| ๏ สรงเสร็จพระเสด็จลีลา |
ขึ้นสู่พลับพลา |
| กับองค์พระลักษณ์ลาวัณย์ |
|
| ๏ ฝ่ายสิบแปดมงกุฎชวนกัน |
พาพวกพลขันธ์ |
| ลงเล่นในสระสินธู |
|
| ๏ แล้วเที่ยวโพนไพรไต่ผลู |
ลอดเลาะเสาะดู |
| ผลพฤกษ์ในอารัญ |
|
| ๏ ฝ่ายกองคอยเหตุกุมภัณฑ์ |
เห็นภาณุราชอัน |
| พินาศชีวาลัย |
|
| ๏ ทั้งกุมภาสูรตักษัย |
ข้าศึกได้ไช |
| ยภูมิบรรทับโยธี |
|
| ๏ สี่นายไม่มีสมประดี |
เผ่นขึ้นพาชี |
| เข้าสู่นครทูลการ |
|
| ๏ ทศเศียรกระหนกดกดาล |
ให้เกณฑ์บริพาร |
| แลแต่งจังหวัดรอบรัน |
|
| ๏ อีกหมู่ม้ารถคชกรรม์ |
เมืองขึ้นขอบขัณฑ์ |
| เร่งรวมมาไว้ลงกา |
|
| ๏ เปาวนาสูรจัดโยธา |
ขึ้นช่องเสมา |
| แลป้อมทวารชั้นใน |
|
| ๏ แยกปันหมวดกองรายไป |
นั่งยามตามไฟ |
| ระวังทิวาราตรี |
|
| ๏ ชั้นนอกตั้งพลยักษี |
ไว้กองอัคคี |
| กำหนดแต่ห่างสิบวา |
|
| ๏ แล้วแต่งนิกรยักษา |
ตระเวนตรวจตรา |
| จังหวัดนิเวศบริบาล |
|
| ๏ สารวัดจัดแจงทวยหาญ |
เตรียมเครื่องยุทธการ |
| แลหัยรถคชา |
|
| ๏ จึงวางพลกองอาสา |
เชื่องใช้กิจจา |
| ซ่อนซุ่มอยู่ในไพรวัน |
|
| ๏ คอยทีสงครามบุกบัน |
ไหนหนักหนุนกัน |
| ประคองกำลังราวี |
|
| ๏ ฝ่ายนรนารายณ์เรืองศรี |
ออกแสนเสนี |
| ในมุขพลับพลาสุรกานต์ |
|
| ๏ พร้อมพิเภกสุครีพหนุมาน |
ศรีชมพูพาน |
| องคตอันเรืองฤทธี |
|
| ๏ นิลราชนิลนนท์มนตรี |
นิลขันเสนี |
| โคบุตรกระบิลไชยาม |
|
| ๏ เกสรทมาลาศรราม |
นิลเพชรอีกชาม |
| พูวราชกระบิลสุรกานต์ |
|
| ๏ สุรเสนนิลเอกเหี้ยมหาญ |
โชติมุขแลญาณ |
| รสคนธ์กระบี่บิงคลา |
|
| ๏ สัตพลีมาลุนท์สุรพา |
วาหุโรมมา |
| กัญจวิกมหัทวิกัน |
|
| ๏ เตียวเพชรทวิพัทวิสัน |
ตราวีกุมิตัน |
| วิมลพานรใน |
|
| ๏ เกยูรมายูรชาญไชย |
ดับนั้นลงไป |
| จึงหมู่กระบิลจังเกียง |
|
| ๏ ถ้วนพลเตียวเพชรเรียบเรียง |
หมอบดาหน้าเคียง |
| ทั้งสองบูรินทร์พร้อมกัน |
|
| ๏ เบื้องขวาขีดขินเขตขัณฑ์ |
ฝ่ายซ้ายสำคัญ |
| พิไชยชมพูศรี |
|
| ๏ ธจึงตริปรึกษาคดี |
ว่าการราวี |
| ก็เยี่ยมเข้าเหยียบแดนมาร |
|
| ๏ ควรหลั่งเลื่อนพวกพลหาญ |
เข้าหักปราการ |
| นิเวศฤๅฉันใด |
|
| ๏ สุครีพสนองทูลบัดใจ |
จะหักชิงชัย |
