| ๏ ยามสองสั่งเสร็จเข้าไสยาสน์ |
สำราญราชกมลบนบรรจฐรณ์ |
| พร้อมด้วยสาวสุรางค์นางนิกร |
บ้างขับกลอนกล่อมเสียงสำเนียงนวล |
| วิเวกแว่วแจ้วเจื้อยเรื่อยรี่ |
ประสานปี่หนีแบบแล้วแหบหวน |
| จังหวะรำมะนาตีทีจะชวน |
ระนาดขบวนฆ้องขานประสานซอ |
| เสนาะสำเนียงเหมือนนางในบนไกรลาส |
บำเรอราชเทวฤทธิ์อดิศอร์ |
| ยิ่งทรงฟังวังเวงเพลงพระลอ |
ระทดท้อนึกในอาไลยวัง |
| จำเปนจำไปให้ประจักษ์ |
เปนห่วงรักจะไม่มีที่ฝากฝัง |
| แสนวิตกในอุระเพียงจะพัง |
สุดหวังสั่งสร้อยสุดามาลย์ |
| หวนระฦกนึกอายจะพรายแพร่ง |
ระหัศแจ้งรู้ฉาวจะร้าวฉาน |
| สงสารนักลักลายุพาพาล |
แต่นี้นานมิได้แนบอนงค์นอน |
| โอ้ว่าชู้คู่เชยเคยสวาท |
อรุณรุ่งจะบำราศแรมสมร |
| ระทดจิตต์คิดอาไลยใจอาวรณ์ |
ระทมถอนหฤทัยเหมือนไฟลาม |
| เอะหนักรักนี่สิหนักจริงเจียวหนอ |
อันหนักอื่นเล่าก็พอจะหาบหาม |
| เคยสมานสารสอบเจ้าตอบตาม |
คดีความถี่ถ้วนสำนวนใน |
| ทีนี้จะจำทิ้งทุกสิ่งสวาท |
จะนิราสร้างมิตรพิสมัย |
| เสียงดุเหว่าเร้าแสงอโณไทย |
สกุณไก่ขันเพรียกเร่งเรียกคน |
| หิรัญเรื่อสิ้นแสงบุหลันฉาย |
ดาวประกายพฤกษ์เด่นนภาหน |
| ระฆังพระแก้วตีเตือนเหมือนเย้าคน |
ก็อึงอลแซ่ซ้องเสียงปลุกกัน |
| ให้หนาวลอองน้ำฟ้าสท้านอก |
แสนวิตกเสียวจิตต์คิดกระสัน |
| สพัสตราที่เคยอุ่นฉวีวรรณ |
สักร้อยชั้นถึงจะห่มไม่บันเทา |
| วิบากแล้วแก้วตายุพาพักตร์ |
จะจากรักฉวดละโบมโฉมเฉลา |
| เหมือนควักจิตต์ปลิดดวงในทรวงเรา |
แม้ยลพักตร์จะได้เล่ายุบลแสดง |
| จะเชิญพระพายเธอไปชวนก็จวนแล้ว |
จะฝากแก้ววรนุชก็นึกแหนง |
| จะเชื่อลมกลัวลักชิดคิดระแวง |
ฉวยพลิกแพลงกลับกลายเสียดายนาง |
| เจ้าอยู่หลังจงระวังอุบัติเหตุ |
ยุพเรศจะยินร้ายจงวายหมาง |
| ที่สิ่งชอบพี่ยาเจ้าอย่าจาง |
จงตัดทางเรื่องเล่นเหมือนเช่นเคย |
| ถึงตัวไปใจพี่ยังผูกรัก |
ไม่นานนักสักหน่อยนะน้องเอ๋ย |
| ยังกริ่งเปนเหมือนเช่นว่าชล่าเลย |
ด้วยเห็นใจอยู่ว่าเปรยสุหร่ายเชือน |
| แต่ครั้งนัดว่าจะไปประพาสทุ่ง |
พอย่ำรุ่งให้มารับแล้วกลับเลื่อน |
| ถึงนัดใหม่เราใช้ให้ไปเตือน |
ก็ซ้ำเบือนบากทีมีธุระ |
| นัดไว้แล้วไม่ไปให้เหมือนนัด |
เฝ้าขืนขัดเคืองคำทำเขะขะ |
