| ๏ ฝ่ายกองทัพมารโจษจัน |
เข้าไปเคียมคัล |
| พระเชษฐแทบบาทบงสุ์ |
|
| ๏ ขุนมารผาดแผลงเห็นองค์ |
อนุชก็ทรง |
| พิโรธเร้ารึงใจ |
|
| ๏ เหลือกตากระทืบรถไชย |
ว่ามึงมาไย |
| ให้เคืองรำคาญตากู |
|
| ๏ มึงใช่ญาติแท้ศัตรู |
สามัญฤๅทู |
| ไปคบข้างพวกไพรี |
|
| ๏ ท้าวหุนโกรธจักพลันดี |
หนึ่งท้าวมาลี |
| วราชผู้อัยกา |
|
| ๏ ผิวมึงขัดที่พึ่งพา |
บ่ายหน้าไปหา |
| จะเสียมึงได้กลใด |
|
| ๏ พิเภกอกสั่นหวั่นไหว |
จำเปนแข็งใจ |
| ประนมสนองบัญชา |
|
| ๏ ว่าน้องแถลงทูลหริรา |
สรรเสริญเชษฐา |
| ที่ทรงประพฤติแห่งธรรม์ |
|
| ๏ ภูวยินยินดีสั่งพลัน |
ให้น้องนำบรร |
| ยายมาแทบทัดทูล |
|
| ๏ ท้าวให้คืนภพอสูร |
ศึกเสร็จจะปูน |
| บำนาญด้วยกรุงลงกา |
|
| ๏ กุมภกรรณสำรวลร้องมา |
มึงผู้อาสา |
| ก็ยกพิภพบำนาญ |
|
| ๏ ฝ่ายกูผู้มารอนราญ |
ฤๅแสนศฤงคาร |
| จะมอบแก่กูง่ายใจ |
|
| ๏ ลงกามีสองฤๅไฉน |
ให้น้องแล้วไย |
| จะกลับบำเหน็จเชษฐา |
|
| ๏ ฉะมึงยกฤทธิ์รามา |
นับเปนหริรา |
| ประเวศเกษียรวารี |
|
| ๏ กูไม่ขอยินวาที |
อันเดิมสองชี |
| บำราศนครจรไพร |
|
| ๏ คบคุมลิงเปนพลไกร |
ยกมาชิงชัย |
| เพราะโลภมั่งมั่วมูล |
|
| ๏ ถ้าแน่เปนในไวกูณฐ์ |
กูจะบัณฑูร |
| ปัญหาไปลองสี่อัน |
|
| ๏ แต่ชาติปรีชาสามัญ |
เอ็งอย่าสำคัญ |
| ผู้ใดจะล่วงรู้มี |
|
| ๏ นัยหนึ่งว่าช้างงารี |
ยังอนึ่งชี |
| เฉาโฉดบรู้รอบการ |
|
| ๏ อนึ่งหฤโหดหญิงสามานย์ |
ชายทรชนพาล |
| จัตุรบทบรรยาย |
|
| ๏ มึงเร่งนำอรรถไปทาย |
ถ้านรนารายณ์ |
| ก็อาจจะรู้ด้วยดี |
|
| ๏ กูจะคลาแสนเสนี |
กลับไปบูรี |
| บรบให้ป่วยแรงพล |
|
| ๏ พิเภกลาแล้วจรดล |
ไปแทบยุคล |
| นเรศรทูลกิจจา |
|
| ๏ พระกฤษณุได้เสาวนา |
แย้มโอษฐ์บัญชา |
| ในกลางนิกรนองนันต์ |
|
| ๏ ว่าไยอสุรครองธรรม์ |
จึงกล่าวเปนอัน |
| ธพาลบรู้หนักเบา |
|
| ๏ องคตจำนำคำเรา |
เร็วเร็วรีบเทา |
| ไปตอบยุบลอสุรา |
|
| ๏ หลานอินทร์น้อมเกศวันทา |
เหาะโดยเมฆา |
| ไปดลที่พักพลมาร |
|
| ๏ เข้ากลางยักษ์โยธาหาญ |
ม้วนหางบันดาล |
| ดังอาสน์ขึ้นเท่ารถไชย |
|
| ๏ แล้วแผดศัพทก้องเกรียงไกร |
ว่าภูวนัตตรัย |
| ให้เรามาสอบปัญหา |
|
| ๏ จงท่านพลันกล่าวเฉลยมา |
จะทานปริศนา |
| ว่าต้องกันฤๅฉันใด |
|
| ๏ ขุนมารสำรวลไยไพ |
พลางร้องตอบไป |
| ว่าเหวยกระบิลสาธารณ์ |
|
| ๏ เอ็งกล่าวยกรามเกินการ |
สามภพใครหาญ |
| จะเปลื้องปัญหาห่อนมี |
|
| ๏ ซึ่งบทว่าช้างงารี |
เปรียบต่อทศศีร์ |
| อันเลิศในภพกุมภัณฑ์ |
|
| ๏ กอปรสุรางค์นิกรนองนันต์ |
กระษัตริย์สามัญ |
| สมบัติบปูนลงกา |
|
| ๏ ยังใฝ่โลภเหลิงเจตนา |
ลักเมียเขามา |
| จนศึกเข้าติดเมืองมาร |
|
| ๏ อันชีโฉดช้าสาธารณ์ |
ต้องบทบริหาร |
| ประจักษ์กับตัวรามา |
|
| ๏ เมียเดียวประเวศหิมวา |
กิจอันรักษา |
| บรอดดังนี้เพื่อใด |
|
| ๏ อันหญิงโหดนั้นคือใคร |
จะเทียบเปรียบไป |
| บปานดังสำมนักขา |
|
| ๏ ตระกรรติราครนกรีฑา |
ชวนชายเสนหา |
| บคิดแก่ญาติขาดอาย |
|
| ๏ บทว่าทรชนชาติชาย |
สุดสากลหมาย |
| ใครเหมือนพิเภกห่อนมี |
|
| ๏ เสียพี่ร่วมไส้ไม่ดี |
เช้าคบไพรี |
| สังหารด้วยปากแห่งมัน |
|
| ๏ บมีคิดคุณญาติพงศ์พันธุ์ |
เสี่ยวส่ายเสียพันธุ์ |
| แก่กากระลีรุมกิน |
|
| ๏ พานรยินอรรถอสุรินทร์ |
เต้นตบมือฉิน |
| แล้วเปล่งประกาศตอบคำ |
|
| ๏ ไยเอ็งกล่าวเอาโดยอำ |
เภอใจกระทำ |
| ว่ายุติเบื้องปัญหา |
|
| ๏ บสมภูมิครองสัตยา |
ยาตรโยธามา |
