แสงช้า-อาวุธมหัศจรรย์

ขณะที่ซีกโลกตะวันตก กำลังสว่างไสวด้วยดวงอาทิตย์ ประชาชนกำลังประกอบธุรกิจอย่างขะมักเขม้น ซีกโลกภาคตะวันออกกำลังอยู่ในความสงบเงียบ ท่ามกลางความมืดสนิท

ในกรุงเทพ ฯ เวลาผ่านพ้นไปจากเที่ยงคืนเล็กน้อย ประชาชนที่หาความสุขจากการนอนเพื่อให้คลายความเคร่งเครียดมาตลอดวันกำลังหลับสนิท ผู้ทำงานกลางคืนมีส่วนน้อยที่เดินไปเดินมา ยวดยานทั้งหลายทั้งความจอแจห่างไปจากกลางวันสิ้น

นั่นเป็นสัญญลักขณ์ของวันใหม่ ที่กำลังผ่านไปชั่ว​ไม่นานนัก

มุมถนนยังสว่างจ้าด้วยแสงไฟที่พุ่งออกมาจากตึก ๕ ชั้นหลังมหึมา ซึ่งมีป้ายติดว่า กรุงเทพฯ ภัตตาคาร ชั้นยอดสุดเป็นดาดฟ้าทำเป็นที่สำหรับพักผ่อนอย่างดี เพราะเงียบสงัดปราศจากเสียง แลโล่งไปจนสุดขอบฟ้าซึ่งระยิบระยับไปด้วยดวงดาว มุมหนึ่งของดาดฟ้ามีชายวัยกลางคน ๔ คน แต่งกายสุภาพ นั่งคุยกันอยู่ เสียงวิทยุจากซีกโลกตะวันตกกำลังกล่อมอารมณ์ด้วยเพลงทำนองอ้อยอิ่ง ไม่เร้าอารมณ์ เวลาผ่านไปช้า ๆ อย่างเบื่อหน่าย

ในฉับพลัน เสียงวิทยุขาดหายไป ไม่มีผู้ใดในกลุ่มนั้นสนใจ เพราะเข้าใจกันว่าเป็นการติดขัดของเครื่องส่ง แต่ชั่วครู่เดียวก็มีเสียงก้องดังขึ้นใหม่ เสียงใหม่ไม่ใช่เสียงเพลง แต่เป็นเสียงประกาศที่ทำให้คนเหล่านั้นต้องหันหน้าไปทางวิทยุราวกับนัดกัน และฟังอย่างตั้งใจ

“ตามรายงานข่าว จากสถานีตรวจอากาศขั้วโลกใต้ที่ลิตเติลอเมริกาแถลงว่า มีปรากฏการณ์ประหลาดเกิดขึ้นเบื้องบนท้องฟ้าอันทึบไปด้วยเมฆหมอกนั้น เป็นแสงนวลไสวอย่างไม่เคยมีมาก่อน ทั้งแสงนั้นก็มีลักษณะผิดกับ ​‘แสงเหนือ’ และ ‘แสงใต้’ ดังได้ประกาศไว้เมื่อ ๑๒ ชั่วโมงที่ล่วงมาแล้ว....

“บัดนี้ได้รับรายงานเพิ่มเติมมาอีกว่า เขตที่พายุพัดจัดที่สุดในโลก อันพัดประจำในแดนขั้วโลกใต้นั้นได้อ่อนลงอย่างประหลาด ขณะเดียวกันอุณหภูมิจากใต้ศูนย์ค่อย ๆ เพิ่มขึ้น คิดเฉลี่ย ๖ ชั่วโมง ต่อ ๑ องศาเซ็นติเกรด

“ขณะที่แถลงข่าวนี้อุณหภูมิที่ลิตเติลอเมริกาได้ขึ้น จาก -๒๗ °ซ. เป็น -๒๕ °ซ. แล้ว และกำลังสะเทิ้นขึ้นลงอยู่ระดับนี้ เป็นปรากฏการณ์อัศจรรย์ไม่เคยมีมาเลยนับพัน ๆ ปี คณะนักวิทยาศาสตร์แห่งสหประชาชาติกลุ่มหนึ่งได้เดินทางไปสังเกต และค้นคว้าปรากฏการณ์นี้แล้ว ผลจะเปลี่ยนแปลงอย่างไรจะได้แจ้งให้ทราบทุก ๆ ระยะ ๖ ชั่วโมง

เสียงเพลงบรรเลงต่อไป เหมือนไม่ไยดีต่อเหตุการณ์ประหลาดนั้น

“คุณเข้าใจว่าอะไร พิษณุ” ชายคนหนึ่งกล่าวถาม

“คาดยังไม่ถูก”

​ชายคนนั้นหรือ ดร. วิชชุ หัวหน้าหอตรวจปรากฏการณ์ทางธรรมชาติในภาคเอเชียอาคเณย์หันมองบุคคลอีก ๒ คนแล้วกล่าวว่า

“คุณเล่า”

“ยังไม่กล้าวิจารณ์”

ดร. วิชชุลุกขึ้น “เรากลับกันเถอะ บางทีเราอาจต้องเข้าพัวพันกับปรากฏการณ์นี้ก็ได้ เตรียมงานไว้ก่อนดีกว่า”

ทุกคนเห็นพ้องด้วยจึงพากันกลับ ระหว่างทางนั้น ทุกคนยังเปิดวิทยุในรถฟังตลอดไป แต่ก็ยังไม่มีรายงานพิเศษอะไรเกิดขึ้น

ตราบเท่าบุคคลทั้ง ๔ ได้กลับมายัง ‘หอตรวจปรากฎการณ์’ และทันทีที่ถึงนั่นเองก็ได้รับวิทยุด่วนรายงานข่าวจาก ‘สภาการค้นคว้าและตรวจการขององค์การวิทยาศาสตร์โลก’ ถึงเหตุการณ์เกี่ยวกับปรากฏการณ์นี้ และให้ค้นคว้าสืบสวนปรากฏการณ์ต่าง ๆ ที่จะผิดปรกติในภาคเอเชียอาคเณย์ด้วย

บุคคลชั้นนำทั้ง ๔ นั่งกันนิ่ง ในห้องบัญชางานนั้น ​ทุกคนเงียบและต่างหาเหตุผลอย่างเคร่งเครียด ครู่ใหญ่ ดร. วิชชุจึงลุกขึ้นไปเปิดเครื่องรับวิทยุโทรภาพ ติดต่อโดยตรงจากสถานีตรวจอากาศขั้วโลกใต้

ภาพในจอนั้นปรากฏชัดแจ้งแก่บุคคลทั้ง ๔ ภาพของพายุพัดจัดที่พุ่งไปดุจกองทัพที่พุ่งเข้าหากัน ภาพดินแดนอันขาวโพลนไปด้วยหิมะ ภาพของคณะค้นคว้าขององค์การสหประชาชาติที่กำลังเดินทางอยู่บนพื้นน้ำแข็ง ต่างพากันสังเกตอย่างถี่ถ้วนในเหตุการณ์ต่าง ๆ จากโทรภาพ อย่างไรก็ตาม ไม่ได้ผลอะไรมากนักที่จะค้นคว้าในปรากฏการณ์นั้น จริงอยู่ แม้จะเห็นขั้วโลกใต้สว่างผิดธรรมดาจากที่เคยเห็นมาแล้วก็ตาม