| บงามแก่ราชราวี |
|
| ๏ เฉกใช่ไวกูณฐ์จักรี |
ปานเอาโยธี |
| มาถมเอาแรงพลมาร |
|
| ๏ ผิดเชิงรณราชโบราณ |
เห็นเปนศึกพาล |
| ดั่งโจรอันปล้นธานี |
|
| ๏ ขอแต่งทูตไปพาที |
เกลือกข้างทศศีร์ |
| จะนำยุพินคืนถวาย |
|
| ๏ มาตรมันดึงดุท้าทาย |
จะยอนิกาย |
| ออกต่อก็ต่อตามมัน |
|
| ๏ แล้วจักเห็นฤทธิ์กุมภัณฑ์ |
เห็นเดชพวกกัน |
| อันโดยเสด็จยาตรา |
|
| ๏ ประการหนึ่งก็จะพ้นนินทา |
พิเภกผู้มา |
| อยู่ในกระบวนทัพไชย |
|
| ๏ พระฟังต้องราชหฤทัย |
ตรัสว่าเห็นใคร |
| จะควรเปนทูตทูลสาร |
|
| ๏ จึงสุครีพชมพูพาน |
ชามพูวผู้หาญ |
| นบน้อมสนองบัญชา |
|
| ๏ ว่าหลานโกสิตศักดา |
ทศเศียรอสุรา |
| แต่ก่อนก็เกรงฤทธิรอน |
|
| ๏ เห็นควรจำทูลสารจร |
ไปสู่นคร |
| พิไชยลงกามาร |
|
| ๏ นรสั่งหลานท้าวมัฆวาน |
ว่าจักไปการ |
| จึงมั่นสติจงดี |
|
| ๏ แล้วส่งขุนสัตพลี |
ให้แต่งสาส์นศรี |
| ประสาทแก่หลานอินทร์พลัน |
|
| ๏ องคตก้มเกล้าอภิวันท์ |
เหิรเหาะเห็จหัน |
| มาสู่พิไชยลงกา |
|
| ๏ ครั้นถึงนัคเรศยักษา |
พานรเดินมา |
| ยังที่ทวารเวียงไชย |
|
| ๏ ฝูงมารแลเห็นแต่ไกล |
ต่างตื่นตกใจ |
| ก็ปิดประตูบูรี |
|
| ๏ องคตร้องบอกทันที |
ว่ากูมามี |
| ธุระด้วยการแผ่นดิน |
|
| ๏ ว่าแล้วบันดาลกายิน |
เท่าท้าวพรหมินทร์ |
| ออกยืนกำบังสุริยา |
|
| ๏ ฝ่ายข้างปิ่นภพลงกา |
ตรัสตริปรึกษา |
| ด้วยการณรงค์ราญรอน |
|
| ๏ พอแสงสุริยะคลุ้มอัมพร |
ท้าวยี่สิบกร |
| ก็สั่งให้ดูเหตุการณ์ |
|
| ๏ ขษณะนั้นมิ่งมนตรีมาร |
ตื่นตนลนลาน |
| ไปสู่ประตูบูรี |
|
| ๏ เห็นพานรทำฤทธี |
ปิดแสงสุริยศรี |
| ก็ร้องไปถามกิจจา |
|
| ๏ หลานอินทร์ตอบคำอสุรา |
ว่ากูสมญา |
| องคตคำแหงสงคราม |
|
| ๏ เปนทูตนรนารายณ์ราม |
จะมากล่าวความ |
| จงเปิดประตูบูรี |
|
| ๏ ยักษ์ให้ยั้งนอกธานี |
จะนำคดี |
| ไปทูลแก่ปิ่นราชัย |
|
| ๏ ว่าแล้วรีบเร็วครรไล |
เข้าแทบทูลไท |
| ผู้จอมจรรโลงโลกา |
|
| ๏ ทศเศียรเกรงกลัวฤทธา |
ระอิดระอา |
| เพราะเคยขยาดมือกัน |
|
| ๏ จึงสั่งอสุรกำนัล |
ให้ทูลองค์อรร |
| คเรศยอดเยาวมาลย์ |
|
| ๏ เร่งสรรพรรณโภชาหาร |
ออกไปประทาน |
| กระบิลผู้บุตรบังอร |
|
