พระรถคำหวน
[๑]อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๑๏ สรวมชีพบังคมบาท | พระโลกนาถจอมโมลี |
| ขอจงเจริญศรี | ศรีสวัสดิกำจัดเข็ญ |
| ๒๏ ทั้งคุณพระธรรมเจ้า | มาปกเกล้าทุกเช้าเย็น |
| ทั้งพระภิกขุเป็น | ชิโนรสพระทศญาณ |
| ๓๏ จงรับประสานหัตถ์ | ซึ่งข้าทำนมัสการ |
| คุณครูผู้ชำนาญ | ชำนิกลอนสอนศิษย์มา |
| ๔๏ เชิญช่วยอำนวยสวัสดิ์ | ให้เจนจัดในอักขรา |
| ใช่เชื้อเนื้อเมธา | ทาสปัญญานั้นยังอ่อน |
| ๕๏ อ่านแล้วอย่าหยันเย้ย | ด้วยมิเคยคิดบทกลอน |
| เขินขาดคลาดอักษร | ช่วยแต่งเติมให้ปรีชา ๚ะ |
| ๖๏ ปางองค์พระทรงโฉม | พระรถโสมนัสสา |
| เชยชมภิรมยา | เสน่ห์น้องประคองนวล |
| ๗๏ คลึงเคล้าเฝ้าอิงแอบ | ถนอมแนบกระเษมสรวล |
| พิศลักขณานวล | สวาดิพี่มิรู้วาย |
| ๘๏ สองชมสองสมสวาดิ | วรราชเมรีสาย |
| สมรแม่มิให้ระคาย | ฤทัยท้าวเท่าใยยอง |
| ๙๏ บำรุงสวามี | สตรีใดเสมอสอง |
| หลงเชิงละเลิงปอง | นึกว่าท้าวจะเนานาน |
| ๑๐๏ องค์พระมหิษี | เมรีราชนงคราญ |
| ครั้นล่วงราตรีกาล | สุดามานนิทรารมย์ |
| ๑๑๏ ร่วมเรียงเคียงสัมผัส | สองกระษัตริย์กระเษมสม |
| ปวงนางถวายลม | รำเพยพัดเมื่อไสยา |
| ๑๒๏ ดาวเดือนก็เคลื่อนคล้อย | พาชีคอยสหัสสา |
| กระทืบเปรื่องกระเดื่องปรา | รภเพื่อจะเตือนองค์ |
| ๑๓๏ ปางองค์อิศรราช | สถิตอาสน์อันยรรยง |
| ยินเสียงสำเนียงจง | จิตแจ้งว่าอาชา |
| ๑๔๏ เร่งรนให้ดลสถาน | พระสงสารยุพาพะงา |
| จากเรียมจะเกรียมอา | รมณ์น้องจะหมองศรี |
| ๑๕๏ ยิ่งคิดยิ่งละห้อย | พระเศร้าสร้อยฤทัยทวี |
| รอรั้งดังหนึ่งชี | วิตม้วยด้วยดวงสมร |
| ๑๖๏ คิดถึงองค์บังเกิดเกศ | เพราะเหตุมีพี่จึ่งจร |
| ตื่นขึ้นแม่จักรอน | รันทรวงไห้ไม่วายวัน |
| ๑๗๏ พระเปลื้องสะพักทรง | เปลี่ยนกับองค์เจ้าจอมขวัญ |
| เขนยข้างค่อยวางพลัน | ให้แนบน้องประคองเคียง |
| ๑๘๏ แทนองค์พระทรงสวัสดิ์ | จอมกระษัตริย์จะจากเวียง |
| พิศพักตร์สุดาเพียง | อุระท้าวจะร้าวราน |
| ๑๙๏ เจ็บดุจดังศร | พระสี่กรประหารผลาญ |
| อกโอ้อาลัยลาญ | เทวษพี่นิราศา |
| ๒๐๏ ยินเสียงดุเหว่าแว่ว | ทั้งไก่แก้วก็ตื่นตา |
| ขันเร่งพระสุริยา | เกือบล่วงราษราตรี |
| ๒๑๏ จุมพิตทั้งนิทรา | มิใคร่คลาคลาดจากศรี |
| อาดูรแม่อยู่จงดี | สมรพี่นี้เนาสถาน |
| ๒๒๏ ก่อนเถิดอย่าเกรียมกรม | ครองสนมศฤงคาร |
| เรียมไปใจหนึ่งปาน | เมรุทุ่มมาทับทรวง |
| ๒๓๏ มิ่งม้าอาชาชาติ | เห็นอิศรราชเธอหนักหน่วง |
| คอยค้อยเวลาล่วง | อโณทัยที่ไขแสง |
| ๒๔๏ ดูเถิดพระปิ่นปัก | มาหลงรักไม่เคลือบแคลง |
| ขัดใจพาชีแผลง | อานุภาพกระทืบโครม |
| ๒๕๏ กึกก้องร้องสนั่น | ยินถึงกรรณพระทรงโฉม |
| เตือนให้ฤทัยโทม | นัสนักรื้อหักใจ |
| ๒๖๏ จะหลงอยู่เช่นนี้ | พระชนนีจะทำไฉน |
| โอ้อกนิราไกล | นิราศรักจำหักหวง |
| ๒๗๏ ขืนดำรงปลดห่อโอสถ | อีกกำพตแลห่อดวง |
| เนตรแม่ป้ามะนาวม่วง | ทั้งสองพวงได้โดยหมาย |
| ๒๘๏ เสร็จสมอารมณ์มาด | จึงจากอาสน์วิเชียรฉาย |
| องค์อ่อนระทวยกาย | คิดถึงสายสวาดิเรียม |
| ๒๙๏ รํ่าร่ำจะใคร่กลับ | ให้วาบวับฤทัยเกรียม |
| ผู้ใดเศร้าไม่เท่าเทียม | อุระพี่ที่ไห้หวน |
| ๓๐๏ เสด็จดลยังโรงราช | อาชาชาติก็เชิญชวน |
| เรืองรองแสงทองจวน | อรุณรุ่ง ณ รังสี |
| ๓๑๏ น้อยฤๅบาทยุคล | มากังวลด้วยเทพี |
| ไม่คิดถึงชนนี | ธิราชท้าวจะคอยหา |
| ๓๒๏ ไม่เสด็จจงยับยั้ง | ข้านี้หวังจะทูลลา |
| ไปก่อนอยู่เป็นผา | สุกสวัสดิ์เสวยรมย์ |
| ๓๓๏ ท้าวฟังพาชีประชด | พระทรงยศกระมลกรม |
| เจ็บจากเพราะจากสม | ไม่ถือถ้อยคำพาชี |
| ๓๔๏ เมียงเมิลพระนัยน์ค้อน | สะท้อนถอนฤทัยทวี |
| สถิตหลังพาชีลี | ลาศลิ่วอำพรเพียง |
| ๓๕๏ ยลวังนิเวศสวาดิ | นิราศร้างบำเรอเรียง |
| ขนิษฐ์เอยพี่เคยเคียง | อุระน้องประคองขวัญ |
| ๓๖๏ พระยาสินธพชาติ | ก็เผ่นผงาดระเห็จหัน |
| เหิรหาวพ้นเขตขัณ | ฑเสมาถึงป่าเนิน |
| ๓๗๏ ข้ามห้วยละหานเหว | ถึงปล่องเปลวสิงขรเขิน |
| สัตตภัณฑ์บรรพตเถิน | ไศลลาดสะอาดตา ๚ะ |
| ๓๘๏ ปางอิศราพงศ์ | ชักม้าลงที่เชิงผา |
| หอมหวนลำดวนป่า | ทัศนาตระลึงหลง |
| ๓๙๏ แม้นแม่มาด้วยพี่ | จะชวนชี้ให้ชมดง |
| มะลิวัลย์พันประยงค์ | เห็นกาหลงพี่หลงหา |
| ๔๐๏ หลงไห้ไม่วายเทวษ | หอมดอกเกดแก้วจำปา |
| กุหลาบเทศก็กลิ่นสา | หัสยั่วให้เรียมตรอม |
| ๔๑๏ อบเชยเหมือนเชยศรี | เปรียบพี่เชยสวาดิถนอม |
| อัมพาพี่พาจอม | สนมนาฏประพาสสวน |
| ๔๒๏ เคลิ้มไคล้นัยน์เนตร | กรมเทวษฤทัยครวญ |
| พิศทรงอนงค์นวล | ยังติดในนัยนา |
| ๔๓๏ เคลิ้มแว่วเหมือนแก้วเนตร | เยาวเรศแม่ตามมา |
| เหลือบเหลียวพระพักตร์หา | ไม่ยลมิ่งอนงค์ยง |
| ๔๔๏ ยิ่งหอมกลิ่นสไบบาง | พระน้องนางที่เคยทรง |
| เปลื้องเปลี่ยนจากโฉมยง | ไม่รู้องค์ยังนิทรา |
| ๔๕๏ ได้ชมพลางต่างขนิษฐ์ | ไม่วายคิดถวิลหา |
| แม่ตื่นขึ้นจะอาทวา | เทวษไห้ไม่วายครวญ |
| ๔๖๏ ทวีทุกข์ทุกคํ่าเช้า | จะโศกเศร้าฤทัยหวน |
| เสียศรีสลดนวล | เพราะพี่นี้นิราไกล |
| ๔๗๏ เราสองเคยปองสร้าง | เวราปางจะทำไฉน |
| นุชแม่ไม่เห็นใจ | ว่าพี่นี้แกล้งหนีจร |
| ๔๘๏ จะพิโรทพิไรเรียม | จักกรอมเกรียมฤทัยถอน |
| ก่นกินแต่อาวรณ์ | สมรไห้ไม่วายวัน |
| ๔๙๏ ใครหนอจะช่วยปลอบ | ให้ชื่นชอบกระเษมสันต์ |
| คลายทุกข์ที่รุมรัน | ขวัญเนตรพี่พี่จากมา |
| ๕๐๏ ม้ามิ่งอันยิ่งยง | นิ่งฟังองค์เธอโศกสา |
| หัสเหลือจะคณนา | อัศวาก็ทูลพลัน |
| ๕๑๏ ข้าแต่พระทรงโฉม | ไยเฝ้าโทรมนัสศัลย์ |
| เชิญสดับคดีอรร - | ถฟังข้าอาชาทูล |
| ๕๒๏ ใช่ไปจะไม่กลับ | เมื่อทุกข์ดับอุราพูน |
| ชนนีเพียงจักสูญ | ด้วยศัตรูคอยปองผลาญ |
| ๕๓๏ รีบเสด็จดลชนนีนาฏ | ละนิราศสำเร็จการ |
| สนองคุณได้คืนผ่าน | พิภพสบกระเษมสม |
| ๕๔๏ แล้วจึงบังคมบาท | ชนกนาถมาตุรงค์ |
| ไทท้าวก็คืนคง | อนุญาตประสาทจร |
| ๕๕๏ หนึ่งข้าจะพาท้าว | มาคลึงเคล้าภิรมย์สมร |
| โลมขวัญนุชอร | ดุจดังพระทัยหมาย |
| ๕๖๏ ปลอบพลางทางพาชี | เร่งเหาะหนีรีบผันผาย |
| เห็นเขาวิเชียรพราย | ดูลดหลั่นเป็นชั้นเชิง |
| ๕๗๏ ภูมิเขาลำเนาพฤกษ์ | งามพิฦกชะวากเวิ้ง |
| ร่มรื่นที่พื้นเพิง | ชะงำเงื้อมชะง่อนผา |
| ๕๘๏ ควรที่จะผ่อนพัก | ให้จอมจักรเธอค่อยคลา |
| คลายครวญรัญจวนหา | จึงพาพระเสด็จดล |
| ๕๙๏ ทูลพลางทางอาชา | ก็ลงมาจากอัมพล |
| ประทับที่คิรีบน | บรรพตให้ ธ เปรมปรีดิ์ ๚ะ |
| ๖๐๏ ปางนั้นอนงค์นาฏ | วรราชเมรี |
| ห่อนรู้สึกสมประดี | ว่าภรรดานิราสมร |
| ๖๑๏ เอองค์ลงหลับสนิท | สถิตที่แท่นบวร |
| เดือนดาวดารากร | ก็เลือนลับโพยมาน |
| ๖๒๏ เสียงฆ้องประโคมวัง | ระฆังพลอยสนั่นหวาน |
