พระราชนิพนธ์
โคลงโลกนิติจำแลง
พระราชนิพนธ์
พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว
| ๑. ๏ ข้าสมาชิกน้อย | ดุสิต สมิตแฮ |
| รู้จักสังเกตจิต | ท่านผู้ |
| เป็นไทยสมัยชิด | ปัจจุ บันนา |
| ย่อมจะมีความรู้ | เลิศล้ำปู่ตา ฯ |
| ๒. ๏ ครรโลงโลกนิติโน้น | นมนาน |
| สำหรับคนโบราณ | เก่าพร้อง |
| บัดนี้สมัยกาล | แปลงเปลี่ยน |
| ภาษิตก็ควรต้อง | ดัดบ้างตามสมัย ฯ |
| ๓. ๏ ปลาร้าพันห่อด้วย | ใบคา |
| ใบก็เหม็นคาวปลา | คละคลุ้ง |
| ชาวเราบัดนี้นา | ศิวิ ไลซ์แฮ |
| ควรเลิกปลาร้าหมุ้ง | กัดก้อนเนยแขง ฯ |
| ๔. ๏ แถลงอรรถปลาร้าอีก | กระปิ |
| แม้เลิกกินเสียสิ | จักโก้ |
| คือควรจะเริ่มริ | เลิกเพื่อน ไทยนา |
| คบเพื่อนหรั่งคุยโอ้ | อาจอ้างอวดดี ฯ |
| ๕. ๏ ใบพ้อพันห่อหุ้ม | กฤษณา |
| หอมระรวยรสพา | เพริดด้วย |
| คนเสพสิเนหา | เพื่อนฝรั่ง |
| ถึงสตึหรั่งฉ้วย | ลบล้างเลยหาย ฯ |
| ๖. ๏ ผลเดื่อเมื่อสุกไซร้ | มีพรรณ |
| ภายนอกแดงดูฉัน | ชาดบ้าย |
| นางเอกภาพยนตร์อัน | สวยสุด |
| แท้ที่จริงเป็นหม้าย | ลูกตั้งแปดคน ฯ |
| ๗. ๏ ผลขนุนภายนอกนั้น | หนามหนา |
| ในใหญ่ยวงโอชา | ใช่น้อย |
| นารีที่หน้าตา | ดำสตึ |
| อาจจะรวยเงินร้อย | ชั่งเน้อเกลอเอ๋ย ฯ |
| ๘. ๏ ยางขาวขนเรียบร้อย | ดูดี |
| กินสัตว์เสพปลามี | ชีพแล้ |
| เฉกเช่นยุวนารี | ผมโป่ง |
| มิใช่นางสาวแท้ | เสพต้องฉีดยา ฯ |
| ๙. ๏ คนเราผู้ครึแท้ | มีใจ แคบนอ |
| ฟังเรื่องปราโมทัย | ไป่รู้ |
| ดูนางเวิกขาไข | ข้อติ |
| คือจวักตักข้าวอู้ | ไป่รู้รสแกง ฯ |
| ๑๐. ๏ ผู้ใดใจโก้อีก | เชาวน์ไว |
| ทั้งหมั่นอ่านพิมพ์ไทย | รอบรู้ |
| ยามดูประโมทัย | ซับซาบ ใจนา |
| คือมลิ้นคนผู้ | ทราบรู้รสแกง ฯ |
| ๑๑. ๏ หมูเห็นสีหราชท้า | ชวนรบ |
| ตัวท่านจงอย่าหลบ | หลีกเน้อ |
| สิงห์ตอบว่าบัดซบ | โสโครก |
| กูบ่อยากเล่นเบ้อ | กับอ้ายโสมม ฯ |
| ๑๒. ๏ นี้เปรียบด้วยผู้ชอบ | ด่านาย |
| ลงประจานเสียหลาย | ฉบับแล้ |
| ครั้นท่านบ่ตอบหมาย | ว่ายั่น |
| แต่ว่าอันที่แท้ | ท่านคร้านตอบหมู ฯ |
| ๑๓. ๏ กบเกิดในสระใต้ | บัวบาน |
| ฤๅห่อนรู้รสมาลย์ | หนึ่งน้อย |
| นั่นคือกบโบราณ | จึ่งโง่ ฉะนั้นแล |
| กบใหม่มันช่างผล้อย | พูดโอ้ปราชญ์อัน ฯ |
| ๑๔. ๏ ภุมรามาร้อยโยชน์ | ยังสระ |
| กลั้วกลิ่นดอกปัทมะ | เล่นได้ |
| ใครใครที่เลยละ | ดูภาพ ยนตร์ฤๅ |
| ชนย่อมดูถูกให้ | แน่แท้เทียวหนอ ฯ |
| ๑๕. ๏ ใจหวาดใจฟั่นฟื้น | โฉงเฉง |
| ปากโป้งชมตัวเอง | เอิกไว้ |
| พบปราชญ์บ่ต้องเกรง | แพ้ปราชญ์ |
| ปราชญ์อาจกลับแพ้ได้ | เพราะแพ้เสียงคุย ฯ |
| ๑๖. ๏ ไม้ค้อมมีลูกน้อม | นวยงาม |
| คือสัตบุรุษสอนความ | ง่ายแท้ |
| แต่หากจักว่าตาม | สมัยใหม่ |
| ใครอ่อนน้อมนั่นแล้ | เรียกผู้ ป.จ. ฯ |
| ๑๗. ๏ เป็นคนควรที่รู้ | สมาคม |
| สองประการนิยม | กล่าวไว้ |
| หนึ่งเจ๊กหนึ่งฝรั่งถม | ไปนะ |
| สองสิ่งที่ท่านให้ | เร่งรู้สมาคม ฯ |
| ๑๘. ๏ คนใดสมเสพด้วย | จีโน |
| อาจจะได้แทงโป | ลอบเหล้น |
| ใครเสพหรั่งฮัลโหล | โก้เลิศ |
| เล่นบริดจ์อีกบ่เว้น | แข่งม้าร่าเริง ฯ |
| ๑๙. ๏ จงเจ้าแหห่างห้อง | ทุรชน |
| อีกเลี่ยงกวีคน | ครึครั้ง |
| คนครึจะนำผล | สู่อย่าง ใดฤๅ |
| เป็นนิตย์จงจิตยั้ง | แห่งห้องหนังฉาย ฯ |
| ๒๐. ๏ คบกากาโหดให้ | เสียพงศ์ |
| คบนกดีกว่าคง | สนุกด้วย |
| ข้าวต้มราชวงศ์ | กินอิ่ม |
| แล้วจึ่งพากันย้วย | ยาตร์เข้าเคหา ฯ |
| ๒๑. ๏ มดแดงแมลงป่องไว้ | พิษหาง |
| งูจะเข็บพิษวาง | แห่งเขี้ยว |
| พิษโสภิณีนาง | เนาแนบ ในนา |
| ใครสมัครกอดเกี้ยว | ไป่พ้นพิษนาง ฯ |
| ๒๒. ๏ นาคีมีพิษเพี้ยง | สุริโย |
| เลื้อยบ่ทำเดโช | แช่มช้า |
| เปรียบคือเครื่องสตีมโรล์ | เล่อร์บด ถนนแฮ |
| เดินเงื่องแต่ว่าอ้า | หนักแท้หินมลาย ฯ |
| ๒๓. ๏ แมลงป่องพิษน้อยหยิ่ง | โยโส |
| ชูแต่หางตนโชว์ | อยู่แล้ |
| เปรียบคือจักรยานโม | เต้อร์ไซค |
| บีบแต่แตรแปร๋นแปร้ | บ่ได้เกรงใคร ฯ |
| ๒๔. ๏ กัลออมเพ็ญเพียบน้ำ | ฤๅมี เสียงนา |
| ฝ่ายครุพร่องชลธี | เฟื่องฟื้น |
| สื่อพิมพ์พร่องข่าวฉี | ช่างพูด นักแฮ |
| คอร์เร็สปอนเดนซ์ตื้น | แต่งขนเต็มเต็ม ฯ |
| ๒๕. ๏ งาสารฤๅห่อนเหี้ยน | หดคืน |
| ร้อยขดภาพยนตร์ยืน | เยี่ยงนั้น |
| ชาร์ลีแชปลินมืน | อยู่เล่า |
| หัวเต่ายาวแม้นสั้น | เปรียบแล้วมน “เค” ฯ |
| ๒๖. ๏ ทรชนอย่าเคียดแค้น | อย่าสนิท |
| อย่าห่างศัตรูชิด | อย่าใกล้ |
| นางรำอย่าหวังติด | หัวแตก ได้นา |
| เพราะอาจมีชู้ได้ | อีกทั้งสามี ฯ |
| ๒๗. ๏ มีมิตรจิตอย่าให้ | สนิทนัก |
| อันใช่มิตรอย่ารัก | ร่วมไร้ |
| คบมิตรจุ่งรู้จัก | หลีกหลบ |
