อวสานะวงศ์ สมเด็จพระร่วงเจ้า กรุงสุโขทัย ราชธานีเหนือ

๏ ศัตกะสิบสี่เจ้า ขุนไท หนึ่งรา
อ้ายเหล่าเผ่ามีบุญ น่านเจ้า
หน่ายศึกฮึกเหีมใน นครอยู่ นานแฮ
ไหนรบจีนต้องเข้า ร่วมมือ ฯ
​๏ ไหนชิงสมบัติ์ล้าง ผลาญกัน เองเพื่อน
ขุนโคตโปรดณรงค์ลือ เรียบไร้
ผองไพร่ไป่เปนอัน เภาะปลูก กินแฮ
ยินข่าวเมืองเบื้องใต้ อุดม ฯ
๏ จึ่งไถ่ไทอ้ายเหล่า บริพาร ท่านนา
มาสู่เชียงแสนสม โสตถิ์ตั้ง
เวียงชัยบุรีสมาน มหะชาติ์ เฉลีมเอย
สืบพระวงศ์เยื้อยยั้ง อยู่สันติ์ ฯ
๏ เรียกเหล่าจักรราชเรื้อง เดชา ฉมังโวย
สยามเกษตร์หลายเขตรขันธ์ แข่งกร้าว
จึ่งขุนเหล่าเจ้าพญา พรหมราช แลแฮ
พาพรรคยักย้ายด้าว สู่แดน ฯ
๏ ดอยตุงปรุงพวกตั้ง มหาเวียง
หนห่างเงินยางแผน ผึ่งเผ้า
สืบสันตติปกเชียง เฉลีมเหล่า ไทรา
เจรีญสุขเจรีญค้าเข้า กับอุดม ฯ
​๏ ศัตกะสิบแปดกลุ้ม แก่ลศึก อีกพ่อ
ขุนชาติ์สิริชัยพนม หน่ายแคว้น
ยกนิกรราษฎรอธึก ทิ้งมิ่ง เมืองแฮ
สู่ทักษิณะด้าวแม้น มุ่งแสวง ฯ
๏ ลุอเลอเมืองแปบเวี้ง แม่โพ
ตรงฟากเมืองกำแพง เพชร์ร้าง
สมศักดิ์นัคเรศโอ ฬารแหล่ง ไทรา
เพรียกสพรั่งเมืองตั้งกว้าง ใหญ่รี ฯ
๏ ไตรตรึงษ์เอกราชนั้น นามนคร นี้นา
ถวัลยรัชสืบกษัตร์ทวี โวฒิ์แปร้น
เกษตร์กิจพณิชกร กระพือเกียรติ์ ถเกีงแฮ
เดชพึ่งขุนเจ้าแคว้น สิริชัย ฯ
๏ อนึ่งปลายศัตกะนั้น อยู่นาน นครพ่อ
กุไบลขั่นโรมรันไท ท่วมร้อน
ขุนไทต่างใม่สมาน เสมือนก่อน กวนแฮ
เลี่ยงรบหลบร้อนต้อน พรรคผาย ฯ
​๏ ขุนไทอ้ายเหล่าผู้ ผยองบุญ หนึ่งรา
พาพรรคพักเชียงราย รัฐยั้ง
เสียโชคโรคห่ารุน ราษฎร์พินาศ อเนกพ่อ
จึ่งฝ่าหาใต้ตั้ง ทัพพหล ฯ
๏ ไกลไตรตรึงษราฐล้ำ ลงมา มากพ่อ
สร้างเทพะนครถกล เกียรติ์ไท้
สยามชาติ์เอกะราชหน ใต้ต่อ กันนา
เถีงใม่มั่งแม้นไว้ ศักดิ์สูง ฯ
๏ ปีพันแปดร้อยหก สิบสอง
รบือศักดิ์ขุนพรรคพยูง ย่านฟื้น
สมบูรณ์โภคพูนผอง พศกหึ่ง หาแฮ
ขยายใหญ่ไพร่ฟ้าชื้น โชคโชน ฯ
๏ ชินเสนทรงราชย์ไร้ มหิษี
พญาใหญ่สิริชัยโอน อ่อนคล้อย
อภิเศกราชบุตรี กับกษัตร์ นั้นนา
เกีดอู่ทองท้าวน้อย เนื่องวงศ์ ฯ
​๏ เถีงพันแปดร้อยแปด สิบเจ๊ด ศกพ่อ