| ไก่แก้วยิ่งขันขาน | กระพือเร้าเร่งรีบรน ๚ะ |
ฉบัง กาพย์ ๑๖
| ๖๓๏ ชายาพลิกกายาฉงน | แปรพระพักตร์ยล |
| ห่อนพบบพิตรภรรดา | |
| ๖๔๏ เห็นแต่เขนยแทนราชา | ทั้งพระภูษา |
| เปลี่ยนไว้ก็น่าอัศจรรย์ | |
| ๖๕๏ เอ๊ะผิดประหลาดหลากครัน | ไม่ทราบเหตุอัน |
| ท้าวเธอเสด็จแห่งใด | |
| ๖๖๏ ชะแง้หาพระผู้ไกร | วาบหวามฤทัย |
| รันทดเทวษรุมทรวง | |
| ๖๗๏ ครั้งนี้มีทุกข์ใหญ่หลวง | เหมือนใครเด็ดดวง |
| ชีวิตให้ปลิดจากกาย | |
| ๖๘๏ ควรฤๅหลงเล่ห์ลมชาย | อัสสุชลพร่างพราย |
| ย้อยหยดรันทดระทวยทรง | |
| ๖๙๏ เพราะพระยอดเสน่ห์เอองค์ | จากเนื้อนวลประจง |
| จืดจางร้างรสไมตรี | |
| ๗๐๏ พระมิได้เอื้อเฟื้ออาลัย | จึ่งมาเกลียดไกล[๒] |
| ผู้ข้าอันรองบทมาลย์ | |
| ๗๑๏ ครวญพลางนางเสด็จบนาน | จากแท่นสุรกาญ |
| จนามณีเรืองไร | |
| ๗๒๏ แหวกหว่างวิสูตรสองไข | จึ่งเสด็จครรไล |
| ถึงฉากวิเชียรชั้นกลาง | |
| ๗๓๏ พระสนมก้มเกล้าเบญจางค์ | แสนสาวสุรางค์ |
| คอยตรับรับราชเสาวนีย์ | |
| ๗๔๏ ปางปิ่นขัตติยราชเมรี | โศกเศร้าสลดศรี |
| มิใคร่จะเยื้อนพจนา | |
| ๗๕๏ จำใจจำออกวาจา | กับสนมในปรา |
| สาทแจ้งรหัสเหตุผล | |
| ๗๖๏ บัดนี้สมเด็จภูวดล | เราคิดฉงน |
| ไสยาสน์ปราสาทหลากหาย | |
| ๗๗๏ นางใดใครรู้เงื่อนสาย | อย่าอำคำขยาย |
| นุสนธิ์ให้สิ้นสงสัย | |
| ๗๘๏ ปวงนางบริรักษ์ตกใจ | รับพจนาไข |
| น้อมเกล้าประณตทูลสาร | |
| ๗๙๏ คืนนี้ในราตรีกาล | ย่ำสนธยานาน |
| ข้าบาทยินเสียงอาชา | |
| ๘๐๏ รนร้องกึกก้องดังปรา | กฏยิ่งสหัสา |
| เพียงโรงจะทรุดทำลาย | |
| ๘๑๏ เล่ห์กลพาชีแยบคาย | แกล้งส่งเสียงถวาย |
| เหมือนทูลให้เธอคืนสถาน | |
| ๘๒๏ ป่างองค์เยาวยอดนงคราญ | ครั้นได้สดับสาร |
| พวกนางบริรักษ์ทูลสนอง | |
| ๘๓๏ เคลือบแคลงฤทัยตริตรอง | พักตร์เผือดหม่นหมอง |
| จึ่งตรัสสุนทรอ่อนหวาน | |
| ๘๔๏ ข้าแต่แม่เจ้าอย่านาน | แสวงหานฤบาล |
| ให้พบพระยอดยศยง | |
| ๘๕๏ แม้ท้าวเธอต้องประสงค์ | สนมใดแล้วคง |
| เห็นองค์พระปิ่นโมลี | |
| ๘๖๏ อย่าให้เคืองเบื้องบทศรี | หนึ่งโรงพาชี |
| ที่เคยประพาสนิรันดร์ | |
| ๘๗๏ เร็วเถิดสาวใช้รายกัน | หาองค์ทรงธรรม์ |
| ธิราชผู้เรืองเดชา | |
| ๘๘๏ กิตติศัพท์นั้นอย่าให้ปรา | กฏแจ้งครหา |
| นินทาจะมาแปมปน | |
| ๘๙๏ เที่ยวไปทั่วในปรางค์พิมล | แม้นแจ้งยุบล |
| ยลแล้วจงเร่งกลับมา ๚ะ |
สุรางคนางค์ กาพย์ ๒๘
| ๙๐๏ ปวงนางสดับพจน์ | |
| น้อมเกล้าประณต | ต่างคนคลายคลา |
| จุดเทียนสอดส่อง | ชั้นช่องมณฑิรา |
| ทุกห้องสนมหา | แห่งใดห่อนเห็น |
| ๙๑๏ บพบพงศ์กระษัตริย์ | |
| เที่ยวทั่วจังหวัด | นิเวศวังเวณ |
| ค้นคว้าหาจบ | จนโรงคเชนทร์ |
| โรงรถราชเยนทร์ | ทบทวนป่วนหา |
| ๙๒๏ ม้ามิ่งยิ่งยง | |
| พาหนะพระองค์ | ผู้ทรงอิศรา |
| หายสูญไม่เห็น | หนแห่งใดนา |
| ฤๅหนึ่งอัศวา | พาท้าวแรมสูญ ๚ะ |
ฉบัง กาพย์ ๐๖
| ๙๓๏ นางผู้รับสั่งอาดูร | ความทุกข์เพียบพูน |
| สุดรู้สุดฤทธิ์จิตจน | |
| ๙๔๏ ความยากครั้งนี้ถึงตน | คงจะเอาพนสณฑ์ |
| เป็นที่คฤหาอาศัย | |
| ๙๕๏ ปรึกษาเสร็จพร้อมยอมใจ | พอแสงอโณทัย |
| สว่างพ่างพี้นอัมพร | |
| ๙๖๏ ปวงนางต่างกลับยังสมร | น้อมเกล้าถวายกร |
| บ้างข้อนอุรารำพัน | |
| ๙๗๏ แม่มิ่งมงกุฎสาวสรร | แต่นี้นิรัน |
| รันดรจะข้อนทรวงโทรม | |
| ๙๘๏ เพราะพระปิ่นภพร้างโฉม | ตั้งแต่เศร้าโทรม |
| นัสจะเนืองนองชล | |
| ๙๙๏ ข้าบาทตามเจ้าจอมสกล | พระรถนฤมล |
| ทราบว่าอาชาพาจร | |
| ๑๐๐๏ จากพระนิเวศรังสมร | พ้นเขตพระนคร |
| สุดสิ้นความคิดติดตาม ๚ะ |
อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๑๐๑๏ ปางปิ่นสนมนาฏมหิษี | เมรีราชนงราม |
| ฤทัยให้วาบหวาม | เสียวซ่านละลานดวงแด ๚ะ |
ฉบัง กาพย์ ๑๒
| ๑๐๒๏ ควรพระปิ่นปักห่างแห | พาชีกอแก |
| แค่นแคะทูลเสนอให้เธอหนี | |
| ๑๐๓๏ แต่ก่อนย่อมทรงพระปรานี | แก่ข้าเมรี |
| ที่เป็นบริจาพระภูธร | |
| ๑๐๔๏ ควรฤๅปลูกรักรักรอน | รักเรรวนจร |
| เจ็บรักเจ็บจากยากเย็น | |
| ๑๐๕๏ เจ็บน้องนองน้ำตากระเด็น | พระไม่เล็งเห็น |
| สำหรับจะรับอัประมาณ | |
| ๑๐๖๏ น้องท้าวแปรพักตร์ประปราน | เหลือบเหลียวนิ่งนาน |
| ไม่ยลดวงเนตรห่อยา | |
| ๑๐๗๏ อีกไม้กำพดฤทธิปรา | กฏยิ่งคณนา |
| เป็นของวิเศษปราบณรงค์ | |
| ๑๐๘๏ ที่เธอต้องพระประสงค์ | ได้โดยจำนง |
| จำนองต้องการจึ่งมา | |
| ๑๐๙๏ เสร็จดังมโนรถปรารถนา | อกโอ้อนิจจา |
| พระจึ่งนิราแรมเมือง | |
| ๑๑๐๏ อัสสุชลล้นไหลนองเนือง | ได้ความแค้นเคือง |
| อุระปิ้มป้ำทำลาย | |
| ๑๑๑๏ ชะกลซ้อนกลกลชาย | หวานนักพลันหาย |
| หน่ายรักแหนงรสไมตรี | |
| ๑๑๒๏ ได้คิดผิดแล้วเสียที | เสียเชิงภูมี |
| เสียชั้นเสียชื่อฦๅชา | |
| ๑๑๓๏ ทะนงจิตคิดว่าภรรดา | เหมือนหนึ่งมหา |
| มกุฎกรอบเกล้าเมรี | |
| ๑๑๔๏ สู้บำรุงเบื้องบทศรี | ขออะไรห่อนมี |
| ให้ท้าวพิโรธเคืองคำ | |
| ๑๑๕๏ ทั้งนี้ชะรอยเวรกรรม | หนหลังได้กระทำ |
| แค้นอายไม่วายทวีครวญ | |
| ๑๑๖๏ อิดโรยโดยทรงกำสรวล | กำสรดสลดนวล |
| วรพักตร์เผือดผิวมังสา | |
| ๑๑๗๏ ชาเยศเทวษโอ้อาทวา | ไม่เสวยพระกระยา |
| หารเลยเลยละสระสรง | |
| ๑๑๘๏ สุคันธรสเคยทรง | ห่อนเจตนาจง |
| จิตมุ่งพระยอดเสน่ห์นาง | |
| ๑๑๙๏ เพราะเจ้าจอมกระษัตริย์เลิศปาง | ทิ้งให้น้องหมาง |
| นิราศร้างแรมชนม์ | |
| ๑๒๐๏ ครวญพลางวรนาฏนิฤมล | ทุ่มทิ้งกายสกนธ์ |
| ที่บนแท่นแก้วจำรูญ | |
| ๑๒๑๏ อัสสาวสาสสิ้นสูญ | พระชนมายูร |
| ซวนซบสลบแดยัน | |
| ๑๒๒๏ นางสนิทเสนอสนองจอมขวัญ | ตกใจช่วยกัน |
| เข้ากลุ้มรุมรอบวรกาย | |
| ๑๒๓๏ อยู่งานเท่าไรห่อนคลาย | ปวงนางทั้งหลาย |
| ระทดระทวยงวยงง | |
| ๑๒๔๏ พระยอดอดิเรกเอกองค์ | ควรแลฤๅมาปลง |
| ชีวันไม่ทันพริบตา | |
| ๑๒๕๏ แม่มิ่งเมืองมารมรณา | เพราะพระภรรดา |
| นิราศร้างห่างโฉม | |
| ๑๒๖๏ ด้วยความรสรักหักโทม | นัสแน่ระโบม |
| พระทรวงระลวงระลุงลาญ | |
| ๑๒๗๏ สุดสิ้นชีวังสังขาร | ข้าเบื้องบทมาลย์ |
| บทเรศประเวศสวรรคา | |
| ๑๒๘๏ ละนางบริรักษ์ซ้ายขวา | โภไคศวรรยา |
| มิได้อาลัยไอศูรย์ | |
| ๑๒๙๏ สมบัติวัตถารังกูร | นพรัตน์มองมูล |
| น้องท้าวมิได้อินัง | |
| ๑๓๐๏ ทิ้งข้าบาทไว้ ณ ภายหลัง | แม่จอมนิเวศวัง |
| อัคเรศสิ้นชีพวางวาย | |
| ๑๓๑๏ พระสนมทุกกรมฟูมฟาย | ชลนานองสาย |
| ไม่เว้นทุกหน้านารี | |
| ๑๓๒๏ ร่ำรักองค์พระมหิษี | หมายพึ่งธุลี |
| แต่นี้แลลับนับวัน | |
| ๑๓๓๏ เสื่อมสูญความสุขเกษมสรรพ์ | ระทมทุกขนิรัน |
| รันดรห่อนเห็นวิมลมาลย์ | |
| ๑๓๔๏ บ้างเชิญพระสุคนธ์บนพาน | คันธรสหอมหวาน |
