พระรถคำฉันท์
อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๑๏ นโมข้าประนมหัตถ์ | โสมนัสสุเบญจางค์ |
| เหนือเศียรสุบาทาง | คชิเนนทรทรงญาณ |
| ๒๏ อันพระองค์เสด็จขจัด | ปรปักขเบญจมาร |
| นำสัตว์ออกจากสงสาร | เข้าสู่ห้องพระศีวา |
| ๓๏ แล้วข้าชุลีกร | นวโลกุตรธรรมา |
| อันโปรดสัตว์โลกา | ให้พ้นภัยอันเดือดร้อน |
| ๔๏ หนึ่งข้าประนมน้อม | กฤษดาญชุลีกร |
| แก่สงฆสังวร | วรพุทธเวไนย |
| ๕๏ ผู้ทรงสำรวมศีล | สละบาปให้ขาดไกล |
| จำเริญศรัทธาไท | ให้สัมฤทธิ์สำราญผล |
| ๖๏ แล้วข้าก็อภิวันท์ | วรเทพยเบื้องบน |
| แต่พื้นเมทนีดล | ตลอดล่วงฉกามา |
| ๗๏ อนึ่งข้าก็บังคม | บรมกรุงกระษัตรา |
| ผู้ผ่านไอศวรรยา | นครเทพยธาตรี |
| ๘๏ แล้วข้าก็อภิวาท | บวรบาทชนนี |
| พระคุณอยู่เกศี | สุดจะร่ำจะรำพัน |
| ๙๏ ทั้งคุณพระบิดา | จะพรรณนาก็มหันต์ |
| สิ่งใดจะเทียมทัน | แลจะเท่าก็ไป่มี |
| ๑๐๏ ด้วยเดชข้าประณาม | กรนบประนมศรี |
| สรรเพชญโมลี | แลพระสงฆธรรมา |
| ๑๑๏ ขอจงนฤทุกขแลโศก | นฤโรคแลพยา |
| ธินินทาครหา | จงอย่าได้มาแผ้วพาน |
| ๑๒๏ จะกล่าวนิพันธ์ฉันท์ | แสดงโดยอนุมาน |
| อันมีในนิทาน | วรปัญญาสพาหิรา |
| ๑๓๏ พระรถเรื่องเมรีรัตน์ | วรราชชายา |
| ชาเยนทรมรณา | มรณังริมฝั่งชล ๚ะ |
วสันตดิลก ฉันท์ ๑๔
| ๑๔๏ ปางยอดเยาวมาลย์วิมลมาศ | สมรมิ่งผู้นฤมล |
| สร่างหายได้สติสมประฤดีดล | นางเขยื้อนขยับกาย |
| ๑๕๏ ยอกรก่ายกรกระหวัด | บปะหัตถ์ก็เห็นหาย |
| วาบจิตดั่งใครปลิดชีวาวาย | ตระบัดตื่นจากแท่นทอง |
| ๑๖๏ เหลือบเล็งเพ่งพิศพระวรพักตร์ | ไม่ประจักษ์ก็มลหมอง |
| ดังใครเด็ดเอาดวงหทัยปอง | ไปจากกายทำลายลาญ |
| ๑๗๏ ทรงพระกริ้วกระมลก็โศก | วิโยคด้วยภูบาลชาญ |
| ปลุกนางสนมอนงคบริพาร | บริภาษสำเนียงเพียง |
| ๑๘๏ นางดีดแลสีซอคนก็ขับ | บ้างหลับทับประเอนเอียง |
| ฉับฉิ่งพริ้งเพราะเสนาะกลพิณเพียง | ที่จำเรียงบำรุงนาง[๑] |
| ๑๙๏ ลางหลับละเมอเพ้อจิตละไล | บ้างก็ไห้คระหึมคราง |
| แว่วเสียงพระเยาวราชอนุชนาง | ก็ต่างตื่นตะลึงลาน |
| ๒๐๏ ค้นหาทุกแห่งห้องทิศตำบล | ทุกไพชนตชัชวาล |
| สนามนํ้าฉนวนชลสนาน | ตำหนักนํ้าสระสรงองค์ |
| ๒๑๏ บพบพระผู้พงศขัตติย์นเรศ | เฉลิมเกศอนงค์ยง |
| ก็กลับคืนยังนิเวศพระเวียงวง | ตำหนักนางที่ปรางค์จันทน์ |
| ๒๒๏ เผยรูดพระวิสูตรสุวรรณประหวัด | จรัสแจ่มจรูญจรัล |
| ส่องแสงสว่างศรีรวิวรรณ | ไม่พานพบพระภูธร |
| ๒๓๏ จุดเทียนประทีปก็ชวนกันส่อง | ทั่วแห่งห้องบนบรรจถรณ์ |
| ที่เกยแก้วกาญจนกุญชร | ไม่เห็นโฉมประโลมแด |
| ๒๔๏ รอบวังพระนิเวศวรตำหนัก | ไม่พบพักตร์ก็ผันแปร |
| หาทั่วทุกทิศชลชแล | ชลาเปล่าก็เศร้าใจ |
| ๒๕๏ โรงรถคชอัศวคเชนทร์ | ที่นเรนทร์เธอเคยไคล |
| ค้นหามิพบพระภูวไนย | ทั้งมิ่งม้าก็สูญหาย |
| ๒๖๏ กลับคืนชุลีกรบังคมทูล | ประมูลแจ้งคดีสาย |
| ข้าหาทุกทิศแลทุกภาย | บมิพบพระภูธร |
| ๒๗๏ เห็นแท้ประจักษ์เป็นกลแกล้ง | ฤๅท้าวแสร้งมาโลมสมร |
| สมานแล้วดังฤๅมาเจียรจร | นิราศร้างไปจากองค์ |
| ๒๘๏ ม้ามิ่งมงคลอัศวชาญ | ที่นฤบาลเธอเคยทรง |
| สูญแล้วบเห็นบวรองค์ | ธิบดินทร์ ธ หนีสูญ |
| ๒๙๏ นางท้าว ธ ได้สวนาวัจนสดับ | พจนศัพท์ประมวลมูล |
| กลุ้มกลัดมนัสหัทยพูน | ทุกขเพียงประลาญลัย |
| ๓๐๏ บ่ายเบือนพระพักตร์ทัศนบน | ก็มิยลกำพดไชย |
| โอสถบปรากฏทิพยประไพ | ทั้งดวงเนตรบเห็นโทม |
| ๓๑๏ โอ้โอ๋พระยอดวรเสน่ห์ | มาลวงเล่ห์ประลองโลม |
| ลาแล้วนิฤๅพระมาร้างโฉม | สวาดิไว้ให้โหยหา |
| ๓๒๏ เวรใดมาจองจิตมาจำ | โอ้กรรมใดนิราศา |
| หมายใจว่าท้าวจะกรุณา | ดรุณน้องเป็นทางธรรม์ |
| ๓๓๏ บัดนี้ไป่เหมือนประหนึ่งว่าหมาย | มาหน่ายรักไปจากกัน |
| จะร้างจรจะแรมนิราขวัญ | ชีวันน้องเพียงสิ้นชนม์ |
| ๓๔๏ ทั้งนี้เป็นต้นเพราะกลอัสดร | มันก่อก่อนจึ่งจำดล |
| พาท้าวประเวศจรจากมณ | เฑียรที่ก็ดูดาย |
| ๓๕๏ อกเอ๋ยจะอยู่ไปเยียไฉน | ให้ชนไพครหาหาย |
| โหยไห้กระทุ่มกรก็ฟาย | ชลเนตรนัยน์นอง |
| ๓๖๏ ทุ่มทอดพระอรองคลงกลาง | ระหว่างราชเรือนทอง |
| สาวสนมบังคมกรประคอง | ประเคียงข้างเข้าโลมลวน |
| ๓๗๏ อ้าแม่อย่าโศกปริเทวนัยน์ | จะรํ่าไห้จะหมองนวล |
| โศกนักเกลือกจักทุกขรัญจวน | ประชวรแล้วจะเสียความ |
| ๓๘๏ ควรเราจะคิดกลอุบาย | จะยักย้ายไปติดตาม |
| ชุมพลพหลสกลคาม | พิริย์จัตุรงค์เนืองนันต์ |
| ๓๙๏ น่าจะพบประสบเป็นแม่นแท้ | พระแม่เจ้าอย่าโศกศัลย์ |
| มนุษย์ฤๅจะหนีฤทธิเราทัน | ด้วยพลยักษเนืองเนา |
| ๔๐๏ นางท้าวได้สวนาพจนถ้อย | ทุกขถอยลงบางเบา |
| เห็นชอบจึ่งตอบพจนเสา | วนีย์นางให้เร่งพล |
| ๔๑๏ อย่าช้าจงฆาตไชยเภรี | อันเป็นที่ประชุมชน |
| ยักษาวราฤทธิคำรน | คำรามรับพระบัญชา ๚ะ |
ฉบัง กาพย์ ๑๖
| ๔๒๏ เอิกเกริกเร่งกันโกลา | โกลีสหัสสา |
| กระบัดกระทุ่มเภรี | |
| ๔๓๏ เภรากึกก้องเสียงสีห์ | สหัสแสนเสนี |
| อเนกมากก่ายกอง | |
| ๔๔๏ พลมารตรับฟังเสียงกลอง | ผกผาดผันผยอง |
| ระเห็จระหันเหิรหาว | |
| ๔๕๏ ลางมารตาเติบกาววาว | ขบเขี้ยวฟันขาว |
| คระเครงคระครื้นสำแดง | |
| ๔๖๏ ลางมารทะมึดเมฆทะมัดทะแมง | ตาเหลือกเกลือกแขง |
| กระลอกกระลับน่ากลัว | |
| ๔๗๏ ลางหมู่ดูพิลึกสยองหัว | กำยำโตตัว |
| ก็เต้นเข้าถอนต้นตาล | |
| ๔๘๏ ฉับไวโดยใจขุนมาร | สามต้นบมินาน |
| เข้าบิดตระบัดเป็นตระบอง | |
| ๔๙๏ เผ่นโผนโจนด้วยกำลอง | กำลังฤทธิ์ปอง |
| จะปราบให้ย่นจนอินทร์ | |
| ๕๐๏ คำแหงห้าวเหี้ยมโหดหิน | คล้ายฤทธิ์ขุนอิน |
| ทรชิตบุตรเจ้าลงกา | |
| ๕๑๏ ลางเหล่าแลพิฦกเหลือตรา | แสร้งแปลงรูปา |
| เป็นเสือคระหึมครึมเสียง | |
| ๕๒๏ บ้างเป็นสิงหราชไกรเกรียง | ร้องก้องสำเนียง |
| สะท้านสะเทือนธรณี | |
| ๕๓๏ สิงสัตว์แดนดงพงพี | ลุกล้มแล่นลี้ |
| ละล้าละลังลนลาน | |
| ๕๔๏ ต่างตนต่างรณฤทธิราญ | ฮึกเหี้ยมห้าวหาญ |
| ประหาตประหัตศัตรู | |
| ๕๕๏ ลางมารสังวาลคืองู | พันโพกเศียรดู |
| พิฦกเสียวสยดแสยง | |
| ๕๖๏ กรกุมหอกถือเท้งแทง | ไม่ระย่อต่อแย้ง |
| จะแยงจะยุทธสุริยา | |
| ๕๗๏ ลางหมู่มุหงิดมฤจฉา | โถมถีบภูผา |
| ตระเพิ่นตระพังจักรวาฬ | |
| ๕๘๏ ง้างหินเหาะระเห็จทะยาน | ผูกขนขุนมาร |
| แล้วร้องตระหวาดท้าทาย | |
| ๕๙๏ ดั่งเสียงอสุนีฟาดสาย | ฟ้าผ่าทะลักทลาย |
| ทะลุถล่มแหลกลง | |
| ๖๐๏ เพื่อนกันตกใจไม่ดำรง | แล่นถลาล้มลง |
| กระทบประทะกันอึง | |
| ๖๑๏ บ้างล้มพะพาดกันผึง | ผ้าลุ่ยแลลึงค์ |
| ก็ล่อนก็แล่นโล่งแล | |
| ๖๒๏ ชายหญิงวิ่งอออึงแอ | เบียดเสียดเซ็งแซ่ |
| บ้างตี่นตระลึงแลดู | |
| ๖๓๏ ยังยักษ์ตนหนึ่งหางหนู | เชิดขวานหมูชู |
| แล้วร้องอิไหล้หลังกัน | |
| ๖๔๏ ขบเขี้ยวเคี้ยวเขี้ยวขบฟัน | ขี่หมูเขี้ยวตัน |
| สำแดงนุภาพเดโช | |
| ๖๕๏ ตัวกูมีฤทธิ์อิศโร | ทรงอานุภาโว |
| ไปปราบสุกรบอนเบือ | |
| ๖๖๏ พลมารลางตนชาวเหนือ | ทรหดล้นเหลือ |
| แล้วกุมอิเหน็บแกว่งไกว | |
| ๖๗๏ ร้องถามภาษาเกือไก๋ | ล้มสุกรกินไก่ |
| อาพัดสุราเคี้ยวชาม | |
| ๖๘๏ ขันฤทธิ์อวดฤทธิ์ติดตาม | ท้นเข้าบมิขาม |
| อิเหน็บจะแทงพุงทะลุย | |
| ๖๙๏ ขุนหนึ่งชาวละครรำซุย | ขนเคราเพราพรุย |
| เป็นรกเป็นรอบขอบอก | |
| ๗๐๏ ขัดฟันงอนงอนคือกระจก | ชูกเลหวังยก |
| แล้วร้องโนแนแค่ไหน | |
| ๗๑๏ ภูมีหนีเมรีไป | กูจะอาสาไท |
| จับท้าวจะเอารางวัล | |
| ๗๒๏ ลำพองลองฤทธิ์มหันต์ | ตัวเติบโตตัน |
| สองตาเท่าดวงอาทิตย์ | |
| ๗๓๏ ล่ำไหล่มูทูมุหงิด | กุมตระบองแบกบิด |
| ตระบัดเป็นเพลิงโพลงพลาม | |
| ๗๔๏ ขบเขี้ยวกรีดเกรี้ยวเคี้ยวกราม | คิ้วย่นขนสยาม |
| สยางสยุมสยองผม | |
| ๗๕๏ ตาปลิ้นลิ้นแลบร้องระงม | โถมถลายิ่งลม |
| พยุหพัดเพชรหึง | |
| ๗๖๏ ขุนหนึ่งดูถมึงคึง | ล่ำทู่ดูทะมึง |
| ทะมัดทะแมงมั่นหมาย | |
| ๗๗๏ พลไพร่ไล่จับมฤคควาย | กินเล่นเป็นสบาย |
