พระสี่เสาร์กลอนสวด
| ๑ ประนมนิ้วขึ้นเหนือเศียร | ต่างธูปเทียนชวาลา |
| บูชาพระศาสดา | อันโปรดสัตว์ในสงสาร |
| ๒ ไหว้คุณพระสธรรม | อันฦกลํ้าพิสดาร |
| พระเจ้าโปรดประทาน | ไว้สั่งสอนประชาชน |
| ๓ ข้าไหว้คุณหมู่สงฆ์ | เธอได้ทรงศีลทศพล |
| ศึกษาได้มรรคผล | จะนำตนสู่นิพพาน |
| ๔ ข้าไหว้พระคุณครู | สอนให้รู้วิชาการ |
| ไหว้เทพในสถาน | อันรักษาทั้งแดนไตร |
| ๕ ขอเดชพระบารมี | อยู่เกศีอย่ามีภัย |
| ไหว้คุณท่านทั้งหลาย | ขอจงได้คุ้มโทษา |
| ๖ ไหว้ทั้งคุณบิตุเรศ | บังเกิดเกศเป็นกายมา |
| ทั้งคุณพระมารดา | ลํ้าโลกาใครจักปาน |
| ๗ คุณแม่ยิ่งนักหนา | เลี้ยงรักษาพยาบาล |
| พระคุณใครจะปาน | สั่งสอนลูกจนใหญ่มา |
| ๘ กล่าวนักจักเนิ่นนาน | เรื่องนิทานยาวนักหนา |
| ว่านักเห็นจักช้า | คุณมารดาล้ำโลกัย ๚ะ |
สุรางคนางค์
| ๙ จะกล่าวตำนาน | |
| นิยายบูราณ | แต่ก่อนล่วงไป |
| เมื่อพระสรรเพชญ์ | สมเด็จจอมไตร |
| สร้างสมภารได้ | นับสี่สังขยา |
| ๑๐ สมเด็จพระชินศรี | |
| สร้างพระบารมี | แต่ก่อนโพ้นมา |
| ชักเอาชาดก | ยกออกเทศนา |
| พระองค์สร้างมา | ได้สี่อสงไขย |
| ๑๑ เอโกราชา | |
| ยังมีพญา | องค์หนึ่งเลิศไกร |
| ครอบครองพารา | ช้างม้าพลไพร่ |
| นามชื่อเวียงไชย | อนันตนคร[๑] |
| ๑๒ ท้าวผู้เสวยราช | |
| ทรงนามพระบาท | สุนทราชบวร[๒] |
| ครอบครองไพร่ฟ้า | ประชาราษฎร |
| เป็นที่สโมสร | แก่ฝูงประชา |
| ๑๓ มีพระมเหสี | |
| นามกรเทวี | นพรัตน์กัลยา |
| นวลนางมารศรี | เป็นที่เสนหา |
| สมเด็จราชา | ร่วมรักสโมสร |
| ๑๔ นักสนมชาวรัง | |
| สาวสาวสะพรั่ง | นั่งเฝ้าสลอน |
| เหมือนดั่งดารา | ห้อมล้อมจันทร |
| เห็นงามบวร | ดุจท้าวโกสีย์ |
| ๑๕ ทั้งสองกระษัตริย์ | |
| เสวยราชสมบัติ | เป็นบรมเปรมปรีดิ์ |
| อยู่ในธรรมิศ | บพิตรยินดี |
| สมเด็จจักรี | อยู่ในทศธรรม |
| ๑๖ อยู่มาวันหนึ่ง | |
| นพรัตน์เอวกลึง | ทรงโฉมแจ่มจันทร์ |
| เสด็จไสยาสน์ | เหนืออาสน์สุวรรณ |
| เมื่อนั้นจอมขวัญ | ทรงพระสุบิน |
| ๑๗ ในฝันนั้นว่า | |
| พระบาทเบื้องขวา | เหยียบยอดศิขรินทร์ |
| แห่งเขาพระสุเมรุ | อ่อนเอนไปสิ้น |
| เทวาพระอินทร์ | ลินลาศหลีกหนี |
| ๑๘ ยังฝันอีกเล่า | |
| พระบาทแห่งเจ้า | เบื้องซ้ายโฉมศรี |
| เหยียบยอดสัตตภัณฑ์ | สะท้านธรณี |
| เทพในราศี | หลีกหนีทุกสถาน |
| ๑๙ ยังฝันอีกเล่า | |
| ว่าองค์พระเจ้า | เห็นงามตระการ |
| พระองค์พินิจ | พิศดูบนาน |
| เห็นมณฑาบาน | เด็ดเอาทันใจ |
| ๒๐ เด็ดดอกมณฑา | |
| เชยชมไปมา | สำราญหฤทัย |
| ฝันเท่านั้นแล้ว | นางแก้วทรามวัย |
| ตื่นขึ้นทันใด | อัศจรรย์นักหนา |
| ๒๑ นพรัตน์นางแก้ว | |
| ถึงเวลาแล้ว | ขึ้นเฝ้าราชา |
| จึ่งเล่าความฝัน | อัศจรรย์มีมา |
| แห่งนางฉายา | ถวายพระภูบาล |
| ๒๒ ตามฝันอรทัย | |
| เล่าถวายท้าวให้ | ทราบสิ้นอวสาน |
| ขอพระองค์เจ้า | ได้โปรดประทาน |
| ให้โหราจารย์ | มาทำนายดู |
| ๒๓ เมื่อนั้นจักรี | |
| สุนทราชภูมี | ได้ฟังโฉมตรู |
| สนเท่ห์พระทัย | ท้าวใคร่จักรู้ |
| พระน้องโฉมตรู | เจ้าฝันเป็นไฉน |
| ๒๔ มีพระโองการ | |
| แก่ชาวพนักงาน | สาวใช้ชาวใน |
| จงบอกขอเฝ้า | ว่าเราให้ไป |
| หาโหรมาให้ | ทายฝันเทวี |
| ๒๕ บัดนั้นสาวใช้ | |
| รับสั่งแล้วไป | มิได้รอรี |
| ไปหาขอเฝ้า | บอกเล่าคดี |
| ว่าพระภูมี | ให้หาโหรา |
| ๒๖ บัดนั้นขอเฝ้า | |
| ได้ฟังคำเจ้า | สาวศรีบอกมา |
| จึ่งชวนกันไป | สู่โรงโหรา |
| ว่าพระราชา | ให้หาเข้าไป |
| ๒๗ บัดนั้นโหรเฒ่า | |
| ได้ยินขอเฝ้า | ว่าเจ้าจอมไตร |
| พระองค์ให้หา | ตัวข้าเร็วไว |
| ช้าอยู่มิได้ | จึ่งไปด้วยพลัน |
| ๒๘ ครั้นถึงก้มเกล้า | |
| บังคมพระเจ้า | ปิ่นเกล้าไอศวรรย์ |
| สมเด็จจักรี | มีโองการพลัน |
| ว่านางจอมขวัญ | ฝันร้ายฤๅดี |
| ๒๙ เมื่อนั้นทรงธรรม์ | |
| จึ่งเล่าความฝัน | ของนางโฉมศรี |
| แก่ขุนโหรเฒ่า | ตามเค้าคดี |
| ว่านางเทวี | จะเป็นฉันใด |
| ๓๐ บัดนั้นโหรเฒ่า | |
| ได้ฟังพระเจ้า | ปิ่นเกล้าภพไตร |
| ดูในตำรา | เห็นดีเหลือใจ |
| โฉมงามทรามวัย | จะมีบุตรา |
| ๓๑ ฝันนี้ปรากฏ | |
| จะมีโอรส | ล้ำเลิศฦๅชา |
| จะเป็นผู้ชาย | โฉมงามโสภา |
| ใครเลยจะมา | เปรียบได้ถึงสอง |
| ๓๒ สมเด็จราชา | |
| ฟังโหรทูลมา | ประทานสิ่งของ |
| สินทรัพย์เสื้อผ้า | เงินตราเนืองนอง |
| ช้างม้าทั้งผอง | ให้แก่โหรา |
| ๓๓ เมื่อนั้นเทวี | |
| นพรัตน์โฉมศรี | เจ้าอรฉายา |
| ท้าวน้องทรงครรภ์ | ถ้วนทศมาสา |
| ประสูติลูกยา | เป็นชายบวร |
| ๓๔ ข้าสาวชาวแม่ | |
| พิทักษ์อัดแอ | ห้อมล้อมสลอน |
| เฝ้าอยู่รักษา | ผ่านฟ้าบวร |
| สมเด็จภูธร | ให้ชื่อลูกยา |
| ๓๕ ชื่อพระสี่เสาร์ | |
| โฉมเฉิดเพริศเพรา | เลิศล้ำโลกา |
| อายุเจ้าได้ | สิบหกพระวษา |
| สมเด็จบิดา | มอบเวนศฤงคาร |
| ๓๖ จึ่งอภิเษก | |
| อนงค์องค์เอก | เป็นยอดเยาวมาลย์ |
| นางหนึ่งมเหสี | อนันต์นงคราญ |
| กับพระภูบาล | ครองราษฎร์ประชา |
| ๓๗ องค์พระสี่เสาร์ | |
| ฤทธิเดชพระเจ้า | ล้ำเลิศโลกา |
| มีอัศวราช | เชื้อชาติอาชา |
| ฤทธีนักหนา | สรรพทั้งสองตัว |
| ๓๘ หนึ่งชื่อไตรจักร | |
| ท้าวย่อมทรงนัก | เทวาย่อมกลัว |
| สมเด็จท่านไท | เหาะไปได้ทั่ว |
| ตรีโลกกลอกหัว | ฤทธิเดชราชา |
| ๓๙ ท้าวเธอเสด็จไป | |
| บาดาลตํ่าใต้ | พิภพนาคา |
| แล้วเสด็จเหาะหน | ไปบนเวหา |
| กินอุทกธารา | อโนดาตนที |
| ๔๐ ตัวหนึ่งเล่านา | |
| ชื่อมหาศักดา | ฤทธาแสนทวี |
| พระทรงเหาะไป | ในไตรตรึงษ์ศรี |
| ชมนางนารี | ฝูงเทพกัลยา |
| ๔๑ ท้าวผู้องอาจ | |
| เชยชมนางนาฏ | แล้วกลับลงมา |
| มีศักดิ์มียศ | ปรากฏฦๅชา |
| เที่ยวทุกทิศา | ชมเล่นทุกเมือง |
| ๔๒ ฝ่ายเหนือฝ่ายใต้ | |
| ถวายดอกไม้ | เงินทองนองเนือง |
| พระเกียรติยศ | ปรากฏรุ่งเรือง |
| หมื่นสี่พันเมือง | กลัวเกรงนักหนา |
| ๔๓ ออกชื่อนามท้าว | |
| ปวดเสียวเศียรเกล้า | ทุกท้าวพญา |
| สี่ทวีปย่อท้อ | ไม่ต่อฤทธา |
| เป็นปิ่นกระษัตรา | ทั่วทั้งปฐพี |
| ๔๔ คนธรรพคนธรรพ์ | |
| นาคาสุบรรณ | กุมภัณฑ์ยักษี |
| เกรงกลัวเดชา | ฤทธาภูมี |
| ทุกกรุงธานี | ถึงปีเสด็จมา |
| ๔๕ เสด็จเหนืออาสน์ | |
| ทุกกรุงเดียรดาษ | เข้าเฝ้าราชา |
| มงกุฎกระทบกัน | ทุกวันอัตรา |
| หัวเพชรมีค่า | ร่วงหล่นทุกองค์ |
| ๔๖ เฝ้าแล้วเสด็จไป | |
| หัวเพชรนั้นไซร้ | ที่ร่วงตกลง |
| นายโรงกวาดได้ | เก็บไว้โดยจง |
| ดั่งดาวเยียรยง | วันละเจ็ดพันทะนาน |
| ๔๗ ไม่เป็นของหลวง | |
| นายโรงตักตวง | ออกขายทุกวัน |
| สมเด็จสี่เสาร์ | อยู่ในทศธรรม์ |
| ให้ทานอนันต์ | แก่ราษฎร์ประชา |
| ๔๘ สวดมนตร์ไหว้พระ | |
| ยิ่งเป็นตบะ | จำศีลภาวนา |
| เธอสร้างสมภาร | ปณิธานปรารถนา |
| เป็นพระศาสดา | ในอนาคตกาล |
| ๔๙ วันหนึ่งบรรทม | |
| เหนือแท่นภิรมย์ | เป็นสุขสำราญ |
| ท้าวเสวยสุบิน | สุดสิ้นในสถาน |
| เมื่อราตรีกาล | ตื่นขึ้นพิศวง |
| ๕๐ ในฝันนั้นว่า | |
| ปรางค์แก้วรจนา | ยอดหักพับลง |
| เล็งดูทุกวัน | ยอดนั้นยังคง |
| ไพบูลย์สูรย์ทรง | วิจิตรรจนา |
| ๕๑ ท้าวตรึกความฝัน | |
| เห็นเป็นอัศจรรย์ | พรั่นในวิญญาณ์ |
| เร่งคิดสงสัย | พระทัยราชา |
| สี่เสาร์ฤทธิ์กล้า | เร่งมาพิศวง |
| ๕๒ เหตุอันหนึ่งนั้น | |
| เสโททรงธรรม์ | ไหลออกโซมองค์ |
| สมเด็จจอมไตร | ท้าวไทพิศวง |
| เหตุหนึ่งพระองค์ | ดูหลากนักหนา |
| ๕๓ ว่ากายนั้นสั่น | |
| หฤหัยไหวหวั่น | สั่นคือตีปลา |
| เหตุอันหนึ่งนั้น | ทรงธรรม์ราชา |
| เศร้าหมองโรยรา | เป็นน่าบัดศรี |
| ๕๔ โองการให้หา | |
| โหรเฒ่าเข้ามา | มิช้าทันที |
| จึ่งเล่าความฝัน | อัศจรรย์อันมี |
| ตามเค้าคดี | ที่เธอฝันมา |
| ๕๕ วันนั้นโหรเฒ่า | |
| ได้ฟังปิ่นเกล้า | ดูในตำรา |
| ทูลแก่ท้าวไท | เคราะห์ร้ายนักหนา |
| พระเสาร์จะมา | ทับลัคน์ทรงธรรรม์ |
| ๕๖ ยังเจ็ดราตรี | |
| พระเสาร์จรลี | จะทับลัคน์พลัน |
| ถึงสองปีกึ่ง | จึ่งคลายโทษทัณฑ์ |
| พระนิมิตฝัน | อัศจรรย์นักหนา |
| ๕๗ สามโมงสี่บาท | |
| เสาร์จะลินลาศ | มาทับลัคนา |
| จะเกิดโกลี | มีแก่ราชา |
| พระเคราะห์ตัวกล้า | มาให้เกิดเข็ญ |
| ๕๘ เสาร์จะทับลัคน์ | |
| พระเคราะห์ร้ายนัก | จักได้ยากเย็น |
| ศุกร์ทับภูมินทร์ | จะเกิดความเข็ญ |
| อังคารสุเรนทร์ | ทับจันทร์บ่คลา |
| ๕๙ พระเสาร์จะทับลัคน์ | |
| พระศุกร์ทรงศักดิ์ | แทรกเข้ามิช้า |
| ดูในอินทภาษ | แล้วดูทักษา |
| พระศุกร์ตัวกล้า | เข้าอยู่ภูมินทร์ |
| ๖๐ พระเคราะห์ร้ายนัก | |
| พระองค์ทรงศักดิ์ | อย่าได้ดูหมิ่น |
| จงบูชาเคราะห์ | พระเสาร์สุรินทร์ |
| อย่าหลู่ดูหมิ่น | ว่าพระมีบุญ |
| ๖๑ จงรับพระเสาร์ | |
| ต่อนานไปเล่า | เธอจะให้คุณ |
| อย่าถือมานะ | ว่ากูมีบุญ |
| จงฟังดั่งทูล | เถิดพระทรงธรรม์ |
| ๖๒ จะให้พลัดพราก | |
| พระองค์จะจาก | ราชัยไอศวรรย์ |
| จะได้ความยาก | ปิ้มจักชีวัน |
| ต่อผ่ายหลังนั้น | จึ่งจะได้ดี |
| ๖๓ เมื่อนั้นภูวไนย | |
| กริ้วโกรธคือไฟ | แก่โหรมากมี |
| เอาเท็จมาทาย | กล่าวร้ายบัดศรี |
| ให้กูชุลี | พระเสาร์ด้วยรา |
| ๖๔ เทียมถึงตรึงษ์ตรัย | |
| กูขึ้นไปได้ | ด้วยอิทธิฤทธา |
| ไปถึงสวรรค์ | ดุสิตยามา |
| หมู่เทพเทวา | ย่อมกลัวทุกองค์ |
| ๖๕ สี่ทวีปเที่ยวจบ | |
| ต่ำใต้ไตรภพ | นาคาภุชงค์ |
| ถ้าเห็นกูไป | ทรงกายไม่ตรง |
| พระเสาร์ตัวยง | จะทำอะไรกู |
| ๖๖ พระถือมานะ | |
| ว่ามีเดชะ | กว่าชาวชมพู |
| เทพในตรึงษ์ตรัย | ก็ย่อมกลัวกู |
| โหรเฒ่าสู่รู้ | ให้กูบูชา |
| ๖๗ กูกับพระเสาร์ | |
| จะรบกันเล่า | ไม่กลัวเลยนา |
| รบด้วยทหาร | แต่ล้วนตัวกล้า |
| พระเสาร์เข้ามา | จะม้วยบรรลัย |
| ๖๘ โหรเฒ่าอาจารย์ | |
| ทูลทัดภูบาล | สมเด็จจอมไตร |
| พระองค์จงโปรด | กริ้วโกรธไปไย |
| พระเสาร์นั้นไซร้ | ใช่จะมาให้เห็น |
| ๖๙ มิใช่เป็นตัว | |
| พระองค์ไม่กลัว | จะให้กะเกณฑ์ |
| ทหารอาสา | ใครเลยจะเห็น |
| พระเสาร์สุเรนทร์ | เป็นเงาเข้ามา |
| ๗๐ ยังอีกเจ็ดวัน | |
| พระเคราะห์กวดขัน | ร้ายกาจนักหนา |
| พระองค์จะจาก | พลัดพรากพารา |
| ขอพระผ่านฟ้า | เร่งระวังพระองค์ |
| ๗๑ สมเด็จราชา | |
| ได้ฟังโหรว่า | ฤทธายิ่งยง |
| ให้หาเสนา | เข้ามาโดยจง |
| เชี่ยวชาญณรงค์ | สิบหมู่อาสา |
| ๗๒ ให้จัดทหาร | |
| อยู่เฝ้าพระทวาร | แห่งละพันโดยตรา |
| เร่งรัดจัดกัน | ขยันนักหนา |
| แล้วให้เข้ามา | เฝ้าปราสาทไชย |
| ๗๓ ปราสาทชั้นบน | |
| ให้ได้ร้อยคน | เคยประจญศึกใหญ่ |
| ชั้นสองสองร้อย | ให้คอยจงได้ |
| ชั้นสามเล่าไซร้ | สามร้อยโดยหมาย |
| ๗๔ ชั้นสี่สี่ร้อย | |
| ชั้นห้าไม่น้อย | ห้าร้อยเพริศพราย |
| ชั้นหกหกร้อย | คอยตามบาดหมาย |
| สมเด็จฦๅสาย | ให้เฝ้าทุกชั้น |
| ๗๕ ชั้นเจ็ดลงมา | |
| เจ็ดร้อยโดยตรา | รักษาทรงธรรม์ |
| ตีนปรางค์ปราสาท | อำมาตย์ตัวขยัน |
| สำหรับป้องกัน | รอบทั้งปรางค์ปรา ๚ะ |
ยานี
| ๗๖ ครั้นถ้วนถึงเจ็ดวัน | พระเสาร์นั้นเสด็จมา |
| พอครบเหมือนโหรว่า | พระราชาทุรนทุราย |
| ๗๗ นั่งนอนห่อนเป็นสุข | ผลุดนั่งลุกระส่ำระสาย |
| รับพระขรรค์อยู่วุ่นวาย | เข้าฟาดฟันคนทั้งปวง |
| ๗๘ ฝ่ายว่าคนทั้งหลาย | วิ่งวุ่นวายทั้งวังหลวง |
| เสนาทุกกระทรวง | ก็เจ็บยากลำบากใจ |
| ๗๙ คนร้อยอยู่ชั้นบน | ต้านจุมพลบ่หวาดไหว |
| ถัดมาสองร้อยไซร้ | ชวนกันไปห้ามราชา |
| ๘๐ สมเด็จเจ้าจอมไตร | ให้คลั่งไปในวิญญาณ์ |
| ไล่ฟันหมู่เสนา | พระราชาบ่ปราศรัย |
| ๘๑ ทหารอยู่สองชั้น | ด้านทรงธรรม์บ่หวาดไหว |
| เขาละอำเภอใจ | พระภูวไนยเสด็จหนี |