| ยืมทรัพย์จงอย่าให้ | มากเน้อเงินสูญ ฯ |
| ๒๘. ๏ หมาใดตัวร้ายขบ | บาทา |
| อย่าขบตอบต่อหมา | อย่าขึ้ง |
| เจ๊กลากรถกล่าววา | จาหยาบ |
| อย่าโกรธอย่าหน้าบึ้ง | ตอบอ้ายเจ๊กหมา ฯ |
| ๒๙. ๏ ลูกสะเดาน้ำผึ้งซาบ | โซมปน |
| แล้วปลูกปองรสคนธ์ | แอบอ้อย |
| คงขมอยู่ทุกผล | ห่อนเหือด |
| คือวิสกี้แม้น้อย | ไป่แพ้โซดา ฯ |
| ๓๐. ๏ พริกเผ็ดใครให้เผ็ด | ฉันใด |
| หนามย่อมแหลมเองใคร | เซี่ยมให้ |
| จันทน์กฤษณาไฉน | ใครอบ |
| เอดิเตอร์นั่นไซร้ | บ่ต้องใครสอน ฯ |
| ๓๑. ๏ จันทน์เผาเหือดแห้งห่อน | กลิ่นธาร |
| อ้อยหีบแล้วหอมหวาน | กลิ่นอ้อย |
| ช้างเข้าศึกเสี่ยมสาร | ยกย่าง งามนา |
| เจ๊กอยู่สยามตั้งร้อย | ชาติก้อคงจีน ฯ |
| ๓๒. ๏ หงส์ทองเสพส้องสู่ | ฝูงกา |
| สีหราชเคียงโคคลา | คลาดเคล้า |
| อัศดรอยู่กลางลา | หินชาติ |
| กุลบุตรเจ๊กจูงเต้า | สี่นี้บ่งาม ฯ |
| ๓๓. ๏ แมลงภู่วูว่อนเคล้า | บุษบา |
| คือหนุ่มติดนางปรา | โมทย์ฉะนั้น |
| แมลงวันใฝ่ภูมลา | มกเน่า |
| คือหนุ่มปองห้องกั้น | อยู่ใต้ไฟเขียว ฯ |
| ๓๔. ๏ เนื้อปองน้ำหญ้าบ่ | ปองทอง |
| ลิงบ่ปองรัตน์ปอง | ลูกไม้ |
| หมูปองอสุจิของ | หอมห่อน ปองเลย |
| คนครึบ้านนอกไซร้ | ห่อนรู้ปองเนย ฯ |
| ๓๕. ๏ กายเกิดพยาธิร้าย | ฉีดยา หายแฮ |
| สตึยาใดหา | ฉีดได้ |
| นอกจ๋าคบหรั่งจ๋า | ยังชั่ว หน่อยเฮย |
| ทำท่าแกมโก้ไว้ | หลอกผู้โฉดเขลา ฯ |
| ๓๖. ๏ ขุนเขาสูงร้อยโยชน์ | คณนา |
| ช่างฉลาดโยธา | ปราบได้ |
| แต่ส่วนท่านบรรณา | ธิการเก่ง |
| เถียงแทบคอแตกให้ | พ่ายแพ้ฤๅมี ฯ |
| ๓๗. ๏ ภูเขาทั้งแท่งล้วน | ศิลา |
| ลมพยุพัดมา | บ่ฟื้น |
| กำแพงเพชร์บัญชา | สั่งเจาะ |
| ทำอุมงค์รถครื้น | ครั่นแหล้นทลุเขา ฯ |
| ๓๘. ๏ ภูเขาเหลือแหล่ล้วน | ศิลา |
| หามณีจินดา | ยากได้ |
| ฝูงคนเกิดมากมา | เหลือแหล่ |
| ชาร์ลีแชปลินไซร้ | เลิศแท้เลอสรวง ฯ |
| ๓๙. ๏ ป่าปงดงล้วนเหล่า | พฤกษา |
| หาแก่นจันทน์กฤษณา | ยากได้ |
| นารีแผ่นโลกา | มีมาก |
| แมรี่ปิกฟอร์ดไซร้ | เลิศเพี้ยงเนียงสวรรค์ ฯ |
| ๔๐. ๏ ดารามีมากร้อย | ถึงพัน |
| บ่เปรียบกับดวงจันทร์ | หนึ่งแท้ |
| คนอื่นจะรุมกัน | ปล้ำปลุก |
| ที่สุดก็ต้องแพ้ | เอ็ดดี้โปโล ฯ |
| ๔๑. ๏ นกแร้งบินได้เพื่อ | เวหา |
| หมู่จระเข้เต่าปลา | พึ่งน้ำ |
| พระยาเฉลิมอา- | กาศเก่ง |
| มีเครื่องบินเลิศล้ำ | ล่องแล่นเวหา ฯ |
| ๔๒. ๏ ป่าพึ่งพาลพยัคฆ์ร้าย | ราวี |
| เสือพึ่งไพรพงพี | เถื่อนถ้ำ |
| คนแค้นพึ่งสือตี | พิมพ์ช่วย ตะโกนแฮ |
| สือพึ่งคนแค้นค้ำ | แคะข้อนินทา ฯ |
| ๔๓. ๏ ตีนงูงูไซร้หาก | เห็นกัน |
| นมไก่ไก่สำคัญ | ไก่รู้ |
| นักเลงเล่นพนัน | รู้เล่ห์ กันนา |
| เกลียดพวกตำรวจผู้ | จับแท้ทุกคน ฯ |
| ๔๔. ๏ อายุถึงร้อยขวบ | เจียรฉนำ |
| บ่มิเห็นเต้นรำ | เวิกผ้า |
| กุลบุตรผู้กำ- | ลังหนุ่ม |
| เห็นเฉลียวแล้วอ้า | โอษฐ์ร้องก้องโรง ฯ |
| ๔๕. ๏ ธิรางค์รู้ธรรมแล้ว | มากหลาย |
| บ่กล่าวให้หญิงชาย | ทั่วรู้ |
| ดุจสือข่าวไม่ทาย | แปลงเปลี่ยน |
| ตำแหน่งราชการผู้ | อื่นไซร้นินทา ฯ |
| ๔๖. ๏ เว้นวิจารณ์ว่างเว้น | สดับฟัง |
| เว้นที่ถามอันยัง | ไป่รู้ |
| เว้นประพฤติตามสั่ง | ผู้ใหญ่ |
| เว้นดั่งกล่าวคือผู้ | เก่าแท้ทางฟรี ฯ |
| ๔๗. ๏ รู้ธรรมเทียมเท่าผู้ | ทรงไตร |
| เจนจัดอรรถภายใน | ลึกล้น |
| กล่าวแก้สิ่งสงสัย | เลอะเลื่อน |
| คือเอดิเตอร์พ้น | เพริดพริ้งพรหมินทร์ ฯ |
| ๔๘. ๏ กบน้อยเนาห่างน้ำ | สมุทไทย |
| อวดบ่อตนอาศัย | เพียบน้ำ |
| คือเอดิเตอร์ใน | ออฟฟิศ |
| อวดว่ารู้หมดล้ำ | เลิศแท้ทุกสถาน ฯ |
| ๔๙. ๏ รูปชั่วตัวแต่งโก้ | เกลาทรง |
| ใจขลาดพูดอาจอง | อวดแกล้ว |
| น้ำพร่องกละออมคง | กระฉอก ฉานนา |
| เรียนยุโรปนิดแล้ว | อวดรู้ใครเทียม ฯ |
| ๕๐. ๏ รถใหญ่กว่าถิ่นท้อง | รัถยา |
| จระเข้คับคงคา | น่านน้ำ |
| เสือใหญ่กว่าวะนา | ไฉนอยู่ ได้แฮ |
| คนคับตำแหน่งล้ำ | เลิศแล้วอยู่ไฉน ฯ |
| ๕๑. ๏ มณฑกทำเทียบท้าว | ราชสีห์ |
| แมวว่ากูพยัคฆี | แกว่นกล้า |
| นกจอกว่าฤทธี | กูยิ่ง ครุฑนา |
| รองอมาตย์ว่าข้า | รอบรู้กว่านาย ฯ |
| ๕๒. ๏ หิ่งห้อยส่งก้นแข่ง | แสงจันทร์ |
| เทียนแข่งไฟฟ้าอัน | สว่างจ้า |
| อันหนังตลุงขัน | แข่งภาพ ยนตร์ฤๅ |
| โขนละครไทยท้า | แข่งสู้ประโมทัย ฯ |
| ๕๓. ๏ เสือผอมกวางวิ่งเข้า | โจมขวิด |
| ไป่ว่าเสือมีฤทธิ์ | เลิศล้ำ |
| คือฮั่นทะนงจิต | จักปราบ โลกแล |
| ไกเซ่อร์คมำขว้ำ | จึ่งรู้สึกตัว ฯ |
| ๕๔. ๏ ทองเหลืองเปลื้องร้ายห่อน | เห็นมี |
| ขัดเท่าขัดราคี | เล่าไซร้ |
| เจ๊กถึงจะทำดี | ต่อเท่า ใดฤๅ |
