๏
โคลงสุภาพ อุทานยวนถวิล
พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระ นราธิปประพันธ์พงศ์
ทรงพระนิพนธ์
| ๏ อ่านอักษรทราบเนื้อ | ความขยาย |
| ทราบใช่ทราบแต่ราย | เรื่องนั้น |
| ทราบศัพท์จับอุบายหลาย | จรีย์ลักษณ์ เรียนแฮ |
| กนั้นอ่านวานเลือกฟั้น | ก่อนเพ้อเผลอตาม ฯ |
| ๏ คำสะแลงแผลงพูดครั้ง | ไหนไหน ก็ดี |
| ยากดูดดื่มยืมไป | ยุคหน้า |
| ยุคใหม่นึกใหม่ใคร | นึกต่าง นึกนา |
| ใจมนุษย์ทุกชุดกล้า | เปลี่ยนได้ไกลฉิว ฯ |
| ๏ หวลห่วงพระร่วงเจ้า | สุโขทัย |
| แม้เสด็จคืนมาใน | เมื่อนี้ |
| จักยืนตื่นตลึงไท | กรุงเทพฯ นิฮา |
| คำใหม่ใครทูลงี้ | ตรัสงั้นขันพอ ฯ |
| ๏ โลกหญิงหญิงยิ่งผู้ | ดีดี จริงรา |
| ไป่ตื่นโฉมโศภี | เภทผู้ |
| กว่าจริตพิทย์ศักดิ์ศรี | สอางค์ชีพ เฉลิมเลย |
| แต่บุรุษหลงคุดคู้ | แค่เซิ้งสวยรวย ฯ |
| ๏ ชายวิวาห์น่าเพราะเคว้ง | ควานสเริง |
| หญิงเพราะพิศวงเชิง | ร่วมชู้ |
| สองฝ่ายต่างหมายเหลิง | เกินเล่ห์ จริงรา |
| ต่อหน่ายต่างฝ่ายรู้ | ศึกพลั้งฝังใจ ฯ |
| ๏ ปธานาธิปติป้อง | ธรณี |
| กำหนดครบปีมี | เปลี่ยนครั้ง |
| มหากระษัตริย์ผ่านปัถพี | เพียงสู่ สวรรค์ฤๅ |
| แต่ศาสนาง่าตั้ง | แต่ต้นจนวสาน ฯ |
| ๏ ไป่นับถือท่านแล้ว | นับถือ ตนฤๅ |
| ตนไป่นับถือหรือ | รักแกล้ว |
| ไป่รักศักดิ์ศิลกะพือ | พุฒิเกียรติ์ ไฉนรา |
| ไร้เกียรติ์เฉียดแมวแม้ว | ใม่พ้นคนหยาม ฯ |
| ๏ รักศักดิ์มิพักท้อ | ถือดี |
| รักที่ดีทวีศรี | ศักดิ์ให้ |
| รักธรรมอธรรมหนี | เองอาจ ทำฤๅ |
| รักชอบตอบผลได้ | สุขซึ้งถึงสวรรค์ ฯ |
| ๏ เสมือนถีบธีระชาตผู้ | ผดุงขวัญ โลกรา |
| รักมนุษย์ดุจชีวัน | นับล้าน |
| ล้มแผ่หากแสรสัน | ศุภาษิต นี้แล |
| “ใดใม่เกี่ยวตนด้าน | เกี่ยวด้วยเสียดี” |
| ๏ ความฝันอันเกิดด้วย | ปฏิมา กรเอย |
| เป็นหลักปองของคณา | ช่างปั้น |
| ทั้งนักอักขระวา | ทินพวก ประพันธ์พ่อ |
| หลักสูตร์นักพูดนั้น | นึกล้วงลมผสม ฯ |
| ๏ เดือดร้อนแลรบร้า | รุมตอม มนุษย์โฮย |
| ผลบ่มสมาคมปลอม | ปลวกหล้า |
| ถือเงินว่าเป็นจอม | ธรรมะ |
| กินเลือดกินเนื้อข้า | ศึกข้านครโขมง ฯ |
| ๏ สดวกกว่าออกท่าเกื้อ | การุญ |
| เอะอะจะอุดหนุน | ท่านบ้าง |
| แทนจิตคิดทำคุณ | แก่ท่าน จริงนอ |
| น้อยนักใครจักล้าง | เลศนี้หนีสมัย ฯ |
| ๏ กายะกรรมจำกัดได้ | ดังวจี กรรมพ่อ |
| แต่มโนกรรมหนี | แหน่งกั้น |
| รัฐบาลบ่หาญมี | กำหนด ไฉนเลย |
| ธรรมมะดอกกะคั้น | ข่มห้ามสามทวาร ฯ |
| ๏ ได้ประจำฉ่ำกว่าได้ | ฉาบฉวย |
| กว้านแกว่งตลบแตลงรวย | รวบคว้า |
| มีเฮ็งย่อมมีซวย | เสมอภาค น้อยนอ |
| รวยมักชักกล้าถ้า | ถูกเจ๊งเก็งเหิม ฯ |
| ๏ เงินบาทขี้ขลาดตื้อ | ตาขาว |
| เห็นพวกอยูไหบกราว | กรากซ้อน |
| ยิ่งน้อยละยิ่งหนาว | หน่ายนึก หนีเฮ |
| ยิ่งถูกขับจับอ้อน | ออกพร้อมพรูกระเจิง ฯ |
| ๏ กันชั่วตัวชั่วคร้าม | ตัวเรา |
| เขากลับกันเราเขา | เข็ดใกล้ |
| กนี้ชั่วบ่พัวเผา | เราชั่ว เฉแฮ |
| หมดพิษม์ทุจริตใช้ | ช่องนี้ทีเกษม ฯ |
| ๏ ตวันออกตวันตกไต้ | เหนือไหน ก็ตาม |
| บ้านและดีกว่าใด | อื่นสิ้น |
| ปราสาทราชวังใน | แหนงเจื่อน จิตพี่ |
| เรื่อนอยู่อุ่นอนชิ้น | เอกสอ้านปานสวรรค์ ฯ |
| ๏ คนแก่แก่เพราะรู้ | ศึกชรา |
| แก่ใช่แก่เพราะอา | ยุเถ้า |
| คนดีเพราะดีปรา | กฎเกียรติ์ ถเกิงแฮ |
| ดีใช่ดีเพราะเฝ้า | อวดโอ้โวดี |
| ๏ จนมีนี่พี่น้อง | สองคน |
| พี่ซื้อหวายฝ่ายจน | ชื่อน้ำ |
| เป็นน้องก็ต้องทน | ถนอมพี่ เกรงพี่ |
| ส่วนพี่เฆี่ยนตีปล้ำ | ปลุกตั้งสั่งสอน โอ้โฮ ฯ |
| ๏ อีเงินเปิ่นปดล้ำ | ใดใน โลกเฮอ |
| สาบใม่เป็นเป็นไฉน | ยั่นโช้ |
| ใช่สารพัดนึกใย | สมนึก เนืองพ่อ |
| สุดแต่เจ้าของโจ้ | จับคยั้นมันสนอง ฯ |
| ๏ เกิดหนตายใม่พ้น | หนเดียว ดอกเพื่อน |
| เกิดชาตน่าสมาร์ถเฉลียว | เลิกเรื้อ |
| เกิดปลาดอย่าหวาดเสียว | สทกตื่น ใดเลย |
| เกิดช่วยเกิดปโอชน์เกื้อ | เกิดให้เหิมคุณ ฯ |
| ๏ อยากม้วยช่วยยุห้าม | ใยเรา |
| เขาขู่หลู่เราเขลา | อย่าเคลิ้ม |
| อยากจริงละนิ่งเซา | อยากขู่ โขมงแม่ |
| เราเคอะยิ่งเสออะเทิ้ม | ยิ่งท้าก๋าตาย ฯ |
| ๏ แถลงรักโดยประจักษ์เอื้อ | อาสา สนองแม่ |
| แหลมรศกว่าพจนา | หว่านแว้ง |
| สาวชอบตอบเสน่หา | หวลสนิธ สนองเอย |
| สาวมิชอบต่อบแกล้ง | เกลื่อนใช้ไขสือ ฯ |
| ๏ ได้ดีทวียศซร้อง | ศฤงคาร โขฤๅ |
| เอิกอุดมสมภาร | ผึ่งแต้ม |
| นั่นมักช่วยชักลลาน | ลืมเพื่อน จนแฮ |
| ภูมหนักทักอ้อมแอ้ม | อวดเฟ้อเจอสหาย ฯ |
| ๏ รุ่งเรืองเฟื่องฟุ้งเดช | ปานใด |
| คงวกตกวันใน | เมื่อหน้า |
| ทุกเตื้อเมื่อเราอุทัย | เราอัษ ฎงแล |
| พลุพลุ่งรุ่งฟ้ากล้า | ละลิ่วพ้นหล่นไฉน ฯ |
| ๏ คนฉลาดมักปลาดคล้าย | สะปันช์ทเล |
| คอยหนูดอยากดูดเด | ทุกน้ำ |
| ใม่อยากอย่ผากเห | หาแฉะ ฉมังรา |
| ถูกหนีบบีบคั้นช้ำ | ชอกน้อยไฉนเป็น ฯ |
| ๏ ค้าขายหมายทรัพย์เว้น | โฆษนา |
| ให้มหาชนสา | มาร์ถรู้ |
| เสมือนหนุ่มสุ่มเล่นตา | สาวสวาท |
| มืดค่ำคลำเจ้าชู้ | เฉิบฟ้อบอไหม ฯ |
| ๏ แม้มนุษย์สุดวิเศษแล้ว | ลือบุญ รเบ็งฤๅ |
| อาจจะมีมื้อหมุน | ผกคว้ำ |
| ลงเลนผิเดนสถุน | ชาตโฉด ไฉนรา |
| ยอมเขยอะเคลอะโคลนคล้ำ | อยู่มื้อฤๅมี ฯ |
| ๏ วาระคฤสต์สิทธิฤกษ์ครั้ง | ฝรั่งถวิล นั้นนา |
| จันทร์สุข, อังคารสิน | พุธได้ |
| พฤหัศบดิ์เสีย, ศุกร์พระ, ฉิน | นะลาภตกเสาร์แฮ |
| อาทิตทินนะเลิดใช้ | เช่นพ้องภารประสงค์ ฯ |
| ๏ อยากลิ่วไกลให้ด่วน | ออกเดิร |
| ตรู่หน่อยอย่าม่อยเพลิน | ทุกเช้า |
| จักช่วยร่ำรวยเจริญ | ยศะลาภ เฉลิมแฮ |
| อยากก็อยากหากเหน้า | หนืดคร้านคลานถอย ฯ |
| ๏ ความตายร้ายกาจนี้ | มีสัตย์ สองแฮ |
| ทุกมนุษย์สุดสลัดปัด | ปิดได้ |
| หลอกตน,หลอกท่าน,ดัด | จริตหลีก ไฉนฤๅ |
| คงมิพ้นวนใช้ | เช่นเชื้อชิวาผสม ฯ |
| ๏ วันก่อนร่อนลับแล้ว | ลืมเถิด สหายเฮย |
| วันใหม่ยังใม่เกิด | ป่วยเอื้อม |
| วันนี้อยู่นี่เดิด | ใยด่วน โถมเทีญ |
| ยิ่งประเดี๋ยวนี้เงื้อม | หัตถ์เจ้าเพลาไฉน ฯ |
| ๏ คนโง่โอกาศให้ | ตรงตรง |
| ยังมิพักจักทนง | เหนี่ยวไว้ |
| โอกาศขาดฉลากบง | การบอก กมังแม่ |
| จึ่งใม่ฉวยใม่ใช้ | ช่องชม้อยคอยเหลว ฯ |
| ๏ มีกำลังต้องกอบ | กำลัง จริงรา |
| ถึงจะแรงไฉนยัง | อ่อนแอ้ |
| หากใม่เชื่อตัวหวัง | เชื่อฤทธิ์ ตัวนา |
| ผจณหมัดเห็นชัดแพ้ | หมัดผู้ผอมเฉลียว ฯ |
| ๏ หาชื่อหรือหรัพย์คล้าย | กันครัน |
| จำเสี่ยงทุนเสี่ยงขวัญ | คว่างบ้าง |
| มีได้ย่อมมีอัน | เป็นอาจ เสียแฮ |
| ใช่เช่นเฟ้นธรรมล้าง | กิเลศให้ไสสมร ฯ |
| ๏ แข่งเรือแข่งม้าแข่ง | โคคน ก็ดี |
| พอจะเอาชนะซน | แข่งบ้าง |
| แต่แข่งวาศนาตน | ต่อท่าน นี้เนอ |
| ยังบ่รู้ไกง้าง | แง่เงื้อชัยไฉน ฯ |
| ๏ อดเข้าเราอดได้ | บางขณะ |
| ง่ายกว่าอดโทษะ | คลั่งฟู้ |
| กนั้นง่ายกว่าราคะ | กว่าโลภ เหลิงแฮ |
| แต่โง่โมหันธ์รู้ | อดน้อยหนอคน ฯ |
| ๏ ความดีนี่ช่วยเกื้อ | ถเกิงสุข ศันต์แฮ |
| ความชั่วนี่ช่วยทุกข์ | โทษยั้ว |
| ความงวยนี่ช่วยสนุก | โง่ช่วย งวยพ่อ |
| ความแฉะนี่ช่วยกลั้ว | โลกร้ายขายเจริญ ฯ |
| ๏ โดยมากบากบั่นแล้ว | ฤๅสม มาทนา |
| เพราะผลักหลักง่ายงม | โง่ดื้อ |
| อยากได้สิ่งใดอุดม | โดยเปล่า เปล่าพ่อ |
| สำเร็จเปล่าเปล่ามื้อ | มุ่งสร้างหวงเสีย ฯ |
| ๏ ฆ่าคนปล้นทรัพย์ทิ้ง | ไฟผลาญ ก็ดี |
| แสนชั่วมิชั่วปาน | แฉะเคร้อ |
| ชั่วอื่นตื่นบรรดาน | ผลดับ ได้พ่อ |
| ชั่วแฉะแฟะชาติ์ชเง้อ | เงกร้ายขายเมือง ฯ |
| ๏ เจี๋ยมเจี้ยมกะทลึ่งนี้ | ดีไหน |
| เหมื่อนเทียบน้ำกะไฟ | เฝื่อนรู้ |
| อย่างไหนเหมาะสมัยใคร | สมมุ่ง ไหนนา |
| ต่างย่อมเป็นปโยชน์กู้ | ชาติบ้างบางหน ฯ |
| ๏ พิลึกนักนักปวัติ์ค้น | คดีโบ ราณพ่อ |
| ไฉนทุกท่านโง่โซ | เสือกรู้ |
| เชื่อผิดคิดโก๋โอ | หังเปิด เปิงแฮ |
| นี่สัตย์นักปวัติ์ผู้ | พิเศษส้อนสอนเรา ฯ |
| ๏ แพทย์พิชาใม่น่ารู้ | น่าเรียน เลยพ่อ |
| ตั้งสิบศกงกเพียน | พ่างดิ้น |
| ดิกรีเอกเฉกป้ายเดียร | ฉานผูก คอฤๅ |
| ช่างใม่รู้อไรสิ้น | สักข้อหมอแถลง ฯ |
| ๏ สมัยไหนไสยาสน์ฃี้ | เซาซม แสนแล |
| ปลุกใม่หือทื่อรงม | หลับป้อย |
| มนตร์สกดหยดยาผสม | ฉีดใม่ เหมือนเลย |