ท้าวอู่ทองสนององค์ พ่อท้าว
อภิเศกสุดาเพชร์ สุพรรณราช พงศ์เอย
ย้ายนครตั้งด้าว ทักษิณ ฯ
๏ หนองโสนถิ่นละโว้เรียก เสนา นครฤๅ
หกศกยกธานินทร์ ใหญ่สร้าง
กรุงศรีอยุธยามหา สมเญศ สยามเอย
ทวารวดีบ้างอ้าง ออกนาม ฯ
๏ รามาธิปะราชท้าว อู่ทอง ภิไธย์พ่อ
พิสพรรษทรงรัชสยาม ยอดฟ้า
สู่สวรรค์พี่ท่านถนอง ราชย์สืบ องค์เอย
ขุนพ่องั่วกล้าท้า ปราบไท ฯ
๏ ยี่สิบศัตกะขึ้น จาตุทัศ ะศกพ่อ
บรมะราชาพิชัย เศีกเหี้ยม
เสด็จปราบอุดรรัฐ รุกรวด แรงแฮ
พระร่วงอ่อนน้อมเฟี้ยม ฝากเมือง ฯ
​๏ ถึงไทฝ่ายไต้เชี่ยว เดโช ไฉนฤๅ
ไทฝ่ายเหนือเคยเรือง ฤทธิ์ด้วย
อยุดปราบหลาบอยุดโอ หังหมิ่น ไฉนนา
จึ่งเกีดรบร้าย้วย ยืดตอน ฯ
๏ เสมือนเราเปนเจ้าข่ม ชาวนคร มารา
ถึงจักปราบเรานอน สักครั้ง
สุดถ่อมสุดยอมหยอน ธรรมราช ไทแฮ
สงบศึกฮึกเงื้อยั้ง หมิ่นไฉน ฯ
๏ สองศกว่างศึกแล้ว ศึกเหนือ เล่านา
ขุนพ่องั่วพหลไกร ยกล้าง
กำแพงบ่แรงเหลือ แรงปราบ ประลัยเลย
เดชโชคไทใต้กว้าง แกว่นรงค์ ฯ
๏ กำแหง,ชัยแก้วพระ ญาโถม ทัพพ่อ
ออกรบชัยแก้วปลง ชีพแพ้
สองศกยกพลโรม พิษณุโลก เล่านา
ปราบพ่อสามแกล้วแปล้ ประณม ฯ
​๏ รุ่งศกยกปราบเบื้อง กำแพง อีกพ่อ
กวาดเผ่าท้าวพญารดม กลับใต้
ชาวเหนือผิเหลือแสยง ชาวอยุธ ยานา
ยังบ่อาจเว้นไว้ ศักดิ์ทนง ฯ
๏ ว่างศึกสองศกซ้ำ บรมรา ชาเอย
ยกปราบกำแพงปลง เดชผล้า
ศรีตรีภพกรีฑา พหลยุธ เองพ่อ
พินาศยับกลับก้มหน้า นอบอิง ฯ
๏ ตรัสแยกสยามราฐเบื้อง อุดร แดนเอย
สองแล่งแบ่งแม่ปิง เขตขั้น
พระร่วงหน่วงมานคร พิษณุโลก เถลีงแฮ
เหนือแหน่งแต่งตั้งชั้น ลูกขุน แทนขุน ฯ
๏ สังเวชแสนทุเรศโอ้ ลิไท เจ้าเอย
อัประยศหมดฤทธิ์พรุน ศักดิ์เศร้า
มิช้าพิราลัย ลับโลก อุดรแฮ
พระดนุชเปนเจ้าเผ้า สืบพงศ์ ฯ
​๏ ธรรมราชาธิราชท้าว เถลีงนาม
อ่อนศึกอ่อนบุญทรง ศักดิ์แส้ว
เสมือนเงาพระร่วงราม ะราชเจีด ประจารฤๅ
สองชั่วสืบเผ้าแพ้ว ต่อมา ฯ
๏ สิบปีศรีสุขด้าว แดนอุดร แม่เอย
ขุนพ่องั่วกรีฑา ทัพล้อม
กำแพงกลับแข็งนคร เหนือขบถ รเบ็งพ่อ
แต่พระร่วงนั้นน้อม หน่ายทนง ฯ
๏ พเอีนองค์อธิราชเจ้า สวรรคต
