๒
๏ ฉบงง ๚
| ๑๖๏ บัดนั้นราชทูตผู้ไกร | |
| ร่วมภิรมย์หฤทัย | ด้วยนางฝรั่งอรชร ฯ |
| ๏ จนนางมีครรโภทร | |
| สิบเดือนบังอร | ยุพาก็คลอดบุตรา ฯ |
| ๏ นวละอองผ่องผิวโสภา | |
| แม้นเหมือนบิดา | กุมารละม้ายท่วงที ฯ |
| ๏ จึงถนอมกล่อมเกลี้ยงด้วยดี | |
| ฤภัยยายี | บห่อนจะเคียดสักอัน ฯ |
| ๏ วันหนึ่งทูตตรึกโดยพลัน | |
| คยดถึงทรงธรรม์ | ธิเบศไท้ธิบดินทร์ ฯ |
| ๏ จำเราเคียมลาโดยจินต์ | |
| คืนเฝ้าภูมินทร์ | นรินทร์ราซกรุงไทย |
| ๏ จึงมีพจนารถปราไสย | |
| กับอรทรามวัย | สุดาฝรั่งพังงา ฯ |
| ๏ บัดนี้พี่จักขอลา | |
| จำจรจำคลา | จำพรากจำจากจำไกล ฯ |
| ๏ ด้วยพี่ข้าบาทท้าวไทย | |
| พระองค์สั่งใช้ | ให้เชิญพระราชสารา ฯ |
| ๏ ครบขวบสามปีควรคลา | |
| ด้วยเกรงอาญา | ท้าวเธอประหารลาญชนม์ ฯ |
| ๏ อยู่หลังจงตั้งสกนธ์ | |
| บ้ารุงบุตร์ตน | อุส่าห์ถนอมกันไป ฯ |
| ๏ เติบใหญ่จงให้จรไคล | |
| เยือนบิดาไซร้ | จะได้ประสบพบกัน ฯ |
| ๏ ใช่เรียนจะแกล้งจากขวัญ | |
| เนตร์พี่ไปพลัน | สละน้องไว้เดียวดาย ฯ |
| ๏ ว่าพลางประโลมโฉมฉาย | |
| ชลเนตรฟูมฟาย | หลังเนตร์คลอเนตร์ซ้ายขวา ฯ |
| ๏ แม้เรียมมิกลัวอาญา | |
| บห่อนจะคลา | จากนุชผู้เพื่อนพิศมัย ฯ |
| ๏ บัดนั้นสุดาอรไทย | |
| ฟังพจนไข | อุระร้อนดังเพลิงฮือ ฯ |
| ๏ นางเร่งแสนโศกชำงือ | |
| ฤทัยกระพือ | พิลาบกำสรดกำสรวล ฯ |
| ๏ กันแสงโหยไห้รำจวน | |
| สอื้นอักอ่วน | คร่าวเนตร์น้ำเนตร์หลั่งไหล ฯ |
| ๏ โอ้โอ๋แต่นี้จักไกล | |
| จากอกน้องไป | กี่ป่างจะสบพบกัน ฯ |
| ๏ เคยอยู่เคยกินทุกวัน | |
| เคยศุขเกษมสันต์ | แต่นี้จักคร่ำครวญหา ฯ |
| ๏ กอดบุตร์เข้าแล้วโสกา | |
| โอ้พ่อนัยนา | บิดาจรจากเจ้าไป ฯ |
| ๏ จะเห็นแต่พ่อดวงใจ | |
| อนารถฤทัย | แม่นี้ประหว่าหวั่นขวัญ ฯ |
| ๏ แม่ลูกจักทุกข์จาบัลย์ | |
| สบสมัยคืนวัน | คราวนี้จะได้นานเห็น ฯ |
| ๏ โอ้เจ้าผู้เพื่อนลำเค็ญ | |
| แต่นี้จะเย็น | ยเยียบยย่าวเปล่าใจ ฯ |
| ๏ นางยิ่งโหยไห้ร่ำไร | |
| ถั่งแถมหลั่งไหล | สยบซบมุขโสกี ฯ |
| ๏ ราชทูตจึงปลอบเทวี | |
| เจ้าผู้งามศรี | วรภักตร์ดังดวงแข ฯ |
| ๏ สร่างโศกเสียบ้างเถิดแม่ | |
| อย่าอาดูรแด | ภักตร์น้องจะหมองโรยรา ฯ |
| ๏ เมื่อเจ้าคิดถึงจึงพา | |
| บุตร์จรไคลคลา | สู่เขตประเทศกรุงไทย ฯ |
| ๏ สั่งพลางทางเช็ดชลไนย | |
| เจ้าดวงฤทัย | จงสร่างโศกเสร้าเบาบาง ฯ |
| ๏ นางฟังเช็ดชลนาพลาง | |
| คลายโศกเสื่อมสร่าง | ฤทัยสอื้นกลืนทรวง ฯ |
| ๏ แต่จิตต์ยังคิดเปนห่วง | |
| ครั้นจะเหนี่ยวหน่วง | เธอไว้ก็ไม่ควรการ ฯ |
| ๏ นางจึงอวยพรบนาน | |
| พ่อไปสำราญ | บพาลบพบไพรี ฯ |
| ๏ โรคาบมายายี | |
| ให้ศุขสวัสดี | โดยทางจนลุกรุงไกร ฯ |
| ๏ ราชทูตฟังอรทรามวัย | |
| ชูชื่นฤทัย | ผ่องแผ้วปรีดิ์เปรมกระมล ฯ |
| ๏ จึงรีบจัดแจงแต่งตน | |
| พร้อมกันจรดล | ขึ้นเผ้าจอมเจ้าธานินทร์ ฯ |
| ๏ น้อมเศียรบังคมภูมินทร์ | |
| ทูลแถลงรบิล | แก่ปรินธิราชจอมไตร ฯ |
| ๏ ข้อยขอบังคมลาไคล | |
| สู่แดนเวียงไชย | แห่งไทธิราชโมลี ฯ |
| ๏ ทูลแถลงรบิลภูมิ | |
| ให้ทราบคดี | ที่ท้าวประสงค์จงใจ ฯ |
| ๏ ข้อยหวังฝังฝากอรทัย | |
| ผู้เพื่อนพิสมัย | กับบุตรสุดร่วมชีวา ฯ |
| ๏ ขอท้าวจงได้กรุณา | |
| ข้าผู้นีรา | จะคลาจะคลาดจำไกล ฯ |
| ๏ เมื่อนั้นธิเบศเรืองไชย | |
| ปารีศกรุงไกร | มเหศรราชธานี ฯ |
| ๏ ยินทูตทูลลาจรลี | |