| ๏ ปลอบโยนใหโอนอาวรณ์ |
อย่าให้พานร |
| มาทำพิบัติบีฑา |
|
| ๏ สาวศรีรับสั่งแล้วมา |
ถึงทูลกิจจา |
| แก่นาฏมณโฑเทพี |
|
| ๏ จึงแน่งนฤมลมหิษี |
แจ้งการดาลมี |
| มโนธร้อนรำคาญ |
|
| ๏ เร่งสรรสาวศรีบริพาร |
เชิญเครื่องประทาน |
| ไปสู่กระบิลบัดใจ |
|
| ๏ ม้วนม่อยเมียงหมอบแต่ไกล |
ชม้ายชายนัย |
| นาประจงดุษฎี |
|
| ๏ องคตร้องถามทันที |
เหวยสาวอสุรี |
| ผู้ใดให้นำของมา |
|
| ๏ กำนัลนางสนองวาจา |
ว่าท้าวมารดา |
| ธใช้มานบทูลถวาย |
|
| ๏ วานรร้องตอบภิปราย |
ว่ากูระคาย |
| จะกินดังพิษม์นาคี |
|
| ๏ แต่หากยำคุณชนนี |
นบขอบอารี |
| จงนำเอาของคืนไป |
|
| ๏ บเอื้อสองหน้าสองใจ |
ผิดเพศพิสัย |
| ดังกูบซื่อเสียคน |
|
| ๏ ว่าพลางถอดขรรค์วิมล |
กระทืบภูวดล |
| ทะยานเข้าไล่นางมาร |
|
| ๏ นางยักษ์ต่างแล่นลนลาน |
มาทูลเหตุการณ์ |
| แก่นาฏนิกรโมลี |
|
| ๏ จึงมิ่งมณโฑมหิษี |
ยินอรรถคดี |
| ก็ดาลตระลึงลานทรวง |
|
| ๏ ว่าโอ้ลูกรักคือดวง |
ฤดีฤๅตวง |
| คุณาคำนึงทดแทน |
|
| ๏ สาหัสใจห้าวเหลือแสน |
อาจเหียนดูแคลน |
| ดั่งนี้เปนน่าอนิจา |
|
| ๏ เสียแรงที่อุ้มครรภา |
ถึงเพียงนี้มา |
| ยังควรบคิดอาลัย |
|
| ๏ นางทรงโทรมนัสกลัดใน |
ทรวงเจ็บเจียนใคร |
| มาแล่งให้แตกเปนสอง |
|
| ๏ ระงับโศกตรัสตรึกตริตรอง |
เฝ้าท้าวผู้ครอง |
| พิภพทูลกิจจา |
|
| ๏ ทศกัณฐ์ครั้นฟังโกรธา |
ซั้นสั่งเสนา |
| ให้ปิดประตูบูรี |
|
| ๏ มุขมาตย์เอกองค์มนตรี |
รับราชวาที |
| แล้วรีบระเห็จออกมา |
|
| ๏ ถึงสั่งกำชับทวารา |
รอบทั้งลงกา |
| ให้ลงสลักตราตรึง |
|
| ๏ นายทวารหับทวารอึกอึง |
ลั่นกลอนเขื่อนขึง |
| ทุกด้านนิเวศเวียงไชย |
|
| ๏ ขุนกระบิลครั้นได้ยินไป |
โกรธาคือไฟ |
| อุโฆษพิกาศร้องมา |
|
| ๏ ว่าเหวยพวกพาลอสุรา |
กูผู้ทูตา |
| มาแจ้งคดีความเมือง |
|
| ๏ เหตุไฉนทศกัณฐ์ขัดเคือง |
ไม่ฟังสำเนือง |
| นุกิจกอปรก่อการ |
|
| ๏ บมิต้องฉบับโบราณ |
เร่งเปิดทวาร |
| แต่หวังกูว่าโดยดี |
|
| ๏ นับใดประตูบูรี |
ถีบเท้าละที |
| จะหักระนับทับกัน |
|
| ๏ พลยักษ์ร้องตอบคำพลัน |
ว่าปิ่นไอศวรรย์ |
| บเอื้อจะฟังวาจา |
|
| ๏ องคตครั้นยินโกรธา |
โถมถีบทวารา |
