|
๏ จารึกคำกำหนดเป็นจดหมาย |
| ให้ชาววังฟังเล่นเช่นนิยาย |
ลือขจายจนในเขตนิเวศวัง |
| พระครูแปลกแรกเริ่มประเดิมก่อน |
หม่อมแสงสอนเสือกกระเชอกะเหยอหยั่ง |
| เพราะไฟลุกรุกร้นพ้นกำลัง |
เหลือดันดังไก่ไข่จึงไล่ฟอน |
| ฝ่ายตัวเมียเคลียเคล้ากันเย้ายี้ |
ตัวผู้ขี่สุดกำลังไม่ยั้งหย่อน |
| ชั้นกระบวนเบนแง่ทำแสงอน |
คนแง่นง่อนจึงได้เง้นขึ้นเป็นทรง |
| ครั้งพระครูผู้มาตัณหาสด |
เที่ยวจ่อจดจับจองต้องประสงค์ |
| เขม้นหมายวายวุ่นยี่สุ่นทรง |
ก็ไม่หลงเหลือกำลังเหมือนครั้งนี้ |
| เมื่อเดิมดื่มก็แต่เดนพวกเกณฑ์รุ |
ประเดี๋ยวคุขึ้นมาติดเอามิดหมี |
| สมสมัครลักหลับเข้าทับยี |
เกิดความทีหนึ่งแล้วต้องแคล้วกัน |
| เดี๋ยวนี้ก่อข้อขำจะทำอิก |
สูดนาสิกบานบานรำคาญขัน |
| ให้หนูหุ่นรุ่นราวคราวคราวกัน |
ไปผ่อนผันเกี้ยวพานสื่อสารตรา |
| ฝ่ายอนงค์นางน้องไม่ข้องขัด |
ขอแหวนเพชรเจ็ดกะรัตในหัตถา |
| ทั้งสองวงทรงไว้ถอดให้มา |
ชั้นภูษาสไบก็ให้ปัน |
| แต่ความปิดคิดว่าใครจะไม่รู้ |
พิเคราะห์ดูดูเล่นก็เห็นขัน |
| ข้างนอกหน้าแล้วก็ว่าไม่หากัน |
ในหน้ามันแสนสนิทเฝ้าชิดชวน |
| ฝ่ายเจ้าทรงองอาจสมพาสยักษ์ |
กระบวนควักค้อนคมสมสงวน |
| เจ้าทรงสวยพักตราพูดจากวน |
กระบวนม้วนหน้าบูดไม่พูดจา |
| จามรีมีพิษฤทธิ์กำเริบ |
เพราะอิ่มเอิบอดอั้นซึ่งตัณหา |
| .....ขาดราชกิจระอิดระอา |
จึ่งเกิดกาลีวังกระดังลาง |
| ชักผองน้องร้องยอเที่ยวผลอพลอด |
ทำง่อนแง่นแค่นขอดหยอดไข่ขาง |
| นางหนูดำคล้ำคลับรับตะกาง |
ขายหน้าลาวชาววังล่างนี้เหลือใจ |
| ตัวผู้พี่นี้เมื่อยังอยู่วังหลวง |
เที่ยวแอ่นทรวงให้เขาสมภิรมย์สมัย |
| มากกว่าหมื่นดื่นแต่มิตรสนิทใน |
เป็นสุดใจจับต้องเจ้าของเดิม |
| เดี๋ยวนี้ออกมาอยู่ยังวังตลาด |
ดูองอาจอึกทึกทำฮึกเหิม |
| น้ำเขฬะไหลย้อยคอยจะเยิ้ม |
สั่นเทิ้มเทิ้มเกือบเท่าเสาโพงพาง |
| ออกเชิดชื่ออื้ออึงรู้ถึงทั่ว |
ช่างไม่กลัวฝีปากเขาถากถาง |
| ที่เขาทำจำมาได้มาไว้วาง |
จะทำบ้างเช่นเขาทำขยำตน |
| ชักยุบลคณนาเหมือนค้าขาย |
ต้นทุนหายปลายทุนหักขาดมรรคผล |
| ต้องติดตามทุนตัวที่มัวมล |