| ได้ยินสำเนียงเสียงกลอง | |
| ๗๘๏ โผโผนโจนหันผันผยอง | สูงสามโยชน์ปอง |
| เข้าง้างเอาเขาพระสุเมรุ | |
| ๗๙๏ เทพดาระอาฤทธิ์ระเนน | กลัวฤทธิ์ขุนเกรน |
| ก็แล่นออกขอบจักรวาฬ | |
| ๘๐๏ พื้นพวกพหลพลมาร | กราดเกรี้ยวเกณฑ์การ |
| สกอสกรรจ์กำแหง | |
| ๘๑๏ ลางตนรณฤทธิ์ราญแรง | เรืองเดชขันแขง |
| จะปลิดเอาเดือนดาวราย | |
| ๘๒๏ บ้างทำสิงหนาทหลากหลาย | โผนผกยกกาย |
| จะป่ายจะปล้นสุริโย | |
| ๘๓๏ สุริยาเพียงปราชัยโช | เรืองฤทธิ์วโร |
| อานุภาพปราบสงคราม | |
| ๘๔๏ ลางเหล่าแลบลิ้นเพลิงลาม | กลั่นแกล้วกลางสนาม |
| จะเข่นจะเคี้ยวศัตรู | |
| ๘๕๏ พลมารพรึบพร้อมพรั่งพรู | เพียบพื้นธรณู |
| ธรณีเพียงจะลัยลาญ | |
| ๘๖๏ อาวุธถ้วนมือขุนมาร | กึกก้องเกณฑ์การ |
| บรู้กี่โกฏิไตรตรา | |
| ๘๗๏ ต่างต่างแข็งขันอาสา | สำแดงเดชา |
| ตรลบข้างพื้นทิฆัมพร | |
| ๘๘๏ เสร็จแล้วเรียบเสนากร | พลมารแลสลอน |
| สะพรั่งสะพร้อมเตรียมกัน | |
| ๘๙๏ ฝ่ายนาฏมหิษีดวงจันทร์ | บมิสรงชลสุคันธ์ |
| แต่ทรงพระโศกแสนทวี | |
| ๙๐๏ พร้อมเสร็จนางเสด็จจรลี | จึ่งมีเสาวนีย์ |
| ให้หาซึ่งพฤฒาจารย์ ๚ะ |
สัททุลวิกกีฬิต ฉันท์ ๑๙
| ๙๑๏ โหรเฒ่าก้มเกล้าประนมกรกราบกราน | ||
| นางจึ่งศุภสาร | โหรา | |
| ๙๒๏ เราจะกรีพลบาตรบ่ายบทจรคลา | ||
| ไคลตามพระภัสดา | ไฉน | |
| ๙๓๏ พฤฒาทูลประมูลอรรถแจ้งคดีไข | ||
| ฤกษ์ดีสวัสดิไป | จะทัน | |
| ๙๔๏ แต่ท้าวไม่กลับคืนคงสถิตยเหมือนพระทัยฝัน | ||
| ฝ่ายแม่จะไห้ศัลย์ | ละลาน | |
| ๙๕๏ พระเคราะห์ร้ายนักแม่จะมุ่งบมิเป็นการ | ||
| ปิ้มชีพลัยลาญ | อย่าจร | |
| ๙๖๏ ป่างโพ้นข้าก็พร่ำกล่าวคำทูลชะอ้อนวอน | ||
| แม่บ่เออมาราญรอน | กำจาย | |
| ๙๗๏ บัดนี้สิเหมือนคำข้าพฤฒาแกล้งทาย | ||
| แม่ท้าวจะผันผาย | จะลาญ | |
| ๙๘๏ นางสดับพจนศุภถ้อยคดีสาร | ||
| แม้ชีพลัยลาญ | ก็ตาม | |
| ๙๙๏ จะอยู่เยียไฉนมาได้ทุกขเหลือลาม | ||
| ปากคนจะหยันหยาม | ประจญ | |
| ๑๐๐๏ เป็นตายแต่พอได้พบประสบบวรบาทยุคล | ||
| แม้ชีพสุดสกนธ์ | บคิด | |
| ๑๐๑๏ ตรัสพลางนางเร่งพหลสกลวิวิธ | ||
| ล้วนมารอันเรืองฤท | ธิรณ ๚ะ | |
ฉบัง กาพย์ ๑๖
| ๑๐๒๏ เมื่อนั้นวรราชนฤมล | นฤมาณเรียบพล |
| ก็พร้อมประดับสรรพสรรพ์ | |
| ๑๐๓๏ จึ่งมีเสาวนีย์แถลงพลัน | แก่ขุนสิทธิกรรม์ |
| อันรู้กระบวนเกณฑ์การ | |
| ๑๐๔๏ ท่านผู้ทรงเวทเชี่ยวชาญ | คุมพลมารหาญ |
| ไปตามจงทันจุมพล | |
| ๑๐๕๏ ทันแล้วพาท้าวจรดล | คืนสู่พระมณ |
| เฑียรราชนิเวศวังเรา | |
| ๑๐๖๏ ม้าร้ายทรยศหยักเหยา | อย่าไว้จงเอา |
| ประหารชีวิตให้ลาญ | |
| ๑๐๗๏ ขบเคี้ยวกินเป็นอาหาร | มันทำรำคาญ |
| ลำเคืองให้เลื่องฦๅขจร | |
| ๑๐๘๏ สิทธิกรรม์ก้มเกล้าถวายกร | รับพจนสุนทร |
| ให้เคลื่อนพหลโยธา | |
| ๑๐๙๏ ฝ่ายองค์อัคเรศชายา | เสด็จสู่เลียงผา |
| สุรางคล้อมรายเรียง | |
| ๑๑๐๏ น้องท้าวเสด็จคลาดจากเวียง | วังเย็นสงัดเสียง |
| วิเวกหวาดหวั่นทรวง | |
| ๑๑๑๏ ทรงโศกโทมนัสแดดวง | พระทัยเป็นห่วง |
| ไปแล้วมิกลับมาเห็นวัง | |
| ๑๑๒๏ แสนโศกรุมรึงหน้าหลัง | โอ้เอ็นดูวัง |
| นิราศร้างแรมโรย | |
| ๑๑๓๏ ที่สุขจะกลับทุกข์ร่ำโหย | รี้พลจะร่วงโรย |
| บ่มีพฤนทโยธา | |
| ๑๑๔๏ เสียดายปรางค์มาศรจนา | สัตตรัตน์รมยา |
| มณีวิจิตรดำเกิง | |
| ๑๑๕๏ ที่นั่งร้อนที่นั่งเย็นสำเริง | สำราญบันเทิง[๒] |
| บรรเทาภิรมย์เปรมปรีดิ์ | |
| ๑๑๖๏ เปรมปราสองสุขเกษมศรี | ศรีสวัสดิควรนี |
| นีราศร้างแรมไกล | |
| ๑๑๗๏ ไกลทั้งสระแก้วน้ำใส | ใสสุทธิอำไพ |
| ไพบูลย์ดั่งแก้วแพรวพราย | |
| ๑๑๘๏ พรายเพริศสัตตบงกชหลาย | หลายเล่ห์กำจาย |
| กำจรตรลบเสาวคนธ์ | |
| ๑๑๙๏ เสาวภาคย์เคยสรงสนานชล | ชลเอ๋ยจะร้างหน |
| หนใดจะกลับคืนสถาน | |
| ๑๒๐๏ สถานที่พิจิตรหน้าพระลาน | ลานเลี่ยนสุริย์กานต์ |
| สุริยาจำรัสรังสรรค์ | |
| ๑๒๑๏ สรรค์แสร้งแกล้งไว้เฉลิมขวัญ | ขวัญเมืองจรัล |
| จะรานิราศร้างศรี | |
| ๑๒๒๏ สีทองก็หมองเป็นราคี | ราคินเศร้าศรี |
| สีแก้วบแววเห็นโฉม | |
| ๑๒๓๏ โฉมเฉลิมบพิตรอยู่โลม | โลมแล้วจะร้างโฉม |
| โฉมสวัสดิไว้อยู่แห่งใด | |
| ๑๒๔๏ ใดเอ๋ยแม้นรู้จักไป | ไปแล้วมิได้ |
| มิได้ไม่กลับคืนวัง | |
| ๑๒๕๏ วังเวงวิเวกสงัดเสียงสั่ง | ดั่งหมู่ชนัง |
| ชนานิกรนรชน | |
| ๑๒๖๏ ชนจงอยู่สุขสถาผล | สถาพรอำพน |
| ผ่องแผ้วดังแก้วแกมกาญจน์ | |
| ๑๒๗๏ เราไซร้บมิได้คืนสถาน | โอ้แสนศฤงคาร |
| แต่นี้จะเปล่าเปลี่ยวใจ | |
| ๑๒๘๏ สาวสนมกรมนางนอกใน | ฟังสารลานใจ |
| ระทดระทวยโศกา | |
| ๑๒๙๏ กรฟายอัสสุชลธารา | เอ็นดูชายา |
| ชาเยนทร์มาเศร้าโศกศรี | |
| ๑๓๐๏ ครวญพลางนางเร่งจรลี | ถึงสร้อยสระศรี |
| สโรชพิศาลโสภณ | |
| ๑๓๑๏ โกมุทบุษบันอุบล | เบิกสร้อยเสาวคนธ์ |
| ขจรเลวงเวหา | |
| ๑๓๒๏ ภาคพื้นรื่นราบรจนา | เรี่ยรายพาลุกา |
| คือแก้ววิเชียรโรยรอง | |
| ๑๓๓๏ พราวพราวพรายพรายใสส่อง | จับพักตร์ละออง |
| ลออจำรัสรัศมี | |
| ๑๓๔๏ ภุมราภุมรีหวี่หวี่ | เอารสเกสรี |
| เข้าเฟ้นเข้าฟั้นฟานฟอน | |
| ๑๓๕๏ เกสินสิ้นซาบเกสร | ภุมรินบินจร |
| ไปจากบุปผาราโรย | |
| ๑๓๖๏ เหมือนอกเมรีนี้โดย | กินทุกข์กอบโกย |
| ระกำด้วยท้าวเธอจรหาย | |
| ๑๓๗๏ เหลือบแลแปรพักตร์ผันผาย | เล็งยลชลสาย |
| บริสุทธิคือแก้วแพรวพรรณ | |
| ๑๓๘๏ นานามัจฉคณะต่างพันธุ์ | เคล้าคู่เคลียกัน |
| บ้างแอบใบบัวบังบัว | |
| ๑๓๙๏ ตะเพียนทองท่องท้องแปลนตัว | เป็นคู่เมียผัว |
| แลว่ายคคลายฝั่งแฝง | |
| ๑๔๐๏ ปลากระโห้กระแหหางแดง | ปลากระดี่หนีแหนง |
| เข้าแฝงริมฝั่งเล็มไคล | |
| ๑๔๑๏ ปลาหลดหลิดหลาดสลามไหล | สลุมพรเวียรไว |
| ไล่ลิ้นสุนัขแล่นหนี | |
| ๑๔๒๏ ทุกังตะโกกกดอินทรี | แปลงปลักหมอมี |
| เขมาขมองโกรยกราย | |
| ๑๔๓๏ ยี่สนสร้อยซ่าซิวสวาย | ตระลุมพุกแล่นผาย |
| เทโพเทพาหางแพน | |
| ๑๔๔๏ คางเบือนหาเพื่อนแล่นแปลน | แก้มชํ้าคล้ำแคลน |
| ไปหาปลาหมอหมอดู | |
| ๑๔๕๏ ปลาแมวปลาม้าปลาหมู | ปลาเสือสู่รู |
| เข้าแฝงริมฝั่งพ่นฟอง | |
| ๑๔๖๏ โลมาราหูผันผยอง | โลดแล่นลำพอง |
| ตระผากประพากไยไพ | |
| ๑๔๗๏ ปลาเล็กแล่นแปลนปลาใหญ่ | หลดขุดโคลนไคล |
| ตระบัดปลาอื่นตื่นตอม | |
| ๑๔๘๏ ปลาพรมปลาพรามตามกรอม | ปลาเป้าแป้นปลอม |
| เข้าปนระคนผายผัน | |
| ๑๔๙๏ นานาวิหคาหลากพันธุ์ | สุรเสียงจำนรรจ์ |
| จะแจ้วจ้อจับสลับสรลอน | |
| ๑๕๐๏ คู่เคียงเมียงม่ายเมียจร | ฉวยฉาบคาบเกสร |
| ละอบละเอิบอาบชล | |
| ๑๕๑๏ ลอยกลาดเกลื่อนกลีบโกมล | เลวงรสเสาวคนธ์ |
| เสาวคันธหอมโหยหวน | |
| ๑๕๒๏ ฉุนชื่นฤทัยอนงค์นวล | ประหวัดคิดจิตหวน |
| ถึงองค์พระยอดสวามี | |
| ๑๕๓๏ น้องเคยพาท้าวจรลี | โอ้พระนฤบดี |
| มาหนีนุชน้องเร่งจร | |
| ๑๕๔๏ กลิ่นพระแก้วคล้ายกลิ่นเกสร | เคยแนบนุชนอน |
| ยังติดอุระเมียมา | |
| ๑๕๕๏ นางเร่งทรงโทมนัสา | พลางทอดทัศนา |
| พระเนตรเหลือบเล็งยล | |
| ๑๕๖๏ เห็นโศกริมสระสาชล | สาขากิ่งกล |
| ร่มรกประปรกครึมคลุม | |
| ๑๕๗๏ ชื้อชิดใบชัฏชรอุ่ม | ก้านกิ่งเข้าประชุม |
| เป็นฉัตรระบายเบญจรงค์ | |
| ๑๕๘๏ ภูมิภาคผ่องแผ้วบมีผง | คลีที่จะลอยลง |
| จังหวัดนั้นร่มรื่นสบาย | |
| ๑๕๙๏ วายุพัดโบกโบยใบระบาย | เหมือนจะกวักกรกราย |
| ให้นั่งสำราญชวนเชิญ | |
| ๑๖๐๏ นางหงส์ส่งเสียงหวนเหิร | เสนาะฟังพลางเพลิน |
| บรรเลงดังเพลงขับสวรรค์ | |
| ๑๖๑๏ นกหกร่อนร้องเรียงรัน | เคล้าคู่เคลียกัน |
| จะจ้อจะแจ้วเจรจา | |
| ๑๖๒๏ นกแก้วจับกิ่งกรรณิการ์ | เปล้าจับเปล้าหา |
| สามีบเห็นก็โหยหวน | |
| ๑๖๓๏ รังนานจับไม้นางนวล | เขาจับข่อยครวญ |
| แล้วส่งสำเนียงขันคู | |
| ๑๖๔๏ จากพรากพรากคู่เหมือนตู | เอองค์เดียวดู |
| บมีเพื่อนพร้องสองสม | |
| ๑๖๕๏ มีแต่หมู่นางนักสนม | ไป่ชื่นชูชม |
| เหมือนโฉมพระยอดยาใจ | |