| สงครามด้วยองค์นารายณ์ |
|
| ๏ ไม่รู้สึกตัวจะตาย |
หัวกับกรกาย |
| กระบิลจะบั่นเปนคลี |
|
| ๏ ขุนยักษ์ครั้นยินวาที |
โกรธดังอัคคี |
| บันฦๅสำเนียงเกรียงไกร |
|
| ๏ ว่ามึงชาติลิงจัญไร |
เขาฆ่าพ่อไย |
| จึงนบคำนับเต็มที |
|
| ๏ กล่าวหาญมากไปไยมี |
เร็วนำคดี |
| ไปบอกให้รามยกมา |
|
| ๏ องคตร้องตอบอสุรา |
ว่าเหตุบิดา |
| กูตายก็เพราะเสียธรรม์ |
|
| ๏ ใช่วิสัยกิจกุมภัณฑ์ |
จะเก็บการอัน |
| ใช่การมากล่าวเปนการ |
|
| ๏ ว่าแล้วเหาะโดยคัคนานต์ |
มาทูลนฤบาล |
| ดังคำอันตอบอสุรี |
|
| ๏ ภูวนาถถามน้องทศศีร์ |
กิจอันราวี |
| ผู้ใดจะคู่ต่อมาร |
|
| ๏ พิเภกนบเฉลยบรรหาร |
ข้าใคร่เห็นการ |
| สุครีพก็พอราวี |
|
| ๏ พระกฤษณุแย้มวาที |
สั่งลูกพระรวี |
| จะรณจงรู้รอบการ |
|
| ๏ แล้วตรัสสั่งชมพูพาน |
ให้เตรียมทวยหาญ |
| แลหัยราชรถไชย |
|
| ๏ สองนายรับสั่งบัดใจ |
พากันออกไป |
| ยังที่ประชุมโยธา |
|
| ๏ ฝ่ายชมพูพานเสนา |
เกณฑ์พลพลา |
| นิกรเปนกองคุมกัน |
|
| ๏ ตั้งสรรพกระบวนถ้วนทงัน |
พู่แพนเกาทัณฑ์ |
| สลับสล้างแลพราย |
|
| ๏ สุครีพโสรจสำอางกาย |
สวมแก้วเกราะกราย |
| สุพรรณรณาภรณ์ |
|
| ๏ กรกุมตรีเพชรบทจร |
มาดลนิกร |
| ก็ขึ้นยังรถทองผจง |
|
| ๏ กองนำพลบัดโบกธง |
คลาคลายจัตุรงค์ |
| สะเทือนสะท้านอารัญ |
|
| ๏ สบสัตวเต้นตื่นกัน |
ผงคลีเปนควัน |
| ตรลบดังหมอกมัวหน |
|
| ๏ ผาดเห็นทัพมารตั้งพล |
จึงยั้งสามนต์ |
| อยู่ฟังกำลังอสุรี |
|
| ๏ ขษณะนั้นน้องท้าวทศศีร์ |
บงเนตรทฤษฎี |
| นิกรกระบิลยกมา |
|
| ๏ จึงให้เดินราชรัถา |
เคลื่อนพลอสุรา |
| ประชิดสุครีพบัดใจ |
|
| ๏ แล้วเปล่งศัพทก้องเกรียงไกร |
เหวยพานรไย |
| จึงหาญมาต่อมือมาร |
|
| ๏ เฉกยื่นชีพให้พระกาฬ |
แต่หากรำคาญ |
| จะรบบคู่มืออาย |
|
| ๏ สามัญกล่าวฉินเพรียกพราย |
สุรชาติเสื่อมสาย |
| ประยุรมิ่งมารา |
|
| ๏ ผิวเอ็งใคร่ต่อหัตถา |
กูผู้ทรงอา |
| นุภาพเทียมทินกร |
|
| ๏ รังหนึ่งในทวีปอุดร |
เร็วเร่งไปถอน |
| มาพลันประจักษ์ศักดา |
|
| ๏ ถึงกูจักรณพาธา |
ก็พ้นครหา |
| แห่งสามพิภพเทียบทาย |
|
| ๏ สุครีพร้องตอบอภิปราย |
อสูรอย่าหมาย |
| ประมาทกำลังแรงกู |
|
| ๏ แต่แสนมหาเมรู |
ทรุดแล้วกูชู |
| ให้คืนดำรงง่ายดาย |
|
| ๏ ว่าแล้วเหิรเหาะเผ่นผาย |
เพรียวห้องหาสหาย |
| มาลุทวีปอุดร |
|
| ๏ ดลเนินกาลจันทสิงขร |
ลูกไททินกร |
| เห็นรังบุราณดำกล |
|
| ๏ ใหญ่สูงเทิ่งเทียมลมบน |
โถมถอนบัดดล |
| สุธาบันฦๅอื้ออึง |
|
| ๏ เท้ายันบ่าดันมือดึง |
โยกคลอนบหึง |
| ก็หลุดขึ้นได้ดังปอง |
|
| ๏ จึงหิ้วรังรีบผันผยอง |
ถึงเถลิงรถทอง |
| ในกลางนิกายคั่งคัน |
|
| ๏ ร้องฉินว่าเหวยกุมภัณฑ์ |
นี่พฤกษใดอัน |
| กูถอนมาดลง่ายดาย |
|
| ๏ ขุนยักษ์แย้มยิ้มเปรมปราย |
พานรแรงกาย |
| มันถอยด้วยชื่อเสียกล |
|
| ๏ ตริแล้วแล่นเข้ากลางพล |
ผลุนขึ้นประจญ |
| สุครีพในรถบัลลังก์ |
|
| ๏ พานรรันด้วยต้นรัง |
อสุรเหลียวหลัง |
| เข้าตีกระบิลซวนไป |
|
| ๏ จับหนีบรักแร้บัดใจ |
มาขึ้นรถไชย |
| แล้วเลิกนิกรอสุรา |
|
| ๏ ฝ่ายพลพานรโยธา |
เกิดการโกลา |
| จะตามจะแก้ก็บทัน |
|
| ๏ เสียทัพยับแยกแตกกัน |
วุ่นวิ่งพะพัน |
| มาทูลยังราชพลับพลา |
|
| ๏ นรนาถครั้นแจ้งกิจจา |
ซั้นสั่งขุนพา |
| ยุบุตรให้รีบตามไป |
|
| ๏ พานรเห็จหาสว่องไว |
มาในทันใด |
| ก็ทันพยุหอสุรา |
|
| ๏ เกรียงเกรียมกระมลโกรธา |
โถมฉวยกัณฐา |
| อสุรเน้นบมิวาง |
|
| ๏ สองเท้าหยิกถีบมารพลาง |