| ๘๒ ทรงเครื่องทั้งห้าแล้ว | จึ่งพระแก้วเสด็จจรลี |
| มาขึ้นทรงพาชี | พระภูมีก็เหาะไป |
| ๘๓ ฝ่ายว่าพระมเหสี | เห็นภูมีจากเวียงไชย |
| นางนาฏเจ้าร่ำไร | ถึงท้าวไทผู้ผัวขวัญ |
| ๘๔ โอ้พระฤทธิไกร | กรรมสิ่งใดมาตามทัน |
| จำจากพรากพลัดกัน | เมียโศกศัลย์ไม่รู้วาย |
| ๘๕ เหตุด้วยเพราะพระฝัน | โหรทูลพลันว่าเคราะห์ร้าย |
| พระไม่เชื่อโหรทาย | จึ่งพลัดพรากไปจากเมือง |
| ๘๖ แต่นี้ไปเมื่อหน้า | กินน้ำตาน่าแค้นเคือง |
| ท้าวไทไปจากเมือง | พระบุญเรืองจะเป็นไฉน |
| ๘๗ ใครเลยจะปกเกล้า | ข้าพระเจ้านี้สืบไป |
| ผ่านฟ้ามาตัดใจ | ละเมียไว้ไม่เอ็นดู |
| ๘๘ ละทั้งนางสาวสรร | นางกำนัลอยู่พรั่งพรู |
| ค่ำเช้าเคยชมชู | สู้ละเสียหนีเมียไป |
| ๘๙ สี่พันหมื่นบูรี | รู้คดีจะชิงชัย |
| ฤทธิ์เดชใครผู้ใด | เหมือนท้าวไทก็ไม่มี |
| ๙๐ โอ้กรรมกรรมสิ่งใด | มาซัดให้เป็นดั่งนี้ |
| จำให้ปิ่นธรณี | มาพลัดพรากจากเวียงไชย |
| ๙๑ รํ่าพลางนางเทวี | มีเสาวนีย์รับสั่งไป |
| แก่หมู่เสนาใน | ให้ชุมพลตามพระองค์ |
| ๙๒ บัดนั้นชาวมนตรี | รับเสาวนีย์นางโฉมยง |
| ไปชุมจัตุรงค์ | ติดตามองค์พระราชา |
| ๙๓ แล้วแต่งสารตราไป | ถึงกรุงไกรทุกพารา |
| ว่าท้าวเสียกิริยา | เธอหนีมาจากธานี |
| ๙๔ ถ้าว่าผู้ใดพบ | ได้ประสบพระภูมี |
| จงตอบซึ่งสารศรี | บอกคดีให้แจ้งมา |
| ๙๕ ส่วนหมู่เสนาใน | ชุมพลไปตามราชา |
| เที่ยวเสาะทุกพารา | ไม่พานพบพระภูมี |
| ๙๖ เว้นแต่เมืองกินนุวัต | พากันลัดไม่จรลี |
| เพราะกรรมของจักรี | จึ่งดลใจหมู่เสนา |
| ๙๗ ปรึกษากันถ้วนถี่ | ว่าเมืองนี้น้อยนักหนา |
| ไปเที่ยวหาราชา | ถ้าไม่พบจะเสียที |
| ๙๘ คิดแล้วจึ่งเสนา | กลับโยธามาบูรี |
| กราบทูลแก่เทวี | ว่าไม่พบพระทรงธรรม์ |
| ๙๙ สมเด็จนางเทวี | ฟังเสนีเร่งโศกศัลย์ |
| ร่ำรักพระทรงธรรม์ | กับสาวสรรกำนัลใน |
| ๑๐๐ โอ้พระยอดเสน่ห์น้อง | เคยประคองอุ่นอกใจ |
| ยามเมื่อชมสาวใช้ | เมียมิได้อุเบกษา |
| ๑๐๑ โอ้โอ๋พระยอดรัก | ผู้ทรงศักดิ์เคยเสด็จมา |
| ชมน้องห้องไสยา | พระราชาสำราญใจ |
| ๑๐๒ เคยจูบพระเคยกอด | พระกรสอดกระหวัดไว้ |
| เคยชมภิรมย์ใน | ควรฤๅไปจากพารา |
| ๑๐๓ ว่านักจักยืดยาว | จะกล้บกล่าวถึงเจ้าฟ้า |
| พล้ดพรากจากพารา | มากับม้ามโนนัย |
| ๑๐๔ สี่เสาร์พระราชา | เสาร์เข้ามานับลัคน์ไท |
| เสด็จขึ้นอาชาไนย | เหาะเหิรไปจากพารา |
| ๑๐๕ ไปได้หลายวันแล้ว | องค์พระแก้วอดโภชนา |
| ทรุดองค์ทรงโศกา | กับหลังม้ามโนนัย |
| ๑๐๖ คิดถึงมเหสี | เนตรภูมีดั่งเลือดไหล |
| คิดจะคืนพระเวียงไชย | ไปไม่ได้จนปัญญา |
| ๑๐๗ ด้วยกรรมของท้าวไท | ได้ทำไว้แต่หลังมา |
| คลั่งไคล้ในวิญญาณ์ | พระยอดฟ้าโศกาลัย |
| ๑๐๘ ฝ่ายว่าม้าพาชี | พาภูมีเธอคลาไคล |
| มาถึงแดนกรุงไกร | กินนุวัตพระนคร |
| ๑๐๙ เหาะไปในเวหา | ด้วยฤทธาอัสดร |
| เป็นกรรมของภูธร | ม้าเหาะไม่ได้แล้วนา |
| ๑๑๐ หลงอยู่กลางพงพี | จูงพาชีค่อยเดินมา |
| เป็นกรรมของราชา | ถือมานะว่ามีบุญ |
| ๑๑๑ ลำบากพ้นกำลัง | เพราะไม่ฟังคำโหรทูล |
| ทีนี้เห็นจะสูญ | ไม่ได้กลับพระพารา |
| ๑๑๒ ร่ำพลางทางบทจร | จูงอัสดรค่อยเดินมา |
| ลุถึงกลางทุ่งนา | พระราชาค่อยเดินไป ๚ะ |
ฉบัง
| ๑๑๓ กล่าวถึงชาวนานั้นไซร้ | ครั้นเช้าออกไป |
| ขับนกกินข้าวในนา | |
| ๑๑๔ มีสุนัขตัวหนึ่งเดินมา | ที่กลางท้องนา |
| ก็คาบกระบายมันไป | |
| ๑๑๕ วันนั้นเป็นเคราะห์ท้าวไท | มงกุฎกลายไป |
| ก็เป็นกระบายทันที | |
| ๑๑๖ ชาวนามันเห็นภูมี | ร้องด่าทันที |
| อ้ายนี่มาลักกระบายกู | |
| ๑๑๗ พาอายขี้ร้ายไม่อดสู | มาลักเอาของกู |
| เอาครอบไว้บนเกศา | |
| ๑๑๘ เมื่อนั้นสี่เสาร์ราชา | ได้ฟังชาวนา |
| ตอบว่ามงกุฎของกู | |
| ๑๑๙ ชาวนาว่าไม่อดสู | มึงช่างลวงกู |
| มงกุฎมึงได้ไหนมา | |
| ๑๒๐ ว่าแล้ววิ่งไปมิช้า | ตีพระราชา |
| ก็ล้มลงเหนือปฐพี | |
| ๑๒๑ มันซ้ำถองเอาหลายที | สมเด็จจักรี |
| ภูมีเจ้าแทบปางตาย | |
| ๑๒๒ โลหิตไหลอาบทั้งกาย | สงสารฦๅสาย |
| แทบตายไม่เป็นสมประดี | |
| ๑๒๓ มันจึ่งว่ากับภูมี | อย่าอยู่ที่นี่ |
| จงไปให้พ้นเถิดรา | |
| ๑๒๔ ว่าแล้วมันเอากระบายมา | จึ่งพระราชา |
| อุตส่าห์ดำรงทรงกาย | |
| ๑๒๕ จงค่อยจูงม้าผันผาย | เจ็บป่วยมากมาย |
| ทรงกายมิใคร่ได้เลย | |
| ๑๒๖ คิดถึงอรนุชทรามเชย | กรรมของกูเอย |
| ไม่เคยมาเป็นเช่นนี้ | |
| ๑๒๗ สงสารแต่พระภูมี | จึ่งค่อยจรลี |
| ถึงนาแห่งหนึ่งโดยหมาย ๚ะ |
ยานี
| ๑๒๘ ส่วนว่าอ้ายชาวนา | บ่นำพาจะมากราย |
| นานนานออกมาชาย | วันหนึ่งไปดูนาตน |
| ๑๒๙ ขโมยลักเกี่ยวข้าว | ของอ้ายเฒ่าไปหลายหน |
| วันนั้นพอจุมพล | จูงม้ามาที่นามัน |
| ๑๓๐ มันแบกหอกออกไป | มันคอยไล่ขโมยนั้น |
| แลเห็นพระทรงธรรม์ | สำคัญว่าขโมยมา |
| ๑๓๑ เป็นกรรมของท้าวไท | พระขรรค์ไชยมีฤทธา |
| กลับกลายมิทันช้า | กลับเป็นเคียวบัดเดี๋ยวใจ |
| ๑๓๒ อ้ายเฒ่าเห็นราชา | ถือเคียวมาวิ่งเข้าไป |
| ตีโบยพระทรงชัย | พระภูวไนยไม่รู้ตัว |
| ๑๓๓ คนชั่วมันตบตี | พระภูมีให้มืดมัว |
| สงสารไม่รู้ตัว | มันชกต่อยไม่ปรานี |
| ๑๓๔ ท้าวเธอล้มลงไป | ซ้ำตีไทใช่พอดี |
| พระถามตามคดี | ว่าภูมีผิดอันใด |
| ๑๓๕ อ้ายเฒ่าฟังเธอว่า | มันตีด่าไม่ปราศรัย |
| เอาม้ามาเลี้ยงไว้ | แล้วลักเกี่ยวข้าวของกู |
| ๑๓๖ พระองค์จึ่งเถียงไป | เคียวเมื่อไรพระขรรค์กู |
| ว่าแล้วชูขึ้นดู | พระขรรค์งอเป็นเคียวไป |
| ๑๓๗ อ้ายเฒ่าวิ่งเข้ามา | ความโกรธาดังหนึ่งไฟ |
| มันชิงเอาเคียวไว้ | นี่ฤๅใช่พระขรรค์มึง |
| ๑๓๘ พระองค์เห็นพระขรรค์ | ผู้ทรงธรรม์เร่งรำพึง |
| นี่แท้กรรมมาถึง | จึ่งมาเป็นเช่นนี้นา |
| ๑๓๙ เจ้านาอ้ายจงไร | ขับท้าวโทมิได้ช้า |
| ไปไปให้พ้นนา | ถ้าอยู่ช้าจะแทงเสีย |
| ๑๔๐ สงสารพระสี่เสาร์ | ลุกขึ้นเล่าเดินปลกเปลี้ย |
| น้ำเนตรไหลเรี่ยเรี่ย | เช็ดเลือดเสียจูงม้าไป |
| ๑๔๑ สงสารพระผ่านฟ้า | ยังแต่ม้าอาชาไนย |
| เจ็บปวดยิ่งยวดใจ | โลหิตไหลโซมทั้งองค์ |
| ๑๔๒ จะเดินมิใคร่ได้ | ทรงองค์ไว้มิใคร่ตรง |
| สงสารแต่พระองค์ | ค่อยดำรงจูงม้ามา |
| ๑๔๓ ถึงนาแห่งหนึ่งเล่า | พระองค์เจ้าค่อยไคลคลา |
| ฝ่ายว่าเจ้าของนา | ผูกโคไว้ไปเกี่ยวข้าว |
| ๑๔๔ วันนั้นมันเป็นสัด | มันสะบัดเชือกขาดเล่า |
| วิ่งวางย่างเหยาะเหย่า | หนีไปเข้าฝูงตัวเมีย |
| ๑๔๕ วันนั้นพระภูวไนย | จูงม้าไปเดินปลกเปลี้ย |
| น้ำเนตรเธอไหลเรี่ย | พอถึงนาเจ้าวัวพลัน |
| ๑๔๖ เป็นกรรมของพระองค์ | ม้าเคยทรงอยู่ทุกวัน |
| กลับกลายเป็นวัวพลัน | พระองค์นั้นไม่รู้ตัว |
| ๑๔๗ ฝ่ายว่าอ้ายเจ้านา | เหลียวแลมาไม่เห็นวัว |
| ขัดใจมิใช่ชั่ว | เหตุด้วยวัวนั้นหนีไป |
| ๑๔๘ มันเห็นพระทรงธรรม์ | เดินผายผันมาไวไว |
| สำคัญว่าลักไป | ชวนกันไล่พระทรงธรรม์ |
| ๑๔๙ ว่าเหวยอ้ายคนชั่ว | มาลักวัวกูกลางวัน |
| อาจใจใครจะทัน | ว่าแล้วมันรุมกันตี |
| ๑๕๐ ท้าวล้มลงด้วยพลัน | ร้องเถียงมันไปทันที |
| จูงม้ามาดีดี | พาโลตีว่าลักวัว |
| ๑๕๑ เห็นว่ากูผู้เดียว | ตีเล่นเจียวไม่เกรงกลัว |
| ม้ากูสิว่าวัว | รุมกันตีเล่นตามใจ |
| ๑๕๒ เจ้าโคมันจึ่งว่า | อ้ายมุสาช่างเถียงได้ |
| นี่ฤๅม้ามึงไซร้ | อ้ายโกหกช่างเจรจา |
| ๑๕๓ สมเด็จพระจักรี | เห็นพาชีเป็นโคนา |
| โอ้โอ๋อนิจจา | ม้าเป็นวัวน่าใจหาย |
| ๑๕๔ ด้วยกรรมพระทรงธรรม์ | สิ่งสารพันจะกลับกลาย |
| มงกุฎเป็นกระบาย | พระขรรค์กลายเป็นเคียวไป |
| ๑๕๕ เป็นเวรมาถึงตัว | ม้าเป็นวัวน่าน้อยใจ |
| ทีนั้นพระจอมไตร | จึ่งอ้อนวอนแก่เจ้าวัว |
| ๑๕๖ ว่าท่านอย่าโบยตี | ข้าเจ้านี้ขอโทษตัว |
| เราผิดเพราะลักวัว | ท่านจงอดโทษเถิดรา |
| ๑๕๗ ถ้าว่าลักอีกเล่า | จงทำเราให้นักหนา |
| ฆ่าเสียให้มรณา | ฟังเราว่าจงปรานี |
| ๑๕๘ ฝ่ายว่าเจ้าโคนั้น | ฟังทรงธรรม์กล่าวคดี |
| จึ่งว่าแต่หัวที | ว่าดังนี้จะเป็นไร |
| ๑๕๙ เอ็งเถียงเอาต่อหน้า | วัวว่าม้าข้าขัดใจ |
| ทีนี้งดโทษไว้ | ลักอีกไซร้ไม่ละกัน |
| ๑๖๐ ว่าแล้วจูงวัวไป | ขับท้าวไทเสียด้วยพลัน |
| เอ็งนี้ใจฉกรรจ์ | แต่กลางวันยังลักเรา ๚ะ |
เยสันตา
| ๑๖๑ เมื่อนั้นจึ่งพระจอมไตร | เจ็บปวดเหลือใจ |
| ท้าวไทแทบม้วยมรณา | |
| ๑๖๒ เดินเช็ดชลเนตรราชา | ค่อยทรงกายา |
| เดินมาก็พอสายัณห์ | |
| ๑๖๓ แลเห็นเรือนยายตาพลัน | สมเด็จทรงธรรม์ |
| หมายมั่นจะขออาศัย | |
| ๑๖๔ เดินมาถึงเข้าบัดใจ | จึ่งร้องขึ้นไป |
| ขอข้าอาศัยด้วยเถิดรา | |
| ๑๖๕ ยายแก่แกร้องลงมา | แต่วันนั้นนา |
| เหตุไรไม่มาอาศัย | |
| ๑๖๖ ตาเฒ่าจึ่งร้องว่าไป | เขาจะมาอาศัย |
| ตามใจเขาเถิดหนายาย | |
| ๑๖๗ เมื่อนั้นสมเด็จฦๅสาย | อาศัยตายาย |
| เจ็บปวดแทบจะวายชนม์ | |
| ๑๖๘ ทีนั้นก็องค์จุมพล | ปัวแหวนของตน |
| ก็กลายเป็นเล็ดถวงา | |
| ๑๖๙ วันนั้นสองเฒ่ายายตา | คิดกันไปมา |
| ว่าเราจะปลูกผักขาย | |
| ๑๗๐ เต้าแตงแฟงฟักผักไห่ | ถั่วงาหาไว้ |
| แตงโมแตงไทยมากมี | |
| ๑๗๑ ถ้าขายได้เงินก็ดี | หลายหลากมากมี |
| กูนี้จะมีเมียอย่างเขา | |
| ๑๗๒ งานการสิ่งใดพอทำเนา | กูจะได้เมียสาวสาว |
| ได้คลึงได้เคล้าสบายใจ | |
| ๑๗๓ ยายเฒ่าเกาก้นบ่นไป | น้ำตาก็จะไหล |
| ตาว่าร้องไห้กูจะทิ้งเสีย | |
| ๑๗๔ น้ำตาจะไหลลามเลีย | เห็นก็กอดเมีย |
| อีเฒ่าจะเสียน้ำใจ | |
| ๑๗๕ ยายเฒ่าได้ฟังก็ว่าไป | อ้ายแก่จังไร |
| โอหังว่าไปไม่อาย | |
| ๑๗๖ ยังไม่ทันเห็นต้นปลาย | อ้ายเฒ่าขี้ร้าย |
| พูดจาจองหองเหลือใจ | |
| ๑๗๗ ยังไม่ทันเห็นน้ำที่ไหน | ตัดกระบอกคอนไป |
| อ้ายเฒ่าจังไรเหนื่อยเปล่า | |
| ๑๗๘ ยังไม่เห็นกระรอกเลยอ้ายเฒ่า | ก่งหน้าไม้เดา |
| ออกว่าจะเอากระรอกกิน | |
| ๑๗๙ ตาเอ้ยอย่าคิดทมิฬ | คนเขาได้ยิน |
| เขาจะหัวเราะเยาะหยัน | |
| ๑๘๐ เขาจะว่าอ้ายแก่งกงัน | พูดจากวดขัน |
| ตัวสั่นจะหาเมียสาว | |
| ๑๘๑ เขาจะโห่เล่นฉาวฉาว | จองหองมีเมียสาว |
| อ้ายเฒ่าอย่าคิดเลยหนา | |
| ๑๘๒ สองเฒ่าเถียงกันไปมา | จนพระสุริยา |
| เพลาใกล้รุ่งราตรี | |
| ๑๘๓ ค้นหาลูกผักด้วยดี | ถั่วงาอันมี |
| ในถุงไถ้ของอาตมา | |
| ๑๘๔ ไม่พบสักสิ่งเลยนา | ลูกผักถั่วงา |
| บันดาลให้หายสูญไป | |
| ๑๘๕ หัวเพชรหัวแหวนของท้าวไท | กลับกลายเป็นไป |
| เป็นเล็ดถั่วงาด้วยพลัน | |
| ๑๘๖ เป็นกรรมขององค์ทรงธรรม์ | ยายเฒ่าว่าพลัน |
| อ้ายนั้นฤๅมันลักไป | |
| ๑๘๗ ตาเฒ่าไปค้นดูทันใจ | ในองค์ภูวไนย |
| ก็พบเล็ดถั่วแลงา | |
| ๑๘๘ ตาแกกริ้วโกรธนักหนา | กุมเอาราชา |
| คร่ามาโบยตีแทบตาย | |
| ๑๘๙ ที่นั้นสองเฒ่าตายาย | ตีพระฦๅสาย |
| เอาไถ้นั้นไว้แล้วขับเสีย | |
| ๑๙๐ พระองค์ไปจากเฒ่าผัวเมีย | ตะแกขับเสีย |
| พระองค์เจ้าทรงโศกา ๚ะ |
สุรางคนางค์ พิลาป
| ๑๙๑ โอ้อกกูเอย | |
| ที่ไหนเล่าเลย | จะมีชีวา |
| จะได้สิ่งใด | เป็นเพื่อนอาตมา |
| ที่นี้เห็นว่า | จะม้วยบรรลัย |
| ๑๙๒ กรรมมาตามมัน | |
| มงกุฎพระขรรค์ | ก็กลับกลายไป |
| หัวแหวนจินดา | กับอาชาไนย |
| กลับกลายไปได้ | สมเพชเวทนา |
| ๑๙๓ สงสารผ่านเกล้า | |
| ทรงโศกสร้อยเศร้า | คิดถึงอาตมา |
| ทั้งนี้เพราะกรรม | ทำไว้นักหนา |
| จึ่งตามติดมา | ล้างผลาญทันที |
| ๑๙๔ โอ้อกกูอา | |
| เห็นเป็นเวทนา | ดูน่าบัดศรี |
| จะไปแห่งไร | เขาไม่ปรานี |
| มีแต่ชกตี | ยับทั้งกายา |
| ๑๙๕ ความเจ็บเหลือใจ | |
| บ่ายหน้าหาใคร | ไม่มีเมตตา |
| อาหารสิ่งใด | ก็ไม่ได้มา |
| ไหนเลยชีวา | จะรอดเป็นตัว |
| ๑๙๖ แต่ก่อนไรมา | |
| ทุกท้าวพญา | ย่อมมาเกรงกลัว |
| มาครานี้แล | แต่อ้ายเลี้ยงวัว |
| มันไม่เกรงกลัว | ทุบถองแทบตาย |
| ๑๙๗ พระทรงโศกา | |
| สะอื้นไปมา | น้ำตาบ่วาย |
| ทรงพระกำสรด | ระทดพระกาย |