รายงานพิเศษที่ส่งมาโดยเฉพาะสำหรับ ‘หอตรวจการณ์’ ภาคต่าง ๆ มีความว่า สนามแม่เหล็กของโลกเริ่มแปรปรวนไปเล็กน้อย

“สนามแม่เหล็กแปรปรวน” ดร. พิษณุกล่าว

“ฮึ ทำไมสนามแม่เหล็กจึงแปรปรวน”

“เป็นไปได้หรือ” อีกคนหนึ่งกล่าว

ดร. วิชชุหันมาทางคณะของเขา และกล่าวว่า

​“การแปรปรวนของสนามแม่เหล็กโลก ไม่ใช่สิ่งเล็กน้อยเลย เหตุการณ์ของโลกจะเปลี่ยนแปลงเข็มทิศของเรือเดินสมุทรทุกลำ ซึ่งจะต้องประสบกับการแก้ไขอย่างสับสนที่สุด ขณะนี้เรือทุกลำคงต้องเข้าสู่วิกฤตการณ์ประหลาดอย่างไม่มีปัญหา”

ทุกคนนั่งฟังความเห็นของผู้เป็นหัวหน้า

“โลกอาจประสบกับวิกฤตการณ์ถึงพินาศ ถ้าสนามแม่เหล็กของโลกถูกเปลี่ยนด้วยอำนาจแม่เหล็ก ที่พุ่งมาจากดวงอาทิตย์ โลกจะมีดมิดเพราะขาดพลังทางแสงสว่าง น่ากลัวเหลือเกินถ้าหากแปรปรวนไปจริงๆ”

“ผมว่าดูเหตุการณ์ไปก่อนดีกว่า” พิษณุกล่าวเบาๆ “เรายังทำอะไรไม่ได้จนกว่าจะทราบสาเหตุแน่ชัด”

ทุกคนเห็นพ้องกันว่าควรฟังการค้นคว้าของคณะนักวิทยาศาสตร์ฝ่ายสหประชาชาติก่อน

รุ่งอรุณผ่านไป ดร. วิชชุรีบเปิดวิทยุโทรภาพดูเหตุการณ์ของขั้วโลกใต้ ก็แลเห็นว่าเหตุการณ์ก็ยังคงที่เป็นเช่นเดิม แต่หมอกลงหนาทึบจนมองเห็นสิ่งต่าง ๆ เลือนลาง ขณะนั้นได้รับรายงานจากขั้วโลกใต้ว่า

​“ดินแดนแถบแลติจูด ๗๔ องศากับ ๑๕ ลิบดาใต้ ซึ่งแวดเดลเป็นผู้พบใน ค.ศ. ๑๘๒๓ นั้น ได้มีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้น บรรดาตะไคร่น้ำมอสและเฟินบางชนิดที่ขึ้นในแถบนี้มีสีจางลงอย่างประหลาด และบางชนิดเปลี่ยนไปแทบขาวซีดโดยไม่ทราบเหตุผล ขอให้รับฟังเหตุการณ์วิปริตนี้ทุก ๆ ระยะ ๓ ชั่วโมง”

ดร.ยะลาได้กล่าวขึ้นว่า “การที่ต้นไม้ซีดลงนั่นแสดงว่า แสงสว่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นภัยแก่ชีวิตอย่างยิ่ง เพราะโดยปรกติแล้ว แสงสว่างย่อมให้ชีวิตยั่งยืนช่วยให้พืชมีสีเขียว”

“มันคงเป็นแสงที่ทำลายคลอโรฟิลล์ และเป็นแสงที่มีลักษณะตรงข้ามกับแสงอาทิตย์” ดร. โทรันกล่าว

ดร. วิชชุไม่พูดอะไร เขาเดินไปเดินมาอย่างใช้ความคิดหนัก ทุกคนปฏิบัติไปตามหน้าที่คอยตรวจและรับรายงานจากสถานีย่อย คาดว่าจะมีเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้น แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้รับรายงานเลย

อีก ๓ ชั่วโมงต่อมา ไม่มีข่าวเพิ่มเติม ทุกสิ่งยังอยู่คงที่

​อีก ๖ ชั่วโมงผ่านไป

“เหตุการณ์ได้แปรปรวนยิ่งขึ้น บรรดาพืชที่เปลี่ยนสีไปนั้น เริ่มเที่ยวและเฉาลงช้า ๆ บรรดานกทะเล แมวน้ำ มีอาการประหลาดเกิดขึ้น คล้าย ๆ จะอ่อนเพลียเสียกำลังไปมาก นกไม่หาอาหาร แมวน้ำไม่ออกว่ายน้ำในท้องทะเลเช่นเคย ทุกตัวนิ่งเฉยซึ่งไม่เคยเป็นดังนี้มาก่อน”

อีก ๓ ชั่วโมงต่อมามีรายงานว่า

“เหตุการณ์ได้ค่อย ๆ เปลี่ยนสภาพดีขึ้นอย่างประหลาด อุณหภูมิลดต่ำลง ลมเริ่มพัดจัด สนามแม่เหล็กที่แปรปรวนไปเล็กน้อยเข้าคืนสู่สภาพเดิม เมื่อความสว่างไสวบนท้องฟ้าหายไป”

ประชาชนที่แออัดฟังเรื่องมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นคราวนี้ต่างกระจายกันไป ความตื่นตระหนกต่อเหตุการณ์ผ่อนคลาย ความวุ่นวายค่อย ๆ สงบ แต่กระนั้นยังมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์เหตุการณ์นี้ไปต่างๆ นานา ทั้ง ๆ ที่คณะนักวิทยาศาสตร์ของฝ่ายสหประชาชาติยังตรวจค้นไม่พบ และไม่อาจแถลงเหตุการณ์ครั้งนี้ได้

ดร. ทั้งสองวางมือจากงานเข้ามาหา ดร. วิชชุ คน​หนึ่งพูดว่า

“สิ้นสุดกันทีสำหรับความเคร่งเครียด”

ดร. วิชชุมองดูผู้ร่วมงานของเขาแล้วว่า

“อย่าพึ่งไว้ใจ ปรากฏการณ์เช่นนี้อาจสันนิษฐานได้หลายทาง แรกที่สุดคุณต้องนึกว่า ไม่เคยมีสิ่งเช่นนี้มาก่อนเลย เท่าที่เรารู้กันมา แน่ละ เราต้องยอมรับกันด้วยว่า สุริยจักรวาลนั้นเดินด้วยความเที่ยงตรงมานับล้านๆ ปี โดยมิได้หักหรือเฉไป อาจจะไม่ทำให้โลกเปลี่ยนทิศทางโคจร หรือมีสิ่งใดมาทำให้โลกต้องเกิดสถานะใหม่ขึ้น” เขาหยุดกล่าวไว้แค่นี้และพูดต่อไปอย่างไตร่ตรองว่า

“ผมกลัวจะไม่ใช่ปรากฏการณ์ของโลก แต่จะเป็นสิ่งหนึ่งซึ่งทำให้โลกต้องแปรปรวนไป และสิ่งนั้น” เขาชะงักคำพูดไว้อย่างลังเลใจ “ฮึ มันอาจไม่ใช่ก็ได้ การสันนิษฐานกับการเดาก็เหมือนกันนี่แหละ”