อสุรซวนขวาง |
| ไปพะพนักรถบัง |
|
| ๏ สุครีพพลัดออกเบื้องหลัง |
ขุนมารระวัง |
| ด้วยเสียสติเสียที |
|
| ๏ หนุมานกัดหูยักษี |
ลูกพระรวี |
| เข้ากัดจมูกขุนมาร |
|
| ๏ พอรถเข้าในทวาร |
สองนายผู้หาญ |
| ก็รีบมาดลพลับพลา |
|
| ๏ นรเห็นลูกพระสุริยา |
กระทืบบาทา |
| พิโรธเปล่งโองการ |
|
| ๏ ว่าไยซื่อเสียกลมาร |
เสียชัยแทบกาล |
| จะถึงชีวิตบรรลัย |
|
| ๏ ตรัสแล้วยุรยาตรบัดใจ |
หับบัญชรไชย |
| บรรยงกอาสน์ไสยา |
|
| ๏ ฝ่ายข้างน้องเจ้าลงกา |
คั่งคิดโกรธา |
| จะหักณรงค์พานร |
|
| ๏ ไปดลโรงรัตนธร |
เข้าแทบมุลิกร |
| พระเชษฐแล้วเคียมคัล |
|
| ๏ ทศเศียรดาลดูอัศจรรย์ |
ตรัสถามการอัน |
| วิบัติเบียนบีฑา |
|
| ๏ ใบกรรณหวิ้นหวะนาสา |
เลือดลุมพักตรา |
| ด้วยเล็บแลเขี้ยววานร |
|
| ๏ กุมภกรรณนบทูลมุลิกร |
โดยได้ราญรอน |
| ไพรีศมาจวบเสียที |
|
| ๏ ทศเศียรเล้าโลมโดยดี |
ว่าการราวี |
| นี้ยากจะเห็นสุดไป |
|
| ๏ บางคาบเสียทีมีชัย |
เปนโลกวิสัย |
| ย่อมทั่วบว่างเว้นคน |
|
| ๏ เจ้าก็ชาญคุณศาสตร์ทรงมนตร์ |
ควรคิดออกรณ |
| อรินทร์ไห้แหลกล่าลาญ |
|
| ๏ กุมภกรรณหุนคิดฮึกหาญ |
นบบาทบทมาลย์ |
| พระเชษฐทูลทันใด |
|
| ๏ ว่าน้องจะอำลาไป |
อานหอกไชยใน |
| สถานเชิงเมรู |
|
| ๏ เสร็จจักมารอนริปู |
อาจอ้างรณภู |
| ไชเยศได้ด้วยดี |
|
| ๏ ทูลแล้วเห็จหาสเมฆี |
ดลชั้นสุทัสสี |
| พรหมเมศด้วยเดชา |
|
| ๏ เข้านบแถลงกิจพรหมา |
ขอโมกขศักดา |
| ไปรณอรินทร์กู้เมือง |
|
| ๏ ท้าวอัชฎาเล็งชำเลือง |
ว่ากิจใดเนือง |
| สนิมในหอกอัศจรรย์ |
|
| ๏ หอกนี้บริสุทธิ์ผุดพรรณ |
ฤๅเอ็งครองธรรม์ |
| วิบัติด้วยกิจอันใด |
|
| ๏ ขุนมารก้มเกล้าเฉลยไข |
แถลงอาธรรมใน |
| อสูรผู้เชษฐา |
|
| ๏ ไปลักเมียรามนำมา |
ก่อการพาธา |
| อุบัติประชิดแดนมาร |
|
| ๏ ใช้ข้าออกรณรอนราญ |
ละธรรมเปนพาล |
| จึงศาตรเกิดกาลี |
|
| ๏ ขณะใดเสร็จผลาญไพรี |
จะคืนทำดี |
| ดังเดิมบเอียงอาธรรม์ |
|
| ๏ พรหมอวยอนุสาสน์กุมภัณฑ์ |
ประสิทธิ์หอกอัน |
| ประภาพปราบสากล |
|
| ๏ อสุรเปรมปรีดิ์กระมล |
นบลามาดล |
| มหานิเวศโอฬาร |
|
| ๏ จึงสั่งฤทธิกาสูรมาร |
ให้นำทวยหาญ |
| ไปแต่งพิธีเจษฎา |
|
| ๏ ฤทธิกาสูรรับบัญชา |
พาพลอสุรา |
| ไปโดยวิถีอัมพร |
|
| ๏ ถึงเชิงสิเนรุศิขร |
จึงเกณฑ์นิกร |
| สฤษฎิราชพิธี |
|
| ๏ สามสิบเก้าห้องโสภี |
แดงดาดดูดี |
| ประดับกุสุมเกราะกรอง |
|
| ๏ ตั้งบัลลังก์เหลื่อมลดรอง |
ปักวรฉัตรทอง |
| แล้วแขวนระย้าโคมตาม |
|
| ๏ มีแถวทึกลั่นลักลาม |
พุพุ่งหลั่งหลาม |
| ลงกลางพิธีเจษฎา |
|
| ๏ ชลเซ็นไหลหลั่งศิลา |
อันองค์อสุรา |
| จะอานวิเชียรหอกไชย |
|
| ๏ พร้อมเครื่องสังเวยนอกใน |
บัตรพลีสรรพไป |
| ทั้งศาลอันสรวงเทพา |
|
| ๏ ครั้นรุ่งเรืองแสงสุริยา |
น้องเจ้าลงกา |
| ก็สั่งให้เตรียมบริพาร |
|
| ๏ มหากาฬเกณฑ์พวกพลหาญ |
เกลื่อนกลั่นสรรมาร |
| อันเชื่องชำนิรณผอง |
|
| ๏ เก่งกวดกำยำถ้วนกอง |
บรรทับรถทอง |
| กับเกยวิเชียรไพรที |
|
| ๏ ขษณะนั้นน้องท้าวทศศีร์ |
สวมรัตนราชี |
| ดังเวสสุวรรณเหี้ยมหาญ |
|
| ๏ กุมโมกขศักดิ์สุรกานต์ |
บทย่างทะยาน |
| มาขึ้นยังรถทองพรรณ |
|
| ๏ อสูรสารถีโลทัน |
ขับโตสองพัน |
| ผยองยังห้องหาสหน |
|
| ๏ ศึกดังพลมารโจษจน |
สะพราดสามนต์ |
| สล้างธวัชปลิวไสว |
|
| ๏ คลาพลพ้นเจ็ดสมุทรไป |
ฉลองฝั่งสินธุใส |
| สุขุมสีทันดร |
|
| ๏ ผาดเห็นโรงรัตนบวร |
แทบเนินสิงขร |
| สิเนรุอันโอฬาร์ |