| องค์พระฦๅสาย | เจ้าค่อยบทจร |
| ๑๙๘ ทรงพระกันแสง | |
| หิวโหยโรยแรง | แทบจะม้วยมรณ์ |
| ครั้นว่าเหนื่อยหนัก | หยุดพักเสียก่อน |
| แล้วค่อยบทจร | ตามทางคลาไคร |
| ๑๙๙ ถึงวัดแห่งหนึ่ง | |
| พอเข้ามาถึง | อารามทันใด |
| เข้าเขตกุฎี | พระชีผู้ใหญ่ |
| สมเด็จจอมไตร | ล้มลงทันที |
| ๒๐๐ แล้วร้องขึ้นไป | |
| พระคุณข้าไหว้ | ได้โปรดเกศี |
| ดีฉันคนยาก | อดอยากแสนทวี |
| คุณจงปรานี | ให้ทานบ้างรา |
| ๒๐๑ สูปังจังหัน | |
| ที่อันเหลือฉัน | ตามท่านเมตตา |
| เหมือนให้ชีวิต | ดีฉันเถิดรา |
| จนแล้วจึ่งมา | ขอทานเจ้าคุณ |
| ๒๐๒ ยังมีเณรน้อย | |
| รูปโฉมแช่มช้อย | เป็นเณรใจบุญ |
| ได้ยินเสียงร้อง | มองตามใต้ถุน |
| ไม่เห็นแล้วหมุน | วิ่งออกไปดู |
| ๒๐๓ แลเห็นภูมี | |
| วิ่งไปทันที | บอกแก่พระครู |
| กับสงฆ์ทั้งนั้น | ชวนกันมาดู |
| เห็นพระโฉมตรู | เลือดย้อยลามไหล |
| ๒๐๔ พระสงฆ์จึ่งถาม | |
| แก่พระโฉมงาม | ว่ามาแต่ไหน |
| สมเด็จสี่เสาร์ | จึ่งเล่าความไป |
| ต้นปลายเล่าให้ | พระสงฆ์เจ้าฟัง |
| ๒๐๕ เจ้าสามเณรน้อย | |
| มีใจละห้อย | เป็นพ้นกำลัง |
| อาหารมากมี | กัปปีย์สูปัง |
| เณรน้อยร้อยชั่ง | เจ้านำเอามา |
| ๒๐๖ ให้แก่ภูบาล | |
| เธอเสวยสำราญ | ภูบาลหรรษา |
| ด้วยความอดอยาก | เป็นหลายวันมา |
| เณรน้อยนั้นหนา | ปรนนิบัติภูวไนย |
| ๒๐๗ ต้มน้ำให้อาบ | |
| เลือดแห้งเป็นคราบ | ติดตัวท้าวไท |
| เจ้าค่อยขัดสี | เช็ดล้างทั่วไป |
| สมเด็จภูวไนย | ค่อยสำราญองค์ |
| ๒๐๘ ชาติก่อนนั้นเล่า | |
| พระสี่เสาร์เจ้า | มีคุณแก่สงฆ์ |
| ครั้นมาชาตินี้ | ยินดีทุกองค์ |
| อยู่ด้วยพระสงฆ์ | ช้านานหลายวัน |
| ๒๐๙ คิดจะใคร่บวช | |
| จะออกผนวช | เป็นสงฆ์ทรงธรรม์ |
| จึ่งคลานเข้าไป | หาสมภารนั้น |
| กราบลงด้วยพลัน | จึ่งมีวาจา |
| ๒๑๐ ข้าแต่พระครู | |
| เหมือนได้เอ็นดู | แก่โยมเถิดรา |
| ข้าเจ้าจะใคร่ | บวชในศาสนา |
| คุณจงเมตตา | แก่ข้าสืบไป |
| ๒๑๑ เมื่อนั้นพระครู | |
| ได้ฟังโฉมตรู | ดีเนื้อดีใจ |
| จึ่งจัดแจงผ้า | ให้แก่จอมไตร |
| เอากรักมาให้ | ต้มขึ้นด้วยพลัน |
| ๒๑๒ ครั้นต้มกรักไว้ | |
| สมเด็จภูวไนย | ลินลาผายผัน |
| ซักผ้าจีวร | แล้วขึ้นมาพลัน |
| เมื่อกรรมมาทัน | แก่พระจอมไตร |
| ๒๑๓ ยังมีนายโค | |
| คนหนึ่งใหญ่โต | ตามโคหายไป |
| มาเห็นราชา | สูมาอยู่ไหน |
| แลเห็นแต่ไกล | มันจึ่งเข้ามา |
| ๒๑๔ มันเห็นซึ่งกรัก | |
| เป็นเนื้อประจักษ์ | น้ำกรักนั้นหนา |
| เป็นเลือดวัวแดง | แม่นแท้แก่ตา |
| แลดูผืนผ้า | เห็นเป็นหนังวัว |
| ๒๑๕ อันสายรัตคด | |
| เป็นไส้พุงหมด | หน้าตามืดมัว |
| มันจึ่งเข้าไป | ไม่ให้รู้ตัว |
| อ้ายนี่ลักวัว | กูมาฆ่าพลัน |
| ๒๑๖ อ้ายเฒ่าสาหส | |
| ตีด้วยไม้ตะพด | ถูกพระทรงธรรม์ |
| ล้มลงกลางดิน | ดิ้นอยู่ยันยัน |
| เธอร้องไปพลัน | กูผิดสิ่งไร |
| ๒๑๗ มันตีอกเล่า | |
| สงสารพระเจ้า | ปิ้มจักตักษัย |
| พระองค์จึ่งว่า | แก่อ้ายจังไร |
| กูต้มกรักไซร้ | เหตุไรตีกู |
| ๒๑๘ พระสงฆ์ทั้งหลาย | |
| ได้ยินวุ่นวาย | จึ่งออกไปดู |
| เห็นเขาผูกคอ | ประสกนั้นอยู่ |
| ไปบอกพระครู | ตามเหตุมีมา |
| ๒๑๙ พระสงฆ์จึ่งถาม | |
| มันบอกออกความ | แก่สงฆ์มิช้า |
| อ้ายโจรคนนี้ | ลักเอาวัวมา |
| ฆ่าให้มรณา | กินเล่นสำราญ |
| ๒๒๐ พระครูผู้เฒ่า | |
| จึ่งบอกไปเล่า | แก่นายโคบาล |
| ประสกนี้นา | ดูน่าสงสาร |
| ทลิทกขอทาน | เข็ญใจนักหนา |
| ๒๒๑ เราให้ต้มกรัก | |
| จะย้อมจะซัก | ผ้าไตรดอกนา |
| ประสกนี้เล่า | อยู่ด้วยเรามา |
| เป็นคนศรัทธา | ไม่ไต้ฆ่าวัว |
| ๒๒๒ เจ้าโคจึ่งว่า | |
| พระสงฆ์ถ้วนหน้า | ไม่มาเกรงกลัว |
| สมคบโจรไว้ | ให้ไปลักวัว |
| ได้แล้วชมชัว | มาสู่กันกิน |
| ๒๒๓ พระสงฆ์จึ่งว่า | |
| อ้ายคนหยาบช้า | กูอยู่แก่ศีล |
| มึงว่าหยาบช้า | ว่าชวนกันกิน |
| มึงอย่าดูหมิ่น | แก่กูเลยนา |
| ๒๒๔ เจ้าโคว่าเล่า | |
| นิมนต์ผู้เป็นเจ้า | ดูเอาเถิดรา |
| กรักฤๅว่าเนื้อ | น่าเบื่อนักหนา |
| ฤๅข้าเท็จว่า | ของเป็นสำคัญ |
| ๒๒๕ ฝ่ายเจ้าเณรน้อย | |
| มีใจละห้อย | ด้วยพระทรงธรรม์ |
| ว่าแก่เจ้าวัว | ข้าขอประกัน |
| แก้เชือกออกพลัน | จากคอราชา |
| ๒๒๖ ชวนกันไปดู | |
| แลเห็นจริงอยู่ | เหมือนเจ้าวัวว่า |
| คิดน่าอัศจรรย์ | เห็นหลากนักหนา |
| เจ้าโคจึ่งว่า | ให้ขับเสียพลัน |
| ๒๒๗ พระผู้เป็นเจ้า | |
| แขวงมันรู้เข้า | จะต้องโทษทัณฑ์ |
| จะมีความผิด | จงคิดผ่อนผัน |
| ฟังคำบอกพลัน | ขับเสียเถิดรา |
| ๒๒๘ ว่าแล้วเท่านั้น | |
| มันเก็บเอาพลัน | เนื้อหนังบ่ช้า |
| มันขนเอาไป | จากในวัดวา |
| ไปสู่เคหา | เหย้าเรือนของมัน ๚ะ |
ยานี
| ๒๒๙ สงสารพระผ่านเกล้า | ทุกข์สร้อยเศร้ายิ่งโศกศัลย์ |
| จึ่งเจ้าเณรน้อยนั้น | พลอยจาบัลย์ด้วยภูมี |
| ๒๓๐ ตักน้ำมาล้างให้ | รักท้าวไทอย่างแสนทวี |
| ล้างเลือดพระพันปี | แสนโศกีเจ็บนักหนา |
| ๒๓๑ เจ้าเณรแลพระสงฆ์ | สมเพชองค์พระราชา |
| ข้าวน้ำโภชนา | ทั้งหยูกยาให้กินพลัน |
| ๒๓๒ เจ้าเณรพยาบาล | ค่อยสำราญอยู่หลายวัน |
| สมภารผู้เฒ่านั้น | ว่าไปพลันแก่ราชา |
| ๒๓๓ ประสกอย่าได้อยู่ | แขวงมันรู้มันจะมา |
| เขาจะว่าหยาบช้า | มันจะมาเอาตัวไป |
| ๒๓๔ เรานี้คิดเอนดู | ถ้ามันรู้ไม่พ้นภัย |
| สงสารแต่จอมไตร | จำต้องไปจากวัดวา |
| ๒๓๕ พิศดูเณรน้อยเล่า | น้ำเนตรเจ้าอาบพักตรา |
| อุ้มขึ้นทูนเกศา | มีคุณข้าเป็นเหลือใจ |
| ๒๓๖ ถ้าข้าไม่มรณา | จะกลับมาให้จงได้ |
| เจ้าเณรสั่งท้าวไท | เมื่อหน้าไปท่านจงมา |
| ๒๓๗ ท้าวฟังเจ้าเณรสั่ง | น้ำเนตรหลั่งอาบพักตรา |
| ท้าวเธอจึ่งลินลา | เข้าไปหาสงฆ์ทั้งหลาย |
| ๒๓๘ กราบลาสงฆ์ทั้งนั้น | เมื่อทรงธรรม์จักผันผาย |
| เสด็จเข้ามาโดยหมาย | จึ่งถวายนมัสการ |
| ๒๓๙ อาปุจฉิขอกราบลา | สุขิตาอยู่สำราญ |
| สมเด็จพระภูบาล | ออกจากวัดแล้วเดินไป |
| ๒๔๐ สงสารพระสี่เสาร์ | กำสรดเศร้าน้ำเนตรไหล |
| รันทดในพระทัย | อนาถในไห้โศกศัลย์ |
| ๒๔๑ เดินพลางทางร่ำไร | ค่อยครรไลในแนวอรัญ |
| ใกล้ถึงเมืองหนึ่งนั้น | พระจรจรัลเข้าพารา |
| ๒๔๒ สงสารพระบุญเรือง | ความแค้นเคืองเป็นนักหนา |
| มีผ้าผืนเดียวมา | น่าเวทนาพระภูวไนย |
| ๒๔๓ ชายหนึ่งพันพระองค์ | ชายหนึ่งทรงคลุมเศียรไว้ |
| ค่อยเดินดำเนินไป | ถึงที่ท้ายตะแลงแกง |
| ๒๔๔ เห็นยาจกเที่ยวขอทาน | พระภูบาลทรงกันแสง |
| ถึงที่ตะแลงแกง | ทรงกันแสงแล้วนิ่งอยู่ |
| ๒๔๕ คิดทำเช่นเขาบ้าง | ผิดท่าทางน่าอดสู |
| ผ้าคลุมพระเศียรอยู่ | พระโฉมตรูอยู่เอกา |
| ๒๔๖ กล่าวถึงท้าวกินนุวัต | ผ่านสมบัติในพารา |
| กินนุวัตเรืองโอฬาร์ | พลช้างม้าก็มากมี |
| ๒๔๗ สุทธิโฉมนรลักษณ์ | เป็นองค์อัครมเหสี |
| สุทัตต์นางเทวี | เป็นธิดาพระภูธร |
| ๒๔๘ ทรงโฉมงามผุดผาด | เทียมธรรมชาติเทพอัปสร |
| บิดาพระมารดร | รักบังอรดังนัยนา |
| ๒๔๙ พี่เลี้ยงนางกำนัล | หมื่นหกพันล้อมซ้ายขวา |
| สำหรับพระลูกยา | ในมหาปราสาทไชย |
| ๒๕๐ สมเด็จพระบิตุเรศ | คะนึงเหตุคิดสงสัย |
| หาโหรเข้ามาใน | ให้ทายทักดวงชะตา |
| ๒๕๑ ราศีแลนรลักษณ์ | ให้ประจักษ์ในสารา |
| ว่าองค์พระธิดา | จักดีร้ายเป็นฉันใด |
| ๒๕๒ โหรเฒ่ากราบภูบาล | จับกระดานคูณหารไป |
| นับวันเดือนปีใส่ | เสร็จถวายทูลราชา |
| ๒๕๓ อันว่าพระบุตรื | ชะตาปีเดือนวันว่า |
| หัวทีมิสุขา | ทุกข์แล้วมาจึ่งจะดี |
| ๒๕๔ โทษแล้วกลับให้คุณ | จะมีบุญนะภูมี |
| สมภารพระจักรี | ขอพันปีทราบบาทา |
| ๒๕๕ พระฟังโหรทูลไข | น้ำพระทัยให้กังขา |
| ควรฤๅดังนี้นา | เห็นจะว่าได้ความอาย |
| ๒๕๖ จึ่งตรัสถามอีกเล่า | ว่าคู่เจ้าผู้โฉมฉาย |
| ทั้งสี่จงเร่งทาย | อยู่ใกล้ไกลไฉนนา |
| ๒๕๗ ผู้ดีฤๅเข็ญใจ | ฤๅหน่อไทกระษัตรา |
| ฤๅว่าคนต่ำช้า | จะไปมานั้นอย่างไร |
| ๒๕๘ อยู่ปรางค์อย่างอินทรา | ที่จะมานั้นกลใด |
| โหรนั้นอั้นอกใจ | ทูลไม่ได้กลัวอาญา |
| ๒๕๙ จึงตรัสแก่โหรใหญ่ | ท่านจงทายตามตำรา |
| เราไซร้ไม่โกรธา | ดวงชะตามาเป็นเอง |
| ๒๖๐ โหรเฒ่าดูทักษา | จันทกลาก็แลเล็ง |
| คู่นั้นรักกันเอง | ไม่กลัวเกรงพระทรงธรรม์ |
| ๒๖๑ ว่าคู่ของนางแก้ว | มาถึงแล้วโดยสำคัญ |
| เป็นคนยากเข็ญครัน | เที่ยวขอทานจึ่งได้กิน |
| ๒๖๒ เป็นคนต่างประเทศ | ทูลภูเบศรจนสุดสิ้น |
| สมเด็จพระภูมินทร์ | ทราบสารสิ้นโทรมนัสา |
| ๒๖๓ เสียแรงกูเลี้ยงไว้ | หมายจะให้ครองพารา |
| ควรฤๅทั้งนี้นา | เห็นผิดท่าขับเสียพลัน |
| ๒๖๔ ถ้าอยู่จะอายหน้า | แก่ไพร่ฟ้าสิ้นทั้งนั้น |
| ไปเสียจากไอศวรรย์ | สู่หิมวันต์ไกลพารา |
| ๒๖๕ สุทธินางเทวี | ผู้ชนนีเจ้าฉายา |
| จึ่งทูลท้าวภรรดา | พระผ่านฟ้าขับเสียไย |
| ๒๖๖ ทั้งนี้ย่อมวาสนา | ดวงชะตาของสายใจ |
| สมเด็จพระจอมไตร | ให้โกรธายิ่งแสนทวี ๚ะ |
พิลาป
| ๒๖๗ สุทธิฉายา | |
| ผู้เป็นมารดา | นางแก้วโฉมศรี |
| ได้ฟังภูธร | เดือดร้อนแสนทวี |
| โศกเศร้าโศกี | พ่างเพียงบรรลัย |
| ๒๖๘ โอ้พระลูกแก้ว | |
| กรรมของเจ้าแล้ว | จักทำฉันใด |
| พระทองเนื้อเกลี้ยง | แม่เลี้ยงเจ้าไว้ |
| หวังว่าจะได้ | พึ่งบุญสมภาร |
| ๒๖๙ โอ้แก้วแม่เอย | |
| โฉมงามทรามเชย | ใครเลยจักปาน |
| แม่เสียดายเจ้า | โฉมลำเพาพาล |
| รูปทรงนงคราญ | เทียมเทพอัปสร |
| ๒๗๐ สมเด็จมารดา | |
| ร่ำรักลูกยา | เพี้ยงจะม้วยมรณ์ |
| ควรฤๅบิดา | ช่างมาตัดรอน |
| สงสารบังอร | จะไปกลใด |
| ๒๗๑ ป่ารกหนามหนา | |
| เจ้าแม่กำพร้า | ลำบากยากใจ |
| เจ้าเคยสำอาง | อยู่ปรางค์สุกใส |
| ที่นี้กลอยใจ | จะไปไพรสาณฑ์ |
| ๒๗๒ รูปทรงอย่างเขียน | |
| นิ้วดั่งลำเทียน | วาดเขียนบ่ปาน |
| เอวองค์ทรงสวัสดิ์ | กำดัดนงพาล |
| ปลูกปลื้มสงสาร | ด้วยความเสนหา |
| ๒๗๓ พระเกศพระกรรณ | |
| พระจุไรเจ้านั้น | งามยิ่งเลขา |
| ชายใดเพ่งพิศ | ต้องติดนัยนา |
| ตรมตรอมอุรา | ไม่วายตาดู |
| ๒๗๔ แม่ลูกสองรา | |
| ทรงโศกโศกา | ชลนาพร่างพรู |
| สงสารโฉมฉาย | น่าอายอดสู |
| เจ้าเคยเสด็จอยู่ | ปรางค์แก้วรจนา |
| ๒๗๕ ถ้านางไปชม | |
| สวนแก้วอุดม | ทรงสีวิกา |
| แสนสาวสนม | ห้อมล้อมซ้ายขวา |
| ทีนี้จะมา | เดินป่าองค์เดียว |
| ๒๗๖ เจ้าจะเดินไป | |
| คนเดียวเปลี่ยวใจ | ใครเลยจะเหลียว |
| แม่สงสารเจ้า | เปลี่ยวเปล่าผู้เดียว |
| ใจแม่ให้เสียว | เห็นจักวายชนม์ |
| ๒๗๗ ร่ำนักจักช้า | |
| จึ่งโฉมมารดา | คิดได้บัดดล |
| นางทูลปิ่นเกล้า | ท่านท้าวจุมพล |
| ให้ทราบนุสนธิ์ | ได้โปรดก่อนรา |
| ๒๗๘ อย่าขับไปไกล | |
| ลูกรักสายใจ | เห็นเป็นเวทนา |
| ให้อยู่แต่ใกล้ | นอกกรุงพารา |
| ตามแต่บุญญา | ของนางเทวี |
| ๒๗๙ ท้าวมีโองการ | |
| แก่ยอดเยาวมาลย์ | ผู้เป็นมเหสี |
| จะให้ลูกอยู่ | นอกกรุงบุรี |
| สุดแต่เทวี | จะมีเมตตา |
| ๒๘๐ พี่ตรัสออกไป | |
| คืนคำไม่ได้ | เขาจักนินทา |
| ว่าเป็นกระษัตริย์ | ได้ตรัสออกมา |
| ไม่ยืนวาจา | กลับมากลับไป |
| ๒๘๑ สมเด็จนางพญา | |
| ค่อยคลายโศกา | มาบอกทรามวัย |
| แล้วมีเสาวนีย์ | สั่งขอเฝ้าไป |
| ปลูกตำหนักให้ | ที่นอกพารา |
| ๒๘๒ ครั้นแล้วเทวี | |
| จัดของมากมี | ให้แก่ลูกยา |
| เงินทองของดี | เพชรนิลจินดา |
| เป็นท้าวพญา | ยากจนเมื่อไร |
| ๒๘๓ สุทัตต์ฉายา | |
| กราบบาทมารดา | ชลนาหลั่งไหล |
| กับนางสาวสรร | ห้อมล้อมคลาไคล |
| ถึงตำหนักใหญ่ | ดั่งใจจินดา |
| ๒๘๔ ครั้นแล้วมินาน | |
| นางจึ่งคิดอ่าน | ให้ตั้งศาลา |
| เจ้าจึ่งให้ทาน | อาหารนานา |
| ทั้งเหล้าแช่ยา | จัดมาตั้งไว้ |
| ๒๘๕ ยาจกทั้งหลาย | |
| ชวนกันมากมาย | รับทานอรไท |
| เหล้าแช่แก้กล่อน | เผ็ดร้อนเหลือใจ |
| แก้ทั้งหืดไอ | แก้ได้ทุกประการ |
