อรจึงจำนรรจา |
| แม้พระสวาทจริง | ดำริการอาทิมา |
| ใครเลยจะยลอา- | รมณน้องก็ไป่มี |
| เหตุด้วยพระโฉมเฉลิม | ดิลกจิตนารี |
| จงตรึกคดีดี | ระงับถ้อยดำเนียรอาย |
| อ้าแม่อันคระหา | ก็พาเหียรโทษดาย |
| ดุจวายุทำลาย | ไศลฤๅจะดระธาน |
| เฉกฟองสกุณฟัด | คีรีหากจะฟองลาญ |
| เออแม่จะเกรงการ | ดำเนียรนั้นก็ใช่ที |
| ดำรัสพลางตระกององค์ | วรราชกระษัตรีย์ |
| จุมพิตฤๅดีปรีดิ์ | ดุจสารอันโทรมมัน |
| รวบรัดอุราแนบ | ถวัดกรถนอมถัน |
| อย่าแม่อย่าหวั่นขวัญ | เนตรผ่อนภิรมย์เรียม |
| อ้าพ่อบการุญ | จิตน้องนี้ยังเตรียม |
| อย่าด่วนประโลมเลียม | เสน่ห์ก่อนระกำใจ |
| สิ่งใดก็ไป่ทราบ | กลเยาวหฤทัย |
| โปรดพ่อบังวายใน | มนัสแล้วจะโดยควร |
| อ้าแม่ผู้สายสุด | เสน่ห์พี่ภิรมย์ยวน |
| รักสัตยก็สุดสงวน | เสน่ห์ไว้จะวายแด |
| ฤๅทัยผะเดียงถนอม | ฤๅดีดอมอย่าด่วนแห |
| จักยลกระแสแท้ | สุขในมโนรมย์ |
| ตรัสพลางตระโบมโลม | วรราชดัดผธม |
| จุมพิตปรางชม | อุระแนบอุราอร |
| สองชงฆสอดชา- | ณุสองกรสอดกร |
| สองโอษฐเอมอร | ตฤบรสรสาสรรพ์ |
| พร่างพักตรพรายเนตร | บ่ยลเดือนตระวันจันทร์ |
| พยุหพโยมครร- | ชิตวิชุลดาพราย |
| พิรุณโรยก็โปรยต้อง | บุษปแย้มผะกาขยาย |
| เรณูรำเพยขจาย | ภมรเคล้าละอองอร |
| ซอกไซ้ผะกาตฤบ | รสคันธกำจร |
| สองสุขสโมสร | ภิรมย์เยาวชาเยนทร์ |
| ถ้ำทองคะนองลั่น | สนั่นปั่นจะเอียงเอน |
| แท่นแก้ววราเชนทร์ | กระฉ่อนช่วงมณีพราย |
| วุ้งเวิ้งคูหาสะเทือน | ศิขรเลื่อนศิลาขยาย |
| แวบวับวะวามฉาย | ชรอุ่มชรอำภางค์ |
| ฮือฮือพยุพัด | พฤกษลัดผะโผงผาง |
| ล้มลู่ระเนนกลาง | ศิขเรศวนาดอน |
| กัลยางคโยนดวง | วชิรช่วงวรากร |
| อสูรรามโกรธร | กระทืบเท้าจะทำลาย |
| ลากโล่หะแล่นไล่ | มแลบแลบมเลืองสาย |
| ตระบัดพรรษาปราย | ชะฉ่ำช่อสุมามาลย์ |
| แมลงภู่ผจงจรด | คะลึงรสสุคนธาร |
| ซาบซึมรสาสาน | ติกระเษมสมพอง ฯ |
| ๒๘ สองสมสมพาส | |
| สุดสุดสังวาส | จบบทบทละบอง |
| บังวายวายทุกข์ | สุขไขไขคลอง |
| สวาทรุมรุมสอง | เปรมปรีดิ์ปรีดา |
| แช่มชื่นชื่นชีว์ | |
| รู้รสรสดี | เสน่ห์เสน่หา |
| ใหลหลงหลงกาม | กลหรรหรรษา |
| หัศลืมลืมธา- | นีราชราชฐาน |
| ลืมสมสมบัติ | |
| ลืมสองสองกระษัตริย์ | ลืมสุขสุขสานติ์ |
| เริ่มแรกแรกรัก | ประจักษ์จักปาน |
| เสวยทิพพิมาน | รังสฤษดิรังษี ฯ |
| ๑๖ ปางนั้นหน่อภูธเรศตรี | เกษมสุขด้วยศรี |
| สุดาขนิษฐนงเยาว์ | |
| จึงมีมธุรสกล่อมเกลา | อ้าแม่มาเรา |
| จะจรสนานสรงชล | |
| ในเชิงบรรพตอำพล | วารีวิมล |
| วิสุทธิใสเสมอกรอง | |
| ตรัสพลางพระกรตระกอง | กรนุชลำยอง |
| แลยุรยาตรครรไล | |
| จากบรรจฐรณ์รัตน์อำไพ | สองเสด็จดุจไกร- |
| สรราชผงาดจรัล | |
| ขะษะนั้นประเสหรันแลบาหยัน | สองหมอบเมียงมัน |
| ประเมิลทั้งสองเสด็จมา | |
| สองพิศสะกิดกันจรรจา | โฉมแม่เรามา |
| ปทะพระพี่โฉมตรู | |
| โฉมราชสองสรรพะบู | พิศโฉมพระพธู |
| ก็ลืมแลโฉมเชษฐา | |
| พิศโฉมวรเชษฐเลือนตา | ลืมแลพะนิดา |
| ดังนี้ก็สุดโฉมฉงน | |
| ดุจเทพย์จากสวรรค์วิมล | แปรรูปดำกล |
| มาแกล้งเฉลิมนัยนา | |
| ไยประสันตากระตาหลา | ไฉนหนอ บ มา |
| ช่วยพิศพระพักตร์สองโฉม | |