“มันอาจเป็นเหตุการณ์ภายในโลกก็ได้ การทดลองเอกซ์-บอมบ์ และซี-บอมบ์ ที่ทำกันเมื่อเร็วๆ นี้แถบขั้วโลกใต้ อาจเป็นผลสะท้อนของปรากฏการณ์นี้ก็ได้ เท่าที่พืชเปลี่ยนสีและเฉาอาจเป็นเพราะถูกกลุ่มกัมมันตภาพรังสีที่​เกิดจากลูกระเบิดต่าง ๆ ก็ได้เหมือนกัน” พิษณุออกความเห็น

ดร. วิชชุก้มศีรษะรับ “อาจจะถูกของคุณก็ได้ แต่นั่นเป็นเพียง ‘อาจจะ’ เท่านั้น เพราะถ้าเกิดกัมมันตภาพรังสีจริง คณะค้นคว้าคงจะได้สำรวจพบและรายงานผล แต่ที่เราเห็น เขาทำเป็นบ้าโดยไม่รู้อะไร ไม่พบอะไรเลย นี่แหละน่าประหลาดละ”

ไม่มีใครตอบปัญหาอันนี้ได้

ถ้าเช่นนั้นปรากฏการณ์ประหลาดนี้เกิดจากอะไร มาจากไหน หรือมาจากนอกโลก

เมื่อคนหนึ่งสะกิดถึงสิ่งที่มาจากนอกโลก เรื่องจึงยืดออกไป และเป็นสิ่งที่วิชชุเห็นด้วย

“ผมเชื่ออย่างนั้น” เขาพึมพำ “แต่ยังไม่เชื่อว่าจะมีดาวเล็กๆ ของดวงดาวกลุ่มใหญ่หลงทิศทางมาทางขั้วโลกใต้ ซึ่งเมื่อได้รับแสงสว่างจากดวงอาทิตย์จะส่องแสงสะท้อนมายังโลกทางขั้วโลกใต้”

“หรือจะเป็นการรุกรานของชาวโลกอื่น” ดร. ยะลา ปรารภขึ้น ในฉับพลันทุกคนก็เห็นพ้องกันว่า อาจเป็นการ​รุกราน เป็นการกระทำที่เหนือธรรมชาติอันเป็นปรกติของโลกมนุษย์

แต่ใครเล่าเป็นผู้รุกราน ชาวโลกไหน มนุษย์เราเพียงสามารถขึ้นไปถึงดวงจันทร์โดยอาศัย ‘สถานีอวกาศ’ เป็น ‘เกาะ’ สำหรับการพุ่งออกนอกความดึงดูดของโลก และตลอดเวลานั้นเราไม่เคยพบ ‘ชีวิต’ ใด ๆ ที่บนโลกพระจันทร์ หรืออะไรอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ โลกของเราเลย นอกจาก-นอกจาก ‘สิ่งมหัศจรรย์’ รูปประหลาด ๆ ที่ผ่านไปมาด้วยความเร็วอันสูง ซึ่งเราเข้าใจกันว่านั่นเป็นสะเก็ดดาวมากกว่าจะเป็นสิ่งที่เราพบเห็นกันบ่อย ๆ ในระยะนี้ คือ ‘เวหาสยาน’ ที่เรียกว่า ‘จานบิน’

แล้วทุก ๆ คนจึงเพ่งเล็งไปถึงสิ่งเร้นลับอันนี้ เพราะ -- ‘จานบิน’ ได้ปรากฏตัวอย่างกระชั้นชิดในปีนี้ ตามที่หลายแห่งในโลก มนุษย์ไม่เคยจับได้หรือไล่ทันเลย

แน่ละ ครั้งหนึ่งนักวิทยาศาสตร์ส่วนมากเชื่อกันว่า จานบินเป็นปรากฏการณ์อย่างหนึ่งของธรรมชาติ แต่บัดนี้กำลังเชื่อกันว่า ‘จานบิน’ เป็น ‘ยานฟ้า’ ประหลาดที่มาจากโลกอื่น มนุษย์ในโลกไม่กล้าแตะต้องสิ่งนี้เพราะหลายคน​กล่าวว่า เป็นการเสี่ยงเหลือเกินที่จะไปต่อต้าน ‘จานบิน’ ซึ่งซุกซ่อนมนุษย์ที่มีความสามารถเหนือมนุษย์โลก เพราะการผ่านมาในอวกาศก่อนมนุษย์นับสิบ ๆ ปีนั้น แสดงถึงสมรรถภาพอันเลิศของเขา ซึ่งมนุษย์เป็นเพียง ‘ผู้ไปได้’ แค่ดวงจันทร์เท่านั้น

การปรากฏตัวของ ‘เวหาสยาน’ ลึกลับทำให้น่าคิด เพราะเมื่อปรากฏขึ้นคราวใด ไม่เคยทิ้งร่องรอยไว้เป็นหลักฐานสำหรับพิสูจน์ได้เลย นอกจากภาพถ่ายอันเลือนลาง ภาพที่ปรากฏในเรดาร์ ความเร็วอันสูงส่งที่เคลื่อนไปได้ทุกทิศทุกทาง ซึ่งมนุษย์ยังไม่อาจทำได้

ขณะที่ทั้งสามคนกำลังขบคิดกันถึงเรื่อง ‘จานบิน’ ดร. วิชชุผู้เป็นหัวหน้าได้ให้ความเห็นคัดค้านว่า

“ผมยังไม่อาจปลงใจไปจริง ๆ ว่า ‘จานบิน’ เป็น ‘เวหาสยาน’ ที่มีตัวตนมาจากโลกอื่นจริงจัง ทั้งนี้เพราะมีเหตุผลหลายประการที่ยังทำให้ผมข้องใจ แรกทีเดียว- -” เขาหยุดกล่าวเล็กน้อย “แรกทีเดียวเกี่ยวกับ ‘เสียง’ เพียงแต่ความเร็วของรถที่เคลื่อนที่ไปด้วยความเร็วเพียง ๕ ไมล์ต่อชั่วโมง เรายังสังเกตได้จากกำลังลมว่า มีเสียงคราง​เป็นเสียงลม เสียงของวัตถุที่แหวกอากาศ” เขาเน้นในตอนท้ายแล้วกล่าวต่อไป “เท่าที่คนจำนวนมากได้พบเห็น ‘จานบิน’ บางคนกล่าวว่าเห็นใกล้ บางคนเห็นไกล แต่ไม่มีใครเลยได้กล่าวว่าได้ยินเสียงจากสิ่งนั้น ทุกคนควรจะได้ยิน เพราะอย่างน้อยวัตถุใด ๆ ถ้าเคลื่อนไหวไปตั้ง ๑,๐๐๐ ไมล์ต่อ ๑ ชั่วโมงเช่นนั้นมันจะรบกวนบรรยากาศอย่างยิ่ง และการกระทบของบรรยากาศ ซึ่งเกิดจากการ ‘แหวกไป’ ของวัตถุนั้นจะไม่เกิดเสียงขึ้นละหรือ ไม่มีวัตถุใด ๆ ที่จะถูกสร้างขึ้น ไม่มีสสารใดๆ ที่มาจากโลกอื่น อันจะไม่ทำให้เกิดเสียงได้ ถ้ามันผ่านไปในบรรยากาศ และที่กล่าวว่า สิ่งที่มากับจานบินนั้นเป็นมนุษยชาติที่มีสติปัญญาอันสูงส่ง มนุษย์จากดาวอังคารหรือดาวพระศุกร์อันมหัศจรรย์นั้น ทำไมไม่ลงมาบนพื้นดินเล่า โฉบฉาบไปมาทำไม เป็นการขู่ขวัญหรือ ในเวลากลางคืนเขาย่อมลงได้ และสังเกตเราอย่างใกล้ชิดได้ เขาอาจหลบซ่อนอยู่ในที่ใด ๆ ก็ได้ พร้อมด้วยโทรภาพเล็ก ๆ สักชุดหรือ ‘ตาไฟฟ้า’ สักอัน เขาก็อาจศึกษาหรือสืบสวนพวกเราได้อย่างถี่ถ้วน และไม่น่าประหลาดเลยเมื่อเขาผ่านไอโอโนสเฟียร์มาได้-สตราโตเฟียร์มาได้ ก็ควรลงมายังบรรยากาศของ​โลกได้ แต่ทำไมไม่ลง!”

