ชาติสท้อน ไม่ทุบเสียก่อนก็ไม่หวาน

๏ โอยโอ๊ย โอ๊ยโอย! โหยหวล

ครางครวญ เจ็บแสบ แปลบเสียว

อลึ่งฉึ่ง ตึงหน้า ตาเดียว

ดำเหมือน ม่าเหมี่ยว เบ่งบวม

เนื้อเบะ เหยะซ้ำ กล้ำหนอง

ปลี่เหวอะ เหยอะพอง เหน้าน่วม

จมูกเห่อ ปากเจ่อ แก้มท้วม

ปานสวม หน้ากาก ผีฉมบ

บุญลิบ ขยิบตา ไว้ทัน

ข้างหนึ่ง ถึงกนั้น ฟ่ากลบ

เผยอนิด พิษม์พ่วน ซวนซบ

ปล๊าบปล๊าบ แทบสลบ ทั้งเป็น

ถูกน้ำ กรดราด สาดหน้า

ไหม้หม่า หนังเนื้อ เหลือเข็ญ

น้ำยา ผ้าชุบ หยุบเย็น

โปะปิด มิดเม้น ทะเล้นพิษม์

อิงอาสน์ อนาถเอน เบนแบ

นิ่งแน่ แผ่นอน สท้อนจิต

นางพยา บาลระวัง นังชิด

ครางนิด คอยถนอม ออมแด

โอยโอ๊ย โอ๊ยโอย! โรยแรง

เหมือนแมง ป่องต่อย ร้อยแผล

ทั้งเจ็บ ทั้งระย่อ ท้อแท้

มาแพ้ รู้เมีย เสียใจ

ทั้งรัก ทั้งแค้น แน่นอุระ

สุดจะ ปรับทุกข์ ใครไหว

ควรหรือ ดื้อดัน จรรไร

เหลือนึก ฮึกได้ เพียงนี้

เพราะรัก จึงหัก ใจปอง

หาช่อง ประลองเลส เศรษฐี

เหิมหาญ แต่งงาน เศรษฐินี

เป็นสง่า ราศรี แก้จน

เมียรัก ใช่จัก ทิ้งขว้าง

อย่าร้าง ตุเหร่ ตุหรัด ขัดสน

หวังใจ ใคร่หา มาปรน

ให้พ้น อัตคัด ขัดทุน

ครั้นจะ บอกความ ทรามสวาท

จะอาละวาด ตึงตึง คลั่งวุ่น

เลิกวิวาห์ เสียท่า ทารุณ

ชุลมุน ทุกทาง รคางภัย

ตัวเรา ตัวเจ้า เล่าก็คน

ถึงจน ถึงเห็น เป็นไพร่

พะวงหวัง ฝังปลูก ถูกใจ

เป็นไฉน มาเป็น เช่นนี้

โฉมงาม นามเสนาะ เหมาะมาท

เฉลียวฉลาด รอบรู้ ชูศรี

​ใครเห็น เป็นน่า ปรานี

มิประจักษ์ ยักขินี แปลงประจาน

จะฟ้องร้อง ให้น้อง เข้าคุก

ก็ฉุก ใจจง สงสาร

ปล่อยไว้ เห็นไม่ เป็นการ

จะเหลิ่งร่าน ซ้ำร้าย ตกายกวน

อึดอัด ขัดคิด อิดโรย

โอยโอ๊ย โอ๊ยโอย! โหยหวล

สิ้นสวย สิ้นเก๋ เรรวน

ทุกกระแสร์ แปรปรวน เปลี่ยนกรุย

คุณอนงค์ ไหนจะจง เจตนา

เห็นหน้า นึกเฉลียว เตียวหุย

ใหม่เก่า เจ้ากระเจิง เหลิงตลุย

สิ้นคุย สิ้นหวัง ครั้งนี้

โอยโอ๊ย โอ๊ยโอย! โดยเคราะห์

จำเพาะเกิดร้าย ถลายพี่

แม้กระทรวง ล่วงรู้ ราคี

หน้าที่ หมดมาท ราชการ

อุตส่าห์ หาตระแหน่ แก้ตน

พอพ้น ครหา หน้าด้าน

โทษบ้าย เอาอ้าย ขะโมยพาล

ก่อนการ อื้ออึง จึงจะงาม

โอยโอ๊ย โอ๊ยโอย! โดยปวด

เร้ารวด กายจิต คิดขาม

ใคร่เห็น เป็นสุบิน สิ้นความ

ก็สุด พยายาม ให้เป็น ฯ

๏ ยินบ่าว กระเสร่า กระซิบ

อุบอิบ เงอะงะ อุระเต้น

แข็งใจ ถามไป ใจเย็น

จึ่งทราบ ประเด็น กิจจา

ว่าท่าน หลวงฉลาด ราชนิต

เนติ บัณฑิต มาหา

“เออเจ้า เชิญเขา เข้ามา

นางพยา บาลเชิญ ออกไป”