| ก็บ่มีจักไว้ | จิตแท้ในไทย ฯ |
| ๕๕. ๏ พระสมุทรไหวหวาดห้วย | คลองสรวล |
| เมรุพลวกปลวกสำรวล | ร่าเร้า |
| สีหราชร่ำคร่ำครวญ | สุนัขเยาะ หยันนา |
| โปลิศติดคุกเข้า | เหล่าร้ายยินดี ฯ |
| ๕๖. ๏ แมวล่าหนูแซ่ซี้ | จรจรัล |
| หมาล่าวิฬาร์ผัน | สู่หล้าง |
| ครูล่าศิษย์ละธรรม์ | คบเพื่อน พาลนา |
| อธิกรณล่าร้าง | เจ๊กสร้องสรวลสรร ฯ |
| ๕๗. ๏ จามรีขนข้องอยู่ | หยุดปลด |
| ชีพบ่รักรักยศ | ยิ่งไซร้ |
| เสือป่าที่มักงด | ประลองยุทธ์ |
| น่าจะดูเยี่ยงไว้ | หน่อยเน้อเกลอเอ๋ย ฯ |
| ๕๘. ๏ นพคุณใส่เบ้าสูบ | แสนที |
| ค้อนเหล็กรุมรันตี | ห่อนม้วย |
| ผู้ใดประพฤติดี | สุจริต อยู่ฤๅ |
| แม้ถูกสือพิมพ์ฉ้วย | ขนาบต้องหวั่นไฉน ฯ |
| ๕๙. ๏ เสียสินสละศักดิ์กู้ | สินคง |
| เสียศักดิ์สู้ทะนง | อวดรู้ |
| เสียรู้เร่งปลงปลง | ความสัตย์ เสียนา |
| เสียสัตย์ยอมเสียกู้ | ชีพไว้กอดเมีย ฯ |
| ๖๐. ๏ ตัดจันทน์ฟันม่วงไม้ | จัมปา |
| แปลงปลูกหนามไผ่หนา | รกเรื้อ |
| เรือนไม้สักกอบฝา | ประคนเริด รื้อแล |
| แปลงปลูกปั้นหยาเชื้อ | ชาติไม้สิงคโปร์ ฯ |
| ๖๑. ๏ เอาลาเทียมอูฐโอ้ | เป็นมูล |
| เก็บปัดเทียมแก้วปูน | ค่าไว้ |
| สือเรื่องภาพยนตร์พูน | เพิ่มมาก |
| แทนกวีนิพนธ์ได้ | ดั่งนี้น่าระอา ฯ |
| ๖๒. ๏ น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว | ยูงตาม |
| ทรายเหลือบหางยูงงาม | ว่าหญ้า |
| ลิงเห็นเนตรทรายวาม | ว่าลูก หว้าแฮ |
| คนอ่านสือพิมพ์บ้า | เชื่อแม้นคำครู ฯ |
| ๖๓. ๏ สังขารหัวผู้ว่า | ตนทนง |
| ทรัพย์ย่อมหัวคนจง | ว่าเจ้า |
| หญิงหัวแก่ชายปลง | ชมลูก |
| หนุ่มย่อมหัวผู้เถ้า | ว่าพ้นเกินสมัย ฯ |
| ๖๔. ๏ มือด้วนคิดจะมล้าง | เขาหมาย |
| ปากด้วนถ่มน้ำลาย | เลียบฟ้า |
| หิ่งห้อยแข่งแสงฉาย | สุริเยศ |
| คนนักเรียนนอกอ้า | โอษฐ์โต้ต่อนาย ฯ |
| ๖๕. ๏ แว่นตามาใส่ผู้ | อันธการ |
| คนหนวกฟังสำนาน | เสนาะไซร้ |
| คนใบ้ใฝ่แสดงสาร | โคลงกาพย์ |
| วานเจ๊กฝึกสอนให้ | ถูกต้องธรรมเนียม ฯ |
| ๖๖. ๏ วัดช้างเบื้องบาทรู้ | จักสาร |
| วัดอุทกชักกมุทมาลย์ | แม่นรู้ |
| ดูเสือป่าดูการ | ฝึกหัด |
| ใครหลีกเลี่ยงคือผู้ | บ่แท้ใจเสือ ฯ |
| ๖๗. ๏ พระสมุทรสุดลึกล้น | คณนา |
| สายดิ่งทิ้งทอดวา | หยั่งได้ |
| แต่ว่าจิตเจ๊กหา | ใดหยั่ง ได้ฤๅ |
| ยามซื่อซื่อจริงไซร้ | คดแล้วเหลือโกง ฯ |
| ๖๘. ๏ ไม้ล้มควรข้ามได้ | ตามกาล |
| คนล้มจักข้ามพาน | ห่อนได้ |
| อันยาจกขอทาน | อย่าเตะ ถีบนา |
| อาจจะพกมีดไว้ | ต่อสู้เสียที ฯ |
| ๖๙. ๏ แม้นทำคุณท่านได้ | ถึงพัน |
| ครั้นโทษมีแต่อัน | หนึ่งไซร้ |
| พวกคอร์เร็สปอนด์ขยัน | ขยำยับ เทียวแฮ |
| กลบลบคุณหลังได้ | ดั่งนี้เสมอ ฯ |
| ๗๐. ๏ ทำคุณก็บ่รู้ | คุณสนอง |
| บ่ตอบแทนคุณปอง | โทษให้ |
| ขอทรัพย์ท่านก่ายกอง | ท่านกอบ ให้ฤๅ |
| ยามขออีกไม่ได้ | บ่นอู้นินทา ฯ |
| ๗๑. ๏ เทพาพันเทพเรื้อง | ฤทธิรงค์ |
| บ่เท่าพระอินทร์องค์ | หนึ่งได้ |
| หนังสือมากมวลลง | พิมพ์จ่าย |
| เท่าดุสิตสมิตไซร้ | ยากแท้จักหา ฯ |
| ๗๒. ๏ ใครซื่อซื่อต่อตั้ง | ตามกัน |
| ใครคดควรคดผัน | ตอบเต้า |
| แต่แบบแห่งเยอรมัน | ใช่เช่น นี้นา |
| ใครซื่อคดตอบเข้า | เหยียบหย้ำทำเยิน ฯ |
| ๗๓. ๏ ใครทำโทษโทษนั้น | แทนทด |
| เฉกฮั่นฉิบหายหมด | ทั่วด้าว |
| ใครจริงจึ่งจริงจรด | รักต่อ กันนา |
| เฉกสหมิตร์อคร้าว | ครึกครื้นไชโย ฯ |
| ๗๔. ๏ นายรักไพร่ไพร่ล้อ | เลียนนาย |
| ตามสมัยใหม่หมาย | ว่าโก้ |
| นายสอนไพร่ไพร่กาย | แกล้งยอบ |
| ลับหลังแล้วคุยโอ้ | อวดผู้เป็นสหาย ฯ |
| ๗๕. ๏ ข้าท้าวเขาจิตท้าว | แม่นหมาย |
| นี่แบบโบราณหลาย | ยุคแล้ว |
| แบบใหม่หากตินาย | เพื่อนพยัก เพยิดแฮ |
| ใครรักนายไม่แคล้ว | ถูกซ้อน ป.จ. ฯ |
| ๗๖. ๏ รักกันอยู่ขอบฟ้า | เขาเขียว |
| โทรเลขถึงครู่เดียว | พูดได้ |
| ชังกันบ่แลเหลียว | ตาต่อ กันนา |
| โทรศัพท์เสียงให้ | แหบแห้งบ่ถึง ฯ |
| ๗๗. ๏ ให้ท่านหวังท่านให้ | ตอบสนอง |
| นบท่านเพื่อเราปอง | ประโยชน์ไซร้ |
| รักท่านแต่ทีครอง | ความมุ่ง เราแฮ |
| สามสิ่งนี้จำไว้ | เหมาะเหยี้ยงคนฟรี ฯ |
| ๗๘. ๏ แม้มีความรู้ดั่ง | สัพพัญญู |
| หากบ่มีคนชู | ห่อนขึ้น |
| ฉนั้นจงหมั่นอ้างครู | ยุโรป ไว้นา |
| ถึงจะเขลาพอฟื้น | เพราะอ้างอวดครู ฯ |
| ๗๙. ๏ ราชรถปรากฏด้วย | ธงชัย |
| ควันประจักษ์แก่กองไฟ | เที่ยงแท้ |
| ชาติหรูเพราะผู้ไป | เรียนนอก |
| พวกนักเรียนนอกแล้ | เลิศด้วยปากตน ฯ |
| ๘๐. ๏ รำฟ้อนสุนทระด้วย | รูปา |
| ร้องขับศัพท์เสนหา | ยิ่งแท้ |
| มวยปล้ำล่ำสันสา | มารถจึ่ง ดีแฮ |
| เอดดิโปโลแล้ | จึ่งต้องควรชม ฯ |
