เพลงยาวพยากรณ์กรุงศรีอยุธยา
| ๏ |
|
| เป็นกรุงรัตนราชพระสาศนา | มหาดิเรกอันเลิศล้น |
| เป็นที่ปรากฎิ์รจนา | สรรเสริญอยุทยาทุกแห่งหน |
| ทุกบุรียสีมามณฑล | จบสกลลูกค้าวานิจ |
| ทุกประเทศสิบสองภาษา | ย่อมมาพึ่งกรุงศรีอยุทยาเป็นอัคะนิด |
| ประชาราษฎร์ปราศจากไภยพิศม์ | ทั้งความพิกลจริตแลความทุกข์ |
| ฝ่ายองค์พระบรมราชา | ครองขันทสิมาเป็นศุข |
| ด้วยพระกฤษฎีกาทำนุก | จึ่งอยู่เย็นเป็นศุขสวัสดี |
| เป็นที่อาไศรยแก่มนษย์ในใต้หล้า | เป็นที่อาไศรยแก่เทวาทุกราศรี |
| ทุกนิกรนรชนมนตรี | คะหะบดีชีพราหมณพฤฒา |
| ประดุจดั่งศาลาอาไศรย | ดั่งหนึ่งร่มพระไทรอันษาขา |
| ประดุจหนึ่งแม่น้ำพระคงคา | เป็นที่สิเนหาเมื่อกันดาน |
| ด้วยพระเดชเดชาอานุภาพ | อาจปราบไภยรีทุกทิศาน |
| ทุกประเทศเขตขันท์บันดาน | แต่งเครื่องบัณาการมานอบนบ |
| กรุงศรีอยุทยานั้นสมบูรณ์ | เพิ่มภูญด้วยพระเกรียศคะจรจบ |
| อุดมบรมศุขทั้งแผ่นภพ | จนคำรพศักราชได้สองพัน |
| คราทีนั้นฝูงสัตว์ทั้งหลาย | จะเกิดความอันตรายเป็นแม่นมั่น |
| ด้วยพระมหากระษัตรมิได้ทรงทศมิตราชธรรม์ | จึงเกิดเข็ญเป็นมหัศจรรย์สิบหกประการ |
| คือเดือนดาวดินฟ้าจะอาเพด | อุบัติเหตุเกีดทั่วทุกทีศาน |
| มหาเมฆจะลูกเป็นเพลีงกาล | เกิดนิมิตพิศดานทุกบ้านเมือง |
| พระคงคาจะแดงเดือดดั่งเลือดนก | อกแผ่นดินเป็นบ้าฟ้าจะเหลือง |
| ผีป่าก็จะวิ่งเข้าสิงเมือง | ผีเมืองนั้นจะออกไปอยู่ไพร |
| พระเสื้อเมืองจะเอาตัวหนี | พระกาลกุลีจะเข้ามาเป็นไส้ |
| พระธรณีจะตีอกไห้ | อกพระกาลจะไหม้อยู่เกรียมกรม |
| ในลักษณทำนายไว้บ่อห่อนผิด | เมื่อวินิศพิศดูก็เห็นสม |
| มิใช่เทศกาลร้อนก็ร้อนระงม | มิใช่เทศกาลลมลมก็พัด |
| มิใช่เทศกาลหนาวก็หนาวพ้น | มิใช่เทศกาลฝนฝนก็อุบัติ |
| ทุกต้นไม้หย่อมหญ้าสารพัด | เกิดวิบัตินานาทั่วสากล |
| เทวดาซึ่งรักษาพระสาศนา | จะรักษาแต่คนฝ่ายอกุศล |
| สัปรุษย์จะแพ้แก่ทระชน | มิศตนจะฆ่าซึ่งความรัก |
| ภรรยาจะฆ่าซึ่งคุณผัว | คนชั่วจะมล้างผู้มีศักดิ์ |
| ลูกสิทธ์จะสู้ครูพัก | จะหานหักผู้ใหญ่ให้เป็นน้อย |
| ผู้มีศีลจะเสียซึ่งอำนาจ | นักปราชญ์จะตกต่ำต้อย |
| กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย | น้ำเต้าอันลอยนั้นจะถอยจม |
| ผู้มีตระกูลจะสูญเผ่า | เพราะจันทานมันเข้ามาเสพสม |
| ผู้มีศีลนั้นจะเสียซึ่งอารมณ์ | เพราะสมัคสมาคมด้วยมารยา |
| พระมหากระษัตรจะเสื่อมสิงหนาท | ประเทศราชจะเสื่อมซึ่งยศถา |
| อาสัจจะเลื่องฦๅชา | พระธรรมาจะตกฦกลับ |
| ผู้กล้าจะเสื่อมใจหาน | จะสาบสูญวิชาการทั้งปวงสรรพ |
| ผู้มีสินจะถอยจากทรัพย์ | สัปรุษย์จะอับซึ่งน้ำใจ |
| ทั้งอยุศม์จะถอยเคลื่อนจากเดือนปี | ประเวณีจะแปรปรวนตามวิไส |
| ทั้งพืชแผ่นดีนจะผ่อนไป | ผลหมากรากไม้จะถอยรศ |
| ทั้งแพศพรรว่านยาก็อาเพด | เคยเป็นคุณวิเศศก็เสื่อมหมด |
| จวงจันทน์พรรไม้อันหอมรศ | จะถอยถดไปตามประเพณี |
| ทั้งเข้าก็จะยากหมากจะแพง | สารพันจะแห้งแล้งเป็นถ้วนถี่ |
| จะบังเกิดทรพิศม์มิคสัญญี | ฝูงผีจะวิ่งเข้าปลอมคน |
| กรุงประเทศราชธานี | จะเกิดการกุลีทุกแห่งหน |
| จะอ้างว้างอกใจทั้งไพร่พล | จะสาละวนทั่วโลกหญิงชาย |
| จะร้อนอกสมณาประชาราช | จะเกีดเข็ญเป็นอุบาทว์นั้นมากหลาย |
| จะรบราฆ่าฟันกันวุ่นวาย | ฝูงคนจะล้มตายลงเป็นเบือ |
| ทางน้ำก็จะแห้งเป็นทางบก | เวียงวังก็จะรกเป็นป่าเสือ |
| แต่สิงห์สาระสัตว์เนื้อเบื้อ | นั้นจะหลงหลอเหลือในแผ่นดิน |
| ทั้งผู้คนสารพัดสัตว์ทั้งหลาย | จะสาบสูญล้มตายเสียหมดสิ้น |
| ด้วยพระกาลจะมาผลานแผ่นดิน | จะสูญสิ้นการนะรงสงคราม |
| กรุงศรีอยุทยาจะสูญแล้ว | จะลับรัดสมีแก้วเจ้าทั้งสาม |
| ไปจนคำรบปีเดือนคืนยาม | จนสิ้นนามศักราชห้าพัน |
| กรุงศรีอยุทยาเขษมศุข | แสนสนุกนิ์ยิ่งล้ำเมืองสวรรค์ |
| จะเป็นเมืองแพศยาอาทัน | นับวันจะเสื่อมสูญเอย ฯ |
จบเรื่องพระนารายน์เป็นเจ้านพบุรีทำนายกรุงแต่เท่านี้
-
๑. ในคำให้การชาวกรุงเก่าว่าเป็นคำพยากรณ์ของสมเด็จพระสุริเยนทราธิบดี (พระพุทธเจ้าเสือ) แต่เป็นคำร้อยแก้วและเนื้อความสั้นกว่า ทีพะม่าจะแปลจากภาษาไทยไม่ได้ตลอด ↩