|
| ๏ จึงให้ปลงแสนเสนา |
ยังราชรัถา |
| บรรทับในเชิงคีรี |
|
| ๏ เสร็จโสรจเสาวคนธ์ชลธี |
ธารเพศโยคี |
| ด้วยเศวตเอี่ยมอำไพ |
|
| ๏ กรกุมวิเชียรหอกไชย |
บทจรเข้าใน |
| สถานพิธีด้วยพลัน |
|
| ๏ นบถวายสังเวยเทวัญ |
แล้วลับหอกอัน |
| พรหเมศประสิทธิ์ฤทธิรณ |
|
| ๏ ฝ่ายหมู่อสุราสามนต์ |
เกณฑ์พลพหล |
| ตั้งกองกำกับตรวจตรา |
|
| ๏ ต้นน้ำปลายน้ำรักษา |
เน่าเปื่อยลอยมา |
| ก็เขี่ยจำรายเสียไกล |
|
| ๏ ฝ่ายข้างนารายณ์เรืองไชย |
สงสัยหฤทัย |
| ก็ถามพิเภกขุนมาร |
|
| ๏ ว่ายักษ์นิ่งหน่วงศึกนาน |
ไม่ยกมาราญ |
| ยังรณนี้เพื่อใด |
|
| ๏ พิเภกก้มเกล้าทูลไท |
ว่ากุมภกรรณไป |
| เถลิงหุติพรพรหม |
|
| ๏ ผิวลับศาตรเสร็จสี่คม |
สุรภาพอุดม |
| บมีผู้เท่าเทียบทัน |
|
| ๏ จึงจะคลาพลกุมภัณฑ์ |
ออกอ้างยืนยัน |
| ยังรณรอนราวี |
|
| ๏ ภูวฟังพลางถามอสุรี |
ทำไฉนพิธี |
| อสุรจักจำราย |
|
| ๏ พิเภกนบทูลอุบาย |
ให้บุตรพระพาย |
| องคตไปล้างกรรมมาร |
|
| ๏ เสร็จสองนายรับโองการ |
เหิรหาสเท็จทะยาน |
| มาเชิงพระเมรุคีรี |
|
| ๏ จึ่งเห็นโรงราชพิธี |
โยธายักษี |
| อยู่บริรักษ์รอบราย |
|
| ๏ หนุมานจึงบันดาลกาย |
เปนสุนัขตาย |
| ลอยเลื่อนตลบกลิ่นไกล |
|
| ๏ องคตแปลงกายบัดใจ |
เปนกาเกาะใน |
| อสุจิร่างเจาะกิน |
|
| ๏ หมู่แมลงวันตามตอมบิน |
ไหลลอยหลังสินธุ์ |
| มาเวียนอยู่ตรงอสุรา |
|
| ๏ ขุนยักษ์อัดเอียงนาสา |
ละเพียรภาวนา |
| อันกอปรในกิจพิธี |
|
| ๏ เพื่อชาติสะอาดอันมี |
รังเกียจร่างผี |
| ละล้าละลังหฤทัย |
|
| ๏ พาโมกขศักดิ์หอกไชย |
เหิรเหาะตรงไป |
| มหานิเวศลงกา |
|
| ๏ เข้านบแถลงทูลเชษฐา |
โดยเหตุมีมา |
| จึงเสียสฤษฎิ์พิธี |
|
| ๏ ทศกัณฐ์ครั้นยินคดี |
ถอนใจแล้วมี |
| สุนทรโอนโองการ |
|
| ๏ ว่าสีทันดรพิศาล |
แววโมรีปาน |
| จะวางลงในสายชล |
|
| ๏ ก็จะชุ่มจมยังภูวดล |
เหตุชลดำกล |
| สุขุมอ่อนอุประมา |
|
| ๏ ฤๅศพสัตว์เน่าโทรมสา |
ครลอยพัดพา |
| ไปดลก็ดูอัศจรรย์ |
|
| ๏ ชะรอยพิเภกอาธรรม์ |
ปองฆ่าโคตรมัน |
| จึงแนะนิเทศไพรี |
|
| ๏ ถึงมาตรเจ้าเสียพิธี |
การอันราวี |
| ก็ควรจะคิดทำไป |
|
| ๏ แล้วสั่งมโหทรทันใด |
ให้เตรียมพลไกร |
| จงสรรพในรุ่งเวลา |
|
| ๏ มโหทรรับบัญชามา |
เกณฑ์พลอสุรา |
| สองร้อยสมุทรครบการ |
|
| ๏ หน้าเขียวขาวแดงดูหาญ |
เหลือกตายืนทะยาน |
| กระลึงคทาเกาทัณฑ์ |
|
| ๏ ลำแพนทวนทองพู่พรรณ |
กำซาบเขนขรรค์ |
| กระบี่สลับตาวทอง |
|
| ๏ คั่งคับพลมารถ้วนกอง |
ซ้ายขวาหนุนรอง |
| หน้าหลังเปนหลั่นหมวดหมาย |
|
| ๏ กุมภกรรณโสรจสนานวรกาย |
สวมแก้วเกราะกราย |
| วิภูษพรรณพรายผจง |
|
| ๏ จับโมกขศักดิ์ฤทธิรงค์ |
ทะยานมาทรง |
| วิไชยรถรูจี |
|
| ๏ ครั้นศุภมงคลนาที |
ข่มนามไพรี |
| ก็เบิกธวัชคลาพล |
|
| ๏ พลยักษ์ฮึกโห่อึงอล |
ฟ้าดินวิจล |
| ทุกเทพตื่นตกใจ |
|
| ๏ ถึงหยุดตั้งทัพทันใด |
คึกฆ้องกลองไชย |
| อุโฆษสะเทื้อนธรณี |
|
| ๏ ครั้นรุ่งเรืองสุริยรพี |
สุรราชกระษัตรีย์ |
| ก็ถามพิเภกโหรา |
|
| ๏ ว่าศัพทกึกก้องโกลา |
ผู้ใดยกมา |
| จะแต่งผู้ใดไปตี |
|
| ๏ พิเภกทูลไทอธิบดี |
ว่าน้องทศศีร์ |
| มันคลั่งสงครามยกมา |
|
| ๏ ขอให้พระศรีอนุชา |
ยอแสนเสนา |
| ไปหักณรงค์กุมภัณฑ์ |
|
| ๏ นรสั่งลูกพระสุริยัน |
ให้เกณฑ์พลขันธ์ |
| จงสรรพในกึ่งนาที |
|
| ๏ สุครีพก้มเกล้าสดุดี |
มาเร่งเสนี |
| บรรจุกระบวนทัพไชย |
|
| ๏ พลขี่โคลาแรดไฟ |
พร้อมพรั่งคั่งไพร |