| สองนายฟังสองนายโลม | ลาเพด้วยโสม |
| นะสะสู่สองนาง | |
| พิศโฉมสองกระษัตรีย์แล้วพลาง | ลูบทรวงว่าปาง |
| นิรอยแลบุญตาตู | |
| เริ่มเราว่าพระเราตู | ไป่มีพระพธู |
| ในหล้าฉลองกลกาม | |
| พระเรายิ่งงามยังงาม | ทัดเทริดทรงทราม |
| เสน่ห์สนองกลกัน | |
| พิศพี่ผ่องเพียงสุริฉัน | พิศน้องเพียงจัน |
| ทรส่องปะทะรัศมี | |
| แม้ใครบ่ได้ทฤษดี | สองราชกระษัตรีย์ |
| แลอย่าเพ่อวายวานชม | |
| สองนายสองนางประนม | ประสันตาผู้คม |
| จึงแสร้งสำรวลกล่าวพลัน | |
| หลากทิวานี้อัศจรรย์ | แขเคียงระวิวัน |
| วิลาศลอยคัคณานต์ | |
| กะระตาหลาตอบปรีชาญ | ดังนี้อาการ |
| ว่าสรรพสุขราษฎร | |
| พระสดับสองนายกล่าวกลอน | พริ้มพักตร์ภูธร |
| เอาเดนสลาซัดไป | |
| เออเชิงเสียดสร้อยเจ็บใจ | อย่าเนาเลยใคร |
| ทั้งสี่สนานดอมเรา | |
| สองนายกับสองนางเคา- | รพโดยเสด็จเทา |
| ก็ทันถึงธารเสาวคนธ ฯ |
| ๑๑ พระองค์ตระกององค์ | นุชสรงกระแสชล |
| พี่เลี้ยงนฤมล | จระสู่ณสินธู |
| น้ำนั้นแลดั้นพุ | ชลุขึ้นบนสาณู |
| ฉาบฉาดเป็นฝอยฟู | ดุจสายพิรุณปราย |
| สร้านเซ็นกระเด็นต้อง | ละอองบุปผะกำจาย |
| สาโรชรำเพยผาย | รสฟุ้งชโลธาร์ |
| ชลใสแลไหลเชี่ยว | ชำเราะเลี้ยวกระทั่งผา |
| โดดโดนกระโจนมา | กระทบทุ่มวิมลฟอง |
| ชมชลแลยลหมู่ | มัศยาคณานอง |
| ว่ายแวบแฉลบปอง | ผลพฤกษะหลั่นลง |
| คล้ายคล้ายพะพรายเกล็ด | ระยับสีหิรัญยง |
| ทเหลืองเลื่อมสุวรรณผจง | รุจิเรขหลากหลาย |
| ชมพรรค์คณาวา | ลุกาเคลื่อนระยับพราย |
| เฉกสีมณีฉาย | กรชูพธูชม |
| หยอกหยิกซะซิกซี้ | ระริกรี้สำราญรมย์ |
| สองสวัสดิเชยชม | ชลธารเปรมปรา |
| ประสันตาแลบาหยัน | ประเสหรันกระตาหลา |
| สองนายแลสองนา- | รีเริงละเลิงชล |
| เด็ดดอกกุสุมซัด | กรปัดกรป้องตน |
| เล่นไล่ละเวงวน | มนทวัชกำหนัดเชิง |
| เตือนเต้นฤดีดล | กลราคะสำเริง |
| หวาดหวั่นจะบันเทิง | จิตนั้นที่มาดกัน |
| ครั้นเสร็จธโสรจสรง | อรองคลาวรรณ |
| สองเสด็จจรจรัล | แลพี่เลี้ยงก็ดอมเดิน |
| ระเด่นรมยชมถ้ำ | เสด็จนำอนงค์เมิล |
| โตรกไตรไศลเตริน | ละแวกวุ้งคุหาบรร- |
| พตพู่พิดานดา- | รดะย้อยระยับพรรค์ |
| ซับซ้อนชะง่อนชะงัน | ก็ชะเงื้อมชงำกาย |
| บางปล่องเป็นช่องช่วง | จรัสดวงอุทัยฉาย |
| จรุญผาศิลาลาย | ละเลื่อมพร้อยพิมลตา |
| ลางนางระหว่างแวก | ชลแทรกซะซึมผา |
| ไหลหยัดอยู่อัตรา | ยะเยือกเย็นวิญญายวน |
| ลดเลี้ยวแลเที่ยวทาง | ทฤษดีฤดีหวน |
| กรรหายบวายครวญ | ดุระราครมยา ฯ |
| ๑๖ ปางนั้นกุเรปันดาหา | ล่าสำจระกา |
| แลราชร้อยเอ็ดเมือง | |
| เสร็จดับอัคนีนองเนือง | เสร็จแล้วบันเทือง |
| ทุระลีลาศคืนสถาน | |
| ขะษะนั้นสาวสนมบริพาร | ทูลแด่นฤบาล |
| ว่าองค์สมเด็จธิดา | |
| ปางเพลิงพุ่งกรุงโกลา | คือองค์จรกา |
| เสด็จมารับนงพาล | |
| ว่ามีสุรราโชงการ | ให้หาเยาวมาลย์ |
| แลข้าจะโดยเสด็จนาง | |
| ท้าวบให้จรจิตขนาง | ติดไปแต่นาง |
| พี่เลี้ยงทั้งสองดอมไคล | |
| บัดนี้นางสถิตสถานใด | จักเชิญเสด็จไป |
| ปราสาทพิมานไพชยนต์ | |
| ปางนั้นปิ่นภูวมณฑล | ฟังกลแหนงกล |
| คดีก็ดาลอาดูร | |
| ดุจล่มหล้าลับไอศูรย์ | อัดอั้นอกปูน |
| ประลัยประหลาดหลากเป็น | |