| ฤทธิ์แม่มฤตยูน้อย | หล่อนสดิ้งสิงเรา ฯ |
| ๏ พงศ์เราเผ่าปราชญ์เพี้ยง | ศรไฟ |
| ยิงยัดนัดไหนไฉน | หน่อย้อน |
| เจริญรอยเลีดลอยไป | ปานลูก ปืนเทีญ |
| ทั้งลูกโดดลูกจ้อน | เจิดเชื้อเฉลิมคุณ บารนี ฯ |
| ๏ สมุดใม่เปนเรื่องซื้อ | สักสตางค์ เดียวพ่อ |
| แพงกว่าห้าบาทบาง | เรื่องเฟ้น |
| สมุดเปล่าน่าเราวาง | ใจกว่า |
| สมุดเรื่องเปลืองขมองเค้น | คติเปื้อนเชื่อนเสีย ฯ |
| ๏ การวิวาห์นาเรศสล้วน | นิยมยิน |
| แต่บุรุษนิยมผิน | ไป่พ้อง |
| เหตุคู่อยู่ร่วมกิน | ร่วมสุข กันฤๅ |
| ชายสิเสียเปรียบต้อง | แต่เลี้ยงเพียงถนอม ฯ |
| ๏ ดีหนาวางท่าไว้ | ทีดี |
| ดีกว่าดีจริงมี | เดชด้วย |
| ติ๋จริงยิ่งมีศรี | มีศักดิ์ สูงแฮ |
| ดีใม่เด่นเช่นห้วย | เหือดแพ้แควไหล ฯ |
| ๏ สุดคิดชีวิตนี้ | เนาถึง |
| เห็นศัตกะใหม่สึง | โสตถิ์หล้า |
| หากอีกศัตกะดึง | ดนูอยู่ เห็นแฮ |
| คงพิลึกเหลือนึกหน้า | โลกนี้ดีไฉน ฯ |
| ๏ คนตายตายด้วยตัด | อาลัย หลุดแม่ |
| โฉมพินาศขาดใจไฉน | นั่นม้วย |
| แม่มิตร์คิดถึงใน | โลกมั่ว มีแฮ |
| ดีชั่วพัวพันย้วย | เยี่ยงนี้มีเสมอ ฯ |
| ๏ สาวสวยหน่วยเนตร์ล้ำ | ขำคม แล้วแม่ |
| ถึงมิดีดีอุดม | รอบด้าน |
| สัมมะเลใช่เสน่ห์สม | สัตว์สัด เสมือนฤๅ |
| จืดราคไป่จืดสร้าน | เสน่ห์นั้นขวัญใจ ฯ |
| ๏ ลูกเล็กลุ่มเลี้ยงอย่า | ลืมสงวน เลยแม่ |
| ลูกหนุ่มลูกสาวควร | ปล่อยได้ |
| ลูกวิวาห์อย่าตอมกวน | ตามกีด ลูกเลย |
| ลูกแก่พ่อแม่ไว้ | สวาทเค้าเยาว์เกษม ฯ |
| ๏ สมองคนกลแม่น้ำ | มีไฉน |
| หากมิหาน้ำใส | สูบเกื้อ |
| ยิ่งแก่ยิ่งแพร่ไหล | เลยเหือด รแหงแฮ |
| พหูสูตร์กันบูดเรื้อ | เล่ห์น้ำฉ่ำเฉนียน ฯ |
| ๏ ถนอมสุขปลุกสวัสดิ์เกื้อ | สกนธ์ตน ก่อนเทีญ |
| จึ่งทนุกสุขสวัสดิ์คน | อื่นได้ |
| ตัวระกำชอกช้ำกมล | หมักทุกข์ เท้อพ่อ |
| ไฉนช่วยทวยท่านให้ | สุขแม้หมายถนอม ฯ |
| ๏ ของแพงที่สุดเจ้า | จำขาย |
| เมื่ออดหมดอุบาตาย | ร่อแล้ว |
| ยิ่งเชือดเลือดกายถวาย | ชีวิต เจ้าฤๅ |
| คือนับถือตัวแกล้ว | เกลียดท้อมเทียมชเลย ฯ |
| ๏ ถึงสมาร์ถมิอาจเกื้อ | กิจการ ถเกีงรา |
| หากมิออกสนุกสนาน | กิจนั้น |
| จำใจใช่ใจบาน | ใจเบื่อ หนะเจ้า |
| มักลวกลวกสดวกดั้น | แต่แล้วเหลือชม ฯ |
| ๏ การรู้สึกโง่นั้น | ขวัญญาณ มนุษย์นอ |
| นับว่าความรู้ขนาน | เอกรู้ |
| ถึงฉลาดฉาดฉานปาน | ปรมะศาส ดาฤๅ |
| ตื่นพยดหมดโง่สู้ | เสงี่ยมได้ไฉนทัน ฯ |
| ๏ ไถลงารที่ท่านต้อง | จำทำ |
| กลับเหนื่อยยากกรากตรำ | หนักหน้า |
| นึกฉลาดแต่อุบาทว์บำ | เพ็ญโง่ งมแฮ |
| ผลก็เลวเหลวคว้า | แต่ท้อส่อเสีย ฯ |
| ๏ หมาทุกตัวต้องโชค | ถึงครา หนึ่งแล |
| แต่ใช่ทุกตัวหมา | จักรู้ |
| เมื่อไรจักได้มหา | สิทธิโชค ถึงแฮ |
| มัวแต่หอนบู๊บู๊ | ตราบเท้าวันตาย ฯ |
| ๏ เคราะห์ดีนี่อยู่ใกล้ | นิดเดียว |
| ชั่วแต่ยื่นมือเหลียว | พักตร์ยิ้ม |
| กดสวิตช์อย่าผิดเกลียว | เหมาะเท่า นั้นแล |
| มธุรศจักหยดยิ้ม | หยาดฟ้ามาสอ ฯ |
| ๏ ยามทุกข์เราทุกข์เพี้ยง | ชีวิต เราฤๅ |
| ยามสุขเราสุขปลิด | โศกด้วย |
| นำ ส ต่อ ยาม จิต | จริงเฉก เฃียนรา |
| ไทจะไทใม่ม้วย | มิ่งแม้เมืองสวรรค์ (เปนกล) ฯ |
| ๏ ตกลงปลงเจตน์เจ้า | จักทำ ดีรา |
| นั้นก็ดีแต่จำ | เถิดน้อง |
| ทำดีอย่ามีอำ | ยวนระย่อ ดีเลย |
| ดีกว่าจะกว่าจ้อง | กว่าเจ้าเซาแสวง ฯ |
| ๏ ใครอยากรวยมากขึ้น | เรียนมาก ขึ้นเทีญ |
| เรียนใม่เรียนเวียนอยาก | แต่ได้ |
| รู้มากใช่รู้มาก | เชิงวิท ยาเลย |
| รู้มากเชิงฉากไว้ | ฉลาดท้องอมือ ฯ |
| ๏ เฉียบขาดปราชญ์ว่าคล้าย | ดาพคม |
| อิหลักอิเหลื่อสม | ดาพดื้อ |
| จักฟันจักหั่นรบม | หัตถ์กว่า กันแฮ |
| ถึงถูกกว่าคราซื้อ | กระลับแว้งแพงผล ฯ |
| ๏ เหล็กดีตีดาพได้ | คมดี |
| เหล็กอ่อนดาพอ่อนตี | สุดสู้ |
| เมืองฝรั่งกระทั่งตรี | โลกเร่ เรียนเทีญ |
| คนเลีดรู้เรียนรู้ | เพราะพื้นผืนไฉน ฯ |
| ๏ ยาสูบรูปหญ้าผอืด | ออมชอม |
| ไฉนท่านชอบท่านยอม | ดูดเคลิ้ม |
| ทำท่านแก่ท่านผอม | ผมท่าน โกร๋นรา |
| เสมือนแม่ลูกอ่อนเยิ้ม | ยั่วลิ้มริมหลง ฯ |
| ๏ เคารพศพด้วยโภช | ะนาหาร ก็ดี |
| หรือเบิกบุญทานสการ | ดอกไม้ |
| เสมอฉลักอักษระจาน | เจีดเกียรติ์ นุกูลนา |
| ญาติมิตร์บูชิตไว้ | ศักดิ์เส้นสมคุณ ฯ |
| ๏ ทุกคนก่นเกิดแม้น | ภูมินทร์ |
| มาผ่านปัถพินภิญ | โญดม์แล้ว |
| พเอินบุญใม่หนุนสิน | เสียมาก แม่อา |
| สวรรค์คตในกลดแก้ว | นั่นน้อยองค์อโห ฯ |
| ๏ ชื่อดีมีค่าล้ำ | ราคา ใดเพื่อน |
| ยิ่งยศยิ่งบรรดา | ศักดิ์เพ้อ |
| เกียรติศักดิ์หลักสินสา | ระพัดนึก หนะเจ้า |
| น่าเพ่งกว่าเล็งเพ้อ | อื่นเอื้อมสอายหลอน ฯ |
| ๏ น่าลงรากหากท้อง | ทำพิษ |
| นิ่งเถ่ยใม่เอ่ยปิด | เป็นกล้า |
| ถึงฆาฎมัจจุราชชิด | เชยจุ๊บ เจ้าแล |
| ลอดเมื่อนั้นวันหน้า | แน่เค้ควรแขยง ฯ |
| ๏ น้อยคนโง่พ้นขีด | ควรเผยอ |
| เลียนสง่าเทวดาเสมอ | มั่งได้ |
| โดยมากอยากเก๋ลเมอ | เก๋นอก ทางนา |
| เหวอย่างเดียวเหนี่ยวให้ | มนุษย์เพี้ยนเจียนหมา ฯ |
| ๏ โลภมากใช่ได้มาก | เหมือนทนง โลภเลย |
| ได้แต่ร่านแต่หลง | เดือดดื้อ |
| เห็นอเนกแต่เอกองค์ | อัครราช มารา |
| ล้วนอิ่มมื้อหลับมื้อ | ดับมื้อเหมือนเรา ฯ |
| ๏ ชราพาธกายประสาสน้อย | ลงไฉน สูเอย |
| ญาณประสาสก็น้อยไป | เยี่ยงนั้น |
| เจ็บตายกะตายใน | อุบัติเหตุ |
| สำนึกจิตผิดชั้น | ใช่ม้วยเสมอผล ฯ |
| ๏ เงาตายฉายชเงื้อมเมื่อ | ไรเรา |
| มักตระนักจักเขลา | นั่นน้อย |
| หากหลงโลภทนงเมา | ใม่เชื่อ เองรา |
| ยิ่งแน่ยิ่งแสร่ชม้อย | แน่ข้างทางหาย ฯ |
| ๏ ครูเถ้าเอาข้อซึ่ง | เคยลเมอ |
| เมื่อสิบหกยกเผยอ | อย่างอ้าง |
| หวังจิตศิษย์หนุ่มเกลอ | หกสิบ เแเล้วรา |
| จักเชื่อเปนเงื้อค้าง | อย่าฟู้ครูขา ฯ |
| ๏ ใจหญิงจริงหนะขี้ | สงสาร |
| ถึงมิรักมิราน | รักได้ |
| เห็นใจกลับใจสมาน | มอบสเน่ห์ วันนา |
| ชายดอกอำมหิตไร้ | รักแล้วเหลือหวล ฯ |
| ๏ ความรักมักคล้ายกระ | แสรชล |
| ไหลลุ่มฤๅสุ่มวน | วกขึ้น |
| พ่อรักลูกรักตน | กว่าลูก รักแฮ |
| แม่พ่อขออย่าอื้น | อุระเพ้ยเลยหนอ ฯ |
| ๏ ยิ้มเถิดเกิดสุขเจ้า | ใจสบาย |
| ยิ้มเถิดเกิดสุขสหาย | ที่ห้อม |
| ยิ้มเถิดเกิดอันตราย | ใดโพล่ง เพลาแฮ |
| ยิ้มเถีดเกิดปโยชน์พร้อย | เพราะยิ้มยวนหาญ ฯ |
| ๏ ยิ้มเมื่อทุกข์ทุกข์เรื้อ | แรงรุน |
| ยิ้มเมื่อสุขสุขหนุน | น่ายิ้ม |
| ยิ้มเมื่อป่วยช่วยจุน | ใจญาติ์ มิตร์รา |
| ยิ้มเมื่อตายคล้ายลิ้ม | รศฟ้าผวาสวรรค์ ฯ |
| ๏ ถูกพิฆาฏถูกพยาธิ์ม้วย | เหมือนหรือ เพื่อนเฮย |
| กายป่วยใจงวยหือ | ห่วงน้อย |
| ใครหลงหยิ่งทนงถือ | สภาพพ่าง ตนพ่อ |
| คราวิโยคยิ่งโศกร้อย | เท่าผู้ผยองธรรม ฯ |
| ๏ พลาดใหญ่ในชีพเจ้า | จักถึง |
| คือสั่นหวั่นพลาดคนึง | เข็ดเขี้ยว |
| องอาจเฉียบขาดตปึง | ไปเถีด เพื่อนเฮย |
| คมกว่ากรานลานเลี้ยว | แต่ท้อรอโหล ฯ |
| ๏ นิ่งทื่อฤๅจะรู้ | ผาดโผน |
| เนาวิมานปานโคลน | เขลอะหุ้ม |
| ดีแต่น่าแล่โยน | เนื้อแจก แร้งรา |
| หนักไผทใม่คุ้ม | ค่าเข้าควรขวย ฯ |
| ๏ โลกผึ่งใช่พึ่งเจ้า | จึ่งเดิร สดวกรา |
| แต่มนุษย์พึ่งโลกเจริญ | อยู่ได้ |
| ถึงทนงอย่าทนงเกีน | จริงนัก หนะเฮอ |
| เกีดหน่อยดับผ่อยไร้ | ปโยชน์แม้มัวเผลอ ฯ |
| ๏ คนเกีดเกีดเพื่อเกื้อ | กิจการ |
| เกีดใช้เกีดดักดาน | แด่วม้วย |
| เราคนอย่ารนปาน | ปวงสัตว์ เสียเลย |
| ไถลเลีกเบีกงารด้วย | เดชกล้าหาดี ฯ |
| ๏ โรคชาฆ่ามนุษย์ให้ | จ๊อกกร๋อย |
| โอสถศึกษาทยอย | อยอดไว้ |
| คนเขนมักเจนพลอย | เลียนเยี่ยง ฉมังนา |
| นำถูกปลูกดีได้ | ด่วนเน้อเกลอสยาม ฯ |
| ๏ โรคห่าฆ่ามนุษย์ได้ | เพียงแสน แสนแล |
| แต่โรคชาฆ่าคแนน | นับล้าน |
| คนตายสิหายแคลน | หายทุเรศ ตานา |
| คนอยู่ชาหน้าด้าน | สอิดด้าวราวหนอน ฯ |
| ๏ โศกเรายิ่งเศร้ายิ่ง | ยาวทุกข์ ทวีแฮ |
| หากปลดสมมตปลุก | ปลอดเคลี้ม |
| ไตรลักษณ์ประจักษ์จุก | ใจกลับ ใจรา |
| ยาวจะเป็นวายเทิ้ม | ทุกข์เพี้ยงผวนสือ (จงพิเคร่าห์ ให้ดี) ฯ |
| ๏ คมกริบหยิบเหมาะใช้ | เฉือนธแมง |
| แม้ปมาทบาดมือแดง | เลือดย้อย |
| ดื้อกั่นหั่นเครื่องแกง | เกมือบย่อย ยับแฮ |
| เผลอแล่แผลซ้ำร้อย | เท่าร้ายแรงถนิม ฯ |
| ๏ เราตายท่านเกีดขึ้น | ถมไป พี่อา |