| ลำพองจะออกรณมาร |
|
| ๏ พระอนุชอ่าองค์โอฬาร |
สวมเครื่องยุทธการ |
| วิลาสเจียนจันทร |
|
| ๏ ขัดขรรค์เพชรรัตน์ฤทธิรอน |
สะพายแล่งศร |
| พรหมอดูลเดชา |
|
| ๏ ไปนบนรเชษฐอำลา |
แล้วยาตรามา |
| เถลิงยังราชรถไชย |
|
| ๏ เบิกธงนำพยุหครรไล |
คลาเสนาใน |
| มาลุยังที่รบพลัน |
|
| ๏ ขษณะนั้นน้องท้าวทศกัณฐ์ |
ผาดเห็นพลขันธ์ |
| ไพรีก็เกรียงโกรธา |
|
| ๏ แผดเสียงร้องเร่งเสนา |
ให้ต้อนอสุรา |
| นิกรเข้ารุมราวี |
|
| ๏ พันฦกพลยักษโยธี |
ดาหน้าโจมตี |
| ประชานิกายพานร |
|
| ๏ ไม้ไหล้แหลกหลู้ดงดอน |
พานรทึ้งถอน |
| เข้าฟาดประหารกุมภัณฑ์ |
|
| ๏ ขบฟันกัดเหวี่ยงพัลวัน |
พลมารนับพัน |
| พินาศเกลื่อนกลางสมร |
|
| ๏ ขุนยักษ์เห็นพลม้วยมรณ์ |
พาดสายแสงศร |
| แล้วแผลงด้วยแรงกายมาร |
|
| ๏ หมื่นเล่มว่อนวนคัคนานต์ |
เปล่งเสียงเพียงกาล |
| ประลัยบันฦๅธาตรี |
|
| ๏ พระลักษณ์สาดศรอัคนี |
ล้างศรยักษี |
| วินาศในเมฆา |
|
| ๏ แล้วต้องตรึงอกอสุรา |
น้องเจ้าลงกา |
| ก็ล้มลงเหนือรถไชย |
|
| ๏ อสุรลุกขึ้นทันใด |
อ่านเวทเป่าไป |
| พลันศรก็หลุดจากตน |
|
| ๏ จึงแผลงพรหมศาตรมนตร์ |
ว่อนหว่านปานฝน |
| ไปต้องกระบิลโยธา |
|
| ๏ พระลักษณ์สาดศรตรงมา |
เปนลมพัดพา |
| อสูรศาตรยับยัน |
|
| ๏ แล้วต้องรถทรงกุมภัณฑ์ |
หักแหลกลงพลัน |
| ระทมในพื้นพสุธา |
|
| ๏ กุมภกรรณจับโมกขศักดา |
พวยพุ่งตรงมา |
| ก็ต้องพระลักษณ์บัดใจ |
|
| ๏ ติดแน่นตรึงทรวงภูวไนย |
สลบซบไป |
| บรู้สติตื่นองค์ |
|
| ๏ หนุมานองคตยศยง |
ออกกลัดกลางรงค์ |
| จนสิ้นพระสูริย์สนธยา |
|
| ๏ กุมภกรรณคืนเข้าลงกา |
ทูลท้าวเชษฐา |
| ซึ่งรณอรินทร์มีชัย |
|
| ๏ ทศเศียรร่าเริงหฤทัย |
จงเจ้ากลับไป |
| ระงับสกนธ์สำราญ |
|
| ๏ ฝ่ายนิลนนท์นำอาการ |
มาแทบทูลสาร |
| แด่นาถนารายณ์บัดดล |
|
| ๏ นรนาถให้ขุนนิลนนท์ |
นำทางไพรสณฑ์ |
| แล้วรีบยุบาทยาตรา |
|
| ๏ ชอุ่มอับแสงสนธยา |
นำนรลีลา |
| เลือนหลงบดลวนจร |
|
| ๏ พระพิโรธบริภาษพานร |
ทรงพาลจันทร |
| ผาดแผลงไปโดยเมฆี |
|
| ๏ เปนจันทร์สามดวงแจ่มศรี |
ส่องสว่างธรณี |
| กระจ่างหนทางเสด็จไป |
|
| ๏ ผาดเห็นน้องท้าวท่าวใน |
รณต้องหอกไชย |
| อสุรซบกลางพล |
|
| ๏ ภูวเศร้าเซียบโศกทบทน |
รึงร้อนกระมล |
| บดินทรรีบไวมา |
|
| ๏ ถอนศาตราวุธอสุรา |
เห็นติดกายา |
| พระนุชแน่นไม่คลาย ฯ |
|
| ๏ พิเภกก้มเกล้าทูลเฉลย |
พระอย่าเพ่อเสวย |
| พระโศกกำสรดเสียใจ |
|
| ๏ ขอให้หนุมานรีบไป |
เอาโอสถใน |
| สญชีพอันล้ำยาหลาย |
|
| ๏ ส่งเสียงกู่ร้องไม่วาย |
อยู่จอมเขาหมาย |
| ดังเมฆสูงสุดโพยม |
|
| ๏ ถ้ามาเสกทาชโลม |
พระลักษณ์ทรงโฉม |
| จะรอดชีวิตคืนพลัน |
|
| ๏ ชุบกระสายเบญจธาราอัน |
สำหรับสามัญ |
| กระษัตริย์พิเศษโสรจสรง |
|
| ๏ กับให้ห้ามแสงสุริยง |
ผิวยาตรหยาดลง |
| พระนุชจักถึงปราณ |
|
| ๏ ภูวนาถยินเลศเบิกบาน |
เรียกศรีหนุมาน |
| มาสั่งให้รีบเร็วไป |
|
| ๏ หนุมานรับสั่งบัดใจ |
จรนภาลัย |
| มาดลยุคุนธรพลัน |
|
| ๏ เห็นสุริยะแผ้วเพ็ญแสงพรรณ |
พานรเผ่นผัน |
| เข้ายึดยังท้ายรถทรง |
|
| ๏ ไหวหวั่นสะเทื้อนถึงองค์ |
ทิพากรปลง |
| หฤทัยว่ามารบีฑา |
|
| ๏ จึงชำเลืองเหลือบแลมา |
เกิดกัลปหุดา |
| ไหม้มอดกระบิลเปนจุณ |
|
| ๏ เหลือแต่เขี้ยวขนเพชรกุณ |
ฑลรัตนอดุล |
| บยับด้วยกัลป์อันตราย |
|
| ๏ องค์อาทิตย์นึกแหนงฉงาย |
ชุมมนตร์ชุบกาย |
| กระบิลคืนเปนพลัน |
|
| ๏ จึงเทวะถามการอัน |
ประสงค์สิ่งสรร |
| พกิจใดมาดล |