| มาสรงพระพักตร์เทพินทร์ | |
| ๑๓๕๏ ชุ่มชื่นรื่นรสรวยริน | องค์พระยุพิน |
| ค่อยได้สติคืนคง | |
| ๑๓๖๏ หิวกระหายคลายทรวงง่วงงง | ผินพักตราทรง |
| ดำรงยุรยาตรจรจรัล | |
| ๑๓๗๏ เสด็จออกพระแกลหน้าบัญ | ชรเยี่ยมพักตร์ผัน |
| ชำเลืองเนตรทอดทัศนา | |
| ๑๓๘๏ ปวงข้าราชการเสวกา | มิได้ขาดหน้า |
| พรั่งพร้อมน้อมเกล้าชุลี | |
| ๑๓๙๏ ปางองค์มงกุฎกระษัตรีย์ | ปิ่นพิภพอสุรี |
| เมรีเลิศลักขณานาง | |
| ๑๔๐๏ สลดศรีฉวีเศร้าหมองหมาง | ดำรัสตรัสพลาง |
| ถามพระโหราพยากรณ์ | |
| ๑๔๑๏ ท่านจงดูให้แน่นอน | จะตามอดิศร |
| โชคไชยจักได้วันใด | |
| ๑๔๒๏ พระโหรรับเสาวนีย์ไข | คูณหารบัดใจ |
| สอดใส่ไส้พระชันษา | |
| ๑๔๓๏ ราหูมาเกาะลัคนา | แม้นจะกรีธา |
| นิกรจะได้ร้อนรน | |
| ๑๔๔๏ รู้เสร็จทูลนาฏนิฤมล | อย่าจากจรดล |
| นิเวศเวียงวังสถาน | |
| ๑๔๕๏ พระแม่จะถึงแก่กาล | ชีพจักแหลกลาญ |
| มิได้กลับเมืองเคืองเข็ญ | |
| ๑๔๖๏ จะมีแต่ความยากเย็น | ฟังข้าผู้เป็น |
| รองบาทใต้เบื้องธุลี | |
| ๑๔๗๏ แต่เติมได้ทูลบทศรี | องค์พระเทพี |
| มิเชื่อนี่เนื้อเวรหลัง | |
| ๑๔๘๏ น้องท้าวครั้นได้สดับฟัง | ฤทัยหมายหวัง |
| มานะสตรีทวีอาย | |
| ๑๔๙๏ อยู่ไยในเมืองเคืองระคาย | เชิดชื่อฦๅขจาย |
| กระจุยกระจรห่อนควร | |
| ๑๕๐๏ ครหานินทาแย้มสรวล | ด้วยเราใจด่วน |
| จะยลหน้าใครเต็มตา | |
| ๑๕๑๏ สู้ตายวายชีพดีกว่า | จักครองชีวา |
| ไว้ใยให้คนดูแคลน | |
| ๑๕๒๏ ซ่อนโศกในพักตร์เหลือแสน | วายชนม์พ้นแดน |
| อย่าให้ใครหยามความสูญ | |
| ๑๕๓๏ ระทมทุกข์ทุกข์ยิ่งเพียบพูน | พธูท้าวอาดูร |
| ปานปูนทำลายวายสกนธ์ | |
| ๑๕๔๏ เสาวนีย์ให้จัดพหล | สิทธิกรรม์นายพล |
| หน้าพยุหบาตรยาตรา | |
| ๑๕๕๏ ตามองค์พระรถยศปรา | กฏเกียรติกรีธา |
| ให้ทันที่ท้าวจรลี | |
| ๑๕๖๏ อันว่าม้ามิ่งตัวดี | ให้พวกอสุรี |
| กินเล่นเป็นภักษาหาร | |
| ๑๕๗๏ ท่านจงรีบเร่งอย่านาน | เชิญพระภูบาล |
| พิภพมิ่งมไหศวรรย์ | |
| ๑๕๘๏ มาครอบครองเกล้ากุมภัณฑ์ | อย่าให้ทรงธรรม์ |
| ขุ่นเคืองเบื้องบาทยุคล | |
| ๑๕๙๏ สิทธิกรรม์รับสั่งจรดล | ออกมาจัดพหล |
| ในหน้าพระลานทันที | |
| ๑๖๐๏ จึ่งพิฆาตกลองไชยเภรี | อสูรยักษี |
| ได้ยินก็รีบเร็วมา | |
| ๑๖๑๏ ต่างตนต่างแผลงฤทธา | กึกก้องพสุธา |
| สุริยามืดคลุ้มชอุ่มแสง | |
| ๑๖๒๏ ขมุกขมัวทั่วภพขนแสยง | กลัวฤทธิกำแหง |
| อานุภาพเคยปราบณรงค์รณ | |
| ๑๖๓๏ ใจเหี้ยมจิตหาญทานประจญ | บ้างเหาะเหิรบน |
| อากาศกัมปนาทฤทธิปรา | |
| ๑๖๔๏ บ้างเดินพ่างพื้นพสุธา | เขี้ยวโง้งปากอ้า |
| ลูกตาดังดวงสุริย์ศรี | |
| ๑๖๕๏ สิบสมุทรแต่หมู่โยธี | เพียบพื้นธรณี |
| อยู่ที่พระลานพร้อมกัน | |
| ๑๖๖๏ นายพลจัดพวกพลขันธ์ | ถือธงสำคัญ |
| นำหน้าดำเนินเดินดง | |
| ๑๖๗๏ ซ้ายขวาหน้าหลังล้อมวง | เตรียมราชรถทรง |
| เทียมด้วยเลียงผาผันผยอง | |
| ๑๖๘๏ ชันหูชูหางเรืองรอง | ย่างย่ำลำพอง |
| ประทับกับเกยรัตนา | |
| ๑๖๙๏ รับเสด็จอัคเรศชายา | สิทธิกรรม์เสวกา |
| ก็ทูลฉลองโดยควร | |
| ๑๗๐๏ จัตุรงคเสร็จแล้วในกระบวน | จะควรมิควร |
| จงทราบละอองบทมาลย์ ๚ะ |
อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๑๗๑๏ ปางพระมหิษี | เมรีปิ่นยุพาพาล |
| ยินพจน์นุสนธิ์สาร | สิทธิกรรม์มากราบทูล |
| ๑๗๒๏ ว่าพร้อมพยุหบาตร | พระเยาวราชยิ่งอาดูร |
| จะตามนเรนทร์สูร | ธิเบศท้าวสถิตไหน |
| ๑๗๓๏ ไม่ทันจะทรงภู | ษาเป็นครู่ตะลึงไป |
| ฉงนฉงายใน | ฤทัยเคร่าเมื่อคราวครวญ |
| ๑๗๔๏ พระสนมสนิทสนอง | ก็พลอยหมองกระมลหวน |
| เวรใดไฉนนวล | นิราศร้างมณเฑียรสถาน |
| ๑๗๕๏ ยลวังนิเวศเวียง | อุระเพียงจะร้าวราน |
| เคยอยู่สำราญบาน | พิภพอื่นไม่เทียมทัน |
| ๑๗๖๏ ทุกข์ตรมระทมทรวง | เพราะเป็นห่วงมไหศวรรย์ |
| เสียดายทั้งเขตขัณ | ฑเสมาสง่างาม |
| ๑๗๗๏ เสื่อมอิสรีย์ยศ | จะยกทศโยธาตาม |
| เชิญองค์อนงค์ราม | จงหยุดยั้งรั้งรอกร |
| ๑๗๘๏ รักนวลสงวนศักดิ์ | พระเยาวลักษณ์เจ้าจอมสมร |
| ไม่ควรจะด่วนจร | อย่ารีบร้อนจะร้อนรน |
| ๑๗๙๏ เชิญสถิตในสมบัติ | เจริญสวัสดิ์พิมานมณ |
| เฑียรที่เจริญชนม์ | จะไปไยให้ยากกาย |
| ๑๘๐๏ นางสดับสนมปลอบ | ไม่ชื่นชอบพระทัยหมาย |
| ไปอยู่ก็คงวาย | ชนมชีพไม่อาลัย |
| ๑๘๑๏ ตัวเป็นกระสัตรี | สามีร้างอยู่กลใด |
| พวกพาลจะไยไพ | ประภาษพ้อให้เจ็บทรวง |
| ๑๘๒๏ ได้เกินก็ตามเกิน | ไปตายเนินไศลหลวง |
| อย่าให้ผู้ใดล่วง | แลรู้เลยจะเย้ยหยาม |
| ๑๘๓๏ วรราชเมรี | สุนทราพะงางาม |
| น้องท้าวไม่เขินขาม | ระทวยทรงดำรงจร |
| ๑๘๔๏ เสด็จนั่งบัลลังก์รถ | แสนระทดพระทัยถอน |
| เลียงผาชักรถจร | ก็เคลื่อนออกทวารเวียง |
| ๑๘๕๏ ได้ฤกษ์จึ่งลั่นฆ้อง | แตรสังข์ซ้องประสานเสียง |
| อื้ออึงประหนึ่งเพียง | ประโคมท้าวเมื่อจรลี |
| ๑๘๖๏ เลียงผาเทียมราชรถ | อลงกตสลับสี |
| สลับแสงมณีดี | โชติช่วงวิเชียรพราย |
| ๑๘๗๏ งามนางประดับยศ | ที่ขึ้นรถประเทียบหลาย |
| พระสนมสงสารกาย | สลดทรวงให้ง่วงงง |
| ๑๘๘๏ สงสารสมรมิตร | คะนึงคิดตระลึงหลง |
| ซ่อนโศกในทรวงทรง | แล้วชำลักชำเลืองแล |
| ๑๘๙๏ เหลียวดูนิเวศวัง | โอ้ครั้งนี้จะห่างแห |
| พระนครจะปรวนแปร | เป็นป่าชัฏสงัดคน |
| ๑๙๐๏ ถึงยามจะวิบัติ | อยู่พนัสพนาสณฑ์ |
| ห้องแก้วพิมานมณฑ์ | ค่อยอยู่เถิดจะลาลี |
| ๑๙๑๏ ชาวเมืองประชุมพร้อม | คอยดูจอมกระษัตรีย์ |
| ผิวสดสลดศรี | ฉวีหมางนิราโรย |
| ๑๙๒๏ ข้าบาทอยู่เบื้องหลัง | แต่นี้ตั้งจะไห้โหย |
| ก่นกินน้ำตาโกย | กอบกองทุกขนิรันดร์ |
| ๑๙๓๏ แม่จรจำเริญสวัสดิ์ | จงกำจัดซึ่งไภยัน |
| กลับมามไหศวรรย์ | อย่ามีอันตรายพาน |
| ๑๙๔๏ ข้าคอยพึ่งพระเดช | คืนนิเวศบำรุงสถาน |
| ยศยิ่งศฤงคาร | ระงับร้อนให้ผ่อนเย็น |
| ๑๙๕๏ ฉัตรแก้วอันกั้นเกศ | อุบัติเหตุจึ่งยากเข็ญ |
| ถ้วนหน้าน้ำตากระเด็น | ด้วยรักบาทบงกชศรี ๚ะ |
ฉบัง กาพย์ ๑๖
| ๑๙๖๏ วรนาฏนุชเมรี | ยลชาวบุรี |
| ตามริมสนนบทจร | |
| ๑๙๗๏ อัดแอแซ่ซ้องซับซอน | ฝืนพักตร์ดวงสมร |
| ชำเลืองพระเนตรทัศนา | |
| ๑๙๘๏ ทวีเทวษนิราศา | จำจากประชา |
| ชะรอยเวรสร้างปางใด | |
| ๑๙๙๏ เลียงผาเทียมราชรถไชย | หยุดยืนอยู่ใน |
| ท่ามกลางมหาโยธี | |
| ๒๐๐๏ ด้วยใจมิใคร่ยินดี | พาองค์มหิษี |
| ตามท้าวจากด้าวแดนสถาน | |
| ๒๐๑๏ เลียงผาแกล้งทำอาการ | เหมือนจะทูลทัดทาน |
| บอกเหตุอัคเรศชายา | |
| ๒๐๒๏ ชาเยศเห็นเหตุยิ่งปรา | รภเหลือคณนา |
| เศียรซ่านละลานงวยงง | |
| ๒๐๓๏ สิทธิกรรม์เร่งสารถีจง | ขับราชรถทรง |
| ถึงที่ทางสวนอุทยาน | |
| ๒๐๔๏ นานาพฤกษาพิศาล | ทรงผลดกปาน |