จำล่าจัตุรงค์ปลง ปรายน้อย
เหล่าชเลียงกลับเหวี่ยงพยศ เผยอเอก ะราชพ่อ
ต่างเขตร์ต่างตั้งชม้อย ข่มกัน ฯ
๏ ราเมศวรราชเจ้า ลพบุรี
พิฆาฏพระเจ้าทองจันทร์ ลูกท้าว
เถลีงมกุฎอยุธยาถวัลย์ ทวีศักดิ์ สยามแฮ
หันปราบเขมรทิ้งด้าว อุดร ฯ
​๏ สวรรคตเอารสไท้ รามินทร์ สนองแฮ
อินทรราชสุพรรณนคร ข่มแพ้
เฉลีมศักดิ์พระนัครินทร์ เถลีงภพ เล่านา
หวลปราบอุดรด้าวแก้ เกียกรงค์ ฯ
๏ กุนพันเก้าร้อยหก สิบสอง ศกพ่อ
ธรรมะราชาธิวง คตไร้
พงศ์หลวงพระร่วงสนอง องค์สืบ สันตติ์แฮ
ทุกเขตเหนือย้อนใช้ โชคเหีม ฯ
๏ จลาจลรณะยุธล้าง ผลาญกัน กเจีงพ่อ
ชิงราชย์เอกะราชย์เสรีม ส่อบ้อม
สยามพยูห์สู่นครสวรรค์ หวังประนุท ภัยแฮ
พญาใหญ่ใม่สู้น้อม นอบยอม ฯ
๏ หลายคาบพระปราบแคว้น แขวงเหนือ ราบพ่อ
ถึงสู่เชียงใหม่ตอม เตีบล้าง
จอมจักร์นัครินทร์เมือ แมนดนุช ท่านนา
ราเมศวร์ผ่านหล้าค้าง ข่มอุดร ฯ
​๏ บรมไตรโลกนาถเจ้า อยุธยา ภิไธย์พ่อ
ฉกาจก่องอาจครองนคร ข่มห้าว
ชเลียงรัฐว่างกษัตร์สา มาร์ถปก ปชาเฮย
เหลือแต่แม่ด้าวท้าว พญา ฯ
๏ ยุธิษเฐียรท้าวปก ปชาชเลียง ราฐแฮ
ชวนพระติโลกมหา ราชเจ้า
มาประชิตพิษณุโลกเชียง ใหม่ล่ม เมืองฤๅ
เมืองอื่นดอกน้อมเกล้า กราบลาว ฯ
๏ บรมไตรโลกนาถเจ้า โจมปราบ ประลัยพ่อ
ชาวอุดรสยอนชาว ฝ่ายใต้
เสียชัยแต่ใม่หลาบ หลายขวบ ขบถแฮ
จึ่งสถิตพิษณุด้าวใกล้ เกริ่นแหน ฯ
๏ ตรัสรวมอำนาจด้าว แดนเหนือ
ผนึกมกุฎอยุธยาแผน ผ่านคุ้ม
มลาวราชบ่อาจเมือ มาแย่ง อิกเลย
กลัวฤทธิ์พิษร้ายงุ้ม ง่ายครอง ฯ
​๏ บรมราชาธิราชเจ้า ,เอารส ท่านแล
ปกอยุธยาสนอง พ่อไท้
จอมถวัลย์สวรรคต ขัติยลูก เถลีงนา
ตรัสเชษฐาน้องให้ ปกอุดร ฯ
๏ ผสมพวงพระร่วงเจ้า สุโขทัย
โดยภิเศกสุดาสมร แมกเชื้อ
เชษฐราชนิคาลัย เถลีงรัช อยุธพ่อ
พิศณุโลกให้เนื้อ หน่ออุดร ฯ
๏ อาฑิตยวงศ์ลูกไท้ เถลีงวงศ์
พระร่วงหน่วงใจนคร เขตนั้น
มาตุเรศเกศกุลพงศ์ พญาแหน่ง เหนือแฮ
เชื่อมชาติ์เหนือใต้ให้ ห่วงวงศ์ ฯ
๏ เฉลีมนามสยามราชแม้น ขุนสุโข ทัยพ่อ
รามอธิบดีองค์ เอกแกล้ว
สวรรคตยศเดโช พิษณุ ราชเอย