|
| ๏ พานรนบสนองโดยกล |
ว่าน้องท้าวรณ |
| อสุรต้องหอกมาร |
|
| ๏ จะนำยามาบริบาล |
แต่เกลือกกอปรการ |
| จะแก้บทันราตรี |
|
| ๏ ด้วยจวนสางสุริยรพี |
นรนาถจักรี |
| จึงใช้มาห้ามแสงพลัน |
|
| ๏ กลัวหยาดส่องหอกกุมภัณฑ์ |
พระนุชจักอัน |
| ตรายชีวิตบัดใจ |
|
| ๏ รวิวรตอบคำไป |
จะทำฉันใด |
| จะควรแก่การทุกอัน |
|
| ๏ ซึ่งจักเหลื่อมเลื่อนเดือนวัน |
ปรวนแปรกัปกัลป์ |
| จะผิดขนบทั่วกาล |
|
| ๏ ใช่เราขัดคำนฤบาล |
แต่เห็นจะดาล |
| วิกลกิจสามัญ |
|
| ๏ หวังเดินรถแฝงเมฆทงัน |
บไขแสงพรรณ |
| พอโลกประจักษ์เพลา |
|
| ๏ ท่านเร่งเร็วไปเอายา |
อันแก้นำมา |
| ภิบาลพระนุชโดยไว |
|
| ๏ พานรนบลาสุริย์ใส |
เหิรเหาะบัดใจ |
| มาดลประเทศจอมผา |
|
| ๏ รีบไปจะถอนเอายา |
ยาหนีลงมา |
| ก็ร้องขึ้นแทบเชิงเขา |
|
| ๏ ครั้นตามลงมาจะเอา |
โอสถกลับเทา |
| ขึ้นร้องบนยอดคีรี |
|
| ๏ ตามจับกลับกันหลายที |
วรราชกระบี่ |
| เอาหางกระหวัดเชิงผา |
|
| ๏ รัดเวียนเกี่ยวพันขึ้นมา |
จวบจอมบรรพตา |
| ก็ถึงเฉพาะยามี |
|
| ๏ จึงหักเอายอดคีรี |
วรราชกระบี่ |
| ก็แบกระเห็จเหาะทะยาน |
|
| ๏ ไปดลอโยทธราชฐาน |
เข้าแทบทูลสาร |
| แก่สองกระษัตริย์บัดดล |
|
| ๏ แล้วนบขอเบญจชล |
ไปกอปรยามนตร์ |
| ระงับซึ่งพิษม์หอกมาร |
|
| ๏ สองสุรกระษัตริย์แจ้งการ |
เนืองชลคือธาร |
| บทรงสติสมประดี |
|
| ๏ ส่งขวดเบญจราชพลางมี |
สารสั่งกระบี่ |
| ไปนบพระบาทเชษฐา |
|
| ๏ ว่าเราทั้งสองอนุชา |
ใคร่อาสาสา |
| มิภักดิ์ไปโดยเสด็จดล |
|
| ๏ แต่กิจรักษาสามนต์ |
เปลื้องทุกข์นรชน |
| บหวังจะเว้นใครมี |
|
| ๏ ลูกลมกราบบาทกระษัตรีย์ |
สำแดงฤทธี |
| เหิรหาสระเห็จเตร็ดมา |
|
| ๏ ส่งให้พิเภกยักษา |
พิเภกเสกยา |
| ชโลมพระนุชทั่วองค์ |
|
| ๏ แล่นหอกหลุดดังจำนง |
หายพิษม์แผลคง |
| สติบังคมเชษฐา |
|
| ๏ นารายณ์ใสโสมนัสา |
สั่งให้เอายา |
| กลับคืนไปเสียจงไกล |
|
| ๏ พานรฮึกโห่เอาไชย |
คลาเคลื่อนพลไป |
| สถิตสุวรรณพลับพลา |
|
| ๏ ฝ่ายสารันตทูตยักษา |
มายังลงกา |
| ก็ทูลแก่องค์อสุรี |
|
| ๏ ทศเศียรเซ็งสั่งเสนี |
ให้เชิญจรลี |
| อสูรผู้อนุชา |
|
| ๏ มนตรีกราบแล้วแล่นมา |
นบทูลกิจจา |
| อัญเชิญดำเนินท่านไท |
|
| ๏ กุมภกรรณโดยด่วนครรไล |
ถึงราชวังใน |
| เข้าเฝ้าบรมเชษฐา |
|
| ๏ สิบเศียรเห็นองค์อนุชา |
จึงแถลงกิจจา |
| อันพวกอรินทรคืนชนม์ |
|
| ๏ อสุรนบทูลบัดดล |
ว่าข้าเห็นกล |
| อันเปนก็เพราะน้องเรา |
|
| ๏ แนะนำลามเลื่อนเงื่อนเงา |
หวังแต่จะเอา |
| สมบัติบรักวงศ์วาน |
|
| ๏ น้องขอลาบาทนฤบาล |
ไปกอปรฤทธิการ |
| มหาอุทกพิธี |
|
| ๏ ยิ่งในพรพรหมบดี |
ระงับไพรี |
| พินาศด้วยอดธารา |
|
| ๏ ครบศาสตรสัตวารเวลา |
จะทรงศักดา |
| นุภาพปราบทินกร |
|
| ๏ กิจใดจะแผ้วรณรอน |
ขอใต้มุลิกร |
| อย่าส่ายรหัสตรัสไป |
|
| ๏ ทศเศียรสรวลร่าเริงใจ |
ว่ากิจนี้ใคร |
| มาหาญจะรู้แยบยล |
|
| ๏ พิเภกลักษณ์รามลิงพล |
เห็นข้างจะจน |
| บอาจอุบายวายปราณ |
|
| ๏ จงเจ้าเร็วเร่งริการ |
กอปรมนตร์พรหมาน |
| ระงับอรินทร์เอาชัย |
|
| ๏ น้องท้าวนบลาคลาไคล |
ยุบาทบัดไป |
| สถิตปราสาทโสภี |
|
| ๏ จึงตรัสเรียกคันธมาลี |
กับสี่นารี |
| มาสั่งรหัสยุบล |
|
| ๏ แล้วสวมสรรพรัตนวิมล |
สอดแล่งศรพล |
| ระเห็จขึ้นสู่คัคนานต์ |
|
| ๏ ไปดลมรกตสุรกานต์ |
เห็นต้นทางธาร |
| อันชลหลั่งไหลมา |
|
| ๏ จึงลงยังแผ่นศิลา |
ใต้เงาพฤกษา |
| กร่างทองอันร่มริมธาร |
|