| ๘๑. ๏ กระเหว่าเสียงเพราะแท้ | แก่ตัว |
| หนังเลิศเพราะไม่มัว | มืดแท้ |
| นักปราชญ์มาตร์มีหัว | สมองเก่ง |
| แต่พูดไม่เป็นแพ้ | พวกผู้เก่งโว ฯ |
| ๘๒. ๏ นารายณ์วายเว้นจาก | อาภรณ์ |
| อากาศขาดสุริยจร | แจ่มหล้า |
| เมืองใดภาพยนตร์ห่อน | มีสัก โรงฤๅ |
| แม้ว่างามล้นฟ้า | ห่อนได้งามเลย ฯ |
| ๘๓. ๏ เขาใดไร้ถ้ำราช | สีห์หมาง |
| สระโหดหงส์ละวาง | วากเว้น |
| ละครขาดตัวนาง | เต้นเวิก ขาแฮ |
| ถึงจะเปิดโรงเหล้น | ย่อมร้างคนดู ฯ |
| ๘๔. ๏ ป่าใดไกลพยัคฆ์ร้าย | ราวี |
| ไม้หมดม้วยบ่มี | ร่มชื้อ |
| หญิงใดซึ่งเกศี | ไม่มุ่น มวยแฮ |
| ถึงจะสวยเลิศรื้อ | เริดไร้สามี ฯ |
| ๘๕. ๏ เจ็ดวันเว้นดีดซ้อม | ดนตรี |
| อักขระห้าวันหนี | เนิ่นช้า |
| สามวันจากนารี | เป็นอื่น |
| วันหนึ่งเว้นหนังอ้า | บ่รู้เรื่องหนัง ฯ |
| ๘๖. ๏ เปือกตมชมชื่นเชื้อ | กาษร |
| หงส์กับบุษบากร | ชื่นช้อย |
| หนุ่มกับแม่ละคร | ปราโมทย์ |
| ถึงจะมีชู้น้อย | มากก้อตามที ฯ |
| ๘๗. ๏ ใครจักผูกโลกแม้ | รัดรึง |
| เหล็กเท่าลำตาลตรึง | ไป่หมั้น |
| มนตร์ยาผูกนานหึง | หายเสื่อม |
| แต่เวิกกระโปรงนั้น | ผูกผู้ดูเสมอ ฯ |
| ๘๘. ๏ เรียนพระธรรมแท้ผูก | ศาสนา |
| ปลอกผูกคชตรึงตรา | ตรากหมั้น |
| มนต์ดลและหยูกยา | สมรรถผูก งูแฮ |
| ผูกโลกทั้งหลายนั้น | ผูกด้วยเงินตรา ฯ |
| ๘๙. ๏ ผจญคนมักโกรธด้วย | คาร์ตูน |
| ผจญหมู่ทรชนพูน | ทรัพย์ให้ |
| ผจญคนจิตโลภคูณ | ความโลภ ขึ้นแฮ |
| ผจญอสัจนั้นไซร้ | เหมาะด้วยมุสา ฯ |
| ๙๐. ๏ รบศึกชำนะด้วย | วาจา อวดแฮ |
| รบแม่เรือนโดยหา | หม่อมน้อย |
| รบใจด้วยโซดา | เจือวิส กี้เฮย |
| คือว่าผู้นั้นคล้อย | คล่องแท้ทันสมัย ฯ |
| ๙๑. ๏ คนใดคนหนึ่งผู้ | ใจฉกรรจ์ |
| เคียดฆ่าคนอนันต์ | หนักแท้ |
| ไป่ปานบุรุษอัน | นักพูด |
| หลอกมนุษย์มากแล้ | แนะให้ฉิบหาย ฯ |
| ๙๒. ๏ แพ้ศึกหลบหลีกได้ | รอดตน |
| แพ้คดีทุกข์ธน | ทรัพย์ผ้าย |
| แพ้เบี้ยค่นจนขวน | ขวายฉก ฉ้อเทอญ |
| แพ้แม่เรือนรีบย้าย | เปลี่ยนบ้านเปลี่ยนเมีย ฯ |
| ๙๓. ๏ สงครามแสวงทะแกล้ว | อาสา |
| กลคดีพึงหา | ท่านรู้ |
| ยามกินรสโอชา | ให้เพื่อน เลี้ยงเทอญ |
| ยามเที่ยวพึงหาผู้ | ชาติเชื้อจีโน ฯ |
| ๙๔. ๏ แสวงรู้พึงคบด้วย | หรั่งจ๋า |
| แสวงทรัพย์คบกุ๊ยหา | ทรัพย์ให้ |
| แสวงเกียรติคบบรรณา | ธิกเหมาะ |
| แสวงนาฏนารีไซร้ | หมั่นเข้าโรงหนัง ฯ |
| ๙๕. ๏ หายากเชิงรอบรู้ | การกิจ |
| หายากเชิงชาญชิด | ชอบใช้ |
| หายากเช่นเชิงมิตร | ให้ทรัพย์ ยืมนา |
| หายากเชิงนายให้ | ชอบอุ้มชูเรา ฯ |
| ๙๖. ๏ ร้อยคนหาแกว่นแกล้ว | กลางรงค์ |
| พันหนึ่งหาปัญญายง | ยิ่งรู้ |
| แสนคนเสาะคนตรง | ยังยาก |
| ไป่เท่าคนหนึ่งผู้ | เชื่อถ้อยเราหลอน ฯ |
| ๙๗. ๏ ช้างม้าเมียมิ่งแก้ว | เงินทอง |
| ใครใคร่จะคิดปอง | คิดได้ |
| และยิ่งมิใช่ของ | เราอยู่ เองฤๅ |
| ลวงหลอกเอาได้ไซร้ | ดั่งนั้นฉลาดเหลือ ฯ |
| ๙๘. ๏ แสวงสินจำต้องใช้ | พยายาม ล่อแล |
| แสวงคู่ลวงหญิงตาม | สิโก้ |
| แสวงรู้หัดพูดความ | น้ำท่วม ทุ่งเทอญ |
| แสวงจักรยานยนต์โอ้ | ไป่ช้าสุดปราณ ฯ |
| ๙๙. ๏ เมื่อน้อยเรียนเร่งรู้ | วิชา |
| ครั้นใหญ่หาภรรยา | สู่เหย้า |
| ส่วนการกอบศีลา | จารวัตร์ |
| เป็นแบบโบราณเค้า | ค่อนข้างเกินสมัย ฯ |
| ๑๐๐. ๏ ความรู้เรียนเมื่อน้อย | หนังสือ |
| ค่อนสมรรถจึ่งหัดปรือ | พูดโอ้ |
| รู้แล้วเลิศจงถือ | ตนหยิ่ง ยิ่งเทอญ |
| รู้กผีกพูดโก้ | เก่งไว้คนขาม ฯ |
| ๑๐๑. ๏ ปางน้อยสำเหนียกรู้ | เรียนคุณ |
| ครั้นใหญ่ใฝ่หาทุน | ทรัพย์ไว้ |
| เมื่อกลางแก่ทำบุญ | เอาน่า เทอญพ่อ |
| เผื่อจะมีทางได้ | ยศทั้งบัตรตรา ฯ |
| ๑๐๒. ๏ ควรรู้ดูยิ่งล้ำ | สินทรัพย์ |
| คิดค่ำควรเมืองนับ | ยิ่งไซร้ |
| ฉะนั้นหากบ่ได้รับ | ความศึก ษาฤๅ |
| ควรพูดอวดดีไว้ | หลอกผู้โฉดเขลา ฯ |
| ๑๐๓. ๏ จักเรียนคบปราชญ์โก้ | ยุโรป |
| จักกล่าวภรรยาโลภ | ทรัพย์ไว้ |
| จักมั่งคั่งอย่าโอบ | เอื้อแก่ ใครเลย |
| จักเสพกามาใช้ | แม่หม้ายเหมาะดี ฯ |
| ๑๐๔. ๏ ความเพียรเป็นอริแล้ | แก่คน เกียจเฮย |
| เราเกลียดเขาเพียรผล | จักร้าย |
| ฉะนั้นจงคิดกันตน | ดีกว่า พ่อเอย |
| เร่งคิดหาผิดบ้าย | โทษผู้เพ็ญเพียร ฯ |
| ๑๐๕. ๏ ผิบ่รู้อวดรู้ | เกินคน เทียวพ่อ |
| หากเงื่องทำลุกลน | หลอกแล้ |
| เราดิบเร่งบ่มตน | ให้ห่าม ไว้นา |
| เสียท่วงทีรีบแก้ | รอดด้วยทิ้งสหาย ฯ |
| ๑๐๖. ๏ ความรู้รู้ยิ่งได้ | สินศักดิ์ |
| เป็นที่ชนพำนัก | นอบนิ้ว |
| รู้น้อยจุ่งรู้จัก | คบเพื่อน |
| เพื่อนโง่ชูเราหลิ้ว | เลิศล้ำในฝูง ฯ |
| ๑๐๗. ๏ วิชาเป็นเพื่อนเลี้ยง | ชีวิต |