พอปะคนสิ้นคิดติดจะแกน |
| ก็สมมุ่งเหมือนอย่างมาดปรารถนา |
ค่อยชูเนื้อเกื้อหน้าขึ้นกว่าแขน |
| เพราะมีคู่มีคอคอยล่อแพน |
จนผ้าผ่อนร่อนแก่นทั้งแหวนเพชร |
| เฝ้าจัดแจงแต่งตัวมัวตัณหา |
ผัดพักตราร่าออกเหมือนดอกเห็ด |
| กระเหม่าควันเทียนใส่จุไรเช็ด |
พอสรรพเสร็จแล้วเที่ยวแส่รังแกกวน |
| ร้องตะโกนโอนอ่อนเรียกหล่อนจ๋า |
จงเยี่ยมหน้ามาให้ชมสมสงวน |
| แว่วสำเนียงเสียงกระแสงหม่อมแกงบวน |
ก็เดินด่วนมาทางผ่านบานบัญชร |
| นั่งเอี้ยมเฟี้ยมเยี่ยมหน้าต่างแล้วพลางพลอด |
เสียงฉอดฉอดชวนกันเข้าบรรจถรณ์ |
| จนพี่น้องต่างพรากไปจากจร |
เที่ยวเร่ร่อนไปอยู่ทิมที่ริมประตู |
| ถึงเวรเข้าเล่าพอเสร็จเสด็จเข้าที่ |
แล้วลงไปนอนให้หม่อมพี่บี้แตงหนู |
| ยามพิโรธโกรธกันแล้วขันคู |
ขึ้นมึงกูก่อความพูดลามเลว |
| จนทราบถึงทูลละอองออกก้องกึก |
เห็นจะลึกลามกเหมือนตกเหว |
| รูปจริตติดจะคลายเสียดายเอว |
มิใช่เลวแหลมหลักยักลำลำ |
| แสนเสียดายดอกดวงที่ทรวงอก |
สไบปกปิดป้องเป็นของขำ |
| จะถูกมือถือเล่นต้องเคล้นคลำ |
คงชอกช้ำยิ่งกว่าเช่นเล่นผู้ชาย |
| เสียดายปรางอย่างผลมะปรางดิบ |
ช่างคันยิบยางอะไรหนอใจหาย |
| หอมแป้งสดรสจรุงปรุงประปราย |
จะหมองหม้ายเสียเพราะถูกจมูกมัน |
| ขอกล่าวกลอนย้อนความถึงสามสรรพ |
หม่อมเขียนกับหม่อมพี่ก่อนเกสรสรร |
| กระเษมทรวงดวงฤดีเป็นนิรันดร์ |
อยู่เหย้าเรือนร่วมกันทุกวันคืน |
| ต่างซื่อตรงจงจิตพิสมัย |
มิได้ไปสังวาสสวาดิอื่น |
| เข้าห้องกันนั้นสำเนียงเหมือนเสียงปืน |
คงดังดื่นไปทั้งเขตนิเวศเวียง |
| น่าเอ็นดูหนูอิ่มกับพริ้มพริ้ง |
ช่างอ้อยอิ่งออเซาะเสนาะเสียง |
| ผลัดกันชมสมสวาดิไม่ขาดเคียง |
อยู่เรือนเรียงเรียงกันเป็นหลั่นมา |
| แสนสงสารหนูหุ่นเที่ยววุ่นแว้ง |
คบอีแดงเต็มประดาษวาสนา |
| เหมือนแสบท้องเต็มทนพ้นปัญญา |
ต้องอตส่าห์ฝ่าฝืนกลืนข้าวแดง |
| เป็นวันขาดมาตุคามทั้งสามคู่ |
ก็ไม่สู้สองอนงค์เจ้าทรงแสง |
| สู้ทำการหาญหักเพราะรักแรง |
จึงได้แกงบวนกินเฝ้ายินยวน |
| พอแก้เงี่ยนเปลี่ยนกายชายสัมผัส |
เพราะเนาวังจังหวัดกระษัตริย์สงวน |
| ครั้นจะออกดอกกระถินกลัวกินกรวน |