คืนผ่านกรุงใต้แผ้ว ผ่องภยูณห์ ฯ
​๏ เฉลีมภิไธย์บรมราชเรื้อง ศักดา
พระหน่อพุทธางกูร แก่นแคว้น
ฐาปนาชยะราชา กนิฐะนุช นาถเอย
ผ่านพิษณุด้าวแม้น เมื่อเดีม ฯ
๏ คืนเถลีงอยุธเยศเบื้อง เจษฎา
สวรรคตหมดองค์เสรีม ศักดิ์คล้อง
นครพิษณุโลกนิรา สยามราช ครองแฮ
พระรัษฏานั้นต้อง ประหาร ฯ
๏ เธียรราชาพระน้อง นฤเบศ
ฤๅเนื่องวงศ์เหนือปาน พี่เจ้า
อยุธเผ่าปกเกล้าเกษตร์ อุดรสุข สันติ์แฮ
เหตุทัพไทใต้เข้า ขู่ปราม ฯ
๏ ชตาศรีอยุธเยศต้อง ตกอับ ครารา
ลือตระลบจอมภพสยาม ยุธแกล้ว
อุดรปราบหลาบเรียบถับ เชียงใหม่ ม่อยพ่อ
พเอีญพระชัยสิ้นแล้ว ลุกกลี ฯ
​๏ พระแก้วฟ้าถูกล้าง พระชนม์ เสียรา
ชาวที่ครองกรุงศรี แสบอึ้น
หากขุนพิเรนทร์ผจญ ขบถพินาศ
เชีญพระเธียระเจ้าขึ้น สืบวงศ์ ฯ
๏ ขบถอุบาทว์ชิงราชย์ด้วย เดชกาม
ชาติ์ไป่ยอมนิยมหลง โลภร้าย
ไร้พรรคจักทนุกยาม ฉุกละหุก โหมแฮ
ผวนผกหกเค้คล้าย ตลกขัน ฯ
๏ พระมหาจักรพรรดิตั้ง ขุนพิเรนทร เทพพ่อ
เปนพระธรรมราชขวัญ ชาติ์พเน้า
อภิเศกสุดาเวน วิษณุโลก ครองรา
เหตุหน่อเหนือเชื้อเจ้า เจีดขันธ์ ฯ
๏ ยุคพม่ามารบล้าง ผลาญวงศ์ สยามพ่อ
พระจักรพรรดิ์มหินทร์สวรร คตแล้ว
มหาธรรมะราชทรง ราชย์อยุธ ยานา
พระนเรศลูกแก้วแกล้ว ผ่านอุดร ฯ
​๏ โรมพม่าล่าเดชแพ้ บุญไท
กวาดพวกเหนือเมือนคร ภาคใต้
สมานจิตเกีดมิตระใจ เปนพวก เดียวรา
เลีกอนุราชเจ้าไว้ ปกชเลียง ฯ
๏ ไทมีมหาราชล้วน เรืองบุญ หลายแฮ
น้อยพระองค์อ่อยเอียง อ่อนกล้า
อยุธยาจึ่งพร่าคุณ ขจรเกียรติ์ ไกลเอย
ยงยวดอวดหล้าช้า เฉีดคุณ ฯ
๏ แรงทนงหลงเชื่อแม้น เมืองดี เสมอนา
เรืองฤทธิ์เรืองบุญอดุลย์ เด่นฟ้า
ในยามเมื่อทรามศรี แสนทุเรศ แล้วแฮ
พเอีญเฉภาะเคราะร้ายผล้า ฉิบหาย ฯ
๏ ถึงวงศ์ทุพลราชบ้าน พลูหลวง
เมืองยิ่งโทรมยิ่งหมาย ว่ากล้า
หมดอมาตย์ที่สมาร์ถปวง เขลาขลาด ขลุมแฮ
เลวทุกเหล่าเจ้าข้า คับกรุง ฯ
​๏ คนดีดีด้วยเกีด ดีมา เองฤๅ
ดีใช่ดีเดชผดุง ฝึกเฟ้น
ไร้แหล่งแพ่งศึกษา สมชาติ์ เฉลีมเฮย
ยังฆ่ากันป้วนเว้น ว่างไฉน ฯ
๏ ผิดใจนิดหนึ่งแล้ว ลืมขัง
นึกแต่ฆ่าตบึงไป ทุกมื้อ
โลกลาภโลภกามขลัง ปลุกเศก หลงแฮ