| แม้จักมีเพียงนิด | หนึ่งไซร้ |
| หมั่นตั้งท่าพูดติด | ศัพท์ฝรั่ง ไว้แล |
| อาจจะหลอกเขาได้ | ดอกเน้อเกลอเอ๋ย ฯ |
| ๑๐๘. ๏ คนเราเป็นโสดเศร้า | เหงาจิต |
| ควรจะหาเพื่อนสนิท | เพื่อนร้อน |
| แต่หากอยากชมชิด | นางนาฏ ระบำฤๅ |
| ระวังเถิดเมียจักค้อน | แคะให้รำคาญ ฯ |
| ๑๐๙. ๏ โบราณท่านกล่าวถ้อย | ภาษิต |
| ธรรมะหากเป็นมิตร | เมื่อม้วย |
| แต่ตราบใดชีวิต | ยังอยู่ สราญฤๅ |
| ธรรมะจะขัดด้วย | สุขทิ้งธรรมเสีย ฯ |
| ๑๑๐. ๏ เป็นชายควรรู้ยิ่ง | เป็นทรัพย์ |
| เรียนจากยุโรปกลับ | เก่งฮ้า |
| สัตรีรูปงามสรรพ | เป็นทรัพย์ ตนนา |
| รู้จักรำเวิกผ้า | ห่อนไร้สามี ฯ |
| ๑๑๑. ๏ เห็นใดจำให้แน่ | นึกหมาย |
| อ่านใด่อย่าอ่านดาย | จดหมั้น |
| มีโอกาสจงขยาย | ความอวด เพื่อนนา |
| ทำท่าว่าเรานั้น | รอบรู้ครูระอา ฯ |
| ๑๑๒. ๏ เภตราเพียบล้นล่ม | จมอรร ณพนา |
| เกวียนหนักหักเพลาพลัน | ง่ายไซร้ |
| น้ำน่านซ่านหลิ่งคัน | เพราะเปี่ยม เต็มแฮ |
| พูดมากหากเก่งได้ | เปรียบผู้รู้จริง ฯ |
| ๑๑๓. ๏ “พลอดนักมักพลาดพลั้ง | พลันผิด” |
| นี่แหละสุภาษิต | เก่าขร้ำ |
| สมัยใหม่ใครสิทธิ์ | ทางพูด |
| คนอื่นเคารพล้ำ | เลิศแม้นศาสดา ฯ |
| ๑๑๔. ๏ อนึ่งท่านกล่าวถ้อย | ภาษิต |
| “หาญนักมักชีวิต | มอดม้วย” |
| การหาญศึกประชิต | จริงอาจ ม้วยนา |
| แต่หากหาญแต่ด้วย | ปากไซร้ได้ดี ฯ |
| ๑๑๕. ๏ ยังมีกล่าวอีกข้อ | ภาษิต |
| “ตรองนักมักเสียจิต | จักขลั้ง” |
| สมัยใหม่ไม่คิด | สมบัติ บ้าเลย |
| แทบมิอาจจะยั้ง | อยู่ได้ในโขลง ฯ |
| ๑๑๖. ๏ “รักนักมักพลาดด้วย | กลหญิง” |
| นี่ก็ออกจะจริง | อยู่บ้าง |
| แต่หญิงที่ถูกทิ้ง | ก็มาก อยู่นา |
| คิดแต่สงสารข้าง | บุรุษนั้นควรฤๅ ฯ |
| ๑๑๗. ๏ คนใดโผงพูดโอ้ | อึงดัง |
| สุนัขเห่าอย่าหวัง | กัดได้ |
| โบราณสมัยชัง | สองเหล่า นี้นา |
| แต่สมัยนี้ไซร้ | กลับเอื้อคนโว ฯ |
| ๑๑๘. ๏ เสือใดแรงร้ายระ | พะพง |
| เหมือนอย่างเสืออั้นอง | อวดกล้า |
| คนโดยมากมักหลง | ฦๅฤทธิ์ |
| ตำรวจจับไม่ช้า | ชีพม้วยเหมือนหมา ฯ |
| ๑๑๙. ๏ ลับหลังบังเบียดล้าง | ลบคุณ |
| ต่อพักตร์ยอยกบุญ | ลึกซึ้ง |
| คบมิตรจิตปานปุน | ฉนี้จึ่ง โก้นา |
| หากเพื่อนรู้เท่าขึ้ง | ขัดแค้นหลบเสีย ฯ |
| ๑๒๐. ๏ ผู้อื่นแม้ประโยชน์ไซร้ | เสมอมิตร |
| มิตรประทุษฐ์ทำจิต | เจ็บช้ำ |
| ช้ำแล้วจุ่งเร่งคิด | ทำตอบ |
| ยามมิตรผิดช่วยจ้ำ | เสร็จแล้วเลยหนี ฯ |
| ๑๒๑. ๏ สนิมเหล็กเกิดแต่เนื้อ | ในตน |
| กินกัดเนื้อเหล็กจน | เหล็กหลู้ |
| บาปเกิดแต่คนตน | เป็นบาป |
| บ้ายบาปให้แก่ผู้ | อื่นได้เป็นดี ฯ |
| ๑๒๒. ๏ ฟักแฟงแตงเต้าถั่ว | งายล |
| หว่านสิ่งใดให้ผล | สิ่งนั้น |
| ผู้ใดขับรถกล | ทับเจ๊ก |
| เจ๊กจะร้องเสียงหลั้น | โลกแท้หนวกหู ฯ |
| ๑๒๓. ๏ มีสินดีกว่าผู้ | มีคุณ |
| เพื่อนเล่นช่วยค้ำจุน | สนุกเร้า |
| รักใดจักเพิ่มพูน | รักอาต มานา |
| แรงอื่นฤๅจักเถ้า | วิสกี้บรั่นดี ฯ |
| ๑๒๔. ๏ จงโทษไทท้าวท่วย | เทวา |
| จงโทษมิตรว่าพา | ชั่วได้ |
| จงโทษหมู่วงศา | เครือญาติ |
| แต่ส่วนตัวเองไซร้ | ผิดก้อเลยดัน ฯ |
| ๑๒๕. ๏ หมอแพทย์ทายว่าไข้ | ลมคุม |
| โหรว่าเคราะห์แรงรุม | โทษให้ |
| แต่ปราชญ์ว่ากรรมชุม | นุมเกิด ผลนา |
| เราว่าผู้อื่นไซร้ | เล่นแกล้งทำเรา ฯ |
| ๑๒๖. ๏ แม้มีตัวใหญ่เพี้ยง | ภูผา |
| สูงเจ็ดลำตาลสา | มารถแท้ |
| พงศ์พันธุ์เผ่าจันทรา | สุริเยศ ก็ดี |
| ครั้นว่าไร้ทรัพย์แล้ | จักต้องไว้เครา ฯ |
| ๑๒๗. ๏ คนผู้จีนชาติช้า | พงศ์พันธุ์ |
| ครั้นมั่งมีสินสรรพ์ | มากไซร้ |
| แม้ผู้เผ่าสุริยจันทร์ | สูงศักดิ์ ก็ดี |
| ต้องประจบเขาไว้ | เผื่อเผื้อเป็นเขย ฯ |
| ๑๒๘. ๏ แม้มีเนตรพ่างเพี้ยง | พันจัก ษุแฮ |
| มีวิชารู้หลัก | เลิศล้น |
| ปัญญายิ่งยศศักดิ์ | ฦๅทั่ว ภพนา |
| รู้เท่าใดไม่พ้น | พ่ายแพ้เอดิเตอร์ ฯ |
| ๑๒๙. ๏ มีฤทธิ์แรงมากแม้ | ทศพล ก็ดี |
| หักพระเมรุทบทน | ท่าวแท้ |
| หยิบยกสี่สากล | ชูกลอก ไว้นา |
| บัดย่อมจะพ่ายแพ้ | เอ็ดดี้โปโล ฯ |
| ๑๓๐. ๏ มีบุตรบ่วงหนึ่งเกี้ยว | พันคอ |
| เมียผูกบาทาคลอ | หน่วงไว้ |
| กีดการที่เที่ยวกรอ | สมรมิ่ง อื่นนา |
| พาลหย่าเมียเสียได้ | จึ่งโก้เก๋จริง ฯ |
| ๑๓๑. ๏ ผู้ใดมีมั่งขั้ง | เงินทอง |
| ลูกอย่าให้มันครอง | สืบไว้ |
| พึ่งหลงลูกเขยปอง | มอบทรัพย์ ให้นา |
| เขาจะผลาญทรัพย์ให้ | เหือดเหี้ยนสนุกดี ฯ |
| ๑๓๒. ๏ มีลูกไม่รับเลี้ยง | หลักฐาน |
| เมียแต่งหาเหตุพาล | หลีกลี้ |
| ส้องเสพสุราบาน | ลักเล่น เบี้ยแล |
| สี่สิ่งเป็นลักษณ์ชี้ | เช่นโก้ตามสมัย ฯ |
| ๑๓๓. ๏ มีลูกลูกเล่าไซร้ | หลายประการ |