จึงยั่วยวนเที่ยวตอแยพอแก้ใจ |
| แต่คำคนบนตึกพูดฦกซึ้ง |
ว่าเห็นจะถึงที่ฉบับตำรับใหญ่ |
| ทรงคนนี้มิใช่ชั่วเขาตัวไว |
จอมสุดใจเคยเป็นครูเรียนรู้มา |
| วิสัยศิษย์มีครูเคยรู้รส |
ใหนจะอดออมอั้นซึ่งตัณหา |
| รูปหุ่นห้อล้อลอดทอดสกา |
คงหลับตาใช้ต่างอย่างอาวุธ |
| เหมือนเจ้าจอมหม่อมพี่นารีรุ่น |
ก็ถกถุนรสราคภาคบุรุษ |
| หม่อมน้องสาวคราวนี้ได้ยี้ยุด |
ต้องสิ้นสุดสายใจอาลัยวอน |
| ตัวเมียหมายคล้ายเสือที่ซ่อนเล็บ |
ตัวผู้เพื่อนเหมือนตะเข็บเมื่อไต่ขอน |
| ต้องเบ้าเต่งตามกันนิรันดร |
กระบวนงอนทรงงุยพอถุยกัน |
| ละม้ายเหมือนละครแขกเมื่อแรกหัด |
จะป้องปัดปกปิดไม่ผิดผัน |
| อาหวังเอ๋ยเงยหน้ามาหากัน |
ขนิษฐ์นั้นเปรียบเหมือนนุชบุษบา |
| แสงเจ้าทรงองค์อิเหนาเยาวรุ่น |
หม่อมหนูหุ่นนกต่อเหมือนหรอหรา |
| แต่ลอบลักรักใคร่เวียนไปมา |
พระบิดาทราบสารรำคาญคิด |
| เป็นลูกเจ้าชาวไร่ไพร่สถุล |
ที่สกุลสุริย์วงศ์ไม่จงจิต |
| จึงลอบให้ไปประหารผลาญชีวิต |
บุตรยายปิดหยีนั้นก็บรรลัย |
| เหมือนเรื่องนี้ไม่มีผิดสักนิดหนึ่ง |
แต่ไม่ถึงสาหัสต้องตัดษัย |
| เจ้าทรงแสงแกว่งเปล่าแสนเศร้าใจ |
เห็นนานไปจะพิกลกิริยา |
| มาตรแม้นมิฉะนั้นเหมือนพันกุ้ย |
ไม่รุกรุยร้ายกาจมีวาสนา |
| กินเง็กชอบใจจริงจึงทิ้งตรา |
พระเชษฐาไท่เผงเล็งแลดู |
| เห็นพันกุ้ยอุ้ยอ้ายชายจะแก่ |
จะร่วมแซ่สืบสายอายอดสู |
| แล้วมีมิตรติดจะเก่งชื่อเม่งจู |
ประคองคู่คบค้าสมาคม |
| แสนโกรธานารินเรียกกินเง็ก |
พวกจีนเจ๊กทีดีดีมีมี่ถม |
| มารักใคร่อ้ายพันกุ้ยช่างงุยงม |
เถิดก็สมน้ำหน้าสาแก่ใจ |
| ถ้าทิ้งตราหาคู่เจออุเอก |
แสนสมบัติอัติเรกจะเสกให้ |
| นี่อุบาทว์ชาติชั่วไสหัวไป |
อย่าอยู่ในเมืองปักกิ่งอีหญิงพาล |
| กินเง็กงามทรามสงวนรัญจวนจิต |
ทูลทรงฤทธิ์เชษฐาน่าสงสาร |
| จงออมอดงดโทษได้โปรดปราน |
ขอประทานอยู่ที่เขตนิเวศเวียง |
| ท้าวไท่เผงเปล่งพระสิงหนาท |
ร้องตวาดไหวหวั่นสนั่นเสียง |
| เหวยอาตี๋พี่ชายไม่หมายเลี้ยง |
เร่งผันผายบ่ายเบี่ยงจากเวียงไชย |
| สงสารกินเง็กงามทรามสวาดิ |
ลงกราบบาทเชษฐานํ้าตาไหล |