| จระกาด่วนดับเพลิงเข็ญ | ประปักษ์อื่นบ่เห็น |
| จะหาญมาปลอมแปลงตน | |
| เกิดไฟเกิดภัยเดียวกล | กิจนี้กูยล |
| ชะรอยระเด่นมนตรี | |
| โอ้ดับเพลิงนอกได้ดี | กุณฑ์ในบุรี |
| วิบัติบรู้รำงับ | |
| เร่งเร็วเร่งหาจงสรรพ | ตรัสพลางทางหับ |
| บัญชรตระดกแดดาล | |
| สาวสนมรับราโชยงการ | ค้นทุกพิมาน |
| ปราสาทบ่สบสุดา | |
| ต่างคนต่างตีอุระสา- | หัสแสนโศกา |
| สกลกำสรดสิ้นเวียง | |
| ต่างคิดสะกิดกันเผดียง | ชะรอยพระหลานเมียง |
| มาลอบมาลักนางไป | |
| สนมน้อมทูลภูวนัตไตร | บพบนางใน |
| นิเวศน์จังหวัดวงวัง ฯ |
| ๑๙ เมื่อนั้นประไหมสุหรีชนนินทรฟัง | ||
| แสนทุกขแดดัง | พินาศ | |
| โอ้โอ๋เวรอันใดแลโดยจรลุอาตม์ | ||
| เสียทีประยุรชาติ | วรา | |
| ทั่วทวยราษฎร์ท้าวแลมีบุตรธิดา | ||
| ย่อมสุขหรรษา | ภิรมย์ | |
| โอ้อกอาตมมีบุตรแต่จะได้ทุกขรทม | ||
| แดดาลอุระกรม | ประทุก | |
| ปางเมื่อระเด่นมบิหวังก็ตั้งจะนฤสุข | ||
| ทนทุกขทุกทิวา | ฤวาย | |
| ปางท้าวสฤษดิถ้อยประทานชนะทั้งหลาย | ||
| แม่ข้อนอุระตาย | ตะลึง | |
| แม่พร่ำสรวงสุระเทพช่วยบุตรบหึง | ||
| พอสาสน์จระกาถึง | ประทัง | |
| มินานสาสน์วิหยาสกำกรรมก็ประนัง | ||
| เพิ่มทุกขโกลัง | กุลี | |
| ยกศึกสู่นคะรำกระลำพรบุรี | ||
| ปิ้มวงศ์สุริยศรี | ประทุษฐ์ | |
| หากได้องคนัดดาแลมารณะประยุท | ||
| จึงหมู่ริปูประทุษฐ์ | ปรา | |
| สุขเริ่มตั้งตยาคมจะสมอรวิวาห์ | ||
| รมเยศดาหา | สำราญ | |
| โอ้จวบกรรมพวกกะหมังกุหนิงจรมาผลาญ | ||
| จัณฑาลเผด็จการ | วิวาห์ | |
| ไฉนหนอหมู่ปรปักษ์ได้อาภรณมา | ||
| แปลงปลอมจรกาพา | คระไล | |
| โอ้โอ๋เจ็บอุระช้ำแลช้ำจิตมไหย์ | ||
| แม้นม้วยบอาลัย | ชีวาตม์ | |
| ทุ่มทรวงศัลยโศกระกำดุจวินาศ | ||
| เนตรนองสุชลพาศ | ปะธาร์ ฯ | |
| ๑๑ ปางนั้นอิศวรราช | กุเรปันแลดาหา |
| หาสองระตูมา | ธก็แจ้งแต่จริงความ |
| ว่ามีอริราช | สุรอาจบ่เข็ดขาม |
| ลอบลักธิดาทราม | เสน่ห์จวบเมื่อเกิดกูณฑ์ |
| ปางนั้นระตูสดับ | กิจแค้นคือไฟฟูน |
| อัดอั้นอุราปูน | ประหนึ่งสุดอัสสาสัลย์ |
| นยะเนตรคลอคลอ | ชลพาษปธารัน |
| จิตพลุ่งดังเพลิงกัลป์ | ลลามไหม้ภุดาธาร |
| ใครชายบเกรงชาย | จิตเอื้อมอหังการ |
| เด็ดดวงสุมามาลย์ | ผู้เพิ่มพักตรกูไคล |
| เหม่มันบเกรงกู | ยลกูนี้เป็นใด |
| กูนับว่ากูไกร | ฤทธิภาพก็พอกาย |
| ชะใครแลใจยง | ทรนงจะหาญตาย |
| มาตรฤทธิกูคลาย | ก็พี่กูจะเกื้อกู |
| ตริแล้วบังคมทูล | วรเชษฐ์นี้กับตู |
| ขอลาสมเด็จภู- | ธรราชโดยสมร |
| ริปูมาดูแคลน | แลจะแทนประทุษฐ์รอน |
| บได้ก็ไป่จร | นคะเรศจระกา |
| ปางสองบรมท้าว | สดับถ้อยระตูลา |
| จึงเอื้อนวโรงกา- | ระประเล้าประโลมไป |
| อ้าดูระตูราช | จะลีลาศก็ดอมใจ |
| แต่เราคะนึงใน | ประปักษอาธรรม์ |
| ชะรอยมันวราฤท- | ธิเดโชมหันตครัน |
| จึงกาจบเกรงกัน | คณะพลแลพร้อมพล |
| แม้ไคลอย่าไกลนัก | ผิวเกลือกจุลาจล |
| พอรู้จะเพิ่มพล | พยุหทัพระดับกรณ์ |
| ทั้งสองระตูฟัง | พจนนารถภูธร |
| เคียมลาเสด็จจร | นิวาสนเตรียมพลาคลา |
| ปางองคล่าสำ | วรราชเชษฐา |
| เหตุไป่สู่โมหา | พระก็ตริคดียล |
| เสร็จแนบนุชาพร้อง | กิจนี้บควรฉงน |