| ๒๘๖ นางนาฏเทวี | |
| น้ำจิตยินดี | บำเพ็ญศีลทาน |
| ให้แก่ยาจก | ทลิทาการ |
| เดชะผลทาน | ของนางเทวี |
| ๒๘๗ เมื่อจะได้พบ | |
| แรกจะประสบ | องค์พระจักรี |
| เธอเห็นเขานั้น | ชวนกันจรลี |
| รับทานเทวี | พลอยไปด้วยกัน |
| ๒๘๘ ยกจกทั้งหลาย | |
| ชวนกันถวาย | บังคมแจ่มจันทร์ |
| ครั้นรับทานแล้ว | ชวนกันผายผัน |
| สมเด็จทรงธรรม์ | บ่ไหว้เทวี |
| ๒๘๙ สุทัตต์กัลยา | |
| เห็นหลากนักหนา | ยาจกคนนี้ |
| เร็วเร็วสาวใช้ | เร่งไปดูที |
| ยาจกคนนี้ | นี่มาแต่ไหน |
| ๒๙๐ มันยืนคลุมหัว | |
| มันไม่เกรงกลัว | มายืนอยู่ได้ |
| สาวศรีรับสั่ง | บังคมแล้วไป |
| ถึงองค์ท้าวไท | สมเด็จจักรี |
| ๒๙๑ สาวศรีตกใจ | |
| นั่งลงก้มไหว้ | ไถ่ถามตามที |
| แก่องค์จุมพล | ยุบลอันมี |
| เหมือนคำเทวี | เจ้าตรัสสั่งไป |
| ๒๙๒ เมื่อนั้นพระบาท | |
| สี่เสาร์ธิราช | พระจึ่งเฉลยไข |
| เศียรพี่นะน้อง | กลัวต้องสุริย์ใส |
| จึ่งต้องคลุมไว้ | กลัวร้อนเจ้าพี่อา |
| ๒๙๓ ดูราสาวน้อย | |
| ตัวพี่นี้พลอย | ตามเขาเข้ามา |
| เมืองพี่อยู่ไกล | ยากไร้ระอา |
| น่าอายขายหน้า | ขอทานท่านกิน |
| ๒๙๔ ฤๅท่านไม่ให้ | |
| จะลาท่านไป | ขออื่นดังจินต์ |
| เจ้าจงไปทูล | แก่พระยุพิน |
| ฤๅจะให้ทานกิน | ตามแต่เมตตา |
| ๒๙๕ สาวศรีกลับไป | |
| ทูลนางทรามวัย | เหมือนท้าวสั่งมา |
| ข้าเจ้าเข้าไป | ได้พิจารณา |
| รูปลักษณ์พักตรา | เห็นงามตระการ |
| ๒๙๖ เจรจาวาที | |
| ไพรเพราะมีศรี | กล่าวเกลี้ยงเสียงหวาน |
| แม้วได้เป็นคู่ | ร่วมรู้เยาวมาลย์ |
| คือแก้วสูริย์กานต์ | แกมทองรจนา |
| ๒๙๗ สุทัตต์เทวี | |
| ได้ฟังสาวศรี | ยินดีนักหนา |
| กะแร่มแกมอาย | ยิ้มละไมไปมา |
| แล้วนางจินตนา | ถึงคำโหรทาย |
| ๒๙๘ แล้วตรึกนึกไป | |
| ฤๅชายนี้ไซร้ | ไม่มีความอาย |
| ฤๅว่านักเลง | โฉงเฉงใจหาย |
| เล่นเบี้ยเมียขาย | แล้วไพล่หนีมา |
| ๒๙๙ ฤๅเข้าบ่อนสั่ว | |
| พนันวิ่งรัว | ไม่ชั่วเลยนา |
| ฤๅเล่นปลากัด | ขุดวัดขุดวา |
| คบเถรเณรบา | เล่นเก่งไม่เบา |
| ๓๐๐ ฤๅเล่นต่อแต้ม | |
| พะกะริตเข้าแกม | เสียแล้วซบเซา |
| ทับให้ถึงแรด | ถึงแปดถึงเก้า |
| เป็นเจ้ามือพกเปล่า | ขี้ฉ้อสิ้นที |
| ๓๐๑ ฤๅนักเลงดวด | |
| ว่าตัวยิ่งยวด | อวดว่าเดินดี |
| ฤๅเล่นหยิบเบี้ย | เสียแล้วลอบหนี |
| ฤๅว่าเด็ดปลี | หนีเขากระมังนา |
| ๓๐๒ ฤๅเล่นกำตัด | |
| ว่ากูสันทัด | รัดเบี้ยออกมา |
| เล่นจนฉิบหาย | อับอายนักหนา |
| นักเลงปะขา | ดูน่าบัดศรี |
| ๓๐๓ ฤๅเล่นอีโปง | |
| อวดโวโอ่โถง | ว่าสองสามสี่ |
| แทงลงที่สอง | มันไปข้างสี่ |
| มันกินสิ้นที | ต้องขายลูกเมีย |
| ๓๐๔ ถ้าเป็นเช่นนี้ | |
| เห็นน่าบัดศรี | ดูเป็นคนเสีย |
| เล่นโปเล่นไพ่ | แล้วขายลูกเมีย |
| ทิ้งขว้างร้างเสีย | แล้วหลบหลีกหนี |
| ๓๐๕ เมื่อนั้นนางแก้ว | |
| รำพึงคิดแล้ว | ว่าแก่สาวศรี |
| จะคิดเป็นไฉน | จักได้รู้คดี |
| จึ่งนางทาสี | ว่าแก่ฉายา |
| ๓๐๖ เชิญแม่ลงไป | |
| ดูเล่นเป็นไร | ให้เห็นแก่ตา |
| กระหม่อมฉันนี้ | เห็นดีนักหนา |
| จึ่งนางกัลยา | ว่าไปทันที |
| ๓๐๗ ดูราสาวใช้ | |
| จะให้ข้าไป | ดูชายคนนี้ |
| ใจข้าขวยเขิน | สะเทิ้นสิ้นที |
| ทำไฉนนะพี่ | จะรู้กิริยา |
| ๓๐๘ พี่เลี้ยงคนหนึ่ง | |
| รูปร่างอย่างกลึง | ขี้หึงนักหนา |
| ทรวดทรงสำอาง | เคยเล่นหางตา |
| ครั้นถึงออกมา | ที่ริมประตูดิน |
| ๓๐๙ คอยท่าขอเฝ้า | |
| ปดโป่โวเปล่า | ด้วยจิตคิดถวิล |
| ขอเฝ้าอ้าปาก | ยื่นหมากให้กิน |
| ที่ริมประตูดิน | จะทำอะไรกัน |
| ๓๑๐ พี่เลี้ยงคนนี้ | |
| ฉลาดสิ้นที | จึ่งทูลแจ่มจันทร์ |
| อันการจํ้าจี้ | พี่ไม่กลัวมัน |
| จะทำตัวสั่น | ขวยเขินไปไย |
| ๓๑๑ สมเด็จเทวี | |
| ได้ฟังสาวศรี | เร่งคิดพิสมัย |
| ให้แต่งสำรับ | พร้อมสรรพฉับไว |
| สมเด็จอรไท | แต่งตัวด้วยดี |
| ๓๑๒ ครั้นแล้วนางนาฏ | |
| เจ้าค่อยยูรยาตร | กับเหล่าสาวศรี |
| ไปสู่โรงทาน | ด้วยพลันทันที |
| จึ่งนางทาสี | ให้สำรับพลัน |
| ๓๑๓ สมเด็จจอมจักร | |
| เห็นประหลาดนัก | มีทุกสิ่งอัน |
| ถามเหล่าสาวศรี | ที่มาทั้งนั้น |
| ว่านางจอมขวัญ | ให้ข้าฤๅไฉน |
| ๓๑๔ ทาสีบอกเล่า | |
| ว่าแม่ ณ หัวเจ้า | ถวายแด่จอมไตร |
| เป็นบุพเพสันนิวาส | แต่ชาติก่อนไกล |
| สองกระษัตริย์นั้นได้ | เคยคู่ครองกัน |
| ๓๑๕ เจ้าจะให้พี่ | |
| เสวยโภชนานี้ | ทุกสิ่งครบครัน |
| ยังเสวยไม่ได้ | บอกไปด้วยพลัน |
| จงทูลจอมขวัญ | ว่าไม่สบาย |
| ๓๑๖ ถ้าว่าทำทาน | |
| ให้เป็นแก่นสาร | ขอนางโฉมฉาย |
| เอาข้าอาบน้ำ | ชำระวรกาย |
| บอกแก่โฉมฉาย | ให้รู้คดี |
| ๓๑๗ ทาสีกลับไป | |
| ทูลนางทรามวัย | ตามสั่งภูมี |
| นางแต่งภูษา | คนธาอันดี |
| ใช้นางทาสี | ไปถวายพระองค์ |
| ๓๑๘ สมเด็จราชา | |
| สระสรงคงคา | แล้วทาเครื่องทรง |
| แล้วจึ่งเสวย | เครื่องสุวรรณบรรจง |
| สมเด็จพระองค์ | เสวยตามประเพณี |
| ๓๑๙ เสวยแล้วมิช้า | |
| จึ่งนางทาสา | ยกมาด้วยดี |
| จึ่งเอาของหวาน | ใส่พานมากมี |
| กับทั้งพระศรี | ถวายแก่พระองค์ |
| ๓๒๐ นางดูกิริยา | |
| เห็นพระราชา | เป็นกระษัตริย์มั่นคง |
| สุจหนี่ยี่ภู่ | ธูปเทียนบรรจง |
| ถวายแก่พระองค์ | ที่ในโรงทาน ๚ะ |
ยานี
| ๓๒๑ เมื่อนั้นนางกระษัตริย์ | เจ้าสุทัตต์ยอดสงสาร |
| พระทัยให้รำคาญ | ด้วยสงสารเป็นกำลัง |
| ๓๒๒ อายุสิบห้าปี | นางเทวีมีจิตหวัง |
| เสนหาพะว้าพะวัง | กรรมแต่หลังตามยายี |
| ๓๒๓ ชำเลืองพระเนตรมา | ดูราชาด้วยยินดี |
| ส่วนว่าพระจักรี | เห็นเทวีเจ้าแลมา |
| ๓๒๔ สององค์ทรงกำหนัด | คิดประหวัดเสนหา |
| เพราะว่าตาต่อตา | เกิดสัญญาความยินดี |
| ๓๒๕ แล้วกลับมาตำหนัก | นางน้องรักให้หมองศรี |
| กามกวนมายวนยี | นางเทวีเศร้าพระทัย |
| ๓๒๖ เมื่อนั้นจึ่งโฉมศรี | มีเสาวนีย์ตรัสสั่งไป |
| ดูรานางสาวใช้ | จงลงไปหาภูบาล |
| ๓๒๗ ไปเชิญท้าวเธอมา | ว่าตัวข้าจะทำทาน |
| ไปเชิญพระภูบาล | ขึ้นมาบนตำหนักพลัน |
| ๓๒๘ บัดนั้นนางทาสี | รับเสาวนีย์เจ้าจอมขวัญ |
| ลินลามาด้วยพลัน | บอกทรงธรรม์มิได้นาน |
| ๓๒๙ ข้าแต่พระจอมจักร | องค์นงลักษณ์จักให้ทาน |
| ขอเชิญพระภูบาล | สู่สถานตำหนักใน |
| ๓๓๐ พระฟังนางสาวศรี | จึ่งภูมีคิดสงสัย |
| แล้วท้าวตรัสสั่งไป | แก่สาวใช้ที่ลงมา |
| ๓๓๑ ว่าข้าคนเข็ญใจ | ขอทานได้เลี้ยงตัวข้า |
| ควรฤๅนางฉายา | ให้ไปหาเห็นผิดที |
| ๓๓๒ ท้าวทำเป็นมารยา | แกล้งตรัสมาแก่สาวศรี |
| ไปทูลนางเทวี | ว่าเรานี้กลัวนักหนา |
| ๓๓๓ จะให้อยู่ก็อยู่ | มิเอ็นดูก็จะลา |
| ท้าวว่าเป็นมารยา | ทำทีท่าเป็นแยบคาย |
| ๓๓๔ สาวศรีจึ่งกลับไป | ทูลอรไทนางโฉมฉาย |
| เหมือนคำพระฦๅสาย | นางโฉมฉายนึกรำคาญ |
| ๓๓๕ เกรงว่าพระภูมี | จะจรลีจากสถาน |
| กามกวนป่วนแดดาล | ด้วยสงสารมากวนใจ |
| ๓๓๖ จึ่งว่าแก่ทาสี | ฉันใดดีพี่สาวใช้ |
| จงเร่งคิดเร็วไว | ช่วยแก้ไขด้วยน้องรา |
| ๓๓๗ บัดนั้นนางสาวใช้ | จึ่งทูลไปมิได้ช้า |
| ขอเชิญนางกัลยา | ยาตราดูด้วยท่วงที |
| ๓๓๘ ถ้าแม่จักใคร่ได้ | อย่าเร่งใจมักไม่ดี |
| หน่อยเจ้าได้เปรมปรีดิ์ | ลืมข้านี้กระมังนา |
| ๓๓๙ ฤๅแม่จะแบ่งให้ | ข้าเจ้าได้สักครั้งขา |
| ฤๅไรเจ้าฉายา | อย่าโกรธานะทรามวัย |
| ๓๔๐ สุทัตต์นางเทวี | ฟังสาวศรียิ้มละไม |
| จึ่งองค์ทรงคลาไคล | ลงไปสู่พระภูมี |
| ๓๔๑ ครั้นถึงเจ้าบังคม | หัตถ์ประนมอัญชุลี |
| ละอายแฝงสาวศรี | ดูท่วงทีแห่งราชา |
| ๓๔๒ สมเด็จปิ่นกระษัตริย์ | เห็นสุทัตต์เจ้าลงมา |
| รู้กลนางกัลยา | ฝ่ายราชาได้ท่วงที |
| ๓๔๓ จึ่งตรัสแก่ฉายา | พี่โมทนาด้วยโฉมศรี |
| พระทัยของเจ้าดี | ให้ทานพี่ยิ่งนักหนา |
| ๓๔๔ จะให้พี่ขึ้นไป | ตำหนักในเจ้าฉายา |
| ไม่ควรแก่ตัวข้า | ถ้าน้องมาพี่ดีใจ |
| ๓๔๕ ว่าแล้วพระภูเบศร | ทอดพระเนตรดูทรามวัย |
| เจ้าชม้อยช้อยเนตรไป | ดูอรไทสบนัยนา |
| ๓๔๖ พระองคขยับไป | ถดเข้าใกล้นางฉายา |
| ยกพระกรเบื้องขวา | ฉวยหัตถานางเทวี |
| ๓๔๗ สมเด็จนางกระษัตริย์ | เจ้าสะบัดกรภูมี |
| จึ่งมีพระเสาวนีย์ | แก่ภูมีเป็นมารยา |
| ๓๔๘ ดูดู๋มาบังอาจ | ไม่เกรงราชอาญา |
| ควรฤๅคุมเหงข้า | หยอกต่อหน้านางทาสี |
| ๓๔๙ นางทำเป็นมารยา | ธรรมดากระสัตรี |
| ตัดพ้อต่อภูมี | ประเวณีทุกตัวคน |
| ๓๕๐ พระฟังนางทรามรัก | จึ่งทรงศักดิ์ทราบนุสนธิ์ |
| แจ้งว่านฤมล | เจ้าทำกลเป็นมารยา |
| ๓๕๑ พระตรัสแก่เทวี | สไบนี้งามนักหนา |
| ขอชมสักหน่อยรา | ได้ไหมจ๋าว่ากระไร |
| ๓๕๒ นางตอบพระภูมี | ถ้อยเทวีดำรัสไข |
| ดูดู๋ช่างว่าได้ | บังอาจใจใครจะเหมือน |
| ๓๕๓ นางแกล้งทำโกรธให้ | โฉมอรไทเบี่ยงบ่ายเบือน |
| แกล้งกล่าวคำแชเชือน | ใครจะเหมือนนางมารยา |
| ๓๕๔ น้องรักน้องจึ่งให้ | ควรทำได้เป็นหยาบช้า |
| รับทานแล้วมิสา | ซํ้าจะมาเล่นตัวเรา |
| ๓๕๕ ตัดพ้อเป็นมารยา | ช้อยนัยนาค้อนพระเจ้า |
| คุมเหงไม่เกรงเรา | เห็นว่าเจ้าเป็นผู้ชาย |
| ๓๕๖ แต่ปากหากพ้อตัด | จิตกำหนัดระส่ำระสาย |
| คิดครุ่นอยู่วุ่นวาย | ไม่สบายในวิญญาณ์ |
| ๓๕๗ สมเด็จพระภูมี | ฟังเสาวนีย์ยอดธิดา |
| พระรู้จึ่งมารยา | ทำโกรธาแล้วตรัสไป |
| ๓๕๘ ดูก่อนนางน้องแก้ว | เป็นบุญแล้วส่งมาให้ |
| เห็นว่าถ้าจะได้ | ควรฤๅใจไม่กรุณา |
| ๓๕๙ ถ้ารักก็จะอยู่ | มิเอ็นดูจะขอลา |
| อย่าว่าเป็นหยาบช้า | ให้อายหน้านางสาวศรี |
| ๓๖๐ ฝ่ายว่านางกระษัตริย์ | ได้ฟังตรัสพระภูมี |
| พระทัยเจ้าหมองศรี | กลัวจักรีจะจากไป |
| ๓๖๑ เดือดดิ้นในวิญญาณ์ | ตอบราชาไปทันใด |
| ข้าแต่พระจอมไตร | ส่วนท้าวไทสิกลัวอาย |
| ๓๖๒ พระองค์มาหยอกน้อง | เล่นคล่องคล่องเห็นว่าง่าย |
| ว่าบ้างสิกลัวอาย | หยอกสบายเล่นข้างเดียว |
| ๓๖๓ ถ้าว่ารักน้องจริง | พระยอดมิ่งผู้ทรามเปลี่ยว |
| หยอกเล่นแต่ข้างเดียว | เห็นควรเจียวพระพันปี |
| ๓๖๔ พระองค์รู้มารยา | เจ้าฉายามารศรี |
| จึ่งองค์พระภูมี | หยอกเทวีเล่นสำราญ |
| ๓๖๕ ฉวยฉุดยุดกรไว้ | ในพระทัยให้เบิกบาน |
| ส่วนเจ้าเยาวมาลย์ | กรปัองปัดพระหัตถ์ไท |
| ๓๖๖ ทำได้ให้บัดศรี | พระภูมีมีปราศรัย |
| ทำได้ไม่อายใจ | หยอกน้องได้ที่นี่นา |
| ๓๖๗ ทรงศักดิ์รักน้องแลัว | ขอพระแก้วจงไคลคลา |
| ขอเชิญเถิดราชา | ขึ้นตำหนักพระพันปี |
| ๓๖๘ สมเด็จพระจอมจักร | ฟังน้องรักก็ยินดี |
| จึ่งชวนนางเทวี | ค่อยจรลีตามกันมา |
| ๓๖๙ ครันถึงตำหนักแลัว | นางน้องแก้วก็ปรีดา |
| จัดแจงแต่งภูษา | อันรจนาให้ท้าวทรง |
| ๓๗๐ น้ำกุหลาบอาบอบอ่อน | ให้ภูธรเธอโสรจสรง |
| ทีนั้นสองโฉมยง | ชำระองค์ด้วยปรีดา ๚ะ |
สุรางคนางค์
| ๓๗๑ สุทัตต์เทวี | |
| ทูลถามภูมี | ด้วยความเสนหา |
| ข้าแต่พระองค์ | จงทรงกรุณา |
| นามกรเจ้าฟ้า | ว่ากระไรภูมี |
| ๓๗๒ พระองค์ทรงไชย | |
| อยู่พาราใด | จึ่งมาถึงนี่ |
| เป็นเหตุอันใด | จึ่งได้จรลี |
| ขอพระพันปี | จงบอกเถิดรา |
| ๓๗๓ เมื่อนั้นทรงเดช | |
| ได้ฟังเยาวเรศ | โฉมงามถามมา |
| พี่ผ่านไอศวรรย์ | อนันตพารา |
| รุ่งเรืองเลื่องหล้า | ยศศักดิ์นามกร |
| ๓๗๔ บอกแก่นวลเจ้า | |
| พี่ชื่อสี่เสาร์ | นะพระบังอร |
| เสาร์เข้าทับลัคน์ | จึ่งได้บทจร |
| จากพระนคร | มาถึงเทวี |
| ๓๗๕ พี่ขอถามเจ้า | |
| ทองคำลำเพา | ผู้เฉิดโฉมศรี |
| เหตุฉันใดหนอ | เจ้าจึ่งจรลี |
| มาอยู่ที่นี่ | นอกพระเวียงไชย |
| ๓๗๖ นางกราบทูลเล่า | |
| เดิมข้าพระเจ้า | โหราทูลไข |
| ว่าชะตาชั่ว | ได้ผัวเข็ญใจ |
| บิดาข้าไซร้ | ทรงพระโกรธา |
| ๓๗๗ จะขับข้าเจ้า | |
| ให้ออกไปเล่า | สู่ไพรหิมวา |
| ชนนีขอไว้ | อยู่นอกพารา |
| พบพระยอดฟ้า | เหมือนโหรทูลไข |
| ๓๗๘ พระฟังเสาวนีย์ | |