เขาเดินกลับไปกลับมาอย่างใช้ความคิด

“รูปร่างของ ‘เวหาสยาน’ ก็เช่นกัน ‘ยานฟ้า’ ไม่ควรมีรูปร่างอย่าง ‘จานบิน’ ควรมีรูปทรงกลม เพราะทรงกลม นั้น ให้ขนาดใหญ่ที่สุดสำหรับการกินเนื้อที่และน้ำหนักน้อยที่สุด การมาจากทางไกลทำไมไม่ใช้แบบนี้ การใช้รูปดุจจานโดยการออกแบบเพื่อ ‘แฉลบ’ ไม่เหมาะเลยที่จะเดินทางอย่างแบบซุบเปอร์โซนิค” เขาหันกลับมามองดูบรรดาผู้ร่วมงานอย่างใกล้ชิด แล้วกล่าวว่า

“จากโลกอังคารหรือ ดุจเรื่องเทพนิยาย เราก็รู้กันแล้วว่าที่นั่นมีอากาศน้อย จากเหตุผลนี้ เขาอาจไม่มี ‘ไฟ’ ใช้เลยก็ได้ และถ้าเขามีใช้เขาจะต้องระมัดระวังอย่างที่สุด ที่จะไม่ให้ดับไป เพราะทุกแห่งมีออกซิเจนน้อย สันดาปจะเกิดประโยชน์อะไร นั่นหมายว่าไม่มีการละลายธาตุใช้ ‘ไฟ’ เป็นประการแรก แร่ธาตุเป็นวัตถุดิบและที่สุดคือความรุ่งเรือง คุณจะเห็นว่าสิ่งต่าง ๆ ติดตามมาได้อย่างไรเมื่อ ‘ไฟ’ ต้องขาดไป เขาอาจจะมีความรุ่งเรืองเกี่ยวกับวิชาจลนศาสตร์ทางการบินได้อย่างไร มาจากดาวพระศุกร์หรือ ​ดาวพระศุกร์มีอากาศอุดมสมบูรณ์ แต่ไม่มีออกซิเจน ฉะนั้นมีไฟ ดาวพุธและดวงจันทร์เล่าก็ไม่มีอากาศ จูปิเตอร์ และเสาร์ก็ไม่มีออกซิเจนในบรรยากาศ ส่วนดวงดาวอื่นอยู่ไกลแสนไกล ถ้า ‘จานบิน’ มาจากนั่น เพราะเหตุมนุษย์ดาวนั้นพบพลังงานทางปรมาณู และใช้เป็นเชื้อเพลิงขับเคลื่อนก็ต้องกินเวลาอันยาวนาน และถ้าใช้พลังคอสมิคเป็นแรงขับเคลื่อนด้วยแล้ว จะยิ่งช้ากว่าพลังปรมาณูเป็นไหน ๆ”

เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม วางลงแล้วพูดต่อไปอีก

“นอกจากนั้น เรายังไม่เคยได้ทราบว่า สิ่งใดเดินเร็วกว่าแสง แล้วจานบินจะพุ่งได้เร็วกว่าแสงนั้นดูกระไร อย่างไรก็ตาม--” เขาเว้นระยะกล่าวเบา ๆ คล้ายปรารภว่า “อย่างไรก็ตาม ผมอาจผิดพลาดในความคิดเห็นนี้ก็ได้”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ก็ได้รับรายงานอย่างกระทันหันจากสถานีขั้วโลกใต้ว่า “แสงประหลาดได้ปรากฏขึ้นอีก และขณะนี้ความวิปริตทั้งหลายได้เริ่มต้นขึ้น ท้องฟ้ากำลังกระจ่างขึ้นทุกทีๆ พืชและสัตว์กำลังกลับเข้าสู่สภาพเดิมหลัง​จากฟื้นตัวเพียงเล็กน้อย สถานการณ์กำลังเข้าที่คับขัน”

ดร. วิชชุเปิดโทรภาพ ดูสภาพความเป็นไปของขั้วโลกใต้ ซึ่งขณะนี้เขาได้มองเห็นวิกฤตการณ์ขึ้นใหม่อย่างงุนงงที่สุด เขาจับตามองดูสิ่งทั้งหลายที่ปรากฏอยู่นั้นโดยใกล้ชิด และเห็นว่าสถานการณ์ครั้งใหม่ร้ายแรงกว่าเดิม และรวดเร็วกว่า เขามองเห็นยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะนั้นกำลังละลายตัวอย่างรวดเร็ว และกลายเป็นน้ำไหลลงทุกทิศทุกทาง น้ำ-น้ำซึ่งเกิดจากการละลายอันรวดเร็วของหิมะ

เสียงจากวิทยุรายงานต่อไป “อุณหภูมิเพิ่มขึ้นรวดเร็วกว่าเก่า ต้นมอสและเฟินกำลังเหี่ยว ฝูงนกและแมวน้ำกำลังตายลงทุกขณะ

ดร. วิชชุหันหน้าอันเคร่งเครียด ไปยังผู้ร่วมงานที่กำลังจ้องโทรภาพอยู่อย่างตื่นเต้น

ทำไมเหตุการณ์จึงเกิดขึ้นอีก ไม่มีใครตอบได้

การค้นคว้าของคณะนักวิทยาศาสตร์ขององค์การสหประชาชาติกำลังจำนน

“เหตุการณ์กำลังเข้าสู่ขั้นวิกฤต” ดร. พิษณุกล่าว​ค่อย ๆ “เราจะต้องรีบเผยเรื่องนี้ให้ประชาชนทางนี้ทราบโดยด่วน

“จริงดังคุณว่า” ดร. วิชชุรับรอง “ควรให้ประชาชนได้เตรียมตัวไว้ แม้ว่าเหตุการณ์ขั้นร้ายแรงจะยังไม่เกิดขึ้นในระยะอันเร็วไวก็ตาม แต่มันก็ต้องเกิดแน่หากไม่มีการป้องกัน”

เขาหันไปยังโทรภาพ มองดูความวิปริตที่กำลังเกิดขึ้นนั้น

“นั่น ความวิปริตกำลังขยายวงกว้างออก”