| ฤๅชอบชู้คู่อื่นที่ไหนคะ |
เชื่อง่ายเสียดายนะย่อมจะเปน |
| จะเปรียบรักก็ใช่ภคินีน้อง |
จะควรเคืองฤๅมาข้องระคางเข็ญ |
| ฤๅว่าคราวจะตึงจึงหมางเร้น |
เออก็เห็นอยู่ว่าจวบจะจำจร |
| อรุณรุ่งก็นึกลายุพาพักตร์ |
บำบวงหมู่สุรารักษ์ฝากสมร |
| อยู่หลังอย่าให้มีราคีรอน |
อย่าให้หลงคำวอนละเลิงลม ฯ |
| ๏ พอเสนาะระหึงพึงระเวงร้อง |
โอ้จะร้างห่างห้องสุนงค์สม |
| เวลาจวนก็จำลุกจากบันธม |
ฝืนอารมณ์แย้มเยี่ยมตำหนักแกล |
| วายุพัดรวยรสบุบผาชาติ |
ชมนาดหอมกระไรจริงเจียวแหล |
| เคยเปลี่ยนบุหงาที่เจ้าร่ำทำห่อแพร |
แต่นี้จะแหห่างเหือดบำเรอรวย |
| จึงหลั่งสังข์แผ้วมุขสุชลคร่ำ |
แล้วสรงน้ำทิพมนต์หายระหวย |
| ชีพ่อพราหมณ์ถวายไชยอำนวย |
สงฆ์อวยปริตแซ่คุณาธรรม |
| ครั้นเสร็จสรงสุคนธ์วิภูษิต |
ฉลุวิจิตรลายทองจำลองขำ |
| ฉลองทรงรัดองค์ล้วนพื้นดำ |
ตามกำลังวันเสาร์สังเกตจร |
| ธำมรงค์รายรัดพระหัดถ์รอบ |
มงคลประกอบยอดทับทิมบนเรือนหมอน |
| เพ็ชรมณฑปเหลี่ยมวิลาศปาดยอดรอน |
มรกตเหลี่ยมเกสรเท่าผลบัว |
| โกเมนน้ำหมึกทั้งบุศย์นอก |
มุกดาเท่าบัวปอกเปนหมอกทั่ว |
| เพ็ชรฑูรย์สังวาลกลิ้งอยู่เต็มตัว |
นิลไม่ชั่วใสโปร่งตลอดซับ |
| ทั้งเก้าวงล้วนผูกเปนเรือนยอด |
สลับเพ็ชรบ่าสอดแกมสลับ |
| อีกวงหนึ่งธำมรงค์สำหรับทัพ |
นพเก้าเรืองประดับระยับพราย |
| แล้วทรงรัดเข็มขัดประจำมั่น |
เรือนครุฑเพ็ชรกุดั่นกระสันสาย |
| วะวาบวับแววเวียนวิเชียรราย |
สอดสายสังวาลนพรัตน์ |
| ขอเกี่ยวสายรองถักทองร่อน |
ทรงกระบี่ด้ามมังกรคู่หัดถ์ |
| พฤฒามาตย์หมอบเสียดอยู่เยียดยัด |
เปนขนัดแน่นนั่งทั้งนอกใน |
| โหรประจำนาฬิกาคอยทูลฤกษ์ |
อุไทยเบิกรัศมีแผ้วผ่องใส |
| โมงสามบาทก็พิฆาฏซึ่งฆ้องไชย |
แจ่มใจกราบเกล้านมัสการ |
| ฉลององค์ปฏิมาสัทธรรม์สงฆ์ |
ชุลีองค์จอมนรินทร์ปิ่นสถาน |
| ขอพระเดชปกเกศขจัดพาล |
แก่งกันดารมหรณพครรไลยลา |
| เสด็จครองถวัลยราชอยู่ภายหลัง |
ขอจงยังเกียรติยศเพิ่มสุขา |
| ทั่วประเทศเขตขอบรอบสิมา |
ชั่วดินฟ้ายิ่งยศภิญโญยืน ฯ |
| ๏ ให้เชิญพระบรมธาตุเสด็จก่อน |
ครรไลยจรด่วนเด็ดด้วยจำขืน |
| ไม่ทันไปฤๅจะใคร่นครคืน |
ทำแสร้งชื่นฝืนอารมณ์ข่มฤไทย |
| ถึงทวารแล้วก็สั่งอารักษ์สถิต |