เสียอยุธยาด้วยตื้อ ต่ำญาณ ฯ
๏ นี่หากขุนตากสู้ เสี่ยงชนม์ ท่านนา
เกลี้ยกล่อมไพร่ไททหาร เหี่มห้อม
ปราบพม่าปราบจลาจล จนสงบ
ฟื้นเอกะราชเลี้ยงล้อม เหล่าไท ฯ
๏ หาใม่สยามะชาติ์ล้ม ภีลุ ลเลีงพ่อ
กดชาติ์เปนทาสไถล เลีกเรื้อง
พุทธศาสน์จักพินาศผุ เพราะอลัช ชีแล
ไหนจะเทียมหน้าเบื้อง อัษฎงค์ ฯ
​๏ พเอีญจีนโรมถิ่นมล้าง อังวะ
ทัพพม่าล่าไปรงค์ รับสู้
บุญไทที่ได้ปะ โอกาศ กนั้นนา
ขุนตากจึ่งแก้กู้ เกียรติ์คืน
๏ พระเปนแต่ไพร่เจ้า เมืองตาก กนั้นพ่อ
ฤทธิ์รักเมืองเฟื่องฝืน ใฝ่ด้น
ผูกใจไพร่โดยบาก บอกจัก ทนุกแล
พุทธศาสน์ชาติให้พ้น เมี่ยนผลาญ ฯ
๏ เลียนปวัติ์โพธิสัตว์สร้าง บารมี มั่งรา
โปรดสัตว์วัฏะสงสาร รอดแร้ว
โลหิตชิวิตพลี ชาติ์ช่วย ฉลองแฮ
แรกหลอกไพร่ฟ้าแล้ว หลอกองค์ ฯ
๏ ธนบุรีศรีสวัสดิสร้าง สมปอง เปี่ยมรา
ปราบเศีกนอกในวง โว่งสิ้น
กลับเสียพระจริตจอง เฆี่ยนฆ่า โขมงโฮย
จนขบถปลดท้าวดิ้น หลุดไฉน ฯ
​๏ ชายสมาร์ถปกราฐป้อง ปรัตยา มิตร์เลย
ชูชาติ์ศาสนาไท เทียบท้าว
สมัยนั้นสุดฝันหา โหยสยด สยองแฮ
หากพระยอดฟ้าก้าว บาทเถีง ฯ
๏ ทรงคุณทรงเดชล้ำ ขุนธน บุรีรา
รับปกผองพศกเถลีง โสตถิ์แคว้น
กุลศรีจักรีถกล เกียรติ์ประดิษ ฐานแฮ
สยามชาติ์พึ่งไท้แม้น บิดร ฯ
๏ รัตนโกสินทร์สฤษดิ์สร้าง สง่าแดน
สืบกษัตร์ฉัฐรัชพร เพิ่มด้าว
ครั้งไหนไป่ปานแสน โสภาคย์ ไผทเอย
สันติ์สุดทุกข์ร้อนร้าว ฤดล ฯ
๏ เมืองเหนือเรื้อร้างเนี่น นานปี
นัคเรศรุ่งเรืองกล ป่าช้า
ถึงหกศัตกะมี แต่ซุด โซมแฮ
เหตุบ่มิเจ้าหล้า เลีดครอง ฯ
​๏ แควน้ำซ้ำเปลี่ยนซ้ำ ขาดผดุง
ตระบังบ่อท่อบึงหนอง นึ่งแห้ง
พระร่วงฤเหลียวปรุง โปรดอีก แล้วแล
ชาวอุดรร้อนแล้ง ล่าหนี ฯ
๏ จัตุพิสศัตกะย้าย สุโขทัย
มาณบ้านธานี แหน่งน้ำ
กรุงศรีสัชนาลัย สวรรคโลก เรียกพ่อ
ยังอธึกครึกครื้นล้ำ แหล่งหลวง ฯ
๏ เลื่อนตั้งวังไม้เรียก ขรเมือง ใหม่แม่
น้ำใช่ไร้ใยฃวง แค่นย้าย
ชรอยกรุงก่อนรุ่งเรือง ทุเรศเนตร์ กมังนา
เหลือปกรกเรี้ยวชม้าย หมดเกษม ฯ
๏ สามกรุงสามยุคนี้ มีปวัติ์
สยามชาติ์ทรงราชย์เปรม เปลี่ยนแคว้น