| ๑๖๖๏ หอมกลิ่นภูษาผ้าสไบ | ฉุนชื่นหฤทัย |
| ประทับประแทบกับถัน | |
| ๑๖๗๏ แว่วเสียงสาลิกาจำนรรจ์ | พระทัยสำคัญ |
| ว่าเสียงภูมินทร์เสด็จมา | |
| ๑๖๘๏ เหลือบแลแปรพระพักตรา | บ่ประสบราชา |
| ชายายิ่งโศกแสนทวี | |
| ๑๖๙๏ รีบเดินเมิลมุขรุกขี | จำปาจำปี |
| ประยงค์ประยอมแย้มยวน | |
| ๑๗๐๏ สายหยุดพุทธชาติโชยชวน | ดูกกล่ำลำดวน |
| ฤดูระดะดอกดวง | |
| ๑๗๑๏ อินจันผลพลับพลองพลวง | อัมพาพัวพวง |
| จะย้อยจะยานโยนเยน | |
| ๑๗๒๏ หว้าหวายสวาดก้านพุมเสน | ต้องลมเอนระเนน |
| ระโน้มก็น้อมไปมา | |
| ๑๗๓๏ รุกขชาติดุจมีวิญญาณ์ | เหมือนจะถามพระยุพา |
| ยุพินนี้ตรอมเพื่อใด | |
| ๑๗๔๏ สงสารวรนุชสุดสมัย | เทพยสิงไม้ไทร |
| ก็พลอยการุญเทพินทร์ | |
| ๑๗๕๏ คิดคิดจะใคร่อุ้มเมริน | ไปสมภูมินทร์ |
| พระรถอันเรืองภุชพล | |
| ๑๗๖๏ เทพยไทรใคร่ดูโดยกล | แจ้งในญาณยล |
| ว่านางจะถึงกาลกรรม | |
| ๑๗๗๏ กูไซร้ไม่ควรจะนำ | เทพยเจ้าแต่รำ |
| พึงแล้วก็เสด็จสิงไทร | |
| ๑๗๘๏ ฝ่ายองค์อัคเรศวิไล | เสด็จจรคลาไคล |
| ประทับที่สระขวาพลัน | |
| ๑๗๙๏ นางมีเสาวนีย์รำพัน | โอ้แต่นี้นับวัน |
| สวนขวัญจะรกแรมรา | |
| ๑๘๐๏ เสียดายผลไม้นานา | มังคุดมุดสีดา |
| ตระขบตระเคียนแคคาง | |
| ๑๘๑๏ ปริกปรงเปรียงปริงปรูปราง | กรูดกรดไกรกร่าง |
| สล้างเสลาหลากหลาย | |
| ๑๘๒๏ อัมพาผลพะวาหว้าหวาย | ขานางย่างทราย |
| สะเดากระโดนโคนเคียง | |
| ๑๘๓๏ ดูกดันกระทังหันหาดเหียง | ร่มรักรังเรียง |
| เหมีอนรักมาร้างแรมรา | |
| ๑๘๔๏ ชมชวนรสเร้ามาลา | มาลัยจำปา |
| จำปีประยงค์หอมขจร | |
| ๑๘๕๏ รวยรื่นรสเร้าเกสร | ภุมราเวียนจร |
| เอารสตรลบอบอาย | |
| ๑๘๖๏ บุนนากรสเร้าโชยชาย | วายุพัดพาย |
| รำเพยซึ่งกลิ่นรวยริน | |
| ๑๘๗๏ นางเร่งรันทดมโนถวิล | คิดถึงภูมินทร์ |
| ครั้นแล้วก็เคลื่อนพลจร | |
| ๑๘๘๏ หัวหน้าเคลื่อนคลาพลสลอน | เรืองฤทธิราญรอน |
| สำแดงนุภาพเดชา | |
| ๑๘๙๏ โลดโผนโจนถีบภูผา | รุกโรมโถมถา |
| ครครึกครเครงครางเสียง | |
| ๑๙๐๏ ไม้ไหล้ลู่ล้มเอนเอียง | อึงอื้อสำเนียง |
| สนั่นดังฟ้าฟาดสาย | |
| ๑๙๑๏ สิงสัตว์จัตุบาทหลากหลาย | แรดช้างกวางทราย |
| ระเนนพินาศดาษดิน | |
| ๑๙๒๏ ผงคลีกลบกลุ้มปัฐพิน | ชรอุ่มแสงทิน |
| กรจรดบดบัง | |
| ๑๙๓๏ ลั่นฆ้องหึ่งหึ่งโห่ประนัง | เพียงจักรพาฬพัง |
| พิภพทำลายแหลกลง | |
| ๑๙๔๏ ตั้งริ้วเรียงรายไสวธง | โบกสะบัดถวัดวง |
| ไสวสว่างคัคนานต์ | |
| ๑๙๕๏ พื้นทหารฮักเหี้ยมห้าวหาญ | โยนตาวเต้นทะยาน |
| ไม่ท้อขยาดศัตรู | |
| ๑๙๖๏ พลมารเพรียกพร้อมพรั่งพรู | ติดตามพระภู |
| ธรไกรสมเด็จภูมินทร์ | |
| ๑๙๗๏ คล้ายคล้ายเคลื่อนพหลพลพฤนท์ | ลัดลอดเมฆิน |
| ละลับละลิ่วแลลาน | |
| ๑๙๘๏ สิทธิกรรม์รีบรันพลมาร | โผโผนโจนทะยาน |
| เช้ากลุ้มรุมรบราชา ๚ะ |
อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๑๙๙๏ ป่างนั้นบรมนเรศ | บรเมศอิศรา |
| อิศรภาพมหา | เธอบ่หลบบ่หลีกภัย |
| ๒๐๐๏ ทรงทอดซึ่งโอสถ | อดิเรกเกรียงไกร |
| ตระบัดเป็นเปลวไฟ | ลุกลามไหม้ทั่วหาวหน |
| ๒๐๑๏ สิทธิกรรม์เพื่อนทรงเวท | อันเรืองเดชด้วยทิพมนตร์ |
| แก้ได้บัดเดี๋ยวดล | แลเพลิงนั้นก็หายแสง |
| ๒๐๒๏ ตระบัดเป็นลมฝน | พยุพัดจรัดแรง |
| เมฆหมอกออกกลุ้มแสง | ชรอุ่มชรอ่ำเย็น |
| ๒๐๓๏ หนาวเหน็บสะท้านทั่ว | แลมืดมัวมิแลเห็น |
| ขนสยองแสยงเย็น | อรุ่มรอบทั้งคัคนานต์ |
| ๒๐๔๏ ขุนยักษ์ก็ผันผาย | ด้วยกลแก้ชำนาญชาญ |
| ลมฝนบทนทาน | ทั้งเมฆมืดก็เหือดหาย |
| ๒๐๕๏ เร่งรีบติดตามไป | บ่มิได้จะคลาดคลาย |
| พระองค์จึ่งโปรยปราย | ซึ่งห่อยาอันสำคัญ |
| ๒๐๖๏ ผุดเป็นคิรีเรียง | สัตตรัตนานันต์ |
| อเนกอนันต์ครัน | ทั้งเจ็ดชั้นคิรีศรี |
| ๒๐๗๏ เป็นฝั่งฟากทั้งสองข้าง | ระยะทางนัทีมี |
| เต่าปลาย่อมราวี | อเนกพ้นจะสังขยา |
| ๒๐๘๏ แม้ว่าใครจะทรงเวท | อันเรืองเดชมหิมา |
| บ่มิอาจจะข้ามสา | คเรศนั้นก็ป่วยปอง |
| ๒๐๙๏ อสุราทั้งหลายเห็น | ดูพิฦกสยดสยอง |
| แสยงเกล้าโลมังพอง | ระทวยระทดสลดใจ |
| ๒๑๐๏ สุดรู้ก็สุดฤทธิ์ | สุดที่คิดจะแก้ไข |
| สุดที่จะข้ามไป | ก็สุดสิ้นกำลังโดย |
| ๒๑๑๏ บ้างก็ล้มกับฝั่งแฝง | สุดสิ้นแรงก็ราโรย |
| บ้างก็ไห้ละห้อยโหย | อาหารทอนกำลังลง |
| ๒๑๒๏ นางสนมบ่เคยยาก | มาลำบากด้วยเดินดง |
| บุกป่าพนาระหง | ทุเรศกว้างหนทางไกล |
| ๒๑๓๏ บาทาก็พุพอง | ระบุหนองโลหิตไหล |
| หนามเหนี่ยวเกี่ยวสไบ | สะบัดพลัดจากกายพลัน |
| ๒๑๔๏ บ้างก็เหนี่ยวเกี่ยวเผ้าผม | เปิดผ้าห่มจนเห็นถัน |
| พักตร์ผ่องดังผลจัน | บ่รู้สึกว่าความอาย |
| ๒๑๕๏ ฝ่ายนาฏพระเทพี | ต้องแสงศรีพระสุริย์ฉาย |
| พักตร์เฉกศศิหมาย | มาเศร้าสร้อยสลดลง |
| ๒๑๖๏ อาหารบ่พานพบ | แต่ปรารภกันแสงทรง |
| โศกไห้ระทวยองค์ | ประทับแทบชลาลัย |
| ๒๑๗๏ เห็นองค์พระทรงภุช | เธอยืนหยุดมโนมัย |
| เหนือเงื้อมชะง่อนไศล | สละแล้วบ่เป็นการ |
| ๒๑๘๏ จึ่งกล่าวมธุรส | พจนารถสำเนียงหวาน |
| เชิญเสด็จพระภูบาล | มาปกเกล้าบำรุงครอง |
| ๒๑๙๏ โทษน้องบ่มีผิด | ฤๅบพิตรมาควรปอง |
| หนีหน้านิราศน้อง | นุชนี้ก็ดูดาย |
| ๒๒๐๏ เชิญพระมาดับโศก | วิโยคให้วายคลาย |
| เคลื่อนแล้วจงผันผาย | กิจนั้นไป่เคืองควร ๚ะ |
วสันตดิลก ฉันท์ ๑๔
| ๒๒๑๏ พระได้เสาวนาวรสดับ | สุรศัพท์สำเนียงนวล |
| โหยไห้รันทดจิตรัญจวน | อุระร้อนดังเพลิงผลาญ |
| ๒๒๒๏ โอ้โอ้เอ็นดูวรวิไล | ประไพภาคยเพ็ญพาล |
| ผ่องพักตรเพียงศศินวาร | บูรณ์แจ่มในเมฆัง |
| ๒๒๓๏ หาไหนจะได้เหมือนเยาวรูป | พระวิลาสเลขัง |
| เลขาพระนุชรจนัง | รจนาไม่ปานปูน |
| ๒๒๔๏ แม้กูมิตอบวัจนถ้อย | พระน้องน้อยจะเศร้าสูญ |
| เสียดายสวัสดิ์วรวิบูลย์ | วิมานฟ้าไม่เทียมสอง |
| ๒๒๕๏ คิดแล้ว ธ จึ่งกล่าวมธุเรศ | แก่ชาเยศประโลมลอง |
| อ้าแม่อย่าโศกสุชลนอง | ณ ท่าน้ำลำเนาเขา |
| ๒๒๖๏ อ้าแม่อย่าศัลย์จิตวิโยค | ระงับโศกแต่บางเบา |
| เรียมฤๅจะร้างให้นุชเนา | อรัญเวศแต่เดียวขนาง |
| ๒๒๗๏ อ้าพระมิร้างกลใดพ่อ | จึ่งมาล่อมาลวงนาง |
| ได้แจ้งอรรถารหัสทาง | สุขุมนั้นก็หันหวน |
| ๒๒๘๏ น้องชื่อมาเสียด้วยความเสน่ห์ | พระแต่งเล่ห์มาโลมชวน |
| เชิญให้เสวยไชยบานหวน | ครั้นเมาแล้วก็ได้ที |
| ๒๒๙๏ ลวงถามยุบลกลประเภท | อันวิเศษเสมอชี |
| วิตแจ้งแถลงนฤบดี | บดินทร์ได้ไม่หลอหลง |
| ๒๓๐๏ ทั้งนี้เป็นต้นเพราะกลรัก | จึ่งทุกข์หนักมาถึงองค์ |
| แม้ท้าวมิโปรดดรุณทรง | ชีวาตม์น้องบ่กลับคืน |
| ๒๓๑๏ อ้าแม่อย่ากล่าวกลแสดง | สดับถ้อยดูโหดหืน |
| เรียมไปมิช้าจรจักคืน | มากล่อมแก้วอย่าโศกศัลย์ |
| ๒๓๒๏ เป็นสัจจะพี่กระนี้นะแท้ | สมรแม่อย่าเดียดฉันท์ |
| จงคืนยังปรางค์ปราสาทจันทน์ | ตำหนักรัตน์บุรีเรือง |
| ๒๓๓๏ ครอบครองประชานิกรราษฎร์ | พฤฒามาตย์อีกพลเมือง |
| อย่าขุ่นรำคาญกมลเคือง | จงเปลื้องโศกให้สร่างเบา |
| ๒๓๔๏ อันเรียมนี้เล่าเนาบมิช้า | จะกลับมาบุราเรา |
| โฉมเฉกอัปสรบวรเยาว์ | ยุพยอดอย่าทุกข์ทน |
| ๒๓๕๏ สงวนองค์อนุชอย่าราคี | เป็นจามรีเสน่ห์ขน |
| เจ้ายอดสมรวรวิมล | สดับเรียมที่รำพัน |
| ๒๓๖๏ ใช่เชิงจะกลอกกลกลั่นแกล้ง | มาแต่งรักประโลมขวัญ |
| มิ่งเมืองประเทืองสมรสวรรค์ | จงเห็นรักที่โซมทรวง |
| ๒๓๗๏ ที่แท้เป็นต้นด้วยอัศวเรศ | ทำก่อเหตุจึ่งใหญ่หลวง |
| มันพาพี่จากนุชคือดวง | หทัยเรียมจงเห็นใจ ๚ะ |
อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๒๓๘๏ นางสดับวัจนแสดง | แถลงถ้อยคดีไข |
| ควรฤๅพระภูวไนย | มาแต่งลิ้นคารมคม |
| ๒๓๙๏ เสสรวลเอาพาชี | มิพินิจก็เห็นสม |
| ชั้นเชิงชะลอลม | ผู้ใดใครจะเท่าเทียม |
| ๒๔๐๏ วาจาช่างหวานฉ่ำ | ทุกคำเพราะแต่ล้วนเรียม |
| เสนาะคมในลมเลียม | แต่พื้นรักคุ้มสิ้นชนม์ |
| ๒๔๑๏ สมดังพระวาจา | ที่ว่าไว้ก็เป็นผล |
| จริงแจ้งประจักษ์จน | อุระน้องเพียงโทรมพัง |