| พวงย้อยระย้าน่าชม | |
| ๒๐๕๏ เสด็จเหนือราชรถระทม | บอบช้ำทรวงกรม |
| อยู่เดียวเปลี่ยวเออาทวา | |
| ๒๐๖๏ หวนเห็นบพิตรภรรดา | เมื่อครั้งพระมา |
| ชมสวนชวนชี้ชิงผล | |
| ๒๐๗๏ ผกาแย้มดอกบานบน | ระรื่นเสาวคนธ์ |
| สุคันธรสหอมหวาน | |
| ๒๐๘๏ ซ่อนกลิ่นเหมือนกลิ่นนฤบาล | หวนคิดรำคาญ |
| แสวงไป่รู้แห่งหา | |
| ๒๐๙๏ กาหลงหลงรสวาจา | หวานนักพลันรา |
| หญิงใดใครเหมือนเมรี | |
| ๒๑๐๏ ลำดวนพระด่วนเสน่ห์หนี | เห็นโศกโศกทวี |
| ยลโศกยิ่งเศร้าโศกศัลย์ | |
| ๒๑๑๏ ลั่นทมระทมทุกข์ครามครัน | เห็นดอกทานตะวัน |
| เหมือนวันพระร้างแรมไกล | |
| ๒๑๒๏ ยมโดยดุจโดยเสด็จไท | คันทรงทรงไสว |
| พระหัตถ์ตรัสเรียกชวนชม | |
| ๒๑๓๏ รังเรียงเรียงพักตร์ภิรมย์ | สองสุขกระเษมสม |
| สองเชยชิงช่อพวงผกา | |
| ๒๑๔๏ อกโอ้ครั้งนี้นิราศา | นิราศสวา |
| มีแล้วจะอยู่กลใด | |
| ๒๑๕๏ สารถีขับราชรถไคล | เคลื่อนถึงสระใหญ่ |
| โบกขรณีสวนขวัญ | |
| ๒๑๖๏ น้องท้าวรันทดจาบัลย์ | ที่เคยกระเษมสันต์ |
| ลงสรงกับองค์ภูธร | |
| ๒๑๗๏ โกเมศออกฝักแก่อ่อน | จงกลกลีบซ้อน |
| ดอกแดงแฝงฝักบังใบ | |
| ๒๑๘๏ สัตตบุษย์สัตตบงกชไสว | ดูดาษดาไป |
| บ้างตูมบ้างแย้มเกสร | |
| ๒๑๙๏ ภุมรินกลั้วกลิ่นซอกฟอน | เชยรสแล้วจร |
| ดอกดวงก็ร่วงโรยลง | |
| ๒๒๐๏ ภุมเรศเหมือนท้าวผู้ทรง | ได้เสร็จโดยประสงค์ |
| สมดังพระทัยมุ่งมา | |
| ๒๒๑๏ สารถีขับราชรัถา | วิเชียรโมรา |
| โชติช่วงจับดวงสุริยัน | |
| ๒๒๒๏ งามสง่าโยธาเข้มขัน | แต่ล้วนชาญฉกรรจ์ |
| ใจเหี้ยมจิตห้าวทานทน | |
| ๒๒๓๏ กรีธาพยุหบาตรจรดล | อับแสงสุริยน |
| ชอุ่มชอ่ำอัมพร | |
| ๒๒๔๏ เคลื่อนทศโยธีนิกร | เยียดยัดกันจร |
| รีบร้อนออกจากสวนขวัญ | |
| ๒๒๕๏ ปางมิ่งเมรีดวงจันทร์ | เลิศลักษณ์วิไลวรรณ |
| ผินพักตร์มาสั่งสวนศรี | |
| ๒๒๖๏ เคยประพาสเล่นเปรมปรีดิ์ | ค่อยอยู่จงดี |
| เรานี้จะลาจากไป | |
| ๒๒๗๏ เที่ยวเสาะแสวงภูวไนย | แม้นสมดังใจ |
| คิดไว้คงได้คืนสถาน | |
| ๒๒๘๏ เลียงผาชักรถนงคราญ | ล่วงเข้าไพรสาณฑ์ |
| พฤกษาระยะต้นเรียงรัน | |
| ๒๒๙๏ ร่มใบบังแสงสุริย์ฉัน | กิ่งเกี่ยวพาดพัน |
| ผลิดอกออกช่อชมผล | |
| ๒๓๐๏ มุดม่วงพวงเพียงพึงยล | บ้างสุกห่ามปน |
| สนสักโศกสร้อยสาขา | |
| ๒๓๑๏ ตะเคียนเหียนหาดดาษดา | กระทังหันหันหา |
| หงอนไก่ไก่ชูหงอนขัน | |
| ๒๓๒๏ สนหางสิงห์เห็นหางชัน | ตาเสือเสือนั้น |
| มาซุ่มเซิงซุ้มตาเสือ | |
| ๒๓๓๏ พุ่มพงเถาวัลย์คลุมเครือ | มะกล่ำมะเดื่อ |
| ช้องนางช้างน้าวริมดง | |
| ๒๓๔๏ เมื่อนางกรีธาจัตุรงค์ | ขับราชรถทรง |
| ตามทิวทางป่าพนสณฑ์ | |
| ๒๓๕๏ รอนราชหฤทัยนิฤมล | หอมดอกสุคนธ์ |
| สุคันธรสเกสร | |
| ๒๓๖๏ หวนคิดถึงองค์พระภูธร | เยาวเรศอาวรณ์ |
| ซบพักตร์นงลักษณ์จาบัลย์ | |
| ๒๓๗๏ ไม่ชมพนมพนาวัน | ไม่ชวนสาวสรร |
| ให้ชมดอกไม้ริมทาง | |
| ๒๓๘๏ พระสนมระบมใจทุกนาง | ทูลปิ่นสุรางค์ |
| ให้คลายค่อยสบายเบาทรวง | |
| ๒๓๙๏ พระแม่อย่าเศร้ากระมลดวง | ยกพยุห์ลุล่วง |
| คงพบประสบภรรดา | |
| ๒๔๐๏ ข้าบาทรองเบื้องบริจา | ใช่จะแสร้งมฤษา |
| เสนาะเพราะพร้องสนองนวล | |
| ๒๔๑๏ อย่าแม่อย่าทรงกำสรวล | เสียศรีมิควร |
| วรพักตร์เผือดผิวพระมังสา | |
| ๒๔๒๏ นางจึ่งชวนเชิญชายา | ให้ทอดทัศนา |
| พรรณพฤกษ์สะพรั่งพื้นไพร | |
| ๒๔๓๏ ทรงผลดอกปนแกมไสว | ที่พึ่งผลัดใบ |
| ก็เขียวชอุ่มพุ่มพง | |
| ๒๔๔๏ เมรีนิ่มเนื้อนวลผจง | ฟังนางบำรง |
| บำเรอฤทัยเทพี | |
| ๒๔๕๏ ชำเลืองทอดทฤษฎี | ชมสร้อยเกศี |
| เกสรซ้อนกลีบบังตา | |
| ๒๔๖๏ พายพัดดอกดกหอมสา | โรชรสรวยมา |
| เหมือนกลิ่นภูษาเปลี่ยนกัน | |
| ๒๔๗๏ วันเมื่อพระเสด็จจรจรัล | นิราศแรมขวัญ |
| ขวัญเนตรเทวษโหยหวน | |
| ๒๔๘๏ เห็นนกร้างรังเรรวน | จับกิ่งครางครวญ |
| ก็ร้องตามเพศสกุณี | |
| ๒๔๙๏ ประหนึ่งองค์สมเด็จธเรษตรี | ทิ้งข้ามหิษี |
| สิ้นรักสิ้นความอาลัย | |
| ๒๕๐๏ แข็งขืนฝืนพักตร์ชมไพร | รุกข์เรียงเคียงไป |
| บ้างกิ่งปุ่มคดค้อมวงก์ | |
| ๒๕๑๏ เหมือนนายช่างดัดเจียนประจง | งามไม้ในดง |
| อย่างคนแกล้งจัดดัดแปลง | |
| ๒๕๒๏ ใต้ต้นมีกรวดทรายแดง | ระยับวับแสง |
| แวววาวราวพลอยอย่างดี | |
| ๒๕๓๏ ที่แถวแนวเนินวิถี | พูนเพิ่มพนาลี |
| ควรชมภิรมย์หรรษา | |
| ๒๕๔๏ องค์วรนาฏนุชชายา | ยิ่งทวีเทวษหา |
| ถึงพระปิ่นภพจบสถาน | |
| ๒๕๕๏ เห็นนกนางเยื้อนพจมาน | นกเอยข้าวาน |
| ช่วยบอกยุบลสารแสดง | |
| ๒๕๖๏ เราเที่ยวเสาะตามแสวง | ด้วยยังคลางแคลง |
| ห่อนรู้ว่าอยู่แห่งใด | |
| ๒๕๗๏ สารถีขับราชรถไป | ถึงเถินเนินไศล |
| โขดเขาเนาแนวสิงขร | |
| ๒๕๘๏ เพิงผาศิลาละเอียดอ่อน | แม้จะนั่งนอน |
| ก็ได้ดังใจปรารถนา | |
| ๒๕๙๏ เลื่อมลายยิ่งลายเลขา | แม้นละม้ายถมยา |
| น่าชมภิรมย์สำเริง | |
| ๒๖๐๏ สำราญชะวากหว่างเวิ้ง | รถเคลื่อนตามเชิง |
| ผานั้นแลเลี่ยนเตียนละลิว | |
| ๒๖๑๏ พระพายพาเกสรปลิว | สายหยุดเป็นทิว |
| พิกุลบุนนากร่วงโรย | |
| ๒๖๒๏ หอมซาบนาสานางโหย | หวนไห้ยิ่งโกย |
| กองทุกข์เทวษเดินทาง | |
| ๒๖๓๏ เห็นรุกขาเขาสล้าง | งามทัดไม้กระถาง |
| บางต้นกิ่งคดคดโกง | |
| ๒๖๔๏ กระทาอาศัยในโพรง | ฝูงนกคลิ้งโคลง |
| ทำรังต้นข่อยคอยมอง | |
| ๒๖๕๏ เค้าโมงจับโมงเมียงร้อง | จากพรากจากห้อง |
| มณเฑียรมาเที่ยวแสวงหา | |
| ๒๖๖๏ โนเรศจับเกดสาขา | เบญจวรรณวันมา |
| จากพระนิเวศวังเวียง | |
| ๒๖๗๏ พญาลอจับต้นรังเรียง | ไก่ป่าส่งเสียง |
| ขันจ้อเจื้อยแจ้วจับใจ | |
| ๒๖๘๏ เรไรหริ่งรี่มี่ใน | ป่าเพียงปี่ไฉน |
| ประสมสังคีตดนตรี | |
| ๒๖๙๏ บรรเลงเพลงซอประสานสี | เหมือนนางมโหรี |
| ซ้อมเสียงสำเนียงร้องถวาย | |
| ๒๗๐๏ ครั้งนี้มาเอกากาย | สิ่งสุขสูญหาย |
| จะได้แต่ความอัประมาณ | |
| ๒๗๑๏ อยู่ชั่วกัลปาวสาน | เพราะพระนฤบาล |
| นฤเบศประเวศเมืองเมิน | |
| ๒๗๒๏ สารถีขับรถริมเถิน | ล่วงมรคาเกิน |
| ประมาณได้หลายวัน | |
| ๒๗๓๏ นายพลเร่งพวกพลขันธ์ | ผงคลีเป็นควัน |
| มืดคลุ้มทั่วทศทิศา | |
| ๒๗๔๏ อสูรลางตนมหึมา | สำแดงเดชา |
| เอางูทำเป็นสังวาล | |
| ๒๗๕๏ ลางตนแบกเอาต้นตาล | อานุภาพห้าวหาญ |
| ไม่ย่นไม่ย่อต่อใคร | |
| ๒๗๖๏ อสุรีล้วนมีฤทธิไกร | สิทธิกรรม์นายใหญ่ |
| คุมไพร่ได้สามโกฏิปลาย | |
| ๒๗๗๏ วายุภักษ์ตั้งเป็นปีกซ้าย | ปีกขวาตัวนาย |
| ชื่อหักณรงค์ขุนมาร | |
| ๒๗๘๏ อสุราพวกข้าราชการ | สิทธิกรรม์บรรหาร |
| กรีกรูอสูรโยธา | |
| ๒๗๙๏ ยกแยกเกณฑ์กันค้นหา | ข้ามห้วยเหวผา |
| ไม่พบพระรถยศยง | |
| ๒๘๐๏ ลดเลี้ยวเที่ยวทั่วแดนดง | เชิงซุ้มพุ่มพง |
| เนินถํ้าละเมาะเสาะแสวง | |