ช่วยป้องปิดไภยันต์ให้จงได้ |
| เห็นสภาคไทยทานสำราญใจ |
อุทิศไว้เป็นนิจประกอบบุญ |
| ถึงประตูท่าน้ำตำแหน่งฉนวน |
รื้อรัญจวนชู้ลับกลับหมกมุ่น |
| แซ่สำเนียงอวยสวัสดิ์เขาการุญ |
ค่อยนึกอุ่นอิ่มใจโสมนัศ |
| ที่นั่งครุฑทอดท่าเตรียมเสด็จ |
ดังจะเห็จนภามาศดูอาจอัด |
| จับพญานาคินทร์บินรวบรัด |
สองหัดถ์ถือธงพิไชยยุทธ |
| ลงยันต์ลายทองตำหรับหลวง |
เด่นดวงเปนรูปวายุบุตร |
| จารงค์คร่ำใส่ช่องสองข้างครุฑ |
ฝรั่งคอยเตรียมชุดจะจุดปืน |
| นายสมอเตรียมสมอประจำกว้าน |
พนักงารคล่องแคล่วไม่ขัดขืน |
| สรั่งเตรียมคลี่ใบขยับยืน |
พลแจวเร่งรื่นประจำแจว |
| ใส่เสื้อปัสตูแขนสั้น |
โหมดคั่นขลิบคู่เปนสองแถว |
| หมวกปีกยอดปักภู่ดูวับแวว |
กางเกงแล้วด้วยแพรส่วยทอ |
| ยอดเสารายธงริ้วปลิวสบัด |
พระพายพัดแลละลิ่วเปนทิวหนอ |
| จำรัสแสงแดงล้วนน่าพึงพอ |
ธงรบปักหว่างสมอเปนคู่กัน |
| ที่นั่งท้ายรวบรูดวิสูตรโถง |
เปนจรรโลงแผ้วโศกให้เสื่อมกระสัน |
| สองข้างท้ายลายเครือเจือสุวรรณ |
วายุผันระยับภู่จุรีราย |
| พระแสงปืนล้วนถุงหักทองขวาง |
มีหลายอย่างขุดคร่ำต้นเหลี่ยมหลาย |
| แฝดสองรางส้นคอลาย |
ทองปรายปลายหอกรายเรียง |
| ช่องแกลห้องท้ายบานปิด |
เปนรูปวิจิตรเยี่ยมพักตร์แทบทักเถียง |
| ยิ้มลม้ายคล้ายสตรีเปนทีเมียง |
ถวิลเวียงฤๅมาเมิลให้เร่งตรอง |
| จึงเสเบือนพิศกราบสอาดเรียบ |
ดูระเบียบช่องปืนเปนแถวถ้อง |
| รายแคมสองข้างลำประจำซอง |
กระสุนสองนิ้วกึ่งชาติปากพระ |
| ระวังน่าคอยรักษาถือถ่อจ้อง |
นายท้ายเตือนร้องอยู่เอะอะ |
| เห็นเรือมากกลัวสมอจะเกาะพะ |
คอยทอดปะทะล่าดูฤกษ์อยู่เป็นทิว |
| ทั้งท้ายน่าใส่เสื้อแดงแขนเขียว |
ดูแรงเรี่ยวสวมหมวกเกาจิ๋ว |
| กางเกงยกทอไหมเปนลายริ้ว |
ดังจะลิ่วเย้ายวนให้ชวนทรง |
| ที่นั่งกราบส่งเสด็จขึ้นเรือใหญ่ |
สถิตในบัลลังก์ท้ายสูงระหง |
| ชาวมหาดซึ่งตามเสด็จลง |
ก็แต่งกายประจงประกวดกัน |
| ล้วนแต่ใส่เสื้อเข้มขาบแดง |
เปนริ้วแย่งขลิบครุยดูคมสัน |
| เชิญเครื่องตามตำแหน่งที่แบ่งปัน |
ข้างในกลั่นล้วนสุนงค์ที่ทรงลักษณ์ |
| ทั้งโอรสบุตรีที่เปรมโปรด |
ปราโมทย์ที่ได้โดยบรรเทิงหนัก |
| จำเนียรองค์งามทรงจำนงพักตร์ |
สมศักดิ์สมศรีฉวีวร |