| สู่นครศรี | อยุธเยศประเทศไทย ฯ |
| ๏ จึงเอื้อนราโชงการไท | |
| สั่งอาลักษณไป | แต่งสุภศาส์นสารา ฯ |
| ๏ อิกทั้งเครื่องราชบรรณา | |
| การทุกสิ่งสา | รพัดให้เสร็จสิ่งสรรพ์ ฯ |
| ๏ แล้วเธอประภาศโดยพลัน | |
| แก่ราชทูตนั้น | สูเจ้าจงจำใส่ใจ ฯ |
| ๏ นานาสรรพสิ่งใดใด | |
| อรท่านยลใน | นิเวศน์ประเทศแห่งตู ฯ |
| ๏ ทูลแถลงให้แจ้งแก่ภู | |
| ธรเธอทราบรู้ | ตระหนักประจักษ์ฤทัย ฯ |
| ๏ ราชทูตทูลถ้อยโดยไว | |
| สรรพสิ่งใดใด | ที่ข้าได้ยลนานา ฯ |
| ๏ จักทูลถวายราชา | |
| ทราบดังจินดา | ท้าวเธอสิ้นทุกประการ ฯ |
| ๏ ทรงฟังปราโมทชื่นบาน | |
| จึงเอื้อนโองการ | ประสาทประสิทธิพรไชย ฯ |
| ๏ สูจงมีเดชเกรียงไกร | |
| ทุกข์ภัยสิ่งไร | ห่อนได้มาแผ้วพพาล ฯ |
| ๏ ภรรดาบุตราเปนหลาน | |
| ไว้ตกนักงาร | ธุระตูจะบำารุง ฯ |
| ๏ ให้เกียรติยศเฟื่องฟุ้ง | |
| นานากุรุง | ประเทศทุกเขตธานี ฯ |
| ๏ ตัวท่านอย่าเศร้าหมองศรี | |
| ตั้งหน้าจรลี | ให้ลุประเทศนคร ฯ |
๏ สุรางคนางค์ ๚
| ๒๘๏ ป่างทูตสดับ | |
| โอนเศียรคำนับ | รับเอาพระพร |
| ใส่เกล้าเกษา | ชุลีลาจร |
| สู่รถแต่ก่อน | ที่ตนเคยมา ฯ |
| ๏ นักงารเทียมเทียบ | |
| รถเรียงรายเรียบ | ใส่ศาสนสารา |
| เสร็จสรรพสิ่งสรรพ์ | ส่ำกันถ้วนหน้า |
| ขึ้นสู่รถา | ลีลาคลาไคลฯ |
| ๏ เสียงกลองเสียงแตร | |
| สนั่นเซงแซ่ | สเทื้อนหวั่นไหว |
| มาตามมรรคา | ดลชลาไลย |
| หยุดรถทันใด | ที่พักชลา ฯ |
| ๏ นักงารจึงเชิญ | |
| ราชศาสน์ดำเนิร | ลงสู่นาวา |
| กับบรรณาการ | ศฤงฆารนานา |
| ฝูงชนพร้อมหน้า | เร่งรีบครรไล ฯ |
| ๏ ลงในกำปั่น | |
| ได้ฤกษ์โห่ลั่น | สลุดปืนไฟ |
| สิบเก้านัดถ้วน | พอควรเอาไชย |
| ขันฉ้อใช้ใบ | จรในยมนา ฯ |
| ๏ ลมอุตราส่ง | |
| พัดเรื่อยเฉื่อยตรง | แล่นตัดลัดมา |
| ฝูงชนสำราญ | บพาลภัยพา |
| ทวยทุกถ้วนหน้า | ชื่นชมปรีดี ฯ |
| ๏ ปรีดาปราโมทย์ | |
| ชื่นแช่มมาโนศ | เบาทุกข์ศุกขี |
| จตุรมาศเศษ | เข้าเขตบุรี |
| ลุนครศรี | ยุทธเยศภิรมย์ ฯ |
| ๏ เทียบเรือประทับ | |
| เสนาคอยรับ | ขึ้นเฝ้าบังคม |
| ราชทูตเชิญพาน | ราชศาสนอุดม |
| โอนเศียรประนม | ทูลถวายท้าวไทย ฯ |
๏ อินทรวิเชียรฉันท ๚
| ๑๑๏ ป่างปิ่นนรินทร์ศร | มหิทรธราไชย |
| ทอดทัศนานัย | นรทูตถวายสาร ฯ |
| ๏ ทรงโสมนัศชื่น | อุระรื่นกระมลบาน |
| แย้มโอฐวโรงการ | ธประภาษธปราสัย ฯ |
| ๏ สูเมื้อฝรั่งเศษ | นคเรศนครไกล |
| ยังสมฤทัยนัย | ดุจนึกฤห่อนมี ฯ |
| ๏ หนึ่งในทุเรศทาง | จรกลางณที |
| โจรภัยบยายี | ฤพะพบอรินพาล |
| ๏ เมื่อถึงพระบูรินทร์ | ธิบดินทร์ธโปรดปราน |
| บำรุงผดุงบาล | บริบูรณ์ฤเปล่าดาย ฯ |
| ๏ สื่งสรรพนานา | นคราธมากหลาย |
| โภคาอุดมคลาย | ฤอเนกอนันต์นา ฯ |
| ๏ สมสัจวิชาเยนทร์ | ฤบเปนนุสัจจา |
| สูเจ้ายุบลมา | กรแจ้งฤทัยตู ฯ |
| ๏ ฟังไทยธิเบศนารถ | ธประภาศสนองธู |
| จึงทูลยุบลภู | ธรแจ้งแถลงไทย ฯ |
| ๏ ข้าบาทธอาษา | จรคลาปรีศไคล |
| สมยังฤทัยใน | วรวากย์วิชาเยนทร์ ฯ |
| ๏ เมื่อข้าลุธานี | ธิบดีนราเชนทร์ |
| อำรุงบลำเค็ญ | จรสิ่งบขาดแคลน ฯ |
| ๏ แม้ว่าจะยลใด | ธก็ให้ประเวศแดน ฯ |
| ทั่วเขตณแว่นแคว้น | นุประสงค์จะจงใจ ฯ |
| ๏ ข้อยยลนิเวศน์ราช | ธสอาดลออใน |
| แม้นเหมือนวิมานไทย | สุรเทพธานี ฯ |
| ๏ โภคามหาศาล | จะประมาณก็มูลมี |
| กองไว้สถิตย์ที่ | และอเนกอนันต์นา ฯ |
| ๏ ทรงฟังกระมลเปรม | สุเขษมธหรรษา |