| ใช่โจรอื่นปน | นุชพี่อย่าหาญการ |
| เที่ยงแท้อิเหนาปลอม | กลฉกยุพาพาล |
| เพื่อเพื่อนตรนักการ | สะดวกได้บราคิน |
| หนึ่งฤทธิ์ระเด่นเด- | ชนุภาพฦๅรบิล |
| ผู้ใด ณ แดนดิน | ประติยุทธลาญชนม์ |
| แม้วะใครบรักชีพ | ก็แบหลาสุธาผล |
| อันจักผจญรณ | ระเด่นป่วยพิการกาย |
| เจ้าพี่จงฟังพี่ | เถอะนะพ่ออย่าหาญตาย |
| สงวนชีพไว้หมาย | สมรทั่วธราธาร ฯ |
| ๑๔ ปางนั้นระตูธก็สดับ | พจนพี่ดั่งเพลิงผลาญ |
| รู้แท้ว่าองค์ระเด่นพาล | จิตฉกสุดาคลา |
| ครั่นคร้ามวราฤทธิอิเหนา | ดุจองคมัจจุรา |
| ชทุ่มทอดสกนธโศกา | ดุระพิลาปจาบัลย์ |
| โอ้โอ๋แลอาตมคเน | จิตฤๅแลผิดผัน |
| นึกแหนงกะหมังกุหนิงแลมัน | จะยกยศนายตาย |
| มุ่งจิตจรณประลอง | ฤทธิพอกำลังหมาย |
| โอ้ควรฤๅกิจกลมากลาย | ระเด่นนี้อนาถใจ |
| โอ้โอ๋แลผลบุรพปาง | ก่อน ณ นั้นประการใด |
| จึงกูอุบัติภพไตร | ฤทธิกูบเป็นการ |
| สบสรรพรูปก็ทรลักษณ์ | ประยูรศักดิอันธพาล |
| บรรดาสมรสุมามาลย์ | จะสวาทก็ไป่มี |
| โอ้โอ๋แต่อาตมแสวง | วรอัครเทพี |
| หวังโฉมเฉลิมมุขวรี | แต่ดรุณกึ่งชนม์ |
| เป็นเดชะกรรมผดุงวงศ์ | อสัญให้จุลาจล |
| อิเหนาบจงแด่นฤมล | บิตุราชเคืองระคาย |
| กูขอแด่ท้าวธจึงสฤษดิ์ | ยุพเยาวง่ายดาย |
| หวังจิตจะร่วมรสด้วยสาย | สวาทกว่าจะเมื้อมรณ์ |
| โอ้โอ๋แลดวงบุษบาเอ๋ย | จะนิราศแรมจร |
| แต่เรียมจะสมสุขสมร | นุชบ้างบมีเลย |
| อ้าแม่บ่ร่วมรสจะสัม- | ผัสชื่นกระมลเชย |
| นิเนื้อว่าเวรกระไรเลย | แต่จะยลบเต็มตา |
| ปางส่งสุพรรณบัตรกล่าว | ก็บยลพนิดา |
| เรียมยลแต่รูปอรเลขา | สกนธน้องคะเนชม |
| โอ้บุญปางสมเด็จเสด็จ | วิลิศคิริไพรพนม |
| ฝ่ายเรียมแลทอดทฤษดิชม | วิมลน้องบนสาณู |
| ปางพี่แลบงสมรเดิน | สะพักพานมณีชู |
| เรียมคิดว่าใช่อรพธู | ดอก ณ แม่ที่คีรี |
| สำคัญว่าอัปสรเสด็จ | จรจาก ณ ราศี |
| ดูเดินประดุจกินรี | ชรอ้อนชอ่อนองค์ |
| บงพักตร์พี่สำคัญว่าจัน- | ทรเพ็ญผ่องผจง |
| บงคิ้วพี่สำคัญว่าวง | ศศิแปลบยุคุนธร |
| บงเกศพี่สำคัญว่าปีก | ภมรมาศบวร |
| บงเนตรพี่สำคัญว่าศร | กฤษณส่องแสยงตา |
| บงกรรณพี่สำคัญว่ากลีบ | ปทุมสร้อยกุสุมา |
| นาสาพี่สำคัญว่าวรา | อังกุสแก้วเอราวัณ |
| บงปรางพี่สำคัญว่านวล | ลอออินทนวลจันทน์ |
| บงโอษฐ์เพียงพี่จะรับขวัญ | ว่าจะแย้มสุนทรวอน |
| บงกัณฐ์พี่สำคัญว่าศอ | สุวรรณหงสขจร |
| บงพาหุพี่สำคัญว่ากร | ไอยเรศอำมรินทร์ |
| บงถันพี่สำคัญว่าดวง | กมุทมาศเมืองอินทร์ |
| สบสรรพางคพี่ก็จิน- | ตนานึกว่านางแมน |
| ต่อยลอิเหนาจรประคอง | สุพรรณภาชนอายแคลน |
| แจ้งจิตว่าดวงสมรแสน | วิมลโฉมเฉลิมองค์ |
| พี่แค้นระเด่นประดุจพี่ | จะพิฆาตให้ผุยผง |
| ฤทัยพี่หน่วงจิตว่าวง | ศสุจริตบรู้พาล |
| โอ้โอ๋แต่ยกพยุหกลับ | จรจวบวิวาหกาล |
| หวังจิตว่าแม่นินะเป็นภาร | ธุระพี่เสน่ห์นาง |
| ควรฤๅระเด่นประทุษฐจิต | โจรลอบบคิดขนาง |
| ให้เรียมประยศแก่ชนะปาง | วิวาหใครจะชมตัว |
| ปางให้แลไยบมิสวาท | สละนุชให้หมองมัว |
| ปางนี้ของเราควรฤแลตัว | ทุจริตจัณฑาล |
| มิตรเราแลเราเสน่ห์ยิ่ง | บิตุเรศชนมาร- |
| ดรแกล้งฉะนี้ผิวเห็นการ | จรสู่อบายครัน |
| โอ้กูจะตามดีฤมิตาม | กูนิคร้ามฤทธีมัน |