| ทางทอดทัศนาเรือข้าบาท |
แต่ละลำดูอาจชาญสมร |
| พร้อมเสร็จที่จะข้ามชโลธร |
พลากรสวมเสื้อใส่หมวกแดง |
| ลมลงธงปลิวสีสลับ |
เหลืองเขียวแดงจับรวีแสง |
| แสดขาวประจำลำมิให้แคลง |
จัดแจงเปนระเบียบตำแหน่งกอง |
| ข้าหลวงใหญ่โปรดให้โดยเสด็จ |
ก็พร้อมเสร็จเตรียมทอดเปนแถวถ้อง |
| เรือตาริ้วสำหรับนำลำคลอง |
จัดเอาเรือมาดทองที่เดิรดี |
| เรือประตูคู่ชักทั้งขวาซ้าย |
พวกฝีพายแลวิไลยใส่เสื้อสี |
| ที่นั่งครุฑยุดพญาวาสุกรี |
ประทับที่เทียบท่าพิมานลอย |
| ที่นั่งรองพายทองกราบสลัก |
พิศพนักดอกเด่นเหมือนเช่นสอย |
| ลายกุดั่นดวงดุลประดับพลอย |
ดูหยดย้อยแวววาวราวกับเพ็ชร์ |
| ประทับท้ายพระที่นั่งบัลลังก์ครุฑ |
สำหรับพระนุชกับนางงามตามเสด็จ |
| ในท้องมาดชาดทาเอาผ้าเช็ด |
บโทนท้ายจัดเสร็จสำอางตา ฯ |
| ๏ พวกนางในแต่งตัวแต่หัวค่ำ |
อาบน้ำขัดสีแล้วมิสา |
| เอาน้ำส้มเข้าชโลมประโคมทา |
อาบแล้วผลัดผ้าราวสองยาม |
| ลางคนค้นหาภูษาสี |
ลางนางที่ไม่มีเที่ยวไถ่ถาม |
| จะเช่ามิใช่ขอไม่ต่อตาม |
เพราะรักงามตามง้ออย่าล้อเลย |
| ลางอนงค์มั่งมีเปนที่สุด |
ไม่อุตลุดใช้ข้าวางหน้าเฉย |
| กุญแจหายบ่าวหาว่าเปรยเปรย |
เองไปเผยม่านตรองพานทองทับ |
| ลางนางลนควันเทียนจนเวียนเนตร |
น่าสังเวชลืมตัวจนลมจับ |
| ลางนางนอนผึ่งลมกลัวผมยับ |
มิใคร่หลับกลับลุกมือประคอง |
| ตีสิบเอ็ดยังไม่เสร็จสำเร็จเรื่อง |
แม่ขวัญเมืองบุตรีไม่มีสอง |
| บันธมเหนือแท่นที่ประเทืองทอง |
พระพี่เลี้ยงเคียงประคองทั้งสี่นาง |
| พอไก่ขันประชั้นอยู่แจ้วแจ้ว |
ดุเหว่าแว่วส่งเสียงเมื่อจวนสาง |
| อรุณเรืองจำรัสฟ้านภาพางค์ |
ทั้งสี่นางเจ้าก็ปลุกบันธมเธอ |
| ขวัญแม่ตื่นบันธมชมนาเวศ |
ดวงเนตรของพี่ไม่มีเสมอ |
| ขวัญแม่อย่าเหงาเฝ้าละเมอ |
ลืมเผยอให้พี่อุ้มสัมผัสองค์ |
| จงฟื้นองค์ชำระกระแสสินธุ์ |
ประทุมทิพย์ไหลรินแทบอ่างสรง |
| พระบูตรีตื่นชม้อยค่อยดำรง |
เสด็จตรงเข้าห้องสนานใน |
| แล้วส่งให้ไขท่อประทุมทอง |
น้ำกุหลาบอาบลอองเย็นใส |
| รวยรื่นชื่นรสสุมาไลย |
อรไทยสรวลสันต์จำนรรจา |
| สรงเสร็จทรงเครื่องสำอางอบ |
ฟุ้งตระหลบหอมหวนอวลนาสา |
| ผัดพักตร์ผิวผ่องเหมือนทองทา |
ดังจะเย้ยจันทราเมื่อราตรี |
| ภูษาทรงจีบประจงเข็มขัดรัด |