| เหมือนได้สุธารา | ชลทิพย์ธโสรจสรง ฯ |
| ๏ สรรเสริญภเณปาน | สุรชาญธิเกรียงยง |
| สมแท้ตระกูลวงศ์ | วรเลิศประเสริฐครัน ฯ |
| ๏ รูปีย์มณีกาญจน์ | ธประทานอเนกนันต์ |
| วัตถาวราพรรณ | นุรบอบรบิลใน ฯ |
| ๏ สิ้นเสร็จเสด็จดล | จรมณฑิราไลย |
| อามาตย์นิวัตร์ไคล | ก็สถิตย์ณก่อนกาล ฯ |
๏ วสันตดิลกฉันท ๚
| ๑๔๏ ครั้นล่วงสหัสทวิสรัต | จตุพรรษโดยนาน |
| จึงจอมนรินทรพิศาล | นฤบาลกระษัตรา ฯ |
| ๏ จึงมีพระราชวรประภาศ | มุขมาตยแสนยา |
| ด้วยท้าวธมีกมลมา | นพิโรธพม่ามอญ ฯ |
| ๏ เหม่มันบเกรงศิรจะขาด | ชรอาจราญรอน |
| ยกทัพพม่าชนนิกร | จรล่วงนิคมเรา ฯ |
| ๏ จ๋าจักกระทำกลประกอบ | กรยุทธนาเอา |
| บ่ายบัดขจัดพยุหเช้า | ประทะทัพประจัญบาน ฯ |
| ๏ มนตรีสดับสุรประศาสน์ | ณพระราชบรรหาร |
| น้อมเกล้าธรับพิศณุการ | จรเตรียมพหลพล ฯ |
| ๏ โกษาพระยานฤธิเบศ | พลเสร็จฉกรรกนธ์ |
| สองหมื่นนรงค์พยุหชน | ยุกระบัตร์และเกียกกาย ฯ |
| ๏ เดโชวโรวรประสิทธิ์ | สุรฤทธิด้อมคลาย |
| กองน่าประเล่ห์อวนราย | อริต่อก็ลาญปาน ฯ |
| ๏ กองเฉียงเสวียงคะยุกระบัต | จรจัดขนัดชาญ |
| สองหมื่นสกรรธ์พลแสะสาร | และพระยาสมิงมอญ ฯ |
| ๏ ครั้นได้พิไชยอุดมฤกษ์ | ธก็เลิกพหลจร |
| แรมทัพพนาดรก็ผ่อน | จตุรงคโยธา |
| ๏ ม่านเมงนิคมทุรนุเขต | นุประเทศธยกมา |
| ขอขึ้นบต่อระอิระอา | ชนพวกพลากร ฯ |
| ๏ กำหนดพหลพยุหทัพ | คณนับนหุติจร |
| ให้เดิรพหลพลบหย่อน | จรไคลประมาณการ ฯ |
๏ ฉบงง ๚
| ๑๖๏ ตั้งค่ายโอบไว้สามด้าน | |
| โกษาผู้ชาญ | รเบียบรบอบณรงค์ ฯ |
| ๏ ห่างเมืองสองร้อยเส้นคง | |
| หวังใจจำนงค์ | บห่อนให้ชาวเมืองหนี ฯ |
| ๏ ออกหาโภชนาตามมี | |
| ในเขตบุรี | อำหนตอาหารจ๋าจวน ฯ |
| ๏ เที่ยวกวาดครอบครัวทั้งมวล | |
| เสบียงพอควร | ด้วยพรรษเผลียงขาดแคลน ฯ |
| ๏ จำจวยจำอดทั่วแดน | |
| ม่านเมงเคียดแค้น | จำแกล่นจำกล้ายรรยง ฯ |
| ๏ นายกโกษาจำนงค์ | |
| สั่งจัตุรงค์ | ให้ลาดตระเวนเก็บเรือ ฯ |
| ๏ สจองแพพ่วงบเหลือ | |
| ฝูงชนจักเมื้อ | บได้ดลโดยสรทีง ฯ |
| ๏ สามด้านล้อมแน่นตรวจตรึง | |
| ฝั่งนทีหนึ่ง | เปิดไว้หวังใช้ในกล ฯ |
| ๏ ฝ่ายพระเจ้าอังวะยล | |
| ทวยทัพพหล | ดลตั้งค่ายเปนรยะ ฯ |
| ๏ ให้มังเลออกปะทะ | |
| นอกเมืองอังวะ | คอยต่อคอยต้านพลไทย ฯ |
| ๏ จึงสีหราชเดโชไชย | |
| กองน่าด้อมไคล | ยกเข้าประลองกลางแปลง ฯ |
| ๏ ทหารไทยล้วนเข้มแข็ง | |
| ไล่ลุกทลวงแทง | พม่าก็แตกเรรน ฯ |
๏ สุรางคณางค์ ๚
| ๒๘๏ วันหนึ่งม่านนาย | |
| คิดกลอุบาย | ใส่กลแต่งกล |
| ค่ายคูเปิดไว้ | หลบไปซ่อนตน |
| หวังให้เหล่าพล | ไทยคิดสำคัญ ฯ |
| ๏ ว่าหนีเข้าเมือง | |
| จักพากันเนื่อง | มาค่ายเรานั้น |
| จับเอาให้ได้ | อย่าไว้ชีพมัน |
| พวกเราทั้งนั้น | พร้อมกันภิญโญ ฯ |
| ๏ จึงท่านพระยา | |
| แม่ทัพกองน่า | สีหราชเดโช |
| ขี่ม้านำพล | ไม่รู้กลโก |
| กลุ้มกลัดโทโษ | นำน่าพลคลา ฯ |
| ๏ ตรงเข้าในค่าย | |
| นักพลไพร่นาย | เข้าไปดาษดา |
| พม่าพหล | เกลื่อนกล่นกันมา |
| ฟันฟาดศาตรา | ยุทธนายรรยง ฯ |
| ๏ กุมแสงแกว่งกวัด | |
| ต่างจับต่างมีด | รัดแน่นมั่นคง |
| พลไทยเสียที | เข้าที่ล้อมวง |
| ส่ำพวกทนคง | พม่ากุมพลัน ฯ |
| ๏ ด้วยอ่อนกำลัง | |
| ชื่อกายทั่วทั้ง | จำบังบทัน |
| เดโชมนตรี | เสียทีมหันต์ |
| ตกอาชาพลัน | พม่ากุมไป ฯ |
| ๏ กลุ้มรุมฟันเอา | |
| บอาจจะเข้า | ด้วยเดชมนตร์ไชย |