| ๒๔๒๏ โอ้โอ้เจ้าแนบเนื้อ | ไม่ควรเชื่อในสัจจัง |
| ความรักประจักษ์หวัง | นุชพี่มิเห็นจริง |
| ๒๔๓๏ แสนรักพี่สุดเสน่ห์ | พี่ไม่ประเวประวิงหญิง |
| ถึงพาราสัจจาจริง | จะคืนกลับมาสมศรี |
| ๒๔๔๏ เสาวภาคย์อย่าไห้โหย | จงโดยกลับบุรีลี |
| ลาเล่นเกษมศรี | จะทุกข์ไยให้เสียนวล |
| ๒๔๕๏ ช่างกล่าวพระวาจา | เมื่อคิดมาก็น่าสรวล |
| พระมิไปจะให้นวล | ไปครองกรุงแต่ผู้เดียว |
| ๒๔๖๏ วิธวาอยู่เอโก | ผู้ใดใครจะแลเหลียว |
| สตรีเป็นหม้ายเดียว | ผู้ใดใครจะควรยำ |
| ๒๔๗๏ เหมือนแหวนไม่มีหัว | แลช่างผูกเป็นเรือนทำ |
| แล้วด้วยสุวรรณัม | บ่ห่อนงามจำเริญตา |
| ๒๔๘๏ เหมือนบุษราชรถ | อันปรากฏเห็นรจนา |
| งอนงามแก่โลกา | ระเหิดระหงเพราะธงไชย |
| ๒๔๙๏ หนึ่งราชพารา | หาราชาจะราชัย |
| จะรุ่งเรืองมาแต่ไหน | สำหรับยับเป็นสาธารณ์ |
| ๒๕๐๏ หญิงชั่วแลผัวร้าง | ให้อางขนางอยู่แดดาล |
| ทนทุกขทรมาน | อุระชํ้าระกำครวญ |
| ๒๕๑๏ เสนาพฤฒามาตย์ | จะประมาทสำรวลสรวล |
| ว่าข้าพิรากวน | จึ่งไทท้าวเอาตัวหนี |
| ๒๕๒๏ เป็นหม้ายนี้ลำบาก | ก็สุดยากนิแสนทวี |
| กรมใจใช่พอดี | ดังกองเพลิงเข้าสุมทรวง |
| ๒๕๓๏ กฤติศัพท์จะเลื่องฦๅ | ระบือทั่วทุกเมืองหลวง |
| ไทท้าวทั้งปักษ์ปวง | จะเย้ยเยาะทำหยาบหยัน |
| ๒๕๔๏ ว่าข้าอยู่เอกี | สวามีเธอเหินหัน |
| หญิงนี้กระลีครัน | จึ่งชายหน่ายไม่นำพา |
| ๒๕๕๏ โอ้อกของเมรี | ก็จะมีแต่โศกา |
| กินเทวษทุกเวลา | ฤๅไป่ชื่นสักวันวาร |
| ๒๕๖๏ น้องไซร้ใช่หญิงชั่ว | ไม่เกลือกกลั้วเหมือนหญิงพาล |
| ผัวร้างอยู่รำคาญ | ช่างชะเล้นยังเล่นตัว |
| ๒๕๗๏ หน้าสดไม่มีหมอง | กระจกส่องแล้วหวีหัว |
| ตั้งใจจะแต่งตัว | แสวงผัวไม่เว้นวัน |
| ๒๕๘๏ หนุ่มหนุ่มประชุมชวน | ทำลามลวนเกษมสันต์ |
| ยักคิ้วหลิ่วตากัน | บ้างเข้าหยอกเข้าหยิกกร |
| ๒๕๙๏ อุปรมาเสมือนรุ้ง | คณะกาตะลอนซอน |
| ตามเต็มวะว้าว่อน | เป็นกลุ่มกลุ้มไม่เกรงใจ |
| ๒๖๐๏ น้องนี้ไม่ขอคืน | ยังนิเวศพระเวียงไชย |
| ขอตามเสด็จไป | บำเรอบาทพระภัสดา |
| ๒๖๑๏ เป็นตายจะสู้ม้วย | ชีพด้วยพระราชา |
| คำคนจะนินทา | ชนแซ่จะติฉิน |
| ๒๖๒๏ ค่อนขิ่งว่าหญิงโหด | ยกเอาโทษประมาทหมิ่น |
| ขึ้นชื่อพลูเดนกิน | ผู้ใดชายจะดูดี |
| ๒๖๓๏ โปรดเถิดพระเลิศฟ้า | เมตตาข้าผู้เมรี |
| สู้ม้วยด้วยพันปี | นุชไม่มีผัวสอง |
| ๒๖๔๏ เชิญชักพาชีกลับ | มารับข้าอันหม่นหมอง |
| น้องขอเป็นบัวทอง | ฉลองบาทพระจักรี |
| ๒๖๕๏ แม้นพระมิโปรดเล่า | มาตัดเกล้าเอาเกศี |
| ไปด้วยกับพาชี | จะฝากผีพระภูวไนย |
| ๒๖๖๏ โอ้เจ้าลำเพาพักตร์ | ไม่เห็นรักมาตัดใย |
| เรียมฤๅจะร้างไกล | ให้นุชเดียวอยู่เปลี่ยวปอง |
| ๒๖๗๏ ม้วยดินแลสิ้นฟ้า | สมุทรสาชลานอง |
| แสนเสนหเราสอง | ปห่อนพรากไปจากกัน |
| ๒๖๘๏ ตราบเทาบุรีรัตน์ | อมัตโมกขไกวัล |
| นั้นแลจะหักหัน | เห็นว่ารักพี่แรมรา |
| ๒๖๙๏ นางฟังพระภูเบนทร์ | บริรักษนาถา |
| กล่าวแกล้งแสดงมา | ก็ตอบถ้อยคดีกล |
| ๒๗๐๏ เห็นแล้วว่าพระรัก | ประจักษ์ทั่วธราดล |
| เกลื่อนกลุ้มประชุมพล | มาตามรักพระภูธร |
| ๒๗๑๏ กฤติศัพท์ก็ฦๅทั่ว | ตรลอดโลกขจายจร |
| ว่าปิ่นนรินทร | พระจอมจักรเธอรักนาง |
| ๒๗๒๏ พระรักประจักษ์จริง | จึ่งทิ้งไว้ให้อางขนาง |
| มิเสียที่ว่ารักนาง | พอได้แล้วก็เหิรหงส์ |
| ๒๗๓๏ ม้วยดินแลสิ้นฟ้า | พระว่าไยให้เมียหลง |
| รักแล้วไม่เหมือนจง | ฤๅมากลับมากลอกกลาย |
| ๒๗๔๏ เป็นหญิงนี้ใจด่วน | มาลวนลิ้นด้วยลมชาย |
| เมื่อคิดมาก็น่าอาย | ช่างร้างไว้เป็นสาธารณ์ |
| ๒๗๕๏ สาสมสิน้ำใจ | ไม่วินิจพิจารณ์การ |
| หลงเล่ห์ด้วยลมหวาน | แลหวานนักก็พลันรา |
| ๒๗๖๏ อกเอยมาได้ทุกข์ | เทวษไห้นิราศา |
| เพราะผัวไม่นำพา | การุญน้องก็ถ้าจน |
| ๒๗๗๏ พระไม่เอ็นดูเมีย | มาซัดเสียที่กลางหน |
| ตกหล่มอยู่กลางชล | ผู้ใดใครจะอินัง |
| ๒๗๘๏ เห็นแต่จอมกระหม่อมเมีย | ช่างละเสียไม่เหลียวหลัง |
| อกข้าเพียงผ่าพัง | พินาศแน่ไม่เห็นใจ |
| ๒๗๙๏ ดวงสมรเจ้าแนบเนื้อ | เมื่อไม่เชื่อจะทำไฉน |
| ใครเลยจะเห็นใจ | ประจักษ์แจ้งในเชิงความ |
| ๒๘๐๏ ว่าสวาดิพี่มาดมิ่ง | ไม่ทอดทิ้งพะงางาม |
| จากเจ้าคือเพลิงลาม | อุระร้อนหทัยเทียม |
| ๒๘๑๏ ถึงกระนี้เจ้าเพื่อนเข็ญ | ยังไม่เห็นอุระเรียม |
| เพลิงไหม้ระกำเกรียม | ผู้ใดเลยจะเห็นรัก |
| ๒๘๒๏ ถ้าแตระแหวะอุระได้ | จะผ่าให้เห็นประจักษ์ |
| ว่านี่แนะความรัก | ประจักษ์แจ้งแก่ใจนวล |
| ๒๘๓๏ พี่รำพันสักเท่าใด | พระนุชไม่มายินยวล |
| โหยไห้พิไรครวญ | ว่าเรียมไซร้ไม่ดูดาย |
| ๒๘๔๏ โลมเจ้าพี่เฝ้าปลอบ | ก็มิชอบอารมณ์สาย |
| สมรพี่มิหนีหน่าย | ชะรอยว่าเวรแต่ปางหลัง |
| ๒๘๕๏ ฤๅเราได้พรากพลัด | สัตวให้ไปจากรัง |
| เวรานุเวรหลัง | นั้นตามทันมาถึงเรา |
| ๒๘๖๏ มาเจาะจงจำนงผลาญ | ประหารรักให้โศกเศร้า |
| เสาวภาคย์ลำเพาเยาว์ | พธูแม่อย่าไห้โหย |
| ๒๘๗๏ พี่คิดคำนึงหนัก | ไม่ทิ้งรักให้แรมโรย |
| อ้าแม้อย่าดิ้นโดย | อุระร้อนกันแสงทรง |
| ๒๘๘๏ เรียมร้างนิราศสวาดิ | เพียงชีวาตย์จะปลดปลง |
| เรียมฤๅจะร้างอนงค์ | นุชพี่อย่าเดียดฉันท์ |
| ๒๘๙๏ วรลักษณพึงคิด | วิจิตรจรัสดั่งดวงจันทร์ |
| เยาวรูปผู้ใดทัน | ฤๅจะทัดจะเทียมสม |
| ๒๙๐๏ เวรใดให้จากนุช | วรลักษณ์พนมชม |
| ทรวงพี่ระบมกรม | ระบุชํ้าระกำหนอง |
| ๒๙๑๏ แม้เรียมนี้เรืองเวท | จะเพี้ยนเภทแปรเป็นสอง |
| ภาคหนึ่งจะไปปอง | ด้วยมิ่งม้าอาชาชาญ |
| ๒๙๒๏ ภาคหนึ่งจะสู่สม | ภิรมย์ร่วมสุดามาลย์ |
| รตินทิวาวาร | บ่ห่อนรู้จะหน่ายหนำ |
| ๒๙๓๏ นี่สุดรู้ที่สังเกต | ไป่เรืองเวทนิรันทำ |
| จิตเรียมระกำจำ | จะจากนุชพี่ขอลา ๚ะ |
สุรางคนางค์ กาพย์ ๒๘
| ๒๙๔๏ ป่างนั้นชาเยนทร์ | |
| สดับสารภูเบนทร์ | บพิตรภัสดา |
| ว่าจักจรไกล | นางไห้โหยหา |
| โอ้พระผ่านฟ้า | จะราแรมนวล |
| ๒๙๕๏ แรกรักร่วมรส | |
| เมียเล่าบอกหมด | กลเล่ห์แยบยวล |
| ถี่ถ้วนแถลงถวาย | บรรยายตามควร |
| เสร็จสิ้นทุกกระบวน | แจ้งแจงให้เห็น |
| ๒๙๖๏ คิดว่าพระรัก | |
| มาเป็นปิ่นปัก | กรุงมารรานเข็ญ |
| ปักผมร่มเกล้า | น้องเล่าอยู่เย็น |
| เมียคิดไม่เห็น | จักเป็นอุบาย |
| ๒๙๗๏ วันเมื่อชมสวน | |
| ผลไม้ย่อมสงวน | หักยับลุยลาย |
| คำหนึ่งน้องรัก | ห่อนจักให้สลาย |
| พระทัยเมียหมาย | จะฝากชีวัน |
| ๒๙๘๏ ชีวาตม์ไม่คิด | |
| จะฝากชีวิต | ไว้แก่ทรงธรรม์ |
| ควรฤๅพระแก้ว | หน่ายแล้วเหินหัน |
| หนีน้องจรัล | จะราแรมไกล |
| ๒๙๙๏ ไม่เอ็นดูน้อง | |
| เสียแรงพระทอง | ครอบครองพิสมัย |
| น้องรักสมัครมั่น | ผูกพันภูวไนย |
| ควรฤๅหาไม่ | เอื้อเฟื้ออินัง |
| ๓๐๐๏ นุชอยู่เอองค์ | |
| ผู้เดียวโดยจง | ใครจักเหลียวหลัง |
| เห็นแต่พักตร์บพิตร | ไม่คิดอนิจจัง |
| พระมาเชื่อฟัง | คำม้าเดียรถีย์ |
| ๓๐๑๏ พระตอบคำน้อง | |
| เจ้าอย่าพร่ำพร้อง | เรียมไม่หน่ายหนี |
| สู้ม้วยด้วยนุช | สุดสิ้นชีวี |
| ม้าร้ายตัวนี้ | มันทำจังฑาล |
| ๓๐๒๏ พี่จักชักคืน | |
| มันทำขัดขืน | เคืองแค้นรำคาญ |
| มิให้พี่มา | หานุชเยาวมาลย์ |
| อกเรียมเปรียบปาน | เพลิงไหม้ดวงแด |
| ๓๐๓๏ จำพี่จะวิโยค | |
| สมรแม่อย่าโศก | เรียมฤๅจะแห |
| หันห่างร้างรัก | วรพักตร์คือแข |
| สัจจังจริงแม่ | นุชอย่าขุ่นเคือง |
| ๓๐๔๏ ฝ่ายนางขุชชา | |
| ผู้เป็นบริจา | วัลภานางเมือง |
| เจ็บร้อนด้วยเจ้า | กล่าวถ้อยคำเคือง |
| อ้ายม้าซองเมือง | มาทำเคืองเข็ญ |
| ๓๐๕๏ ทำให้ระสาย | |
| ระส่ำทุกภาย | มิพอที่จะเป็น |
| ไพร่พลได้ยาก | ลำบากยากเย็น |
| อ้ายม้าเสียเช่น | ชาติเชื้อเดียรฉาน |
| ๓๐๖๏ เนื้อมึงเท่านั้น | |
| ไม่พอปากมัน | คือเขี้ยวขุนมาร |
| จะขบเคี้ยวเล่น | กินเป็นอาหาร |
| อ้ายม้าสาธารณ์ | พาท้าวเหาะพวย |
| ๓๐๗๏ พาชีตอบสาร | |
| ดูดู๋อีมาร | เล่ห์ลิ้นลมชวย |