| ทำลายตระโล่งลงพลัน |
|
| ๏ โผนเข้ากลางพลกุมภัณฑ์ |
พานรฟาดฟัน |
| อสูรหลู้แหลกลาญ |
|
| ๏ เท้าเหยียบมือคว้าประหาร |
พลมารบทาน |
| ก็แตกกระจายพ่ายไป |
|
| ๏ พานรองอาจครรไล |
มาสู่โรงไชย |
| บคร้านจะท้อทศกัณฐ์ |
|
| ๏ ถาถึงยุรยาตรผาดผัน |
สถิตกลางกำนัล |
| นิกรมาตยามาร |
|
| ๏ ยืนตรงมุขเด็จหน้าฉาน |
สำแดงอาการ |
| ประจักษ์บเกรงอสุรี |
|
| ๏ จึงม้วนหางเข้าทันที |
แทนอาสน์มณี |
| ขึ้นนั่งให้ถึงทันเทียม |
|
| ๏ ระเห็จเหิมศักดิ์บมิเคียม |
คัลเคารพเลียม |
| จะเย้ยอสูรหยันหยาม |
|
| ๏ จึงเฉลยกิติราชราวความ |
เราจักแจ้งตาม |
| กระบิลสาส์นภูวไนย |
|
| ๏ สิบเศียรจงน้อมเนืองไป |
รับรองพจนไท |
| ธิราชจอมจักรี |
|
| ๏ ในลักษณราชสาส์นศรี |
นรนาถอันมี |
| มหิทธิปราบอาธรรม์ |
|
| ๏ เสด็จเหนือหลังราชสุบรรณ |
นิทรเหนืออุรคะอัน |
| อุดมอาสน์เจษฎา |
|
| ๏ เสด็จดลขษิรซึ้งธารา |
จากไวกูณฐ์มา |
| ทั้งสังข์บัลลังก์นาคี |
|
| ๏ เปนสุริยวงศ์ทวารวดี |
หน่อไทธริษตรี |
| ทศรถอันเรืองเดชา |
|
| ๏ พระเสด็จกรีพยุหะยกมา |
ลุเกาะลงกา |
| อันร่วมประยูรพงศ์มาร |
|
| ๏ จักยอพลเข้าหักหาญ |
เห็นผิดโบราณ |
| ธเริงณรงค์คงธรรม์ |
|
| ๏ เพราะท้าวปรานีทศกัณฐ์ |
จึงมีลักษณ์อัน |
| สุวภาพมาว่าโดยดี |
|
| ๏ ให้เชิญองค์พระมหิษี |
ทูนเศียรอสุรี |
| ไปน้อมถวายภูวไนย |
|
| ๏ ธบมิให้ชีพประลัย |
จะอยู่เย็นใจ |
| ทั้งพื้นสกลกรุงมาร ฯ |
|
| ๏ ทศกัณฐ์ครั้นฟังเดือดดาล |
เพียงเหล็กแดงผลาญ |
| มาแทงในกรรณซ้ายขวา |
|
| ๏ จึงร้องก้องกาจวาจา |
เหวยลิงพาลา |
| มากล่าวพิบัติอัปรีย์ |
|
| ๏ กูคิดว่าลิงไพรศรี |
บมิแจ้งคดี |
| ว่ามึงมาดลพารา |
|
| ๏ กูเปนมงกุฎลงกา |
มึงเปนทูตมา |
| แลฤๅจึงไม่ดุษฎี |
|
| ๏ แต่ทวยเทพทุกราศี |
ครุฑานาคี |
| ก็ย่อมบังคมเคียมคัล |
|
| ๏ อันรามเปนคนอาธรรม์ |
พรัดพรากพงศ์พันธุ์ |
| เที่ยวซนสัญจรดอนดง |
|
| ๏ สุครีพพาลีร่วมวงศ์ |
ผิดกันฤๅจง |
| ไปฆ่ากระบิลพี่ชาย |
|
| ๏ มึงนี้ไม่รู้ต้นปลาย |
เขาฆ่าพ่อตาย |
| ดังฤๅจึงยกยอดี |
|
| ๏ เข้าอาสาศึกราวี |
พาพลกระบี่ |
| มายากลำบากทั่วกัน |
|
| ๏ มึงจงบอกรามให้พลัน |