| ๒๘๑๏ เชิงเขาลำเนาซอกแซง | หาทุกตำแหน่ง |
| บ้างเหาะเหิรหาวกราวเกรียว | |
| ๒๘๒๏ ละแวกทางกลางป่าลับเหลียว | ห่อนยลจนเจียว |
| เราคิดก็น่าอัศจรรย์ | |
| ๒๘๓๏ สักสิ่งไม่ได้สำคัญ | ต่างปรึกษากัน |
| ทั้งนายแลไพร่ตายปน | |
| ๒๘๔๏ สิทธิกรรม์รีบเร่งพหล | ทศโยธาพล |
| ก็ทันทรงฤทธิ์อิศรา | |
| ๒๘๕๏ เห็นพระองค์หยุดยั้งเพิงผา | เถลิงหลังอาชา |
| งามองค์งามทรงพาชี | |
| ๒๘๖๏ งามโศกเมื่อจากมหิษี | งามท่วงงามที |
| เสาวภาคย์น่าชมคมสัน | |
| ๒๘๗๏ งามสมเป็นปิ่นมไหศวรรย์ | ประหนึ่งฉัตรแก้วกั้น |
| พิภพมิ่งเมืองมาร | |
| ๒๘๘๏ เสียดายพระนิราศร้างสถาน | นี้แลคือยุพาล |
| พระแม่เจ้าเราเฝ้าครวญ | |
| ๒๘๙๏ อาชาพาท้าวเสด็จด่วน | เดี๋ยวนี้มาจวน |
| ประสบพบบาทยุคล | |
| ๒๙๐๏ ปางองค์พระรถเจ้าจอมสกล | ทอดทัศนายล |
| เห็นพลมารเหลือหลาม | |
| ๒๙๑๏ ชะรอยแม่มิ่งมิตรติดตาม | สงสารนงราม |
| จะน้อยฤทัยกรมเกรียม | |
| ๒๙๒๏ จะพิโรทพิไรว่าเรียม | จากงามเสงี่ยม |
| ท้าวน้องต้องกรีธาจร | |
| ๒๙๓๏ จำจะอยู่คอยเจ้าจอมสมร | พบพักตร์อิงอร |
| คลายร้อนจึ่งค่อยลาลี | |
| ๒๙๔๏ สิทธิกรรม์ทูลไทธิบดี | องค์พระมหิษี |
| ให้ข้ามาเชิญบทมาลย์ | |
| ๒๙๕๏ เสด็จกลับพระมณเฑียรสถาน | ครองแสนศฤงคาร |
| ให้ภิญโญยศเดชา | |
| ๒๙๖๏ น้องท้าวตามท้าวแสวงหา | อยู่กลางมรคา |
| จงทราบยุบลสารแสดง | |
| ๒๙๗๏ ทรงสดับมิได้คลางแคลง | จริงใจใช่จะแสร้ง |
| เสสรวลชวนมิ่งอัศวา | |
| ๒๙๘๏ พี่เจ้าจงได้เมตตา | ยังเหน็ดเหนื่อยมา |
| ผ่อนพักสักหน่อยค่อยจร | |
| ๒๙๙๏ พาชีสดับถ้อยอดิศร | สงสารคำวอน |
| รู้เท่าที่ท้าวตรัสมา | |
| ๓๐๐๏ อัสดรตอบคำหน่อนรา | ข้อใดอาชา |
| ทูลเตือนอย่าเบือนจงตาม | |
| ๓๐๑๏ ซึ่งอยู่คอยองค์นงราม | ข้าบาทมิห้าม |
| ไม่ขัดรับสั่งบทศรี | |
| ๓๐๒๏ เลียงผาชักรถจรลี | ส่วนนายสารถี |
| เร่งราชรถเร็วมา | |
| ๓๐๓๏ เมรีสถิตที่รัถา | ทอดทัศนาปรา |
| รภเพื่อจะเห็นนรินทร | |
| ๓๐๔๏ ทรงนั่งเหนือหลังอัสดร | หยุดยั้งสิงขร |
| ชำเลืองพระเนตรเคืองคม | |
| ๓๐๕๏ เนตรท้าวเนตรน้องส่องสม | อุระสองระบม |
| ปิ้มป้ำทำลายวายสกนธ์ | |
| ๓๐๖๏ ปางพระปิ่นเกล้าภูวดล | กลืนกลั้นอัสสุชล |
| ก็มีมธุรสอ่อนหวาน | |
| ๓๐๗๏ ไฉนแม่กรีพวกพลมาร | ทิ้งแสนศฤงคาร |
| โภไคยไอศวรรย์มากมูล | |
| ๓๐๘๏ ชายาแม่อย่าอาดูร | ตรอมเทวษเพิ่มพูน |
| ไม่ช้าจะกลับคืนสม | |
| ๓๐๙๏ ตามเรียมมาไยในพนม | ได้ยากเกรียมกรม |
| พักตร์ผ่องจะต้องธุลีพาน | |
| ๓๑๐๏ ปางยอดเยาวลักษณ์ยินสาร | พจน์พร้องคำสมาน |
| เสมอใครเด็ดดวงใจ | |
| ๓๑๑๏ เจ็บจิตคิดน้อยฤๅทัย | ตอบพจนไข |
| นุศิษฏ์ประดิษฐ์รำพัน | |
| ๓๑๒๏ แต่ล้วนคำหวานแสร้งสรร | แรกเดิมทรงกัร |
| รุณาแก่ข้าเมรี | |
| ๓๑๓๏ ผู้เป็นบริจาบทศรี | ข้อใดห่อนมี |
| ให้ท้าวพิโรธเคืองระคาย | |
| ๓๑๔๏ ถ้อยคำที่พระบรรยาย | กระลอกกระลับหาย |
| เหมือนน้ำค้างใบบัวบอน | |
| ๓๑๕๏ พระสดับสารนุชดวงสมร | ดุจดังไฟฟอน |
| แทบจะรอนอุราผ่าดวง | |
| ๓๑๖๏ เสมือนเขาพระสุเมรุไศลหลวง | มาทุ่มทับทรวง |
| คือใครละล่วงรู้เห็น | |
| ๓๑๗๏ ใช่พี่มิรักชาเยนทร์ | เพียงน้ำเนตรกระเด็น |
| เพราะพระชนกชนนี | |
| ๓๑๘๏ จะฉลองคุณเบื้องบทศรี | ปิ่นปักโมลี |
| ธิราชก่อเกล้าภินิหาร | |
| ๓๑๙๏ เรียมไปประสมเนตรมาร | ดาสุดสงสาร |
| ทนเวทนาเหลือแสน | |
| ๓๒๐๏ ชายาแม่อย่าเคืองแค้น | พอพี่ได้แทน |
| พระคุณแล้วกลับคืนมา | |
| ๓๒๑๏ นุชจงทรงฟังเชษฐา | สิบห้าทิวา |
| จากโฉมอย่าโทมนัสแหนง | |
| ๓๒๒๏ ยอดหญิงมิ่งเมืองเคืองระแวง | สัตยาเรียมแสดง |
| จงจำคำพจน์วาที | |
| ๓๒๓๏ ใช่จะแต่งลมลวงดวงชี | วิตเดียวกับพี่ |
| เชิญกลับบุรีรมยา | |
| ๓๒๔๏ หญิงอื่นหมื่นแสนแม้นจะหา | เรียมห่อนเจตนา |
| มาดมุ่งผดุงเดียวเดิม | |
| ๓๒๕๏ คืนหลังยังเวียงวังเฉลิม | ศรีสวัสดิพูนเพิ่ม |
| อย่าหมางว่าจะร้างเสน่ห์หนี | |
| ๓๒๖๏ ปางองค์อนงค์นาฏเมรี | ฟังท้าวเธอมี |
| บรรหารก็ตอบโดยควร ๚ะ |
อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๓๒๗๏ ว่ามิร้างกลใดนะพ่อ | มาแต่งล่อประโลมลวน |
| ให้เสวยไชยบานหวน | ได้ทีแล้วก็ปลอบถาม |
| ๓๒๘๏ ซึ่งข้อสุขุมกิจ | น้องไม่ปิดก็ออกความ |
| ทูลองค์พระทรงนาม | ประจักษ์แจ้งบ่เอื้อนอำ |
| ๓๒๙๏ ครั้งหักมะม่วงหาว | มะนาวโห่เป็นของสำ |
| คัญคิดว่าทรงธรรม | ธิเบศท้าวคะนองลอง |
| ๓๓๐๏ คำหนึ่งไม่ทูลทัด | ให้เคืองขัดกระมลหมอง |
| ซึ่งของวิเศษปอง | ก็ทราบสิ้นกระบิลแสดง |
| ๓๓๑๏ เสร็จสมมโนรถ | พระทรงยศจึงหน่ายแหนง |
| ดูดุจประหนึ่งแกล้ง | มาแต่งลิ้นละลายหวาน |
| ๓๓๒๏ แต่ล้วนเสนาะสนอง | มิให้น้องได้อัประมาณ |
| รับสั่งให้คืนสถาน | เอาความอายไปไว้ไหน |
| ๓๓๓๏ ทศทิศระบือข่าว | ทุกทั่วท้าวจะไยไพ |
| จะยลพักตร์ท่านผู้ใด | ได้เต็มเนตรด้วยเวทนา |
| ๓๓๔๏ พึ่งเห็นพระทัยเธอ | น้องกระเจอกระเจิงหา |
| พบบาทมุลิกา | ธิราชแล้วไม่คืนวัง |
| ๓๓๕๏ จะให้น้องไปครองกรุง | บำรุงราษฎร์แต่ลำพัง |
| ที่ไหนเลยจะเหมือนครั้ง | เสด็จอยู่ก็ดูงาม |
| ๓๓๖๏ พระไม่มีไมตรีจิต | สละมิตรให้เที่ยวตาม |
| จะสู้พยายาม | ไม่กลับหลังไปยังเมือง |
| ๓๓๗๏ ถึงพระมิโปรดเกล้า | เมรีเล่าไม่แค้นเคือง |
| จะตามเสด็จเบื้อง | บทเรศประเวศจร |
| ๓๓๘๏ ฤๅไม่คู่ควรพักตร์ | จะเสื่อมศักดิ์อดิศร |
| ว่าทาสกรรมกร | มิใช่องค์มเหสี |
| ๓๓๙๏ ถึงกระนั้นคงรองบาท | ภูวนาถธเรษตรี |
| แม้นพระไม่ปรานี | ไหนจะรอดชีวาลา |
| ๓๔๐๏ สิ้นชนม์ในไพรพนัส | ดีกว่าพลัดจากภรรดา |
| ไม่ทรงพระกรุณา | ก็ตามเถิดพระภูธร |
| ๓๔๑๏ ปางองค์พระรถราช | สดับนาฏยุพาสมร |
| หวาดหวั่นฤทัยถอน | พระสงสารละลานทรวง |
| ๓๔๒๏ ทรงชักมิ่งอาชา | จะมาหาสุดาดวง |
| พาชีก็หนักหน่วง | แลเหนี่ยวไว้มิให้มา |
| ๓๔๓๏ เดือดดิ้นถวิลหวาด | ก็เกรี้ยวกราดอัศวา |
| ดื้อดึงสหัสสา | ทำขึงแข็งจักแกล้งกัน |
| ๓๔๔๏ ช่างไม่เห็นอกบ้าง | จะร้างรักให้ไกลขวัญ |
| เจ็บเหลือจะกลืนกลั้น | เพราะมิ่งม้าอาชาชาญ |
| ๓๔๕๏ สองบาทกระทืบโกลน | ม้าไม่โผนตามบรรหาร |
| โอ้อกจะร้าวราน | เสียวกระศัลย์โดยกำสรวล |
| ๓๔๖๏ อัสสุชลก็คลอเนตร | พระภูวเรศระโหยหวน |
| โหยไห้กำสรดครวญ | เวรใดจึ่งไกลสมร |
| ๓๔๗๏ น้อยใจอาชาชาติ | ใคร่พิฆาตให้ม้วยมรณ์ |
| ขัดไว้มิให้จร | พระเร่าร้อนฤทัยระทม |
| ๓๔๘๏ แม้นพี่แบ่งภาคได้ | ภาคหนึ่งไซร้จะอยู่สม |
| ภาคหนึ่งจะลอยลม | ไปเฝ้าชนนีไท |
| ๓๔๙๏ ปานฉะนี้จะคอยหนัก | ไม่ยลพักตร์โอรสไป |
| สุดจะโศกวิโยคใจ | เพราะมาตุคุณอาดูรแด |