เสียงจากวิทยุรายงานมาอีกว่า

“น้ำแข็งที่เกาะอยู่ตามยอดเขาสูงๆ ในแถบเส้นแลติจูด ๗๔ องศา กำลังละลายลง ทำให้เกิดธารน้ำพุ่งลงจากทิวเขาทั้งหลายอย่างรุนแรง และดินแดนในแถบ (ลองติจูด ๘๐ องศาใต้ ๘๐ เอส) รอบๆ ขั้วโลกเหนือกำลังแปรสภาพจากกลาเซียเป็นธารน้ำอันมหึมา ยิ่งกว่านั้นบนทิวเขาควีนโมก และทิวเขาควีนอเลกซานดรากำลังจะถล่มทลายเพราะกระแสน้ำที่ไหลพุ่งลงเบื้องต่ำ ในโรซเชล์ฟไอซ์กำลังนองด้วยน้ำที่เจิ่งขึ้นมา

​ดร. วิชชุพูดกับคณะของเขาทันทีว่า

“บัดนี้ ผมเชื่อแน่นอนแล้วว่าปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ไม่ใช่เกิดขึ้นจากเหตุอันเป็นธรรมชาติของโลก การสลายตัวของน้ำแข็งไม่ใช่เพราะเกิดจากความร้อนภายในโลก หรือการปะทุตัวของภูเขาไฟ ที่ซ่อนอยู่ใต้กลาเซียร์ของแถบขั้วโลกใต้ เพราะน้ำแข็งได้ละลายจากระดับสูง ซึ่งสูงกว่าระดับน้ำทะเลนับ ๖,๐๐๐-๗,๐๐๐ ฟุต ทำไมผงหิมะน้ำแข็งที่ปลิวว่อนระคนกับความหนาวเหน็บอย่างรุนแรง จึงบรรเทาลงความดันบรรยากาศต่ำลง แทนที่จะสูงเป็นปรกติวิสัยของบรรยากาศในแถบนี้ โดยเฉพาะลมซึ่งมีประจำและพัดรุนแรงที่สุดในโลก จึงเบาบางลงโดยไม่เปลี่ยนทิศทาง เพราะมันไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงจากพลังงานอันเกิดใต้ผิวโลก ทำไมพืชค่อย ๆ เหี่ยวแห้ง นกเพนกวินและแมวน้ำ ค่อย ๆ ตายลง นั่นไม่ใช่เพราะผิดอากาศ แต่มันตายด้วยพฤติการณ์อันมหัศจรรย์ของแสงนั้น ทั้งนี้เพราะการเปลี่ยนอุณหภูมิเพียงเล็กน้อยเท่านี้ ยังไม่เท่ากับการเปลี่ยนฤดูตามกาลในบรรยากาศแถบนี้”

เขากล่าวต่อไปอย่างรวดเร็ว

​“ไม่ใช่ปรากฎการณ์อันเกิดจากซันสปอต ที่สำแดงอิทธิพลส่งคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า และแผ่รังสีวิปลาศมายังโลก เราไม่เห็นแสงเช่น ‘แสงเหนือ’ เราไม่พบ ‘พายุแม่เหล็ก’ อันเป็นผลของจุดดำในดวงอาทิตย์ในระยะ ๑๑ ปีครึ่ง และจะเป็นผลของความวิกาลใด ๆ ในดวงอาทิตย์ไม่ได้ ในเมื่อวิกฤตการณ์เกิดขึ้นเฉพาะขั้วโลกใต้ ในขณะที่เบนห่างจากแสงอาทิตย์เช่นนี้”

ขณะเดียวกันนี้ ทุกคนได้สังเกตเห็นว่าภาพในโทรทัศน์เริ่มมัวลงไม่แจ่มใส และแลเห็นธารน้ำกำลังไหลบ่าอยู่ทุกทิศทุกทาง ก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาจากขุนเขาพังทลายทุกสิ่งกำลังเต็มไปด้วยการสับสนอลหม่าน และแหลกลานตามด้วยความแรงของกระแสน้ำ ที่พุ่งลงทุกทิศทุกทางจากขุนเขา มันเป็นภาพที่ตื่นเต้นเร่งเร้าและสยดสยองที่สุดเท่าที่เคยเห็น

เสียงวิทยุรายงานต่อไป

“ในบริเวณลิตเติลอเมริกา ขณะนั้นกำลังสูงขึ้นด้วยการละลายอย่างรวดเร็วของน้ำแข็ง และไม่มีอะไรจะยับยั้งได้ คณะตรวจอากาศและนักวิทยาศาสตร์ที่ทำการค้นคว้ากำ​ลังอยู่ในที่คับขัน ขอให้ช่วยเหลือด่วน – ขอให้ช่วยเหลือด่วน”

ในฉับพลันนั้น เสียงวิทยุได้หยุดไป พร้อม ๆ กับภาพในโทรภาพขาดหายตามไปด้วย เหตุการณ์ที่ปรากฏเฉพาะหน้าขณะนี้ทำให้ทุกคนเข้าใจดีว่า เหตุร้ายได้บังเกิดขึ้นแล้วกับสถานีตรวจอากาศ และคณะสำรวจนั้น

“หมดหวัง” ดร. วิชชุกล่าว “หมดหวังจะได้ข่าวจาก ขั้วโลกใต้และการแก้ไขเหตุการณ์นี้”

เขาหันไปเปิดวิทยุติดต่อกับสภาวิทยาศาสตร์โลกก็พอดีได้ข่าวว่า

“บัดนี้ การติดต่อกับขั้วโลกใต้ติดขัด ให้สถานีตรวจบรรยากาศทุกแห่งในโลกตรวจดูผลแต่ละแห่ง แล้วเสนอด่วน....อนึ่ง สถานีตรวจบรรยากาศใต้สุดที่ตั้งอยู่ในบริเวณช่องแคบแมกเย็นแลนในอเมริกาใต้รายงานว่า ได้พบคลื่นมหึมาปรากฏในเรดาร์ และกำลังขยายตัวมายังเส้นศูนย์สูตรอย่างรวดเร็ว- ให้เรือเดินสมุทรทุกลำรีบจอดหลบคลื่นนี้ ในบริเวณใกล้เคียงโดยเร็วที่สุด และลำใดจะขอความช่วยเหลือ ขอให้ติดต่อกับสถานีวิทยุที่ใกล้ที่สุดโดยด่วน ให้​นครที่ตั้งอยู่ชายทะเลหรือใกล้ทะเลทุกแห่งในโลกรีบอพยพให้ลึกเข้าไปในแผ่นดินโดยด่วน....”