| ๏ ร่ายเวทคิดคุณพรหมาน |
ตระบัดบันดาล |
| มหันตกายดำกล |
|
| ๏ อสุรลงนอนทดชล |
โอมอ่านพระมนตร์ |
| ชลาก็แห้งเหือดพลัน |
|
| ๏ ครั้นบุรพภาสกรพรายพรรณ |
ศัพท์สัตว์เกริ่นกัน |
| ประกาศสำเนียงเสียงสีห์ |
|
| ๏ เหิมเรียกพระสุริยรพี |
เพรียกเสี่ยงมี่มี |
| เมื่อจักอุทัยไขแสง |
|
| ๏ อรุโณทย์รัศมีสีแสง |
สุริยศักดิ์สำแดง |
| ในยอดยุคุนธรศรี |
|
| ๏ พานรไปดลชลธี |
เห็นเหตุอันมี |
| ก็ดาลตระดกอัศจรรย์ |
|
| ๏ เกิดการเอิกเกริกทั่วกัน |
ประจักษ์ศัพท์อัน |
| อุบัติดลกระษัตรีย์ |
|
| ๏ ภูวนาถแหนงนึกสารี |
ถามน้องทศศีร์ |
| ดั่งการอันเกิดเปนภัย |
|
| ๏ พิเภกบังคมทูลไท |
ว่ากุมภกรรณไป |
| ถกลอุทกวิทยา |
|
| ๏ อันได้เรียนต่อธาดา |
จึงทดคงคา |
| พิกลแห้งขาดธาร |
|
| ๏ ถ้าครบกำหนดสัตวาร |
พวกเราจักปราณ |
| อสุรเรืองวารี |
|
| ๏ กิจอันจะล้างพิธี |
เหลือปรีชามี |
| บแจ้งประเทศกรรมมาร |
|
| ๏ ขอให้ลูกลมผู้หาญ |
ไปซับซาบการ |
| แต่ห้าอสุรกำนัล |
|
| ๏ ซึ่งลอบมาบูชากรรม์ |
ด้วยมาลาอัน |
| ประณีตในพรตอสุรา |
|
| ๏ ภูวนาถปรีดิ์เปรมปรีดา |
ตรัสเรียกขุนวา |
| ยุบุตรมาสั่งทันใด |
|
| ๏ ลูกลมแปลงกายบัดใจ |
เปนเหยี่ยวบินไป |
| ยังทิศนิเวศกุมภัณฑ์ |
|
| ๏ ถึงปราสาทน้องทศกรรฐ์ |
เข้าจับแฝงบรรณ |
| อยู่ฟังรหัสอสุรี |
|
| ๏ ตรับเสียงกาหลดนตรี |
รัวเรื่อยดีดสี |
| ถนอมลำนำฉ่ำฉาน |
|
| ๏ พานรแปลงเปนนางมาร |
ไปดลบริพาร |
| อนงค์นิกรกำนัล |
|
| ๏ ทำรื่นเริงทักทายกัน |
ว่าป่วยหลายวัน |
| จึงสร่างสันดานมาดล |
|
| ๏ ขณะนี้ภูวเนาในมณ |
ฑิรฤๅออกรณ |
| อรินทรเสี้ยนธรณี |
|
| ๏ อสุรต่างแจ้งคดี |
ว่าองค์อสุรี |
| ไปปลุกพระเวทพรหมาน |
|
| ๏ จักผลาญเพรียงเมืองให้ปราณ |
แต่ในสัตวาร |
| ด้วยพรหมศาสตรศักดา |
|
| ๏ หนุมานจึงตอบวาจา |
ว่าการเสียมา |
| แต่หลังก็หลายทีทำ |
|
| ๏ เพราะเพื่อพิเภกบอำ |
บอกการก่อกรรม |
| ให้พวกอรินทร์เริงใจ |
|
| ๏ ฝูงกำนัลตอบทันใด |
ว่ากิจนี้ใคร |
| อย่าหวังพิเภกรู้การ |
|
| ๏ ถึงจะค้นทั่วจักรวาฬ |
ฤทธิ์เวทพรหมาน |
| ก็อาจกำบังได้ดาย |
|
| ๏ นอกกว่าห้านางอย่าหมาย |
ใครห่อนระคาย |
| ประจักษ์ตำแหน่งพิธี |
|
| ๏ พานรมายายินดี |
ว่าลืมมาลี |
| ไว้ห้องสถานคฤหา |
|
| ๏ จึงเดินเลี้ยวลัดลับมา |
แล้วแปลงกายา |
| เปนเหยี่ยวทะยานบินบน |
|
| ๏ ถับถึงอุทยานบัดดล |
เข้าจับลับตน |
| ในพฤกษพุ่มบังใบ |
|
| ๏ ขณะนั้นห้านางออกไป |
สรรบุษปมาลัย |
| เกี้ยวกรองทุกพรรณบรรจง |
|
| ๏ ชาตบุษป์บุปผชาติประยงค์ |
จำปากาหลง |
| พิกุลแก้วเกดกัน |
|
| ๏ สารภีมะลุลีลาวัณย์ |
ลำดวนอัญชัน |
| อเนกเนืองนานา |
|
| ๏ นางหนึ่งล้าเพื่อนหลงมา |
เพลินเก็บมาลา |
| อยู่เดียวบไปทันกัน |
|
| ๏ หนุมานพิศเพียรสำคัญ |
หมายไฝแผลอัน |
| ปรากฏประจักษ์แน่ใจ |
|
| ๏ เผ่นเข้าโถมฉวยพาไป |
ขยี้ยับใน |
| โพยมสิ้นสุดปราณ |
|
| ๏ จึงกลับมาดลอุทยาน |
แปลงเปนนางมาร |
| อันฆ่าเสียในเมฆา |
|
| ๏ แสร้งทำนั่งเลือกมาลา |
แล้วชวนกันมา |
| ถึงที่พิธีสาคร |
|
| ๏ พลันกลับเพศเปนพานร |
สี่พักตร์แปดกร |
| ทะยานเข้าไล่นางมาร |
|
| ๏ แล้วโถมลงชลบนาน |
คลื่นโคลงบันดาล |
| คะคึกทั้งท้องธาษตรี |
|
| ๏ เพ่งผาดเห็นน้องทศศีร์ |
นอนขวางวารี |
| ให้ชลคั่งคึงสาย |
|
| ๏ พานรโกรธเพียงเพลิงพราย |
โถมถีบถูกกาย |
| อสุรซบลงพลัน |
|
| ๏ ขุนมารโลดลุกยืนยัน |
ผลุนเข้ารอนรัน |
| กระบิลโดยโกรธา |
|
| ๏ ต่างหาญต่อหาญดูสา |