| พลหนุนมาดาษ | บอาจชิงได้ |
| พากันกลับไป | แจ้งการมนตรี ฯ |
| ๏ โกษาแม่ทัพ | |
| สั่งให้ชนสรรพ | ยกไปโดยมี |
| พระสุรินทร | เร่งจรทันที |
| แก้พระยาสี | หราชคืนมา ฯ |
| ๏ จึงแต่งใบบอก | |
| ให้ขุนกองนอก | ส่งเวรศาลา |
| นำขึ้นกราบทูล | ตามมูลมีมา |
| ให้ทราบบาทา | พระภูวมณฑล ฯ |
๏ ฉบงง ๚
| ๑๖๏ ป่างพระผ่านเกล้าจุมพล | |
| ทราบกิจยุบล | ว่าพระยาสีหราชเสียที ฯ |
| ๏ ทรงพระโทมนัศภูมี | |
| เฉกกรกายี | ทั้งสองอันขาดบปาน ฯ |
| ๏ หวลพระทัยตรัสให้ชนการ | |
| รีบรัดอย่านาน | หาพระพิมลธรรมมา ฯ |
| ๏ จ๊กให้ทายยามตำรา | |
| ไสยสาตรมีมา | ตรีเนตรธแม่นสัจจัง ฯ |
| ๏ เถรเจ้าทราบเหตุโดยหวัง | |
| จึงเข้ามายัง | มณเฑียรประทับภูบาล ฯ |
| ๏ จึงมีพระราโชงการ | |
| ฆ่าศึกรอนราญ | จับรามะเดโชไป ฯ |
| ๏ ดีร้ายจักเปนอย่างไร | |
| จงตรึกตามนัย | ยามประเภททุกสิ่งสรรพ์ ฯ |
๏ สัททุลวิกกีฬิตฉันท ๚
| ๑๙๏ บัดนั้นเจ้าคณะสงฆเลิศพิมลธรรม์ | แจ้งยามธอัศจรรย์ ปลาศ ฯ |
| ๏ แม่นแท้แน่นุชรอยบห่อนจรพินาศ | ไม่นานธจักคลาด นิวัต ฯ |
| ๏ จึงทูลจอมนฤนารถวิลนุศรตระบัด | ขอไท้ถกัดชัด รไมย ฯ |
| ๏ เดโชฤทธิวโรบวายผิวจะไคล | จักกลับผจญไชย พิเศษ ฯ |
| ๏ จงท้าวคอยธสดับนุสุนทรประเภท | โดยแจ้งประจักษ์เหตุ จะจริง ฯ |
๏ สัทราฉันท ๚
| ๒๑๏ ฝ่ายพวกกองทัพพม่ายิ่ง | อนุศรธประวิง |
| ไย่จะยุดนิ่ง | ไฉนการ ฯ |
| ๏ จำนักอำนวยนราบาล | และชนมรสถาน |
| เกลื่อนพลาญดู | อนาถดาษ ฯ |
| ๏ จองไทยจำจ่ายพม่ายาตร | กพหลยยุบาท |
| ให้คคลาคลาศ | ณเวียงใน ฯ |
| ๏ พลางเกณฑ์กันอลวนไป | บริหรชนไพร่ |
| ห่อนบทันได้ | จะไคลคลา ฯ |
๏ สุรางคณางค์ ๚
| ๒๘๏ ฝ่ายกองทัพไทย | |
| โกษาสั่งให้ | ยกหนุนเติมมา |
| เข้าหักยื้อค่าย | ปีนป่ายปการ์ |
| จำทับโกลา | หลลั่นบันฦๅ ฯ |
| ๏ ส่วนพระยาราม | |
| บได้ครั่นคร้าม | ต้องจำชำงือ |
| ยลเมฆอากาศ | ปลาดโดยชื่อ |
| รู้เจนเช่นถือ | โดยศุภนิมิตร์ ฯ |
| ๏ โอมอ่านพระมนตร์ | |
| เครื่องผูกพันธ์ตน | ลุ่ยหลุดตามจิตต์ |
| แล่นไล่เข่นฆ่า | พม่าไกล้ชิด |
| แล้วตัดไทยติด | สิบนายพ้นไป ฯ |
| ๏ ชนทัศจึงคาศ | |
| ทั้งท่านสีหราช | เข้ากลุ้มชิงไชย |
| อาวุธข้าศึก | ประหารมันไซร้ |
| เหล่าพวกพลไทย | ไล่รุกบุกบัน ฯ |
| ๏ บ้างหนีทิ้งค่าย | |
| บ้างต่อบ้างตาย | สับสนพัลวัน |
| พม่าแตกยับ | แม่ทัพก็พลัน |
| ถึงแก่ชีวัน | เสียค่ายทั้งมวญ ฯ |
| ๏ พวกไทยชนะ | |
| กวาดครัวอังวะ | มาได้ตามควร |
| พลไทยคุมไป | ส่งไว้ที่จวน |
| แม่ทัพประมวล | แต่งศุภสารา ฯ |
| ๏ โกษาธิบดี | |
| ให้ชวพาชี | ขี่ควบรีบมา |
| แจ้งข่าวเดโช | มีไชยคืนมา |
| ได้เครื่องศาสตรา | พม่าชเลย ฯ |
| ๏ ในวันเดียวนั้น | |
| มาใช้คลาดกัน | สามนาฬิกาเลย |
| เถรเจ้ายังอยู่ | ทูลความตามเคย |
| ทรงทราบสเบย | พระราชหฤทัย ฯ |
| ๏ สรรเสริญครูเจ้า | |
| ว่าดูบเดา | หาผู้เสมอไม่ |
| ถวายไตรรางวัล | เปนบำเหน็จไป |
| เสร็จแล้วให้ไคล | กลับยังอาราม ฯ |
| ๏ ผู้ถือใบบอก | |
| ทั้งสองกองนอก | พระราชทานตาม |
| เงินทองสิ่งส่วน | สมควรแต่ความ |
| ชอบการสงคราม | ชนนำสารา ฯ |
| ๏ แล้วตรัสให้กลับ | |
| ไปยังกองทัพ | ท่านเจ้าพระยา |
| ฝ่ายท่านแม่ทัพ | มีใจหรรษา |
| ได้ค่ายพม่า | รักษามั่นคง ฯ |
๏ อินทรวิเชียรฉันท ๚
| ๑๑๏ ขัษนั้นบุรีอัง | วะก็เกิดวิบัติยง |
| อาหารก็น้อยลง | จะแสวงก็ขาดแคลน ฯ |