กรีธาพลขันธ์ |
| ไปรบพระพรตอนุชา |
|
| ๏ แม้นมีชัยแล้วจึงมา |
สงครามยักษา |
| จะเห็นว่าเปนชายชาญ |
|
| ๏ อันนางสีดาเยาวมาลย์ |
สันโดษไพรสาณฑ์ |
| จึงโดยกูดลเวียงไชย |
|
| ๏ ตัวมึงก็ใช่อื่นไกล |
ลูกเลี้ยงหมายใจ |
| ดังบุตรอาทรแห่งกู |
|
| ๏ บมิควรเปนเสี้ยนศัตรู |
ฤๅมาทำดู |
| ดั่งใครผู้อื่นเยียใด |
|
| ๏ องคตเยาะยิ้มตอบไป |
ยักษ์กล่าวกระไร |
| บอายแก่แสนเสนา |
|
| ๏ ภูวรับสัตย์พระบิดา |
ชนชาติประชา |
| ก็แจ้งประจักษ์เต็มใจ |
|
| ๏ พระพรตตามมาเชิญไท |
นารายณ์เสด็จไป |
| ดำรงอโยทธ์มณฑล |
|
| ๏ พระไม่คืนครองสากล |
จึงจรอรญ |
| อรัญเวศคีรี |
|
| ๏ มึงใช้ม้ารีศยักษี |
ทำเพศมฤคี |
| ไปลวงพระอรรคชายา |
|
| ๏ ภายหลังเอ็งลอบลักพา |
วรราชสีดา |
| มาไว้ในสร้อยสวนศรี |
|
| ๏ เพราะเหตุสิบเศียรอสุรี |
จะกลาดธรณี |
| ด้วยศรนารายณ์เรืองไชย |
|
| ๏ ซึ่งพระยาพาลีบรรลัย |
เพราะเสียสัจใน |
| อดีตดึกดำบรรพ์ |
|
| ๏ พระจะไม่ผลาญชีพชีวัน |
ขอโลหิตอัน |
| ประจักษ์ในอกเปนที |
|
| ๏ บิตุเรศกูไม่รักชี |
วิตอยู่จะมี |
| แต่ความตำเนียนไยไพ |
|
| ๏ อันหนึ่งกูจะแจ้งใจ |
ยักษ์หนึ่งนั้นใคร |
| อันมีศิโรตม์สิบอัน |
|
| ๏ กูลากเล่นต่างปูปัน |
ข้าวเดนกำนัล |
| ให้กินบเว้นเวลา |
|
| ๏ จึงรอดชีวิตอยู่มา |
แต่ครั้งบิดา |
| กูครองพิภพมณฑล |
|
| ๏ นัยหนึ่งโบราณกล่าวกล |
อรชุนสู่รณ |
| ณรงค์อสูรทศกัณฐ์ |
|
| ๏ เทวจับได้ตัวกุมภัณฑ์ |
จึงผูกมัดมัน |
| ทะเวนไปในเมฆา |
|
| ๏ อรชุนไปแพ้ฤทธา |
รามสูรอสุรา |
| ในที่ประชุมเทวัญ |
|
| ๏ ฝ่ายรามสูรกุมภัณฑ์ |
มารณรงค์กัน |
| กับองค์พระรามจักรี |
|
| ๏ พ่ายแพ้สุรภาพภูมี |
สามฤทธิ์ราวี |
| แต่พ่ายสงครามต่อกัน |
|
| ๏ นี้ฤๅทศเศียรจะขัน |
สู้เศียรสิบอัน |
| จะขาดกระจายปัฐพี |
|
| ๏ ในนางกากนาอสุรี |
ทูษณ์ขรขุนตรี |
| ศิโรสวาหุมาว |
|
| ๏ ทศเศียรจึงร้องตอบสาร |
นายมึงเคยการ |
| ศึกนอกชนะหมายมี |
|
| ๏ อย่าหมายลงกายักษี |
จะเช่นอสุรี |
| ประจันตคามขอบคัน |
|
| ๏ อันองค์สีดาโฉมสวรรค์ |
กูสู้ตายอัน |
| จะส่งอย่าพึงสงกา |
|
| ๏ ไหนลักษณ์รามมีโยธา |
ชี้ตัวที่มา |
| จะรณรงค์อสุรี |
|
