ฉากที่ ๒

(พระกัณวะมุนีนั่งอยู่บนแท่นศิลาใต้ร่มไม้, มีกองกุณฑ์จุดไฟอยู่ตรงหน้า, กับมีฤษีอีกตน ๑ นั่งกับพื้นฃ้างขวากูณฑ์ คอยหยอดน้ำมันเนยและแต่งไฟ.)

(นางโคตมีนำศกุนตลาออกมา, พร้อมด้วยอนุสูยากับปิยวาท. พิณพาทย์ลงลาแล้ว, ศรรณคะรพกับศารัทวัตจึ่งออกมา. ทุกคนนั่งตามสมควร, เพื่อฟังโอวาทแห่งพระกัณวะ.)

	๏ ดูก่อนเจ้าศกุนตลา
	ผู้ยอดเสนหามารศรี
	ขอเจ้าจงได้อยู่ดี
	ทั้งมีความสุขทุกคืนวัน
	ขอให้ปิ่นโปรพภพนาถ
	บำรุงเลี้ยงสุดสวาทเกษมสันต์
	จงมีโอรสเดชอนันต์
	เปนจอมจักรพรรค์ฦๅชัย
	ดูก่อนเทวาทุกราศี
	พระพนัศบดีเปนใหญ่
	ฃ้าขอฝากองค์อรไทย
	อย่าให้มีภัยแผ้วพาล
	จงคุ้มครองนางหว่างวิถี
	จนถึงธานีไพศาล
	ขอองค์ลักษมีนงคราญ
	ช่วยภิบาลเอื้อเฟื้อทุกเวลา ฯ

	๏ อนึ่งพึงจำคำสอน
	บังอรผู้ยอดเสนหา
	จงเฝ้าปรณิบัติภัสดา
	อย่าทำให้ข้องขัดใจ
	ถึงแม้เธอมีเมียอื่น
	สักพันหมื่นตัดหึงส์ให้จงได้
	อย่าปากจัดคัดง้างกับผู้ใด
	ตั้งใจมั่นอยู่ด้วยภักดี
	จงตั้งจิตเมตตาแก่ฃ้าทาส
	อย่าตวาดอย่าบ่นจู้จี้
	ใครผิดค่อยสอนค่อยตี
	ใครดีบำเหน็จให้ควรการ
	อย่าเห็นแก่ตัวมัวหาสุข
	ท่านทุกข์เจ้าทุกข์ด้วยกับท่าน
	เมียดีเปนที่ชื่นบาน
	เมียคร้านเปนเสนียดครอบครัว ฯ

	๏ พระบิดร
	ฃ้าคำนับรับพรไว้เหนือหัว
	อาลัยใจสั่นระรัว
	เนื้อตัวเยือกเย็นทั่วไป
	จำใจแล้วลูกต้องจำลา
	สงสารพระบิดาน้ำตาไหล
	ตั้งแต่บัดนี้ต่อไป
	จะมิได้เห็นหน้าฃ้าน้อย
	โอ้พระบิดาอยู่อาศรม
	พระจะตรมตรอมจิตคิดละห้อย
	ลูกมิควรกระทำน้ำเนตร์ย้อย
	มิควรให้พระพลอยอนาทร
	ครั้งนี้เปนกรรมต้องจำพราก
	ถึงยามจากลูกเพลียละเหี่ยอ่อน
	ขอกราบแทบบาทาพระบิดร
	ลาก่อนลูกน้อยต้องจำไกล ฯ (โอด)

	๏ ลูกรัก
	ผิวพักตร์เจ้าจะหมองเพราะร้องไห้
	อันบิดาจำนงส่งลูกไป
	ก็เพราะหวังตั้งใจให้ได้ดี
	ลูกเอยเปนบุญเจ้านักหนา
	จะได้เปนชายาเฉลิมศรี
	ของพระปิ่นจันทรวงศ์ทรงฤทธี
	ผู้มีบุญล้ำค้ำโลกา
	อันพ่อได้เลี้ยงเจ้าแต่เยาว์ไซร้
	ก็หวังได้ชมบุญในเบื้องหน้า
	อันสัตรีรูปงามยามอาวาห์
	ก็ต้องจากบิดาอย่าอาลัย ฯ

(ศรรณคะรพกับศารัทวัตไหว้รับคำพระกัณวะ แล้วชวนนางศกุนตลาให้ไป. ศกุนตลาคลานไปกราบพระกัณวะอีกครั้ง ๑. โอด. แล้วจึ่งลาไป. เสมอ. ต่างคนต่างเฃ้าโรง.)

ศกุนตลา...