| เราจิตท่านก็ใจ | ละม้าย |
| ถึงเราเกีดใหม่อไร | ก่อนตระนัก น้อยฤๅ |
| เปล่าเกีดมีเกีดคล้าย | กะเค้าเราสูญ ฯ |
| ๏ การโผนกะผ่อยนี้ | ดีไหน |
| โผนบ่เผีนเกีนสมัย | เหมาะหน้า |
| ดีกว่าผ่อยราไถล | เลวทาส |
| ไฉนเหมาะพิเคราห์ถ้า | ถูกแล้วเฉลีมผล ฯ |
| ๏ ฝรั่งปมาทอำนาจทั้ง | สิเน่หา |
| ยังตวัดถึงสัตยา | โลกล้วน |
| ใช่สิ่งยิ่งราคา | ควรมหัศ จรรย์เลย |
| กว่าท่อนบทละคอนป้วน | ปั่นเย้าเราเขว ฯ |
| ๏ กรมจิตใคร่คิดแก้ | ตโกนไฉน สมฤๅ |
| นอกจากความจริงใจ | เท่านั้น |
| หลงโกรธโทษใครไถล | เละเปล่า เพื่อนเอย |
| ป่วยเสาะฤกษ์เหมาะดั้น | เมฆแจ้งแถลงเอง ฯ |
| ๏ ชีวิตคิดแลกด้วย | ผกาหอม |
| ออกจะแพงเกีนยอม | ยัวะค้า |
| กนั้นสวาทคาดค่าออม | ยิ่งชีพ ตนนา |
| ใจนกใจคนถ้า | เทียบละม้ายตายสม ฯ |
| ๏ เฉลีมศักดิ์รักมนุษย์เอื้อ | อบรม ยิ่งเทีญ |
| อนาคตยศนิยมสม | ศักดิ์บ้าง |
| โลกคนจักดลอุดม | สุขสืบ สมแฮ |
| บุญมนุษย์ชุดเราสร้าง | นิทัศน์ฉนี้ศรีสมัย ฯ |
| ๏ ราคาความคิดเอื้อน | อันใด |
| ไป่เกี่ยวสิ่งจริงใจ | จอดเอื้อ |
| ของปราชญ์ที่ฉลาดไข | ความคิด โขมงนา |
| เปรียบเช่นเนื้อกะเสื้อ | ใส่ห้อมปลอมโฉม ฯ |
| ๏ นักเขียนใครอวดข้อ | เขียนสม ละฤๅ |
| นักอ่านดอกสมชม | ติได้ |
| สีลานชักละลานงม | เกีนแง่ งามนอ |
| ตัวรักตัวตัวใช้ | ชั่งพลั้งรวังเหนอ ฯ |
| ๏ รู้ธรรมทำอาตม์ห้าว | สมฮึก |
| เป็นแว่นสารพัดนีก | น่าปลื้ม |
| รักไหนไฝ่ใจฝึก | รู้นั่น เองนา |
| ไป่พักหนักใจยื้ม | จมูกเคว้งเหวงแสวง ฯ |
| ๏ มีพอกินสิ้นโลภ | ลามปาม |
| มีสุขมีศักดิ์สยาม | อยากได้ |
| เกีดมาน่าพยายาม | ผยองปโยชน์ ยิ่งเอย |
| ชีวิตนิดเดียวใช้ | ชุ่ยพลั้งรังเสีย ฯ |
| ๏ หาสินหาศักดิ์พร้อม | กันไฉน สูเอย |
| เสมือนหลับกับโลดใคร | ร่วมมื้อ |
| หาสินเพื่อประทินใจ | เจิ่งโลภ หลงฤๅ |
| หาศักดิ์เพื่อจักรื้อ | สิ่งร้ายกลายเกษม ฯ |
| ๏ ถึงเรืองฤทธิเดชแม้ | หมางธรรม์ |
| อาจสุขบ่อาจศันต์ | สืบได้ |
| เพลี่ยงนิดพิษโมหันต์ | เหพินาศ เองแล |
| ธรรมเท่านั้นกันให้ | มนุษย์น้อยกลอยเกษม ฯ |
| ๏ รักลูกผูกด้วยพืช | พิชา เถีดเพื่อน |
| หมั่นมั่นศุภจรรยา | เยี่ยมผู้ |
| คุณทายาทยิ่งทา | ยาททรัพย์ สงวนเอย |
| รวมง่ายจ่ายง่ายรู้ | ประหยัดน้อยไฉนทน ฯ |
| ๏ โป้งปากอยากได้สิ่ง | สูหวัง ใดฤๅ |
| ยศทรัพย์เครื่องประดับดัง | เด็กร้อง |
| เสียสง่าออกท่ารัง | ดูถูก ใยเจ้า |
| ได้ไป่ได้ไฉนต้อง | ตเกียกเค้นเห็นเก๋ ฯ |
| ๏ เกิดมาน่ารู้ทั่ว | นิยามธรรม |
| สี่สัตย์ทายัชกรรม | ก่อนม้วย |
| เห็นถูกปลูกปโยชน์สำ | เรีงชอบ เฉลีมแฮ |
| ตายหนุ่มคุ้มชีพย้วย | อยู่แม้นแสนฉนำ ฯ |
| ๏ เครื่องปรุงทุกเครื่องแท้ | เที่ยงไฉน |
| แปรเปลี่ยนวนเวียนไป | ป่วนเคว้ง |
| ติดต่อเพราะส่อวิสัย | สืบเนื่อง กันนา |
| เป็นทุกข์เอาสุขเช้ง | เช่นเอื้อมสอายหลง ฯ |
| ๏ เราอยู่นึกอยู่ปลื้ม | คอยสุข |
| แท้นั่นเราคอยทุกข์ | ท่วมเทิ้ม |
| ยามรรื่นตื่นสนุกปลุก | ใจเมื่อ หนึ่งรา |
| ยามโรควิปโยคเยี้ม | ยั่นม้วยซวยเกษม ฯ |
| ๏ ใจเราเมาหยิ่งแม้น | เทวะดา |
| แต่ร่างกายลม้ายหมา | ใม่ฟื้น |
| ขืนผ่านพิมานผา | สุกนิ่ง นานเทีญ |
| เป็นง่อยจ๋อยใจชื้น | เช่นเคลิ้มเหีมไฉน ฯ |
| ๏ ล้านบาทคาดใช้ใม่ | หมดเลย |
| จ้ำจ่ายเถิดสหายเอ๋ย | ใม่ช้า |
| ล่อนแก่นแม่นเหมือนเฉลย | มิพัก ลองพ่อ |
| เงินบาทเหมื่อนก๊าดถ้า | ปล่อยแล้วไหลฉุย ฯ |
| ๏ เราประจบว่าคบค้า | ควรหนอ |
| เขาประจบว่าสอพลอ | ไพล่ปลิ้น |
| เราชมว่าเขายอ | แผกเยี่ยง เสมอแฮ |
| เขาสวะเรานะชิ้น | เช่นนี้สีลาน ฯ |
| ๏ สยามเยี่ยมเทียมโลกด้วย | ศึกษา สมแฮ |
| เฉลิมชาติ์เอกราชครา | เพื่อนล้ม |
| เดชพระปรเมนทร์มหา | มกุฎเริ่ม เรียนเอย |
| ถึงปวารณาก้ม | เกศน้อมนุสรณ์ถวาย ฯ |
| ๏ คนเราคราวทุกข์ต้อง | การคน อื่นพ่อ |
| มากะจุกร่วมทุกข์ทน | ทุกข์ด้วย |
| คราวสุขร่วมสนุกตน | แต่ลูก เมียฤๅ |
| คนอื่นตื่นร่วมม้วย | เมื่อรู้ใจไฉน ฯ |
| ๏ คนปดปดด้วยเชื่อ | ความจำ ตนนอ |
| พูดก่อนพูดหลังคำ | ไป่เพี้ยน |
| หากหวาดจักพลาดพลำ | เผลอเปิด โปงแฮ |
| ปดปิดใม่มิดเมี้ยน | มักเว้นมารสา ฯ |
| ๏ รู้มากมากสุขฟื้น | ฟูใจ ขึ้นฤๅ |
| เรียนมากมากสงสัย | ส่อฟุ้ง |
| พูดมากมากความไข | ความเกิด ความแฮ |
| โลภมากรานมากคลุ้ง | คลั่งร้ายแรงแสวง ฯ |
| ๏ ชาตหนึ่งหนึ่งนึกน้อย | นัยสึง สมองเพื่อน |
| เดชไถ่หลายเยี่ยงจึง | รอบรู้ |
| เมธีที่เราพึง | ไถ่เยี่ยง นั้นนา |
| ถึงสุดพบพบผู้ | นั่นได้โดยสือ ฯ |
| ๏ พหูสูตร์ฟังพูดได้ | ดุจหนัง สือฤๅ |
| สยามพากย์ใม่มากดัง | ต่างด้าว |
| รักตนเถอะก่นฝัง | ใฝ่ศึก ษาเทีญ |
| เขียนอ่านพจมานท้าว | วิเทศทั้งไทผสม ฯ |
| ๏ อยู่ชิดฤทธิ์คุ้นจืด | จางคนึง เสน่ห์รา |
| ถึงรักบ่รักถึง | ที่ร้าง |
| อยู่ไกลจอดใจพึง | ใจตริ เกรงแฮ |
| รู้หลักยึดหลักอ้าง | เอกแล้วเลอถวิล ฯ |
| ๏ ปางเยาว์เคารพผู้ | บุรพพงศ์ |
| ปางเฒ่าเหล่าอนุวงศ์ | แวดน้อม |
| สกุลไหนใฝ่จำนง | นิติชอบ ฉนี้นา |
| ผลสมัคส่อพรักพร้อม | พรึบเกื้อกันเกษม ฯ |
| ๏ เมาสุราอาละวาตนั้น | ขันใย |
| เมาใช่เมาเผลอไผล | พล่ามเพ้อ |
| คนเมาหมิ่นเราใจ | ง่ายเสือก เสริมแฮ |
| เป็นแต่ช่วยแก้เก้อ | กะทุ้งปรุงหลอน ฯ |
| ๏ ได้สินได้ยศได้ | สรรเสริญ สุขฤๅ |
| มากมนุษย์ดุดแดเหีน | เห่อปลื้ม |
| ถวิลเถิดจักเดิดเดิร | โดนวิโยค ยามรา |
| เหมือนเมื่อฝันเมื่อยื้ม | แยบซ้อนละคอนฉลอง ฯ |
| ๏ ความชั่วตัวผู้กอบ | กรรมหาย หมดแม่ |
| ความชอบผู้กอบหลาย | ลั่งหน้า |
| พยานมนุษย์ทุกชุดหมาย | ประมูลชอบ เฉลิมแฮ |
| เขลาเท่านั้นปั่นหล้า | กระลับไร้ชัยะผล ฯ |
| ๏ บัตร์สนเท่ห์เล่ห์ร้าย | มีคน เขียนฤๅ |
| ใครลอบยิงสักตน | ห่อนแจ้ง |
| คนถูกลอตรีรน | รับทุก คราวแล |
| ถึงน่าแล้งฤๅแล้ง | อมาตย์เอื้อมอาสา ฯ |
| ๏ เจ็ดทางคว้างชีพให้ | เหพลำ |
| หนึ่งอยากดีโดยปรำ | ท่านดิ้น |
| สองยุดสิ่งสุดสำ | เร็จสุด สมานแฮ |
| สามว่าสุดวิสัยสิ้น | ค่าสิ้นวิสัยสนอง ฯ |
| ๏ สี่พร่องการอ่อนคร้าน | การฟัง |
| ห้าข่มท่านทำดัง | เชื่อเพ้อ |
| หกห่อนละเล็กหวัง | ใหญ่สิทธิ์ สมแฮ |
| เจ็ดตัดประหยัดเฟ้อ | ทรัพย์ฟุ้งเฝือโปรย ฯ |
| ๏ กตัญญูชูโลกเกื้อ | อนุกูล กันนา |
| ผู้ใหญ่ใฝ่การุญ | เหล่าน้อย |
| ผู้น้อยก็คอยหนุน | สนองพระ คุณท่าน |
| ไหนชอบปลอบใจคล้อย | นั่นเคล้าเนาเกษม ฯ |
| ๏ เขาโกรธเราโกรธด้วย | เราโฉด ฉันนา |
| เขาโกรธเราไม่โกรธ | กลับฮ้อ |
| เกีดคุณเกีดโทษโหด | เหตุตอบ กันแฮ |
| รักชอบตอบแต่ข้อ | ชอบแล้วเฉลิมคุณ ฯ |
| ๏ ยามรักน้ำต้มผัก | ว่าหวาน |
| ยามเกลียดถึงน้ำตาล | ว่าเปรี้ยว |
| ใจคนที่กลขวาน | ผ่าซาก น้อยนอ |
| เกลื่อนโลกแต่โยกเอี้ยว | แอ่นโล้ตามลม ฯ |
| ๏ คนโดยมากอยากตรึ้ง | ชีวิต |
| เสียเปล่าเพราะเขลาคิด | เลีดฟ้า |
| ยอมหมกสกปรกพิษ | ผยองสุข กายฤๅ |
| ซ้ำถูกเสรีมเหิ่มบ้า | รห่ำเส้นแสวงยอ ฯ |
| ๏ คนเอกเฉกพระเจ้า | จุฬามนุษย์ |
| สุขก็สุขบริสุทธ์ | สุดเรื้อ |
| พระคุณอุ่นถึงชุด | เราชื่น เฉลียวแฮ |
| เดชมโนชพระโปรดเกื้อ | โลกต้อนสอนธรรม ฯ |
| ๏ เด็กซนรนสนุกด้วย | แดเผลอ |
| หนุ่มเพราะลำพองเผยอ | อยากปลื้ม |
| ผู้ใหญ่ย่ำใจธเยอ | พยดเคลือบ เขลาแฮ |
| ผู้เฒ่าเอาอย่างยิ้ม | นั่นบ้าสาระยำ ฯ |
| ๏ โฉมเจ้าเมื่อเฒ่าจ้อง | กะจกมอง เห็นเฮ |
| ใจดอกกรุ่มหนุ่มคนอง | นึกเฟ้อ |
| เห็นบุตร์นัดดาสยอง | จิตสกิด กมลเพื่อน |
| เข้าหมู่ครูคร่ำเคร้อ | ยากรู้สูหงำ ฯ |
| ๏ ท่านนุ่งเยี่ยรบับไว้ | เดชา เฉีบพ่อ |
| แค่นตาดวิลันดา | นุ่งบ้าง |
| เสมือนด้านประจานฐา | นะต่ำ ตโกนแฮ |
| ยักม่วงสีมีข้าง | แขยะเย้าเราเก๋ ฯ |
| ๏ บุหรี่ใบจากร้อง | ผมสยา มวยพ่า |
| บุหรี่กระดาษฝา | หรั่งเส้อ |
| ยาแดงดูดกล้องอา | เจ๊กแฮ่ |
| มรกู่ครูแขกเฮ้อ | ฝิ่นนั้นมันผี ฯ |
| ๏ ถึงเจ้าเขลากว่าข้า | สาระพรรณ |
| เจ้าก็มีดีอัน | อย่างน้อย |
| เหลือข้าจะท้าขัน | เอาชนะ เจ้าเอย |
| เดชมนุษย์หลุดลอยด้อย | ลิบนั้นฝันหลอน ฯ |
| ๏ ชาวนาพาณิชย์เพี้ยน | กันไฉน สูเอย |
| ผองอมาตย์ราษฎรไกล | กระนั้น |
| เหนื่อยกายกะเหนื่อยใจ | จองรวม ผลแฮ |
| เพื่อทนุกสุขศันต์กั้น | ทุกข์ร้อนนอนเกษม ฯ |