| ๓๕๐๏ หาไม่แล้วที่ไหน | พี่จะไกลเจ้าดวงแข |
| ครองรักไม่ห่างแห | สวาดิเรียมอย่าเกรียมกรอม |
| ๓๕๑๏ รสรักนั้นสุดเล่ห์ | เสน่ห์น้องประคองถนอม |
| เรียมฤๅจะให้จอม | สนมนางอยู่เอองค์ |
| ๓๕๒๏ แม้นแหวะอุราได้ | ให้เห็นสุจริตตรง |
| จงรักนี้แน่จง | ประจักษ์แจ้งว่ารักนาง |
| ๓๕๓๏ ครองชีพไว้ท่าพี่ | ไม่ควรที่จะวายวาง |
| พระนุชจงเสื่อมสร่าง | เถิดนะน้องอย่านองชล |
| ๓๕๔๏ นางฟังพระพจนารถ | เชิงฉลาดสำนวนกล |
| ตรัสไยให้น้องฉงน | ไม่เชื่อแล้วอย่าเจรจา |
| ๓๕๕๏ ทราบสิ้นกระบิลแสดง | โปรดอย่าแสร้งมฤษา |
| หญิงที่มีปรีชา | อย่าเยี่ยงข้าชื่อเมรี |
| ๓๕๖๏ ทูลพลางสยายเกศ | ไม่ลืมเนตรสิ้นสมประดี |
| นิ่งแน่วิสัญญี | พระพักตร์ซบสลบลง |
| ๓๕๗๏ เหนือราชบัลลังก์ | รถที่นั่งอันยรรยง |
| พระสนมตกใจส่ง | สำเนียงร้องขึ้นพร้อมกัน |
| ๓๕๘๏ บ้างเข้าประคองนาฏ | เสียงหวีดหวาดร่ำรำพัน |
| ลางนางเชิญสุคัน | ธรสรื่นชโลมทา |
| ๓๕๙๏ ปางองค์พระภูวเรศ | เธอทราบเหตุก็ยิ่งปรา |
| รภด้วยพระชายา | สมรมิ่งไม่ติงองค์ |
| ๓๖๐๏ กรรมเอยจะทำไฉน | แม่ดวงใจมาปลดปลง |
| พระศพเจ้าอยู่ดง | เสียจริงแล้วนะแก้วตา |
| ๓๖๑๏ กระชากชักอาชาทรง | จำเพาะลงยังรัถา |
| หาองค์ยุพาพะงา | อาชาไนยไม่ไปตาม |
| ๓๖๒๏ ดุเดือดไม่เงือดงด | ม้ายิ่งพยศไม่เกรงขาม |
| สิ้นกลัวพระชาญสนาม | แผลงศักดาวรารณ |
| ๓๖๓๏ ถีบยอดสิงขรสนั่น | เสียงครืนครั่นวนาสณฑ์ |
| เหาะขึ้นยังอัมพล | จะหนีไปให้ไกลนาง |
| ๓๖๔๏ สิทธิกรรม์ก็กรูกรี | ขับโยธีออกกั้นกาง |
| เหาะตามกระหนาบข้าง | ก็มิใกล้มิไกลกัน |
| ๓๖๕๏ ปางองค์พระทรงศักดิ์ | นิราศรักมากึ่งวัน |
| ชะแง้หาไม่เห็นขวัญ | เนตรท้าวเธอไกลสมร |
| ๓๖๖๏ อัสสุชลก็ย้อยหยด | ระทวยระทดด้วยอาวรณ์ |
| สงสารพระองค์อร | จะสิ้นชีพฤๅคืนชนม์ |
| ๓๖๗๏ ฟื้นขึ้นไม่เห็นเรียม | จักกรอมเกรียมพิไรรน |
| จะกรีพลาพล | รีบราชรถตาม |
| ๓๖๘๏ ที่ไหนจะคืนหลัง | นิเวศวังบุรีราม |
| รักพี่อตส่าห์ข้าม | สิงขราพนาดง |
| ๓๖๙๏ ดูเราก็เสียถนัด | เหมือนแกล้งซัดอนงค์ยง |
| คิดคุณพระมาตุรงค์ | นี้แลพี่จำลีลา |
| ๓๗๐๏ เทพเจ้าอมรเมศ | สถิตเขตพนาวา |
| ชูช่วยขนิษฐา | จงปกป้องพระน้องนาง |
| ๓๗๑๏ มิ่งม้าอาชาทรง | ได้ฟังองค์เธอร่ำปาง |
| โหยไห็ไม่วายวาง | ยิ่งกำสรดกำสรวลครวญ |
| ๓๗๒๏ อัสดรอันตัวยง | เร่งพาองค์เสด็จด่วน |
| เหิรหาวเวหาหวน | รีบข้ามห้วยละหานมา |
| ๓๗๓๏ สิทธิกรรม์ทั้งไพร่นาย | เขม้นหมายแต่อาชา |
| แค้นขัดสหัสสา | แม้นจับได้ไม่ไว้มัน |
| ๓๗๔๏ จะพิฆาตเสียให้ป่น | อ้ายทรชนใจโมหันธ์ |
| แกล้งพาพระทรงธรรม์ | ให้พวกเราได้ร้อนรน |
| ๓๗๕๏ พลมารดำเนินเสด็จ | เหาะระเห็จโพยมบน |
| ด้วยฤทธิพาหน | คำแหงหาญที่ราญรอน |
| ๓๗๖๏ เกลื่อนกลุ้มบนอากาศ | ทำสิงหนาทไม่หยุดหย่อน |
| สะเทือนทั่วทั้งอัมพร | ก็มืดคลุ้มชอุ่มแสง |
| ๓๗๗๏ อาชาพาพระท้าวหนี | ด้วยฤทธีกำลังแรง |
| ลอยคว้างอยู่กลางแปลง | ล้วนอสูรหมู่มาร |
| ๓๗๘๏ ตามติดกระชิดชั้น | เกือบจะทันอาชาชาญ |
| พาชีจึ่งตริการ | กำลังน้อยก็ถอยลง |
| ๓๗๙๏ ทูลบาทบงกชศรี | ประทับที่คิรีคง |
| คอยดูอสูรยง | จะหักหาญประการใด |
| ๓๘๐๏ ปางองค์พระยอดเสน่ห์ | สมคะเนคะนึงใน |
| จะใคร่พบเจ้าดวงใจ | ยุพาพี่คงตามมา |
| ๓๘๑๏ พระทัยเสียวเหลียวหาสวาดิ | มีพจนารถแก่อัศวา |
| ลงหยุดอยู่ยอดผา | พระสุริย์คล้อยจึ่งค่อยจร |
| ๓๘๒๏ มิ่งม้าอาชาชาติ | พาภูวนาถจากอัมพร |
| ลงยังเงื้อมสิงขร | ชะง่อนเขาค่อยเปรมปรา |
| ๓๘๓๏ ปางองค์มกุฎเกศ | เคลิ้มพระเนตรว่ายุพา |
| ยุพเรศจรัลคลา | ไคลเคียงคู่อยู่ข้างองค์ |
| ๓๘๔๏ กางกรพระหัตถ์คว้า | จะรับโฉมอนงค์ยง |
| เนตรมุ่งผดุงจง | ห่อนยลองค์วนิดา |
| ๓๘๕๏ ตริตรึกในฤทัย | เอ๊ะไฉนพระชายา |
| ฤๅยุพินสิ้นชนมา | จึ่งมีเหตุมหัศจรรย์ |
| ๓๘๖๏ เทพเจ้าศักดาเดช | อมรเมศทุกขอบคัน |
| ดลจิตขนิษฐ์พลัน | นุชน้องให้ครองชนม์ |
| ๓๘๗๏ อัศวราชที่เรืองยศ | ก็ยินพจนนุสนธิ์ |
| โหยหวนรัญจวนจน | ฤดีดิ้นถวิลหา |
| ๓๘๘๏ ทั้งสองเธอปองสวาดิ | เรานิราศให้อาทวา |
| โศกเศร้าไม่เป็นสา | สึกสมพระฤทัย |
| ๓๘๙๏ เกรงกริ่งธเรษตรี | จรัลลีเสด็จไคล |
| คลาจากจะทำไฉน | จะได้กลับไปยังสถาน |
| ๓๙๐๏ อย่าเลยจะทูลฉลอง | มิให้ข้องใต้บทมาลย์ |
| องค์พระนฤบาล | เธอคลั่งเคลิ้มสติไป |
| ๓๙๑๏ คิดแล้วสินธพชาติ | วราราชที่เรืองไชย |
| ทูลภูวนัตตรัย | ให้ทราบเบื้องบงกชศรี |
| ๓๙๒๏ ข้าแต่ฉลองบาท | พระหน่อนาถจอมโมลี |
| เชิญสดับคำพาชี | ซึ่งอยู่ใต้พระบาทมูล |
| ๓๙๓๏ ทรงพระกรุณา | ฟังคำข้าอาชาทูล |
| ไม่รักองค์นเรนทร์สูร | แล้วฤๅประการใด |
| ๓๙๔๏ สงสารพระมารดา | ทั้งแม่ป้าที่อยู่ใน |
| อุโมงค์จะบรรลัย | จะโหยไห้ทุกทิวา |
| ๓๙๕๏ สุดคอยจะชวนกัน | ก่นโศกศัลย์เทวษหา |
| ถึงองค์โอรสา | ไม่วายเว้นสักนาที |
| ๓๙๖๏ ส่วนเธอก็หลงลืม | ก่นแต่ปลื้มสวาดิศรี |
| ส่วนพวกอสุรี | กรีธาทัพมารับองค์ |
| ๓๙๗๏ ฤๅพระจะกลับหลัง | สะพรั่งหน้าคณาอนงค์ |
| ตัวข้าอาชาคง | จะถวายบังคมลา |
| ๓๙๘๏ ปางองค์ผู้ทรงยศ | พระรถราชเดชา |
| สดับถ้อยพาชีปรา | รมภคิดถึงชนนี |
| ๓๙๙๏ ฉุนจิตสงสารนัก | ไม่ยลพักตร์ก็โศกี |
| มาไกลจากบทศรี | มิได้อยู่รองมูลิกา |
| ๔๐๐๏ อัสสุชลยิ่งก่นเนตร | เทวษเศร้ายิ่งโหยหา |
| ระทดทับคับอุรา | หนักยิ่งกว่าพระเมรุไกร |
| ๔๐๑๏ แล้วทรงพระปรีชา | ด้วยมานะกระษัตริย์ใน |
| พิภพนี้ใคร | ไหนจะพ้นความรำคาญ |
| ๔๐๒๏ จำเราจะตัดห่วง | จะหลีกล่วงให้พ้นพาล |
| จะสละที่สงสาร | ได้เป็นหน่อพระศาสดา |
| ๔๐๓๏ แล้วมีมธุรส | พจนารถแก่อาชา |
| ยินเสียงอสุรา | ก็อึงลั่นสนั่นบน |
| ๔๐๔๏ มันแผลงศักดาเดช | ชาติเพศกุมภัณฑ์พล |
| มืดกลุ้มในเวหน | มันทันเราจะคิดไฉน |
| ๔๐๕๏ อัสดรที่นั่งทรง | ฤทธิรงค์อันเกรียงไกร |
| ทูลให้ทราบพระฤทัย | กลัวมันไยอ้ายยักษา |
| ๔๐๖๏ ทรงแก้ซึ่งโอสถ | อันปรากฏโรยสุธา |
| ก็จะกลายเป็นยมนา | สาคเรศมีนัที |
| ๔๐๗๏ ปางหน่อโอรสท้าว | ค่อยคลายเศร้ากระเษมศรี |
| ได้สดับคำพาชี | ก็มีมโนเธอเปรมปรา |
| ๔๐๘๏ ตรัสชวนสินธพชาติ | เราไคลคลาดจากเพิงผา |
| ทรงชักอาชามา | ลงยังพื้นพระภูวดล |
| ๔๐๙๏ หัตถ์แก้ซึ่งห่อยา | โรยขวางหน้าอสุรพล |
| พวกมารมาประจญ | จะคิดอ่านประการใด |
| ๔๑๐๏ พลางทอดทัศนา | หมู่มัจฉามีอยู่ใน |
| ชลธารสำราญใจ | บ้างว่ายเรียงอยู่เคียงกัน |
| ๔๑๑๏ ปลาสร้อยขึ้นลอยซ่า | ทั้งอ้ายบ้าแลนวลจันทร์ |
| คางเบือนเบือนคอผัน | หันหาคู่จะคลอเคียง |
| ๔๑๒๏ กระเพียนทองก็ท่องชล | กระแหปนว่ายรายเรียง |
| เนื้ออ่อนก็อ่อนเลี่ยง | ฉลีกไปในสายสินธุ์ |
