บันทึกของผู้ปริวรรต

​ตามธรรมเนียมของผู้คัดลอกในสมัยโบราณ เมื่อคัดลอกจบแล้ว มักจะเขียนบอกเรื่องราวต่างๆ ไว้ เช่นชื่อของผู้คัดลอก วันเดือนปีที่คัดลอกเสร็จ บางฉบับก็พบแต่งเป็นโคลง บางฉบับบางเรื่องก็เขียนเป็นภาษาร้อยแก้วธรรมตา แล้วแต่อัธยาศัยของผู้คัดลอก

ส่วนชื่อผู้แต่งมักจะไม่ปรากฏไว้ในเรื่องที่ตัวแต่ง ก็เป็นประเพณีอย่างหนึ่งของคนลานนาไทยเช่นกัน ไม่ว่าจะแต่งชาดกนอกนิบาต คือชาดกที่นักปราชญ์ลานนาไทยแต่งไว้เพื่อให้สอดคล้องกับวัฒนธรรมและสังคม นอกเหนือจากชาดกในนิบาตทั้งหลาย ชาดกนอกนิบาตเหล่านี้นับรวมทั้งปัญญาสชาดกเป็นต้น อีกประมาณ ๒๐๐ เรื่อง ก็ไม่ปรากฏชื่อผู้แต่งเช่นกัน การที่ไม่บอกชื่อผู้แต่งนี้ สร้างความยุ่งยากให้แก่เราผู้เป็นคนรุ่นหลังมาก เพราะไม่ทราบว่าจะเดาชื่อผู้ใดเป็นผู้แต่ง แม้นิราศหริภุญชัยที่เรารู้จักกันอยู่แล้ว จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่ทราบชื่อผู้แต่งเช่นกัน

เพื่อรักษาประเพณีการคัดลอกตามแบบโบราณไว้ เมื่อข้าพเจ้าปริวรรตโคลงเรื่องนี้ในปี พ.ศ. ๒๕๑๗ ได้เขียนโคลงสรุปเรื่องนี้ไว้ต่อท้ายเรื่อง เป็นการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ประสงค์จะอวดตัว แต่มุ่งผดุงรักษาประเพณีไว้ตามแบบโบราณ อาจจะเป็นบันทึกครั้งสุดท้ายของเรื่องนี้ก็เป็นได้ เพราะได้นำเข้ามาร่วมอยู่ในเล่มเดียวกันพร้อมกับชำระและแปลเรียบร้อยแล้ว แม้จะผิดพลาดไปจากความนิยมประการใด ก็ขอกราบขออภัยด้วย

​บันทึกของผู้ปริวรรต

หมายเหตุ โคลงทั้ง ๒๐ บทนี้ เป็นโคลงที่ไม่ลึกซึ้งคัมภีรภาพเหมือนของกวีโบราณเป็นโคลงพื้น ๆ ธรรมดา ภาษาที่ใช้ก็ง่าย ๆ แม้จะปะปนกับภาษาลานนาไทยบ้าง คงไม่ทำให้ท่านอ่านไม่รู้เรื่อง เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลโคลงเหล่านี้ไว้