อรเอวอ่อนอัดสำอางศรี |
| สไบบางริ้วทองปิดของดี |
สอิ้งมณีทับทรวงดวงจินดา |
| กรรเจียกจรงามงอนพอสมพักตร์ |
แลเลิศวิไลยลักษณ์ดังเลขา |
| ประดับด่วนจวนเสด็จยาตรา |
โขลนจ่าอึกทึกทั้งวังใน |
| บ้างวิ่งวุ่นขึ้นมาทูลว่าพร้อมเสร็จ |
เชิญเสด็จเยาวยอดพิสมัย |
| รีบถวายบังคมลาแล้วคลาไคล |
เร่งไปจัดแจงตำแหน่งตน |
| พระพี่เลี้ยงทั้งสี่ขมีขมัน |
รีบรัดจัดสันอยู่สับสน |
| สั่งข้าหลวงให้ไปตามสามสิบคน |
ล้วนสกนธ์งามดีเหมือนตีพิมพ์ |
| แน่งน้อยช้อยชดหยดย้อย |
ใส่สายสร้อยแฝงเฟี้ยมเสงี่ยมหงิม |
| ห่มย่นอย่างดีสีทับทิม |
ประไพพริ้มยิ้มละไมอยู่ในที |
| ลางนางรูปสวยรวยรื่น |
ขัดขมิ้นเป็นพื้นซัดสองสี |
| ใส่แหวนยันต์ลงยาราชาวดี |
ไม่พ่วงพีพิศเพ่งก็เคร่งครัด |
| ลางนางรูปงามทรามสวาท |
แต่ลำมาดเล่าก็เหมาะดูเหยาะหยัด |
| สวยสมคมขาวสาวสันทัด |
ไม่พักผัดพักตร์ผ่องลอองนวล |
| พร้อมอนงค์เสด็จลงจากปรางค์รัตน์ |
ก็อึงอัดพรั่งพรูประตูฉนวล |
| ขึ้นสู่วอช่อฟ้าเพลาจวน |
เสด็จด่วนลงบัลลังก์ที่นั่งรอง |
| หลวงแม่เจ้าท้าวนางสำอางอวด |
ทุกหมู่หมวดเปรมปรีดิ์ไม่มีหมอง |
| เรือน่าคอยระวังฟังเสียงกลอง |
กึกก้องท้องชลาตั้งตาแล ฯ |
| ๏ ครั้นได้ฤกษ์ที่จะจรถอนสมอ |
เขาฉุดฉ้อกว้านอึงคนึงแส้ |
| เสียงสำเหนียกเรียกร้องฆ้องกระแต |
กำหนดแน่พร้อมกันบันเทาทุกข์ |
| พลแจวกราบแล้วลุกยืนจ้อง |
ลั่นฆ้องขานโห่น่าสนุก |
| ฝรั่งจุดปืนนารายณ์ปราบยุค |
สนั่นเสียงเหมือนจะปลุกให้ลืมครวญ |
| บันดาเรือข้าบาทโดยเสด็จ |
สิ้นเสร็จสามสิบลำถ้วน |
| สมไพร่หลวงขุนนางนายฝีพายญวน |
เก็บจำนวนได้บาญชีสี่พันร้อย |
| โห่ทุกลำครั่นครื้นจุดปืนรับ |
ถึงโจมจับไพรีไม่มีถอย |
| ที่นั่งเคลื่อนดังจะเลื่อนพโยมลอย |
เมฆคล้อยลมว่าวลงพัดส่งท้าย |
| บันฦๅเสียงปี่พาทย์ทั้งกลองนำ |
ล้วนแจวจ้ำลำล่องไม่ขาดสาย |
| นทีกระฉอกเปนละลอกแตกกระจาย |
มัจฉาว่ายลอยกลาดด้วยมัววล |
| ทั้งสองฟากแส้ซ้องเสียงสวัสดิ์ |
ดูแออัดน่าท่าทุกแห่งหน |
| เรือขึ้นล่องมิได้เว้นทุกตัวคน |
ผู้ดีจนเข็ญใจอำนวยพร ฯ |
| ๏ ถึงน่าตำหนักแพท่าฉนวน |
รื้อรัญจวนหวนโศกฤไทยถอน |
| น้อมเศียรศิโรโรตม์ชุลีกร |
ปิ้มจะรอนชีพล่วงทำลายทรวง |