ข่าวที่สับสนอลหม่านเช่นนี้ทำให้คณะตรวจบรรยากาศต้องตะลึงงันในฉับพลัน ดร. วิชชุ ก็กล่าวอย่างรวดเร็วว่า

“ขอให้ติดต่อกับ ‘สถานีอวกาศคิว-๑’ เราจำเป็นต้องออกไปสำรวจเหตุการณ์นอกโลก เพราะผมเชื่อว่า จะต้องแก้ไขเหตุการณ์นอกโลกมากกว่าในโลก” เขาเม้มริมฝีปากแล้วว่า “มันอาจเป็นการรุกรานที่ไม่รู้ตัวก็ได้”

“ติดต่อกับคิว-๑ ไม่ได้แล้ว”

“ทำไม”

“ไม่ทราบครับ”

“เรื่องถ้าจะไปกันใหญ่เสียแล้ว คิว-๒ ล่ะ”

“คิว-๒ ติดต่อได้”

“ดีแล้ว ขอให้เขาบอกสถานที่ตั้งในแผนที่จักรวาลด้วย เราจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้”

การค้นคว้าหา ‘สถานีอวกาศคิว-๑’ เป็นไปอย่างถี่ถ้วน แต่ไร้ผล

ดร. วิชชุ จึงให้นำจรวด ‘กรุงเทพฯ ๑’ ไปยัง ‘สถานีอวกาศคิว-๒’ ซึ่งอยู่ห่างจากโลกไป ๓,๐๐๐ ไมล์

​เพียงไม่กี่นาทีจรวด ‘กรุงเทพฯ ๑’ ก็เข้าที่จอดทุกคนเข้าไปในสถานีนั้น คำแรกที่ ดร. วิชชุ ถามผู้อำนวยการ คิว-๒

“พบคิว-๑ หรือยัง”

“ยังไม่พบ ไม่ทราบหายไปได้อย่างไรเพราะขาดการติดต่อกันกว่า ๒๔ ชั่วโมง”

“มีอะไรผิดแปลกในจักรวาลหรือเปล่า”

ผู้อำนวยการคิว-๒ ส่งบันทึกให้ ดร. วิชชุดู

“วันที่ ๒๕ กันยายน เวลา ๑๙.๓๐ น. (เวลาโลก) ได้มีทางสีขาวประหลาด ผ่านออกทางเบื้องหลังเงามืดของดวงจันทร์พุ่งตรงไปยังขั้วโลกใต้ ลักษณะที่ผิดกับแสงสว่างก็คือการเคลื่อนที่ผ่านไปในอวกาศ คำนวณได้เร็ววินาทีละ ๑๒,๐๐๐ ไมล์ บางครั้งก็หดหายไป”

ดร. วิชชุวางบันทึกทันที แล้วตรวจดูทางสีขาวทางกล้องโทรทัศน์ขนาดเล็ก คราวนี้เองเขาได้เห็นทางสีขาวซึ่งกำลังหดตัว กลับหายไปยังเบื้องหลังดวงจันทร์ในระยะเวลาเพียง ๑๘ วินาทีเท่านั้น

“เรากำลังถูกรุกรานด้วยอาวุธเร้นลับจริงแล้ว”

​“จากที่ใด”

“เข้าใจว่าโลกที่ซ่อนอยู่หลังดวงจันทร์ ซึ่งเราไม่เคยพบมาก่อน” ดร. ยะลามองดูทางโทรทัศน์ไม่เห็นแสงอะไร จึงกล่าวว่า

“เป็นไปได้หรือที่จะใช้แสงรุกราน และถ้าเป็นแสงจริงทำไมจึงเดินช้าเช่นนั้น”

“เป็นไปได้ อาจเป็นไปได้ทีเดียว” ดร. วิชชุ กล่าวเรียบ ๆ “แสงและพลังงานของแสงนั้นแหละ คืออาวุธอันใหญ่ยิ่งที่เรายังไม่รู้จัก และทรงพลานุภาพเหนืออาวุธใด ๆ ในโลก และเป็นอาวุธชนิดเดียวที่สนามแม่เหล็กไม่อาจยับยั้งได้

เขากล่าวต่อไปอย่างแผ่วเบาแสดงถึงความสุขุม

“เมื่อผ่านสนามแม่เหล็ก มันจะแยกปรมาณูต่อปรมาณู มันจะกระแทกอีเล็คตรอนและโปรตอนกระเด็นไป นิวตรอนจะถูกเอาออกจากอนุภาคซับอะตอมิค (Subatomic Particles) ทั้งหมด แสงมหัศจรรย์นี้จะผ่านสนามแม่เหล็กไปเหมือนกับมีดที่ผ่านไขเหลว” เขาเน้นต่อไป “ผมเชื่อว่าเราถูกรุกรานแล้ว ‘สถานีอวกาศคิว-๑’ ของเราถูกทำลาย​ไปแล้วเพื่อตัดการติดต่อ โดยไม่รู้ว่าเรามีคิว-๒ อยู่ เขาฉลาดและรู้ว่าบรรยากาศขั้วโลกใต้ทึบจนผู้อาศัยอยู่ที่นั่นไม่อาจมองผ่านบรรยากาศที่เต็มไปด้วยหมอกและหิมะอันหนาทึบไปสู่ความแจ่มใสของท้องฟ้าได้ การทำลายน้ำแข็งอันหนาทึบของขั้วโลกใต้นั้น จะทำให้น้ำไหลท่วมโลก แรงเหวี่ยงของโลกจะต้องเปลี่ยนไป เมื่อโลกหมดการสมดุลย์เมื่อไร นั่นหมายถึงการอวสานของโลก ของชีวิตและสรรพสิ่งทั้งหลายโดยแน่นอน เรากำลังอยู่ในสภาพอันหมดหวัง”

“หมดหวัง” เสียงดังประสานกันค่อย ๆ

ดร. วิชชุ มองดูสหายร่วมงานอย่างเคร่งขรึม “เราต้องพยายามต่อไป บางครั้งอาจจะประสบผลโดยใช้ทฤษฎีง่าย ๆ”

ดร. พิษณุมองผู้เป็นหัวหน้าแล้วกล่าวว่า “ถูกละครับ เราต้องพยายามต่อไป แม้จะคลำหาได้ทีละน้อยก็ยังดี”

ดร. วิชชุยกมือขึ้นลูบศีรษะแล้วกล่าวโดยไม่ได้สนใจกับเรื่องที่ผู้ร่วมงานของเขากำลังถกเถียงกันอยู่

“เรื่องของแสง เป็นเรื่องอัศจรรย์มาหลายพันปีแล้ว และจนบัดนี้ไม่มีใครรู้แน่นอนว่า แสงคืออะไร มันเปิดเผย​เพียงความรู้ทางฟิสิกส์ที่แสดงว่า มันมีความเร็ววินาทีละ ๑๘๖,๐๐๐ ไมล์ในที่สูญญากาศ แต่ว่ามันเดินช้าไปบ้างในน้ำแต่ไม่มากนัก นั่นแหละแสงที่เรารู้ๆ กัน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เรารู้กันอยู่นี้ไม่มีใครรู้แน่นอนว่า มันประกอบด้วยคลื่น หรืออานุภาคหรือประกอบทั้งสองอย่าง ผมรู้สึกโง่มากเกี่ยวกับแสง แม้กระนั้นเราก็ต้องป้องกันแสงนี้เพื่อโลกของเรา” เขาหันมาทางเจ้าหน้าที่ซึ่งทำการติดต่อกับโลก

“จงแจ้งเหตุการณ์ทั้งหมดที่พบไปยังโลก เพื่อว่าเขาจะมีทางแก้ไขได้บ้าง” เมื่อพนักงานติดต่อไปแล้วเขาก็หันมายังคณะของเขา

“ผมเคยพบกรรมวิธีทำให้ ‘แสงช้า’ การช้าเป็นสิ่งที่น่ากลัว-น่าสยดสยองที่สุด ถ้ามีทางทำให้ช้าลงได้ถึง ๑๕,๐๐๐ ไมล์ต่อวินาทีแล้ว ผมพบว่ามันมีสภาพเช่นแสงเหมือนกัน แต่ไม่มีพฤติการณ์ใดๆ อย่างแสงมันกระทำเหมือนตัวทำลาย -เป็นสิ่งที่ช่วยสิ่งอื่นแตกกระจาย มันทำลายสิ่งต่าง ๆ และสนามแม่เหล็กก็ไม่อาจป้องกันมันได้ นี่แหละแสงมหัศจรรย์ แสงช้าและแสงที่เราพบอยู่เดี๋ยวนี้เป็นแสงที่ช้ากว่าที่ผมพบอีก ฉะนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่า อำนาจทำลายของมันจะสูงยิ่งขึ้น”

​ทุกคนจนความคิดไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร ดร. วิชชุ เดินกลับไปกลับมา นาน ๆ มองดูดวงจันทร์เสียครั้งหนึ่ง เพื่อดูแสงลอดออกมาแต่ไม่ปรากฏ เขารอการติดต่อจากโลกก็ยังไม่ได้รับการตอบ เขาจึงรีบเข้าไปในห้อง ‘ติดต่อ’ แล้วสั่งงานไปยังสถานีจรวดให้รีบดัดแปลง ‘กรุงเทพฯ ๒’ โดยด่วน และก่อนที่เขาจะออกจากห้องเขากำชับอีกครั้งหนึ่ง

“รีบทำอย่างผมสั่งด่วน และถ้าสามารถทำได้ขอให้เสร็จภายใน ๑๒ ชั่วโมงและอย่างช้าที่สุด ขอให้ถือว่าเป็นงานของชีวิตมนุษย์ทั้งโลก ผมจะรีบลงไป”

๓ ชั่วโมงผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย ทุกๆ คนกำลังจะเคลิ้มหลับ ทันใดพนักงานดาราศาสตร์ก็ร้องขึ้นเมื่อเขาได้เห็นแสงมหัศจรรย์ทางกล้องโทรทัศน์ มันค่อย ๆ ผ่านออกช้าๆ จากเบื้องหลังดวงจันทร์เป็นลำขาวและเข้มกว่าเดิม มันพุ่งไปยังขั้วโลกใต้ ซึ่งบัดนี้หมุนเบนไปจากที่เดิม

ทุกคนผลัดกันมองด้วยความตื่นตระหนก เมื่อแสงได้ผ่านเมฆอันหนาทึบหายเข้าไป และการตื่นเต้นทวีขึ้น เมื่อได้เห็นเวหาสยานขนาดใหญ่ ๒ ลำยิง ‘จรวดปรมาณู’ เข้าไปยังแสงนั้น แสงที่โชติช่วงเป็นระยะนั้นแสดงถึงการระเบิด​อย่างรุนแรง แม้จะเห็นเป็นจุดเล็กนิดเดียวก็ตาม ทุกคนทราบดีว่าแสงวาบ ๆ แบบนั้นคืออำนาจระเบิดของลูกระเบิดโคบอลท์ ซึ่งมีอำนาจทำลายนับพันเท่าของลูกระเบิดไฮโดรเจน แต่ทว่าไม่ได้ทำให้ ‘แสงช้า’ นั้นแปรปรวนหรือผิดแปลกไปเลย คงทอดผ่านอากาศไปอย่างปรกติดุจสะพานที่ทอดผ่านท้องร่องสวน

“ไม่เหลือ จะไม่เหลือเลย ไม่น่าจะทำเช่นนั้น” ดร. วิชชุ พึมพำไม่ทันสิ้นคำ เขาก็เห็นลำแสงนั้นเบนไปคลุมเวหาสยานเข้าไป ทุกคนได้แลเห็นแสงวาบขึ้นสองครั้งแล้วทุกสิ่งหายไป ลำแสงนั้นคงทอดต่อไปตามเดิม

ดร. วิชชุสั่งผู้อำนวยการคิว-๒ สองสามคำแล้วหันมาทางคณะของเขา

“รีบกลับโลกกันเถอะ งานรอเราอยู่แล้ว”

เหตุการณ์ของโลกได้ร้ายแรงขึ้นตามลำดับ หน่วยเรดาร์ประจำแหลมกู๊ดโฮปอัฟริกา และสถานีเรดาร์ที่เกาะทัสเมเนียใต้ ออสเตรเลีย ได้รายงานว่า เรดาร์ได้จับคลื่นขนาดมหึมาที่กำลังเคลื่อนผ่านแลติจูด ๖๕ องศาเหนือเข้ามา ติดตามด้วยเนินน้ำที่เกิดจากการละลายของภูเขาน้ำแข็ง

​“นี่รัฐบาลเราสั่งอพยพพลเมืองชายฝั่งหมดแล้วหรือยัง” ดร.วิชชุกล่าวดังๆ

“อาจสั่งแล้ว”

ดร. วิชชุรีบเข้าในหอบังคับการ ไม่ยอมติดต่อกับใคร เขาเพียงแต่คำณวณทิศทางและรอเวลาให้นายช่างจรวดดัดแปลง ‘กรุงเทพฯ ๒’ เท่านั้น หลายชั่วโมงผ่านไป จนเกือบถึงเที่ยงคืน หัวหน้าช่างเข้ามาหาเขารายงานว่าเรียบร้อยแล้ว เขาผลุดลุกขึ้นอย่างดีใจ และสั่งเพิ่มเติมไปว่า

“ช่วยบรรจุสิ่งจำเป็นสำหรับ ‘กรุงเทพฯ ๒’ ให้เต็มที่ด้วย”

ไม่มีการรีรอ เมื่อทุกสิ่งเรียบร้อยแล้ว ‘กรุงเทพฯ ๒’ ก็พุ่งโฉมหน้าสู่ความว่างเปล่าของอวกาศ ตามทิศทางที่เขาคำนวณไว้

ไม่นานนัก เขาก็พบกับลำแสงประหลาดที่ผ่านขนานไปในอวกาศนั้น เขาชลอ ‘กรุงเทพฯ ๒’ ช้า ๆ ในระยะห่าง เพื่อตรวจดูลำแสงที่พุ่งนั้นอย่างละเอียดลออ และย้อน ไปตามลำแสงมุ่งไปสู่ที่กำเนิดแสงนั้น

เขารู้สึกว่าการคาดคะเนของเขาผิดพลาด ต้นแสง​ไม่ได้มาจากหลังดวงจันทร์ดังที่เห็นคราวแรก แต่ลำแสงนั้นปลายตีบไปยังจุด ๆ หนึ่งซึ่งอยู่เบื้องหลังดวงจันทร์ออกไป เขาตรวจดูที่กำเนิดแสงด้วยโทรทัศน์อีเล็คตรอน ก็พบเห็นเลือนลางว่า เป็นสะเก็ดดาวขนาดใหญ่ ที่ลอยอยู่ในจักรวาล และสุดทางของลำแสงอยู่ที่นั่นด้วย

“ผู้รุกรานใช้สะเก็ดดาวเป็นที่ส่ง ‘แสงช้า’ เห็นไหม พิษณุ”

ดร. พิษณุพยักหน้า “ดุจเกาะที่โดดเดี่ยวกลางมหาสมุทร” เขาพูดไม่ทันจบรีบชี้ให้ ดร. วิชชุดูจอเรดาร์ ขณะนี้ปรากฏยานประหลาด ๒ ลำกำลังผ่านเข้าไปอย่างรวดเร็ว มุ่งไปสู่ที่ตั้งแห่งแสงนั้น

“เวหาสยาน - เวหาสยาน” ดร. วิชชุพูดเบา ๆ “คงเป็นยามรักษาการณ์ที่ตั้งของแสงนั้น”