| ทั้งเจ้าทั้งข้า | ไม่มาเข็ดขวย |
| แร่ตามชายรวย | ไม่มาอายเหนียม |
| ๓๐๘๏ พระไม่เอื้อเฟื้อ | |
| มึงคือหยากเยื่อ | ติดเท้าท่านเทียม |
| หน้าด้านร้องด่า | ไม่มาอายเหนียม |
| พูดกระแซะและเลียม | จะเล่นพาชี |
| ๓๐๙๏ สัญชาติเช่นเรา | |
| ไม่ขออยากเอา | อียักษ์กระลี |
| อย่าฉินหมิ่นเล่น | ว่ากูพาชี |
| ชู้เก่าเรามี | ดีกว่ามึงมาร |
| ๓๑๐๏ กูไม่อยากเล่น | |
| อีชะล่าหน้าชะเล้น | เล่ห์ลิ้นสาละวาน |
| ลอยหน้าลอยตา | คารมลมจ้าน |
| กูเป็นขี้คร้าน | จะตอบพาที |
| ๓๑๑๏ กูไม่จงรัก | |
| เช่นเชื้ออียักษ์ | เสียศักดิ์เสื่อมศรี |
| แล่นตามผู้ชาย | ความอายไม่มี |
| อีค่อมหลังรี | ขุชชาลามปาม |
| ๓๑๒๏ นางท้าวสดับฟัง | |
| ชลนัยน์ไหลหลั่ง | อกคือเพลิงลาม |
| ดูดู๋ขุชชา | เจ้ามาทำความ |
| เออสิดีงาม | ปากกล้าด่าเขา |
| ๓๑๓๏ ไม่ถูกแต่ตัว | |
| พลอยมาเกลือกกลั้ว | ปะปนถึงเรา |
| เป็นไรไม่ว่า | ก้มหน้าซบเซา |
| พาอีนอกเจ้า | ปากไวใช่เอน |
| ๓๑๔๏ ค่อมจึ่งทูลฉลอง | |
| พระแม่จงตรึกตรอง | พิจารณ์เล็งเห็น |
| คิดว่าอ้ายม้า | เจรจาไม่เป็น |
| จะด่ามันเล่น | ช่วยแม่นงเยาว์ |
| ๓๑๕๏ มิรู้เป็นโทษ | |
| กลับทรงพระโกรธ | ด่าเล่นเปล่าเปล่า |
| ม้าด่ามิหนำ | แม่ซ้ำอีกเล่า |
| ภักดีช่วยเจ้า | กลับเป็นคนอาย |
| ๓๑๖๏ นางสนมกำนัล | |
| แลดูหน้ากัน | อดสูดูดาย |
| กราบทูลโฉมยง | เชิญองค์ผันผาย |
| คิดมาน่าอาย | ถ้อยคำอัสดร |
| ๓๑๗๏ เชิญแม่อยู่หัวเจ้า | |
| กลับเสด็จคืนเข้า | สู่วังยั้งก่อน |
| ถึงท้าวมิมา | แม่อย่าอาวรณ์ |
| ท้าวทุกพระนคร | ไม่ไร้จักมี |
| ๓๑๘๏ จักมาสู่สม | |
| เกษมสุขภิรมย์ | ร่วมรักมารศรี |
| แม่อย่าร่ำไร | ทุกข์ไปไยมี |
| เชิญเสด็จบุรี | เสวยสุขเปรมปรา |
| ๓๑๙๏ นางสดับมธุรส | |
| ชลนัยน์ไหลหยด | จึ่งมีบัญชา |
| จักกลับคืนไป | เป็นหม้ายเอกา |
| สู้ตายไม่มา | ร่วมชายถึงสอง |
| ๓๒๐๏ แม้นยากแม้นง่าย | |
| แม้นเป็นแม้นตาย | ไม่หน่ายพระทอง |
| เกิดเป็นสัตรี | ไม่มีผัวสอง |
| ความสัจจะครอง | คุ้มม้วยชีวี |
| ๓๒๑๏ เธอไม่เมตตา | |
| จะทิ้งไว้ป่า | องค์เดียวเอกี |
| สู้ม้วยด้วยรัก | ห่อนจักหน่ายหนี |
| ตามกรรมเวรี | สร้างมาแต่หลัง |
| ๓๒๒๏ สาวสนมทั้งปวง | |
| อย่าได้เป็นห่วง | จงกลับคืนวัง |
| อันตัวของข้า | ไม่มากลับหลัง |
| สู้ม้วยกับฝั่ง | ฟากน้ำโหยหวน |
| ๓๒๓๏ กำนัลทั้งหลาย | |
| ได้ฟังอภิปราย | โศกซ้ำรำจวน |
| บ้างไห้ลาลด | กำสรดแสนครวญ |
| โอ้เอ็นดูนวล | นุชอยู่เดียวดาย |
| ๓๒๔๏ ชวนประโลมปลอบ | |
| เสาวนีย์มิชอบ | เชิญเร่งผันผาย |
| เสด็จสู่บูรี | ดีกว่าอยู่ดาย |
| ตูข้าทั้งหลาย | ได้พึ่งบาทา |
| ๓๒๕๏ เป็นจรรโลงรัตน์ | |
| ที่พึ่งแก่สัตว์ | ควรฤๅแม่มา |
| สุดสิ้นเสียชนม์ | กลใดยุพา |
| ยุพินทรมา | จักซํ้าอาสัญ |
| ๓๒๖๏ ปลอบเท่าใดใด | |
| นางไม่หวั่นไหว | ที่จะจรจรัล |
| บ้างกลุ้มรุมเข้า | เล้าโลมรับขวัญ |
| บ้างร่ำรำพัน | พิไรครวญคราง |
| ๓๒๗๏ สุรเสียงเซ็งแซ่ | |
| ระลวงดวงแด | ละห้อยด้วยนาง |
| ระโหยโรยร่ำ | ระกำครวญคราง |
| ระหวยด้วยนาง | จะอยู่เอองค์ |
| ๓๒๘๏ ประนมประณต | |
| ประน้อมบัวบท | ประดิษฐ์บรรจง |
| จะขอเป็นเพื่อน | กลางเถื่อนแรมดง |
| พระบ่ได้ทรง | กรุณาโปรดปราน ๚ะ |
สัทธรา ฉันท์ ๒๑
| ๓๒๙๏ อสุราสุรินทรหมู่มาร | ครั้นพจนบรรหาร |
| ว่านางถึงกาล - | คาลัย |
| ๓๓๐๏ ชวนกันกันแสงโทรมนัสใน | จิตสุชลนไหล |
| ลาญหฤทัย - | รำพัน |
| ๓๓๑๏ ว่าโอ้แต่นี้จะราสรรพ์ | สกลพหลอนันต์ |
| อเนกนับพัน | จะอาดูร |
| ๓๓๒๏ โอ้โอ้กรุงมารจะเศร้าสูญ | โทรมนัสบัดจักพูน |
| ทุกขอาดูร | นิรันดร |
| ๓๓๓๏ แสนโศกโศกามนัสธร | ประณตบทบวร |
| แล้วก็จากจร | คระไลคลา |
| ๓๓๔๏ ต่างต่างเข้าสู่พนาทวา | ไล่หมู่มฤคคณา |
| ปามเป็นภักษา | บทานทน |
| ๓๓๕๏ บ้างเข้าห้วยเขาลำเนาชล | จับมัจฉกัจฉปะปน |
| สัตวธารชล | พินาศเนียร |
| ๓๓๖๏ แรดช้างกวางทรายดาษเดียร | ชีพิตจรระเมียร |
| ยับประดาษเดียร | ตรลอดพง |
| ๓๓๗๏ ต่างต่างไปโดยอิจฉาจง | จิตพิพิธประสงค์ |
| บ้างอยู่เฝ้าอง | คนงนุช ๚ะ |
ฉบัง กาพย์ ๑๖
| ๓๓๘๏ ครั้นพระสุริยเทพบุตร | รีบรัดรถรุด |
| จะลับพระเมรุศีขรินทร์ | |
| ๓๓๙๏ ชรอ่ำชรอุ่มไพรสิณฑ์ | รอนรอนแสงทิน |
| กรเธออ่อนรัศมี | |
| ๓๔๐๏ สิงสัตว์ในพนัสพงพี | รื่นเริงฤๅดี |
| ก็แล่นละเลิงลองเชิง | |
| ๓๔๑๏ กาสรตัวโตรดก็โดดเถกิง | กระทิงถึกเถลิง |
| กำเหลาะกำลังแรงรณ | |
| ๓๔๒๏ แล่นโลดโดดทะยานชาญชน | ชะมดฉมันเม่นขน |
| แหลมคือเสี้ยมเสี้ยมแสนแหลม | |
| ๓๔๓๏ พยัคฆาพยัคฆีแล่นแปม | สุนัขในไล่แนม |
| ละมั่งระมาดผาดผยอง | |
| ๓๔๔๏ แล่นโลดไล่โดนโจนคะนอง | สัตว์สิงวิ่งลำพอง |
| ลำพังภาษาสัตว์ไพร | |
| ๓๔๕๏ ปักษาปักษีมีใน | ร้องก้องเพรียกไพร |
| ซระซ้อซระแซ้แซ่เสียง | |
| ๓๔๖๏ เรียกคู่สู่รังรังเรียง | ผัวเมียม่ายเมียง |
| เข้าคลอจะจ้อเจรจา | |
| ๓๔๗๏ ชะนีเหนี่ยวกิ่งไม้โผผวา | ห้อยโหนโยนหา |
| สามีไม่เห็นแล้วโหยหวน | |
| ๓๔๘๏ แม่ม่ายลองไนคร่ำครวญ | เรไรร้องรวน |
| ระเรื่อยระรี่ปรีดา | |
| ๓๔๙๏ ให้สยองพองแสยงเกศา | ผีภูตคณา |
| ก็ผิ่วสำเนียงเสียงสรรพ์ | |
| ๓๕๐๏ ฝ่ายนาฏพธูโฉมสวรรค์ | โลมสวาดิพรายพรรณ |
| พรายเพริศเลิศลักษณ์นารี | |
| ๓๕๑๏ อนาถองค์เดียวห่อนมี | เพื่อนพร้องสองศรี |
| บมีสุรางค์นางใน | |
| ๓๕๒๏ วังเวงวิเวกหวาดหวั่นฤทัย | ชลธาราไหล |
| กันแสงริมฝั่งสาคร | |
| ๓๕๓๏ นอบน้อมศิโรเพฐน์ทูลวอน | ควรฤๅภูธร |
| บพิตรบได้ปรานี | |
| ๓๕๔๏ โทษน้องผิดไซ้ห่อนมี | บพิตรมาควรหนี |
| นิราศไห้โหยหวน | |
| ๓๕๕๏ ยามรักพระย่อมโลมชวน | ชื่นชมสมสรวล |
| แต่ล้วนเรียมไม่ให้อาย | |
| ๓๕๖๏ วันนี้เหตุใดพระฦๅสาย | สวาดิมาเด็จดาย |
| บเบือนพระพักตร์มาแลเหลียว | |
| ๓๕๗๏ พระไม่การุญเกล้าจริงเจียว | สละน้องไว้เปลี่ยว |
| พระทัยเธอไม่กรุณา | |
| ๓๕๘๏ พระสดับพระมธุรศัพทสารา | เสาวนีย์สุดา |
| ฤดีเธอเพียงละลายลาญ | |
| ๓๕๙๏ ตระลึงแลลืมสติภูบาล | ชักอาชาชาญ |
| จะกลับยังน้องมารศรี | |
| ๓๖๐๏ ม้าก็ทูลสนองนาถบดี | บดินทรวาที |
| ไม่ต้องทำนองแต่หลัง | |
| ๓๖๑๏ แม่ป้าทุกข์เพียงมรณัง | กตัญญูวรัง |
| วราประเสริฐเกิดผล | |
| ๓๖๒๏ นั้นฤๅเรียกชายชาญชน | ชาญสมรมิ่งผจญ |
| ซึ่งราคร้ายให้เบาบาง | |
| ๓๖๓๏ ทุกเทพอ่อนน้อมอุตมางค์ | สรรเสริญบาทางค์ |
| ประนมประณตถวายกร | |
| ๓๖๔๏ รักเมียจนเสียมารดร | ใครเลยจะอวยพร |
| มีแต่จะเย้ยหยันหยาม | |
| ๓๖๕๏ กิจนี้สองสถานโดยความ | ตามแต่โฉมงาม |
| บพิตรชอบหฤทัย | |
| ๓๖๖๏ พระฟังคำม้าอุปรไมย | อุปรมาเปรียบไป |
| ก็ได้สติคืนคง | |
| ๓๖๗๏ จึ่งตอบวรพากย์อนงค์ | นุชอย่าเศร้าทรง |
| กันแสงไปไยพักตร์จะหมอง | |
| ๓๖๘๏ เรียมไปไป่ช้าสักสอง | สามราตรีปอง |
| จะกลับมาชมสมศรี ๚ะ |
สุรางคนางค์ กาพย์ ๒๘
| ๓๖๙๏ ปางนั้นเทพินทร์ | |
| สดับสารภูมินทร์ | แสนโศกยิ่งทวี |
| เทวษไห้ร่ำ | ฝั่งน้ำชลธี |
| โอ้ว่าพระพี่ | มาหนีไกลองค์ |
| ๓๗๐๏ พระไม่อาลัย | |
| ทอดทิ้งน้องไว้ | ป่าใหญ่กลางดง |
| วิเวกสงัด | สิงสัตว์ยิ่งยง |
| ควรฤๅภุชพงศ์ | ไม่ปรานีเลย |
| ๓๗๑๏ พระมาทำได้ | |
| สิ้นสุดเยื่อใย | พระทัยทำเฉย |
| นุชไห้โศกา | ไม่ปรานีเลย |
| พระทัยเพิกเฉย | สุดสิ้นกรุณา |
| ๓๗๒๏ ถึงพระไม่เลี้ยง | |
| นุชเป็นคู่เคียง | ตามพระปัญญา |
| ขอน้องเป็นทาส | เบื้องบาทบริจา |
| ประฏิบัติรักษา | กว่าจะสิ้นสุดสกนธ์ |
| ๓๗๓๏ โปรดแต่เท่านี้ | |
| เห็นว่าชีวี | น้องจักยืนยล |
| สืบสนองรองบาท | วรราชจุมพล |
| กว่าจะม้วยวายชนม์ | ภักดีฤๅคลาย |
| ๓๗๔๏ พระสดับสารนุช | |
| ไพรเพราะที่สุด | อำมฤตโปรยปราย |
| ตระลึงลานจิต | เร่งคิดเสียดาย |