หัสเปลวศาตรา |
| เปนช่อประกายพรายไฟ |
|
| ๏ ครั้นเสียวิทยาบัดใจ |
ชลลั่นเลื่อนไหล |
| คะคักจนคับคลองธาร |
|
| ๏ อสูรเสียใจลาญ |
เหาะหาสเหิรทะยาน |
| ไปดลพิไชยลงกา |
|
| ๏ พานรมีชัยกลับมา |
นบนรนรา |
| สุหร่ายยุบลบรรยาย |
|
| ๏ พระตรัสชมบุตรพระพาย |
ยิ่งปรีชาชาย |
| บมีผู้เทียบถึงสอง |
|
| ๏ กอปรฤทธิ์ปัญญาสมพอง |
อริราชทั้งผอง |
| จงพ่ายประภาพราบราญ |
|
| ๏ ฝ่ายน้องเจ้าลงกามาร |
บทจรจวบสถาน |
| อสูรผู้เชษฐา |
|
| ๏ นบทูลความพลางโศกา |
ว่าสุดปัญญา |
| ที่น้องจะทำสงคราม |
|
| ๏ ไส้เองเปนหนอนบ่อนตาม |
ลามไส้เหลือลาม |
| จึงยากซึ่งจักเยียวยา |
|
| ๏ ข้าคือคนพยาธิโรคา |
นับวันอัพลา |
| ไปจนชีวิตบรรลัย |
|
| ๏ แล้วลาเชษฐาท่านไป |
ถึงปราสาทไชย |
| ตระลึงรำพึงจินดา |
|
| ๏ ว่าโอ้พิเภกอสุรา |
จะฆ่าวงศา |
| แลพี่ให้ม้วยบรรลัย |
|
| ๏ อสุรเศร้าสร้อยเสียใจ |
กลับกลิ้งเกลือกใน |
| บรรจถรณ์บแนบนิทรา |
|
| ๏ ครั้นรุ่งเรืองแสงสุริยา |
น้องเจ้าลงกา |
| สระสรงแล้วทรงอาภรณ์ |
|
| ๏ ขึ้นเถลิงราชรถบวร |
คลาแสนยากร |
| ออกจากนิเวศบัดดล |
|
| ๏ รู้ว่าตัวจักเสียชนม์ |
เพื่อลางวิกล |
| ปรากฏประหลาดหลากใจ |
|
| ๏ แข็งใจคลาพลครรไล |
ถึงรณภูมิไชย |
| ก็หยุดบรรทับโยธา |
|
| ๏ นารายณ์เรืองฤทธิ์มหิมา |
เสด็จออกพลับพลา |
| ก็ถามพิเภกทันใด |
|
| ๏ ว่ากุมภกรรณฤๅใคร |
ยกยาตรพลไกร |
| มาต่อณรงค์ไพรี |
|
| ๏ พิเภกทูลไทธรณี |
ว่าน้องทศศีร์ |
| เปนจอมนิกรยกมา |
|
| ๏ ขอเชิญนรยาตรโยธา |
ไปผลาญยักษา |
| จักทรงพระเดชมีชัย |
|
| ๏ ภูวสั่งสุครีพทันใด |
ให้เทียบพลไกร |
| จงสั่งกระบวนถ้วนการ |
|
| ๏ สุครีพรับราชบรรหาร |
ไปตรวจบริพาร |
| ในพลันก็สรรพทัพทงัน |
|
| ๏ พลร่าเริงรณยืนยัน |
สามารถทั่วกัน |
| เฉลียวฉลาดอาจอง |
|
| ๏ ส่วนสองกระษัตริย์สุริย์วงศ์ |
บทย่างยรรยง |
| มาโสรจสนานธารา |
|
| ๏ ต่างทรงพิพัฒน์ภูษา |
สรรพาภรณ์พา |
| หุรัดแก้วกุณฑล |
|
| ๏ ขัดแล่งแสงศรโสภณ |
กรายกรจรดล |
| ขึ้นสู่พิไชยรถอินทร์ |
|
| ๏ คลายแสนยากรกระบิล |
คึกคั่งฟ้าดิน |
| มาดลที่รบบัดใจ |
|
| ๏ กุมภกรรณเห็นทัพแต่ไกล |
ร้องสั่งพลไกร |
| ให้ตีนิกายวานร |
|
| ๏ พลยักษ์โซมพุ่งแผลงศร |
เท่งทิ้งโตมร |
| ระดมระงมงอมหาว |
|
| ๏ พานรฮึกโห่ฉาวฉาว |
กุมแหลนแสนตาว |
| เข้าต่ออสูรดูหาญ |
|
| ๏ หลอกหลบตบถีบกัดมาร |
ฟัดฟาดผาดผลาญ |
| อสุรกลิ้งเกลื่อนรณ |
|
| ๏ ขุนยักษ์เห็นพลวายชนม์ |
จึงแผลงศรพล |
| เปนเพลิงประลัยโกลา |
|
| ๏ นารายณ์อ่านเวทวิทยา |
แผลงเปนคงคา |
| ไปตกลงดับเพลิงกัลป์ |
|
| ๏ แล้วต้องรถมารหักพลัน |
โตเทียมสองพัน |
| ก็ท่าวในท้องธรณี |
|
| ๏ ขุนมารโกรธคืออัคคี |
ผาดแผลงศรศรี |
| ไปต้องกระบิลนิกร |
|
| ๏ ตายกลาดดาษดาดงดอน |
เหลือแต่วานร |
| สิบแปดมงกุฎวุฒิไกร |
|
| ๏ หนุมานองคตชาญไชย |
ออกกลัดกลางใน |
| ณรงคภูมิยืนยัน |
|
| ๏ โรมรุกคลุกคลีบุกบัน |
เติมตีกุมภกรรณ |
| ระยังระย่อธรณี |
|
| ๏ ภูวโอมอวยศาตรศุลี |
ชุบไชยศรศรี |
| แล้วแผลงเปนลมพัดพาน |
|
| ๏ พลพานรอันเสียปราณ |
ต้องมารุตมาร |
| ก็มีชีวิตคืนพลัน |
|
| ๏ แล้วต้องตรึงทรวงกุมภกรรณ |
น้องท้าวทศกัณฐ์ |
| ก็ล้มยังพื้นพสุธา |
|
| ๏ ยังไม่สิ้นชนม์ชีวา |
เหลือบเห็นรามา |
| ประจักษ์เปนเพศนารายณ์ |
|
| ๏ ผิวเพียงนิลาแลพราย |
สี่มือถือทาย |
| สังข์จักรคทาธารตรี |
|
| ๏ ขุนยักษ์เสียสมปฤดี |
ว่ากูมัวมี |
| โมหันธ์มารณหริรา |
|