| แม้มาตรผจญยลจะสัลย์ | ชิวกูบร้างเป็น |
| โอ้จำจะให้จิตประจักษ์ | กิจแน่ตระหนักเห็น |
| มิใช่อิเหนาแลอริเป็น | ริปูอื่นบออมกัน |
| ถ้าแท้ระเด่นแลกูจะผ้าย | พยุหคืนบูรีพลัน |
| ทูลท้าวดาหาแลกุเรปัน | ธล่อลวงระเด่นมา |
| จึงกุมกระทำครุโทษ | สหัสสมแก่ใจสา |
| แล้วกูจะได้วรยุพา | นิทรแนบฤดีจอง |
| แม้มาตรโฉมสมรช้ำ | สาโรชสร้อยกุสุมหมอง |
| อับเสาวคนธ์นฤละออง | รสจืดบจางใจ |
| เหตุกูแลสุดกระมลหา | นุชทั่วธเรศไตร |
| ไปหวังจะเพิ่มพักตรวิไล | ดุจน้องพระโฉมฉนำ |
| ตริเสร็จท้าวธก็แสดง | วรเชษฐล่าสำ |
| ทั้งสองก็กรีพหนนำ | นิกรกรูนิราศกรุง ฯ |
| ๑๙ เมื่อนั้นองค์ระตูเสด็จจรมาลุง | ||
| ลานเนตรเมิลมุ่ง | พนานต์ | |
| ค้นคว้าดาพิริยพลทั่ววนวิศาล | ||
| คีรีละแวกธาร | เซาะทาง | |
| สุมทุมพุ่มพนชัฏรุขหนามนิกรถาง | ||
| เสาะพลางแสวงพลาง | พิลาป | |
| โอ้โอ๋อรยิหวาบเมิลกรเรียมทาบ | ||
| ทุ่มทรวงพิลาปแสน | วิโยค | |
| อ้าแม่ปานฉะนี้สุดาจะสุขฤโศก | ||
| โอ้เรียมลำโอฆอาตม์ | รทม | |
| อ้าแม่เคยสุขเสวยสวัสดิบูรีรมย์ | ||
| ปรางค์มาศมณีลม | บพาน | |
| อ้าแม่เคยเสวยสุริยางคสรรพศฤงคาร | ||
| จำเรียงผสานเสียง | ระงม | |
| อ้าแม่ปานฉะนี้สิริจะวิมละฉม | ||
| วิรุณรวิลม | พะพักตร | |
| อ้าแม่เคยนิทรแท่นมณีทิพยตระศักดิ | ||
| ปางนี้จะนิทรลักษณ์ | ประดาษ | |
| อ้าแม่ปานนี้จะสดับศัพท์สกุณะชาติ | ||
| ผีโป่งตรวาดขวัญ | จะเตริ่น | |
| อ้าแม่จรวนใดก็มาเถอะนะพี่เชิญ | ||
| หน่ายเดินก็เตริน | ลิลา | |
| โอ้โอ๋แลอุระพี่นิกระดุลห้อยหา | ||
| จวบโททิวากร | บพาน ฯ | |
| ๑๑ ปางนั้นบรมวง | ศอสัญไพศาล |
| สมสร้อยวิมลมาลย | สุวคนธมาโนช |
| ดังเสวยสวรรค์สวัสดิ์ | ทิพรัตนเรืองโรจน์ |
| เบิกบานกระมลโชต | ติเกษมสาธร |
| จุมพิตวิไลโฉม | ตรโบมบุษปกำจร |
| อิงออนถนอมกร | กระกรองแก้วพี่ยำยาม |
| รตินทิวารมย์ | รสฉมบรรเจิดกาม |
| ไสยาเถอะนะทราม | สวาทพี่จะกล่าวกลอน ฯ |
| ๑๔ อ้าแม่นิทราเถอะนะจะกล่อม | วิมลพักตรคืออัปสร |
| ขวัญแม่อย่าเขจรจงนอน | รมเยศหฤทัย |
| อ้าแม่อย่าหวังแก่ชนกา | ชนนีณกรุงไกร |
| อ้าแม่อย่าหวังแก่นุชใน | นคเรศเรือนทอง |
| อ้าแม่อย่าหวังแก่มะดีหวี | บริพารทั้งผอง |
| อ้าแม่อย่าหวังสมบัตินอง | แลนิเวศนมนเทียร |
| อ้าแม่อย่าหวังสุขแต่หลัง | แลเป็นสุขพาเหียร |
| อ้าแม่แต่นี้สุขจะเนียร | ทุกข์แท้ทิวาการ |
| อ้าแม่จงมาเสน่ห์พี่ | สุจริตสายสานติ์ |
| อ้าแม่อย่าหวังชนสามาร | ทุจริตพาลพงศ์ |
| อ้าแม่พี่พาจรมาใน | พนพฤกษร่มระหง |
| ขวัญแม่อย่าหลงจรในดง | ทรสมุทรส่ายสานติ์ |
| ขวัญแม่อย่าหลงจรในบรร- | พตห้องหิมพานต์ |
| ขวัญแม่อย่าหลงจรในธาร | ชรถึงชรทางเทา |
| ขวัญแม่อย่าหลงจรในโป่ง | แลในป่าทุกลำเนา |
| ขวัญแม่อย่าหลงจรในเหล่า | ละแวกห้องคูหาหงส์ |
| ขวัญแม่อย่าหลงจรในหมู่ | กิรินีอำนวยพงศ์ |
| ขวัญแม่อย่าชมมฤคยง | คณะยองอันตฤบเกลียง |
| ขวัญแม่อย่าชมมหันตกา- | สรกาจกำเหลาะเฉลียง |
| ขวัญแม่อย่าชมพยัคฆเยียง | ผาผยองรเห็จหาญ |
| ขวัญแม่อย่าชมคณะชะนี | ศัพท์ร้องสำนานหวาน |
| ขวัญแม่อย่าชมพานรพาล | ลโลดเล่นลดาวัลย์ |
| ขวัญแม่อย่าฟังศัพทเรไร | รหริ่งร้องเสนาะกรรณ |