| ไพรเราะมีศรี | ชมชื่นรื่นใจ |
| สมเด็จพระบาท | ประภาษปราศรัย |
| บุญแล้วจึ่งได้ | พบกันสองรา |
| ๓๗๙ ถ้าพ้นเคราะห์แล้ว | |
| พี่จะพาน้องแก้ว | ไปสู่พารา |
| พี่จะอภิเษก | เป็นเอกชายา |
| ครอบครองนครา | เป็นมเหสี |
| ๓๘๐ นางนาฏทูลสนอง | |
| สุดแต่จะโปรดน้อง | พระทองพันปี |
| ตามแต่บัญชา | ของพระภูมี |
| ตัวข้ามารศรี | จะพึ่งท้าวไท |
| ๓๘๑ พระฟังเสาวนีย์ | |
| ไพรเราะมีศรี | ภูมีถามไป |
| ตัวพี่นี้เล่า | เป็นคนเข็ญใจ |
| ผิดวงศ์พงศ์ไป | จงได้เมตตา |
| ๓๘๒ นางทูลท้าวไท | |
| ตัวน้องนี้ไซร้ | เห็นองค์ราชา |
| หฤทัยยินดี | ให้มีเสนหา |
| เห็นเป็นวาสนา | จึ่งมาพบกัน |
| ๓๘๓ น้องดูประจักษ์ | |
| เห็นองค์ทรงศักดิ์ | นรลักษณ์ทรงธรรม์ |
| เห็นว่าพระทอง | ครอบครองไอศวรรย์ |
| เหตุมีสักอัน | จึ่งพลัดเมืองมา |
| ๓๘๔ พระฟังเทวี | |
| กล่าวพจน์วาที | ยิ่งมีเสนหา |
| โลมลูบจูบชม | เนื้อนมกัลยา |
| ปลุกปลื้มกามา | ปั่นป่วนยวนใจ |
| ๓๘๕ สองสมชมชื่น | |
| พระทัยระรื่น | เต็มตื้นพิสมัย |
| สัมผัสรัดนาง | จนสางแสงใส |
| เสด็จจากห้องใน | สู่แท่นรจนา |
| ๓๘๖ น้ำบ้วนพระโอษฐ์ | |
| สีพระทันต์นั้นโสด | นางจึ่งแต่งมา |
| ถวายแก่พระองค์ | เธอสรงพักตรา |
| แล้วสั่งทาสา | ยกเครื่องมาพลัน |
| ๓๘๗ สาวศรีแต่งเครื่อง | |
| รจนารองเรือง | ถวายแก่แจ่มจันทร์ |
| มันควักมันค้อน | แสนงอนตามกัน |
| ทีนี้จอมขวัญ | สำราญพระทัย |
| ๓๘๘ ทาสีคิดกัน | |
| จะนิ่งไว้นั้น | เห็นไม่พ้นภัย |
| เราจำไปเฝ้า | ปิ่นเกล้าภพไตร |
| ทูลแก่ท้าวไท | ให้ทราบคดี |
| ๓๘๙ คิดแล้วลอบมา | |
| ถึงวังมิช้า | ทูลพระมเหสี |
| พระลูกได้คู่ | สมสู่เทวี |
| แต่งการคืนนี้ | จงทราบพระทัย |
| ๓๙๐ ชายนั้นขอทาน | |
| รูปร่างสะคราญ | เจ้าพึงพอใจ |
| แอบลงไปหา | รับมาไว้ใน |
| ห้ามนางอรไท | ไม่ฟังเลยนา ๚ะ |
ฉบัง
| ๓๙๑ บัดนั้นสมเด็จมารดา | ได้ฟังทาสา |
| ธิดาเจ้ามีคู่ครอง | |
| ๓๙๒ หฤทัยเจ้าให้หม่นหมอง | รักลูกโดยปอง |
| เหตุใดเป็นเช่นนี้นา | |
| ๓๙๓ เวรกรรมใดทำก่อนมา | อับอายขายหน้า |
| แก่ฝูงไพร่ฟ้าทั้งปวง | |
| ๓๙๔ ร่ำรักธิดาในเรือนหลวง | คับแค้นแน่นทรวง |
| พิลาปก็ไห้ร่ำไร | |
| ๓๙๕ เมื่อนั้นกินนุวัตท้าวไท | ทราบว่าทรามวัย |
| สุทัตต์เจ้าได้สามี | |
| ๓๙๖ โกรธาดั่งว่าอัคคี | พระเนตรภูมี |
| ดาลแดงดั่งแสงสุริย์ฉัน | |
| ๓๙๗ กระทืบบาทสิงหนาทผาดผัน | ชั่วช้าอาธรรม์ |
| สามานย์ต่ำศักดิ์บัดศรี | |
| ๓๙๘ แล้วจึ่งคิดได้ด้วยดี | เพราะชะตาราศี |
| ตามทีของมันเถิดรา | |
| ๓๙๙ โองการตรัสถามลงมา | ชายผู้นั้นนา |
| เดิมทีมันมาแต่ไหน | |
| ๔๐๐ สูงต่ำรูปร่างอย่างไร | รุ่นราวคราวใคร |
| ทูลไปให้รู้คดี | |
| ๔๐๑ สาวใช้กราบทูลถ้วนถี่ | ว่าหน่อจักรี |
| ทรงศรีดั่งแก้วแกมทอง | |
| ๔๐๒ โฉมเฉิดเห็นงามลำยอง | โฉมเจ้าทั้งสอง |
| ดั่งเทพจำลองสรรค์มา | |
| ๔๐๓ แต่ยังไม่ทราบเกศา | ว่าอยู่พารา |
| เมืองใดนะพระทรงธรรม์ | |
| ๔๐๔ โองการตรัสไปด้วยพลัน | มันย่อมรักกัน |
| เอามาเพ็ดทูลมุสา | |
| ๔๐๕ ชอบแต่แหวะปากมันนา | มะพร้าวห้าวเข้าคา |
| ให้สามันรู้กันดี | |
| ๔๐๖ ทาสีตกใจลุกหนี | กลับมาทันที |
| ก็ทูลแก่นางจอมขวัญ | |
| ๔๐๗ ว่าพระปิ่นเกล้าไอศวรรย์ | กริ้วโกรธสากรรจ์ |
| ตัวข้าเข้าไปฟังดู | |
| ๔๐๘ สมเด็จนวลนางโฉมตรู | ด่าว่าสู่รู้ |
| ใครใช้ให้เจ้าเข้าไป | |
| ๔๐๙ เป็นว่าไม่เกรงท้าวไท | เพราะรักจอมไตร |
| พระทัยนิยมยินดี | |
| ๔๑๐ แต่ค่ำจนรุ่งราตรี | กลางวันสองศรี |
| เวียนชมมิว่างเสนหา | |
| ๔๑๑ มิได้เกรงพระบิดา | อยู่ช้านานมา |
| ฉายาเจ้าก็ทรงครรภ์ | |
| ๔๑๒ ถ้วนทศมาสด้วยพลัน | ประสูติบุตรนั้น |
| เป็นชายเห็นงามโสภา | |
| ๔๑๓ โฉมเฉิดลํ้าเลิศโลกา | เหมือนพระอัยกา |
| ปิ่นเกล้าเป็นเจ้าภูวดล | |
| ๔๑๔ ทาสีไปทูลนุสนธิ์ | ว่านางนฤมล |
| ประสูติพระราชนัดดา | |
| ๔๑๕ รูปร่างอย่างยิ่งเทวา | โฉมเฉิดเลิศฟ้า |
| เป็นชายดูงามเฉิดฉาย | |
| ๔๑๖ กินนุวัตตรัสแจ้งภิปราย | โกรธาค่อยคลาย |
| ก็สั่งแก่หมู่เสนา | |
| ๔๑๗ เร่งแต่งราชรถอาชา | รับพระนัดดา |
| เข้ามาบัดนี้จงพลัน | |
| ๔๑๘ เสนารับสั่งผายผัน | ครั้นถึงแจ่มจันทร์ |
| ก็ทูลด้วยพลันทันที | |
| ๔๑๙ ท้าวให้นัดดาภูมี | ไปยังบูรี |
| อย่าช้าบัดนี้ขมีขมัน | |
| ๔๒๐ เมื่อนั้นนวลนางจอมขวัญ | ตอบเสนาพลัน |
| ทรงธรรม์ไม่ขายบาทา | |
| ๔๒๑ เสนารับราชนัดดา | ขึ้นรถไคลคลา |
| ช้างม้าโยธาล้อมไป | |
| ๔๒๒ ครั้นว่าไปถึงวังใน | จึ่งอุ้มเข้าไป |
| ถวายท้าวไทอัยกา | |
| ๔๒๓ กินนุวัตเธอรักนักหนา | เชยชมนัดดา |
| ตรัสแก่ชายามารศรี | |
| ๔๒๔ หลานเรารูปงามโสภี | จึงพระเทวี |
| สองศรีเจ้าชมนัดดา | |
| ๔๒๕ ประทานขันสาครรจนา | สำหรับนัดดา |
| จะได้อาบได้สรงวารี | |
| ๔๒๖ ทั้งพระสนมมากมี | สาวสาวส่งศรี |
| ให้เลี้ยงนัดดาท้าวไท | |
| ๔๒๗ แล้วสั่งพี่เลี้ยงนางใน | เอ็งทั้งนี้ไซร้ |
| ไปคอยเอาผิดโดยพลัน | |
| ๔๒๘ ถ้าได้ความผิดสักอัน | จะฆ่าผัวมัน |
| ว่าแล้วทรงธรรม์ตรัสไป | |
| ๔๒๙ ให้เชิญนัดดายาใจ | พี่เลี้ยงนั้นไซร้ |
| ก็เชิญไปสู่แจ่มจันทร์ | |
| ๔๓๐ ทูลว่าบิตุรงค์ทรงธรรม์ | ประทานรางวัล |
| แหวนทองเสื้อผ้ามากมี | |
| ๔๓๑ บัดนั้นสุทัตต์เทวี | ฟังนางสาวศรี |
| ยินดีพระทัยนักหนา | |
| ๔๓๒ อุ้มเอาลูกรักมิช้า | เสวยนมแม่รา |
| ผ่านฟ้าผู้ยอดพิสมัย | |
| ๔๓๓ แล้วสั่งสาวศรีทันใด | อาบน้ำลูบไล้ |
| สาวใช้ให้เจ้าบรรทม ๚ะ |
ยานี ช้าลูกหลวง
| ๔๓๔ นอนไปเถิดพี่จะกล่อม | งามละม่อมพระเอวกลม |
| เห่ช้าอย่าปรารมภ์ | พระทรามชมนอนสำราญ |
| ๔๓๕ ช้าช้าจะแกว่งไกว | พระสายใจยอดสงสาร |
| บรรทมให้สำราญ | ยอดสงสารของพี่เอย |
| ๔๓๖ นอนเถิดพี่จะช้า | พระยอดฟ้าผู้ทรามเชย |
| รูปทองผุดผ่องเผย | ผ่านฟ้าเอยจงบรรทม |
| ๔๓๗ นอนเถิดพระยอดสร้อย | อย่าละห้อยน้อยอารมณ์ |
| ขอเชิญเจ้าบรรทม | พระเอวกลมอย่าร่ำไร ฯ |
| ๔๓๘ ครั้นว่าเจ้าบรรทมแล้ว | นางใจแกล้วมันออกไป |
| คอยดูแยบภูวไนย | จะเอาผิดพระราชา |
| ๔๓๙ มันทำเป็นแยบคาย | ล่อท้าวไทด้วยมารยา |
| สมเด็จพระผ่านฟ้า | เธอรู้แจ้งประจักษ์ใจ |
| ๔๔๐ คอยมาไม่ได้ผิด | มันจึ่งคิดกันสืบไป |
| ด่ามี่อีหัวใหญ่ | ไสหัวมันลงไปเสีย |
| ๔๔๑ มึงนี่ดีแต่กิน | กินจนสิ้นไม่เสียเบี้ย |
| มันด่าเป็นคนเสีย | ว่าหยาบช้าเป็นสามานย์ |
| ๔๔๒ พระฟังทาสีด่า | เนตรราชาคือท่อธาร |
| สงสารพระภูบาล | ให้รำคาญในพระทัย |
| ๔๔๓ นิจจาว่าตัวกู | กูจะอยู่ไปกลใด |
| ควรฤๅอีสาวใช้ | ด่าเปรียบได้มันนักหนา |
| ๔๔๔ สุทัตต์นางเทวี | เห็นภูมีผิดกิริยา |
| ก้มเกล้าเจ้าเข้ามา | ทูลถามท้าวปิ่นจอมเมือง |
| ๔๔๕ ใครว่าสิ่งอันใด | ฤๅท้าวไทคิดขุ่นเคือง |
| โกรธาข้าบุญเรือง | ฤๅแค้นเคืองข้าสิ่งใด |
| ๔๔๖ พระขานตอบเทวี | พระพี่นี้โกรธเจ้าไย |
| ย่อมมีที่น้อยใจ | คิดแค้นไปก็นิ่งเสีย |
| ๔๔๗ ฟังคนมันดูถูก | เพราะรักลูกเอ็นดูเมีย |
| ด่าเปรียบเป็นคนเสีย | เจ็บใจนักพี่ขอลา |
| ๔๔๘ อยู่เถิดนางน้องแก้ว | สิ้นบุญแล้วแก้วพี่อา |
| ค่อยเลี้ยงพระลูกยา | ไม่มรณาจะแทนคุณ |
| ๔๔๙ ถ้าพี่ถึงเมืองแล้ว | จะรับแก้วผู้ใจบุญ |
| ครอบครองปิ่นไอศูรย์ | เจ้ามีคุณแก่พี่ยา |
| ๔๕๐ นางฟังพระภูเบศร | ชลเนตรนองพักตรา |
| กอดบาทพระภัสดา | นางฉายาไห้ร่ำไร |
| ๔๕๑ พระองค์จะไปแล้ว | ท้าวน้องแก้วจะอยู่ไย |
| ยาพิษจะกินให้ | ชีพบรรลัยไปเมืองผี |
| ๔๕๒ กันแสงสลบไป | นางทรามวัยสิ้นสมประดี |
| เมื่อนั้นพระภูมี | เห็นเทวีทรงโศกา |
| ๔๕๓ ช้อนเกศขึ้นใส่ตัก | เจ้ายอดรักของพี่อา |
| รักพี่ยิ่งนักหนา | อนิจจามาบรรลัย |
| ๔๕๔ เอาน้ำกุหลาบมา | สรงพักตรานางอรไท |
| ค่อยฟื้นขึ้นมาได้ | นางทรามวัยทรงโศกา |
| ๔๕๕ สงสารพระสี่เสาร์ | แสนโศกเศร้าในวิญญาณ์ |
| จึ่งอุ้มพระลูกยา | พระราชาให้โศกศัลย์ |
| ๔๕๖ เมื่อนั้นนางฉายา | กราบบาทาพระทรงธรรม์ |
| ไม่เอ็นดูดีฉัน | เห็นแก่ลูกท้าวเถิดรา |
| ๔๕๗ พระฟังนางน้องแก้ว | กันแสงแล้วมีบัญชา |
| นางตรัสแก่ลูกยา | พ่อหนีหน้ามิอาลัย |
| ๔๕๘ ครั้นว่าจะไปแล้ว | คิดถึงแก้วผู้สายใจ |
| ครั้นว่าพ่อจะไป | ให้อาลัยด้วยลูกยา |
| ๔๕๙ ถ้าว่าอยู่เมืองเรา | มันนี้เล่าจะมรณา |
| จึ่งว่าพระลูกยา | สั่งไว้แล้วไห้ร่ำไร |
| ๔๖๐ สงสารสองกระษัตริย์ | โทรมนัสกันแสงไห้ |
| รักกันเป็นพ้นใจ | ไปไม่ได้เพราะเสนหา |
| ๔๖๑ ฝ่ายว่านางสาวใช้ | คิดกันใหม่ด้วยริษยา |
| อุ้มองค์พระยอดฟ้า | ไปวางไว้ในกลางดิน |
| ๔๖๒ เมื่อนั้นพระสี่เสาร์ | แลเห็นเจ้าพระยุพิน |
| นอนอยู่เหนือแผ่นดิน | พระภูมินทร์อุ้มเอามา |
| ๔๖๓ อุ้มลงขันสาคร | พระภูธรสรงลูกยา |
| ฝ่ายว่ากุมารา | ตีน้ำเล่นในสาคร |
| ๔๖๔ น้ำนั้นมันกระเด็น | ซ่านเซ็นถูกพระบิดร |
| สาวใช้อีแสนงอน | มันไปทูลแก่ท้าวไท |
| ๔๖๕ ชายนั้นทะนงศักดิ์ | อุ้มหลานรักของจอมไตร |
| อาบน้ำสำราญใจ | ในสาครชองพระองค์ |
| ๔๖๖ สมเด็จพระภูมี | ฟังทาสีทูลมั่นคง |
| เนตรแดงคือสุริยง | ท้าวเธอทรงพระโกรธา |
| ๔๖๗ ตรัสสั่งพระยมราช | ให้เพชฌฆาตไปผูกมา |
| โซ่ตรวนแลขื่อคา | สูเร่งจำห้าประการ |
| ๔๖๘ แล้วเอาใส่ตรุไว้ | อ้ายจังไรคนสาธารณ์ |
| ยมราชรับโองการ | จำภูบาลตามรับสั่ง |
| ๔๖๙ สงสารนางเทวี | มารศรีน้ำเนตรหลั่ง |
| เวรใดแต่หนหลัง | จึ่งมาเป็นดั่งนี้นา |
| ๔๗๐ ฉวยอุ้มพระลูกแก้ว | ขวางอกแล้ววิ่งตามมา |
| ปิ่นเกล้าเจ้าเมียอา | พระจะเป็นประการใด |
| ๔๗๑ เห็นเขาเอาพระองค์ | จำมั่นคงใส่ตรุใน |
| นวลนางวางเข้าไป | กราบทูลไทผู้มารดา |
| ๔๗๒ พระองค์จงโปรดปราน | แก่พระหลานด้วยเถิดรา |
| วางทับพระบาทา | ขอมารดาจงปรานี |
| ๔๗๓ ขอโทษซึ่งผัวข้า | พระมารดาโปรดเกศี |
| สมเด็จชนนี | อุ้มโฉมศรีพระนัดดา |
| ๔๗๔ เชยชมพระหลานแล้ว | ว่าลูกแก้วของแม่อา |
| เจ้าอุ้มเอาลูกยา | ไปเฝ้าท้าวปิ่นภพไตร |
| ๔๗๕ นางรับเอาลูกแก้ว | ขวางอกแล้ววิ่งขึ้นไป |
| เอาลูกวางลงไว้ | เหนือพระบาทพระภูมี |
| ๔๗๖ ก้มเกล้าเจ้ากราบทูล | นเรนทร์สูรโปรดเกศี |
| ผัวข้าผิดไม่มี | พระพันปีลงอาญา |
| ๔๗๗ สมเด็จท้าวกินนุวัต | ยื่นพระหัตถ์อุ้มนัดดา |
| ยกขึ้นทูนเกศา | ยอดรักตาน่ายินดี |
| ๔๗๘ แลเห็นพระธิดา | ไม่ดูหน้าเบือนพักตร์หนี |
| นางทูลสักร้อยที | เธอนิ่งได้ไม่เจรจา ๚ะ |
พิลาป
| ๔๗๙ สุทัตต์ทูลเล่า | |
| โปรดข้าพุทธิเจ้า | เถิดพระบิดา |
| มันทูลยุบล | ฟังคนริษยา |
| ไม่พิจารณา | โกรธาแสนทวี |
| ๔๘๐ บ่ได้ไถ่ถาม | |
| ให้แจ้งเนื้อความ | นะพระพันปี |
| ถ้าว่าเห็นผิด | ไม่คิดชีวี |
| นี่ผิดไม่มี | ไยมิเมตตา |
| ๔๘๑ ฤๅพระพันปี | |
| เห็นแต่มั่งมี | สมบัติยศถา |
| ไม่คิดบาปกรรม | จะเป็นเวรา |
| มาทำผัวข้า | เห็นน่าบัดศรี |
| ๔๘๒ เอ็นดูผัวข้า | |
| ไม่มีโทษา | เลยนะพันปี |
| ควรฤๅทำได้ | ไม่โปรดเกศี |
| อยู่ไปไยมี | จะตายตามไป |
| ๔๘๓ แม้นผัวตายแล้ว | |
| กับพระลูกแก้ว | จะได้ความอาย |
| ไม่เห็นแก่ข้า | เห็นแก่หลานชาย |
| ขอพระฦๅสาย | โปรดเกล้าลูกยา |
| ๔๘๔ จะโปรดมิโปรด | |
| ตรัสให้รู้โทษ | บ่จำนรรจา |
| อย่าอุ้มลูกเต้า | ข้าพระเจ้าเลยนา |
| ส่งยื่นคืนมา | เถิดพระพันปี |
| ๔๘๕ พ่อชั่วแม่ชั่ว | |
| ใช่เนื้อใช่ตัว | ชมเชยเสียที |
| ลูกวอนขอโทษ | ไม่โปรดเกศี |
| วันนี้น่าที่ | จะตายด้วยกัน |
| ๔๘๖ สุทธิมารดา | |
| เห็นนางอยู่ช้า | เสด็จมาด้วยพลัน |
| เห็นลูกร้องไห้ | ฤทัยกระศัลย์ |
| บังคมทรงธรรม์ | ชลเนตรบ่วาย |
| ๔๘๗ เห็นลูกโศกา | |
| วิ่งวางลงมา | อกคว่ำขวัญหาย |
| เพราะด้วยรักผัว | กลัวว่าจะตาย |