| ๏ ชาวเมืองเสาะหายาก | ถวิบากก็เหลือแสน |
| ในเขตณท้าวแดน | พลไทยก็กันดาร ฯ |
| ๏ ไม่พอจะแจกจ่าย | บรินายทวยหาญ |
| คอยคอยก็ครันนาน | จะประลองก็เปล่าดาย ฯ |
| ๏ ทวยไทยก็โดยพลัน | จรคัลก็ถึงค่าย |
| โกษาพระยานาย | ก็กระดกตระหนกความ ฯ |
| ๏ เสียใจบสมจิตต์ | ธก็คิดอุบายตาม |
| จำให้พม่าคร้าม | กลคลาดขยาดกล ฯ |
| ๏ นายทัพก็เห็นชอบ | ชรบอบนุศาส์นสนธิ์ |
| โกษาธสั่งชน | รรจเรขลิขิตเขียน ฯ |
| ๏ สารสั่งแสดงอรรถ | นุประวัตธจำเนียน |
| ขอล่านุพาเหียร | ชรถ้อยฉบับมี ฯ |
๏ วสันตดิลกฉันท ๚
| ๑๔๏ ในศุภศาสนวรา | บรินายมนตรี |
| ดังจักรประดิษฐ์ธรธุลี | บทเรศณุมณฑล ฯ |
| ๏ กรุงเทพทวาอธิบดี | ณสยามประชาชน |
| มายังณท่านนรพหล | บุระอังวะบวร ฯ |
| ๏ ด้วยเราลคึกดลถวัต | ชระบัตินิลาจร |
| อาษาพระภูธรนคร | จรยกนิกายพล ฯ |
| ๏ หมายตีบุรีนครอัง | วะถวายธบัตดล |
| ให้แผ่พระเกียรติฤสกล | วรเดชเกรียงไกร ฯ |
| ๏ พลทวยพม่าพยุหทัพ | และจะขับผจญไป |
| ซึ่งใครจะเรืองชยะกะใคร | ก็ปภัยบพรั่นกัน ฯ |
| ๏ ขัดสนเสบียงจรจะจ่าย | พลตายอนันต์ครัน |
| ครั้นเราจะล่าพยุหนั้น | บมิทันณรงค์รณ ฯ |
| ๏ เกลือกเกรงพระภูธรจะลง | ทุรโทษณแด่ตน |
| ตามอัยการบทวิจล | กลศึกนุเข็ดขาม ฯ |
| ๏ ขอท่านภะนายนิกรพล | อนุสนธิ์สดับความ |
| ออกยุทธนานุจรตาม | สรเหตุจะนูลไทย |
| ๏ นี่ช่างกะไรพลพม่า | บมิกล้าณชิงไชย |
| ขลาดดุจหญิงและฤไฉน | บมิใช่ทหารชาญ ฯ |
| ๏ จำเราจะล่าจรนุกลับ | เสาะเสบียงแลอาหาร |
| ทำนานุโพ้นดลประการ | ประไทยุมพลากร ฯ |
| ๏ เสร็จแล้วก็ใช่ชนพม่า | พชเลยนุถือจร |
| ให้ท้าวพระยาคณนิกร | ณนครภูกามมาน ฯ |
๏ ฉบงง ๚
| ๑๖๏ ฝ่ายเสนาสดับสาร | |
| บเอื้อในกาล | ชะรอยไทยประกอบกล |
| ๏ บตามบต่อตีพล | |
| ทวยไทยใส่กล | คคลาคคลาดกองโกรย ฯ |
| ๏ สุตคิดสุดแค้นหิวโหย | |
| พม่าอิดโรย | ก็ตั้งมั่นอยู่ในเมือง |
| ๏ มนตรีโกษาเคียดเคือง | |
| เคร่าคอยเนืองเนือง | บเห็นพม่าออกมา ฯ |
| ๏ จึงแต่งอีกฉบับสารา | |
| พจนพร้องกล่าวว่า | บรรดาส่ำม่านในเมือง ฯ |
| ๏ ทั้งนายและไพร่นองเนือง | |
| บห่อนจะเรือง | ฤทธิ์กล้าในการสงคราม |
| ๏ ล้วนแต่มีสันดานทราม | |
| หวาดหวั่นครั่นคร้าม | แท้ยามเฉกเช่นอิสัตรี ฯ |
| ๏ แต่ร้าวอนขอให้ตี | |
| ทัพเราเท่านี้ | เปนที่กำราบทำนูล ฯ |
| กระไรตัดไมตรีสูญ | |
| จงอนุกูล | ขะยมขอทูลลาจร ฯ |
| ๏ กลับเข้าสู่กรุงนคร | |
| เฝ้าไทบวร | สุดแต่จะโปรดปรานี ฯ |
| ๏ ส่งให้พม่าทันที | |
| เข้าไปบูรี | แจ้งข่าวแก่เจ้านคร ฯ |
| ๏ เสนาทราบสารลาจร | |
| เฝ้าองค์ภูธร | อังวะธิราชกรุงพาล๑ ฯ |
| ๏ หวั่นไหวหฤทัยแตดาร | |
| บออกรอนราญ | ตามสารโกษาส่งมา ฯ |
๏ วสันตดิลกฉันท ๚
| ๑๔๏ กัษนั้นบดีสุรพหล | มหิพลธศักดา |
| จึงจัดทหารสุรวรา | นรฤทธิเรืองไชย ฯ |
| ๏ สองหมื่นพหลพลนิกร | ธก็ผ่อนชเลยไคล |
| เม่งม่านทหารทุพลภัย | คชชาติและพาชี ฯ |
| ๏ ล่าล่องจเรทวิรวัน | จรจัลสดวกดี |
| เม่งม่านบหันพหลลี | บมิเต้าผจญผลาญ ฯ |
| ๏ ครั้นตรีทิวาปัจุศมัย | สุริยไสยอุทัยฉาน |
| ปฤกษาพระยาพลทหาร | ยุกระบัติและเกียกกาย ฯ |
| ๏ จำเราจะแต่งกลประกอบ | และจะลอบกระทำลาย |
| หมู่ม่านเตลงนิกรหลาย | สพินาศมลาญชนม์ ฯ |
| ๏ พวกสูจะเห็นกลไฉน | กลใดพิเศษกล |
| ขอท่านกระจ่างกิจยุบล | กลแจ้งแถลงตู ฯ |
๏ ฉบงง ๚
| ๑๖๏ ฟังพจนนายกผู้ | |
| นายกองคิดดู | ส่ำสมฤทัยด้วยกัน ฯ |