| ลูกหนึ่งกินสุราบาน | มากถ้วน |
| ลูกหนึ่งชอบนงคราญ | เต้นเวิก กระโปรงแฮ |
| ลูกที่ดีนั้นด้วย | ว่ารู้อวดดี ฯ |
| ๑๓๔. ๏ มีลูกลูกอวดรู้ | สั่งสอน |
| มีบ่าวบ่าวปากบอน | แส่ไส้ |
| มีรถขับจู่จร | ชนเจ๊ก |
| มีแม่เรือนอย่าได้ | รีบร้อนมีเลย ฯ |
| ๑๓๕. ๏ พระจันทร์โอภาสด้วย | ราตรี |
| แสงสว่างแผ้วพันสี | ส่องหล้า |
| นางรำอ่าอินทรีย์ | แบบหรั่ง |
| เวิกกระโปรงขาอ้า | อวดผู้ชายดรุณ ฯ |
| ๑๓๖. ๏ ว่าเมียมีมากล้ำ | หลากมี |
| เมียหนึ่งลูกเศรษฐี | เจ๊กแฮ้ |
| เมียหนึ่งเก็บลับดี | กว่าเอก |
| เมียหนึ่งซึ่งเก่งแท้ | ชื่ออื้อกรุงไกร ฯ |
| ๑๓๗. ๏ เมียมากจุงระมัดหมั้น | ตัวตน |
| ย่อมจะหวงหึงดน | คิดร้าย |
| รักไหนแม่อีกคน | เง้างอด |
| ควรจะหาบ้านย้าย | แยกให้หลายหลัง ฯ |
| ๑๓๘. ๏ หญิงประทุษฐ์ทำเล่ห์ซ้อน | เหนือชาย |
| ควรคิดให้อับอาย | ค่ำเช้า |
| แจ้งความประกาศขยาย | บอกกล่าว |
| แต่อย่าให้เสียเค้า | ถูกแจ้งตอบความ ฯ |
| ๑๓๙. ๏ หญิงที่ผัวหย่าร้าง | สามคน |
| ข้าถูกขับสามหน | จากเจ้า |
| ลูกศิษย์ผิดครูตน | สามแห่ง |
| สมัยใหม่นี้ให้เข้า | เสพส้องสมาคม ฯ |
| ๑๔๐. ๏ อากาศหฤโหดแท้ | คือกา |
| สัตว์สี่ตีนคือลา | ท่านใช้ |
| มีลูกโฉดปัญญา | อย่ารับ มันเลย |
| เมียมิ่งขี้หึงไซร้ | รีบร้อนหย่าเสีย ฯ |
| ๑๔๑. ๏ ถ่อลอยกลางแม่น้ำ | ฤๅจะเอา |
| แม้มิบุบบางเบา | มอดย้ำ |
| แต่หญิงรูปลำเภา | ผัวหย่า นั่นฤๅ |
| ชายชอบว่าดีล้ำ | เลิศพ้นดรุณี ฯ |
| ๑๔๒. ๏ ดังฤๅแม่น้ำและ | ชลสาย |
| ศาลสระประปาฝาย | เฟื่องน้ำ |
| เปรียบประดุจใจชาย | โก้ปัจ จุบันแฮ |
| บ่มิครองคู่ค้ำ | ยืดด้วยหญิงใด ฯ |
| ๑๔๓. ๏ แมลงวันยุงโรคร้าย | นำมา |
| สุนัขบ้ากัดพา | คลั่งไคล้ |
| นารีที่ประภา | มรกต |
| จงระวังมากไว้ | จักต้องฉีดยา ฯ |
| ๑๔๔. ๏ ดูข้าดูเมื่อไร้ | เงินเดือน |
| ดูมิตรญาติยามเยือน | เมื่อไร้ |
| ดูเมียเมื่อคบเพื่อน | หญิงอื่น |
| ใครขัดจิตเราไซร้ | เร่งให้ไกลเสีย ฯ |
| ๑๔๕. ๏ มีข้าชิดชอบใช้ | หลายสถาน |
| ข้าหนึ่งเมื่อใช้งาน | บ่นอู้ |
| ข้าหนึ่งผจญผลาญ | หมดเย่า |
| ข้าหนึ่งเป็นเจ้าชู้ | เช่นนี้ตามสมัย ฯ |
| ๑๔๖. ๏ ลูกจ้างอย่าคิดไว้ | วางใจ |
| ปกปิดกลภายใน | อย่าหง้าย |
| เลศลับสิ่งใดใด | เห็นเหตุ |
| อาจเล่าสู่เพื่อนร้าย | อีกแจ้งสือพิมพ์ ฯ |
| ๑๔๗. ๏ สาวใช้จงเพ่งใช้ | โดยควร |
| หากและเลียมลามลวน | วากเว้ |
| เมียหลวงอาจจะกวน | ใจเมื่อ รู้แฮ |
| หาคฤหะอีกเอ้ | เอกไว้แหละดี ฯ |
| ๑๔๘. ๏ ตัวชั่วและปากร้าย | สามาญ |
| ซัดพ่อแม่สาธารณ | ชั่วช้า |
| ไม่รู้จักอ่อนหวาน | ทางพูด |
| ดันอวดว่าตูกล้า | กล่าวข้อความจริง ฯ |
| ๑๔๙. ๏ พ่อตายเครื่องกั้นกีด | หักหาย หนึ่งนา |
| แม่ดับเครื่องกีดมลาย | อีกไซร้ |
| เมียหลวงหากวอดวาย | หมดกีด |
| เรากลับเป็นโสดได้ | อีกครั้งสนุกเหลือ ฯ |
| ๑๕๐. ๏ พิษร้อนในโลกนี้ | มีสาม |
| พิษสุราเริงลาม | ระอุท้อง |
| มอร์เฟียฉีดที่ตาม | อวัยวะ |
| อีกพิษแห่งโรคต้อง | รีบร้อนฉีดยา ฯ |
| ๑๕๑. ๏ หวานใดในโลกนี้ | มีสาม |
| หวานหนึ่งน้ำผึ้งสยาม | อีกอ้อย |
| หวานอื่นหมื่นแสนทราม | เลวกว่า |
| หวานสวี๊ตหาร์ตแน่งน้อย | สวี๊ตแท้ใดปาน ฯ |
| ๑๕๒. ๏ ธรรมดายาโรคร้อน | รสขม |
| กินก็บำบัดลม | และไข้ |
| สมัยใหม่นิยม | ยาฉีด เมานา |
| เฉกเช่นคำพูดไซร้ | กล่าวต้องกำกวม ฯ |
| ๑๕๓. ๏ โทษท่านผู้อื่นเพี้ยง | เมล็ดงา |
| ปองติฉินนินทา | ห่อนเว้น |
| ติยังไม่พอหา | โอกาส |
| ลงด่าว่าเขาเหล้น | ณหน้าสือพิมพ์ ฯ |
| ๑๕๔. ๏ คนรักมีมากไซร้ | แสดงผล |
| ยามมั่งมีช่วยตน | ปลดเศร้า |
| ครั้นเมื่อขัดสนจน | ช่วยถีบ |
| ช่วยส่งตัวเราเข้า | คุกได้โดยพลัน ฯ |
| ๑๕๕. ๏ ลิ้นหญิงตานกแร้ง | จมูกมด |
| อีกลวดหนามกำหนด | ยากแท้ |
| คำเอดิเตอร์รจ | นาแต่ง |
| ห้าสิ่งนี้แหลมแล้ | รวดรู้เร็วจริง ฯ |
| ๑๕๖. ๏ คนตื่นคืนหนึ่งช้า | จริงเจียว |
| อีกภาพยนตร์เรื่องเดียว | ดุจร้อย |
| บุรุษถูกเมียเขียว | ขัดจิต |
| ดูประโมทัยน้อย | หนึ่งต้องถูกหึง ฯ |
| ๑๕๗. ๏ เฝ้าท้าวเทียมเสพด้วย | ยาพิษ |
| ไหนจะเกรงความผิด | พลาดถ้า |
| ไหนจะถูกคนริษ | ยาแย่ง ดีแฮ |
| บัดชื่นบัดเศร้าหน้า | กล่าวใกล้เสียคน ฯ |
| ๑๕๘. ๏ บรรทมยามหนึ่งไท้ | ทรงฤทธิ์ |
| หกทุ่มหมู่บัณฑิต | ทั่วแท้ |
| สามยามพวกพาณิช | นรชาติ |
| ตื่นสี่ยามนั่นแล้ | หนุ่มผู้ทันสมัย ฯ |
| ๑๕๙. ๏ ราชาธิราชน้อม | นำทาง |
| อำมาตย์มัวกีดขวาง | ท่านไท้ |
| เพราะเห็นแก่ตัวต่าง | ตนขัด |
| เมืองดั่งนี้เลิศได้ | อยู่ช้าปานใด ฯ |
| ๑๖๐. ๏ ข้าท่านคร้านหลีกเจ้า | จากเจียร |