| ๏ เห็นแต่หน้ามึงคนดี |
กับอ้ายกระบี่ |
| หนุมานจะนับว่าเปนสอง |
|
| ๏ ครั้งหนึ่งอินทรชิตจำนอง |
มัดมาจักปอง |
| ประหารให้ม้วยชีวา |
|
| ๏ กราบไหว้บอกว่าทูตา |
ได้ถือสาส์นมา |
| จึงปล่อยให้กลับคืนไป |
|
| ๏ องคตตบมือไยไพ |
ทศกัณฐ์กระไร |
| ช่างกล่าวบอายมนตรี |
|
| ๏ ล้วนน้องน้ายายยักษี |
ควรฤๅวาที |
| ว่าเหล่าอสูรชาวไพร |
|
| ๏ ครั้นหนุมานมาแจ้งใจ |
ลูกเอ็งบรรลัย |
| ทั้งพันพินาศดาษดา |
|
| ๏ แกล้งให้อินทรชิตจับมา |
จึงเผาลงกา |
| เปนจุณไหม้มอดมรณ์ |
|
| ๏ อันข้าทหารภูธร |
ล้วนเรืองฤทธิรอน |
| บมีผู้เปรียบเทียบทัน |
|
| ๏ อย่าว่าแต่ตัวทศกัณฐ์ |
ถึงลัสเตียนอัน |
| เปนบิตุเรศอสุรี |
|
| ๏ ไปรณรงค์ลองสักที |
หัวกับอินทรีย์ |
| ฤๅรางจะต่อติดกัน |
|
| ๏ ทศเศียรขัดแค้นหุนหัน |
ลุกขึ้นยืนยัน |
| บนแท่นวิเชียรรูจี |
|
| ๏ แผดร้องก้องเสียงคือสีห์ |
สั่งสี่มนตรี |
| ให้จับกระบิลบัดใจ |
|
| ๏ ตัดเศียรเสียบนอกเวียงไชย |
ทั่วสามภพไตร |
| จะเข็ดขยาดอสุรา |
|
| ๏ จึงสี่อำมาตย์ยักษา |
รับราชบัญชา |
| พระองค์ผู้ทรงธรณี |
|
| ๏ ต่างตนสำแดงฤทธี |
โถมเข้าราวี |
| กระบิลเดชเกรียงไกร |
|
| ๏ โอรสพาลีเรืองไชย |
อาจออกกลางใน |
| ณรงค์แต่เดียวยืนยัน |
|
| ๏ สองเท้าจับสองกุมภัณฑ์ |
สองกรจับกัน |
| กับสองอสูรเสนา |
|
| ๏ พาเหาะขึ้นสู่เวหา |
สงครามอสุรา |
| บนยอดปราสาทดูไกร |
|
| ๏ เพียงราชสกุณเวนไตย |
จับนาคาไคล |
| ยังพฤกษสิมพลี |
|
| ๏ ไหวหวั่นครรชิตธรณี |
พระสมุทรใสศรี |
| ก็ขุ่นกระฉอกชลธาร |
|
| ๏ องคตกุมเอาสี่มาร |
ฟาดลงวายปราณ |
| กับนภศูลปรางค์ทอง |
|
| ๏ พรหมพักตร์บุบันลำยอง |
หักละเอียดก่ายกอง |
| ระทมลงเกลื่อนธรณี |
|
| ๏ แล้วร้องเยาะหยันยักษี |
ถีบทะยานเมฆี |
| มาสู่สุวรรณพลับพลา |
|
| ๏ กราบทูลโดยได้เจรจา |
จนสี่เสนา |
| พินาศชีพทำลาย |
|
| ๏ จึงพระนรนาถนารายณ์ |
โองการภิปราย |
| สรรเสริญกระบิลเรืองไชย |
|
| ๏ แล้วเสด็จกรายกรครรไล |
ขึ้นนิทราใน |
| บรรจถรณ์อาสน์โอฬาร์ |
|
| ๏ ฝ่ายท้าวสิบพักตร์ยักษา |
คิดแค้นขุนพา |
| นรินทรฤๅวางวาย |
|
| ๏ กลุ้มกลัดอัดใจเคืองคาย |
ตริตรองปองหมาย |
| จะทดจะแทนไพรี |