| ๏ โมคคลาสาวกเข้า | นิพพาน |
| เรือรถไฟจักระยาน | เกีดล้า |
| โทรเลขเครื่องยนตร์หาญ | หาวเหาะ เห็นฤๅ |
| ชั้นรูปไถ่ไฟฟ้า | แต่รู้เกีนเรา ฯ |
| ๏ พระอโศกเห็นโลกน้อย | กว่าเรา กนั้นฤๅ |
| เราจะน้อยกว่าเขลา | กว่าซ้ำ |
| หากอีกศัตกะเนา | อเนกมหัส จรรย์นา |
| ต่างจะเกีดจะก้ำ | เกิดแล้วหลายปการ ฯ |
| ๏ เชีญตื่นยื่นปากโอ้ | อวดลำ พองเทีญ |
| เรือเหาะหรือเรือดำ | ดึ่งน้ำ |
| ตัดผ่าฉีดยาบำ | บัดโรค ฉมังฤๅ |
| เป็นใม่หลุดสุดปล้ำ | ชีพพ้นวนกษัย ฯ |
| ๏ สติดำริห์คล้าย | ขลุมบัง เหียนนอ |
| เปรื่องปร่าปัญญาดัง | เดชแสร้ |
| พิชาชาญเฉกอานพนัง | โกลนกระชับ องค์เอย |
| สินธพครบเครื่องแม้ | ขับเขี้ยวเปรียวสม ฯ |
| ๏ แว่นตาน่าใส่ด้วย | ดูเห็น ถนัดพ่อ |
| หมวกนั้นก้นร้อนเย็น | ร่วมเกล้า |
| หนามไหน่ใส่เกือกเป็น | เกราะบาท บังนา |
| แหวนใส่ทำให้เฝ้า | กรีดนิ้วกมังหนอ ฯ |
| ๏ แขนขาบ่านิ้วอีก | องค์ศอ เศียรแม่ |
| น่าประดับเครื่องประดับพอ | อยู่แล้ว |
| ไฉนสันเจาะกรรณหนอ | น่าปลาด เจ้าเอย |
| งามพักตร์ผิศักดิ์แส้ว | สิสิ้นสวยขวย ฯ |
| ๏ สิ่งใดในโลกล้วน | เกิดมา แล้วแม่ |
| เจริญเสื่อมเหลื่อมคราดา | ดับสิ้น |
| แม้มนุษย์สืบอนุสสา | วรีย์ใฝ่ ฝืนเอย |
| เชื่อเถีดใช่เชีดชิ้น | อยู่แม้นหมายเผยอ ฯ |
| ๏ ชาติไหนไพโรจแล้ว | ถลาลง |
| ผลคลั่งโอหังทนง | เดชแต้ |
| หลอกตนตราบผลหลง | เถลีงเขตร์ ขมวนแฮ |
| ได้สติสิเหลือแก้ | กะนี้มีเสมอ ฯ |
| ๏ ทุกข์สุขรุกชีพนี้ | ทวีไฉน หนักฤๅ |
| พอเปรียบถ้วยตไลใบ | เปี่ยมน้ำ |
| นึกจุหมื่นครุไหล | บ่าหมด ดอกเพื่อน |
| แท้ทุกข์หรือสุขก้ำ | กะหม่อมล้นลืมเสวย ฯ |
| ๏ วิตกเปนดอกเบี้ย | รายทาง |
| เผื่อทุกข์รุกรันพลาง | ล่วงน่า |
| หรือเสียแป๊ะเจี๊ยวาง | ประจำทุกข์ |
| เกลียดทุกข์รนทุกข์คว้า | ก่อนเง้เขวไหม ฯ |
| ๏ โทโษร้ายมักร้าย | หลายขบวน |
| คบมิตร์กอบกิจกวน | เกีดร้าว |
| คอยพาลโกรธปานชนวน | ไฟพึบ ไฟนา |
| เลียนน่าดำกำง้าว | ออกงิ้วงามไฉน ฯ |
| ๏ สิ่งใดใช่สิ่งสิ้น | วิสัย |
| แด่มนุษย์อาชาไนย์ | แกว่นแกล้ว |
| จักคัดกอบกิจใด | โดยมั่น หมายแฮ |
| ลึกลับกลับพลั่งแพร้ว | สพรึบป้อนปานถวิล ฯ |
| ๏ ใช่ไสใครชั่วช้า | สามาน มั่งเลย |
| เพราะค่าทราบอาการ | ชั่วช้า |
| ของตนใช่ตนประจาน | ตนต่อ ตนแล |
| คมกว่าชั่วตัวบ้า | รห่ำน้อยฤๅแหนง ฯ |
| ๏ ความกล้ามีค่าด้วย | เดชผสม |
| ความฉลาดสามาร์ถคม | ควบกู้ |
| ม้าเปล่าจักเข้ารดม | ยุธชนะ ไฉนฤๅ |
| ศึกวิชิตเพราะฤทธิ์ผู้ | พึ่งม้าถาโถม ฯ |
| ๏ พ่อเปนไป่เว้นขุ่น | รำคาญ เลยพ่อ |
| หากพ่อส่อสันดาน | ด่ำดื้อ |
| ใม่เห็นแก่ใครสถาน | ไหนหมด |
| เห็นแต่แก่ตัวตื้อ | โลภต้อนหลอนตน ฯ |
| ๏ บางคราถ้าโชคร้าย | ขายเรา แพงพ่อ |
| โดนหนึ่งถึงสองเขลา | อีกซ้ำ |
| ความผิดอย่าคิดเหมา | โทษท่าน ไหนเลย |
| โทษเร่งโทษตัวจ้ำ | เจ็บแล้วลืมถนอม ฯ |
| ๏ หญิงชังชายขอดข้อน | ครหา |
| ใยอยากเป็นชายปรา | กฎก้อง |
| ชายมักรักหญิงยา | ใจจอด ใจเอย |
| ใยใม่อยากจักต้อง | กลับทเล้นเป็นหญิง ฯ |
| ๏ หนุ่มอยากเป็นเด็กนั้น | นานเจอ |
| เด็กอยากเปนหนุ่มพเรอ | ร่านกล้อ |
| คนแก่อยากแก่เหอ | หายาก จริงโวย |
| แก่อยากเปนหนุ่มฟ้อ | ท่านี้มีถม ฯ |
| ๏ ยามเยาว์เราพึ่งผู้ | บุรพกา รีเอย |
| ยามสมาร์ถพึ่งอาตมา | มอบเกื้อ |
| ยามแก่พึ่งลูกยา | พยุงตอบ |
| ยามีดับพึ่งพระเอื้อ | เอ่ยอ้างทางสวรรค์ ฯ |
| ๏ บวชเพื่อพ้นทุกข์ทิ้ง | อัตรสัญ ญาพ่อ |
| พอจะนึกจะฝัน | บวชบ้าง |
| บวชเพื่อลาภสการอัน | อัล์ปยส นี้นอ |
| เหลือนึกน่าศึกจ้าง | ฑิตไว้เทโถ ฯ |
| ๏ ยามงารก็ง่วนเอื้อ | เอางาร |
| ยามเล่นเล่นสนุกสนาน | อย่างแกล้ว |
| ยามกินกระยาหาร | เอร็จอร่อย |
| ยามรงับหลับสนิธแล้ว | ลาภล้นคนสวรรค์ ฯ |
| ๏ ช่ำชองฉลองได้แต่ | คนฉลาด |
| คนงั่งคลั่งทูนถาด | ทั่งม้วย |
| ถึงคนใช่คนอาจ | เอกทุก คนเลย |
| น้ำเหื่อกะน้ำห้วย | ดื่มเพี้ยนผลอโข ฯ |
| ๏ เราปราบอยาบด้วยนุ่ม | นวลสนอง |
| ตระนักลักษณะทำนอง | โลกแล้ว |
| เป็นสง่าพิทยาครอง | ชีวิต เฉวียนแฮ |
| กลยอดแก้วยิ่งแก้ว | เกือบแก้วโกสินทร์ ฯ |
| ๏ ชาวสวนมวลมะม่วงลิ้น | จี่เงาะ |
| มักปลูกต้นกะเตาะกะเตาะ | ก่อนเตื้อง |
| ช่องใหญ่ท่านใคร่เสาะ | เสรีมเกียรติ์ ถเกีงฤๅ |
| ฉวยช่องน้อยค่อยเยื้อง | ใหญ่ขึ้นคมหนอ ฯ |
| ๏ อย่าเพ่อเผลอพล่ามปลื้ม | สำเร็จ |
| เพียงแต่เงาเดาเด็ด | ดอกฟ้า |
| หลายคั่นหนะกัลเม็ด | มอมโลก เราเอย |
| อยากจะคว้าน่าคว้า | เมื่อคว้าถาถึง ฯ |
| ๏ รักลูกปลูกเลี้ยงปล่อย | จุนเจิน บ้างเทีญ |
| เด็กอย่าตามใจเงิน | ง่านเฟ้อ |
| เยาว์ประหยัดหัดสยองเลิน | เล่อเมื่อ โตนา |
| เคยฝึกใช่นึกเพ้อ | พูดทิ้งจริงหนา ฯ |
| ๏ ช่างเขียนเวียนวาดคล้าย | ของจริง |
| กวีเอกเศกพากย์พิง | พ่างแท้ |
| ละคอนที่เล่นดีลิง | โลดเล่ห์ เป็นฤๅ |
| ไป่เทียบนักธรรมแก้ | ทุกข์เที้มเฉลีมขวัญ ฯ |
| ๏ คนมากหากต่างเพ้อ | พาไป |
| ใครขัดตัดสินใจ | ว่าบ้า |
| ถึงจริงจักจริงไฉน | จริงเถีด จริงเฮย |
| ท่านใม่ฟังยังกล้า | ต่อล้อบอไหม ฯ |
| ๏ รำพรรณสามพักแล้ว | ลลานใจ เพื่อนฤๅ |
| กนั้นมักชักเชื่อไว | สักน้อย |
| ถึงผิดศุภนิตีนัย | ถึงน่า แหนงฤๅ |
| เผลอตื่นยืนยังคล้อย | จึ่งเคลิ้มเสรีมเสมอ ฯ |
| ๏ ยศบรรดาศักดิ์ปั้น | คนเป็น คนพ่อ |
| ใช่ชุบลิงชุบเล็น | พูดได้ |
| รังนกกระจาบเห็น | กระจาบ ทำแฮ |
| จอมปลวกก็ปลวกใช้ | ปลวกสร้างสมกัน ฯ |
| ๏ ฝนแล้งริแต่งให้ | แมวขอ ฝนฮา |
| ฝนใม่ตกยกคอ | แค่นค้าง |
| ฝนตกละยกยอ | วิลาเลีด หลงแฮ |
| คนฉลาดเผลอพลาดบ้าง | แบบนี้มีหนอ ฯ |
| ๏ คนเจ็บบนเจ้าพ่อ | รักษา |
| หายเพราะเดชเทวะดา | ละรู้ |
| ใม่หายก็ตายหา | ทราบใม่ ฉนี้แล |
| เทพฤทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ผู้ | พึ่งม้วยไฉนมี ฯ |
| ๏ เราพเอีนเขาสิพลั้ง | รังเขลา |
| เราคาดส่วนเขาเดา | สุ่มเพ้อ |
| เราเพลีนแต่เขาเมา | โมหะ |
| นี่นี่ตัวอีเต้อ | ตอกเร้าเราเหลีง ฯ |
| ๏ ทุกคนก่นแต่ตั้ง | หวังดี ดอกเพื่อน |
| โง่นิดผิดหน่อยมี | ทุกผู้ |
| ยึดหลักรักศักดิ์ศรี | แสวงศึก ษาฤๅ |
| บุ่มบ่ำขาดความรู้ | เท่านั้นผันผล ฯ |
| ๏ พยาบาทปราชญ์ติแล้ว | ไฉนปราชญ์ |
| ผู้ใม่ประมาทฉลาด | รอบรู้ |
| ยังฝ่าแค่นอาฆาฏ | ขันน่า ขวยเฮ |
| ช้าพ่อ, เหมือนหมอม้า | ช่วยม้าขาแพลง ฯ |
| ๏ สวยสอาดรุกชชาติครึ้ม | วัดรฆัง เจ้าเอย |
| รฆังนั่นดีตีดัง | ทุกมื้อ |
| เสี่ยงมนุษย์พี่สุดสัง | เกตแน่ ไฉนรา |
| ดังก็แสนดังอื้อ | อับแล้วตโกนหาย ฯ |
| ๏ ถึงยามน้ำพลั่งขึ้น | สอสอ |
| แลบ่เห็นหลักตอ | โผล่น้ำ |
| ยามขอดมาทดอดรอ | ราตรวจ |
| ถึงบ่อเห็นตอข้ำ | เนตร์ค้อนเหม็นโคลน ฯ |
| ๏ เลวหลายพ่อหม้ายเมื่อ | มีเมีย ใหม่แม่ |
| พาซื่อออกชื่อเดีย | เก่าจ้อ |
| ใดแสลงจักแสลงเสีย | เสน่ห์เล่ห์ นี้ฤๅ |
| เหมือนสนับเมียคับหม้อ | ใหม่เขี้ยวเฉลียวหรือ ฯ |
| ๏ ปั๋งชวลยวนให้น่า | นับถือ ศักดิ์พ่อ |
| องค์อาจเฉียบขาดระบือ | เบีกแกล้ว |
| การค้าศาสนาหรือ | การราชย์ ก็ดี |
| รับรับสับปลับแล้ว | โลกเย้ยหยามจ๋าม ฯ |
| ๏ พี่พ่างตอม่อค้ำ | เรือนเขือ ดอกเพื่อน |
| ตอใช่ตอตำเรือ | ล่องโล้ |
| อย่าถีบอย่าถอนเผือ | ลอยลล่อง เสียเลย |
| เผื่อขัดตัดพื้นโย้ | แยบใช้เชีงหุง ฯ |
| ๏ จู้จี้ขี้ผชดขี้ | ตักเตือน สอนฤๅ |
| เพรื่อนักศิษย์ชักเอือน | เอ็ดอ้าง |
| เกีดเบื่อเพราะเอื้อเสมือน | สมอกับ เกลือเอย |
| ปัดป่าวกำเดาล้าง | โรคเกื้อเกษมสกนธ์ ฯ |
| ๏ พ่อม้วยลูกช่วยเกื้อ | กรณีย์ |
| ฉลองพระคุณจักรี | ต่างได้ |
| ถึงตายใช่ตายหนี | ตายน่า นิยมแฮ |
| สมศักดิ์รักเจ้าไว้ | ชื่อฉนี้ศรีบิดร ฯ |
| ๏ เกีดกายตายเปล่าโอ้ | อันใด เล่าพี่ |
| พอจะเป็นกำไร | ชีพบ้าง |
| ไว้เยื่อเผื่อใครใคร | คล้อยเยี่ยง เรานา |
| พล่านสุขเพลาทุกข์อ้าง | อ่อทิ้งถือตน ฯ |
| ๏ แข่งถูกปลูกประโยชน์ให้ | เห็นสูง สมรา |
| แข่งน่าแข่งขาพยูง | หย่งสู้ |
| อย่าแข่งเยี่ยงแย้งจูง | กันด่ำ ลงเลย |
| ตัวซุดแข่งฉุดผู้ | เผ่นแล้วเหลือชม ฯ |
| ๏ สุดาขวัญกรรณแนบเกล้า | เสาวลักษณ์ เฉลีมแม่ |
| ผมเกลี่ยไป่เสียพักตร์ | เพื่อมยิ้ม |