| ยิ่งยลทิพยมณเฑียรยอดปราสาท |
จำรัสมาศฉลุแก้ววิเชียรช่วง |
| พิศดูบันรายกุดั่นเปนดอกดวง |
จำหลักร่วงก้านกอดดูยอดเปลา |
| ทั้งเช้าเย็นเคยทูลลอองบาท |
จะจำขาดคิดคิดก็ยิ่งเศร้า |
| เทพยดาแลจะเห็นน้ำใจเรา |
เอาพระเดชปกเกล้าอยู่เปนนิจ |
| โดยแต่เรือที่นั่งครุฑที่ทำใหม่ |
ยังมิได้ทรงเผด็จเสร็จสถิต |
| ก็เพราะทรงพระเมตตามิได้คิด |
จึงประสิทธิประทานให้ไว้เกียรติยศ |
| จะให้ระบือฦๅทั่วทั้งปักษ์ใต้ |
พระคุณล้ำแดนไตรไม่เทียมหมด |
| ชุลีลาหวั่นว้าฤไทยระทด |
นาวาเคลื่อนเลื่อนจรดถึงท้ายเมือง |
| สองฟากฝั่งกระแสแพจอดเรียบ |
เปนระเบียบแม่ค้าขนัดเนื่อง |
| จะเลือกพิศพอให้จิตต์สร่างประเทือง |
มิรู้กลับรื้อเรื่องถวิลกลอน |
| เออกะไรหญิงไร้เหล่านี้หนอ |
หาลออช่างไม่เทียบลอองสมร |
| ยลไหนเคืองไนยนายิ่งอาวรณ์ |
เหมือนร้อยแสงศิลป์ศรระดมยิง |
| ไม่ไกลใกล้กับเวียงแต่เพียงนี้ |
ควรฤๅที่เสื่อมงามทรามทุกสิ่ง |
| อย่าเมิลนักเลยมักชักชวนประวิง |
ก็เอนอิงพิงก่ายนลาตครวญ ฯ |
| ๏ ลับคุ้งเหลียวดูปราการรัตน์ |
บังขนัดแมกไม้เชิงเลนสวน |
| พิศต้นผลผการวยรัญจวน |
น่าใคร่ชวนชูชื่นมาสอยทรง |
| เห็นลำเจียกดอกดาษตามแนวฝั่ง |
ถวิลหวังลำเจียกน้องต้องประสงค์ |
| จึงจารึกซึ่งลิขิตลายหัดถ์ลง |
ผู้สื่อซ่อนรับไปส่งเปนกลอนยาว |
| เห็นระกำรื้อจำระกำแค้น |
เจ้าตอบแทนครั้งปะหนันนั้นเจียวฉาว |
| จะซ่อนชู้จนเขารู้ปิ้มเปนคาว |
เชื่อเด็กสาวจึงได้แส้กระแสความ |
| แม้ใช้คนสองขนคงชนชนะ |
ถึงใครปะไหนจะเปิดให้เชิดสนาม |
| เพราะดับดีจึงมิได้ลุกลาม |
เราทั้งสามจึงได้เสื่อมบันเทาทุกข์ |
| ยิ่งคนึงความหลังครั้งเราโศก |
แสนวิโยคมีแต่เข็ญไม่เปนสุข |
| น้ำขึ้นเขาเร้าแจวเร่งรุก |
ดูรื่นเริงบันเทิงสนุกทุกตัวคน |
| แต่ฝ่ายพี่นี้ผู้เดียวดูเปลี่ยวนัก |
เพราะเคี่ยวรักมาค้างอยู่กลางหน |
| จะตัดธุระก็ไม่เสื่อมสิ้นกังวล |
คิดจะกลับแต่ต้องจนจะจำจร |
| จึงเสเบือนเชือนในริมฝั่ง |
ดูสพรั่งสวนสลาสูงสลอน |
| ล้วนทรงผลต้นโอนจนโคนชอน |
ทั้งดิบอ่อนสงแน่นแขวนคอยัด |
| เขานิยมอยู่ว่าหมากแถบบางล่าง |
สลาอย่างนี้ฤๅเรียกสลาจัด |
| เจ้าเคยผ่าน่าเปรียบเทียบทัด |
แกล้งกลั่นคัดมาให้อยู่เปนนิจ |