|
| ๏ ห่อนเห็นท่าทางใดดี |
ซึ่งจักมีที |
| ชนะมนุษย์วานร |
|
| ๏ นึกได้ว่าฉัตรบวร |
ของท้าวแปดกร |
| ประทานแก่องค์อัยกา |
|
| ๏ ทรงศักดาเดชมหิมา |
อาจบังสุริยา |
| ในเที่ยงให้มืดมัวมน |
|
| ๏ ตริแล้วกรายกรจรดล |
ออกแสนสามนต์ |
| ในท้องพระโรงบวร |
|
| ๏ จึงโองการสั่งมโหทร |
ให้เกณฑ์นิกร |
| อสูรยกฉัตรไชย |
|
| ๏ มโหทรรับสั่งออกไป |
เกณฑ์พลบัดใจ |
| ยกเอกฉัตรรูจี |
|
| ๏ ในหน้าพระลานเลื่อนโยธี |
แต่งบัตรบายศรี |
| ทุกสิ่งสักการนองนันต์ |
|
| ๏ ดาลเดชพรหมินศวรสรรค์ |
คลุ้มฟ้าฟูมควัน |
| ตรลบตรเลิกธรณิน |
|
| ๏ บดสร้อยแสงสุริยรังสิน |
ถึงกาลราตริน |
| บปานที่มืดมัวมน |
|
| ๏ ฝ่ายในลงกาสากล |
สว่างแสงสุริยดล |
| ไปมืดแต่หมู่ไพรี |
|
| ๏ ทศเศียรปิ่นภพยักษี |
สรงทิพชลธี |
| แล้วทรงสุพรรณาภรณ์ |
|
| ๏ ชวนสองสิริลักษณ์บังอร |
อนงค์นิกร |
| มาสู่ที่ยกฉัตรไชย |
|
| ๏ จึงสรรพลพหลแว่นไว |
จะลอบยกไป |
| พิฆาฏอรินทร์ไพรี |
|
| ๏ แล้วราพณาสูรยักษี |
อุ้มองค์อัคคี |
| แลนาฏมณโฑเยาวมาลย์ |
|
| ๏ ขึ้นสู่ชั้นฉัตรสุรกานต์ |
พร้อมสาวบริพาร |
| อเนกอนงค์นางใน |
|
| ๏ มณโฑบงเนตรดูไป |
ในกองทัพไชย |
| พระรามอันชุมโยธา |
|
| ๏ เห็นพระยาพิเภกอสุรา |
สุครีพอีกพา |
| นรินทรชมพูพาน |
|
| ๏ พานรองคตหนุมาน |
สิบแปดทหาร |
| มหันตมิ่งโมลี |
|
| ๏ ประหวั่นพรั่นใจเทวี |
จึงทูลคดี |
| แก่องค์อสูรภรรดา |
|
| ๏ ว่าพลไพรีนักหนา |
ล้วนทรงศักดา |
| นุภาพเลิศฦๅไชย |
|
| ๏ ทศเศียรยิ้มพลางตอบไป |
มนุษย์ลิงไพร |
| บควรจะเกรงกลัวมัน |
|
| ๏ พี่จักสังหารชีวัน |
ในพรับตาพลัน |
| ให้สิ้นทั้งกองทัพไชย |
|
| ๏ ตรัสพลางพลางร้องเริงใจ |
ตบหัตถ์ไยไพ |
| สนั่นบันฦๅลงกา |
|
| ๏ ฝ่ายพวกพานรโยธา |
ยลแสงสุริยา |
| บส่องสหัสหายแสง |
|
| ๏ เรียกหาเพื่อนวิ่งพลัดแพลง |
ต่างไม่จะแจ้ง |
| ว่าการอุบัติด้วยใด |
|
| ๏ นรนาถนารายณ์ฤทธิไกร |
เอนอาสน์องค์ใน |
| สุวรรณพลับพลาทอง |
|
| ๏ บเห็นแสงสุริยเรืองรอง |
คำนึงนึกปอง |
| มโนพิบัติสารี |
|
| ๏ ตรัสถามพิเภกยักษี |
เหตุการณ์ใดมี |
| จึงมืดมหัตอัศจรรย์ |
|
| ๏ เหมือนครั้งพิภพกุมภัณฑ์ |