“คุณว่า ‘จานบิน’ ใช่ไหม”

ดร. วิชชุเงียบสักครู่แล้วจึงว่า “ความคิดเดิมของผมอาจผิดพลาด เดี๋ยวนี้ผมยอมรับแล้วว่า มีจริงและรีบตามไปเถอะ”

“อาจไร้ประโยชน์ เพราะรวดเร็วเหลือเกิน”

​“จริงซิ ลืมไป เราต้องรีบทำลายแสงนี้ก่อนที่แสงจะหดหายไป โดยได้รับสัญญาณจาก ‘จานบิน’ ๒ ลำนั้น”

ใคร ๆ อาจยิ้มเยาะในวิธีการง่าย ๆ ของเขา แต่อย่างไรก็ตาม เขายังเชื่อมั่นในทฤษฎีของเขา ซึ่งอาจเป็นไปได้ทั้งการผิดพลาดและถูกต้อง ฉะนั้น เขาจำเป็นต้องเสี่ยง เพื่อความคงอยู่ในโลกและชีวิตมนุษย์ทั้งหลาย พร้อมทั้งวัฒนธรรมของโลก

‘กรุงเทพฯ ๒’ เลี้ยวพุ่งตัวไปยังกรวยแสงที่พุ่งจ้าอยู่นั้น ดร. พิษณุมองดูแสงนั้นอย่างพรั่นพรึง ‘กรุงเทพฯ ๒’ ผ่านเข้าไปในลำแสงอัศจรรย์อย่างเชื่องช้า

ดร. วิชชุไม่กล้าลืมตาขึ้น เพราะความสว่างอันมหัศจรรย์ไม่มีลักษณะเหมือนแสงสว่างธรรมดา มันสว่างอย่างป่าเถื่อน มีลักษณะหยาบกระจายฟุ้งเป็นธุลีที่ล่องลอยเคลื่อนไปตามลำดับ ดุจกลิ้งลูกบอลอันนับจำนวนมถ้วนทยอยเข้าสู่โลก

เขาไม่มีโอกาสที่จะสังเกตอะไรนัก จิตใจกำลังหวาดหวั่นและสยดสยองต่อภาพของ ‘เวหาสยาน’ ๒ ลำที่​ส่งมาจากโลกและได้ถูกทำลายลงเช่นเดียวกัน

แต่ทว่าชั่วแวบเดียวที่ผ่านเข้าไป ‘กรุงเทพฯ ๒’ ก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย มีเสียงดังกระจายพร่าดุจสาดเม็ดทรายไปบนสังกะสี และภายใน ‘กรุงเทพ ฯ ๒’ ร้อนระอุอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่หมดเสียงดังดุจเม็ดทรายสาดกระทบ เขาก็ลืมตาขึ้น ถอนใจเบา ๆ อย่างโล่งอก เขาผ่านลำแสงอัศจรรย์มาแล้วอย่างปลอดภัย ความร้อนที่วูบเข้ามาระยะหนึ่งหายไปราวกับปลิดทิ้ง

ในฉับพลันที่กลับลำ ‘กรุงเทพ ฯ ๒’ เพื่อดูปรากฏการณ์ของ ‘แสงช้า’ นั้น บุคคลในเวหาสยานได้พบกับสิ่งมหัศจรรย์ที่ทำให้งุนงงยิ่งกว่าเดิม แสงนั้นขาดเป็นสองท่อน ส่วนหนึ่งพุ่งไปยังโลกค่อย ๆ จางพร่าแล้วหายไปในที่สุด อีกส่วนหนึ่งถอยกลับไปดุจการหดหัวของไส้เดือนเป็นการหดแบบถอยหลัง ความเข้มของแสงได้ทวีขึ้น ยิ่งหดสั้นเข้ายิ่งทวีความเข้มขึ้น จนแสงจ้ายิ่งกว่าแสงอาทิตย์ จากนั้นก็มีเสียงกระจายต่อเนื่องกันไปในระยะอันยาวสุดสายตาจนหายไป

ดร. วิชชุบอก ดร. พิษณุว่า

​“แสงมหัศจรรย์นั้นระเบิดตัวเอง โลกเราพ้นจากอันตรายของ ‘แสงช้า’ แล้ว

ภายใน สถานีอวกาศ ‘คิว-๒’ ซึ่งบัดนี้มีเวหาสยานของชนชาติต่าง ๆ จอดอยู่ เขาได้รับการต้อนรับอย่างดีจากนักวิทยาศาสตร์ที่มาจากซีกโลกต่าง ๆ ทั้งขอให้เขาแถลงปัญหา ที่สามารถทำลายล้างแสงมหัศจรรย์นั้นด้วย

ดร. วิชชุ ได้เล่าถึงวิธีการของเขาให้ฟังอย่างย่อ ๆ ในการที่เขาได้นายช่าง ‘เวหาสยาน’ ดัดแปลง ‘กรุงเทพฯ ๒’ ให้เหมาะสำหรับต้านแสง เขาสั่งให้ทาสีเงินขาววับ ด้วยสีผสมทางเคมีเป็นพิเศษ และแผ่นกระจกธรรมดาทำเป็นแผงติดเข้าข้างลำเวหาสยาน ‘กรุงเทพฯ ๒’ อีกครั้งหนึ่ง

“ความเป็นจริง สิ่งมหัศจรรย์นั้นเป็นแสงสว่างเช่นแสงที่เราเห็นและสนามแม่เหล็กไม่อาจทำอะไรได้ แต่ว่าเราทำลายแสงนี้ได้ก็เพราะแสงนี้มีสภาพเป็นแสงช้า ซึ่งเคลื่อนที่ได้ราว ๑๒,๐๐๐ ไมล์ต่อวินาที แทนที่จะเป็นแสงธรรมดาซึ่งเคลื่อนได้ ถึง ๑๘๖,๐๐๐ ไมล์ต่อวินาที เมื่อเป็นเช่นนี้ มันไม่ใช่แสงสว่างอันแท้จริง ดูเพียงแต่​เหมือนแสง และมีคุณสมบัติคือแยกหรือทำลายวัตถุให้เป็นส่วน ๆ ทั้งสามารถทบตัวเองได้เหมือนผืนผ้าที่เราคลื่ออกจากไม้...

“เราจะหยุดแสงได้อย่างไร ถ้าเราไม่ส่งแสงกลับคืนไปยังต้นทางที่ ๆ มันเกิด ด้วยเหตุนี้ผมจึงทำให้มันสะท้อนกลับไป โดยวน ‘กรุงเทพฯ ๒’ ผ่านขวางทิศทางที่พุ่งมา ด้วยการฉาบของสีเงิน ด้วยกระจกเงา มันจึงส่งแสงสะท้อนกลับไปสู่จุดเดิม ‘แสงช้า’ จึงกลับไปทำลายที่กำเนิดมันเสียเอง ดูเป็นเหตุผลง่าย ๆ ที่ใคร ๆ ก็อาจเยาะเย้ยความคิดชนิดนี้ได้ แต่ความคิดง่าย ๆ ที่ช่วยให้โลกพ้นจากความพินาศ ย่อมดีกว่าที่เราจะใช้ความคิดอันสูงส่ง แต่ไม่อาจช่วยแก้ไขปรากฏการณ์นั้นได้ไม่ใช่หรือ...” ๏