| แล้วทูลลาอาเฮียสุดเสียใจ |
พันกุ้ยให้ขึ้นขี่พาชีชวน |
| มาถึงนอกนัคเรศประเทศถิ่น |
แล้วปลอบกินเง็กงามทรามสงวน |
| ขอเชิญมิ่งนฤมลขึ้นบนจวน |
อย่าหมองนวลนักเลยน้องไม่ต้องการ |
| พอเม่งจูรู้ความก็ตามหึง |
ไม่มีซึ่งสุขสบายหลายสถาน |
| แสนลำบากยากยับอัประมาณ |
เพราะพ้องพานผัวเขาต้องเศร้าใจ |
| ตัวผู้นี้เหมือนกันกับพันกุ้ย |
ดูน่าหุยฮึกเหลือจนเหื่อไหล |
| เป็นเม่งจูผู้เจ้าผัวไม่กลัวใคร |
อุปรมัยเหมือนอย่างหม่อมทับทิบเล็ก |
| หม่อมหนูขริบสิบคมคารมจัด |
ผิวเนื้อทัดเทียมสีแก่นขี้เหล็ก |
| เหมือนยุพานารินชื่อกินเง็ก |
ออกแซ่เซ็กเสียจริงจริงชิงกันชม |
| มิฉะนั้นเหมือนอย่างท่านท้าวประดู่ |
โฉมประแดะเป็นคู่เคยสู่สม |
| บำรุงรื่นชื่นบานสำราญรมย์ |
ตื่นประทมโสมนัสสวัสดี |
| ทรงเสวยโภชนาสุธารส |
พระโอสถกันชาชักเป็นศักดิ์ศรี |
| แล้วเสด็จไปหาหญ้าเลี้ยงคาวี |
นอกธานีแสนสนุกสุขสำราญ |
| พระโฉมยงองค์ระเด่นลันไดราช |
ยูรยาตรเข้าไปยังวังสถาน |
| ปะประแดะแทะโถมประโลมลาน |
ขอข้าวสารแสบท้องร้องลำลำ |
| รับด้วยซอผลอพลอดฉอดฉอดเสียง |
พลางเข้าเคียงค่อยประคองที่ของขำ |
| พิไรร่ำพร่ำพร้องสองสามคำ |
ก็เสร็จสำเร็จประสงค์ที่จงใจ |
| ท้าวประดู่ผู้บำรุงกรุงประดู่ |
หม่อมแสงผู้เจ้าทรงไม่สงสัย |
| พระโฉมยงองค์สุวรรณลันได |
หม่อมแปลกไม่เพี้ยนผิดสักหนิดเดียว |
| หม่อมหนูขริบคมสมประแดะ |
เช่นนี้แหละเนื้อหนังมังสังเขียว |
| สุดแสนงอนค้อนขิ่งจริงจริงเจียว |
เหมือนม่าเหมี่ยวแต่ว่ามีซึ่งฝีมือ |
| ตัวเป็นไทใจกับกลายเป็นแขก |
ลันไดแปลกหลงใหลน้อยไปหรือ |
| อยากใคร่ชมสมสัมผัสเข้าฟัดครือ |
ใช้หนังสือแทนซอไปขอทาน |
| เพราะรุ่มรักรึงรังเหมือนอย่างนี้ |
จึงได้มีบทกลอนอักษรสาร |
| เที่ยวชลอล่อเจ้าทรงให้หลงลาน |
จึงเกิดการหวงหึงออกอึงวัง |
| แปลกก็คือว่าแต่แรกของแปลกก่อน |
แสงมาซ้อนลับสายเข้าภายหลัง |
| แต่แสงสำเร็จกิจไม่ปิดบัง |
แปลกนั่นคั่งคึกเปล่าไม่เข้าการ |
| แต่หนูหุ่นมุ่นหมกเหมือนอกจะแตก |
ครั้งหม่อมแปลกก็เป็นสื่อได้ถือสาร |
| มาภายหลังเล่าก็ตนเป็นคนตะพาน |
ย่อมทราบการทั้งสองฝ่ายร้ายแลดี |