| ๏ จึงแจ้งแถลงโดยพลัน | |
| อกข้อยก็หัน | แม่นแท้แก่ท่านโดยตรง ฯ |
| ๏ กลนี้เปนเลศงวยงง | |
| ลวงล่อให้หลง | แล้วล้างชีวิตให้ราญ ฯ |
| ๏ ขอท่านจงทำบนาน | |
| พวกตูคอยผลาญ | หมู่ม่านให้ม้วยบรรไลย ฯ |
| ๏ บัดนั้นนายกฟังไข | |
| จึงเกณฑ์ทวยไทย | ภัยทัพนายกองเกียกกาย |
| ๏ ดูก่อนสูเจ้าทั้งหลาย | |
| หาเชื้อเพลิงราย | กองตามหลังค่ายรายเรียง ฯ |
| ๏ แล้วสูเร่งขนเสบียง | |
| โภชนของเลี้ยง | ออกเสียจากค่ายจงพลัน ฯ |
| ๏ เอาไปไว้ค่ายหลังตูนั้น | |
| เร่งเร็วให้ทัน | ในค่ำทิวาราตรี ฯ |
| ๏ แล้วสูจัดแจงกายี | |
| ปืนไฟพร้อมมี | ไปซุ่มไปซ่อนแอบแฝง ฯ |
| ๏ เมื่อใดเห็นเพลิงโพลงแรง | |
| จึงค่อยต่อแย้ง | ประหัดประหารลาญชนม์ ฯ |
| ๏ อีกพลสองหมื่นซ่อนกล | |
| เดิรทัพลับตน | ไปซุ่มสองข้างทางเวียง ฯ |
| ๏ แม้ยลเมงม่านเงียบเสียง | |
| ปลอมออกค่ายเคียง | เข้าหุ้มเข้าห้อมล้อมเอา ฯ |
| ๏ จับมัดตัดฉะเฉาะเกล้า | |
| สูอย่าใจเบา | จงทำตามสั่งแห่งตู ฯ |
| แม้ใครบมีใจสู้ | |
| แต่เราเปนผู้ | นายกประหารลาญชนม์ ฯ |
| ๏ จงเร่งรีบรัดจัดพล | |
| กอบการตามกล | ให้เสร็จสิ้นทุกประการ ฯ |
| ๏ บัดนั้นนายกองลนลาน | |
| เกณฑ์พลทวยหาญ | ขนเชื้อมากองเรียงราย ฯ |
| ๏ บ้างขนเสบียงวุ่นวาย | |
| จัดแจงแต่งกาย | พร้อมเครื่องอาวุธศาสตรา ฯ |
| ๏ ต่างต่างซุ่มซ่อนกายา | |
| สองหมื่นโยธา | ก็แซกก็แซงรายเรียง ฯ |
| ๏ แอบแฝงซุกซ่อนริมเวียง | |
| สงบเงียบเสียง | บอีงบอื้อสักคน ฯ |
| ๏ คอยให้สิ้นแสงสุริยน | |
| จะได้ทำกล | ตามคำนายกสั่งมา ฯ |
| ครั้นสุริยลับเวหา | |
| สองยามเวลา | โยธาก็จุดเพลิงพลัน ฯ |
| ๏ ปืนตึงปึงตังสนั่น | |
| ธุมาหมอกควัน | อัคคีก็โชติช่วงแดง ฯ |
| ๏ นพภางค์สว่างจ่างแสง | |
| พวกพลรบแฝง | ก็ซุ่มก็สอนซ่อนตน ฯ |
๏ สุรางคณางค์ ๚
| ๒๘๏ บัดนั้นพลเมือง | |
| บได้รู้เรื่อง | ว่าเขาทำกล |
| เห็นเพลิงสว่าง | กระจ่างเวหน |
| สำคัญว่าพล | กองทัพล่าไป ฯ |
| ๏ ต่างต่างลนลาน | |
| ด้วยอดอาหาร | กันดารหิวไส้ |
| บ้างฉวยหาบคอน | สัญจรเร็วไว |
| ชื่นชมหัวให้ | ยิ้มแย้มไปมา ฯ |
| ๏ เปิดประตูเมือง | |
| เมงม่านนองเนือง | เร่งรีบไคลคลา |
| เบียดเสียดเยียดยัด | แออัดหนักหนา |
| ออกจากภารา | ตั้งหน้าคลาไคล ฯ |
| ๏ ถึงประตูค่าย | |
| ชาวเมืองทั้งหลาย | วุ่นวายเข้าไป |
| ฝ่ายพวกพหล | ซุ่มตนอยู่ใน |
| ปล่อยปืนตับใหญ่ | ครื้นครื้นพร้อมกัน ฯ |
| ๏ ถูกพวกเมงม่าน | |
| ล้มดิ้นแดดาน | มลาญชีวัน |
| แขนขาดขาขาด | ดาษดื่นกว่าพัน |
| พวกพลไล่หั้น | กุมรัดมัดมา ฯ |
| ๏ คครื้นคเครง | |
| ล้มทับกันเอง | วิ่งเข้าภารา |
| ฝ่ายพวกพหล | ต้อนพลซ้ายขวา |
| สกัดเข่นฆ่า | ชีวาบันไลย ฯ |
| ๏ บ้างจับบ้างกุม | |
| เชือกมัดกันกลุ้ม | คุมเอาตัวไป |
| บ้างหนีซุ่มซ่อน | แอบนอนพุ่มไม้ |
| ซุกซ่อนซนไป | ร่ำไรโสกา ฯ |
| ๏ บ้างหนีเข้าเมือง | |
| โยธานองเนือง | หุ้มห้อมล้อมมา |
| ที่หนีรอดได้ | ดีใจนักหนา |
| วิ่งเข้าภารา | แข่งหน้าพัลวัน ฯ |
| ๏ ฝ่ายพวกน่าที่ | |
| ฟังเสียงโยธี | มะมี่สนั่น |
| ต่างต่างลนลาน | หับทวารพลัน |
| ลั่นกลอนเขื่อนขัน | ให้มั่นตรึงตรา ฯ |
| ๏ แล้วขึ้นน่าที่ | |
| ระวังไพรี | มิให้บีฑา |
| ฝ่ายพวกพหล | เกลื่อนกล่นเข้ามา |
| ปีนขึ้นปราการ์ | ต้านหน้าชิงไชย ฯ |
| ๏ บ้างยื้อบ้างแย้ง | |
| บ้างทิ่มบ้างแทง | โห่ลั่นหวั่นไหว |