| ขวัญแม่อย่าฟังศัพทจักจั่น | ละแจ้วเจื้อยเลวงรมย์ |
| ขวัญแม่จงมาสุขสโม- | สรร่วมภิรมยสม |
| เชิญขวัญมานิทรผทม | เถอะนะแม่อย่าอาวรณ์ ฯ |
| ๑๑ เสร็จกล่อมพระโฉมเฉลิม | สุรศัพท์ประโลมสมร |
| ทราบโสตรสาทร | สุขรมยไสยา |
| บรรทมประทับแท่น | อุรราชกานดา |
| สองสนิทนิทรา | รมยร่วมเขนยนอน |
| ท้าวหลับก็กลับทรง | สุบินลางกระลำพร |
| เพื่อพระพธูสมร | จะวิโยคประปราณ |
| ว่าปักษอินทรี | พละกายอันไพศาล |
| มาโดยพโยมมาน | คะคระครื้นคระเครงดัง |
| เสียงศัพทลมบิน | สิขรินทเพียงพัง |
| ถาลงก็ผาดผัง | เฉพาะพักตรราชา |
| โจมภักษจิกดวง | นัยน์จักษุเบื้องขวา |
| ได้แล้วก็โผพา | จรสู่ทิฆัมพร |
| เสร็จท้าวสะดุ้งจิน- | ตนการะกำธร |
| อ้าฝันก็ทอดถอน | หฤทเยศภูบาล |
| ทุสุปิโนเนียร | สุรเทพยบันดาล |
| ให้เห็นกระลีกาล | กลรอยจะมีภัย |
| รู้ร้างก็เร่งอา- | ดูรด้วยพธูไท |
| จักจากอุราไกล | กระมังพี่นิมิตลาง |
| ดวงทักษิณาเนตร | กลคือพระน้องนาง |
| อินทรประทุษทาง | ทุระโทษทารุณ |
| คือองค์ระตูแจ้ง | รหัสเหตุจะไฟฟุน |
| เพื่อโมหหวนหุน | แลจะพรากพระนุชคืน |
| อนึ่งอาตมทำผิด | กิจราชฝ่าฝืน |
| ฉกชมบร้างยืน | เสน่ห์คงจุลาจล |
| ตริพลางตระกองนาง | นยเนตรนองชล |
| หมองไหม้กระมลกล | จะพินาศนิราอร |
| ปางนั้นพระชาเยนทร์ | นุชนาฏสุนทร |
| ตื่นยลธิเบศร | ก็พิกลอาการ |
| กรรแสงกระซิกเศร้า | กลนี้บควรมาน |
| นุชแคลนฤดีดาล | ระคายได้คดีมูล |
| ฉันใดพระเชษฐา | ปริเทวอาดูร |
| ควรสุขสมบูรณ | บมิควรจะโศกทรง |
| ฤๅเชษฐคำนึง | จินตหราอนงค์ยง |
| เชิญเชษฐคืนคง | นคเรศหมันยา |
| น้องไซร้บได้ปราม | มนะราชรมยา |
| ชอบเชิงละเลิงอา- | รมณ์ท้าวแต่ก่อนกาล |
| อย่าแม่อย่าควรกล่าว | กลนี้ประหนึ่งราน |
| ชีพพี่มลายลาญ | แลมารื้อคดีเดิม |
| หมันหยาบควรคง | จะร่วมวงศ์อสัญเสริม |
| ควรพี่แลน้องเฉลิม | ยศไว้ณไตรดา |
| พี่โศกนิเพื่อพี่ | นิมิตลางประหลาดอา- |
| ดูรพาษปธารา | บมิวางมโนใน |
| กริ่งน้องนิรารมย์ | ระทมทุกข์ระทดใจ |
| ใช่เชิงจะหน่ายใน | นุชจงบังวายแคลน |
| ตรัสพลางตระกองโฉม | ตระโบมบุษปมาศแมน |
| รสเศร้าบเปลื้องแปลน | ดุจทิพยปานปอง ฯ |
| ๑๖ ปางนั้นระตูราชทั้งสอง | สอดพลเมิลมอง |
| วนาสิขรถ้ำธาร | |
| เสาะแสวงสายสวาทเพาพาล | บมิพบเลยลาน |
| ระลุงระฦกไคลคลา | |
| โดยแดนอรัญแรมมา | ถับถึงพลับพลา |
| สำนักอสัญอาศัย | |
| สองท้าวทฤษดีดีใจ | จรดพลเพรียกไพร |
| คคล่ำคคลาป่าดง | |
| สอดเนตรส่ายเนตรจงนงค์ | เมิลมองยุพยง |
| บพบบพานกานดา | |
| บยลวรเชษฐนรา | ห่อนเห็นสถิตพลา |
| อันพรายด้วยรัตนรูจี | |
| เห็นแต่อนุชาธิบดี | รู้จักใจปรีดิ์ |
| ประสงค์ประสบใส่ความ | |
| ลงจากกุญชรเดินตาม | แนวมารคบขาม |
| จรดพระพลาราชี | |
| เยื้อนถ้อยถึงภูวนัตตรี | ศวรราชธิบดี |
| สถิตสถานด้าวใด | |
| สังคามะระตาผู้ไกร | สนองโดยกลใน |
| กระเหน็ดกระแหน่แง่งำ | |
| ว่าพระภูธรเสด็จนำ | พลไล่ยองคำ |
| ประพาสพนาสณฑ์ | |
| อ้าพ่อไปโดยเสด็จกล | ใดตูยังฉงน |
| บควรจะคลาดคลากัน | |
| อ้าข้าป่วยชงคยะยัน | โดยเสด็จบทัน |
| แลโรคร้อนลำเค็ญ | |
| เยียใดนำพลเพียงเพ็ญ | หวังราญรอนเข็ญ |