| ใครวิวาห์วาศนาจัก | เจรีญสุข สมรเอย |
| ว่าง่ายเป็นสหายปิ้ม | เงาะคว้านหวานใจ ฯ |
| ๏ หาเมียแม่หม้ายเถีด | ฑิตขา |
| เหมือนสรวยโภคสร่วยผา | สุกซื้อ |
| เป็นเมียและเป็นมา | ตุระพึ่ง ผดุงพ่อ |
| ยากฝึกทึนทึกดื้อ | ยิ่งร้ายสร่ายสาม ฯ |
| หัวเท่อเครี่มเคร้อถก | วิทยา ศาสตร์พ่อ |
| ถึงพยักหลักราคา | มืดตื้อ |
| เสมือนถกวิทยาอา | ถรรวะเวท สวรรค์ฤๅ |
| หัวนอกนึกหลอกพรื้อ | พล่ามเกื้อเหลอผล ฯ |
| ๏ ตักน้ำแม่น้ำใส่ | ในคลอง ตันฤๅ |
| น้ำใม่ล้นคลองนอง | ท่วมบ้าน |
| บุหรี่นิดติดไฟลอง | ปากแมก มุ้งเทีญ |
| ผลาญทรัพย์อาจนับล้าน | หลากล้ำขำหนอ ฯ |
| ๏ ควายฟังสังคีตปลื้ม | ดนตรี เป็นฤๅ |
| แต่เมื่อตีกลองตี | เล่าโก๊ |
| ควายตื่นลุกยืนตลี | ตลานโลด ตโพงพ่อ |
| เสี่ยงเช่นกันผันโย้ | เหมาะแล้วแพรวผล ฯ |
| ๏ ยากมีพี่ลม้ายพระ | จุลจอม เกล้ารา |
| แต่พระรุ่นมุ่นถนอม | พระน้อง |
| น้อยน้อยมิปล่อยตรอม | กมลทุเรศ น้อยเลย |
| สมบาทบิตุราชจ้อง | ฝากเลี้ยงเหลื่อลืม ฯ |
| ๏ อดทนปนรักปั้น | เป็นองค์ |
| เลี้ยงลูกถูกทางจง | อย่าท้อ |
| อดทนผ่อนปรนประสงค์ | สมเด็ก สดวกแม่ |
| รักบ่มเด็กนิยมข้อ | คติต้อนสอนสนอง ฯ |
| ๏ ใจแกว่นแล่นรู้ช่ำ | ชองประลอง รอบแฮ |
| เป็นสิ่งน่าประวิงสยอง | เยี่ยงร้าน |
| โปเกประเดของ | เขยอะเปอะ ปอนแฮ |
| ก่งค่าแพงน่าค้าน | แต่เค้นขายดี ฯ |
| ๏ นารีศรีสวาทนั้น | สวรรค์ตา ชายพี่ |
| ชายนั่นสวรรค์ใจนา | เรศน้อง |
| เถลีงธรรม์นะสวรรค์ชิวา | เธียรชาต |
| เงินนั่นสวรรค์โลกต้อง | จิตไร้ใครขนาง ฯ |
| ๏ เปรียวจี๊ดดีดมนุษย์ให้ | เสียตัว |
| เปรี้ยวเช่นเปรี้ยวนมงัว | บูดเปรี้ยว |
| หวานแปล้มชื่นแฉล้มกลัว | ใครเกลียด เล่าเจ้า |
| ชื่นเฉกทองเอกเคี้ยว | อร่อยลิ้นกินไหน ฯ |
| ๏ ทำใดไป่ลุได้ | ดังกระแสร แสวงรา |
| รทมทุกข์รุกรย่อแด | เดือดช้ำ |
| เพราะใครไพล่รังแก | ก่อโทษ กลายเพื่อน |
| เชีญชโงกมองกะโหลกน้ำ | เถีดเขม้นเห็นมัน ฯ |
| ๏ การสดับมักขับให้ | ผลงาม |
| กว่าพูดตูดปากพลาม | โพล่งถอย |
| แต่นิ่งใช้สิ่งหาม | หาลุ หลายเลย |
| ทำดอกนำผลพร้อย | นรกทั้งวังสวรรค์ ฯ |
| ๏ ชีวิตคนก่นแสร้ว | เสี่ยงเคราะห์ |
| ใครใช่อาจกราดเหมาะ | เมื่อเลี้ยง |
| มัจจุราชดอกอาจเดาะ | เล่นเมื่อ ใดรา |
| มีแพทย์มียาเพี้ยง | พะมื้อหือไฉน ฯ |
| ๏ ทุกข์สท้านเพราะง่านได้ | ยินดี |
| ทุกข์ฝ่อเพราะพอที | เท่านั้น |
| ช่างมันนั่นวิถี | วายทุกข์ |
| นี่และพุทธศาสน์ชั้น | เอกต้อนสอนเรา ฯ |
| ๏ แสวงทรัพย์พร้อมกับให้ | คนนิยม |
| ยากจะสำเรจสม | เสือกเอื้อม |
| ฤศยาหม่าอารมณ์ | มนุษย์โลก รเบ็งแฮ |
| ฝนแดดร่วมแผดชเงื้อม | มากมื้อฤๅเห็น ฯ |
| ๏ ตาใม่เห็นจิตเว้น | หฤหรรษ์ |
| ใม่จอจิตพิษฝัน | ฝ่อฟุ้ง |
| ชีหวาหากร่าถลัน | โลดก่อน นึกนา |
| เฉลียวเลือกเชือกสติทุ้ง | ถ่วงลิ้นเหลีงหาย ฯ |
| ๏ หัวหน้าหรือเจ้าก็ | กลกัน |
| ขอแต่ปกครองฉัน | พี่เลี้ยง |
| เอาใจไพร่ฟ้าขยัน | พยุงปโยชน์ ผยองแฮ |
| เหีมคลั่งโอหังเขวี้ยง | หลักนี้ดีไฉน ฯ |
| ๏ ทิพเนตร์เทียบส่องกล้อง | ไกลกลับ เห็นแฮ |
| ทิพโสตโทรศัพท์สดับ | ดุจใกล้ |
| ทิพญาณหยั่งผลจับ | เหตุสอบ สมรา |
| เรือเหาะดังเหาะได้ | เดชเฮี้ยวเฉลียวลอง ฯ |
| ๏ อำนาจใช่อาจให้ | เขลากลัว เดียวเลย |
| อำนาจให้ฉลาดหัว | เยาะด้วย |
| อำนาจอาจพิฆาฏตัว | เท่าอาจ คุ้มแฮ |
| อำนาจอาจประกันม้วย | ชั่วมื้อฤๅเสมอ ฯ |
| ๏ เมฆสวยสวยด้วยนึก | เห็นสวย ดอกเจ้า |
| ลำเสนาะเพราะนึกงวย | เงื่อนร้อง |
| สาวสวาทนึกพิลาศรรวย | ใจเพราะ ถวิลรา |
| เสพภักษ์ดอกหนักท้อง | นึกน้อยนำไฉน ฯ |
| ๏ ทัศนาน่าสุขสิ้น | แสลงพิษ โลกรา |
| แช่มโชติ์เนาโกฐสถิต | แว่นฟ้า |
| บรรพชาพร่าชีวิต | แสวงวิโมกษ์ แม่เอย |
| สุทธโสตถิ์เฉกโกฐหล้า | ชีพยั้งหวังไหม ฯ |
| ๏ ใครเคร่งใม่เพ่งด้วย | โลกะธรรม บ้างเลย |
| เอาแต่ครึครึมครำ | เคริ่มเคร้อ |
| ชมฉลาดเช่นคาดสำ | นึกฉลาด ฉนั้นฤๅ |
| หรือติอุตริเพ้อ | ฉลาดล้นลงกา ฯ |
| ๏ สมัยเปลี่ยนเรียนปวัติเบื้อง | ดึกดำ บรรพ์พ่อ |
| เสมออ่านนิทานถลำ | เลิดน้อย |
| พิชาใดหากใม่นำ | คุณน่า เรียนฤๅ |
| เรียนน่าเรียนเรื่องร้อย | ศกนี้ดีสม ฯ |
| ๏ เรียนใดใช้ปโยชน์เกื้อ | กรณีย์ ได้นา |
| ผดุงมนุษย์เหมาะชุดมี | สุขเลี้ยง |
| เรียนเถิดเกีดสวัสดิ์ทวี | วุฒิชาต เฉลิมเอย |
| เรียนอย่าโลภเรียนเขวี้ยง | ชีพเอื้องเปลืองสมอง ฯ |
| ๏ ฟังคำร่ำเชื่อถ้อย | ทุกอัน ใยพี่ |
| ควรเชื่อเมื่อพยานยัน | หยั่งรู้ |
| กลิ่นรสโผฏฐัพธรรม์ | แถมรูป ก็ดี |
| ต่อประจักษ์สักขีผู้ | ฉลาดน้อมยอมถือ ฯ |
| ๏ ญาติมิตร์พิทเยศทั้ง | ศฤงคาร คุณฤๅ |
| ตายผับสรรพญาณฝาน | ขาดขว้าง |
| ถึงเกีดใหม่ในสถาน | อิธโลก จริงรา |
| เป็นอื่นแค่นตื่นอ้าง | อาตม์ข้าควรหรือ ฯ |
| ๏ ทำดีทำชั่วแต้ม | สีสกล โลกรา |
| เป็นเยี่ยงเหวี่ยงผลคน | ไถ่ใช้ |
| ทำชั่วพืชชั่วตน | ต่อชั่ว ฉลวยแฮ |
| ปราชญ์จึ่งทำดีให้ | โลกล้อกรอเกษม ฯ |
| ๏ ถึงรู้มากหากทิ้ง | ทางประพฤติ์ ตามพ่อ |
| รู้เยี่ยงคลังสเบียงอึด | แอ่งยุ้ง |
| รู้น้อยแต่พลอยยึด | เยี่ยงชอบ ตามรา |
| ดีเยี่ยงเพลีงพเนียงรุ้ง | ดิลกสร้านกาฬสมัย ฯ |
| ๏ เมาเหล้าเมาแม้นโลก | ะธรรมไฉน สูเอย |
| เมามิพักตระนักใด | ดึ่งเฟ้อ |
| ธรรมะจักร์ดอกจักกษัย | เมาตื่น ตนรา |
| อัปปมาทเครื่องกราดเพ้อ | กราดพล้ำนำสวรรค์ ฯ |
| ๏ สนุกเล่นเช่นดื่มเหล้า | เมาชิน ชั่วรา |
| สนุกกิจนั่นชนิดกิน | กับเข้า |
| สนุกธรรมเฉกร่ำริน | วโรสถ เสวยฤๅ |
| สนุกส่วนควรสนุกเจ้า | สนุกแล้วเฉลีมคุณ ฯ |
| ๏ จริยัตม์ยวนประหยัดแม้ | ยวนโกรธ กรวมฤๅ |
| เสมอล่องช่องลหาลโขด | ค่อยค้ำ |
| หลีกแก่งรอดแรงโดด | ดึงฉุด ฉิวแฮ |
| ผิดกับผวนทวนน้ำ | แนะเบื้องเปลืองสิน ฯ |
| ๏ ถึงรู้ถึงประพฤติ์ข้าง | ทางดี ก็ดี |
| แต่มิช่วยอวยวิถี | ถั่งหล้า |
| เสมือนเแร่แผ่ปัถพี | เผยปโยชน์ สมฤๅ |
| รู้ชอบทำชอบกล้า | นุศาสน์ด้วยพวยผล ฯ |
| ๏ เสนาะเสียงลูกน้อยเล่น | สเรีลสรวล สราญพี่ |
| หอมสุคนธ์กมลชวน | ชื่นห้อง |
| เสวยโภชน์ถูกโอฐกวน | เกษมชีพ พี่อา |
| ลล้วนบาสเพชะฆาฏคล้อง | พี่เข้าขุมรทม ฯ |
| ๏ ความรักมักคล้ายลูก | กะสุนรุน เองฤๅ |
| หลงเล่ห์ดินดำดุน | ดอกโป้ง |
| อัคนิศเฉกจิตฉุน | ฉฬายัตน์ ยิงเฮย |
| กายต่างบอกปืนโต้ง | อนัตน้ำแหนงแผลง ฯ |
| ๏ เสน่หาปราณะพืชเพี้ยน | พิธภัณฑ์ ผองรา |
| โยนฝ่าฟากฟ้าผัน | พุ่งน้อย |
| โยนเหวปล่องเปลวผลัน | ตกผลุ แผลงแฮ |
| เสมือนเดชรักชเนตริ์ด้อย | ดนุชโน้มโถมทวี ฯ |
| ๏ ยามแก่อย่าแสร่ใช้ | อวัยวะ นักพ่อ |
| หมั่นบ่ายชายทเลจะ | ยืดยั้ง |
| อาหารอย่ารานจะกละ | กลับโทษ ถนองเนอ |
| นอนค่ำตื่นตรู่ตั้ง | จิตฉนี้ศรีชรา ฯ |
| ๏ นับถือคนซื่อคร้าม | คนโกง |
| สังเวชคนอ่อนชโลง | เรียบน้อม |
| รักคนเก่งชังโขลง | คนหยิ่ง |
| ดูถูกคนถ่อมท้อม | แทบถ้วนผวนไฉน ฯ |
| ๏ ใจคนสิ่งค้นยาก | ลับลึก เหลือแล |
| คลำจริตกิจการนึก | แน่น้อย |
| ยิ่งฉลาดยิ่งอาจผนึก | แหนงเนตร์ |
| ถึงกริบไหวพริบชม้อย | เมื่อม้วยพวยเผย ฯ |
| ๏ โทนโท่คนโง่เอื้อน | ปฤษณา |
| คนฉลาดบ่อาจสา | มาร์ถแก้ |
| หลายอย่างต่างปัญญา | ต่างถนัด |
| คนต่างคนก่นแพ้ | ทุกกะพี้มี่ไฉน ฯ |
| ๏ ทางเดียวเจียวแม่แก้ว | กษัตรี เจ้าเอย |
| จักปราบสามีมี | ศักดิ์แพ้ |
| แต่กวนตราบป่วนชี | วาวิราศ สเรีงแม่ |
| จึ่งปั่นห้นหัวแม้ | เจตน์เจ้าเอาไฉน ฯ |
| ๏ รัฐบาลท่านถูกถ้วน | ทำใด |
| แม้แต่สอนสงฆ์ใน | กิจฟ้า |
| สอนพราหมณ์พฤติตามไส | ยะศาสตร์สรรพ สมแฮ |
| สอนเทพไทย์ให้กล้า | กล่อมเลี้ยงเวียงเกษม ฯ |
| ๏ กาพย์เสนาะเพราะโสตผู้ | พึงพินิจ |
| อิกโสตเป็นยาพิษ | ผ่าวร้าย |
| ต่างคนก็ต่างจิต | ต่างเจต ะนานา |
| วิสัยโลกิย์ย่อมโยกย้าย | เยี่ยงน้ำธรรมไฉน ฯ |
| ๏ เศรษฐีพีโภคแล้ว | เหลือกิน |
| ยังลโมบโฉบชิงสิน | เพื่อนไร้ |
| เฉโฉดรับโทษฉิน | เถีดน่า ฉินนอ |
| คนใม่ช่วยคนไผล้ | โผล่ปล้นคนหรือ ฯ |
| ๏ ผลยอสามถาดให้ | ผลดี จริงฤๅ |
| ยิ่งกว่าสามคัมภีร์ | เพื่อนสร้าง |
| ขาหมูถาดเดียวมี | ผลมาก จริงฤๅ |
| ยิ่งกว่าธารณะข้าง | กรอกร้อยองค์สงฆ์ ฯ |
| ๏ กวีการท่านเปรียบช้าง | เผือกอุดม ลักษณ์ฤๅ |