| ชาวเมืองโปรยปราย | กรวดทรายลงไป |
| ต้องพวกทวยไทย | บได้รอา ฯ |
| ๏ หักเอาบได้ | |
| ชาวเมืองชิงไชย | ต้านไว้หนักหนา |
| เห็นเหลือกำลัง | ถอยหลังโยธา |
| ควบคุมพม่า | มัดมาหมื่นปลาย ฯ |
| ๏ สั่งท่านแม่ทัพ | |
| นายกองกำกับ | ขังไว้ในค่าย |
| ฝ่ายพวกชาวเมือง | แสนเคืองระคาย |
| พินาศฉิบหาย | มากมายเหลือตรา ฯ |
| ๏ ต่างตนร้องร่ำ | |
| กำสรวญครวญคร่ำ | ถึงญาติกา |
| ทุกบ้านทุกถิ่น | กินแต่น้ำตา |
| ง่วงเหงาเศร้าหา | โศการ่ำไร ฯ |
| ๏ ครั้งนั้นเม่งม่าน | |
| เคียดแค้นรำคาญ | เพียงเลือดตาไหล |
| เงียบเหงากำสรด | รทดฤทัย |
| ทั่วทั้งเวียงไชย | คร้ามไทยทุกคน ฯ |
| ๏ ต่างต่างเปนทุก | |
| บได้มีศุข | บสร่างทุกข์ทน |
| เงียบเสียบเงียบเสียง | เหมือนเวียงไพรสณฑ์ |
| ด้วยญาติของตน | พรัดพรากจากไป ฯ |
๏ อินทรวิเชียรฉันท ๚
| ๑๑๏ ครั้นรุ่งทิวาวัน | สุริยันธรำไพ |
| นพภางค์กระจ่างใส | ธวิสุทธิผ่องศรี ฯ |
| ๏ โกษาวราฤทธิ์ | ธิมหิศสุเมธี |
| จึงให้จเรกศรี | ศุภศาสน์ธเย้ยหยัน ฯ |
| ๏ ในลักษณสารา | ปรินายกานั้น |
| ถึงท่านณเผ่าพันธุ์ | อภิพงศมนตรี ฯ |
| ๏ ตัวท่านก็เปนใหญ่ | หฤทัยบปราณี |
| ปล่อยให้ทหารลี | ดลเขตณค่ายเรา |
| ๏ ส่ำม่านบเฉกเชื้อ | ทุรชาติโฉดเขลา |
| ล้วนโง่บมีเงา | ทรชาติสันดาน ฯ |
| ๏ ห่อนรู้ณไกกล | นรชนจะวายปราณ |
| จิตต์โมหะเผาผลาญ | บวิจารณะชิงไชย ฯ |
| ๏ ราลองคยดเล่ห์ | บคะเนฤทัยใน |
| ควรฤๅมลนให้ | สพินาศมลาญชนม์ ฯ |
| ๏ ชีวิตพลีกรรม์ | อุสุนั้นบเปนผล |
| ทวยหาญพิฆาฏพล | คณเราและเบื่อผลาญ ฯ |
| ๏ ด้วยเปนประเวณี | กรนี้ณก่อนกาล |
| เสียเล่ห์มลายราญ | ผิวชีพบันลัย ฯ |
| ๏ เราขออะภัยท่าน | และทหารณราไซร้ |
| อย่าโทมนัศนัย | มนะเคียดณราเลย ฯ |
| ๏ เราไซร้ก็จักกลับ | พลทัพและท่านเอ๋ย |
| จงเปรมกระมลเชย | ศุขนั้นณะก่อนมา ฯ |
| ๏ เสร็จศาสน์ผนึกใน | ธก็ให้ทหารพา |
| ชีชาติชเวคลา | จรดลกุรุงไกร ฯ |
| ๏ ให้นายทวารา | จรคลานิวัตไคล |
| พวกม่านทวารใน | ก็เสนอกะมนตรี ฯ |
๏ ฉบงง ๚
| ๑๖๏ ป่างม่านเสนาบดี | |
| แจ้งในสาส์นศรี | แม่ทัพทวยไทยให้มา ฯ |
| ๏ คิดแสยงแคลงคร้ามหนักหนา | |
| ฤทัยรอา | บอาจต่อต้านชิงไชย ฯ |
| ๏ ชวนกันปฤกษาคำใน | |
| ศาสน์ของทวยไทย | คิดเห็นเปนเล่ห์อุบาย ฯ |
| ๏ ครั้งก่อนลวงเรามากมาย | |
| ท่าทีจะผ่าย | ล่าล่องกองทัพกลับไป ฯ |
| ๏ ซุ่มซ่อนผ่อนปรนกลไก | |
| ล่อให้ตายใจ | ฝ่ายเราก็หลงลึงลาญ ฯ |
| ๏ บได้คเณในการ | |
| ปล่อยให้ส่ำม่าน | ทุ่มเทออกไปเมือบเมือง ฯ |
| ๏ ทวยไทยเข่นฆ่าตายเปลือง | |
| กุมไปนองเนือง | แล้วไล่ติดตามซ้ำเติม ฯ |
| ๏ พลไทยยลศึกหึกเหิม | |
| หวังจะประเดิม | ชิงไชยให้ได้โดยกล ฯ |
| ๏ หากว่าเราต้อนไพร่พล | |
| ปิดทวารบัดดล | ไว้ได้จึงไม่เสียที ฯ |
| ๏ มิหนำซ้ำให้ศาสน์ศรี | |
| บริภาสวาจี | ตัดพ้อล่อให้งวยงง ฯ |
| ๏ ครั้งนี้ถ้าแม้นเราหลง | |
| วังเวียงบคง | จะตั้งอยู่ยืดยาวนาน ฯ |
| ๏ ส่ำม่านพินาศแดดาน | |
| ชีวิตมลาญ | บ้านเมืองก็จักโรยรา ฯ |
| ๏ อย่าเลยตั้งรับดีกว่า | |
| อย่าให้เข้ามา | หักโหมโรมรุกรันทำ ฯ |
| ๏ ปรีกษาพร้อมแล้วเสร็จส่ำ | |
| จึงพากันนำ | สารถวายอังวะท้าวไทย ฯ |
| ๏ บัดนั้นนายกเรืองชัย | |
| ตระเตรียมพลไกร | คชอัศวเสร็จสรรพ์ ฯ |
| ๏ จึงให้เชียงใหม่เมืองนั้น | |
| ทัพรั้งหลังพลัน | ได้ฤกษ์ก็เลิกพลจร ฯ |
| ๏ ตามแนววิถีดงตอน | |