| โอ้เอ็นดูสาย | สวาดิร้างแรมขวัญ |
| ๓๗๕๏ จักใคร่คืนไป | |
| มาคิดเกรงใจ | ม้าจะเย้ยเยาะหยัน |
| หยาบเหยาเราได้ | ว่าไม่เป็นธรรม์ |
| พระทัยกระศัลย์ | โศกเศร้าแสนทวี |
| ๓๗๖๏ จึ่งตอบคำนาง | |
| ไมตรีพี่สร้าง | สิ้นแล้วมารศรี |
| เป็นกรรมจำพราก | มาจากเทวี |
| พี่ขอลาศรี | สมรเจ้าอย่าหมาง |
| ๓๗๗๏ นางท้าวได้สดับ | |
| ชลนัยน์ไหลซับ | โซมทั่วสารพางค์ |
| โอ้โอ๋ภูมินทร์ | สุดสิ้นรักนาง |
| พระทัยจืดจาง | ร้างน้องเสียไกล |
| ๓๗๘๏ โอ้ว่าพระทอง | |
| กลับมาสั่งน้อง | ก่อนแล้วจึ่งไป |
| แต่พอน้องรัก | ยลพักตร์ภูวไนย |
| แล้วจึ่งควรไป | ตามแต่ปัญญา |
| ๓๗๙๏ เสียแรงน้องตาม | |
| บุกป่าฝ่าหนาม | ข้ามห้วยเหวผา |
| จนมาพบองค์ | ไม่ทรงกรุณา |
| ตัดเยื่อใยข้า | มาราแรมศรี |
| ๓๘๐๏ ไม่เอ็นดูแล้ว | |
| ขอเชิญพระแก้ว | ตัดเกล้าเกศี |
| น้องไม่ขออยู่ | สู้ม้วยชีวี |
| ชีวาไม่หนี | ดีกว่าอยู่ดาย |
| ๓๘๑๏ ตายด้วยความซื่อ | |
| ไว้ยศให้ฦๅ | ทั่วโลกยทั้งหลาย |
| ตัวน้องเป็นหญิง | ความจริงมั่นหมาย |
| สู้ม้วยไม่คลาย | ความรักภูธร |
| ๓๘๒๏ พระฟังเสาวนีย์ | |
| จึ่งตอบวาที | มีพจนสุนทร |
| ใช่พี่มิรัก | จักแกล้งจากจร |
| เป็นด้วยอัสดร | มันมิให้ไป |
| ๓๘๓๏ สุดรู้สุดฤทธิ์ | |
| ล้นเหลือความคิด | ที่จักกลับไป |
| ชะรอยว่ากรรม | ทำแต่หลังไซร้ |
| ตามมาทันได้ | ถึงเราทั้งสอง |
| ๓๘๔๏ โต้ตอบกันไป | |
| ส่วนอาชาไนย | ดำริตริตรอง |
| ช้าไว้บัดนี้ | น่าที่พระทอง |
| กลับไปหาน้อง | จะเสียท่วงที |
| ๓๘๕๏ ครั้นตริแล้วเสร็จ | |
| อาชาเหิรเห็จ | ด้วยฤทธิ์พาชี |
| จะลิ่วหาวหน | อัมพลวิถี |
| สองกระษัตริย์ยังมี | ความรักสมัครกัน |
| ๓๘๖๏ ต่างองค์ต่างแคล้ว | |
| มาพรากจากแก้ว | โศกาจาบัลย์ |
| สงสารพระนุช | ปิ้มสุดอาสัญ |
| ร้องร่ำรำพัน | ฟากนํ้าเอกา |
| ๓๘๗๏ แลดูภูเบศ | |
| จนลับนัยน์เนตร | สุดคลองนัยนา |
| ดั่งใครเปลื้องปลิด | ชีวิตอาตมา |
| ไปจากกายา | ยิ่งโศกาแสนทวี |
| ๓๘๘๏ ร้องไห้ร้องหา | |
| ร้องเรียกราชา | ร้องหาภูมี |
| สุดร้องสุดฤทธิ์ | สุดจิตเทพี |
| สุดไห้โศกี | สุดที่โศกา |
| ๓๘๙๏ สุดที่จะตามติด | |
| สุดเหลือความคิด | สุดฤทธิ์ชายา |
| สุดแรงสุดเรี่ยว | สุดเหลียวแลหา |
| สุดเห็นภัสดา | สุดตาเต็มไกล |
| ๓๙๐๏ พระศอแหบแห้ง | |
| สุดสิ้นกระแสง | สิ้นแรงอรไท |
| หิวโหยโรยรา | พักตราสลดไสล |
| พักตร์ผิดเผือดไป | สิ้นไห้รำพัน |
| ๓๙๑๏ ดังลำกล้วยทอง | |
| อันเกิดในห้อง | ฟากฟ้าสวนสวรรค์ |
| มีชายผู้หนึ่ง | เข้มขึงแข็งขัน |
| จิตใจมักกะสัน | ฤทธิ์แรงราวี |
| ๓๙๒๏ ได้ดาบคมกล้า | |
| แปลบปลาบเวหา | จับแสงสุริย์ศรี |
| กวัดแกว่งรำฉวาง | เยื้องย่างคระวี |
| ฟาดฟันกัทลี | ขาดเด็จเป็นสิน |
| ๓๙๓๏ ส่วนลำกล้วยทอง | |
| ล้มลงโดยปอง | อุปรไมยเมริน |
| สุดสิ้นกำลัง | ห่อนจะตั้งกายิน |
| สุดสิ้นชีวิน | ซอนซบสยบลง ๚ะ |
อินทราเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๓๙๔๏ ฝ่ายฝูงอมรเมศ | ศิขเรศพนัสพง |
| เหลือบเล็งอนงค์ยง | ยุพเรศวิสัญญี |
| ๓๙๕๏ บ้างเยี่ยมวิมานมาศ | สิงหช่องบัญชรศรี |
| ทุกเทพยทฤษฎี | ก็สลดระทดใจ |
| ๓๙๖๏ ด้วยโฉมพธูแม่ | สนิทแน่ไม่หวั่นไหว |
| ทวยเทพยมีใน | กำเสาะโศกกำสรวลครวญ |
| ๓๙๗๏ บ้างลืมเสวยทิพย์ | บ้างก็ลืมเกษมสรวล |
| บ้างลืมประโลมสวน | อัปสรเทพยธิดา |
| ๓๙๘๏ บ้างเหงาสงัดเงียบ | สรเซียบทุกเทวา |
| กอดเข่าเข้าปรึกษา | ผิจะทำไฉนดี |
| ๓๙๙๏ ด้วยโฉมพระเทพินทร์ | ชีวิตสิ้นจากอินทรีย์ |
| สองหัตถ์ก็รุมตี | อุระมี่ตระลึงลาน |
| ๔๐๐๏ โอ้ยอดสมรมิ่ง | ประทมกลิ้งกับดินดาน |
| ปราศจากอลงก์กาญ | จนแท่นบรรจถรณ์ทรง |
| ๔๐๑๏ ไสยาสน์อยู่เอกี | ธุลีฝุ่นแต่พื้นผง |
| กลัดกลุ้มพระอรองค์ | ดูอเนจอนาถกาย |
| ๔๐๒๏ นางเคยรำเพยพัด | มาต้องซัดธุลีทราย |
| ห่อนใครจะเพื่อนสาย | สมรกลิ้งอยู่กลางดง |
| ๔๐๓๏ ผาแผ่นเป็นแท่นเขนย | นิจจาเอ๋ยน่าพิศวง |
| นางเคยรำเพยองค์ | รำพายพัดบำราศนาง |
| ๔๐๔๏ เคยกั้นวิสูตรวง | เอาแต่ดงมากั้นกาง |
| ไม้สูงแลยูงยาง | เป็นฉัตรรัตน์จรงค์ราย |
| ๔๐๕๏ เคยแสงประทีปส่อง | นุชต้องศศิฉาย |
| ส่องแสงดาราราย | มาไสยาสน์พินาศนอน ๚ะ |
ฉบัง กาพย์ ๑๖
| ๔๐๖๏ สิงสัตว์คณาดงดอน | แล่นเลิงกระเจิงจร |
| ผยองผยองผายผัน | |
| ๔๐๗๏ เห็นองค์ทรงโฉมประโลมขวัญ | เลิศลักษณ์วิไลวรรณ |
| วิลาปไห้ซบลง | |
| ๔๐๘๏ สิงสัตว์ปักษาคณาพง | พลอยเหงางายงง |
| ด้วยองค์สุมณฑาทอง | |
| ๔๐๙๏ คชสีห์คาบคชสารผยอง | สละคชโดยปอง |
| บ่หมายจะเป็นภักษา | |
| ๔๑๐๏ พยัคฆีลืมไล่มฤคา | เห็นองค์สุดา |
| ก็หยุดอยู่ยั้งยืนยล | |
| ๔๑๑๏ ปักษาปักษินบินบน | เห็นนาฏนฤมล |
| ก็เซียบสงบซบซอน | |
| ๔๑๒๏ ไม่หาญจะบินเหิรอัมพร | เงียบสยบสยอน |
| ไม่ส่งสำเนียงเสียงขัน | |
| ๔๑๓๏ ขุนหงส์ระเห็จเหิรหาวหัน | ลืมคู่เคลียกัน |
| ห่อนหันหาเหล่าสาวหงส์ | |
| ๔๑๔๏ ขุนยูงจับยูงสูงส่ง | สังเวชด้วยองค์ |
| พระนางเธอสิ้นสมประฤดี ๚ะ |
สุรางคนางค์ กาพย์ ๒๘
| ๔๑๕๏ ฝ่ายว่าพระรถ | |
| โศกซํ้ากำสรด | ระทดโศกี |
| กันแสงแครงคร่ำ | ร่ำไห้แสนทวี |
| พระทัยภูมี | ดุจแยกแหลกลาญ |
| ๔๑๖๏ โอ้ปานฉะนี้ | |
| จะรํ่าโศกี | พิไรประปราน |
| ใครจะเป็นเพื่อน | กลางเถื่อนกันดาร |
| จะไห้ลัยลาญ | รำจวนครวญหา |
| ๔๑๗๏ จะข้อนทรวงร่ำ | |
| อยู่แทบฝั่งน้ำ | แสนโศกโศกา |
| ไม่เห็นพักตร์เรียม | จะเยี่ยมริมชลา |
| ละห้อยโหยหา | ชลเนตรฟูมฟอง |
| ๔๑๘๏ พระไห้ครวญคราง | |
| รำจวนถึงนาง | จนสว่างแสงทอง |
| ผ่องแผ้วใสสี | รัศมีเรืองรอง |
| ชักม้าลอยล่อง | ลงสู่ปัฐพี |
| ๔๑๙๏ หยุดเงื้อมบรรพต | |
| ฉายาปรากฏ | ทราบสิ้นฤๅดี |
| พระเร่งรำจวน | ครวญถึงเทวี |
| แม้มาด้วยพี่ | จะชี้ชมไพร ๚ะ |
อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๔๒๐๏ พักนั่งที่เพิงผา | ศิลาแลละเลื่อมไศล |
| แสงแก้วประพาฬไพ | ฑูรย์รัตนบรรเจิดจง |
| ๔๒๑๏ ชมชั้นคีรีเวียง | รุจิเรขระยับยง |
| ชาดชุบระบายรง | สลับล้วนเป็นหลายสี |
| ๔๒๒๏ ดังช่างฉลาดล้ำ | ไปเลขาศิลามี |
| โสภิตขจิตขจี | ขจายจัดโมราคำ |
| ๔๒๓๏ ที่ม่วงก็ม่วงงาม | ที่สีครามก็ครามขำ |
| ที่ดำก็ดูดำ | คคลํ้าขลับเป็นหมึกมี |
| ๔๒๔๏ แม้นเขียวก็เขียวสด | มรกตจำรัสสี |
| ที่แดงดูแดงดี | ทับทิมเทียบบทัดทัน |
| ๔๒๕๏ ลางเหลืองก็เหลืองเล่ห์ | สุวรรณชมพูนุทสรรพ์ |
| ที่ขาวก็ขาวพรรณ | ดังดวงแก้วประกายพราย |
| ๔๒๖๏ บัดต้องทิพากร | ก็ส่องแสงกระลอกฉาย |
| วาวแวววะวาวสาย | วิเชียรช่วงจรัสเรือง |
| ๔๒๗๏ เปลวปล่องช่องภูผา | ศิลาแหลมมลังเมลือง |
| แสงแก้วประเทืองเรือง | จรัสรุ้งเจริญตา |
| ๔๒๘๏ ง้ำเงื้อมชะโง้นโงก | เป็นเตรินโตรกกุฎาตา |
| ห้วยธารละหานผา | ธารารี่ระเรื่อยเย็น |
| ๔๒๙๏ นํ้าพุก็ดุดั้น | ศิลาหลั่นตรลอดเห็น |
| พุยพุ่งกระเด็นเย็น | เป็นฟองฟุ้งกระจายปราย |
| ๔๓๐๏ โชติช่วงดังดวงแก้ว | มณีรัตน์ขจัดขจาย |
| หยดย้อยเป็นแสงสาย | จำรัสรุ้งธาราริน |
| ๔๓๑๏ วังเวิ้งชะวากวาม | อร่ามล้วนมณีนิล |
| นํ้าล้นกระทบหิน | ถูกหินหักทลายลง |
| ๔๓๒๏ โครมครึกคระครึกเสียง | สำเนียงลั่นสนั่นดง |
| ฉวัดเวียนเฉวียนวง | ดังจักรพัดระหัดหัน |
| ๔๓๓๏ ไหลซึมซะแซะเซาะ | กระเทาะหินตระเพินหัน |
| โลดโดดกระเด็นดัน | ดูดุด้นกระเด็นดวง |
| ๔๓๔๏ เต้นหยางประอย่างย้อย | พระพรอยพรูเป็นพู่พวง |
| แลเล่ห์ประดุจดวง | วิเชียรช่วงอันชัชวาล |
| ๔๓๕๏ พระทอดทัศนาใน | กระแสน้ำอันเชี่ยวฉาน |
| ฉุนจิตพระภูบาล | คะนึงถึงพระเทพินทร์ |
| ๔๓๖๏ แม้ว่ามาด้วยพี่ | จะชวนชี้ให้ชมสินธุ์ |
| ไหลมาระรินริน | ระเรื่อยเฉื่อยธาราหัน |
| ๔๓๗๏ ชมแล้ว ธ แคล้วคลาด | วรบาทจรัลผัน |
| ผายมายังเชิงบรร | พตชมพนาดร |
| ๔๓๘๏ ทุมาคณาเนก | อนันต์แน่นสลับสลอน |