| สุดฝึกสอนสุดผสม | สุดปั้น |
| เป็นเองนึกเองนิยม | เองเอก เองรา |
| ยิ่งช้ำยิ่งเหมือนชั้น | ฟอกช้างชูฉวี ฯ |
| ๏ เราเผยกธเยอหยิ่งเอื้อม | เอาอัน ใดฤๅ |
| ถูกท่านกีดกันหัน | พักตร์แห้ง |
| เราพอมิถ่อถลัน | โลภกว่า พอเลย |
| เฉยมิใยใครแกล้ง | กระลับยิ้มหยันขัน ฯ |
| ๏ ชัยเชฐชัยทัตนั้น | นามผิด กันพ่อ |
| ต่างเรื่องต่างเมืองนิมิตร์ | มากฟุ้ง |
| เป็นประเด็นเล่นละคอนคิด | ถึงชีพ คนเทีญ |
| คล้ายท่อนบทละคอนคลุ้ง | คลั่งโอ้เอ๋ยคน ฯ |
| ๏ ยามเยาว์เขลาเคลี้มเพราะ | จำเชลา |
| ยามหนุ่มคลุ้มคลั่งเหมา | เพราะเฟ้อ |
| ยามใหญ่ไพล่หมกเมา | เพราะโฉด เฉเฮ |
| ยามแก่ยังแร่เพ้อ | เพราะบ้าก๋าหลุม ฯ |
| ๏ ศุภาษิตชายประดิฐแปร้น | ปรำหญิง |
| หญิงสิกลับรับจริง | เช่นแกล้ง |
| กนั้นหญิงก็หญิงลิง | โลดเล่ห์ ชายฤๅ |
| หาญนักมักแอ้งแม้ง | สุดแม้นแผนชาย ฯ |
| ๏ นมนี่มีเพื่อป้อน | โปฎก |
| ชายช่วยบ่มนมซก | แสร่เขวี้ยง |
| ถันชายที่หายอก | ฟุบแฟบ นั้นนา |
| เพราะหยิ่งข่มหญิงเลี้ยง | ลูกตรึ้งจึงโต ฯ |
| ๏ พิษขโมยกับฝิ่นเหี้ยม | สาหัส |
| ลองสูบลองลักรัด | รีตปิ้ง |
| เคยหนติดตนสลัด | เหลือยาก ละเจ้า |
| น่าเกลียดกลัวกว่าจิ้ง | จกอ้ายจงอาง ฯ |
| ๏ จริงหรือขะอุระผู้ | พิพากษา |
| มีขณะหนักเบาผวา | หวาดพลั้ง |
| เสมือนนักโทษอาญา | สยองพิภาษ |
| แปลกแต่อาภรณ์ตั้ง | ท่าย้อนหลอนใจ ฯ |
| ๏ ความนิยมสมศักดิ์เพี้ยง | จุมภฏ ผการา |
| โลกใช่ช่างวางพยด | ยักปั้น |
| ทรงเพี้ยนผิดเกษียรสลด | สวยสง่า งามฤๅ |
| วาดถูกท่าน่ากั้น | ฉัตร์ไว้เฉลีมเวียง ฯ |
| ๏ ทรงธรรมสำหรับถ้วน | ทวยชน ใช้พ่อ |
| ใช่เฉภาะพระจอมคน | เท่านั้น |
| มัจจุราชมิอาจผจญ | มนุษย์เช่น นั้นเลย |
| เกีดชาตเจียมอาตม์อั้น | ใม่เอื้อมเอาหรือ ฯ |
| ๏ ตัวชรามาตุเรศคุ้ม | ครองขวัญ |
| ชีพฉอุ่มนึกหนุ่มครัน | คร่ำน้อย |
| ลาภอื่นชื่นชีวัน | ลูกเล่ห์ นี้ฤๅ |
| อัฏฐิบิตุเรศชม้อย | เมื่อเศร้าเพลาศัลย์ ฯ |
| ๏ ข้างหนึ่งเป็นหนึ่งม้วย | ต่างหวัง |
| สการศพเคารพฝัง | ศพนั้น |
| ปัถพีที่ฝังบัง | เกีดปโยชน์ ใดฤๅ |
| หนึ่งนิ่งหนึ่งหยิ่งกั้น | กิจใช้ประไพผล ฯ |
| ๏ บางวิบากแสนยากทั้ง | แสนเข็ญ |
| จักบวชนักสวดเป็น | พระได้ |
| หัดธำมะรงเอ็น | ดูมนุษย์ เป็นฤๅ |
| หรือชุบโศภินีให้ | กลับขึ้นเป็นคน ฯ |
| ๏ แฟชั่นนั่นแบบบ้า | เหลือทน |
| เร่อร่าน่าเกลียดคน | แค่นใช้ |
| ใม่นึกตรึกเองตน | เองตื่น เองนา |
| จึ่งยักร่ำไปให้ | เพรีดพริ้งจริงหรือ ฯ |
| ๏ ฟ้าฟ้าว่าใช้ลูก | เมียหลวง แม่นฤๅ |
| เจ้าก็เจ้าฟ้าสรวง | ศักดิ์อ้าง |
| ไพร่ก็ไพร่ฟ้าปวง | ไพร่อาจ ใช้รา |
| สำเหนียกเรียกกันบ้าง | เมื่อกนั้นขวัญเอ๋ย ฯ |
| ๏ งารเขม้นกับเล่นนั้น | เหนื่อยเชือน ไฉนฤๅ |
| เล่นฟุตบอลเหนื่อยเหมือน | ตักน้ำ |
| ถูกอุราว่าเล่นเอือน | อุราว่า งารพ่อ |
| แสนสนุกหรือแสนช้ำ | สุดแท้แดถือ ฯ |
| ๏ งารทำช้ำจิตเจ้า | ฝืนทำ ใยเพื่อน |
| เพราะโลภสินสินปรำ | โลกแปล้ |
| เลีกสินละเรี่มสำ | ราญโลก กมังรา |
| มยุเรศรำแพนแม้ | ลโมบเคลี้งเรีงไฉน ฯ |
| ๏ คนโสดยกโทษผู้ | วิวาห์ |
| คนแต่งงารพาลหา | โสดร้าย |
| น่าขำนักธรรมดา | แดมนุษย์ นิเอย |
| ดีใส่ตัวชั่วบ้าย | ท่านด้วยเห็นดี ฯ |
| ๏ กตัญญชูโลกเกื้อ | นิกายเกษม |
| มูละสามะคีเปรม | ปร่งแค้น |
| มีค่ายิ่งกว่าเหม | ะรัตน์แลก สมฤๅ |
| ริอกตัญญูแม้น | ริล้างโลกีย์ ฯ |
| ๏ น้ำหนักรักชีพเจ้า | กับหมอ รักฮือ |
| ผิดมากหากเพื่อนพอ | ชั่งได้ |
| ตัดผ่าน่ารีรอ | ก่อนตัด สินเทีญ |
| ฟังมิตร์ญาติฉ์ลาดให้ | ตระนักซึ้งจึงยอม ฯ |
| ๏ ลูกตายฝ่ายชนกทั้ง | ชนนี |
| เห็นมิถึงที่มี | ช่องช้วย |
| ลูกพอแม่พ่อที | ป่วยหนัก |
| เห็นนี่ถึงที่ม้วย | จึ่งเพี้ยนเกษียรศัลย์ ฯ |
| ๏ ความคิดผิดทุกชั้น | ชันมษา |
| ทั้งจิตพิทยากา | ยาตม์เพี้ยน |
| ไหนสมัยและไหนสมา | คมแผก คมพ่อ |
| ผู้เฒ่าเหย่าป้วนเปี้ยน | ไป่แม้นแผนดรุณ ฯ |
| ๏ ตาขวางมางสะเต้น | หูตึง |
| เสียงสบัดกัดกรามขมึง | ขบเขี้ยว |
| สติลอยล่อยลิ้นถลึง | เถลือกโลด นั้นฤๅ |
| อสุระโทษะเกรี้ยว | กราดเข้าสิงคน ฯ |
| ๏ นลาดเหลอตาเหม่อคิ้ว | ขมวดปาก เบะพ่อ |
| ตัวทื่อตีนมือผาก | พ่างเหน้า |
| ขมองทุยมุ่ยมเมอหลาก | ลล้วนเลอะ เหลวแฮ |
| ลักขณะโมหะเข้า | ขี่เค้นคอสิง ฯ |
| ๏ กรุ้มกริ่มยิ้มปุ่ยครึ้ม | ออมครอม |
| ตาหรี่กระดี้รี่สบอม | บ่มเฟ้อ |
| กายรริกจิตคยิกยอม | เปลืองแสร่ สเรีงพ่อ ฯ |
| ปิสาจซากกามะราคเคร้อ | คร่อมขึ้นคอสิง ฯ |
| ๏ เงินหรือมือยื่นคว้า | ตามัน |
| แตง่วแตง่วแหย่วยักยัน | ยุ่งกว้าน |
| หมดอายหมดหมายอัน | อื่นจาก เอาเลย |
| ผีจกละโลภะคว้าน | กะโหลกดิ้งสิงแทน ฯ |
| ๏ อำนาจประสาทด้วย | เดชตรี |
| เพียน,พิทยา,สามะคี | ควบขวั้น |
| วินาสประสาทกะลี | ลามลวก ประลัยแฮ |
| อไรเล่า เหลวเท่านั้น | น่ายเหน้าเราสลาย ฯ |
| ๏ หญิงไหนไม่เอ่ยข้อ | ครหา ใครเลย |
| ใม่ชอบยินนินทา | เกลียดใกล้ |
| ฝรั่งเรียกแม่ตุ๊กกะตา | ตัวดิกะก |
| หูหนวกและปากใบ้ | กระนั้นขันหนอ ฯ |
| ๏ อังกฤษเชื่อนิมิตร์มื้อ | สุบิน บ้างรา |
| สวาทคลั่งฝันรฆังยิน | กริ่งน้อย |
| หรือนิมิตร์พณิชย์ถวิล | ว่ากระดิ่ง ดังฤๅ |
| จักประสิทธิ์สมจิตชม้อย | แม่นน้องลองหนอ ฯ |
| ๏ สาเหตุนั่นเหตุให้ | ชายประวิง วินิจพ่อ |
| ไหนผิดไหนถูกพิง | ถูกถ้วน |
| สำนึกนั่นตรึกหญิง | ว่าแม่ ถูกแม่ |
| ถึงผิดหรือถูกล้วน | ถูกสิ้นถวิลไหน ฯ |
| ๏ มากคนเมื่อค่นแค้น | คเยอทุกข์ |
| แถลงเล่าค่อยเพลาจุก | อกได้ |
| มากคนเมื่อซนสนุก | เสนอท่าน |
| เพี่มสนุกปลุกใจให้ | ตื่นเต้นเห็นหรู ฯ |
| ๏ ผิดใหญ่ที่สุดนั้น | อันใด นะพี่ |
| คือตระนักบ่ผิดไหน | สักน้อย |
| หากรแวงผิดแคลงใจ | จักผิด กมังพ่อ |
| ถึงผิดบ่ผิดร้อย | เท่าเพี้ยนเผอเรอ ฯ |
| ๏ ลูกศรว่อนฟ้าฝาก | รอยมี มั่งฤๅ |
| แต่คิดถ่อยรอยกะลี | ล่ามเลื้อย |
| ใม่ผิดอสรพิษม์ฝี | ทรวงฝาก ฉมาแม่ |
| รอยชั่วน่ากลัวเยื้อย | ยิ่งร้อยรอยงู ฯ |
| ๏ จดหมายลายหัตถ์แม้ | มิตรง |
| ประทัดมนัสลัดขึ้นลง | หลากได้ |
| พื้นเสียจิตลเหี่ยคง | เขียนปัด ลงแม่ |
| จิตทมื่นพื้นดีไผล้ | ปัดขึ้นขำหนอ ฯ |
| ๏ พระร่วงหวงมิให้ | ฉายพระ รูปเลย |
| ศรีปราชญ์พิมพ์ดีดละ | ใม่ใช้ |
| บรมโกฐใม่โปรดสะ | เด็จอาสน์ บินเลย |
| ขุนตากใม่อยากใกล้ | แหล่งตั้งหนังฉาย ฯ |
| ๏ ฝันร้ายฝ่ายฝรั่งนั้น | นาฬิกา ตีพ่อ |
| ลางบ่งบอกวงศา | จักม้วย |
| ไทฝันว่าทันตา | ตัวหัก ละพี่ |
| บอกข่าวตายร้ายด้วย | เชื่อฉนั้นขวัญเอ๋ย ฯ |
| ๏ แต่งงารด้วยรักด้วย | รวยเงิน นั่นโฮย |
| คุยเปล่าอย่าเขลาเลิน | เล่อเคลี้ม |
| หลงนักเถีดจักเติน | เต่อเตี๋ง ตัวนา |
| ปโยชน์ดอกหลอกตัวเที้ม | ท่านั้นฝันเห็น ฯ |
| ๏ สูทชาตเชื่อชิวาตม์ม้วย | ใจเมือ |
| เป็นพฤกษาสีห์เสือ | สืบหล้า |
| อาระยันก็ฝันเฝือ | ตายเกีด เวียนแฮ |
| จาระวากย์พวกปากกล้า | กล่าวโต้ตายสูญ ฯ |
| ๏ จูงม้าสู่ท่าน้ำ | พอรัน |
| แต่สุดบังคับมัน | ดื่มน้ำ |
| เหมือนเสมียนคัดเขียนขยัน | พอสั่ง เขียนแฮ |
| บังคับให้ฉลาดย้ำ | หมื่นครั้งฟังหรือ ฯ |
| ๏ โลกใหญ่ใช่อื่นแล้ว | โรงเรียน เรารา |
| ผองมนุษย์ผุดวนเวียน | รอบนั้น |
| คือครูทุกผู้เพียน | สังเกต เถีดพ่อ |
| ไถ่แต่ดีจรีย์ชั้น | โฉดทิ้งจริงไหม ฯ |
| ๏ ดูเหมือนโลกมนุษย์นี้ | มีมนุษย์ |
| สามเพสเพสหนึ่งบุรุษ | นะเจ้า |
| เพสหนึ่งสัตรีอุต | ดมเพส นั้นนอ |
| คือพระทุกชาติ์เค้า | คลับคล้ายชายหญิง ฯ |
| ๏ วันศุกร์ใบไม้เด็ด | เจ็ดใบ |
| ขรัวฝรั่งสั่งตั้งใจ | เด็ดด้วย |
| ขอดผ้าเช็ดหน้าไป | ซุกแมก หมอนนา |
| นอนสนิธดลจิตช้วย | โชคฉนั้นฝันดี ฯ |
| ๏ ลูกเดรฉานนั้นรัก | มารดร |
| จวบอย่านมสมพร | สัตว์ดิ้ง |
| ลูกคนก่นอนุสร | คุณแม่ ยืนแม่ |
| จวบดับใคร่กลับทิ้ง | แม่ได้ใจหมา ฯ |
| ๏ หิวแหบแสบท้องธาตุ | แถลงเรา |
| ใคร่ลลายภักษ์เผา | ย่อยใช้ |
| ทรหดอดกินเอา | งารง่วน ละพ่อ |
| ไฟธาตุกัดเมือกไส้ | กร่อนน้อยถอยชนม์ ฯ |
| ๏ มนุษย์นี้ขี้ติดถ้วน | ถึงลือ |
| ชั้นแต่อ่านหนังสือ | ติดได้ |
| ติดชอบตอบคุณรบือ | คุณคืบ คุณเอย |
| ติดชั่วตัวกลับไร้ | สุขเร้าเผาตน ฯ |
