(๑๔) พระราชสาส์นพระเจ้ากรุงเวียดนาม

พระราชสาส์นกรุงเวียดนามแปลณวัน ๒ ๙ฯ ๗ ค่ำปีรกาเบญจศก

พระยามหาอำมาตย์ พระยาราชโยธา หลวงท่องสื่อ ถือมา

(๑๔) พระราชสาส์นพระเจ้ากรุงเวียดนาม คำนับมาถึงสมเด็จพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยาให้ทราบ ด้วยสมเด็จพระเจ้ากรุงพระมหานครศรีอยุทธยา ให้พระยามหาอำมาตย์ทูตมีชื่อ จำทูลพระราชสาส์นออกมานั้น ได้แจ้งข้อความในพระราชสาส์นทุกประการแล้ว ความครั้งก่อนกรุงพระมหานครศรีอยุทธยา มีพระไทยกวางขว้างโอบอ้อม ไม่เอาโทษเจ้าเมืองเขมร บัดนี้ทรงพระเมตตาให้เจ้าเมืองเขมรกลับไปครองบ้านเมืองเหมือนแต่ก่อน ต้องกันกับพระราชสาส์น ซึ่งกรุงเวียดนามมีเข้ามานั้น ก็ชอบด้วยทางพระราชไมตรีดียิ่งนัก ช่วยกันชุบเลี้ยงเมืองน้อยดังนี้ จึงต้องตามราชประเพณีทั้งสองพระนครอันใหญ่ บัดนี้กรุงเวียดนามแต่งให้ดำทรายยาดึงทันดงดรันเลียงตากุลบินโตเตียงกุญเวียดกุญเกงกับเหยีบตรงตรันกงโบเทียงเธอดินเวิยงเหา ขุนนางมีชื่อพร้อมด้วยพระยามหาอำมาตย์ มีชื่อกรุงพระมหานครศรีอยุทธยา พาองค์จันทร์เจ้าเมืองเขมรกลับมาเมือง จะได้เปนที่พึ่งแก่พระยาพระเขมร สองพระนครอันใหญ่จะได้สิ้นวิตกเหมือนเทพยุดาเลี้ยงโลกย์ทั้งปวงให้ได้ศุข แต่คิดว่าเจ้าเมืองเขมรกลับไปบ้านเมืองนั้น ขุนนางอาณาประชาราษฎรคนเก่ายังไม่ปรกติราบคาบ จึงให้เจ้าเมืองไซ่ง่อนส่งองค์จันทร์ถึงเมืองเขมรแล้ว ให้ขุนนางแลไพร่อยู่เปนเพื่อนองค์จันทร์จะได้เปนที่อาไศรยกว่าบ้านเมืองจะราบคาบแล้วเมื่อไรจึงให้กลับไปเมื่อนั้น ทำอย่างนี้เมืองเขมรจะได้อยู่เย็นเปนศุข เขตรแดนทั้งสองพระนครจะได้ราบคาบ ทางพระราชไมตรีจะได้เสมอต้นเสมอปลายยืดยาวสืบไป จึงตอบพระราชสาส์นมาให้แจ้ง พระราชสาส์นมา ณวัน เดือนสี่แรมหกค่ำยาลอง ๑๑ ปีวอกจัตวาศก ๚ะ๛