หลวงสง่า เข้ามา คำนับ

จับเก้า อี้ตั้ง นั่งใกล้

ทั่วห้อง มองเขม้น ไม่เห็นใคร

จึงไข พจนา น่าฟัง ฯ

๏ “ผมเป็น ทนาย ฝ่ายแม่

รำมะแข สงเคราะห์ เพราะหวัง

ประะโยชน์จัก ชักโยง มิโด่งดัง

ดีทั้ง คุณทั้ง ภรรยา

ใช้ก่อ หมอความ หยามแหย่

เห็นแก่ สินจ้าง ตั้งหน้า

เป็นมิต วางจิต เมตตา

ฉันท์ตุลา การอ นุญาโต

แม้คุณ ฟ้องร้อง ปองโทษ

เหมือนอุโฆษ ข่าวอาย ร้ายโฉ่

ถึงแม่ รำมะแข สุดโย

รับโท ษาทุกข์ คุกตราง

คุณเอง น่าเกรง อัปยศ

​ถูกปลด หน้าที่ มีอย่าง

กอดคอ กันยับ อับปาง

เสียทั้ง สองข้าง ร้างบุญ

เผื่อศาลฟัง ประเด็น เห็นอก

อาจยก โทษหญิง ยิ่งวุ่น

ลามก จะตก แก่คุณ

หมดทาง อุดหนุน กรุณา

อนึ่งแม้ รำมะแข แสร่ร้าย

เพราะฝ่าย คุณก่อ โทษา

มนุษยะจิต ย่อมผิด ผักปลา

ยิ่งรัก ยิ่งชล่า ฉลองรัก

คุณไม่ บอกกล่าว ข่าวจริง

เหมือนจะทิ้ง จะขว้าง ร้างผลัก

ศึกผัว ยั่วแสลง แรงนัก

จึ่งหัก หาญแร่ แก้แค้น

ใจคุณ ใจผม สมคล้าย

ใจลูก ผู้ชาย มั่นแม่น

น่าอภัย ไว้ขอบ ตอบแทน

จึ่งจะ สมแผน ชาครีย์

ปิดความ หยามศักดิ์ หักหาย

เอาเป็น ผู้ร้าย ข่มขี่

ใครแจ้ง แพร่งพราย กลายดี

เหมือนปล่อย สกุณี พ้นกรง

เสียแรง เคยรัก เคยใคร่

ดีได้ แก่คุณ บญส่ง

ประทานโทย โปรดอย่า ว่าทนง

จำนง สมานพนึง จึงมา ฯ

๏ หลวงหนุ่ม กลุ้มตรึก นึกอยู่

เป็นครู่ จุงออก ปากว่า

“ขอบคุณ ที่คุณ กรุณา

สู้มา แนะนำ คำคม

ขอโทษ เถิดโปรด เมตตา

อย่าว่า โอหัง ฟังผม

สามี ภรรยา ปรารมภ์

ไม่สม คุณลอด สอดกลาง

เชิญแม่ รำมะแข กลับมา

พูดจา กับผม สมอย่าง

ตกลง กันได้ ใช่พราง

เห็นอย่าง ใดเชิญ ตอบมา” ฯ

๏ “ขอรับ ผมกลับ จากนี่

เดี๋ยวนี้ จะให้ มาหา

ขอให้ คุณหาย โรคา

ผมลา” เท่านั้น หันไป ฯ

๏ โอยโอ๊ย โอ๊ยโอย! โหยเรียก

อ้ายคำ สำเหนียก นายได้

เหย่า ๆ วิ่งเข้า ห้องใน

กวักมือ มาใกล้ กระซิบ

บ่าวผลุน หมุนออก นอกเรือน

​สักครู่ ดูเหมือน ย่องกริบ

อะไรหนอ ห่อผ้า ตากระพริบ

นายหยิบ ขวดขยับ รับมา

อ๊อขวด น้ำร้อน ผ่อนเจ็บ

ซุกเหน็บ ห่อแอบ แนบขา

อุยอุย! เบา ๆ เร้าอุรา

อ้ายคำ อำลา ออกไป ฯ

๏ เดี๋ยวแม่ รำมะแข ภรรยา

ค่อยย่อง เข้ามา นั่งใกล้

เห็นพักตร์ ผัวหนุ่ม คลุมสใบ

สยองใจ ซิก ๆ โศกา ฯ

๏ หลวงพิชัย ได้ยิน ถวิลแน่

รำมะแข ค่อยเวิก เลิกหน้า

นางเห็น ผัวรัก พักตรา

เหมือนหน้า กากสะยิว หวิวใจ

สอึกสอื้น สุดฝืน พิลาบ

ลงกราบ ผัวรัก ฮักๆไห้

รับผิด ที่คิด ผิดไป

ขอโทษ โปรดอภัย โทษกรณ์ ฯ

๏ “เมียรัก

พี่เสียศักดิ์ เสียโฉม เสียสมร

เสียชื่อ ลือข่าว อ้าวนคร

จะเสียฐา นันดร เพราะดวงใจ

ถึงกระนี้ หรี่ตา เห็นหน้าน้อง

อล่องฉ่อง ชื่นชีวัน ผันไฉน

ถึงผิดยิ่ง กว่านี้ มิเป็นไร

หากใจ น้องรัก ยังรักแรง

มิฟ้องร้อง จองกรรม รำมะแข

เว้นแต่ รักแร้น แสนแสลง

เล็งฤดี พี่หวัง ยังมิแปลง

เชิญแถลง น้ำใจ ใคร่ฟัง” ฯ

๏ ทูลหัว

โอ้ผัว ชื่นใจ มีใครบ้าง

จะสลัด ตัดรัก มิพักยั้ง

ยิ่งสังเวช ฉะนี้ ทวีรัก

น้องผิด ฤทธิ์ดาล โทโษ

จึงโอหัง ทยาน หาญหัก

ผลาญเดีย เสยโฉม เสียพักตร์

ผิดหนัก ชั่วโฉด พิโรธควร” ฯ

๏ ดวงชีวา

พี่ยา หรือคิด ห้วน ๆ”