| ๏ ผงเข้าตาถ้าใม่ | ไตร่ตรอง |
| หากถูกตาตัวมอง | มิดเม้น |
| ใม่วานท่านช่วยลอง | เขี่ยออก ละพ่อ |
| ตัวใม่เห็นมันเร้น | อยู่ตั้งตาปี ฯ |
| ๏ อำนาจมักพิฆาฏข้อ | ควรอาย |
| อำนาจมักทำลาย | ลาภได้ |
| อำนาจมักตังวาย | วุฒิสุข สนองเอย |
| อำนาจมักพลาดใช้ | เช่นใช้ไฟรวัง หนะเฮอ ฯ |
| ๏ มีฤทธิ์มีโลภไร้ | หิริ ละแม่ |
| เป็นโทษกว่าคุณบิ | มากร้าย |
| ยิ่งสมาร์ถยิ่งอาจผลิ | ผลชั่ว ฉลวยแฮ |
| เสมือนกรดกำมะถันป้าย | ปากน้องลองหรือ ฯ |
| ๏ สัตว์ใหญ่ไล่สัตว์น้อย | เป็นขนม |
| ธรรมชาตมันอาจผงม | อาตม์อ้วน |
| คนเขลามักเขลานิยม | เยี่ยงสัตว์ สมฤๅ |
| เธียรมนุษย์ดอกหลุดป้วน | สัตว์รื้อถือธรรม์ ฯ |
| ๏ ปลาใข่ใยนับร้อย | ฟองประดัง |
| เพราะมักอันตรายยัง | อ่อนเอี้ย |
| ส่วนมนุษย์เกีดบุตร์บัง | เอีนรอด มากแม่ |
| ขืนมากกล่นคนเยี้ย | จึ่งย้ายกลายโทน ฯ |
| ๏ โฉมดนัยใครลม้ายนั่น | มารดา กมังแม่ |
| ผูกจิตติดตาครา | เมื่อท้อง |
| กรรมะพันธุ์แต่งปัญญา | ย้อมนิส สัยฤๅ |
| มฤดกจากชนกต้อง | ติดเชื้อเชีงผสม ฯ |
| ๏ ความประพฤติ์ยึดเยี่ยงด้วย | ศึกษา |
| โน้มอุปนิสัยทา | รกนั้น |
| สกุลดีที่ปรีชา | เฉลียวเลีด |
| เรียนสดวกกว่าพวกชั้น | ไพร่เชื้อเชาวน์สถุล ฯ |
| ๏ มีบุญบุญแต่งให้ | มีบุญ |
| บุญใช่ทรัพย์สนับสนุน | แน่แล้ว |
| มีบุญเพราะมีคุณ | คแนนชอบ เฉลีมแฮ |
| บุญเบีกผลกลแก้ว | ก่องฟ้ามาเหมือน ฯ |
| ๏ ฟันดำทำให้ผิด | เดรฉาน |
| ฟันใม่เรียบแลปาน | เรียบได้ |
| สงวนเหงือกเกลือกปูนสมาน | รำมะนาด แหนงฤๅ |
| ขับพักตร์ขำทำให้ | แปลกนี้ดีหรือ ฯ |
| ๏ เพื่อตัวเจ้าเท่านั้น | ขวัญเอ๋ย |
| กินอยู่สู่งารเฉย | เพื่อนสิ้น |
| ถึงเป็นเช่นตายเลย | ลืมโลก เสียรา |
| เสียชื่อเลียนกะสือปลิ้น | แต่คว้านฐานเหม็น ฯ |
| ๏ รักขาผาสุกด้วย | เอางาน เถิดพ่อ |
| มนุษยชาตพินาศขนาน | เพราะเรื้อ |
| อยู่เปล่าเฉีดเฉลาปาน | สนอบน่า สรวมแฮ |
| ใครใคร่ขืนใส่เสื้อ | นั่นเข้าเฉาโฉม ฯ |
| ๏ ศุภาษิตศักดิ์สิทธิ์นั้น | คือรเบียบ |
| เลี้ยงชีพหรือเรียนเฉียบ | ขาดสิ้น |
| กอบกิจทุกชนิดเปรียบ | หลักทิพย์ ถนอมเทีญ |
| เห็นเยี่ยงใครเลี่ยงปลิ้น | รเบียบแล้วเลวหนอ ฯ |
| ๏ ยามหนุ่มสุ่มเชื่อข้อ | คเยอจิต |
| ครูทัดไหนไป่คิด | เชื่อห้าม |
| สำนึกสิลึกติด | ตัวสลัด ไฉนรา |
| กลอกแต่หน้าวาก้าม | กะแหม่วท้อรอตาย ฯ |
| ๏ ศึกษาพาเพื่อนเพ้อ | บันเบา |
| หลงผิดเป็นศิษย์อิเหนา | มากชู้ |
| ขุนแผนแกว่นแกล้วเอา | อย่างสนับ สนุนนา |
| กว่าจะรู้สิรู้ | เมื่อยั้วหัวหมุน ฯ |
| ๏ โบราณใครค้านพระ | บาลี บ้างฤๅ |
| กลัวจะลงอะเวจี | ปากเม้ม |
| สมัยใหม่สิใครมี | ความคิด ไฉนรา |
| ไกลนรกถกกันเข้ม | งวดฉนี้ดีไหน ฯ |
| ๏ ชาวนาฝนฉ่าชื้น | ใจชม |
| ช่างอิฐอิดใจขรม | ด่าฟ้า |
| แต่ฤดูบ่รู้อม | อคติ ไฉนเลย |
| ยังถูกชมถูกสร้า | ติฉนี้หนีไฉน ฯ |
| ๏ การตบตาน่าคร้าม | ใครทนง ไหวฤๅ |
| ลวงปราชญ์ตัวฉลาดหลง | นับล้าน |
| ชาติ์ใหญ่ซิวิไลศ์ปลง | ใม่รบ กันเลย |
| หลัดหลัดเห็นชัดค้าน | คตินี้หนีธรรม ฯ |
| ๏ มนุษย์ชาติ์ถือชาติ์นี้ | ดีไหม |
| ดีก็ดีทวีภัย | ก็กว้าง |
| แท้ชาติ์มนุษย์ชาติ์ไหน | ก็มนุษย์ เสมือนนา |
| แตกก๊กจึ่งยกล้าง | เพื่อนบ้านผลาญกัน ฯ |
| ๏ ไทเปลืองทรัพย์นับล้าน | ลำบาก หาแฮ |
| ค่าติดพลูหมากอยาก | แหยะเคี้ยว |
| ยิ่งหญิงยิ่งเปรี้ยวปาก | กันหนัก มือฮือ |
| บุญนักจับยักเลี้ยว | เลีกรั้นดันสมัย ฯ |
| ๏ โลกมนุษย์อุตริบ้า | บ่มจริต เลวพ่อ |
| ริติดโคเคนติด | ฝิ่นเหล้า |
| เยี่ยงชั่วน่ากลัวผิด | กลับชอบ เก๋ฤๅ |
| โซมรูปโซมนามเหน้า | ชีพเปลี้ยเสียสิน ฯ |
| ๏ ทำใดใจร้อนลอบ | แลผล บ่อยพ่อ |
| เสมือนวิ่งเหลียวหลังดล | หลักช้า |
| ทำใดจอดใจทน | มานะ ตบึงแฮ |
| เสมือนวิ่งดิ่งหลักคว้า | ธวัชได้ชัยสนาม ฯ |
| ๏ ชีพรงับดับมื้อเพราะ | ความเย็น แรงรา |
| ถูกอุ่นผลุนกลับเป็น | ใหม่ได้ |
| ลองปลาสพท่าเห็น | สำเร็จ แล้วพ่อ |
| ทำมนุษย์ดุจปลาให้ | สลบช้าเฉลีมผล ไฉนฤๅ ฯ |
| ๏ โรงเรียนเรียนร่วมคุ้น | สมาคม คนเพื่อน |
| ควรถ่อมควรทอยสม | รูปรู้ |
| อดสูพึ่งครูผงม | งานไฝ่ ฟ้องแฮ |
| ตัวไป่เลี้ยงเลี้ยงผู้ | อื่นได้ ไฉนเป็น ฯ |
| ๏ รูปคนกลป้ายแนะ | นามคน |
| โง่ฉลาดผาดพักตร์ยล | เยี่ยงกล้อง |
| ทรามสวยหน่วยฉ้อฉล | หรือซื่อ สนองแฮ |
| น้อยนักจักแผกจ้อง | มักแจ้งใจไฉน ฯ |
| ๏ โฉมหน้าขวาซ้ายส่อ | สวยผิด กันเจ้า |
| สาวฉลาดหล่อนฉลาดคิด | แต่งแต้ม |
| ตรงไหนจุดไฝติด | นั่นยั่ว ตาพี่ |
| ปากเนตร์หรือหณุแก้ม | กะให้ไฝมี ฯ |
| ๏ เมียง้อผัวง่ายเพี้ยง | ผัวไฉน เจ้าเอย |
| อิสระอยู่กะใจ | เพสผู้ |
| แต่จิตอมหิตใน | ทรวงบุรุษ |
| ใม่ฉกาจอุกอาจสู้ | อุระน้อยนางหาญ ฯ |
| ๏ ทำดีทำชั่วม้วย | เหมือนกัน ก็ดี |
| แต่พินิจผลผิดฉัน | ป่าฟ้า |
| ทำดีช่วยทวีศันต์ | ทวีสุข สนองเอย |
| ทำชั่วกลั้วโทษร้า | โลกร้ายขายเขษม ฯ |
| ๏ ปาณาฆ่ารูปโป้ | ปดปหาร นามพ่อ |
| ลักรูปอทินนาทาน | ท่านอ้าง |
| กาเมสุมิฉาจารย์ | นั่นลัก นามแม่ |
| สุรามุ่นหนุนใจข้าง | ชั่วกล้าถาทำ ฯ |
| ๏ อย่าสูคนขู่ฟ้อ | เฟือนแสยง ใยเพื่อน |
| คนนิ่งน่ายิ่งแคลง | ร่ำร้าย |
| เสมือนหมาเห่าร่าแรง | ฤๅกัด ใครเลย |
| เสียงฮื่อดอกมือม้าย | มักฮ้วนควรสยอง ฯ |
| ๏ หมอดูครูฉลาดตั้ง | ตำรา ฉลาดแม่ |
| ตามจะทายย้ายหา | เหตุอ้าง |
| ดีร้ายบ่ายชะตาพยา | กรณ์ร่วม ลักษณ์พ่อ |
| คเยอจิตคนชนิดขี้ | เกียจเคลี้มเหีมหวัง ฯ |
| ๏ ทำบุญบุญเบีกให้ | หทัยสบาย |
| ฝึกจริตคิดขวนขวาย | ชอบเกื้อ |
| เยี่ยงถูกปลูกสวัสดิวาย | แสวงโหด วิหิงส์แฮ |
| ทวีมนุษย์ช่วยมนุษย์เนื้อ | หน่อหล้าสถาวร ฯ |
| ๏ นักการเมืองเปรื่องใช้ | เชีงประลอง |
| อุบายปลี่พาลีสอง | พักตร์เช้ง |
| เพื่อปลดทรหดปอง | ปจวบมุ่ง สมานแฮ |
| มือนิ่งแต่ยิงเป้ง | ปากล้างพรางสมร ฯ |
| ๏ ทุกปชาอย่าคร้านอย่า | แขยงฤๅดี เลยพ่อ |
| ปโยชน์กล่นทุกคนมี | มากน้อย |
| มหาราชหรึทาสกุลี | เฉลีมโลก ล้วนแล |
| สุดแต่โด่งแด้ด้อย | ด่วนช้าคราฉลอง ฯ |
| ๏ ทองสิบหกบาทก้า | ไหล่ลวด |
| โอบพิภพรอบตลบอวด | เล่นได้ |
| ร้ายดีอย่าตีรวด | ว่าเล็ก เลวฤๅ |
| เพลีงนิดอาจติดไหม้ | หมดบ้านผลาญเมือง ฯ |
| ๏ รักสุขเชีญสุขสร้าง | สมสุข เถีดท่าน |
| อย่ารักรนประดลทุกข์ | ท่านด้วย |
| รักสุขแผ่สุขทนุก | ท่านยิ่ง ดีนา |
| ถึงเมื่อม้วยใม่ม้วย | เปล่าสร้าอาลัย ฯ |
| ๏ กะดูกเล็กที่สุดนั้น | โสตทวาร |
| ใหญ่ที่สุดเชีงกราน | กรอบก้น |
| ทุกแง่งแต่งสังขาร | ประคองรูป เราเอย |
| ชีพชัดรัฐบาลต้น | คติคุ้มคนเขษม ฯ |
| ๏ ฉลาดคิดอย่าคิดข้อ | ทรยศ ใครเลย |
| ฉลาดพูดอย่าพูดปด | สับปลี้ |
| ฉลาดทำอย่าทำบท | ก่อบาป เบียฬแฮ |
| ฉลาดชอบอย่าฉลาดชี้ | ช่องร้ายขายเมือง ฯ |
| ๏ เกีดมาหาสุขเกื้อ | เกษมตน |
| หาสุขเพื่อทนุกคน | อื่นด้วย |
| ทำดีเยี่ยงดีผล | ดีเกีด ดีแฮ |
| ประเสริฐสุดสมมนุษย์ม้วย | น่าเมื้อวิมานสวรรค์ ฯ |
| ๏ เป็นเจ้าน่าที่เจ้า | เจรีญธรรม |
| ทรงศักดิ์รักอุปถัมภ์ | ไพรฟ้า |
| เมื่อศึกออกศึกบำ | รุงเมื่อ ศันต์แฮ |
| เจ้าแต่ชาตอุบาทว์บ้า | บ่มร้ายกลายสถุล ฯ |
| ๏ มีตาตาเร่งจ้อง | มองรวัง |
| มีโสตโสตเร่งฟัง | รอบด้าน |
| มีจิตจิตเร่งสัง | เกตตฤก เฉลียวเทีญ |
| ผิดชอบสอบสวนต้าน | ผิดพ้นดลเกษม ฯ |
| ๏ พระลอรักเพื่อนให้ | แพงทอง เท่าเนอ |
| สองอนงค์หลงปอง | ร่วมเป้า |
| นักคิดกลั่นลิลิตลอง | ฉลาดโลก กมังแม่ |
| วิสัยมนุษย์สุดรักเจ้า | พี่น้องสองเสมือน ฯ |
| ๏ พูดจาไว้ท่าเอื้อน | สอางค์กาย ก็ดี |
| ใม่เหมาะวัยใฝ่กระหาย | หนุ่มฟ้อ |
| แทนน่ารักน่าอาย | น่าอวก กมังพ่อ |
| หนุ่มแก่แม้วางข้อ | เหมาะหน้าพาเก๋ ฯ |
| ๏ ดันดีมีช่องเค้น | คนชม บ้างรา |
| ดันชั่วยั่วด่าสม | ด่าแล้ว |
| ดันตบึงไป่คนึงนิยม | นั่นตลก แท้แล |
| ดันน่าดันที่แคล้ว | คลั่งพ้นคนฉิน ฯ |
| ๏ ลูกเยาว์เรานึกคล้าย | ดวงจันทร์ ถูกแม่ |
| ลูกหนุ่มนึกดวงตวัน | หวิดพลั้ง |
| ลูกเอกเฉกดาวสวรรค์ | เป็นยอด หวังนา |
| ลูกอเนกเหมือนเมฆตั้ง | พยัพฟ้าคราฝน ฯ |
| ๏ ปางเราเนาณบ้าน | นานไฉน |
| นึกจะออกเมื่อไร | ออกได้ |
| เป็นจิตอิสระใคร | ถูกข่ม ขังแฮ |