ฤๅว่าทศกัณฐ์ |
| ประกอบอุบายราวี |
|
| ๏ พิเภกทูลไทธริษตรี |
ว่าท้าวทศศีร์ |
| ให้ยกซึ่งฉัตรพรหมินทร์ |
|
| ๏ บังแสงสุริยมลทิน |
คลุ้มฟ้าธาตริน |
| ประจักษ์ดังราตรีกาล |
|
| ๏ ขอแต่งไปหักฉัตรมาร |
อย่าทันทวยหาญ |
| อสูรลอบราวี |
|
| ๏ สุครีพฟังอรรถอสุรี |
น้อมเศียรดุษฎี |
| เข้าทูลแด่จอมจักรพาฬ |
|
| ๏ ว่าครั้งก่อนโพ้นหนุมาน |
อาสานฤบาล |
| ไปทูลถวายธำมรงค์ |
|
| ๏ ครั้งหลังองคตยศยง |
อาสาพระองค์ |
| ไปสื่อยุบลทศกัณฐ์ |
|
| ๏ ครั้งนี้ผู้ข้าขอขัน |
อาสาทรงธรรม์ |
| ไปหักวิเชียรฉัตรมาร |
|
| ๏ ทูลแล้วก้มเกล้ากราบกราน |
เผ่นโผนโจนทะยาน |
| ขึ้นสู่ประเทศอัมพร |
|
| ๏ จึงเห็นทศเศียรฤทธิรอน |
พานาฏนิกร |
| อนงค์มาขึ้นฉัตรไชย |
|
| ๏ พานรรำพึงในใจ |
แม้นกูตรงไป |
| ก็น่าจะต้องราวี |
|
| ๏ ด้วยพลอสูรยักษี |
(ตรงนี้ขาดในต้นฉบับ) |
| อ่านเวทบังตา |
แล้วรีบระเห็จมาพลัน |
| ๏ ขษณะนั้นเสื้อเมืองกุมภัณฑ์ |
เห็นพานรอัน |
| มาผ่านนครเกรียงไกร |
|
| ๏ กายากำยำว่องไว |
ตระหนกตกใจ |
| บอาจจะแลดูมา |
|
| ๏ สองมือปิดสองนัยนา |
เหาะจากลงกา |
| ไปเร้นยังเขาจักรพาฬ |
|
| ๏ สุครีพโจนจับขุนมาร |
ท่ามกลางบริพาร |
| พิริยยักษ์โยธา |
|
| ๏ ทศเศียรลังเลนักหนา |
กอดสองวนิดา |
| แลฝูงสนมนางใน |
|
| ๏ กรหนึ่งกรายแกว่งขรรค์ไชย |
หลบหลีกเลื่อนไป |
| บนกงมณีฉัตรา |
|
| ๏ สุครีพได้ทีโผนมา |
ยันเหยียบด้วยอา |
| นุภาพหักฉัตรไชย |
|
| ๏ บันดาลสร่างเศร้าแสงไถง |
สว่างแจ้งไป |
| ทั้งพื้นสุธาสากล |
|
| ๏ ทศเศียรตกฉัตรอำพน |
ลงยังดินดล |
| ทั้งฝูงกำนัลนงคราญ |
|
| ๏ สุครีพผลุนมาบนาน |
สำแดงอาการ |
| ประหนึ่งจะชิงนารี |
|
| ๏ ครั้นเห็นทศเศียรผละหนี |
พานรได้ที |
| ก็โถมเข้าถีบกุมภัณฑ์ |
|
| ๏ เท้าคีบมงกุฎเพชรพรรณ |
ถอดจากเศียรพลัน |
| ก็พาระเห็จเหาะมา |
|
| ๏ ครั้นถึงสุวรรณพลับพลา |
ลูกพระสุริยา |
| ก็ไปบังคมเคียมคัล |
|
| ๏ ทูลถวายมงกุฎทศกัณฐ์ |
แล้วทูลความอัน |
| ได้รบกับเจ้าลงกา |
|
| ๏ จึงพระหริรักษ์จักรา |
แสนโสมนัสา |
| ด้วยบุตรพระสุรีย์มีชัย |
|
| ๏ จึงตรัสสรรเสริญฤทธิไกร |
แล้วเสด็จครรไล |
| เข้าสู่สุวรรณพลับพลา ฯ |
|
