ฉากที่ ๒

​ในราชมณเฑียรของท้าวทุษยันต์

(ท้าวทุษยันต์นั่งเตียง, มีนางกำนัลปรณิบัติตามตำแหน่ง, กับมีมโหรีวง ๑ ด้วย.)

บทร้อง-คนเสียง (ร้องในฉาก)

(ช้า)

  ๏ เมื่อนั้น
  พระจอมอาณาจักร์เปนใหญ่
  พิศธำมรงค์แก้วแววไว
  ภูวนัยโศกศัลย์พรรณะนา ฯ

บทร้อง-ทุษยันต์์

(ปี่แก้วน้อย)

  ๏ โอ้ศกุนตลาเมียขวัญ
  ยิ่งกว่าชีวันเสนหา
  เสียแรงรักสมัคสมานมา
  ควรหรือพี่ยาลืมอนงค์
  ชรอยมีผีร้ายหมายรังแก
  จึงดลใจให้แลพะวงหลง
  ​แกล้งทำให้ลืมโฉมยง
  งวยงงเหมือนหลับสนิทนอน
  ป่านนี้เทวีจะอยู่ไหน
  ใครจะพิทักษ์ดวงสมร
  ฤๅอยู่กลางป่าพนาดร
  อกอ่อนอ้างว้างอยู่กลางไพร
  ฤๅว่ากัลยาจะโกรธพี่
  เฃ้าหลบลี้ไปซ่อนอยู่หนไหน
  พี่นี้สิร้อนเหลือใจ
  ราวไฟเผาผลาญปานตาย ฯ

บทร้อง-คนเสียง (ในฉาก)

(อกทเลสองชั้น)

  ๏ ยิ่งแลดูแหวนที่แทนรัก
  ทรงศักดิ์ยิ่งคนึงถึงโฉมฉาย
  ร้อนกลุ้มรุมทั่ววรกาย
  พระฦๅสายคลั่งคลุ้มกลุ้มกมล
  ผุดลุกจากเตียงไปเมียงมอง
  ทั้งในห้องนอกห้องทุกแห่งหน
  เห็นเงาคิดว่าเจ้านฤมล
  ​กล่าวยุบลเชิญชวนนวลนาง
  เห็นสาวสรรกำนัลที่นั่งเฝ้า
  พระผ่านเผ้าข้องจิตคิดขัดขวาง
  สำคัญว่านินทากันอยู่พลาง
  กริ้วผางทางไล่ไม่ปราณี ฯ

(พิณพาทย์ทำเชิดฉิ่ง. ท้าวทุษยันต์เที่ยวค้นคว้าหานางและชวนนางกำนัลไปชมเชย, โดยสำคัญว่าเปนศกุนตลา, แล้วภายหลังกริ้ว, หาว่าพากันมาล้อบ้าง, ว่าหึงส์หวงแกล้งเอานางศกุนตลาไปซ่อนไว้บ้าง. ในที่สุดไล่ตีนางกำนัล. เชิดกลอง. หายเฃ้าโรง.)

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