| นางจึ่งทูลขยาย | คดีเนื้อความ |
| ๔๘๘ ขอพระภูมี | |
| ทรงธรรม์พันปี | ฟังข้าเจ้าห้าม |
| เอ็นดูนัดดา | อย่าได้วู่วาม |
| พระองค์ทรงนาม | จงโปรดปรานี |
| ๔๘๙ ข้าแต่ผ่านฟ้า | |
| ตามแต่วาสนา | ชะตาราศี |
| มักชั่วได้ชั่ว | ว่าไปไยมี |
| มักดีได้ดี | ตามบุญของมัน |
| ๔๙๐ พระภูวจักรี | |
| คติย่อมมี | มาแต่ก่อนนั้น |
| ผิดทีหนึ่งด่า | สองคราสอนมัน |
| สามคราขับผัน | จากกรุงภพไตร |
| ๔๙๑ พึ่งผิดที่นี้ | |
| จะฆ่าจะตี | โทษควรฤๅไฉน |
| ชังแต่ผัวมัน | ลูกเราเล่าไซร้ |
| สลัดสลัดมิได้ | เห็นแก่นัดดา |
| ๔๙๒ กำพร้าแต่น้อย | |
| เจ้าไม่รู้ถ้อย | คดีเดียงสา |
| ชังแม่รักลูก | ไม่ถูกตำรา |
| จงทรงเมตตา | ข้าทั้งสามองค์ |
| ๔๙๓ กินนุวัตราชา | |
| ฟังนางทูลมา | คลายความโกรธลง |
| เจ้ามาอุปมา | เห็นจริงมั่นคง |
| เห็นแก่โฉมยง | นัดดาทรงธรรม์ |
| ๔๙๔ เจ้ามาขอโทษ | |
| ไม่มีความโกรธ | เพราะหลานจอมขวัญ |
| เจ้าเห็นว่าดี | ฤๅอรแจ่มจันทร์ |
| มันไม่เกรงกัน | คบคนจังไร |
| ๔๙๕ ถ้าว่าคบหา | |
| ลูกท้าวหลานพญา | มันมิคบไย |
| มาทำขายหน้า | ดีฤๅฉันใด |
| คบอ้ายจังไร | มันคนขอทาน |
| ๔๙๖ กูคิดอยู่หนิด | |
| หาไม่ชีวิต | จักม้วยวายปราณ |
| เห็นแก่นัดดา | เจ้ายอดสงสาร |
| ว่าแล้วภูบาล | ตรัสไปด้วยพลัน |
| ๔๙๗ ดูราชาววัง | |
| เอ็งออกไปสั่ง | พระยายมนั่น |
| ให้เอานักโทษ | ผัวนางจอมขวัญ |
| เข้ามาด้วยพลัน | บัดนี้เร็วไว |
| ๔๙๘ ชาววังออกมา | |
| บอกยมราชา | พาไปทันใจ |
| ถึงท้องพระโรง | สมเด็จท้าวไท |
| สิสี่เสาร์ไม่ | ไหว้ท่านพ่อตา |
| ๔๙๙ ท้าวกินนุวัต | |
| แลเห็นกระษัตริย์ | ทำอหังการ์ |
| เธอโกรธฮึดฮือ | คือดังไฟฟ้า |
| จองหองนักหนา | มึงมาแต่ไหน |
| ๕๐๐ จึ่งพระสี่เสาร์ | |
| ทูลแก่ปิ่นเกล้า | เจ้าผ่านภพไตร |
| ตัวข้านักโทษ | ไม่ไว้พระทัย |
| ถึงว่าจะไหว้ | ไม่พ้นความตาย |
| ๕๐๑ ท้าวไทธิบดี | |
| ผู้ผ่านธรณี | ตรัสอย่ามุ่งหมาย |
| เลยว่าจะโปรด | มีโทษถึงตาย |
| ก้มเกล้าถวาย | บังคมภูมี |
| ๕๐๒ นักโทษทั้งหลาย | |
| ที่โทษถึงตาย | ไม่ควรสดุดี |
| ยอกรประนม | บังคมจักรี |
| บ่เป็นศักดิ์ศรี | แก่เจ้าสากล |
| ๕๐๓ ควรแต่เสนา | |
| มนตรีไพร่ฟ้า | ท้าวพญาสามนต์ |
| เมืองขึ้นอีกเล่า | ของเจ้าจุมพล |
| บังคมภูวดล | จึ่งจะเป็นศักดิ์ศรี |
| ๕๐๔ ข้านี้ถือตัว | |
| บ่ไหว้อยู่หัว | ท้าวไทธิบดี |
| ถึงว่าจะไหว้ | บ่เป็นศักดิ์ศรี |
| แก่พระภูมี | ผู้ผ่านพารา |
| ๕๐๕ กินนุวัตได้ยิน | |
| คำพระภูมินทร์ | รำพึงจินดา |
| นักโทษคนนี้ | คิดดีนักหนา |
| ถ้อยคำเจรจา | หลากคนทั้งหลาย |
| ๕๐๖ แล้วพิจารณา | |
| นรลักษณ์พักตรา | ศรีสรรพ์พรรณราย |
| ผิดรูปยาจก | ทลิทกทั้งหลาย |
| ดูเห็นเฉิดฉาย | ใช่คนขอทาน |
| ๕๐๗ โฉมงามมีศรี | |
| สุทัตต์เทวี | จึ่งร่วมสงสาร |
| นางรักสุดสวาดิ | ใครเลยจะปาน |
| ชะรอยสมภาร | สร้างมาด้วยกัน |
| ๕๐๘ กินนุวัตราชา | |
| ตรัสถามลงมา | บัดเดี๋ยวด้วยพลัน |
| ดูรานักโทษ | คนโฉดฉกรรจ์ |
| หลักนีติธรรม์ | ถ้อยคำเจรจา |
| ๕๐๙ ดังฤๅบังอาจ | |
| ไม่มีมารยาท | ทำอหังการ์ |
| ลงร่วมสาคร | ของพระนัดดา |
| ควรแล้วฤๅมา | ทำชอบฤๅไฉน |
| ๕๑๐ บัดนั้นพระบาท | |
| สี่เสาร์ธิราช | จึ่งทูลสนองไข |
| ข้าไม่อาจอง | ลงสรงร่วมใน |
| สาครท้าวไท | หลานพระ ณ หัว |
| ๕๑๑ ทุกวันเวลา | |
| ข้าเจ้าย่อมมา | ยำเยงเกรงกลัว |
| เดินเหินระวัง | ลุกนั่งยอบตัว |
| หลานพระ ณ หัว | ทูนเกล้าเกศา |
| ๕๑๒ ถ้าว่าจะจูบ | |
| เชยชมโลมลูบ | แต่เอวลงมา |
| จนถึงพระบาท | ของพระราชนัดดา |
| ไม่จูบเกศา | กลัวพระภูมี |
| ๕๑๓ ข้าทูลภูวไนย | |
| วันหนึ่งนั้นไซร้ | พี่เลี้ยงไม่มี |
| พระราชนัดดา | ของพระพันปี |
| นั่งเล่นธุลี | กลิ้งเกลือกไปมา |
| ๕๑๔ นางนมพี่เลี้ยง | |
| ของพระเนื้อเกลี้ยง | เขาไม่นำพา |
| ไม่ให้เสวยนม | นะพระราชา |
| ข้าอุ้มเจ้ามา | วางในสาคร |
| ๕๑๕ หลานพระคะนอง | |
| ตีน้ำเป็นฟอง | นะพระภูธร |
| เจ้าตีน้ำเล่น | ในขันสาคร |
| ทาสีแสนงอน | มันคอยริษยา |
| ๕๑๖ เจ้าตีน้ำเล่น | |
| น้ำนั้นกระเด็น | ต้องกายแห่งข้า |
| ทาสีมันเห็น | จึ่งทูลราชา |
| ความจริงของข้า | นะพระทรงธรรม์ |
| ๕๑๗ ข้าทูลเนื้อแท้ | |
| จริงเท่านี้แล | ข้าไม่เสกสรร |
| มิได้อาบน้ำ | ร่วมพระหลานขวัญ |
| ไม่จริงดั่งนั้น | รับพระอาญา |
| ๕๑๘ สุทัตต์เทวี | |
| อุ้มลูกมารศรี | กันแสงโศกา |
| นั่งแนบแอบผัว | ไม่กลัวอาญา |
| คอยฟังบิดา | จะตรัสฉันใด |
| ๕๑๙ กินนุวัตราชา | |
| ฟังพระผ่านฟ้า | เจ้ามาทูลไข |
| เธอหายคลายโกรธ | ไม่เอาโทษไท |
| ให้หาสาวใช้ | ขึ้นมาด้วยพลัน |
| ๕๒๐ โองการท่านไท | |
| ให้ตำรวจใน | เฆี่ยนสาวใช้นั้น |
| ฝ่ายตำรวจใหญ่ | ผูกคอไปพลัน |
| ทาสาตัวสั่น | ร้องไห้ฟูมฟาย |
| ๕๒๑ วิ่งเข้ากอดบาท | |
| ทูลพระเยาวราช | สุทัตต์โฉมฉาย |
| ขอรับทัณฑ์โทษ | โปรดอย่าให้ตาย |
| ข้าผิดมากมาย | ได้โปรดเกศี |
| ๕๒๒ สุทัตต์จึ่งว่า | |
| เมื่อเอ็งทำข้า | ไม่คิดร้ายดี |
| ด่าเปรียบเทียบกัน | กูรู้ถ้วนถี่ |
| เห็นว่ากูนี้ | ตกยากเข็ญใจ |
| ๕๒๓ ทาสีก้มเกล้า | |
| ผิดแล้วแม่เจ้า | จงงดโทษภัย |
| แม่ได้เมตตา | อย่าได้กินใจ |
| มิโปรดลูกไว้ | จะม้วยเป็นผี |
| ๕๒๔ นางคิดอนิจจา | |
| จึ่งทูลบิดา | บาปกรรมจะมี |
| แก่ผัวลูกยา | พระอย่าฆ่าตี |
| จงโปรดเกดี | ลูกกลัวเวรา |
| ๕๒๕ กินนุวัตตรัสไป | |
| ตามแต่อรไท | เถิดนะลูกอา |
| แล้วจึ่งให้ปล่อย | ไม่ลงอาญา |
| ทาสีกราบลา | ออกมาด้วยพลัน |
| ๕๒๖ แล้วตรัสถามไป | |
| เจ้ามาแต่ไหน | ไม่รู้สำคัญ |
| ผู้ดีเข็ญใจ | จงบอกไปพลัน |
| ตัวของท่านนั้น | อยู่บ้านเมืองใด |
| ๕๒๗ ชาวในชาวนอก | |
| ชั่วดีจงบอก | ให้ทราบพระทัย |
| เอ็งมาทำชู้ | กูนี้อายใจ |
| โทษถึงบรรลัย | รอดด้วยธิดา |
| ๕๒๘ สมเด็จสี่เสาร์ | |
| ได้ฟังคำท้าว | ผู้เป็นพ่อตา |
| ท้าวคิดละห้อย | น้อยใจนักหนา |
| กันแสงโศกา | ดำรัสด้วยพลัน |
| ๕๒๙ เราเป็นพญา | |
| ครอบครองพารา | นครอนันต์ |
| เราได้เป็นใหญ่ | ผ่านไอศวรรย์ |
| นามกรเรานั้น | สี่เสาร์ราชา |
| ๕๓๐ ครองราชสมบัติ | |
| กรรมให้กำจัด | พลัดบ้านเมืองมา |
| ซุกซอนนอนดง | หลงในพนา |
| ลุถึงพารา | ผ่านฟ้าธานี ๚ะ |
ฉบัง
| ๕๓๑ ท้าวกินนุวัตภูมี | ได้สดับคดี |
| กลัวฤทธิ์พระเจ้าขวัญหาย | |
| ๕๓๒ ถอยลงจากแท่นทองพราย | ก้มเกล้าถวาย |
| กลัวซึ่งความตายบังคมไท | |
| ๕๓๓ ขอพระโปรดเกล้าข้าเจ้าไว้ | จงงดโทษภัย |
| พระภูวไนยโปรดเกศา | |
| ๕๓๔ พระสี่เสาร์จึ่งมีวาจา | ไม่ถือโทษา |
| แก่พระราชาอย่าตกใจ | |
| ๕๓๕ เป็นกรรมเราเองโทษใคร | ท้าวอย่ากินใจ |
| กรรมแต่ก่อนให้มาตามสนอง | |
| ๕๓๖ท้าวกิณุวัตถามโดยปอง | ดังฤๅพระทอง |
| จึ่งจากมณเฑียรเพื่อใด | |
| ๕๓๗ พระสี่เสาร์จึ่งแจ้งแถลงไข | เหตุด้วยเคราะห์ไซร้ |
| เสาร์เข้าทับลัคน์ราศี | |
| ๕๓๘ โหรให้ทำบัตรบวงพลี | เมื่อจะเกิดโกลี |
| เรานี้มิฟังโหรา | |
| ๕๓๙ เราจึ่งพลัดจากเมืองมา | องค์เดียวกับม้า |
| ถึงกลางมรคาก็อัศจรรย์ | |
| ๕๔๐ มงกุฎกลายเป็นกระบายพลัน | ศาตราพระขรรค์ |
| โง้งเป็นเคียวพลันม้าเป็นวัว | |
| ๕๔๑ เขาชิงเอาม้าไม่เกรงกลัว | เมื่อกรรมถึงตัว |
| มันว่าลักวัวของมันมา | |
| ๕๔๒ ท่านท้าวกินนุวัตราชา | พระองค์ให้หา |
| เครื่องทรงเธอมาถวายไท | |
| ๕๔๓ เชิญขึ้นแท่นทองผ่องใส | สุทัตต์อรไท |
| ถวายจอมไตรอีกทั้งพารา | |
| ๕๔๔ ท้าวตรัสสั่งว่าอย่าช้า | สูเร่งไปจัดหา |
| หาเครื่องบรรดาของจุมพล | |
| ๕๔๕ อำมาตย์กราบลาไปบัดดล | จรสู่นิคมชน |
| ค่อยซับทราบเสาะแสวงหา | |
| ๕๔๖ เมื่อสิ้นพระเคราะห์ราชา | พระเสาร์ไคลคลา |
| ผ่านฟ้าเจ้าหายทุกข์ทน ๚ะ |
สุรางคนางค์
| ๕๔๗ เคราะห์สิ้นเจ็ดวัน | |
| สิ่งของทั้งนั้น | อยู่ทุกตำบล |
| กลายกลับอย่างเก่า | ของเจ้าสากล |
| วัวเป็นม้าต้น | พิจิตรรจนา |
| ๕๔๘ เคียวเป็นพระขรรค์ | |
| กระบายกลายพลัน | มงกุฎบ่ช้า |
| หนังโคกลับกลาย | เป็นผ้ากาสา |
| เล็ดถั่วเล็ดงา | เป็นเพชรธำมรงค์ |
| ๕๔๙ ผู้คนทั้งนั้น | |
| เห็นเป็นอัศจรรย์ | ดูหลากพิศวง |
| แม้นเราเอาไว้ | เห็นโทษมั่นคง |
| เอาถวายพระองค์ | กินนุวัตราชา |
| ๕๕๐ ปากคนฦๅเล่า | |
| พระสี่เสาร์เจ้า | เป็นผัวกัลยา |
| ที่ท้าวคนนั้น | เป็นโทษนักหนา |
| ฝูงคนทั้งห้า | ทำผิดคิดฉงน |
| ๕๕๑ คิดแล้วใจหาย | |
| ทั้งห้ากลัวตาย | พร้อมกันทุกคน |
| เอามงกุฎพระขรรค์ | ของพระจุมพล |
| ทั้งพญาม้าต้น | อีกทั้งภูษา |
| ๕๕๒ กับเพชรธำมรงค์ | |
| โดยใจจำนง | เดินตามกันมา |
| ไปถวายปิ่นเกล้า | เจ้ากรุงนัครา |
| ถึงกลางมรคา | พออำมาตย์ไป |
| ๕๕๓ เขาเห็นประหลาด | |
| หมู่มุขอำมาตย์ | คร่าเอาทันใด |
| ของหลวงทั้งนี้ | มึงพาไปไหน |
| เขาจึ่งบอกไป | จะถวายราชา |
| ๕๕๔ อำมาตย์ไม่ฟัง | |
| ผูกมือไพล่หลัง | ทุบถองจูงมา |
| ถึงวังภูเบศร | ทูลเหตุมิช้า |
| ถวายคนทั้งห้า | แก่ปิ่นภพไตร |
| ๕๕๕ สมเด็จสี่เสาร์ | |
| ตรัสลงมาเล่า | ผูกคอเขาไย |
| เป็นกรรมของข้า | จะมาโทษใคร |
| พระไม่จองภัย | แก่ราษฎร์ประชา |
| ๕๕๖ ตรัสให้รางวัล | |
| เงินทองแพรพรรณ | มากมายเหลือตรา |
| ปล่อยคนทั้งนั้น | ชวนกันออกมา |
| คืนสู่เคหา | อยู่สุขสำราญ |
| ๕๕๗ สมเด็จสี่เสาร์ | |
| เห็นเครื่องพระเจ้า | น้ำเนตรคือธาร |
| มงกุฎพระขรรค์ | ทั้งเครื่องสังวาล |
| ภูษาภูบาล | เศร้าหมองโรยรา |
| ๕๕๘ อีกทั้งธำมรงค์ | |
| รัศมีศรีทรง | อย่างยิ่งสูริยา |
| กลายกลับอับเฉา | หมองเศร้านักหนา |
| พระขรรค์คมกล้า | มาเป็นสนิมไป |
| ๕๕๙ กรกอดเครื่องทรง | |
| แนบกับทรวงองค์ | ชลเนตรลามไหล |
| เมื่อกรรมมาทัน | อัศจรรย์พรัดพราย |
| เมื่อบุญจะให้ | ย่อมได้คืนมา |
| ๕๖๐ ยังแต่มเหสี | |
| อนันต์เทวี | ไม่เห็นกัลยา |
| ทำไฉนจะพบ | เจ้าแก้วแววตา |
| ป่านฉะนี้ฉายา | ครวญคร่ำร่ำไร |
| ๕๖๑ ไม่รูดีร้าย | |
| ว่าพี่เป็นตาย | ทุกข์สุขเป็นไฉน |
| เจ้าจะโศกา | ชลนาหลั่งไหล |
| ครวญคร่ำร่ำไห้ | ทุกแห่งแสวงหา |
| ๕๖๒ มิพบพักตร์พี่ | |
| เคราะห์กรรมยายี | บังหูบังตา |
| ไม่ควรที่เป็น | ดังนี้เลยนา |
| โอ้ว่าอนิจจา | ช่างน่าสงสาร |
| ๕๖๓ ท้าวกำสรดนัก | |
| บุญเห็นประจักษ์ | ด้วยโพธิสมภาร |
| บัดเดี๋ยวเครื่องทรง | ก็งามชัชวาล |
| สมเด็จภูบาล | ยินดีพระทัย |
| ๕๖๔ ท้าวทรงภูษา | |
| อาภรณ์รจนา | สะอิ้งสุกใส |
| ธำมรงค์มงกุฎ | งามสุดเลิศไกร |
| ท้าวเสด็จลงไป | สู่ม้าอาชา |
| ๕๖๕ เห็นพญาม้าแก้ว | |
| ผอมผ่ายไปแล้ว | กันแสงโศกา |
| กรรมเวรสิ่งไร | กลายเป็นโคนา |
| มันใช้นักหนา | จนผ่ายผอมไป |
| ๕๖๖ ลูบหลังลูบหน้า | |
| พระกรกำหญ้า | ป้อนม้ามโนมัย |
| มาระหกระเหิน | ดำเนินในไพร |
| ยังเหาะเหิรได้ | ฤๅพี่พาชี |
| ๕๖๗ ค่อยปลอบค่อยว่า | |
| บัดเดี๋ยวพญาม้า | ดูงามมีศรี |
| มิได้ผอมผ่าย | ใหญ่หลวงพ่วงพี |
| พระปิ่นธรณี | ชื่นชมนักหนา |
| ๕๖๘ เผ่นขึ้นม้าแก้ว | |
| จับบังเหียนแล้ว | เผ่นขึ้นเวหา |
| ทักษิณโดยรอบ | ขอบขัณฑเสมา |
| ฝูงราษฎร์ประชา | ตระหนกตกใจ |
| ๕๖๙ เกิดมาไม่เคย | |
| เห็นอย่างนี้เลย | เหาะเหิรครรไล |
| ผัวนางเทวี | มีบุญเหลือใจ |
| หัวปีต้องภัย | เป็นคนทลิทการ |
| ๕๗๐ ม้าร้องก้องกึก | |
| ระโรมโครมครึก | สนั่นห้องจักรวาฬ |
| ลางหมู่ตกใจ | เสือกสนลนลาน |
| บ้างวิ่งเข้าบ้าน | บ้างซุกซอนไป |
| ๕๗๑ บางวิ่งปะทะกัน | |
| ล้มลุกไม่ทัน | คลานเข้าเตาไฟ |
| บ้างกอดไหเหล้า | ตักดื่มเข้าไป |
| วิ่งซานหวั่นไหว | ทั้งพื้นแผ่นดิน |