| ยอดย้อยประเอียงอร | พยุพัดดูเยนโยน |
| ๔๓๙๏ โศกสนมะสังสัก | มะกอกกักกระโดนโกรน |
| ลั่นทมคนทาโทน | แลกระทดกระถินทอง |
| ๔๔๐๏ ดูกเดื่อประดู่ดอก | ผลพลับพลับพลึงพลอง |
| กะลำพอสะคร้อครอง | มะฝ่อแฝบมะเฟืองไฟ |
| ๔๔๑๏ พวงยื่นระย้าย้อย | ฤดูดอกระดอมไพร |
| ยื่นหัตถ์ประพาสไป | ธ ปลิดใส่ภูษาทรง |
| ๔๔๒๏ เสวยพลางพระทรงนึก | ระฦกถึงยุพาพงศ์ |
| ปิ่นปักอนงค์ยง | ยุพราชเจ้าเมรี |
| ๔๔๓๏ คิดถึงสะท้อนถาม | ฤทัยท้าวพระจักรี |
| เสียวซาบฤดีมี | ธ ก็พร่ำกันแสงหวน |
| ๔๔๔๏ ปานฉะนี้สมรเจ้า | จะหมองเศร้าพิไรครวญ |
| จะคืนหลังยังวังนวล | ฤๅจะสิ้นชีวาวาย |
| ๔๔๕๏ คิดคิดแล้วหักคิด | แล้วห้ามจิตพระฦๅสาย |
| โศกนักจักวางวาย | ชีพม้วยบรรลัยลาญ |
| ๔๔๖๏ ครั้นแล้ว ธ ชมนก | วิหคร้องก้องขันขาน |
| เคียงคู่ประสมสาร | สุรเสียงเสนาะไพร |
| ๔๔๗๏ เหมือนเสียงพระเทพี | นุชพี่ผู้ร่วมใจ |
| ตรัสเรียกสนมใน | เสนาะเพราะดังเสียงหงส์ |
| ๔๔๘๏ ชมสัตวมฤคฝูง | จรคลาออกจากดง |
| โตเต้นตามกวางหลง | ละเลิงไล่มฤคี |
| ๔๔๙๏ เลียงผาแล่นผันผาย | กระเจิงโจนบนคีรี |
| พลัดคู่อยู่เอกี | เหมือนตูไซร้อยู่เดียวดาย |
| ๔๕๐๏ ชมพลางพระทางเสด็จ | ยลเยื้องพนมพราย |
| จรดลผลูคลาย | อาศรมใกล้กุฎีดง |
| ๔๕๑๏ ภูมิพื้นประเทศสนุกนิ์ | ดรุณรุกขชาติทรง |
| ผลพวงผกาพง | เธอหยุดมิ่งมโนมัย |
| ๔๕๒๏ พี่ยังจะจำจริง | นั่นโน่นอาศรมไฉน |
| ที่พระผู้ทรงไตร | ภพครองศีลาจาร |
| ๔๕๓๏ เมื่อแรกวันเรามา | ท่านกรุณาช่วยแปลงสาร |
| เจ้าข้าไปเมืองมาร | จึ่งได้รอดชีวาวัง |
| ๔๕๔๏ พระคุณท่านล้นโลก | ตลอดล่างอุทัยทัง |
| ควรใส่ไว้ศิรสัง | ประนมน้อมเฉลิมชม |
| ๔๕๕๏ ควรเราจะเข้าไป | ประนมนิ้วประสานสม |
| วรบาทประนมคม | ชลีทูลทำนองลา |
| ๔๕๖๏ แต่ว่าเพลานี้ | มิควรที่ลิลาคลา |
| ควรเราจะสรงสา | ครให้สำราญกาย |
| ๔๕๗๏ ตริแล้ว ธ ลงสรง | ยังสระแก้ววิเชียรพราย |
| ชมเบญจบัวราย | ประทุมมาศสลับสลอน |
| ๔๕๘๏ บัวตูมสะพุ่มพวง | ดังดวงถันพธูสมร |
| ฉุนใจพระภูธร | ตระลึงแลเร่งพิศวง |
| ๔๕๙๏ มัจฉาคณาเนก | อนันต์มีในสระสรง |
| ว่ายแหวกแถกถาลง | สู่ท้องธารพากันไป |
| ๔๖๐๏ เป็นหมู่เป็นพวกพันธุ์ | บ้างก็หันเข้าเล็มไคล |
| บ้างเร้นเข้าเบียดใน | ประทุมบังบให้เห็น |
| ๔๖๑๏ คิดมาเหมือนตัวพี่ | เมื่อหนีน้องมาลำเค็ญ |
| เจ้าตามมาพอเห็น | แล้วก็พรากไปจากกัน |
| ๔๖๒๏ ชมแล้วก็แคล้วคลาด | วรบาทจรัลผัน |
| ผายขึ้นจากสระพลัน | ธ ก็ผลัดภูษาทรง |
| ๔๖๓๏ สไบของนางน้อง | เธอก็ปองสะพักองค์ |
| รวยรวยเหมือนกลิ่นอนงค์ | นุชน้องลำเพาพาล |
| ๔๖๔๏ เมื่อนั้นอรัญมุนี | ฤๅษีสิทธิทรงญาณ |
| ทรงเวทชำนาญชาญ | ประพฤติธรรมนารมณ์ |
| ๔๖๕๏ ครั้นบ่ายทิพากร | จรจากพระอาศรม |
| จะเร่จรจงกรม | บรมทัศนาแปร |
| ๔๖๖๏ เมิลเมียงพระพักตร์เภท | นัยน์เนตรชำเลืองแล |
| ทอดทัศนาแปร | วรบาท ธ เล็งยล |
| ๔๖๗๏ เห็นองค์พระรถเสน | อิศเรนทร์ ธ ยังฉงน |
| ฉงายใจผู้ใดดล | บริเวณสำนักนิ์เรา |
| ๔๖๘๏ โนเนนะแน่งน้อย | วรรูปเฉกเฉลา |
| เฉลิมโลกย์ประโลมเอา | จิตจวนคำนวรถวิล |
| ๔๖๙๏ แต่องคกับม้า | ฤๅมาสรงในสระสินธุ์ |
| พิศพักตร์ลอออินทร์ | วรลักษณเพ็ญพาล |
| ๔๗๐๏ คล้ายคล้ายละม้ายเหมีอน | กุมารนี้เราแปลงสาร |
| ใช้ไปสู่เมืองมาร | ชะรอยรอดมาฤๅไฉน |
| ๔๗๑๏ แม่นแท้ประจักษ์จริง | กุมารนี้ไม่สงสัย |
| ควรเราจะเข้าไป | กิจพร้องคดีดู |
| ๔๗๒๏ ตริแล้วจึ่งพระดา | บสจรตามผลู |
| มูลมัคคตามภู | ธรทัศนาองค์ |
| ๔๗๓๏ อ่อนโอนศิโรเพฐน์ | มงกุฎเกศประณามทรง |
| บทบาทสไบบง | กชรัตน์ ธ ทูลแถลง |
| ๔๗๔๏ พระคุณอดุลเลิศ | อนันต์กว่านับโกฏิแสน[๓] |
| ดินฟ้า บ ทดแทน | ฤๅจะปูนจะเปรียบเห็น |
| ๔๗๕๏ มิแปลงให้ที่ไหนเลย | แลจะกลับมาคืนเป็น |
| หมู่มารจะราญเข็ญ | กระดูกเนื้อไม่เหลือหลอ |
| ๔๗๖๏ ได้พึ่งพระบาทา | พระกรุณามาจานเจือ |
| เจ้าข้าจึ่งพ้นเหยื่อ | มารร้ายมันรันทำ |
| ๔๗๗๏ มุนีได้สดับ | พจนศัพท์สนองคำ |
| จงเจ้าดำเนินนำ | สำแดงแจ้งแต่บูรพา |
| ๔๗๘๏ แรกเริ่มเมื่อเจ้าไป | สู่กรุงราชมารา |
| มารทำประทุษฐ์ทา | รุณโทษเจ้าเป็นไฉน |
| ๔๗๙๏ สุขทุกข์อย่างไรเล่า | จึ่งเจ้ารอดมาพ้นภัย |
| จงกล่าวแสดงไป | แต่ตามถ้อยคดีควร |
| ๔๘๐๏ ราชาสดับรส | พจนารถประมูลมวล |
| อันมีมาโดยควร | แต่ปางหลังแสดงถวาย |
| ๔๘๑๏ เสร็จสิ้นจนอวสาน | พระภูบาลเธอบรรยาย |
| มุนินทร์ ธ เปรมปราย | วรพักตรเพียงจันทร์ ๚ะ |
สัททุลวิกกีฬิต ฉันท์ ๑๙
| ๔๘๒๏ สรรเสริญเจริญคุณอดุลเดชมหันต์ | ||
| มหิทธิ์ฤทธิ์อนันต์ | ประเสริฐ | |
| ๔๘๓๏ บุญญายิ่งล้นสกลโลกยบรรเจิด | ||
| รอดแล้วดังกลับเกิด | สมเสก | |
| ๔๘๔๏ สมภารท่านได้สร้างแต่ปางอติเรก | ||
| จะเป็นพุทธองค์เอก | ยอดญาณ | |
| ๔๘๕๏ จะข้ามคณาสัตว์ประวัติเวียนในสงสาร | ||
| ให้พ้นจากกันดาร | วิบัติ | |
| ๔๘๖๏ แล้วอนุญาตประสาทพระวรพิพัฒน์ | ||
| เจ้าไปจงเป็นสวัส | ดิผล | |
| ๔๘๗๏ ได้ครองกรุงบำรุงประชาราษฎรมณฑล | ||
| สนองบิตุเรศชนม์ | ทีฆา | |
| ๔๘๘๏ พาลภัยประทุษฐร้ายวิบัติอย่าพาธา | ||
| โรคโศกแสนสา | จงไกล | |
| ๔๘๙๏ ปานนี้แม่ป้าจะลาลดกำสรดซ้อนใจ | ||
| อย่าช้าพ่อเร่งไป | อย่านาน ๚ะ | |
ฉบัง กาพย์ ๑๖
| ๔๙๐๏ ราชาก้มเกล้ากราบกราน | รับพรอาจารย์ |
| ประสานนขางามตรู | |
| ๔๙๑๏ สรรเสริญคุณยิ่งเมรู | ล้นเหลือใจตู |
| จะแทนก็ย่อมย่อมเยา | |
| ๔๙๒๏ มีแต่อาภรณ์พรรเหา | เปลื้องจากกายเอา |
| ประนมประน้อมถวายไท | |
| ๔๙๓๏ สิทธารับพลางทางไข | จงเจ้าเอาไป |
| สำหรับประดับองค์อร | |
| ๔๙๔๏ เราไซร้ฤๅษีอยู่ดอน | ไม่ควรอาภรณ์ |
| จะครองบต้องสิกขา | |
| ๔๙๕๏ ขอบคุณอดุลเจ้าวัจนา | เช่นเชื้อเมธา |
| อันประเสริฐเป็นศักดิ์ศรี | |
| ๔๙๖๏ อย่าช้าควรเจ้าจรลี | ไปแจ้งคดี |
| แม่ป้าอันทนทุกขัง | |
| ๔๙๗๏ ราชารับพจนัง | คำท้าวท่านสั่ง |
| ประน้อมชุลีลาจร | |
| ๔๙๘๏ ขึ้นสู่มิ่งม้าอัสดร | ลอยล่องเขจร |
| เร็วรวดดังลมพัดพาน | |
| ๔๙๙๏ ไปสิ้นรตินทิวาร | ประจุสมัยฉายฉาน |
| อรุณแผ้วเมฆา | |
| ๕๐๐๏ พอถึงกรุงราชรมยา | ขุมเสดาพารา |
| ชักม้าลงสู่ขุมขัง | |
| ๕๐๑๏ ทวารชิดปิดแน่นกรึงกรัง | พระจึ่งหยุดยั้ง |
| ประทับยังร่มสาขี | |
| ๕๐๒๏ ตรัสเรียกสมเด็จชนนี | เชิญเถิดพันปี |
| ลิลามารับลูกพลัน | |
| ๕๐๓๏ ลูกรอดมาแล้วจอมขวัญ | เหตุไรไม่ผัน |
| พระพักตรมาแลเลย | |
| ๕๐๔๏ สองครั้งสามครั้งช่างเฉย | พระไม่มาเผย |
| ชะรอยว่าสิ้นสุดปราณ | |
| ๕๐๕๏ ลูกไปอยู่ช้าหึงนาน | อยู่หลังลัยลาญ |
| กลับมาไม่ทันเห็นใจ | |
| ๕๐๖๏ แม้ว่าพระม้วยตักษัย | สิ้นชีวาลัย |
| ลูกไซร้จะตามพันปี | |
| ๕๐๗๏ ฝ่ายองค์สมเด็จชนนี | ในราษราตรี |
| วันนั้นนิมิตอัศจรรย์ | |
| ๕๐๘๏ พระสุบินข้างขึ้นกลางคัน | แจ้วแจ้วเสียงอัน |
| ผู้ใดมาเรียกให้รับ | |
| ๕๐๙๏ นางเงี่ยโอนโสตทรงสดับ | ตรองฟังเสียงศัพท์ |
| เหมือนเสียงพระทองโฉมตรู | |
| ๕๑๐๏ รอยรอดปลอดภัยมฤตยู | พ้นจากริปู |
| อรินทร์ร้ายหลีกหนีไกล | |
| ๕๑๑๏ ตริแล้วนางจรคลาไคล | เสด็จสู่ทวารไชย |
| ใกล้แล้วตระบัดผายเผย | |
| ๕๑๒๏ เห็นพักตร์ลูกรักทรามเชย | โอ้แก้วแม่เอ๋ย |
| คิดว่าเจ้าม้วยวายชนม์ | |
| ๕๑๓๏ อยู่หลังแม่ตั้งทุกข์ทน | ยามเพราเสวยชล |
| เนตรบเว้นวายวาร | |
| ๕๑๔๏ แม่พร่ำบำบวงทุกสถาน | ทุกเทพยพิมาน |
| ไปช่วยบำรุงคุ้มครอง | |
| ๕๑๕๏ ครานี้เจ้ารอดมาปอง | ดับโศกสิบสอง |
| แม่ป้าอันทนทุกขา | |
| ๕๑๖๏ ตรัสพลางทางชวนลูกยา | เข้าสู่อุมา |
| อุโมงค์กันแสงรักกัน | |
| ๕๑๗๏ แสนโศกพิลาปรำพัน | ครั้นวายจาบัลย์ |
| แม่ป้าเข้าล้อมรายเรียง | |
| ๕๑๘๏ เข้าแอบแนบข้างคลึงเคียง | พ่อรอดมาเพียง |
| นี้รอยว่าบุญแต่หลัง | |
| ๕๑๙๏ ป้าสู้เคร่าครองชีวัง | ชีวาตม์ไว้ฟัง |