| ๔๑๓๏ เจ้าช่อนก็นอนแปลง | กุ้งฝอยแฝงริมวาริน |
| ฝูงปลามาตอดกิน | ได้เป็นภักษอาหาร |
| ๔๑๔๏ จะพรรณนาปลา | พวกมัจฉาที่ท้องธาร |
| มากพ้นจะประมาณ | อเนกเหลือไตร |
| ๔๑๕๏ สิทธิกรรม์อสุรา | ก็รีบเหาะเขม้นใจ |
| ทันองค์พระทรงไชย | ลงยังพื้นพสุธา |
| ๔๑๖๏ มาพบกระแสสาย | ราพณ์ร้ายก็หรรษา |
| กรกอบกระสินธุ์มา | ก็ดื่มกินด้วยสำราญ |
| ๔๑๗๏ ปางองค์สุดานาฏ | ยุพราชนงคราญ |
| ครั้นฟื้นฤดีดาล | ก็ทอดทัศนายล |
| ๔๑๘๏ ไม่เห็นพระภูวเรศ | ยิ่งพูนเทวษอุรารน |
| กลืนกลั้นอัสสุชล | ก็ชำลักชำเลืองแสวง |
| ๔๑๙๏ ตรัสถามพระนักสนม | อย่าอำอมช่วยชี้แจง |
| กล่าวถ้อยคดีแสดง | สวามิศไปทิศใด |
| ๔๒๐๏ นางสนองเสนอจิ่ง | พระเยาวมิ่งจงหักใจ |
| อาชามันพาไท | ธเรศท้าวเธอเหาะหนี |
| ๔๒๑๏ สิทธิกรรม์ก็ตามติด | มิได้คิดชีวีมี |
| พระราชเทวี | อย่าตามเลยให้ยากกาย |
| ๔๒๒๏ เด็ดบัวเห็นใยติด | พระเด็จมิตรสะดวกดาย |
| ไม่กลับมาหาสาย | สวาดิแม่ก็แดยัน |
| ๔๒๓๏ นางฟังสนมทูล | ยิ่งอาดูรพระทัยหวั่น |
| หวาดจิตพระแจ่มจันทร์ | ให้เร่งราชรถตาม |
| ๔๒๔๏ พระสนมไม่เคยยาก | มาลำบากด้วยนงราม |
| ในพนัสพนาหนาม | ก็เกี่ยวกายเป็นริ้วรอย |
| ๔๒๕๏ อยู่วังสำอางโฉม | มาพลอยโทรมลืมเสยสอย |
| เกศาที่ยุ่งหยอย | ละห้อยหวนทุกนวลนาง |
| ๔๒๖๏ สารถีก็ขับรถ | ได้สองโยชน์มากึ่งกลาง |
| มรคายิ่งอ้างว้าง | หนทางแคบอตส่าห์จร |
| ๔๒๗๏ รถเคลื่อนตามทิวแถว | พนัสแนวสิงขรขร |
| พบองค์พระภูธร | กับอัสดรอยู่เงื้อมผา |
| ๔๒๘๏ ตามไปไม่สมคิด | พระเยาวมิตรยิ่งโศกา |
| มีชลธารา | ขวางอยู่หน้าพระแจ่มจันทร์ |
| ๔๒๙๏ น้ำเขียวประหนึ่งปัด | ด้วยยาซัดเป็นขอบคัน |
| ยักษ์ข้ามก็อาสัญ | มอดม้วยชีวาลา |
| ๔๓๐๏ สิทธิกรรม์ก็หยุดยั้ง | อยู่แทบฝั่งชโลธาร์ |
| ไม่อาจจะข้ามสา | คเรศได้ดังใจปอง |
| ๔๓๑๏ ปางองค์พระรถเลิศ | ประเสริฐเศร้ากระมลหมอง |
| ยลพักตร์ขนิษฐ์น้อง | พระยิ่งนองสุชลนา |
| ๔๓๒๏ โอ้เจ้ายุพาพักตร์ | ไม่ประจักษ์ในอุรา |
| เรียมรักวนิดา | นุชพี่มิเห็นจริง |
| ๔๓๓๏ นึกแหนงว่าแกล้งปละ | สละรักให้ประวิง |
| สงสารแม่ยอดหญิง | จะนิ่งเคร่าให้เรียมคลา |
| ๔๓๔๏ เที่ยวตามด้วยความสวาดิ | นิราศปรางค์มาแรมป่า |
| ฉุนชักอัศวา | ไปหาน้องประคององค์ |
| ๔๓๕๏ อาชาก็ขืนขัด | ไม่ตามเธอละเมอหลง |
| ทูลบาทบงกชทรง | จงฟังถ้อยพาชีชาญ |
| ๔๓๖๏ ไหนว่าจะแทนคุณ | การุญเดชพระชนมาร |
| หวังสร้างพระโพธิญาณ | ตัดกิเลสให้ขาดสูญ |
| ๔๓๗๏ ไยนะพ่อทำท้อแท้ | มาปรวนแปรเป็นเค้ามูล |
| รักบารมีพูน | ให้ลุล่วงศิวาลัย |
| ๔๓๘๏ จะเตือนพระสติ | จงตรองตริให้แน่ใน |
| ปัญญาคือขรรค์ไชย | จะตัดขาดเพราะปรีชา |
| ๔๓๙๏ จึ่งจะนับว่าองค์ปราชญ์ | ฉลาดแหลมในปัญญา |
| กตัญญูแล้วก็ปรา | กฏชื่อระบือนาม |
| ๔๔๐๏ อย่าหลงด้วยกามรส | พระทรงยศใช่ชายทราม |
| หักโศกกำจัดความ | เสน่ห์ห่วงจากบ่วงใย |
| ๔๔๑๏ ยินคำพาชีพร้อง | พระคลายหมองกระมลใน |
| เออเรานี่เคลิ้มไป | ก็หยุดยั้งอยู่เงื้อมผา |
| ๔๔๒๏ กล่าวพจนาโลม | ดูราโฉมยุพาพะงา |
| ครองชีพไว้เคร่าถ้า | สิบห้าวันจะคืนสม |
| ๔๔๓๏ อย่าน้องอย่าลังเล | ยอดเสน่ห์อย่าตรอมตรม |
| ทรวงไห้ระทดระทม | เทวษพี่นิราศา |
| ๔๔๔๏ เชิญกลับนครเรา | พระเยาวเรศจงปรีดา |
| เรียมฤๅจะไม่มา | อย่านึกแหนงระแวงหมาย |
| ๔๔๕๏ นางสดับวราพจน์ | ประณตน้อมพระหัตถ์กราย |
| กรีดเนตรไม่ขาดสาย | ชลนาชโลมลง |
| ๔๔๖๏ แม้นพระไม่คืนครอง | จะให้น้องไปเอองค์ |
| สู้ตายที่ในดง | พนัสแนวอรัญวา |
| ๔๔๗๏ เชิญพระมารอนชีพ | ให้สูญชื่อจึ่งลีลา |
| เห็นทรงพระเมตตา | การุญรักเจ้าเมรี |
| ๔๔๘๏ ท้าวฟังนุชนาฏ | ประภาษพจน์วาที |
| ควรฤๅจะเอาชี | วิตมาทิ้งเสียกลางไพร |
| ๔๔๙๏ แม่เอ่ยใช่พี่แกล้ง | จะแหนงรสไมตรีไฉน |
| เพราะชนนีไท | ที่ก่อเกล้าจึ่งจำจร |
| ๔๕๐๏ ยังมีค่อมคนสนิท | นางใช้ชิดเจ้าจอมสมร |
| ฟังสองเธออาวรณ์ | ในเรื่องรักไม่ร้าวราน |
| ๔๕๑๏ ตัวเราเป็นข้าบาท | อนงค์นาฏยุพาพาล |
| เจ็บแค้นอ้ายเดรฉาน | มันพรากสองกระษัตรา |
| ๔๕๒๏ กำจัดให้เธอจากเมือง | ได้ขุ่นเคืองนี่แสนสา |
| ยุยงพระองค์มา | นิราศร้างอยู่ห่างเห |
| ๔๕๓๏ ร้องด่าอ้ายม้าโกง | ไม่มีโรงเที่ยวโซเซ |
| มึงพาพระยอดเสน่ห์ | มาจากห้องมณเฑียรสถาน |
| ๔๕๔๏ ไม่คิดถึงพระเดช | อัคเรศย่อมประทาน |
| หญ้าน้ำก็สำราญ | ไม่อยู่ได้ยังหนีจร |
| ๔๕๕๏ มึงเคยกินแต่แกลบ | ครั้นแสบท้องเที่ยวซอกซอน |
| เฮ้เฮ้ยอ้ายอัสดร | พาปิ่นเกล้ากูมาไย |
| ๔๕๖๏ พวกกูก็ลำบาก | ได้ความยากต้องเดินไพร |
| อ้ายชาติอาชาไนย | ม้าตลาดไม่มีโรง |
| ๔๕๗๏ อัศวาได้ฟังถ้อย | กระโดดลอยพยศโยง |
| อุเหม่อีหลังโกง | ชาติขี้ข้าด่าพาชี |
| ๔๕๘๏ กระเหน็ดกระแหน่มึง | ดูรุถึงอีทาสี |
| รองบาทพระเทวี | สำหรับกวาดก้นกระซุง |
| ๔๕๙๏ ข้าเจ้าเต้าตามชาย | ไม่มีอายดูนุงถุง |
| กรีธาเขม้นมุ่ง | แยกเขี้ยวขาวมากราวเกรียว |
| ๔๖๐๏ จะกินอะไรกู | ไม่อดสูอีหน้าเซียว |
| ขัดเขมรตามเป็นเกลียว | เที่ยวชวนชายหมายว่าดี |
| ๔๖๑๏ จะจับกูเป็นภักษา | กินอาชาให้สิ้นชี |
| วิตม้วยด้วยยักษี | หยุดอยู่ไยที่ฝั่งชล |
| ๔๖๒๏ ข้ามฟากมานี่แน | พูดกอแกอียักษ์ยล |
| ชาติยักษ์อักุศล | พวกสัตว์บาปใจหยาบช้า |
| ๔๖๓๏ ปางปิ่นยุพาสมร | ฟังอัสดรก็แสนสา |
| หัสเหลือจะคณนา | พระอุราจะทำลาย |
| ๔๖๔๏ ตรัสว่าแก่ค่อมเค้า | ข้านอกเจ้าเราพลอยอาย |
| ดูรุทำปากร้าย | ปั้นเจ๋อหน้าว่าพาชี |
| ๔๖๕๏ ก่อก่อนเขาสานตาม | ทีนี้งามนางสอดสี |
| ใครสอนเจ้าพาที | ให้แปดเปื้อนมาถึงเรา |
| ๔๖๖๏ อวดดีสีปากจัด | ถูกถนัดนั่งเงียบเหงา |
| ก้มหน้าทำซบเซา | ไยมิร้องส่งเสียงไป |
| ๔๖๗๏ นางค่อมยินเสาวนีย์ | มหิษีก็น้อยใจ |
| ทูลองค์พระทรามวัย | ไม่ทราบเกล้าว่าอาชา |
| ๔๖๘๏ รู้พูดเหมือนมนุษย์ | อาญาสุดใส่เกศา |
| โกรธแทนพระชายา | กลับได้ผิดมาติดตน |
| ๔๖๙๏ ม้าด่ายังมิหนำ | พระแม่ซ้ำระทมทน |
| คราวเคราะห์ประจวบจน | มาถึงกายก็ได้ความ |
| ๔๗๐๏ พระองค์ธำรงภพ | ทรงปรารภด้วยนงราม |
| ฤทัยยิ่งวาบหวาม | ชำเลืองเนตรชะแง้หา |
| ๔๗๑๏ ส่วนอัศวาเรศ | ก็แผลงเดชธิศักดา |
| ร้องก้องพนัสา | หิมเวศสะท้านดง |
| ๔๗๒๏ ปางองค์พระรถสวาดิ | นิราศนางตะลึงหลง |
| ลังเลด้วยเอองค์ | อัศวาก็พาหนี |
| ๔๗๓๏ เหลียวหลังมาสั่งขนิษฐ์ | แม่มิ่งมิตรจงอยู่ดี |
| ครองชีพไว้ท่าพี่ | เรียมไม่ช้าจะคืนสม |
| ๔๗๔๏ นิ่งเถิดน้องอย่าร้องไห้ | เหาะเองได้จะลอยลม |
| เงยพักตร์ให้เชยชม | เสียสักน้อยจะลาจร |
| ๔๗๕๏ สุดฤทธิ์จึ่งปลิดปละ | สละรักพระองค์อร |