| เดิรทัพบหย่อน | ก็ลุหงษาวดี ฯ |
| ๏ ตั้งค่ายประทับโดยที่ | |
| ผ่อนพักโยธี | หยุดยั้งตั้งมั่นผ่อนปรน ฯ |
| ๏ ฝ่ายแสนท้าวทัพลาวพหล | |
| เดิรรั้งหลังพล | จึงคิดระแวงแกลนภัย ฯ |
| ๏ ปฤกษาส่ำพวกโดยนัย | |
| บัดนี้ทัพไทย | บได้นครเมืองม่าน ฯ |
| ๏ พากันล่าล่องลนลาน | |
| พวกเราจะต้าน | ทานทัพอังวะกลใด ฯ |
| ๏ เราพากันเมื้อเวียงไชย | |
| ผลูแบกเร็วไว | จะได้ดลเวียงราพลัน ฯ |
| ๏ ปฤกษาพร้อมแล้วจรจัล | |
| โดยผลูแบกนั้น | ก็หนีเข้าป่าดงดาน ฯ |
| ๏ กัษนั้นนายกผู้ชาญ | |
| แจ้งในข่าวสาร | ว่าแสนท้าวลาวหนีไป ฯ |
| ๏ พิโรธโกรธหนักคือไฟ | |
| น้อยหรือทำได้ | ส่ำพวกอ้ายสัตว์เดียรฉาน ฯ |
| ๏ แม้กูจับได้ประหาร | |
| ชีวิตมลาญ | ชนชีพให้ม้วยผุยผง ฯ |
| ๏ สั่งพระยากำแพงเรืองรง | |
| เดโชผู้ทรง | ฤทธิเลิศและศักดา ฯ |
| ๏ คุมพลสองหมื่นโยธา | |
| ตามกุมพระยา | แสนท้าวทัพลาวหนีไป ฯ |
| ๏ สั่งแล้วยกพลคลาไคล | |
| เดโชเกรียงไกร | ก็แยกโดยทางดงดอน ฯ |
๏ สุรางคณางค์ ๚
| ๒๘๏ บัดนั้นเมืองม่าน | |
| มนตรีทหาร | ส่ำม่านนิกร |
| ให้คร้ามขามไทย | บได้เดิรจร |
| ออกจากนคร | ไปหาอาหาร ฯ |
| ๏ บ้างอดบ้างยาก | |
| ทนทุกข์ลำบาก | แสนอยากแดดาน |
| ซูบผอมตรอมจิตต์ | ดังพิศปืนผลาญ |
| ส่ำพวกเมืองม่าน | รำคาญทุกข์ทน ฯ |
| ๏ เมื่อพลทัพไทย | |
| ล่าล่วงคันไล | เข้าในไพรสณฑ์ |
| ได้กว่าสิบวัน | บหันสักคน |
| บรู้เหตุผล | ว่าเปนกลใด ฯ |
| ๏ ต่อได้กึ่งมาศ | |
| จึงรู้ไทยคลาด | ยกโยธาไคล |
| บอาจเต้าตาม | ด้วยคร้ามทวยไทย |
| อั้นอ้นจนใจ | อยู่ในธานี ฯ |
| ๏ ฝ่ายข้างแสนท้าว | |
| ทัพพระยาลาว | ซึ่งแยกทางหนี |
| เร่งรีบพลจร | บผ่อนโยธี |
| ลุถึงบุรี | ประเทศเวียงไชย ฯ |
| ๏ พากันขึ้นเฝ้า | |
| กราบทูลไทท้าว | พระเจ้าเชียงใหม่ |
| ให้ทราบเหตุผล | ยุบลขานไข |
| ให้แจ้งฤทัย | สิ้นทุกประการ ฯ |
๏ วสันตดิลกฉันท ๚
| ๑๔๏ บัดนั้นพระยานครเชียง | สุตเสียงยุบลขาน |
| ภีตาตรดกอุระละลาน | ธประหว่าฤทัยหวาม ฯ |
| ๏ ความแกลนพระเจ้ารัตนอัง | วะประดังพหลตาม |
| มายังณเขตนครคาม | จะประหารมลาญชนม์ ฯ |
| ๏ จึงสั่งพระยาคณนิกร | จรจรธเตรียมพล |
| รักษาประการกรประกน | ปจนึกประจันบาล ฯ |
| ๏ สังกัดพหลพลนิกาย | จรรายนุปราการ |
| ส่ำสัตริยาวุทธประหาร | ปรปักษ์ปราไชย ฯ |
| ๏ สูอย่ากระทำกรประมาท | อริราชอริณภัย |
| ควบคุมทหารพหลไว้ | ประทะทัพณไทยหาญ ฯ |
| ๏ แสนท้าวพระยาสุตสดับ | วรรับวโรงการ |
| รีบเร่งจเรตุริตลาน | กรเตรียมพหลพล ฯ |
| ๏ รายรอบประการะนนุกิจ | นุประกอบประการกล |
| เสร็จสรรพยุทะนุพหล | อริรับณทัพไทย ฯ |
๏ ฉบงง ๚
| ๑๖๏ ฝ่ายพระยากำแพงเมืองไชย | |
| เดโชฤทธิไกร | รีบเร่งพหลพลตาม ฯ |
| ๏ ทวยไทยบได้เข็ดขาม | |
| บห่อนครั่นคร้าม | รีบตามเร่งเต้าไคลคลา ฯ |
| ๏ บทันแสนท้าวพระยา | |
| ที่ในมรรคา | ก็รีบก็เร่งพลไกร ฯ |
| ๏ โดยแถววิถีป่าใหญ่ | |
| ลุถึงเวียงไชย | ประเทศแสนหลวงพระยา ฯ |
| ๏ ยลพลบนที่ประการ์ | |
| คึกคักแน่นหนา | รายรอบทั่วขอบบุรี ฯ |
| ๏ พร้อมเครื่องศาสตรามูลมี | |
| รักษาน่าที่ | ทุกด้านทุกแหล่งตรวจตรา ฯ |
| ๏ ทวารปิดลั่นแน่นหนา | |
| โทท้าวพระยา | ก็รู้ว่าลาวแขงเมือง ฯ |
| ๏ ทั้งสองพระยาเคียดเคือง | |
| เดโชผู้เรือง | จึงตั้งค่ายล้อมภารา ฯ |
| ๏ โอบอ้อมล้อมไว้แน่นหนา | |
| เสร็จแล้วบัญชา | ให้แต่งลิขิตสนองถาม ฯ |
-
๑. ภาร ฯ ↩