| น้อยมินิตร้อนจิตไร้ | โสตถิ์ด้วยแดถวิล ฯ |
| ๏ กลัวนักกลัวมักผล้า | ผลาญตน |
| กล้านักกล้ามักรน | ร่ำร้าย |
| จักกลัวจักกล้ากล | ใดเหมาะ สมานแฮ |
| เชีดชื่อลือศักดิ์คล้าย | ยอดฟ้าจุฬาสยาม ฯ |
| ๏ มีทรัพย์สำหรับใช้ | ชูกมล |
| มีฤทธิ์สำหรับคน | พึ่งเกื้อ |
| มีศักดิ์รักสัตย์ผล | สำหรับ โลกแล |
| มีลูกสำหรับเชื้อ | เชีดนี้ดีไหน ฯ |
| ๏ ควรรอควรรีบแล้ว | แต่เหมาะ |
| ควรเงียบควรดังเฉภาะ | เรื่องใช้ |
| ควรโถมหรีถอยเหยาะ | สมเยี่ยง ละเพื่อน |
| ควรลุมักลุได้ | ดั่งข้อควรถวิล ฯ |
| ๏ โลกนี้มีแต่ข้อ | พิศวง |
| ที่ทุกข์เขาเรางง | เงื่อนเร้น |
| แปลได้มากนัยลง | ว่าเพราะ เลวแล |
| ทีทุกข์เราเราเค้น | เพราะไร้ใครปถัมภ์ ฯ |
| ๏ ทรัพย์ส่วนตัวยั่วให้ | ถลายธรรม์ |
| หัวโปร่งเบื่อตโพงฝัน | ใฝ่ได้ |
| หัวหมักสิยักยัน | อยากรวบ ตลุยแฮ |
| หัวห่ามใจตกลามใช้ | ปากร้องของกลาง ฯ |
| ๏ บาดแผลแม้สอาดแล้ว | ผสานสนิธ |
| คำบาดใจไฉนติด | ต่อเก้อ |
| ลมคมกว่าคมกฤช | ตรองเถีด เห็นแฮ |
| เห็นบ่เบ้อกลับเบ้อ | กว่าเบ้อรบมขวาน ฯ |
| ๏ วันนี้อยู่ณเงื้อม | มือเรา เราเอย |
| วันพรุ่งนี้ณเพลา | พระเจ้า |
| วานนี้อยู่ที่เงา | คิชฌกูฏ กมังแม่ |
| สามภาคอยากไหนเข้า | เหมาะแล้วเลอประสงค์ ฯ |
| ๏ ถึงสุดใช่สุดท้าย | ใยสทก เพื่อนเอย |
| มานะอาจจะผงก | เกศขึ้น |
| สำคัญนั่นคอยฉก | ชโยกาศ ฉมังเทีญ |
| อยากเด่นละเว้นอึ้น | อืดชม้อยคอยสมัย ฯ |
| ๏ การประคองอย่างเอกนั้น | คือผลัก |
| การแข่งอย่างเอกมัก | เมื่อยั้ง |
| การรวยอย่างเอกรัก | พอเพื่อม คุณพี่ |
| การเก่งอย่างเอกตั้ง | ตโนตม์สร้านสามคี ฯ |
| ๏ ค้าวิวาทนะฉลาดน้อย | แหนงภัย |
| ค้าประจบคบใครไกล | เกลียดค้าน |
| ค้าพนันนั่นจรรไร | โลภฉิบ หายแฮ |
| ค้าอย่าค้าหน้าด้าน | ดึ่งค้าหาคุณ ฯ |
| ๏ แม้กูเกีดใหม่ได้ | ดังนิทาน |
| เป็นเลือกแควกันดาร | แด่วนี้ |
| เสียวแสบแหนบสนุกปาน | พลุพลุ่ง หาวแฮ |
| ผิดผิดถูกถูกกระดี้ | กระเดือกได้เสียรคน ฯ |
| ๏ มีเมียมีลูกล้อม | หลานเหลน หลายรา |
| สุขเมื่อนี้มีเวร | เมื่อโน้น |
| หากตนอยู่ทนเดน | มรณาตม์ นานเนอ |
| คงวิโยคโศกศัลย์โล้น | ลูกม้วยเมียหาย ฯ |
| ๏ เลี้ยงลูกถูกเขบ็จให้ | ศึกษา สูงเทีญ |
| จักเจีดวีระวงศ์ปรา | กฎแกล้ว |
| ผลฤทธิ์พิทยาพา | พืชเพี่ม ผดุงแฮ |
| ลูกรักรักเรียนแล้ว | ฝึกเลี้ยงหลานเฉลียว ฯ |
| ๏ คนชนะแข่งม้าใช่ | คนปราบ |
| เร็วรวดนวดจนหลาบ | รับแพ้ |
| แต่เป็นเช่นคนฉาบ | ฉวยออก นำแฮ |
| เมื่อเลีกชิงวิ่งแต้ | ตื่นโช้โวไฉน ฯ |
| ๏ ปางเราแก่แม้เครื่อง | ในพิการ ละพ่อ |
| หนหนึ่งถึงบริหาร | รอดม้วย |
| อย่าคลั่งว่าสังขาร | คืนทอด ทนเลย |
| โรคอื่นตื่นตามด้วย | ร่างเรื้อเหลือเยียว ฯ |
| ๏ หมากบุหรี่นี้ใช่ | ควรคน ริเลย |
| แต่มนุษย์อุตริซน | สูบเคี้ยว |
| เหล้าชินติดฝิ่นรน | หาเรื่อง ร้ายแฮ |
| ยังฉีดมอฟีนเฮี้ยว | เห่อคุ้นโคเคน ฯ |
| ๏ ช่วยงารท่านเพื่อเกื้อ | เกียรติยศ ท่านแล |
| แผ่เมตตาปรากฎ | พวกพ้อง |
| ด่วนกลับก่อนกำหนด | เสร็จพิท ธีนา |
| เสมือนโอ่โอหังฟ้อง | หยิ่งม้านกมลสหาย ฯ |
| ๏ ช่วยวิวาห์อย่าเง้า | หงิมครวญ |
| ช่วยศพอย่าเรีงสรวล | ซิกซี้ |
| ชวยบวชอย่าอวดขบวน | เบื่อศาส นาเลย |
| ช่วยกิจอย่าคิดลี้ | ร่ำเอื้อเหลือดี |
| ๏ รับคำทำใม่แม้น | คำรับ ละเจ้า |
| ซ้ำแสร่แก้สับปลับ | ไป่ยั้ง |
| เพ้อพยดใช่ปดกลับ | ปดยิ่ง ปดนา |
| ทั้งปดทั้งโกงทั้ง | หยิ่งทั้งรังเหลว ฯ |
| ๏ สิ้นชนกปกเกศสิ้น | มารดร |
| เคยสมัคตักเตือนสอน | สิ่งข้อง |
| เก็งกิจหากผิดถอน | ตัวยาก หนะเพือน |
| ลองก่อนผิอ่อนต้อง | พึ่งผู้ครูสหาย ฯ |
| ๏ ท่านนั่งเรือเหาะเหี้ยม | หาวผยอง |
| ขึ้นหมากกาบหมากรอง | แล่นบ้าง |
| เสมือนคนโง่ฉงนปอง | ปานท่าน เฉลียวรา |
| เห่อปกครองตัวล้าง | ชาติล้างตัวฉลาย ฯ |
| ๏ อไรสุกก่อนห่ามนั้น | หาดี ใม่เลย |
| ชั้นพลับแช่ปูนมี | รสน้อย |
| ทุกคนทุกของศรี | สิทธิเพราะ สมนา |
| ชิงเห่อหยิ่งเผยอป้อย | โป่งขึ้นควรหรือ ฯ |
| ๏ ทำแพแปรแบบน้อย | ปีเนา น้ำนา |
| เพราะทุกทุกตาเรา | ร่วมจ้อง |
| แพธรรมะดาเขา | เปลี่ยนใหม่ เสมอแม่ |
| เรามิรู้มิต้อง | ตื่นแม้นแผนแผลง ฯ |
| ๏ เสน่ห์มนุษย์ชอบฉุดกั้น | กีดขวาง |
| ยิ่งขัดยิ่งตวัดวาง | ไป่ได้ |
| เสมือนอุทกตกธารทาง | แก่งสกัด ฉกรรจ์นา |
| เมีนปล่อยหน่อยเสน่ห์ไร้ | ฤทธิ์เรื้อโลมโฉม ฯ |
| ๏ ถึงสูรู้เกิดแล้ว | สูตาย |
| เผลอคึกนึกเหมือนหมาย | ใม่ม้วย |
| ป่วยหนักนึกจักหาย | แทบทุก คนเพื่อน |
| ป่วยหน่อยสำออยด้วย | เชื่อฟื้นคืนเขษม ฯ |
| ๏ บุญล้นคนไม่รู้ | วันตาย |
| จึ่งไม่เปลืองวันสบาย | บอบช้ำ |
| นักโทษท่านอุโฆษขยาย | วันฆ่า มันฮือ |
| ร้ายกว่าตายหลายซ้ำ | สทกคุ้งคอเฉือน ฯ |
| ๏ ตึกรามงามเพราะเจ้า | ลวงใจ เจ้ารา |
| เป็นแต่เปลือกซิวิไลศ์ | ล่อเคลี้ม |
| ภักษาพัตราใด | ผดุงชีพ ก็ดี |
| แท้มนุษย์ชุดเราเยี้ม | สุขด้วยฉลวยธรรม ฯ |
| ๏ ใช่องค์ใช่อาตม์เคลี้ม | เครื่องปรุง นิอา |
| ตามรหัสปัจจัยผดุง | ดุดเต้า |
| ฤทธิ์ร่านฤทธิ์ธยานนุง | แหนงสัตย์ เสียรา |
| แม้สละสะสมรเหน้า | เหน่งแล้วเลอศันต์ ฯ |
| ๏ สุวรรณปางพ่างดื่มเหล้า | เมาซาน เสน่ห์เอย |
| สิ้นพิษฤทธิ์เสน่ห์ปาน | พี่น้อง |
| ผีเสื้อเมื่อแก้วธยาน | หาวเหาะ เห็นฤๅ |
| คู่เสน่ห์ที่เสน่ห์ต้อง | ต่อคุ้นควงเขษม ฯ |
| ๏ บุรพกรรมชำเยี่ยงป้อน | ปัจฉิม ชนพ่อ |
| เลียนยึดประพฤดิชิม | เชื่อมชี้ |
| ยังพันธุกรรมพิมพ์ | พันธ์พ่อ แม่ฤๅ |
| กรรมที่ทำชาตินี้ | อีกด้วยพวยผล ฯ |
| ๏ ฆ่าคนคนเกีดครั้ง | หลังฝึก เรารา |
| คนย่อมฆ่าคนนึก | แน่วไว้ |
| อาเภทจวบเหตุฮึก | หวลฆ่า เขยงพ่อ |
| นี่และบุรพกรรมใช้ | ชาตท้นผลผยอง ฯ |
| ๏ มือข้างเดียวตบฟ้า | เชิญฟัง |
| เมื่อยบ่ามันหาดัง | ใม่น้อง |
| อีกมือนั่นคือผนัง | แหน่งวิวาท เวรเอย |
| รักสงบอย่าตบต้อง | ใม่ต้องหมองใจ |
| ๏ ลมว่าวใช่ว่าวขึ้น | คนองพโยม หนาวนา |
| ลมตะเภาว่าวโถม | เถือกฟ้า |
| โกสินทร์ถิ่นทเลโลม | แหล่งน่าน เหนือฤๅ |
| เดาชื่อหรือนึกหน้า | มักพลั้งรวังหนอ ฯ |
| ๏ เห็นผิดเป็นชอบนั้น | ขันพิกล |
| นีกว่าสุดวิสัยคน | แค่นข้อน |
| ที่ไหนเล่าใจตน | เองหลอก ตัวนา |
| สิ่งน่าเกลียดน่ากล้อน | กระลับปล้ำทำถม ฯ |
| ๏ ผูกฉลาดด้วยสมาร์ถไว้ | วิชา ชเลงพ่อ |
| ผูกหยิ่งด้วยมายา | แหย่รั้ง |
| ผูกโง่โอ่อิทธิอา | คมเคร่ง ขลังฤๅ |
| ผูกสัตว์อยู่หมัดทั้ง | หมดต้องของกิน |
| ๏ สัตว์สรรพ์พรรณนมิ่งไม้ | จนมนุษย์ |
| ลล้วนแต่แผ่พันธ์ผุด | เผ่ากว้าง |
| เพื่อปโยชน์โปรดโลกอุต | ดมเด่น ใดฤๅ |
| เห็นเกีดแก่แลคว้าง | หน่อยแล้วมลายหาย ฯ |
| ๏ สเรีงรสยศลาภชั้น | สรรเสริญ ก็ดี |
| เดี๋ยวเดีดหาเดี๋ยวเหีน | ห่างเลี้ยว |
| ใยยื่นตื่นเพลีนเกีน | ธรรมะชาต เฉลียวแฮ |
| ยึดหลักอนิจจลักษณ์เอี้ยว | อนัตไว้ใสเกษม ฯ |
| ๏ ยะโฮวาน่าสนุกสร้าง | มนุษย์ขนาน |
| เสมอเรียกคนขอทาน | ล่อยล้อม |
| แจกสตางค์กะน้ำตาล | ตามโปรด |
| แล้วไล่ไปท้อมท้อม | กะทั่งซุ้มตุ๋มหาย ฯ |
| ๏ สัตว์นรกหมกมุ่นล้าง | ผลาญกัน |
| ผูกเสน่ห์เทวัญสวรรค์ | ว่อนเกื้อ |
| กรุณานั่นปชาขวัญ | โลกมนุษย์ |
| ช่างพ่อนั่นหน่อเนื้อ | พระเจ้าจอมนิพาน ฯ |
| ๏ ใยนั่งแกร่วแล้วแต่ | ใดถึง มือเพื่อน |
| ใดใคร่ตามไปดึง | เถีดเจ้า |
| เป็นปโยคช่วยโลกสึง | ศุภะพัฒ นานา |
| ใช่แต่ตัวพัวเผ้า | เพื่อนหล้าพาเกษม ฯ |
| ๏ สาระพรรณท่านได้เพราะ | กระทำ นั้นแล |
| เดชอยากได้มันนำ | ท่านดิ้น |
| อยากเถีดเกีดคุณสำ | เร็จแพร่ ภพพ่อ |
| หมดอยากลาภหลากชิ้น | เอกอึ้งถึงไฉน ฯ |
| ๏ อาการปรกตินี้ | ศรีมูล |
| วินิจฉัยแลคูณ | กิจเกื้อ |
| ปรกติซึ่งเป็นสูญ | สำเร็จ |
| แด่มนุษย์ทุกชุดเชื้อ | น่าเชื้อเชิญถนอม ฯ |
| ๏ คนฉลาดรักอาตม์เลี้ยง | เพียงพอ |
| เพียงหุบปากตนพนอ | นิ่งได้ |
| หายใจมักคล่องคลอ | ชีพปรก ติเพื่อน |
| ยังมักรวยมักไร้ | เรื่องร้อนวอนแสลง ฯ |
| ๏ อ่านอุทานนราธิปถ้อย | ยวนถวิล แล้วรา |
| ชอบก็ชมชังฉิน | ว่าฟุ้ง |
| ยั่วสเรีงประเทีงกวิน | วัจนาท สนองเพื่อน |
| โดยยั่งหวังดีคุ้ง | ชีพข้าลาสลาย ฯ |
----------------------------