| ดูกระบวนควรจะเปรียบประเทียบทัด |
เหมือนขุนพัฒน์พ่อค้าเจ้าภาษี |
| ใครประมูลทรัพย์สินแสนยินดี |
ข้างไหนมีผลมากแล้วอยากคบ |
| เมื่อหม่อมแปลกแรกสวาดิปรารถนา |
ได้แต่ผ้าพันตัวหัวประจบ |
| ด้วยยากยับอับจนพ้นพิภพ |
ที่ก้นกบกุศราชขาดสองรู |
| เดี๋ยวนี้เจ้าทรงใหม่ให้หนักหนา |
ทั้งภูษาภูษิตปิดแตงหนู |
| นางแม่สื่อคนสวยรวยปลาทู |
หม่อมแปลกสู้แต่สักเสี้ยวไม่เกี่ยวกัน |
| เหมือนอนงค์องค์เอกเมขนาฏ |
ที่ลินลาศลอยล่วงในสรวงสวรรค์ |
| รามสูรสิทธิศักดิ์เป็นยักษ์นั้น |
ก็เหมือนกันกับหม่อมแสงตำแหน่งทรง |
| พระอรชุนมุ่นหมกอกจะแตก |
เหมือนหม่อมแปลกปลอมกายด้วยลายหลง |
| ออกเชิดชื่อที่ในชั้นสวรรค์วง |
เพราะอนงค์นางฟ้าหน้าไม่อาย |
| รามแสงแกว่งถุงพุ่งเอาแปลก |
เหมือนเศียรแตกเจ็ดภาคไม่อยากหาย |
| ทั้งชิงชื่นรื่นภิรมย์ชมสบาย |
ต่างตะกายอกอัดเพราะกลัดมัน |
| แล้วเที่ยวเล่าความลับกับหม่อมหม่อม |
ว่าได้คร่อมหม่อมหนูหุ่นทั้งถุนถัน |
| ดูท่วงทีลดเลี้ยวเห็นเกี่ยวพัน |
พูดเชิงชั้นเหมือนได้ชมภิรมย์รัก |
| เขาย่อมว่าถ้าแม่สื่อที่ถือสาร |
ไม่เกี้ยวพานผู้ใดไม่สมัคร |
| แม้นมิได้ตัวตนเอาคนชัก |
ต่างเอางัวพันหลักคงจักจุน |
| วิสัยแปลกแทกแทะแกะจนได้ |
ทั้งมิใช่โง่เง่าเต่าในตุ่น |
| ดูว่าการพานจะชุลมุน |
หม่อมหนูหุ่นเห็นจะยับคงอับปาง |
| เหมือนผิดอย่างนางหม่อมเปลี่ยนเจียนสนับ |
แปลกยังจับจูบเล่นไม่เหม็นหมาง |
| ลงขอแก้วกดกระแทกค่อยแหวกวาง |
เปรียบเหมือนอย่างหนึ่งกระต่ายหมายสัตว์โต |
| แต่กุญชรถ่ายก้อนอุจจาระ |
ก็โตกว่าศรีษะเป็นอักโข |
| แต่ว่านางคชสารพาลจะโซ |
จึงยงโย่ให้กระต่ายพอหายคัน |
| เหมือนหนึ่งอย่างนางยักษ์รักมนุษย์ |
ชื่อผีเสื้อสมุทรสุดกระสัน |
| แสนตรองตรึกนึกกำหนัดเพราะกลัดมัน |
เฝ้าผูกพันพิสมัยอภัยมณี |
| เธอแสนกลัวตัวเป็นยักษ์มักกะสัน |
เที่ยวติดพันพอเป็นผัวเอาตัวหนี |
| ก็ขืนคิดติดตามข้ามวารี |
พระฤๅษีเธอก็ว่าให้สากะใจ |
| นางนารีผีเสื้อที่เหลือเงี่ยน |
เหมือนหม่อมเปลี่ยนหมายหม่อมแปลกเฝ้าแถกไถ |
| ทั้งภาษาเล่าก็แปลกแขกกับไท |
ผิดวิสัยควรฤสมให้ชมชิด |