| ฤๅมาประพาสพนารมย์ | |
| ฤๅเสร็จพิธีสวยม- | พรพานางคม- |
| นานิเวศน์กรุงไกร | |
| ฤๅมาประสงค์สิ่งใด | ร้ายดีเร่งไข |
| คดีจงรู้อย่านาน | |
| จรกาซื่อซั้นส่านสาร | โดยมูลมากมาน |
| ทุกสิ่งก็สิ้นสบสรรพ์ | |
| มาตามบุษบาลาวรรณ์ | หวังพระทรงธรรม์ |
| ผู้เป็นพระเชษฐด้วยดี | |
| เผื่อเพื่อรู้ข่าวเทพี | ทูลอรรถอันมี |
| ปะระปราริปูพาธา | |
| บัดนั้นสังคามารตา | ใส่กลกิริยา |
| ตระหนกแลตีตนตรอม | |
| แสร้งไห้แสร้งโหยโอยออม | หลากใครหนอปลอม |
| มาลอบมาลักนางไป | |
| กิจนี้ชอบที่ทูลไท | ให้แจ้งทุกขภัย |
| ว่าน้องนิตกมือชาย | |
| เสร็จสนองกลเพโทบาย | สั่งพี่เลี้ยงผาย |
| ดุรงคเร่งรีบจร | |
| ดลแดนพี่เลี้ยงภูธร | แถลงลักษณนุสร |
| โดยในคดีธิบดี | |
| กรตาหลาจดจำวาที | นำข่าวสารศรี |
| ก็แฝงวิสูตรทูลไท | |
| ว่าสองระตูดอมไคล | มาสืบสงสัย |
| นรินทรราชมั่นคง | |
| หวังพบพระองค์กับองค์ | อัคเรศจักทรง |
| ดำริคดีกลใด ฯ |
| ๑๔ ปางปิ่นนรินทรสดับ | พจนารถรลุงใน |
| แดดาลรด่าวดุจประลัย | ชิวเมื้อวิมานสวรรค์ |
| โอบอุ้มวรนุชวนิดา | นรนาถรำพัน |
| อ้าแม่ผู้มีมุขะคือจัน- | ทรผ่องทิฆัมพร |
| รอยจริงประจักษนิมิต | กิจเทพสังหรณ์ |
| ตรัสพลางก็ทอดหทัยถอน | ปริเทวโศกศัลย์ |
| กลั้นโศกก็แสร้งพจนเยื้อน | กลเย้ยยุพินพลัน |
| อ้าแม่ผู้ทรงพิสุทธิพรรณ | ศุภลักษณโฉมเฉลา |
| บัดนี้ระตูจรมาตาม | นุชถึงสำนักเรา |
| พี่เกรงวราฤทธิจักเอา | นุชส่งระตูครอง |
| คืนเข้าบูรินทรพิศาล | จะภิเษกสมพอง |
| สมพงศสมประยูรสอง | สุรศักดิวิสุทธิเสมอ |
| จึ่งพร้อมคณาประยุรเทพ | ธิบดินทรอวยเออ |
| เตรียบเตรียมวิวาหะรมเยอ | รมเยศรธราดล |
| หากเราแลลาญชีพิตรคิด | แลประกอบอุบายกล |
| คาบนี้ก็สมศุภวิมล | บมิทันจะพรับตา |
| ปางนี้ ณ กรุงก็จะกระเกริก | ระตูราชทั้งสองมา |
| ควรเรียมจะฟังยุบลปรา- | กฏให้ตระหนักกรรณ |
| อ้าแม่อย่าแหนงหทัยพี่ | จะนิราศภิรมยขวัญ |
| เชิญแม่เสวยสุขในบรร | ฐรณถ้ำวิเชียรพราย |
| ฝ่ายองค์พระนุชก็สดับ | วรเชษฐ์ฦๅสาย |
| กรรแสงก็ทุ่มพระวรกาย | ชลนองพระนยนา |
| องค์อสัญธก็ประโลม | วรราชกนิษฐา |
| พลางซับสุชลพนิดา | ธก็อุ้มสถิตเพลา |
| อ้าแม่ผู้ร่วมอสัญพงศ์ | วรลักษณโฉมเฉลา |
| อย่าโศกสะอื้นอรจงเนา | เถอะนะแม่พี่ขอลา |
| ไปยลยุบลกิจระตู | ผิวอยู่จะสงกา |
| เรียมไปจะกล่าวกลมฤษา | บมิให้ระตูแคลง |
| อ้าแม่อย่าโทมนัสไห้ | ปริเทวโรยแรง |
| เชิญแม่เสวยสุขอย่าแหนง | ทรหวลทรโหยหา |
| ปลอบพลางก็สั่งวรพี่เลี้ยง | ยุพราชบัญชา |
| สองพี่ผู้ร่วมพระชนมา | นุชโศกประโลมสมร |
| สั่งเสร็จก็จากบวรอาสน์ | บมิใคร่จะยาตรจร |
| ยกย่างแลทีหทัยถอน | นยนอาบปธารา |
| กลับมาตระโบมอรยุพิน | วรเยาวกานดา |
| บัดนี้จะละอรให้อา- | ดุรเดียวกำเดาดาย |
| ยอกรก็ลูบพระปฤษฎางค์ | จะนิราศฤทัยหาย |
| คิดถึงสุบินทุกขฤวาย | ชลนองพระเนตรนูน |
| บัดนั้นพี่เลี้ยงกรตาหลา | กิจช้าก็เตือนทูล |
| ขอเชิญพระพงศเทวประยูร | ยุรยาตรดำเนินจร |
| ยินทูลมิใช่พจนเยื้อน | กิจรับสุนทรวอน |
| จำเป็นก็จากบรรฐรณ์ | สิริห้องพระไสยา ฯ |
| ๑๑ ปางนั้นสมเด็จองค์ | บรมพงศ์อสัญหยา |
| สถิตแทบพระคูหา | ธก็มีวโรงการ |