| ๕๗๒ ราษฎรทั้งหลาย | |
| เอิกเกริกวุ่นวาย | กลัวฤทธิ์ภูมินทร์ |
| หมู่มุขมนตรี | สาวศรีได้ยิน |
| สลบไปสิ้น | ทั้งวังพระองค์ |
| ๕๗๓ กินนุวัตราชา | |
| พลัดตกลงมา | จากแท่นทองทรง |
| ทรงกันแสงไห้ | ชีพไม่คืนคง |
| เห็นจะปลดปลง | ครั้งนี้แล้วนา |
| ๕๗๔ ท้าวยอพระหัตถ์ | |
| บังคมสุทัตต์ | เอ็นดูพ่อรา |
| ช่วยห้ามเธอเสีย | อย่าแผลงฤทธา |
| พิภพจะมา | โทรมทรุดลงไป |
| ๕๗๕ นางฟังบิดา | |
| ห้ามว่าอย่าอย่า | ไหว้ข้าว่าไร |
| ท้าวคนอัปรีย์ | ฤทธีที่ไหน |
| จะกลัวทำไม | แก่คนขอทาน |
| ๕๗๖ กลัวไยเล่านา | |
| อับอายขายหน้า | บิดาทุกประการ |
| ผูกคอลงไป | สั่งให้ทหาร |
| ฟันเสียอย่านาน | ลับหูลับตา |
| ๕๗๗ สมเด็จกินนุวัต | |
| ฟังลูกสาวตรัส | เนตรคือธารา |
| ลุกแล้วล้มลง | ไม่ทรงกายา |
| กลิ้งเกลือกไปมา | กับพระโรงทอง |
| ๕๗๘ อ้าปากหายใจ | |
| ออกไม่ใคร่ได้ | น้ำลายฟูมฟอง |
| ระด่าวท่าวดิ้น | ตาปลิ้นตาพอง |
| เหงื่อไคลไหลนอง | โซมองค์ราชา |
| ๕๗๙ สุทัตต์เห็นหลาก | |
| ท้าวทนลำบาก | กลัวเป็นเวรา |
| ยอกรขึ้นไหว้ | ทูลไทราชา |
| โปรดเกล้าข้ารา | กับทั้งบิดร |
| ๕๘๐ ถ้าจะอยู่ช้า | |
| บิตุเรศของข้า | จะมาม้วยมรณ์ |
| ขอเชิญพระองค์ | ลงจากอัมพร |
| พระราชบิดร | กลัวอิทธิฤทธา |
| ๕๘๑ พระฟังน้องรัก | |
| จะขัดแข็งนัก | เอ็นดูกัลยา |
| เวียนได้เจ็ดรอบ | ขอบขัณฑเสมา |
| จึ่งชักอาชา | ลงยืนเกยไชย |
| ๕๘๒ ลงจากม้าแล้ว | |
| แกว่งพระขรรค์แก้ว | จึ่งเสด็จเข้าไป |
| กินนุวัตใจกล้า | ฤทธาเป็นไฉน |
| ดูถูกเราได้ | ดูน่าบัดศรี |
| ๕๘๓ ให้ท้าวแผลงฤทธิ์ | |
| สุดสิ้นชีวิต | เราไม่ถอยหนี |
| ท้าวว่าท้าวกล้า | เราว่าเราดี |
| มาแผลงฤทธี | สงครามกันไป |
| ๕๘๔ ทำเราสิ้นที | |
| ไม่คิดชีวี | แทบเลือดตาไหล |
| จงมารบกัน | จะกลัวทำไม |
| ทดแทนให้ได้ | สาใจจังฑาล |
| ๕๘๕ เชิญท้าวกินนุวัต | |
| จะจับเศียรตัด | เต็มทั้งจักรวาฬ |
| สูงเทียมพรหมโลก | เราจักสังหาร |
| ไม่กลัวเกรงท่าน | สักกึ่งเกศา |
| ๕๘๖ ไม่รู้ว่าไฟ | |
| เอาสุมหัวไว้ | ร้อนนักท่านอา |
| ตรัสพลางทางเย้ย | เฉยอยู่ไยนา |
| นางนี้เมียข้า | ธิดาของใคร |
| ๕๘๗ กินนุวัตใหลหลง | |
| ปิ้มจักปลดปลง | ชีวิตตักษัย |
| อ่อนโอนเกศเกล้า | กับเท้าภูวไนย |
| ผิดแล้วท้าวไท | ขอรับอาญา |
| ๕๘๘ ขอถวายสมบัติ | |
| แก้วเก้าเนาวรัตน์ | สิ้นทั้งพารา |
| ขอทานชีวิต | อย่าให้มรณา |
| เห็นแก่ฉายา | สุทัตต์ทรามวัย |
| ๕๘๙ พระยอดโลกา | |
| ได้ฟังพ่อตา | ยิ้มแย้มแจ่มใส |
| เธอทรงพระสรวล | ไม่ควรว่าไป |
| เราเป็นอะไร | กลัวไยเล่านา |
| ๕๙๐ ตรัสแล้วภูมี | |
| สั่งแก่มนตรี | ปลูกโรงอาชา |
| ตะพุ่นทั้งหลาย | มากมายนักหนา |
| สำหรับเกี่ยวหญ้า | มาไว้พยาบาล |
| ๕๙๑ สี่เสาร์ทรงธรรม์ | |
| ครองภพไอศวรรย์ | เป็นสุขสำราญ |
| กับนางกระษัตริย์ | สุทัตต์นงคราญ |
| สมเด็จภูบาล | เป็นสุขเหลือตรา |
| ๕๙๒ วันหนึ่งภูเบศร | |
| ตรัสสั่งวิเสท | แต่งเครื่องเข้ามา |
| เราจะทำบุญ | ให้มากนักหนา |
| สงฆ์ทั้งวัดวา | กับเณรน้อยนั้น |
| ๕๙๓ อำมาตย์จึ่งไป | |
| นิมนต์เจ้าไท | เณรน้อยด้วยพลัน |
| สั่งให้นิมนต์ | สิ้นทั้งวัดนั้น |
| อำมาตย์ไปพลัน | นิมนต์ทันที |
| ๕๙๔ พระสงฆ์ทั้งหลาย | |
| ชวนกันผันผาย | สู่วังภูมี |
| กับเณรน้อยด้วย | เข้ามาในที่ |
| วังพระภูมี | นั่งแท่นรจนา |
| ๕๙๕ สงฆ์องค์หนึ่งนั้น | |
| เห็นพระทรงธรรม์ | จำแน่นักหนา |
| สะกิดบอกกัน | กระซิบเจรจา |
| เธอองค์นี้นา | ที่อาศัยเรา |
| ๕๙๖ เพื่อนกันจึ่งว่า | |
| เธอนี้เป็นพญา | อย่าว่าเปล่าเปล่า |
| ฝ่ายว่าสมภาร | ถวายพรไปเล่า |
| ว่าบพิตรเจ้า | มีบุญนักหนา |
| ๕๙๗ บพิตรฤๅใช่ | |
| ที่มาอาศัย | วัดของอาตมา |
| เณรน้อยนั่นเล่า | ท้าวรักนักหนา |
| รูปขอสมา | อย่าถือพระทัย |
| ๕๙๘ สมเด็จสี่เสาร์ | |
| กราบลงกับเท้า | แล้วจึ่งแถลงไข |
| แต่โยมนี้แท้ | จำแน่เหลือใจ |
| คิดถึงเจ้าไท | จึ่งนิมนต์มา |
| ๕๙๙ เรียกเณรน้อยเล่า | |
| มานี้พ่อเจ้า | กลัวโยมไยนา |
| อุ้มขึ้นใส่ตัก | จูบพักตร์ไปมา |
| พ่อมีคุณข้า | ยิ่งล้นพ้นตัว |
| ๖๐๐ เณรน้อยสามารถ | |
| เจ้ากูฉลาด | เห็นท้าวชมชัว |
| ทูลแก่ราชา | เป็นพญาข้ากล้ว |
| บ้านนอกขอกรั้ว | ไม่เคยเข้าวัง |
| ๖๐๑ เผ่าพงศ์วงศา | |
| ชาวดงชาวป่า | ยากพ้นกำลัง |
| ร้อยแขวงมูลนาย | จำหน่ายหลายครั้ง |
| ไม่เคยเข้าวัง | ขอได้โปรดปราน |
| ๖๐๒ พระสี่เสาร์ราช | |
| เธอจึ่งประภาษ | ตรัสแก่สมภาร |
| โยมรักเณรน้อย | นึกละห้อยสงสาร |
| พระคุณโปรดปราน | ให้โยมเถิดรา |
| ๖๐๓ สมภารถวายพร | |
| สุดแต่ภูธร | จะทรงเมตตา |
| รูปนี้ถวาย | แก่ไทราชา |
| ตามแต่บุญญา | เณรกับภูมี |
| ๖๐๔ พระสงฆ์ถวาย | |
| สี่เสาร์ฦๅสาย | ยอกรชุลี |
| ชาววังทั้งหลาย | ยกเครื่องมากมี |
| มหาดเล็กชาวที่ | ยกสำรับพลัน |
| ๖๐๕ ถวายแก่พระสงฆ์ | |
| ครบสิ้นทุกองค์ | บรรจงให้ฉัน |
| ของคาวของหวาน | ตระการครบครัน |
| ฉันแล้วด้วยพลัน | จึ่งถวายพระพร |
| ๖๐๖ สงฆ์ออกจากวัง | |
| ลางองค์เหลียวหลัง | สั่งเณรบังอร |
| เจ้าเณรมีบุญ | อย่าสูญเราก่อน |
| ว่าแล้วบทจร | ไปวัดทันใด |
| ๖๐๗ เจ้าเณรน้อยนั้น | |
| สมเด็จทรงธรรม์ | รักร่วมฤทัย |
| เลี้ยงเป็นลูกหลวง | ทั้งปวงน้อมไหว้ |
| บุญได้ดั่งใจ | ประเสริฐนักหนา |
| ๖๐๘ อารามนั้นไซร้ | |
| ให้บูรณะใหม่ | วิจิตรรจนา |
| วาดเขียนปิดทอง | ทุกช่องชั้นฝา |
| เห็นงามนักหนา | กว่าวัดทั้งหลาย |
| ๖๐๙ แล้วทำเขายนต์ | |
| เป็นเล่ห์เป็นกล | ล้ำเลิศเฉิดฉาย |
| ชื่อบูรณาราม | งามกว่าทั้งหลาย |
| วิหารพรอยพราย | ระเบียงเฉิดฉัน |
| ๖๑๐ ตลาดขนอน | |
| ส่วยสาอากร | ชั้นวัดครบครัน |
| ราชยานคานหาม | ถวายพระครูนั้น |
| จึ่งตั้งขึ้นพลัน | เป็นสังฆราชา |
| ๖๑๑ แล้วแต่งทำขวัญ | |
| เจ้าเณรน้อยนั้น | กับพระลูกยา |
| เป็นพี่น้องกัน | วันนี้ลูกอา |
| ถวายนามเจ้าฟ้า | สุทัตศรีกุมาร |
| ๖๑๒ ลูกหลวงนี้ไซร้ | |
| ตรัสผลัดชื่อใหม่ | เรวัตชายชาญ |
| ใหญ่มารูปทรง | พระองค์สะคราญ |
| เฝ้าชิดภูบาล | เป็นสุขสบาย |
| ๖๑๓ อยู่มาช้านาน | |
| พระทัยภูบาล | ระส่ำระสาย |
| คิดถึงไอศวรรย์ | กำนัลทั้งหลาย |
| รี้พลมากมาย | ทั้งพระมเหสี |
| ๖๑๔ กูมาช้านาน | |
| ปานนี้นงคราญ | จะร้อนฤๅดี |
| เจ้าจะทุกข์ใจ | ร่ำไรแสนทวี |
| คิดแล้วภูมี | กันแสงโศกา |
| ๖๑๕ ครั้นจะบอกเล่า | |
| เอ็นดูแก่เจ้า | นางอรฉายา |
| รู้ว่าเมียมี | จะโทรมนัสา |
| อย่าเลยจะมา | แต่งสารตราไป |
| ๖๑๖ คิดเห็นชอบแล้ว | |
| เสด็จเหนือแท่นแก้ว | จึ่งพระภูวไนย |
| ตรัสแก่เสนา | แต่งสารตราไป |
| บัดนี้จงไว | ถึงอนันตนคร |
| ๖๑๗ เสนาแต่งสาร | |
| ตามราชโองการ | แล้วลาภูธร |
| ยกพลมนตรี | หัตถีอัสดร |
| สามเดือนบทจร | บรรลุนครา |
| ๖๑๘ เอาสารตราให้ | |
| เสนาผู้ใหญ่ | ตามไท้บัญชา |
| เสนาอ่านถวาย | องค์อัครชายา |
| ว่าพระเจ้าฟ้า | ผู้ปิ่นธรณี |
| ๖๑๙ รู้ว่าปิ่นกระษัตริย์ | |
| อยู่เมืองกินนุวัต | แต่จากบูรี |
| พระสนมชาววัง | กับทั้งมเหสี |
| ชื่นชมยินดี | ทั่วทั้งพารา |
| ๖๒๐ สมเด็จเทวี | |
| มีพระเสาวนีย์ | สั่งแก่เสนา |
| จัดพลเร็วไว | ไปเชิญราชา |
| เร็วเร็วอย่าช้า | เตรียมพลออกไป |
| ๖๒๑ เสนาจัดพล | |
| อัดแอแจจน | ช้างม้ารถไชย |
| พลทั้งสี่หมู่ | ดูงามไสว |
| เสร็จแล้วบัดใจ | ทูลลาเทวี |
| ๖๒๒ ยกพลคลาเคลื่อน | |
| หนทางสามเดือน | แต่ราชธานี |
| กองหน้าไปถึง | ซึ่งแดนบูรี |
| กองหลังเสนี | พึ่งจะยาตรา |
| ๖๒๓ จึ่งมุขมนตรี | |
| จัดพลเสนี | นอกขัณฑเสมา |
| แต่ล้วนผู้ใหญ่ | เข้าในพารา |
| ถึงวังราชา | กราบไหว้ถวายกร ๚ะ |
ฉบัง
| ๖๒๔ เสนาเข้ามาสลอน | บังคมภูธร |
| กราบทูลบงกชบทยุคล | |
| ๖๒๕ ข้าบาทค้นทุกตำบล | เที่ยวหาจุมพล |
| ไปจบทั่วทุกทิศา | |
| ๖๒๖ เมืองนี้มิได้สงกา | เห็นน้อยนักหนา |
| คิดว่าพระองค์จะมาไฉน | |
| ๖๒๗ ตั้งแต่สมเด็จจอมไตร | เสด็จจากวังใน |
| พลไพร่ไป่มีสุขเลย | |
| ๖๒๘ โศกเศร้าร้อนเร่าบ่เสบย | ปิ่นเกล้าเราเอย |
| ไม่เคยจะจากจรไกล | |
| ๖๒๙ ภูมีสี่เสาร์เฉลยไข | ตรัสตอบขอบใจ |
| แก่หมู่อำมาตย์มนตรี | |
| ๖๓๐ เวราตามมายายี | พลัดจากบูรี |
| เรานี้ได้ยากนักหนา | |
| ๖๓๑ เราอดอาหารโภชนา | เป็นกรรมทำมา |
| เวรานั้นตามมาทัน | |
| ๖๓๒ เสนาก้มเกล้าอภิวันท์ | ขอเชิญทรงธรรม์ |
| พระองค์จงคืนพารา | |
| ๖๓๓ กลับไปครอบครองประชา | โปรดฝูงไพร่ฟ้า |
| อาณานิกรสุขสบาย | |
| ๖๓๔ สมเด็จปิ่นเกล้าฦๅสาย | บอกคนทั้งหลาย |
| จักควรจักคืนสู่สถาน | |
| ๖๓๕ พระเจ้าเข้าไปมินาน | บอกซึ่งอาการ |
| แก่ท้าวกินนุวัตบัดใจ | |
| ๖๓๖ เรานี้ขอลาท้าวไท | คืนยังกรุงไกร |
| อนันตราชบูรี | |
| ๖๓๗ กินนุวัตตรัสถามคดี | จัดแจงสาวศรี |
| สนมกำนัลทั้งหลาย | |
| ๖๓๘ รูปร่างสำอางพริ้งพราย | งามเลิศเฉิดฉาย |
| ทั้งเจ้าขรัวยายมากมี | |
| ๖๓๙ สิบสองกำนัลขันที | ไปด้วยเทวี |
| ภูมีประทานแก่ธิดา | |
| ๖๔๐ แล้วท้าวจัดพลโยธา | ม้ารถคชา |
| ทั้งสีวิกายานทอง | |
| ๖๔๑ ไพร่พลมนตรีเนืองนอง | แตรสังข์ฆ้องกลอง |
| สำหรับกระษัตริย์ยาตรา | |
| ๖๔๒ เสร็จแล้วทูลแก่ราชา | บัดนี้โยธา |
| สำเร็จเสร็จพร้อมมูลมี | |
| ๖๔๓ เมื่อนั้นสี่เสาร์ธิบดี | บอกแก่เทวี |
| พรุ่งนี้พี่จักยาตรา | |
| ๖๔๔ ผัวรักจักจรพารา | ไปด้วยพี่ยา |
| ฤๅว่าไม่ไปเทวี | |
| ๖๔๕ นางนาฏกราบบาทบทศรี | จะขอจรลี |
| ไปด้วยพระองค์ทรงธรรม์ | |
| ๖๔๖ สองกระษัตริย์ตรัสปรึกษากัน | จักไปอภิวันท์ |
| ทรงธรรม์บิตุเรศมารดา | |
| ๖๔๗ ตรัสแล้วสองทรงสีวิกา | เสด็จลินลา |
| มาเฝ้าท่านท้าวสองศรี ๚ะ |
สุรางคนางค์
| ๖๔๘ สุทัตต์กัลยา | |
| น้อมเกล้าเกศา | กราบลาชนนี |
| พระจงเป็นสุข | ภัยทุกข์อย่ามี |
| ลูกจักจรลี | พรุ่งนี้แลนา |
| ๖๔๙ พระคุณโปรดเกล้า | |
| มิช้านักเล่า | ลูกจักกลับมา |
| เคยขึ้นมาเฝ้า | ค่ำเช้าอัตรา |
| เคยจำนรรจา | แต่นี้จะไกล |
| ๖๕๐ ทั้งราชนัดดา | |
| โปรดเกล้าเกศา | ขอลาเอาไป |
| ชมเสียยังแล้ว | หลานแก้วจะไกล |
| อย่าตรอมพระทัย | ท้าวทั้งสองรา |
| ๖๕๑ ยื่นพระโอรส | |
| งอนงามปรากฏ | ให้แก่มารดา |
| แต่นี้จะไกล | อัยกีอัยกา |
| ชมแล้วจะลา | ปิ่นเกล้าไอศววรย์ |
| ๖๕๒ สมเด็จพระยาย | |
| อุ้มพระหลานชาย | รับมิ่งสิ่งขวัญ |
| ความยายรักเจ้า | ใครจักเทียมทัน |
| สมบัติเนืองนันต์ | ปองให้นัดดา |
| ๖๕๓ ชมแล้วชมเล่า | |
| ยกขึ้นทูนเกล้า | แล้วทรงโศกา |
| แต่นี้จักไกล | พระราชนัดดา |
| อัยกีอัยกา | จะเศร้าโศกศัลย์ |
| ๖๕๔ ตรัสแล้วสั่งเล่า | |
| แก่พระสี่เสาร์ | ขอฝากจอมขวัญ |
| พี่เลี้ยงนางนม | สาวสนมกำนัล |
| ให้เลี้ยงจอมขวัญ | พระราชนัดดา |
| ๖๕๕ ฝ่ายนางสุทัตต์ | |
| ผิดร้ายให้ตรัส | เห็นแก่ลูกยา |
| ผิดชอบหนักเบา | ขอท้าวเมตตา |
| อย่ามีอาชญา | ฆ่าให้บรรลัย |
| ๖๕๖ พระสี่เสาร์ราช | |
| รับคำภูวนาถ | อย่าร้อนพระทัย |
| อันพระบุตรี | ไม่มีโพยภัย |
| ผิดพลั้งสิ่งใด | อย่าได้ฉันทา |
| ๖๕๗ อันองค์นงนุช | |
| มีคุณที่สุด | เท่าเทียมภูผา |
| แทนคุณอรไท | เหมือนได้สัญญา |
| แม้นถึงพารา | จะแทนเทวี |
| ๖๕๘ ข้าจะอภิเษก | |
| ตั้งให้เป็นเอก | ยิ่งปวงนารี |
| มิให้อับอาย | อย่าได้หมองศรี |
| ยืดไปพันปี | จะเห็นสัจจา |
| ๖๕๙ ท้าวจงเป็นสุข | |
| อย่ามีความทุกข์ | ถึงพระนัดดา |
| ถ้าไม่บรรลัย | เติบใหญ่ผ่ายหน้า |
| แทนคุณอัยกา | อัยกีสืบไป |
| ๖๖๐ สุทธิฉายา | |
| ฟังคำเขยว่า | ดีเนื้อดีใจ |