| โอ้แต่นี้ที่สิ่งเคยแค่นเคี้ยว |
ถึงปากเปรี้ยวผากผงก็จนจิต |
| เพราะจำไร้ไกลสวาทบำราศมิตร |
สุดที่ใครจะประดิษฐ์บรรจงทำ |
| พอเพลาตวันเที่ยงเต็มแสบท้อง |
สัญญาฆ้องสั่งให้ตีกำหนดย่ำ |
| ก็ทิ้งสมอรอแจวสิ้นทุกลำ |
จะจอดอยู่ท่าน้ำเพลาลง |
| ตรงตำแหน่งอาวาสที่สร้างไว้ |
เพราะตั้งใจว่าจะลาบันดาสงฆ์ |
| กฐินทานก็จำเพาะไว้เจาะจง |
แล้วคิดพาแสนสุนงค์ประพาสคลอง |
| พอชาวมหาดเขาตั้งกระยาถวาย |
ถวิลหวังดังจะวายทำลายหมอง |
| เพลาเคยหรือมาเพี้ยนผิดทำนอง |
เคยเฟี้ยมเฝ้าพร้องพร้อมไม่ขาดเลย |
| คนึงพักตร์พิศพักตร์ไม่เห็นพักตร์ |
เจ็บยิ่งจริงเจ็บรักนะอกเอ๋ย |
| เพลากินก็กินแค่นไปตามเคย |
กำสรดเสวยแค้นกลั้วแต่วาริน ฯ |
| ๏ เสพย์โภชนาแล้วพาคณาเรศ |
ลงประเวศที่นั่งกราบกฐิน |
| อันตั้งใจใช่มุ่งสมบัติอินทร์ |
จิตต์ถวิลศิวโมกข์ดับกันดาร |
| พอนาวาประทับท่าฉนวนวัด |
รีบรัดจัดพลเหมือนสระสนาน |
| อัญเชิญองค์กฐินที่รองพาน |
คณาเชิญบริขานขนานไป |
| พนักงารเชิญพระแสงแต่งองค์ |
งามอนงค์เหมือนดาราจำรัสไข |
| แวดล้อมดวงบุหลันที่ครรไลย |
บ้างแข่งเคียงเรียงไหล่ไม่ละลด |
| บันดานางลงเรือสิเชื่อทรง |
จึงทนงล้วนเก่งด้วยกันหมด |
| ที่ชายทรามมันคอยรอทรยศ |
พอถึงที่อุโบสถน้อมเบญจางค์ |
| ฉลององค์ปฏิมากับทั้งสงฆ์ |
บุษบงมาเลศต่างต่าง |
| ธูปเทียนอามิษไตรยางค์ |
ถวายด้วยอุตมางค์จะลาจร |
| แล้วถวายกฐินทานอุทิศสงฆ์ |
ตั้งสัจจาด้วยจำนงสโมสร |
| ว่าครั้งนี้จะโดยทางชโลธร |
ขอกุศลช่วยรอนภยันตราย |
| จิตต์จำนงจะประสงค์ไปคราวนี้ |
เปนการกตเวทีนี่หนึ่งหมาย |
| กับอนึ่งเขาก็นับว่าเปนชาย |
ถึงจะวายก็ไม่ละซึ่งความเพียร |
| ด้วยนึกไว้ว่าจะไหว้เจดียฐาน |
อันบุราณท่านวิจิตรสถิตเสถียร |
| จะได้ถวายปะฏากประทุมเทียน |
เฉลิมกลางแว่นเวียนสักสามวัน |
| จะมีงานมหรสพสมโภช |
หุ่นโขนอุโฆษให้ครื้นครั่น |
| ราตรีจะให้มีหนังประชัน |
ระทาขันพุ่มพ้อมเพลิงพะเนียง |
| เดชะสัตย์ขอให้เสร็จมโนนึก |
จะแล่นลึกลมร้ายจงหลีกเลี่ยง |
| ทั้งคลื่นใหญ่ปลาร้ายอย่าใกล้เคียง |
ให้พลันชื่นคืนเวียงโดยสัจจา |
| สงฆ์สมมติสวดครองกฐินแล้ว |
ก็ผ่องแผ้วศรัทธาหรรษา |
| พระสงฆ์สวดอวยชัยให้วัฒนา |
ชุลีลาจากสงฆ์แล้วลงเรือ ฯ |