| หนุ่มบ่เรียนวิทย์เรียน | อวดโอ้ |
| สาวละคฤหะเพียร | ดูภาพ ยนตร์นา |
| สามสิ่งนี้แหละโก้ | เก่งแท้ชมกัน ฯ |
| ๑๖๑. ๏ นายเรือนใหญ่อยู่เหย้า | เรือนตน |
| นายซ่องเป็นใหญ่คน | ลูกบ้าน |
| ท้าวพระยาใหญ่กว่าชน | ในเขต แดนนา |
| นักพูดใหญ่แปดด้าน | ทั่วด้าวทิศา ฯ |
| ๑๖๒. ๏ สัตรีดีรูปได้ | เป็นทรัพย์ |
| ชายฉลาดความรู้สรรพ | ทรัพย์ได้ |
| แต่หญิงเวิกผ้านับ | ว่าเลิศ หญิงนา |
| ชายนักพูดนั้นไซร้ | เลิศล้ำชายปวง ฯ |
| ๑๖๓. ๏ เรียนรู้ครูบอกได้ | เสร็จสรรพ์ |
| สบศาสตร์ศิลป์ทุกวัน | ย่อมรู้ |
| อัชฌาสัยแห่งสามัญ | อย่าวิ ตกเลย |
| หมั่นอวดวิชาอู้ | กลบไผร้กิริยา ฯ |
| ๑๖๔. ๏ แม้บุญยังอย่าได้ | ขวนขวาย |
| อย่าตื่นตีตนตาย | ก่อนไข้ |
| เมื่อใดจะเข้าร้าย | เลี่ยงหลีก |
| โดยซัดคนอื่นได้ | นั่นแล้วฉลาดจริง ฯ (๓) |
| ๑๖๕. ๏ นกน้อยขนน้อยแต่ | พอตัว |
| รังจุเมียจุผัว | อยู่ได้ |
| คนเราลิคิดนัว | มักใหญ่ |
| ยามบ่สมคิดไซร้ | จึ่งไว้หนวดเครา ฯ |
| ๑๖๖. ๏ เห็นท่านมีเร่งเคลิ้ม | ใจตาม |
| เรายากหากใจงาม | โง่แท้ |
| อุตส่าห์พยายาม | ลวงหลอก |
| ปอกลอกท่านอีกแล้ | ปากข้อนนินทา ฯ |
| ๑๖๗. ๏ เริ่มการตรองตรึกไว้ | ในใจ |
| แต่ปากต้องช่วยไข | ข่าวแจ้ง |
| ไม่อวดจะมีใคร | ชมเชิด เราฤๅ |
| ทำนิดก็หมั่นแผล้ง | แพร่ให้ใหญ่โต ฯ |
| ๑๖๘. ๏ การใดตรองผิดไซร้ | เสียถนัด |
| เอาสิ่งนั้นตรองขัด | คิดแก้ |
| ปดแล้วกล่าวปดมัด | อีกเปลาะ ดีแฮ |
| ฉ้อทรัพย์กลับฉ้อแล้ | อีกซ้ำขำดี ฯ |
| ๑๖๙. ๏ ผมผิดคิดสิบห้า | วันวาร |
| ทำไร่ผิดเทศกาล | ขวบเข้า |
| เลี้ยงเมียผิดรำคาญ | หาอีก คนแฮ |
| ทำผิดรีบคิดเข้า | สู่ห้องสือพิมพ์ ฯ |
| ๑๗๐. ๏ อาศัยเรือนท่านให้ | วิจารณ์ |
| เห็นท่านทำการงาน | หลีกเน้อ |
| แม้มีกิจโดยสาร | นาเวศ |
| พายถ่อช่วยค้ำเส้อ | เหนื่อยแท้อย่าทำ ฯ |
| ๑๗๑. ๏ เขาบ่เรียกสักหน่อยขึ้น | เคหา |
| ท่านบ่ถามเจรจา | อวดรู้ |
| ยกตนอะหังกา | เกินเพื่อน |
| สามลักษณะนี้ผู้ | ถูกแท้ทันสมัย ฯ |
| ๑๗๒. ๏ เป็นคนคลาดเหย้าอย่า | เปล่ากาย |
| จงพกเบรานิงขยาย | อวดไว้ |
| เคหาอย่าสูญวาย | เหล้าวิส กี้นา |
| เฉินฉุกขุกจักได้ | เปิดเลี้ยงเหล่าสหาย ฯ |
| ๑๗๓. ๏ สินใดบ่ชอบได้ | มาเรือน |
| อยู่แต่เจ็ดเดือนเตือน | ค่ำเช้า |
| ฉนั้นอย่าแชเชือน | รีบฝาก |
| แบงก์เจ๊กอันหนึ่งเข้า | อย่าช้าเป็นดี ฯ |
| ๑๗๔. ๏ ตมเกิดแต่น้ำแล่น | เป็นกระสาย |
| น้ำก็ล้างเลนหาย | ซากไซร้ |
| โรคใดเกิดในกาย | อย่าเนิ่น ช้าเลย |
| ฉีดสิรัมนั้นให้ | ต่อสู้ตัวเยิม ฯ |
| ๑๗๕. ๏ อายครูไซร้ถ่อยรู้ | วิชา |
| อายแก่ราชาคลา | ยศแท้ |
| อายแก่เพื่อนจักหา | สุขได้ ไฉนนอ |
| อายแก่ใจตนแล้ | ครึบ้าอาราม ฯ |
| ๑๗๖. ๏ หน้าแช่มชื่นช้อยเช่น | บัวบาน |
| ถ้อยเปรื่องปราดฉาดฉาน | แสบไส้ |
| กายประดับสีปาน | รุ้งรุ่ง |
| เขาเหล่านี้กล่าวไว้ | ว่าผู้สัญจร ฯ |
| ๑๗๗. ๏ หลีกรถเจ๊กหลีกห้า | ศอกหมาย |
| ม้าหลีกสิบศอกกราย | อย่าใกล้ |
| รถยนตร์หลีกคลาดคลาย | ยี่สิบ ศอกนา |
| จักระยานยนตร์ไซร้ | หลีกพ้นลับตา ฯ |
| ๑๗๘. ๏ พาชีขี่คล่องคล้อย | ควรคลา |
| ส่วนรถราบางครา | น่าใช้ |
| รถยนตร์เครื่องดีพา | หนเลิศ |
| รถเจ๊กควรขี่ได้ | แต่เมื่อขัดสน ฯ |
| ๑๗๙. ๏ กระบือหนึ่งห้ามอย่า | ควรครอง |
| เมียมิ่งอย่ามีสอง | สี่ได้ |
| ม้าสามแข่งอย่าปอง | รองต่อ มากเลย |
| เรือนอยู่สี่หลังให้ | สนุกด้วยสี่เมีย ฯ |
| ๑๘๐. ๏ มีเรือยนตร์ขี่ห้า | ลำนอ |
| เพื่อนหกคนเพียงพอ | จะเลี้ยง |
| เมียน้อยเจ็ดคนคลอ | เคล้าเล่น สนุกแฮ |
| เสื้อแปดผ้าเก้าเหยี้ยง | อย่างโก้สมสมัย ฯ |
| ๑๘๑. ๏ มีเงินแต่ที่กู้ | เขามา |
| มีวิชาชนิดก๋า | อวดไว้ |
| มีเมียอยู่เคหา | เก็บลับ |
| สามลักษณะนี้ไซร้ | แน่แท้โก้จริง ฯ |
| ๑๘๒. ๏ สบพบคนเคลิ้มเร่ง | เจรจา หลอกแฮ |
| ลาภอยู่ใกลใฝ่หา | ใคร่ได้ |
| มีลูกไม่รับว่า | เป็นบุตร |
| เมียเก็บให้ลับไว้ | ว่าโก้เก่งเหลือ ฯ |
| ๑๘๓. ๏ ไร้สิ่งสินเร่งใช้ | ปัญญา |
| หลอกญาติวงศ์พงศา | มิตรไซร้ |
| ทำเป็นรักบ่รา | รสรัก |
| จนหลอกเอาเงินได้ | จึ่งเย้ยเขาเขลา ฯ |
| ๑๘๔. ๏ หมั่นเรียนเพียรหลีกเหลี้ยง | งานของ นายนา |
| หมั่นตริตรึกนึกปอง | บ่อนเหล้น |
| หมั่นหัดพูดเพื่อลอง | ลวงจิต หญิงแฮ |
| หมั่นจับระบำเต้น | สี่นี้สมสมัย ฯ |
| ๑๘๕. ๏ รักมิตรจงมุ่งได้ | เปรียบมิตร |
| รักเผ่าพงศาสนิท | เพื่อใช้ |
| รักหญิงลูกเจ๊กคิด | เอาทรัพย์ เขาเทอญ |
| รักสัตย์อย่ารักให้ | ขัดข้องแก่ตน ฯ |
| ๑๘๖. ๏ รักทรัพย์จงยิ่งด้วย | วิชา |
| สว่างเท่าไฟฉายหา | ห่อนได้ |
| น้ำใดยิ่งสุรา | ชื่นจิต ฤๅพ่อ |