ฌียรขเยื้อน สเทือนนิด สกิดกวน

โอยโอ๊ย โอ๊ย! ครวญ ครางพลาง

“แม่ทำ อำมหิต คิดไหม

เหมือนใจ ยักขินี ผีสาง

ช่างไม่ ไต่ถาม ความรคาง

โผงผาง ก็ผล้า สามี

​แม้มิแสน เสน่หา กว่าชีวิต

ใครเลย จะคิด เหมือนพี่

ตัวรทม ไม่สม ปรานี

ยังมี แก่ใจ อภัยพาล” ฯ

๏ “ช่างพูด

เกิดบูด เพราะใคร ใจหาญ

เหีมเห่อ เกย่อแกย่ง จะแต่งงาน

แต่ตาม พละการ ทนงใจ

เมียรัก จักบอก สักคำ

เช้าค่ำ เสนอหน้า ก็หาไม่

เสียสัตย์ สัญญา ว่าไว้

จะไม่ มีเมีย เสียเลย” ฯ

๏ “ดวงชีวี

หวังดี ปรองดอง หนะน้อยเอ๋ย

เราจน ทนยาก อยากเสบย

ทรามเชย แม่ก็รู้ อยู่แก่ใจ

คุณอนงค์ ปลงอุรา วิวาห์พี่

เขาเป็น เศรษฐินี รู้ไหม

ใช่เบื่อ เหย่อเสน่ห์ เร่ใจ

หวังได้ ร่ำรวย ช่วยนาง

ปกปิด เพราะคิค เกรงเจ้า

รู้เค้า เอ็ดอึง ผึงผาง

เสียอุบาย วุ่นวาย หมายค้าง

จริงอย่าง ที่ว่า หนาอนงค์” ฯ

๏ น่าหัว

แก้ตัว เท่อเท่อ เพ้อหลง

กรุณา เชือดคอ พ่อทนง

เถิดสงสาร มิขอ ต่อความ

ไหนไหน ต่างได้ ทำผิด

ต่างคิด รู้สึก ฮึกห่าม

ถึงโกรธ เชิญโปรด พยายาม

ถวิลความ แต่หลัง ยั้งใจ

อย่าคิด พยาบาท มาทร้าย

มั่นหมาย แก้แค้น แผนไพร่

ถึงเอี้ย เสียโฉม โน้มฤทัย

อวยอภัย ใจงาม ครามครัน” ฯ

๏ “ดวงเนตร

อย่าทเวศ อย่าทุกข์ ขุกศัลย์

เถิดพี่ มิฟ้อง ปองทัณฑ์

ตระหนักมั่น แม่ยัง ปรานี

เคียดขึ้ง หึงสา ซาแล้ว

น้องแก้ว เช็ญกระเถิบ มานี่

ขอจูบ งามชื่น ชื่นชีวี

พอพี่ ปลุกปลื้ม ลืมคราง ฯ

๏ สงสาร กานดา ภรรยาสวย

ทรวงรทวย ซาบสร้าน สท้านหมาง

พักตร์เหวอะ เหยอะแผล แลพาง

ผีสาง ป่าช้า น่ากลัว

​จุมพิต ติดแก้ม แนมชิด

ออกสอิด สเอียนพอง สยองหัว

ก้มพักตร์ ชงักงัน ประหวั่นรัว

รทึกทั่ว กายอึ้ง ตลึงตรอง

“ชื่นใจ หลวงพิชัย เฉลิมฤทธิ์

หน้าผิด ผัวรัก ชักสยอง

จะอักเสพ แผลเฉอะ เหยอะพอง

น่าประคอง สงวนตน จนฟื้น

จังงัง นั่งเซา เศร้าสลด

สุชลหยด เผาะ ๆ เสาะสอื้น

ผัวเห็น กิริยา ท่าฟื้น

อุส่าห์ฝืน ตัวนั่ง ทะลั่งใจ ฯ

๏ “รำมะแข