| ตรัสสั่งพระพี่เลี้ยง | กะระตาหลาปรีชาชาญ |
| รักษาพระเยาวมาลย์ | กิจช่วยประสันตา |
| สั่งเสร็จเถลิงหลัง | ดุรงคราชไคลคลา |
| พร้อมพลโยธา | นิกรหมู่กิดาหยัน |
| หลีกลัดก็ดัดทาง | จรในพนาวัน |
| พบพลม้าอัน | ให้ไล่เนื้อนั้นกลับมา |
| ก็เข้าบันจวบกัน | จรโดยเสด็จคลา |
| พระพงศ์อสัญหยา | ธคำนึงพธูไท |
| ปางนี้พระท้าวน้อง | จวิลาปลรรลุงไฉน |
| นึกนึกอนาถใน | ฤๅทัยท้าวธกัลโหย |
| รันทดรันทวยกาย | ดุจไม้เมื่อลมโบย |
| เจียนสิ้นพระแรงโรย | ทุขโทมนัสา |
| ครั้นใกล้ก็พักพล | จรจากอาชาคลา |
| โสรจสรงพระพักตรา | ที่คร่ำชื้นพระชลนัยน์ |
| ซ่าโบะพระซับพักตร | ธก็หักที่อาลัย |
| แสร้งขืนฤทัยไท | พักตรชื่นกมลกรม |
| เสนากิดาหยัน | จรโดยเสด็จสม- |
| เด็จราชบรม | วงศปะตาระกาหลา |
| เสด็จเถลิงสุวรรณอาสน์ | วรราชพลับพลา |
| ยลสองระตูปรา- | ศรัยแสร้งประโลมใจ |
| อ้าดูระตูราช | ประพาสมาด้วยกลใด |
| จนถึงพนาลัย | พนพฤกษกันดารดง |
| จรกาบังคมทูล | บดินสูริย์อสัญวงศ์ |
| ทูลพลางก็ทางทรง | ปริเทวประปราณ |
| เมื่อวันวิวาหมง- | คลราชในราชฐาน |
| เกิดการกระลีการ | อริรุมเข้าโจมผจญ |
| เดิมตีซึ่งกลองศึก | พิฦกโห่โกลาหล |
| จุมเพลิงเถลิงดล | ก็ติดทั่วทุกโรงงาน |
| สองศรีปัตหรา | เสด็จด้วยพระคชยาน |
| ดับเพลิงเถกิงการ | ก็ว้าวุ่นทั้งเวียงชัย |
| ลอบลักพระธิดา | กับพี่เลี้ยงทั้งสองไป |
| เสด็จกลับจากดับไฟ | ให้ค้นหาบพบพาน |
| ถ้วนทั่วทุกเรือนทอง | สิริห้องเหมพิมาน |
| บพบพธูลาญ | ปริเทพทั้งเวียงชัย |
| ข้าสืบแสวงจบ | บมิพบพธูไท |
| ค้นคว้ามาในไพร | ก็ได้สองทิวาวาร |
| ถ้าได้ปจามิตร | ทะนงจิตที่จงผลาญ |
| เมด็จดวงกมลราน | บำราศรักในแรมไกล |
| ฟอนฟันจะหั่นสับ | ให้ย่อยยับบปราศรัย |
| กากลืนอย่าเคืองใน | ระคายคอในคอกา |
| ทูลพลางชำเลืองดู | วรพักตรอสัญหยา |
| หวังทราบพระกิริยา | กิจร้ายแลดีมี |
| ปางนั้นสมเด็จอง- | คระเด่นมนตรีศรี |
| ฟังถ้อยระตูตี | อุระแสร้งกระดกดาล |
| ใครหนอมาอาจอง | ทรนงอหังการ |
| ลอบลักยาหยีราน | สุภผลวิวาห์ไกล |
| ไม่เกรงซึ่งเทวฤทธิ | แลกระษัตริย์ทั้งสองไฉน |
| ตัวพี่ก็มีชัย | ยศเลื่องกระเดื่องนาม |
| เสียดายพระน้องรัก | จะปนศักดิ์ด้วยชายทราม |
| ทีนี้จะรับความ | ครหาเป็นราคี |
| ประหนึ่งเจ้าเราหมีให้ | ระคนศักดิ์ให้เสื่อมศรี |
| นี่ซ้ำยิ่งร้ายทวี | อัปยศอสัญวงศ์ |
| คิดถึงสุบินร้าย | บมิวายคะนึงอนงค์ |
| ประสมแสร้งกรรแสงทรง | ปริเทวนาดูร ฯ |
| ๑๑ ศรีศรีสวัสดิเสร็จ | เผด็จฉันท์บริบูรณ์ |
| สังวาสรสพูน | พจนารถสุนทร |
| เริ่มเรื่องชวารัก | แลพินักธกล่าวกลอน |
| หวังไว้สถาวร | กระวีชาติธรารมย์ |
| เปรมปรีดิเปรมปราชญ์ | พจนารถบันสม |
| บันสานดำนานคม | สฤษดิรสเป็นเชิงฉันท์ |
| นามข้าผู้สมญา | สรวิชิตนิพันธ์ |
| พอเหิมหฤหรรษ์ | สันตสนุกนิสบสมัย |
| ไป่เห็นแก่นิทรา | ทิวาราอุส่าห์ใจ |
| เสร็จแล้วสำเนาใน | สมมติแท้มโนเพียร |
| เชิญแท้สุเมธา | ทศนาช่วยดำเนียน |
| แต้มเติมเฉลิมเขียน | บริรักษเจษฎา |
| ปางแต่งแสดงจุล | ศักราชสหสา |
| สตะจตุทัศรา | สังวัจฉรเอกปี |
| กุนศกอาสยุชมาส | สุขบัณณรสี |
| ทวาทัศรัษตี | นิพนธ์เสร็จบริบูรณ์ ฯ |