สิ่งสร้างก็สล้างชัด เฉลีมเนตร์ เรานา
กรุงอื่นผื่นด้าวแม้น ใม่เจอ ฯ
​๏ สุโขทัยไพโรจล้ำ ธานี เหนือรา
เดชพระร่วงรามเผยอ เกียรติ์เจ้า
เมืองดีเพราะเมืองมี ขุนปก ดีนอ
หมดพระร่วงร้างเผ้า แผกนคร ฯ
๏ มนังคสิลาบาตโอ้ ขุนราม เจ้าเอย
เคยประทับตรัสสอน ไพร่ฟ้า
หินเอกเศกสมสยาม มหาราช สถิตพ่อ
ฐานบั่นวัลย์เลื้อยอ้า อนาร์ถหนอ ฯ
๏ ปาสาณปราสาทสร้าง แสนทน แล้วเพื่อน
ดูเถีดไร้ใครพนอ กร่อนกล้าน
น่ารทึกนึกถึงคน โฉมนุ่ม เนื้อแฮ
ยังจิตคิดฟุ้งสร้าน เสออะไฉน ฯ
๏ รักษาปราสาทสร้าง เสลมัย
ง่ายกว่ารักษาใจ รูปด้วย
กนี้เราอย่าเฉารไว วุฒิภาพ ผดุงเทอญ
เปน,สง่า,คราม้วยย้วย เยี่ยงคุณ ฯ
​๏ เห็นเหตุใดส่อให้ เราโทรม เสียฤๅ
ฝืนจิตอย่าคิดหนุน เหตุนั้น
เหตุใดส่อให้โหม มหุร์ดิโสตถิ์ สมแฮ
เร่งกอบเหตุนั้นขวั้น จิตเสมอ ฯ
๏ ส่วนตัวส่วนชาติ์เจ้า อย่าประดัง กันเลย
ส่วนอาตม์ชีวาตม์เลอ ดอกรู้
ส่วนชาติ์หากชาติ์ยัง อยู่อยู่ ยืนแฮ
เสียอาตม์ชาติ์ต้องกู้ เกียรติ์ยง ฯ
๏ ทำดีทำชั่วคล้าย ปรายแแผน แจกพ่อ
คนมักเอาอย่างคง คืบช้า
ผลชั่วผิตัวแสน สทกวิบาก ไฉนฤๅ
สทกใม่เหมือนข้างหน้า หน่วงเลียน ฯ
๏ ทันสมัยนีใช่ถ้อย ทำเก๋ ดอกเจ้า
เพราะว่าดีสมเฉนียน เมื่อนั้น
เก่าเผลอใหม่เผยอเห หาถูก ถลองแฮ
ใช้ชื่อใหม่ใช้รั้น เร่อตบึง ฯ
​๏ ตั้งใจให้แต่บ้าน เมืองเจรีญ เถีดรา
ตั้งจิตคอยสกิดสึง สุขเกื้อ
ใช่สำหรับตัวเพลีน เดียวสนุก เดียวแน
สำหรับทั่วหน้าเอื้อ เอี่ยมขวัญ ฯ
๏ ดึกดำบรรพ์นั่นร้อย ปีดัง
ปีหนึ่งในปัจจุบัน แล่นรู้
อย่าดื้ออย่าถือขลัง ถือทิฐิ ไถลเลย
เกีดชาตมาทลม้ายผู้ เผือกญาณ ฯ
๏ เก๋ไฉนเก๋ให้เกีด คุณเก๋ เถีดเพื่อน
เก๋อย่าเก๋เลวซาน เซ่อฟุ้ง
ทำใดใส่ใจคเณ สาเหตุ ประสงค์แฮ
ทำอย่าทำคล้ายกุ้ง ก่งทนง ฯ
​๏ ชาติ์สยามอร่ามเกียรติ์ก้าว เกษมสันต์ สมรา
เดชพึ่งจักริศทรง ปกเผ้า
กตัญญูคู่กับธรร มสุจริต เจรีญเอย
ไทเถีดพร้อมน้อมเกล้า เกริ่นพร ถวายพร ไชโย ฯ

----------------------------

จบลิลิตดั้นปฐมะภาค

ศุภมัสดุ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