ไว้แง่ งอนกะนั้น หมั่นไส้

เจ้าสิ้น เสน่หา อาลัย

จึ่กล้า พูดได้ ดังนั้น

เพียงจะขอ จุมพิต นิดหนึ่ง

ดื้อดึง รังเกียจ เดียดฉัน

เห็นพยศ ว่าหมด รักกัน

ใครนั่น สาดกรด หมดอาย

พักตร์พี่ เหมือนผี ขึ้นเน่า

เพราะเจ้า ทำเล่น ง่ายง่าย

อยากสนุก เข้าคุก บุกร้าย

พี่ชาย ไม่ห้าม ตามปอง” ฯ

๏ ฟังขู่

อดสู สร้ากมล ขนสยอง

ฝืนใจ กระเถิบใกล้ อาสน์รอง

กรตระคอง เพลาผัว โศกา

ผัวลูบ จูบนลาต อนาถจิต

ชื่นชีวิต กลิ่นเคย เชยนาสา

เจ็บแสบ แปลบสเทือน เอือนอุรา

เหยอะหน้า ผากจุ๊บ บุบโพ

สาวสวย ขวยกมล ทุรนจิต

โดยสอิด สเอียนเห็น เหม็นโฉ่

ผ้าเช็ดหน้า ปกหน้า โศกาโฮ

ไถลเช็ด เสโท นลาตเอือน ฯ

๏ หลวงดรุณ พักตร์หุ่น อ้ายคุ่ย

ยิ้มปุ่ย ทนรทม ผะอมเอื้อน

“พี่ทา ยาสวรรค์ ขวัญเรือน

แม่เหมือน หมอฟ้า มานิมิต

พี่ชาย หายพลัน ชีวันฟู

จูบฟอด เดียวดู ดังปลิด

เชิญจูบ พี่ยา มาชิด

พอพี่ ชื่นจิต สมปอง” ฯ

๏ ฟังขอ

สาวรย่อ จิตกลัว หัวสยอง

ก้มหน้า น้ำตา ไหลนอง

ไม่สนอง พจมาลย์ ประการใด ฯ

​๏ “รำมะแข

อย่าแสร่ สลัดเสน่ห์ เผลไผล

เกลียดกลัว ผัวรัก ทำไม

เคยจูบ ลูบไล้ ร่วมนอน

ถึงหน้า พี่ยา น่าสยด

ก็เพราะ น้ำกรด ของหล่อน

จงจุมพิต ภิรมย์ สมวอน

แสนงอน หยอนระย่อ ท้อใย” ฯ

๏ ฟังพ้อ

สุชลคลอ คุกชงฆ์ หย่งใกล้

สรวมคอ พ่อหลวง ละลวงใจ

ฝืนใคร่จูบ อศุภ ระหรุบแด

๏ “โอ๊ยโอ๊ย” สาวโหย เสียงก้อง

พักตร์พอง พ่ำพำ รำมะแข

สดุ้งโหยง โคลงศอ ท้อแท้

ล้มเผ่แ แดยัน วิสัญญี ฯ

๏ ผัวรัก ยิ่งพยัก ไว้พยศ

โยนขวด น้ำกรด ใส่สี

เป็นขวด น้ำร้อน ย้อนที

หายกัน ฉันที่ เมียทำ

เลิกดำริห์ วิวาห์ นารี

เศรษฐินี ถนอมเจ้า เช้าค่ำ

รำมะแข แชแหม เกรงยำ

คงประจำ สนองบาท ราชการ

บางคน กมลอุบาทว์ ชาติสท้อน

ไม่ทุบ เสียก่อน ก็ไม่หวาน

แรกตื่น ชื่นโฉม โลมละลาน

ครั้นนาน จับเบื่อ เหลือโย

ฝืนใจ ไขว่สวาท หรือบาดหมาง

อย่าร้าง เลยเตลิด เกิดโฉ่

ทุกคู่ อยู่ย้วย ด้วยมโน

โฉมโศภี ไฉนแพ้ ใจเอย ฯ