| นุชนงจงฟังวอน | อย่ารอนชีพให้สูญชนม์ |
| ๔๗๖๏ นางแว่วสำเนียงหวาน | นฤบาลพิไรรน |
| อุปรมาประหนึ่งคน | ถือดาบมั่นมาฟันศอ |
| ๔๗๗๏ ขาดแล้วกระเด็นดิ้น | พระยุพินไม่รั้งรอ |
| น้ำพระเนตรก็หลั่งหล่อ | สะอื้นอั้นพระขวัญหาย |
| ๔๗๘๏ จิตปลิวออกจากตัว | ระริกรัวพระวรกาย |
| แก้เกศพระเกล้าสยาย | สองพระกรข้อนทรวงโทรม |
| ๔๗๙๏ ร้องหวีดได้คำเดียว | พระเหลือบเหลียวมาเห็นโฉม |
| เอียงเอนระเนนโนม | สลบนิ่งเหนือรัถา |
| ๔๘๐๏ มิ่งม้าพาเธอเหิร | รีบเหาะเกินไม่รั้งรา |
| เกรงกริ่งพระเดชา | จะกลับหลังยังองค์อร |
| ๔๘๑๏ เร่งรัดฉวัดเฉวียน | ข้ามเกาะเกียนชโลทร |
| หวังท้าวให้ไกลสมร | ลับเนตรสองไม่เห็นกัน |
| ๔๘๒๏ ปวงนางสนมแน่น | แหงนดูม้ากับทรงธรรม์ |
| เหาะหนีนางจอมขวัญ | ลอยละลิ่วในอัมพร |
| ๔๘๓๏ คว้างคว้างไปกลางโพยม | ไม่ยลโฉมพระชาญสมร |
| ลับเหลี่ยมคิรินทร | แลจนสุดนัยนา |
| ๔๘๔๏ สูญไปกับแก้วเนตร | นางนาเรศทั้งซ้ายขวา |
| เหลือบเห็นพระชายา | ปิ่นสุรางค์สลบใน |
| ๔๘๕๏ ราชรถพระที่นั่ง | นางทั้งปวงก็ตกใจ |
| เข้าล้อมพระทรามวัย | ประคององค์ยังอุ่นอร |
| ๔๘๖๏ เชิญน้ำสุคันธรส | อันรื่นรสเกสร |
| สรงชโลมให้จอมสมร | ก็ได้สมประดีคืน |
| ๔๘๗๏ ตรัสถามถึงปิ่นเกศ | พอทราบเหตุก็โศกสะอื้น |
| ชะอ้อนโอ้ไหนจะฝืน | ชีวิตไว้ให้ยืนยง |
| ๔๘๘๏ นานาคณานาง | ต่างคนปลอบพระเอกองค์ |
| โปรดเกล้าข้าผู้จง | บำรุงเบื้องพระบทมาลย์ |
| ๔๘๙๏ อันองค์พระปิ่นปัก | อัคเรศเธอจากสถาน |
| ข้าบาทนี้ตรองการ | ที่ไหนเลยจะคืนครอง |
| ๔๙๐๏ พาชีพากระเจิง | จนลิ่วเหลิงด้วยสมปอง |
| พระแม่อย่าหม่นหมอง | เชิญกลับราชรถทรง |
| ๔๙๑๏ เข้ายังนครเรา | รมเยศสำราญองค์ |
| ไทท้าวรู้แล้วคง | จะรีบรัดทุเรศตาง |
| ๔๙๒๏ กรีธาพยุหบาตร | มากล่าวนาฏพระจอมปรางค์ |
| ดับโศกให้เสื่อมสร่าง | สละทุกข์บันเทิงใจ |
| ๔๙๓๏ อุปรมาเหมือนเรือนทอง | นพคุณสิ้นปัถไหม |
| บริสุทธิ์เนื้ออุไร | ไหนจะไร้วิเชียรชู |
| ๔๙๔๏ งามต้องในตาโลกย์ | อย่าวิโยคพระโฉมตรู |
| จุลจักรองค์ใดรู้ | จะริเริ่มเฉลิมขวัญ |
| ๔๙๕๏ นางฟังพิไรเรื่อง | ให้ขุ่นเคืองในแก้วกรรณ |
| ตรัสขับนางบริพรร | พูดเซ้าซี้อยู่นี่ไย |
| ๔๙๖๏ สู้ม้วยชีวาลา | ด้วยสัตยาที่จริงใจ |
| ถึงพระสามีไกล | ไม่ขอคบเป็นชายสอง |
| ๔๙๗๏ ตรัสพลางยิ่งเทวษ | สุชลเนตรก็เนืองนอง |
| เวรใดนี่หนอปอง | นิราศร้างบุรีมา |
| ๔๙๘๏ สูญสิ้นมไหศวรรย์ | แต่กระนั้นยังไม่สา |
| ซ้ำจากพระภรรดา | ฉะนี้นี่มิเคยควร |
| ๔๙๙๏ ทิ้งทอดพระวรกาย | ยิ่งฟูมฟายพิไรครวญ |
| ชีวิตนิรารวน | วิเวกว้างอยู่กลางดง |
| ๕๐๐๏ ปางเมื่อมหิษี | เมรีลักขณาทรง |
| เหนือราชบรรยงก์ | บัลลังก์รถกระหนกพราย |
| ๕๐๑๏ ตรัสมีพระบัญชา | สิทธิกรรม์ที่เป็นนาย |
| พาพวกพลนิกาย | กลับไปราชธานี |
| ๕๐๒๏ เลียงผาที่เทียมรถ | จงปลดปล่อยพนาศรี |
| ปกครองกันให้ดี | ปราศจากซึ่งไภยัน |
| ๕๐๓๏ ฝากนางสนมด้วย | เอ็นดูช่วยอย่าเดียดฉันท์ |
| ส่งเข้าถึงเขตขัณฑ์ | เหมือนหนึ่งเคยแต่ก่อนมา |
| ๕๐๔๏ อย่าเจ้าอย่าเป็นห่วง | เราคงตายพนาวา |
| ท่านมีคุณเมื่อเดินป่า | ค่อยอยู่เถิดให้จงดี |
| ๕๐๕๏ สั่งเสร็จก็ซบพักตร์ | พระนงลักษณ์ทรงโสกี |
| อกเอ๋ยจะเอาชี | วิตทำลายไว้กลางดง |
| ๕๐๖๏ สิทธิกรรม์ทั้งไพร่นาย | หญิงแลชายตะลึงหลง |
| ร่ำรักพระเอกองค์ | บงกชเกล้ากระษัตรีย์ |
| ๕๐๗๏ เสียงโหยเสียงไห้หา | สนั่นป่าพนาลี |
| นกหกบรรดามี | ก็เงี่ยโสตสดับสาร |
| ๕๐๘๏ สังเวชทุกอกสัตว์ | โทมนัสด้วยนงคราญ |
| ร้องไห้เสียงสะท้าน | สะเทือนทั่ววนาสณฑ์ |
| ๕๐๙๏ สิทธิกรรม์บังคมบาท | สนมนาฏก็จรดล |
| ค่อนทรวงพิไรรน | ดำเนินพลางชะแง้หา |
| ๕๑๐๏ บ้างวิ่งมากราบเบื้อง | บทเรศพระชายา |
| ร่ำไห้ประหนึ่งว่า | พินาศสิ้นสมประดี |
| ๕๑๑๏ สังเวชสงสารนาฏ | พระอัครราชมหิษี |
| หลับเนตรไม่พาที | มิพร้องพจนานาง |
| ๕๑๒๏ ข้าบาทบำรุงรักษ์ | สามิภักดิ์แต่ก่อนปาง |
| ควรแหนงระแวงหมาง | ประทมนิ่งด้วยสิ่งใด |
| ๕๑๓๏ ลืมเนตรขึ้นทัศนา | จะทูลลายังเวียงไชย |
| โปรดเกล้าให้กลับไป | เป็นห่วงราชเทวี |
| ๕๑๔๏ ปางองค์พระนงลักษณ์ | ตระหนักเสียงนางสาวศรี |
| พ่างเพียงจะสิ้นชี | วนาศนิ่งไม่ติงองค์ |
| ๕๑๕๏ ไม่เยื้อนพระพจนา | ชักแต่ผ้าประทมทรง |
| ปิดพักตร์ตะลึงหลง | โศกในทรวงก็ง่วงไป |
| ๕๑๖๏ พระสนมก็จนจิต | สิ้นความคิดต่างรํ่าไร |
| ชุลีลาแล้วคลาไคล | เดินโศกามาตามทาง |
| ๕๑๗๏ แลลับองค์ทรามวัย | น้ำตาไหลไม่เว้นนาง |
| อกเอยดูอ้างว้าง | อนาถเนตรสังเวชทรวง |
| ๕๑๘๏ นางสนมที่เคยสนิท | สุขุมคิดยิ่งเป็นห่วง |
| จะทิ้งสุดาดวง | ไว้อย่างไรไฉนนา |
| ๕๑๙๏ ที่มีกระตัญญู | ไม่ขอคืนไปนครา |
| กอดศอกันโศกา | ก็กลับมายังอรไท |
| ๕๒๐๏ ไม่เข้าให้ใกล้องค์ | แฝงภูมิพงพฤกษาไศล |
| ลอบแลอยู่แต่ไกล | พอเห็นราชชายา |
| ๕๒๑๏ สิทธิกรรม์ก็นำพล | พหลทศโยธา |
| เสียใจประหนึ่งว่า | เศียรขาดกระเด็นหาย |
| ๕๒๒๏ ต่างเดินดำเนินดง | บ้างเหาะตรงสู่เมืองหมาย |
| อัสสุชลยิ่งนองสาย | นกแลไม้ไม่อยากชม |
| ๕๒๓๏ ดอกแก้วแลดอกเกด | จำปาเทศอันมีถม |
| ใกล้มือไม่เด็ดดม | อยู่ริมทางย่างจรลี |
| ๕๒๔๏ ครั้นถึงบุรีรัตน์ | เงียบสงัดทั้งกรุงศรี |
| แซ่เสียงแต่โศกี | ต่างตนไปยังเคหา |
| ๕๒๕๏ ปางองค์พระวรนาฏ | เมรีราชยุพาพะงา |
| อัดอั้นในอุรา | พระอุระจะทำลาย |
| ๕๒๖๏ นิราศยศแลถาศักดิ์ | อยู่เปลี่ยวพักตร์เอกากาย |
| พระสุริยาก็บ่ายชาย | จะลับเหลี่ยมคีรินทร |
| ๕๒๗๏ โศกเศร้าเทวษถึง | ยิ่งรุมรึงพระองค์อร |
| พระพายพาเกสร | กลิ่นขจรซาบนาสา |
| ๕๒๘๏ น้องท้าวชื่นทรวงทรง | พลิกวรองค์ทอดทัศนา |
| ห่อนยลซึ่งพักตรา | ผู้ใดไม่เป็นเพื่อนสอง |
| ๕๒๙๏ ว่างเวิ้งวิเวกสงัด | นิราศพลัดมณเฑียรทอง |
| ยินเสียงแต่สัตว์ร้อง | สยองเกล้าแสยงขน |
| ๕๓๐๏ ชะนีโหยร่ายไม้หวน | พิไรครวญเรียกผัวตน |
| ผีป่าผิ่วปากบ่น | อยู่เคียงราชรถสุวรรณ |
| ๕๓๑๏ อกเอ๋ยไม่เคยเห็น | พระทรวงเต้นไม่มีขวัญ |
| เวรใดมาตามทัน | กรรมจึ่งให้เผอิญเป็น |
| ๕๓๒๏ เสียรู้เพราะรักมิตร | ผิดถนัดวิบัติเข็ญ |
| ซบพักตร์น้ำเนตรกระเด็น | อัสสุชลชโลมปราง |
| ๕๓๓๏ ระทวยทอดฤทัยครวญ | กันแสงสวรไม่เสื่อมส่าง |
| เหน็บหนาวทั้งสารพางค์ | เพียงพินาศบนรถทรง |
| ๕๓๔๏ โอ้แม่มนทามาร | ดังจะลาญชีพปลดปลง |
| เห็นของวิเศษจง | นเรศท้าวเธอเอาไป ๚ะ |
(ความในต้นฉบับสมุดไทยหมดลงเพียงเท่านี้)
[๑] ตรวจชำระจาก เอกสารเลขที่ ๑๑ หมวดวรรณคดี หมู่ฉันท์ เรื่องพระรถ
[๒] สัมผัสไม่รับกับบทก่อน เข้าใจว่าต้นฉบับคงคัดลอกตกไป