| รหัสจะรู้ข่าวสาร | |
| ๕๒๐๏ ครั้งนี้เจ้ารอดมาสมาน | เหตุไฉนหมู่มาร |
| ไม่ทำประทุษฐ์ทารุณ | |
| ๕๒๑๏ พระสดับพจนารถแสดงคุณ | นางหนึ่งศุภสุน |
| ทรลักษณเลิศนารี | |
| ๕๒๒๏ นงนามวรราชเมรี | เป็นราชบุตรี |
| แห่งนางสุนนทามาร | |
| ๕๒๓๏ ลูกไปได้ร่วมสงสาร | สมสนิทเยาวมาลย์ |
| เสน่ห์น้องอยู่ครองวัง | |
| ๕๒๔๏ กลเล่ห์ลึกลํ้ากำบัง | นางแจ้งให้ฟัง |
| ก็ได้สำเร็จโดยใจ | |
| ๕๒๕๏ งั่วนาวม่วงหาวอันใด | โองการท่านใช้ |
| ก็เสร็จสำเร็จโดยมี | |
| ๕๒๖๏ อิกทั้งดวงเนตรชนนี | ห่อยามีศรี |
| สำหรับประดับโรยทา | |
| ๕๒๗๏ ได้โดยมโนรถจินดา | ขอพระชนดา |
| จงเงยพระพักตร์บรรจง | |
| ๕๒๘๏ พร้อมทั้งสิบสองพระองค์ | จักโรยยาผง |
| ประสงค์ซึ่งเนตรงามตรู | |
| ๕๒๙๏ นางฟังพจนารถลูกตู | ต่างชื่นชมชู |
| ตระบัดก็เงยพร้อมกัน | |
| ๕๓๐๏ จึ่งโรยยาผงลงพลัน | ขอจงเนตรนั้น |
| เข้าปรับประดิษฐ์ชิดชน | |
| ๕๓๑๏ ติดเข้าดุจเนื้อเดียวดล | งามล้ำวิมล |
| วิมลาศประเสริฐเฉิดฉาย | |
| ๕๓๒๏ ผ่องพักตร์วรลักษณ์แพร้วพราย | แพร้วเพริศเฉิดฉาย |
| จะแจ่มจรัสพรายโพยม | |
| ๕๓๓๏ ผ่องแผ้ววรลักษณ์ประโลม | พรรณรายรูปโฉม |
| ดังเทพยแกล้งมาหล่อเหลา | |
| ๕๓๔๏ โนเนแน่งเนื้อยุพเยาว์ | ยลยิ่งเฉกเฉลา |
| เฉลิมโลกยลํ้านางแมน | |
| ๕๓๕๏ นางเมืองเนืองนันต์นับแสน | โกฏิเทียมฤๅจะแทน |
| จะทันมาปูนปานสม | |
| ๕๓๖๏ สิบสองมหิษีชื่นชม | ผ่องแผ้วอารมณ์ |
| อันพ้นจากเภทภัยพาล | |
| ๕๓๗๏ ชวนกันทัศนากุมาร | วรลักษณ์เสี่ยมสาร |
| วิลาสดังอำมรินทร์ | |
| ๕๓๘๏ วรเภทผ่องพักตร์กายิน | กายายุพินทร์ |
| บ่มีมลายแปมปน | |
| ๕๓๙๏ แต่เจ้าคลอดเคลื่อนจรดล | จากครรภ์มาจน |
| เจริญแม่พึ่งเห็นศรี | |
| ๕๔๐๏ เสาวภาคย์เลิศลํ้าราชี | ราชาใดมี |
| จะปูนมาเปรียบปานสอง | |
| ๕๔๑๏ วรพักตร์ผ่องเพียงนํ้าทอง | หลอมไล่เลียงลอง |
| อันหมดมลทินแผ้วพาน | |
| ๕๔๒๏ เสร็จเชยชมโฉมพระหลาน | ปรีดิ์เปรมเกษมสานต์ |
| บันเทิงภิรมย์ปรีดา | |
| ๕๔๓๏ ฝ่ายองค์สมเด็จมารดา | เสร็จสังสนทนา |
| แล้วก็เล่าถึงความฝัน | |
| ๕๔๔๏ คืนนี้นิมิตอัศจรรย์ | จะประสบจอมขวัญ |
| แม่ฝันประจักษ์ใจตู | |
| ๕๔๕๏ ฝันว่าอสุรินทราหู | ฉวยดวงจันทร์ชู |
| ได้แล้วก็พาบทจร | |
| ๕๔๖๏ มาใกล้ส่งให้มารดร | แม่เข้าราญรอน |
| ก็ชิงได้ดวงจันทรา | |
| ๕๔๗๏ รัศมีสว่างเวหา | ประทับกับอุรา |
| อุระแม่ยังอุ่นองค์ | |
| ๕๔๘๏ ฝันยังมิทันจะสิ้นลง | หน่อยหนึ่งโฉมยง |
| เจ้าเรียกแม่ฟื้นตี่นพลัน | |
| ๕๔๙๏ แม่มาพบบุตรดุจฝัน | ดับโรคาคัน |
| พยาธิร้ายหน่ายหนี | |
| ๕๕๐๏ ศุภสวัสดิจงมี | เดโชไชยศรี |
| นุภาพปราบสงคราม | |
| ๕๕๑๏ ภัยภิตทุกทิศเข็ดขาม | พระยศเลื่องฦๅนาม |
| เฉลิมเป็นปิ่นนคร | |
| ๕๕๒๏ ให้สมดังคำมารดร | แม่ป้าอวยพร |
| ประเสริฐมีเดโชไชย ๚ะ |
อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑
| ๕๕๓๏ พระจึ่งรับเอาพร | บวรราชสิบสองไท |
| เวลาก็จรไป | จะเฝ้าท้าวในโรงทอง |
| ๕๕๔๏ ว่าเจ้าจะไปจง | ระวังองค์เร่งตรึกตรอง |
| ศัตรูจำนองปอง | ชีวิตเจ้าอย่าดูเบา |
| ๕๕๕๏ ระมัดระเมียรกาย | คอยดูเล่ห์ธิบายเขา |
| ชั้นเชิงจะลวงเรา | ได้ทีแล้วเร่งราญรอน |
| ๕๕๖๏ พระรับเอาโอวาท | ประสาทสิทธิคำสอน |
| ก้มเกล้าลิลาจร | สู่มิ่งม้าอันตัวยง |
| ๕๕๗๏ จึ่งหยิบเอากำพด | อันปรากฏในรณรงค์ |
| ซ่อนใส่ภูษาทรง | ประทับแทบกับกายพลัน |
| ๕๕๘๏ เสร็จทรงมโนมัย | อันเร็วยิ่งดังกังหัน |
| บัดเดี๋ยวถึงโรงคัล | เข้าเฝ้าท้าวบังคมไท |
| ๕๕๙๏ เสนาพฤฒามาตย์ | ระดับดาษบังคมไสว |
| ต่างต่างก็มีใจ | เสน่ห์ในกุมารชาญ |
| ๕๖๐๏ ฝ่ายองค์ชนกา | ธิบดินทรภูบาล |
| ภูเบศนราธาร | ปราศรัยราชบุตรา |
| ๕๖๑๏ เจ้าช้ามิหึงนาน | จรล่ำพ่อคอยหา |
| งั่วนาวยังได้มา | ประสงค์ซึ่งจำนงเรา |
| ๕๖๒๏ เชิญเจ้าสำแดงแถลง | กิจแจ้งโดยสำเนา |
| ได้มาอย่าช้าเอา | มาแจ้งกิจประกอบการ |
| ๕๖๓๏ นางท้าวละห้อยหา | นับวันท่าทุกวันวาร |
| จิตตั้งจะฟังสาร | ด้วยโรคร้ายมันรันทำ |
| ๕๖๔๏ ช้านักเกลือกจักจวน | ประชวรโรคระสายสำ |
| จงเจ้าดำเนินนำ | อรรถนั้นมาแจงถวาย ๚ะ |
ฉบัง กาพย์ ๑๖
| ๕๖๕๏ โอรสฟังพจนภิปราย | ก้มเกล้าบังคมถวาย |
| ซึ่งงั่วนาวอันอำไพ | |
| ๕๖๖๏ อำพนเลิศล้นเกรียงไกร | ยากที่ผู้ใดไป |
| จะนำมานี้อัศจรรย์ | |
| ๕๖๗๏ อำมาตย์ทั้งหลายเนืองนันต์ | หมอบแทบโรงคัล |
| ภิวันท์ถวายศุภผล | |
| ๕๖๘๏ เอิกเกริกฦๅทั่วภูวดล | ทราบถึงสุนน |
| ทามารก็ดาลแสยง | |
| ๕๖๙๏ กูไซร้แกล้งใช้จักแผลง | ผลาญชีวาแวง |
| ชีวาตม์มันกลับมาเป็น | |
| ๕๗๐๏ กรุงเราจะเศร้าเยือกเย็น | ทุกข์ร่ำระกำเข็ญ |
| มันกลับมาเป็นศัตรู | |
| ๕๗๑๏ คิดมาน่าแค้นใจตู | อย่าช้ามากู |
| จะผลาญชีวิตจึ่งควร | |
| ๕๗๒๏ อกมารร่านร้อนรัญจวน | ดิ้นโดยโหยหวน |
| คำนึงจะล้างภูมินทร์ | |
| ๕๗๓๏ ฝ่ายสมเด็จชนการาชินทร์ | ราชาธิบดินทร์ |
| อันหลงแก่ดำฤษณา | |
| ๕๗๔๏ รับเอางั่วนาวแล้วมา | ยังห้องสุนนทา |
| ตระบัดก็ลุบมิหึง | |
| ๕๗๕๏ นั่งแนบแอบข้างพลางคลึง | ซึ่งนุชคำนึง |
| งั่วนาวก็ได้โดยใจ | |
| ๕๗๖๏ นางมารฟังสารท้าวไท | ทอดทัศนาใน |
| ก็ดาลพิกลโทโส | |
| ๕๗๗๏ รับเอางั่วหาวนาวโห่ | กายาเติบโต |
| พิฦกลํ้าเสมอผา | |
| ๕๗๘๏ เขี้ยวงอกออกโง้งข้างละวา | ลำแข้งแขนขา |
| ยิ่งพร้อมประปรำลำตาล | |
| ๕๗๙๏ ตาเติบเท่าลูกไข่ห่าน | สองเต้าโยนยาน |
| สำแดงพิฦกรูปา | |
| ๕๘๐๏ แลบลิ้นปลิ้นปลอกกลอกตา | รุกโรมโถมถา |
| คระครึกคระครื้นเครงคราง | |
| ๕๘๑๏ เสียงคะนึงอื้ออึงในปรางค์ | แล่นไล่ฉวัดฉวาง |
| จะจับเอาพระภูธร | |
| ๕๘๒๏ ภูมีหนีซอกซนซอน | เข้าแอบบังอร |
| เจ้ารถจงช่วยบิดา | |
| ๕๘๓๏ นิ่งได้พ่อไม่นำพา | มารร้ายริษยา |
| จะฆ่าให้ม้วยวายปราณ ๚ะ |
โตฎก ฉันท์ ๑๒
| ๕๘๔๏ วรราช ธ สดับ | พจนศัพทโองการ |
| ยุพราช ธ ก็ดาล | ยลยักษธไร |
| ๕๘๕๏ ธ ก็คชกรกำ | พดนำวรไตร |
| กรหน่วงสไดไกว | อานุภาพประวิตร |
| ๕๘๖๏ ยลยักษ์ก็กระโจม | อรไทด้วยมหิทธิ์ |
| ชุติมนตร์วรฤท | ธิบพิตร ธ ก็รอน |
| ๕๘๗๏ ธ ก็ตัดศิโรเพฐน์ | วรเกศก็ออน |
| ชนมยักษก็มร | ณนุภาพประทุษฐ์ |
| ๕๘๘๏ ยลกายอริปู | พระหทัยจะทรุด |
| ยลเพศประวุต | ติประทุษฐก็ลาญ |
| ๕๘๙๏ ยลยักษ์ก็ตักษัย | อรไท ธ มาผลาญ |
| ชนมชีพก็ราญ | รณรงคประลัย ๚ะ |
มาลินี ฉันท์ ๑๕
| ๕๙๐๏ นิกรชนคณาไคล | ต่างต่างมาอวยไชย |
| ประนมชม | |
| ๕๙๑๏ บวรนวลนางสนมสม | ชวนกันชื่นชม |
| ก็ปรีดี | |
| ๕๙๒๏ สกลพหลคณราชี | ราชเปรมปรี |
| ดิเรืองเรียง | |
| ๕๙๓๏ สกลชนประเวศเวียง | ศัพทสำเนียง |
| สนั่นวัง | |
| ๕๙๔๏ สกลพลอเนกทั้ง | มาพร้อมมาเพรียงนั่ง |
| ถวายกร | |
| ๕๙๕๏ มหิทธิพิพิธขจายจร | สมเด็จพระภูธร |
| ธ ทรงเวท | |
| ๕๙๖๏ บวรประนมประณาเมศ | เหนือศิโรเพฐน์ |
| มาอวยไชย | |
| ๕๙๗๏ สวัสดิพิพัฒนเกรียงไกร | เดโชตรลอดไว้ |
| ทุกธาตรี ๚ะ | |
| ๏ จบเสร็จสำเร็จเรื่อง | เมริน |
| ตั้งแต่จากธานินทร์ | นิราศร้าง |
| มาจวบพบสวามินทร์ | ยังฝั่ง น้ำเอย |
| เชิญกระวีต่อสร้าง | ตกแต้มเติมลง ฯ |
| ๏ ชะรอยเราหนึ่งไม้ไผ่ | ยกโครง |
| ปางเมื่อระยางโยง | เยี่ยมฟ้า |
| ลงรักปิดทองโถง | ปิดทั่ว เถือกแฮ |
| เสร็จซึ่งการไป่ช้า | เร่งฤ้ๅจนดิน ฯ |
| ๏ อาภัพยับเยี่ยงโอ้ | บายศรี |
| หนึ่งเมื่อการสวัสดี | ดั่งแก้ว |
| นับยศแต่ยังมี | กิจท่าน เดียวนา |
| ครั้นเมื่อสำเร็จแล้ว | คว่างนํ้าทิ้งเสีย ๚ะ[๔] |
[๑] เอกสารเลขที่ ๑๓ เป็น
| “ลางนางก็หลับลืมสกนธไสย | แลละไมประอรเอียง |
| องคแอบแลแนบยุคลเคียง | ที่จำเรียงบำรุงนาง” |
[๒] ตั้งแต่บทที่ ๑๑๕-๑๒๖ เป็นกลบทนาคบริพันธ์
[๓] สัมผัสไม่รับกับปลายบทก่อนหน้านี้
[๔] โคลง ๓ บทนี้อยู่ตอนท้ายเรื่องพระรถคำฉันท์ในเอกสารเลขที่ ๑๔