| รักอื่นหมื่นแสนไซร้ | อย่าสู้รักตัว ฯ |
| ๑๘๗. ๏ รักมิตรจงรอบรู้ | รักสนิท |
| มิตรผิดช่วยทำผิด | อีกไซร้ |
| ความขำเงื่อนงำปิด | บ่อยู่ แล้วฤๅ |
| จึ่งค่อยทิ้งมิตรให้ | อยู่คว้างตนเดียว ฯ |
| ๑๘๘. ๏ เมียท่านพิศพ่างเพี้ยง | สุดา สวรรค์แฮ |
| ทรัพย์ท่านควรปรารถนา | ยักโย้ |
| รักคนอื่นจงอย่า | ให้เท่า ตนเลย |
| ตรองดั่งนี้ว่าโก้ | เก่งแท้สมสมัย ฯ |
| ๑๘๙. ๏ คนใดใจส่างสิ้น | ความอาย |
| พูดกลับกลอกหลอกหลาย | เล่ห์แท้ |
| งามงดแต่ยศหมาย | พูนเพิ่ม |
| สามสิ่งมีพร้อมแล้ | ฉลาดล้ำเลอสมัย ฯ |
| ๑๙๐. ๏ คนใดมีสัตย์สื้อ | ไป่พาล |
| หิริโอตตัปมาน | จิตบ้าง |
| อีกหมั่นกอบกิจการ | น่าที่ เสมอฤๅ |
| เขาเรียกว่าอยู่ข้าง | ครึบ้าโบราณ ฯ |
| ๑๙๑. ๏ คนใดฟังอรรถแล้ว | บ่ขวาย ขวนนา |
| บ่ตริตรึกนึกหมาย | มั่นไว้ |
| บ่ถามไถ่อุบาย | เติมต่อ |
| เขาว่าเรียนโก้ได้ | แบบเบื้องหรั่งจ๋า ฯ |
| ๑๙๒. ๏ คนใดทรงสัจสร้าง | ศีลา |
| ไป่เคียดขึ้งหึงสา | สัตว์ใช้ |
| น้ำจิตคิดกรุณา | เนืองนิจ |
| คือว่าแก่วัดได้ | แต่เย้ยเยาะหัว ฯ |
| ๑๙๓. ๏ คนใดเบื่อพ่อทั้ง | มารดา |
| อันทุพลชรา | ภาพแล้ว |
| เห็นกีดแก่การพา | หญิงเยือก เล่นฤๅ |
| คือประพฤติอย่างแก้ว | เก่งโก้เหลือดี ฯ |
| ๑๙๔. ๏ คนใดเอมโอชถ้อย | เจรจา |
| เห็นแก่เถ้าพฤฒา | ถ่อมไหว้ |
| คือคนขาดศึกษา | อย่างแบบ ใหม่แฮ |
| เรียกว่าใช้ไม่ได้ | ครึบ้าเปิ่นเปิง ฯ |
| ๑๙๕. ๏ เจ๊กใดไร้โคตร์เค้า | ตระกูล |
| แต่ว่ามีทรัพย์มูล | มากไซร้ |
| หาผู้เผ่าประยูร | สูงศักดิ์ |
| เป็นลูกเขยคงได้ | ง่ายแท้สมถวิล ฯ |
| ๑๙๖. ๏ ชายใดเร่คบค้า | สาวสรร |
| เสพสุราอีกวัน | เสต๊ปเต้น |
| แข่งม้าและขยัน | เต็นนิส |
| คนดั่งนี้ฤๅเว้น | ว่างผู้คบหา ฯ |
| ๑๙๗. ๏ คนใดชอบอวดรู้ | วิชา |
| หญิงปากร้ายกิริยา | ชั่วไซร้ |
| พ่อแม่ใฝ่เฝ้าหา | เขยศักดิ์ สูงฤๅ |
| สามสิ่งนี่บอกให้ | ทราบเชื้อจีนโน ฯ |
| ๑๙๘. ๏ คนโก้มักชอบโก้ | เกินดี |
| ธรรมะบ่ต้องมี | ก็ได้ |
| คอยแต่แต่งตัวฟรี | พูดพล่อย |
| อ้างขนบหรั่งไว้ | หลอกผู้สยามมวย ฯ |
| ๑๙๙. ๏ สอนคนหัวเก่าช้า | โฉดเฉา |
| ฝนตกเจิมจอมเขา | หลั่งหลุ้ม |
| คนหัวใหม่สอนเอา | แบบหรั่ง สอนเทอญ |
| ประหนึ่งสปันช์ชุบอุ้ม | อิ่มน้ำช่ำใจ ฯ |
| ๒๐๐. ๏ เผ่าพาลพวกไป่รู้ | คุณคน |
| นี่พจน์หัวเก่ากล | กล่าวไว้ |
| หัวใหม่ที่ทำตน | รู้จัก คุณฤๅ |
| ชื่อว่า ป.จ. ไซร้ | เพื่อนพร้องนินทา ฯ |
| ๒๐๑. ๏ ได้สินทรัพย์เพื่อค้า | ขนหงส์ |
| เลี้ยงชีพช้ายืนยง | เบื่อแท้ |
| เอาปืนประจุจง | ยิงห่าน |
| เป็นสปอร์ตโก้ด้วยแล้ | อีกได้ขายขน ฯ |
| ๒๐๒. ๏ แม่น้ำคดอย่าใช้ | เรือยนตร์ เร็วเลย |
| ทางคดขับรถชน | หักหวิ้น |
| ไม้เท้าคดถือคน | หัวเยาะ |
| คนคดปดเล่ห์ลิ้น | คล่องแท้คนชม ฯ |
| ๒๐๓. ๏ ปราชญ์ใดเรืองรู้ยิ่ง | วิทยา |
| กล่าววิทยาศาสตร์สา | ระไซร้ |
| วิสกี้กับโซดา | ประจำโต๊ะ |
| อาจถูกศิษย์หลอกได้ | ดุจล้อเด็กแดง ฯ |
| ๒๐๔. ๏ ไป่ถามปราชญ์บ่พร้อง | พาที |
| คุยกับปราชญ์บ่มี | ครึกครื้น |
| ส่วนพวกนักพูดดี | พูดพล่าม |
| ถึงหากความรู้ตื้น | พวกพ้องตามพรู ฯ |
| ๒๐๕. ๏ ร่วมคณะปราชญ์เชื้อ | ชาตรี |
| นั่งโงกง่วงเต็มที | แน่ไซร้ |
| หมั่นดูภาพชาลี | ดีกว่า เพื่อนเฮย |
| เอาอย่างแชปรินให้ | เก่งแล้คนชม ฯ |
| ๒๐๖. ๏ หมั่นคบคนโก้และ | ชอบกล |
| เขาจะพาให้ตน | เก่งด้วย |
| วันคืนรวดเร็วดล | แสนสนุก |
| ดื่มสุราหลายถ้วย | หมดข้องขุ่นใจ ฯ |
| ๒๐๗. ๏ พึงนึกเชื่ออีกไว้ | ใจตน ก่อนนา |
| จึ่งสั่งสอนฝูงชน | ทั่วหล้า |
| อย่าฟังซึ่งคำคน | อื่นทัก ท้วงเลย |
| ใครทักปรับเป็นบ้า | นั่นแล้เก่งเหลือ ฯ |
| ๒๐๘. ๏ ช่างหม้อตีหม้อใช่ | ตีฉาน แตกนา |
| ตีแต่งเอางามงาน | ชอบใช้ |
| แต่ศิษย์หากอาจารย์ | ตีแปะ หนึ่งนา |
| ก็รีบฟ้องครูให้ | ถูกขึ้นโรงศาล ฯ |
| ๒๐๙. ๏ คุณแม่หนาหนักเพี้ยง | พสุธา |
| คุณบิดรดุจอา | กาศกว้าง |
| คุณครูเปรียบภูผา | เมรุมาศ |
| คุณเหล่านี้อยู่ข้าง | หนักแล้อย่าคนึง ฯ |
| ๒๑๐. ๏ เมื่อร้อนดื่มเหล้าสิ | เย็นใจ |
| เมื่อเยือกกอดทรามไวย | อุ่นเนื้อ |
| เมื่อทุกข์จุ่งรีบไป | ดูภาพ ยนตร์เทอญ |
| เมื่อยากหามิตรเกื้อ | กิจกู้เงินทอง ฯ |
| ๒๑๑. ๏ เย็นเงาพฤกษ์มิ่งไม้ | สุขสบาย |
| เย็นพัดโบกสำราย | กว่าไม้ |
| เย็นดื่มสุราหลาย | ถ้วยยิ่ง พัดแฮ |
| เย็นเยือกแม่สาวไซร้ | เยือกพ้นพรรณนา ฯ |
| ๒๑๒. ๏ ทองกวาวหงอนไก่เส้ง | สดสี |
| งามแต่กลิ่นฤๅมี | หนึ่งน้อย |
| นักเรียนรอบรู้ดี | แต่หาก |
| มิใช่เรียนนอกถ้อย | ถูกก้อเป็นเหลว ฯ |
----------------------------
