คำปรารภ

ในงานฌาปนกิจศพมารดา ม.ล. สนิท ฉัตรกุล ข้าพเจ้าใคร่จะเขียนหนังสือสำหรับแจกเป็นที่ระฦกสักเรื่องหนึ่ง เพื่อเป็นปฏิการตอบแทนในไมตรีที่ ม.ล. สนิท ฉัตรกุล กับ ข้าพเจ้าได้มีอยู่ต่อกันมาช้านาน แต่เวลากำหนดงานกระชั้น ไม่มีโอกาสที่จะทำเช่นนั้นได้ ข้าพเจ้าจึงแนะนำให้ ม.ล. สนิท ฉัตรกุล ไปขอเรื่องสำหรับพิมพ์จากหอสมุดแห่งชาติ ก็ได้เรื่อง “ฉันท์เยาวพจน์” ซึ่งได้พิมพ์อยู่ในหนังสือเล่มนี้ ข้าพเจ้ายินดีอนุโมทนา เพราะการที่ ม.ล. สนิท ฉัตรกุล ได้จัดพิมพ์เรื่องนี้ขึ้น นอกจากเพิ่มจำนวนหนังสือในภาษาไทยขึ้นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว ยังได้มีโอกาสรักษาบทกลอน บทเด็กเล่นบางบท ซึ่งเป็นสมบัติของไทยโดยแท้ไว้ เพราะประเพณีบางอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับความเจริญก้าวหน้าของโลก เราควรถนอมของเราไว้ เพื่อเป็นเครื่องหมายแห่งชาติ ถ้าแทนที่จะได้ยินว่า “ฝนตกแดดออก นกกระจอกเข้ารัง” กลับไปได้ยินว่า

“Humpty Dumpty sat on the wall,

Humpty Dumpty had a bad fall.”

ดั่งนี้เป็นต้น ก็จะเป็นที่เสียใจหาน้อยไม่

พระยาอนุมานราชธน

บ้านถนนสุริวงศ์

วันที่ ๑๔ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๗๘