| ลูบหลังลูกแก้ว | กอดแล้วร่ำไห้ |
| แต่นี้จะไกล | จากอกมารดา |
| ๖๖๑ แม่จะสอนแก้ว | |
| ถ้าถึงวังแล้ว | จงมีอัชฌา |
| ลูกเมียพระสนม | เจ้าอย่าริษยา |
| ฟังคำแม่ว่า | ประคิ่นจงดี |
| ๖๖๒ เจ้ารักษาตัว | |
| อย่าได้ให้ผัว | หม่นหมองราคี |
| เอาใจรอบคอบ | ประกอบจงดี |
| สิ่งอันใดมี | พิทักษ์รักษา |
| ๖๖๓ ทรัพย์อยู่ในคลัง | |
| ลับหน้าต่อหลัง | อย่าเอาออกมา |
| ถึงน้อยเหมือนมาก | ปากคนลูกอา |
| สิ่งใดปรารถนา | ทูลท้าวจงดี |
| ๖๖๔ แม่อย่าหึงหวง | |
| ยุ่งหยาบจาบจ้วง | หึงหวงไม่ดี |
| ท้าวจักไปชม | นักสนมสาวศรี |
| หึงสายายี | ไม่ดีนะลูกอา |
| ๖๖๕ ลูกเมียท้าวมี | |
| นบนอบให้ดี | อย่าอหังการ์ |
| เมียน้อยเมียหลวง | อย่าล่วงเจรจา |
| หนักเบาอย่าว่า | อดออมจงดี |
| ๖๖๖ อย่าเล่นสนุก | |
| สกาหมากรุก | อีกทั้งมโหรี |
| อย่าเล่นต่อแต้ม | ใช่การผู้ดี |
| นักเล่นเช่นนี้ | เห็นจะเสียความ |
| ๖๖๗ ถ้าว่าใครผิด | |
| พระองค์ทรงฤทธิ์ | ท้าวจะไถ่ถาม |
| ค่อยทูลขยาย | อย่าให้วู่วาม |
| เจ้าอย่าลุกลาม | โทษคนทั้งหลาย |
| ๖๖๘ ทำได้ดั่งนี้ | |
| กำนัลขันที | จะรักมากมาย |
| แม้จะพลั้งพลาด | มิอาจอันตราย |
| เพราะเขาทั้งหลาย | เมตตากรุณา |
| ๖๖๙ ท้าวจะประทาน | |
| แสนสาวศฤงคาร | ตามพระอัชฌา |
| แม่อย่าทูลขัด | ทานทัดบัญชา |
| ลาภเขาลูกอย่า | ไม่ควรมิดี |
| ๖๗๐ ถ้าท้าวไปชม | |
| นวลนางพระสนม | ภิรมย์สาวศรี |
| ค่อยเลี่ยงเบี่ยงบ่าย | แยบคายจงดี |
| อย่าให้ภูมี | ขัดเคืองพระทัย |
| ๖๗๑ อย่ามุ่งหมายคิด | |
| เมื่อท้าวสนิท | จักหมองน้ำใจ |
| อย่าเคียดเดียดฉันท์ | อย่างนั้นมิได้ |
| ทูลแก่ท้าวไท | จึ่งควรนะลูกอา |
| ๖๗๒ เมื่อยามราตรี | |
| อย่าห่างสามี | ใจจงจินตนา |
| ชายมักเดียดฉันท์ | สิ่งนั้นแลนา |
| ฟังคำแม่ว่า | จะเป็นศักดิ์ศรี |
| ๖๗๓ หญิงมีมารยาท | |
| ผัวรักพิศวาส | ชื่นชมยินดี |
| อย่าสะบัดสะบิ้ง | ถุ้งทิ้งถ้อยสี |
| เจรจาพาที | จงมีอัชฌา |
| ๖๗๔ สอนแล้วสอนเล่า | |
| โลมลูบจูบเกล้า | เจ้าปลื้มอุรา |
| มิใคร่ให้ไป | ไกลจากมารดา |
| เกรงกลัวอาญา | ผู้เป็นสามี |
| ๖๗๕ นางให้อนุญาต | |
| สุทัตต์กราบบาท | รับพรชนนี |
| ใส่เกล้าเกศา | ชลนาเทวี |
| นองเนตรมารศรี | กับบาทมารดา |
| ๖๗๖ ถ้อยคำแม่เจ้า | |
| ลูกรับใส่เกล้า | ตราบม้วยมรณา |
| นางบังคมบาท | พระราชบิดา |
| ลูกรักจักลา | ปิ่นเกล้าภพไตร |
| ๖๗๗ สมเด็จบิดา | |
| ฟังลูกทูลลา | น้ำตาหลั่งไหล |
| เจ้ารักษาตัว | อย่าให้มีภัย |
| สนมชาวใน | ครองใจจงดี |
| ๖๗๘ กินนุวัตราชา | |
| ก้มเกล้าเจ้าฟ้า | ฝากนางเทวี |
| หนักเบาสิ่งไร | โทษภัยอย่ามี |
| เอ็นดูมารศรี | อย่ามีอาญา |
| ๖๗๙ สมเด็จพระเจ้า | |
| สี่เสาร์ผ่านเกล้า | ได้ฟังพ่อตา |
| ข้าเจ้าทรพล | เป็นคนทลิทา |
| จักเลี้ยงธิดา | ของท้าวอย่างไร |
| ๖๘๐ อาศัยร้านตลาด | |
| ขอทานเป็นทาส | ตามความเข็ญใจ |
| ท้าวกลัวขายหน้า | โกรธาคือไฟ |
| สั่งเขาเอาไป | ทำโทษแทบตาย |
| ๖๘๑ นี่ได้ชนนี | |
| กับนางเทวี | หาไม่ฉิบหาย |
| รอดอยู่ครั้งนี้ | พันปีอับอาย |
| จะฝากโฉมฉาย | ใครจะตามใจ |
| ๖๘๒ เป็นท้าวเป็นพญา | |
| เหมือนท้าวเล่ารา | งามหน้าท้าวไท |
| ข้าคนทลิทา | จะว่าไปไย |
| ฝากนางอรไท | ไม่ควรนะท่านอา |
| ๖๘๓ สมเด็จกินนุวัต | |
| ฟังลูกเขยตรัส | ประชดวาจา |
| อกคว่ำขวัญหาย | ฟูมฟายน้ำตา |
| กลัวพระอาญา | พ่างว่าจะบรรลัย |
| ๖๘๔ ข้าพระเจ้าผิด | |
| ขอองค์ทรงฤทธิ์ | อย่าคุมโทษภัย |
| ไม่เห็นแก่ข้า | เห็นแก่อรไท |
| อีกทั้งกลอยใจ | พระราชนัดดา |
| ๖๘๕ สมเด็จสี่เสาร์ | |
| ฟังพ่อตาเจ้า | ยิ้มแย้มไปมา |
| เราไม่ถือโกรธ | คุมโทษราชา |
| เรานี้นึกว่า | ให้ท้าวแจ้งใจ |
| ๖๘๖ ค่อยอยู่เถิดหนา | |
| เรารักขอลา | ไปสู่เวียงไชย |
| พระเสด็จจากวัง | นำนางอรไท |
| โองการตรัสไป | เรวัตลูกยา |
| ๖๘๗ เร่งคุมพลไป | |
| กองหน้าทัพใหญ่ | ไปก่อนบิดา |
| ป้องกันชนนี | จงดีนะลูกอา |
| ทั้งพระน้องยา | อย่าให้อันตราย |
| ๖๘๘ ถ้าถึงกลางไพร | |
| จงค่อยคลายใจ | ชมไพรสบาย |
| ตามแต่หฤทัย | อย่าได้ระคาย |
| พ่อนี้มุ่งหมาย | อนันตบูรี |
| ๖๘๙ เรวัตกุมาร | |
| รับพระโองการ | บังคมบทศรี |
| สองกระษัตริย์ทรงยศ | ขึ้นรถจรลี |
| เรวัตโฉมศรี | ขี่ช้างนำไป |
| ๖๙๐ ได้ฤกษ์เวลา | |
| ยกพลไคลคลา | ออกจากกรุงไกร |
| เสนาแห่ห้อม | แวดล้อมกันไป |
| สะท้านหวั่นไหว | สนั่นถึงเวหา |
| ๖๙๑ พวกพลแออัด | |
| จากเมืองกินนุวัต | ไปตามมรคา |
| ระโรมโครมครึก | ก้องกึกโกลา |
| เสียงพลโยธา | สนั่นธรณี |
| ๖๙๒ โครมครึกกึกก้อง | |
| เสียงปี่ฆ้องกลอง | แตรสังข์มากมี |
| เสียงพลโห่ร้อง | ลั่นท้องพงพี |
| ทางเป็นผงคลี | มืดกลุ้มเป็นควัน |
| ๖๙๓ พลถือธงไชย | |
| แห่หน้าไสว | คือดั่งแกล้งสรร |
| ห่มเสื้อสักหลาด | องอาจใครจะทัน |
| ถือปืนยืนยัน | หน้าช้างวางมา |
| ๖๙๔ หน้าไม้เกาทัณฑ์ | |
| ทวนทองเป็นหลั่น | ดูงามโสภา |
| ห่มเสื้อลายเขียว | ประเปรียวนักหนา |
| หัตถีอาชา | หน้าหลังคั่งไป |
| ๖๙๕ พวกพลช้างแซง | |
| ห่มเสื้อลายแดง | ดูงามเหลือใจ |
| ช้างดั้งช้างกัน | สรรพ์กุญชรไชย |
| ธงเทียวไสว | จามรทานตะวัน |
| ๖๙๖ ครั้นค่ำสนธยา | |
| หยุดนั่งพลับพลา | ให้พระจอมขวัญ |
| ครั้นรุ่งอโณทัย | ยกไปด้วยพลัน |
| ข้ามเขาอารัญ | ห้วยเหวคงคา |
| ๖๙๗ สี่เสาร์พระบาท | |
| ขึ้นพาชีชาติ | เหาะขึ้นเวหา |
| เร็วกว่าลมพัด | ตระบัดเหาะมา |
| ด้วยอิทธิศักดา | ถึงมหานที |
| ๖๙๘ ชักม้าลงมา | |
| ถึงฝั่งคงคา | ลงจากพาชี |
| ชำระพระเกศ | ริมฝั่งสระศรี |
| สรงอาบพาชี | ปล่อยตามอัชฌา |
| ๖๙๙ มงกุฎพระขรรค์ | |
| เครื่องทรงทรงธรรม์ | ท้าวเปลื้องออกมา |
| พระทรงชำระ | ในสระธารา |
| อโนดาตคงคา | ศักดิ์สิทธิ์มีศรี |
| ๗๐๐ ท้าวเก็บผลไม้ | |
| ริมฝั่งนั้นได้ | หลายหลากมากมี |
| ชมไม้ชมนก | ผันผกจรลี |
| คำนึงเทวี | แก้วพี่ไม่มา |
| ๗๐๑ สมเด็จจอมไตร | |
| เลือกเก็บผลไม้ | ห่อชายภูษา |
| ฝากลูกทั้งสอง | กับน้องฉายา |
| เสด็จขึ้นอาชา | ผ่านฟ้าเหาะไป |
| ๗๐๒ แลเห็นกองทัพ | |
| ชักพาชีกลับ | ลงมาบัดใจ |
| ขึ้นบนรถแก้ว | แล้วยื่นผลไม้ |
| ให้แก่อรไท | พระยอดชีวี |
| ๗๐๓ โองการประภาษ | |
| พี่ไปอโนดาต | แสนสนุกเปรมปรีดิ์ |
| พี่คิดถึงเจ้า | ลำเพามารศรี |
| จึ่งชวนเทวี | เสวยผลพฤกษา |
| ๗๐๔ เข้าดงพงไพร | |
| ชมดวงดอกไม้ | อเนกนานา |
| สาวหยุดพุดตาน | แก้วกรรณิการ์ |
| พุดซ้อนพุดลา | กระดังงาสารภี |
| ๗๐๕ มะลิซ้อนหงอนไก่ | |
| มะลิวัลย์พันไม้ | ยี่สุ่นสอดสี |
| พิกุลบุนนาก | หอมหลากมากมี |
| ดอกดกงามดี | กลีบแซมแนมใบ |
| ๗๐๖ เสด็จเข้าดงหลวง | |
| ชมไม้ทั้งปวง | เห็นงามไสว |
| สักสูงยูงยาง | ขานางกร่างไกร |
| ลำดวนยวนใจ | พยอมหอมมา |
| ๗๐๗ ชมพรรณไม้แล้ว | |
| สมเด็จพระแก้ว | ชมหมู่ปักษา |
| นกยางจับเจ่า | แขกเต้าสาลิกา |
| แก้วโทนโกญจา | สัตวาโนรี |
| ๗๐๘ นกเขานกคุ่ม | |
| กระทาอีลุ้ม | ตะกรุมอินทรี |
| กระสากระสัง | นางนวลมีศรี |
| พระหัตถ์ตรัสชี้ | บอกแก่กัลยา |
| ๗๐๙ โนรีร่ำร้อง | |
| ดุจหนึ่งเสียงน้อง | เมื่อจำนรรจา |
| พระทองตรัสชม | ภิรมย์หรรษา |
| สัพยอกกัลยา | ชี้ชมพนมวัน |
| ๗๑๐ ชมนกวายุภักษ์ | |
| การเวกน่ารัก | เห็นแล้วรับขวัญ |
| ชมแล้วชมเล่า | ปิ่นเกล้าไอศวรรย์ |
| ชวนอรแจ่มจันทร์ | เก็บผลพฤกษา |
| ๗๑๑ สมเด็จภูวไนย | |
| กรีดเล็บเก็บไป | ผลไม้นานา |
| ทุเรียนมังคุด | ละมุดสีดา |
| มะดูกลูกหว้า | พะวาอินจัน |
| ๗๑๒ ทับทิมลิ้นจี่ | |
| ลูกเงาะเหมาะดี | สีแดงเฉิดฉัน |
| ส้มแก้วส้มจุก | ดิบสุกครามครัน |
| เก็บแล้วทรงธรรม์ | ให้สองทรามวัย |
| ๗๑๓ เสด็จมาช้านาน | |
| ถึงริมชลธาร | จึ่งพักพลไกร |
| ให้หยุดโยธา | ช้างม้าข้าไท |
| ตั้งพลับพลาไชย | ที่ริมคงคา |
| ๗๑๔ ชวนพระมเหสี | |
| กำนัลขันที | เรวัตลูกยา |
| แวดล้อมทรงธรรม์ | ทั้งสองกระษัตรา |
| ลงจากพลับพลา | มาสรงสนาน |
| ๗๑๕ น้ำใสไหลริน | |
| เย็นฉ่ำชลสินธุ์ | ชมบุษบาบาน |
| ชมสัตตบงกช | เห็นงามตระการ |
| แสนสนุกสำราญ | ลงเล่นคงคา |
| ๗๑๖ ชมดอกบัวแดง | |
| เห็นงามเป็นแสง | น่ารักนักหนา |
| ชวนกันเก็บไป | เด็ดดอกบุษบา |
| ต่างพรรณนานา | น่าชมยินดี |
| ๗๑๗ ชมดอกบัวขาว | |
| หมู่นางสาวสาว | ชิงกันวิ่งหนี |
| ชมดอกจงกล | นิลุบลสดสี |
| ฝักออกดอกมี | เก็บได้เอามา |
| ๗๑๘ พระสรงเสร็จแล้ว | |
| ชวนนางน้องแก้ว | เข้าในพลับพลา |
| ภิรมย์สมสวาดิ | ด้วยราชกัญญา |
| สองสมเสนหา | ปรีดิ์เปรมพระทัย |
| ๗๑๙ ครั้นรุ่งสุริยา | |
| ยกพลโยธา | โห่ร้องก้องไพร |
| แตรสังข์ฆ้องกลอง | กึกก้องป่าใหญ่ |
| สามเดือนล่วงไป | ลุถึงพารา |
| ๗๒๐ สมเด็จพระแก้ว | |
| มาถึงเมืองแล้ว | พระค่อยไคลคลา |
| กับนางกระษัตริย์ | สุทัตต์กัลยา |
| ชาวเมืองถ้วนหน้า | ดีเนื้อดีใจ |
| ๗๒๑ ก้มเกล้าอภิวันท์ | |
| ถวายบังคมคัล | สมเด็จจอมไตร |
| ชาวบ้านร้านตลาด | เกลื่อนกลาดกันไป |
| แห่ห้อมล้อมไท | กึกก้องโกลา |
| ๗๒๒ ท้าวเสด็จถึงวัง | |
| ประโคมแตรสังข์ | อึงคะนึงนักหนา |
| ลงจากรถทอง | ชวนน้องกัลยา |
| กับลูกเสนหา | เข้าสู่ปรางค์ใน ๚ะ |
ยานี
| ๗๒๓ อนันต์นางเทวี | มเหสีพระจอมไตร |
| เห็นท้าวเสด็จใน | เจ้าชื่นใจเป็นนักหนา |
| ๗๒๔ นางน้องน้อมเศียรเกล้า | บังคมเจ้าปิ่นโลกา |
| กำนัลทั้งซ้ายขวา | ก้มกราบเกล้าเข้าพัดวี |
| ๗๒๕ ขรัวยายนางเถ้าแก่ | ทั้งชาวแม่แลขันที |
| อึงคะนึงทั้งปรางค์ศรี | น้อมเศียรเกล้าเฝ้าราชา |
| ๗๒๖ อนันต์นางเทวี | ทูลคดีแต่หลังมา |
| แต่ท้าวจากพารา | ข้าโศกศัลย์ทุกวันวาร |
| ๗๒๗ ท้าวไปไม่มีสุข | ได้ความทุกข์แทบวายปราณ |
| ห่วงหาอาลัยลาญ | ดาลรันทดกำสรดศัลย์ |
| ๗๒๘ ตั้งแต่กันแสงร่ำ | ทุกเช้าค่ำบ่วายวัน |
| แสนสาวชาวกำนัล | หวนโหยไห้ฟายน้ำตา |
| ๗๒๙ พระจากซึ่งไอศูรย์ | ทุกข์อาดูรเพียงมรณา |
| คิดถึงองค์ราชา | พระผ่านฟ้าจากราชัย |
| ๗๓๐ ท้าวตอบนางเทวี | จากแก้วพี่ผู้สายใจ |
| ลำบากยากกระไร | พระเล่าไปแต่หลังมา |
| ๗๓๑ เจ้าเรวัตกุมาร | คุณใครปานนะน้องอา |
| พี่ขอเจ้าไทมา | เลี้ยงดั่งบุตรในอุทร |
| ๗๓๒ นางนี้มีคุณนัก | จึ่งผัวรักไม่ม้วยมรณ์ |
| เลี้ยงพี่ไม่อนาทร | พี่จึ่งพาเอาเจ้ามา |
| ๗๓๓ สุทัตต์จงก้มเกล้า | นางโฉมเฉลาคือชายา |
| อย่ามีความฉันทา | ว่าพี่น้องร่วมอุทร |
| ๗๓๔ สุทัตต์นุชนาฏ | ฟังพระบาทไม่แง่งอน |
| บังคมประนมกร | กราบอนันต์เจ้าเทวี |
| ๗๓๕ ทูนเกล้าแม่ไม่เห็น | ท้าวยากเย็นเขาโบยตี |
| ขอทานชาวบูรี | ยากสิ้นทียิ่งทลิทา |
| ๗๓๖ ข้าบาทเอ็นดูไท | รับมาไว้ตำหนักข้า |
| บิดาข้าโกรธา | ลงโทษาแทบถึงตาย |
| ๗๓๗ ข้าน้อยขอโทษไว้ | ชีพท้าวไทไม่วอดวาย |
| พอเคราะห์ท้าวเคลื่อนคลาย | จึ่งส่งสารถึงกัลยา |
| ๗๓๘ เมื่อนั้นนางมเหสี | ฟังคดีถี่ถ้วนมา |
| โฉมยงทรงโศกา | กรรมของท้าวนะทูนหัว |
| ๗๓๙ พี่นี้มีใจรัก | แก่เจ้านักเป็นพ้นตัว |
| แก้วพี่มีคุณผัว | อย่าคิดตัวเป็นอื่นไกล |
| ๗๔๐ กอดจูบลูบหน้าหลัง | ไม่ชิงชังอย่าร้อนใจ |
| สมบัติทั้งนี้ไซร้ | จะแบ่งปันกันรักษา |
| ๗๔๑ แล้วนางจึ่งประทาน | สาวศฤงคารมากเหลือตรา |
| เครื่องทองอันรจนา | สะอิ้งตาบสร้อยสังวาล |
| ๗๔๒ พี่เลี้ยงแลนางนม | เลี้ยงทรามชมพระกุมาร |
| นางแต่งบรรณาการ | ให้เรวัตลูกบุญธรรม |
| ๗๔๓ สมเด็จพระสี่เสาร์ | ฟังสองเจ้ากล่าวถ้อยคำ |
| รักกันเป็นยุติธรรม | อย่าได้คิดอุเบกษา |
| ๗๔๔ ท้าวแบ่งซึ่งสมบัติ | ให้สุทัตต์กึ่งพารา |
| ตั้งเป็นฝ่ายซ้ายขวา | กับอนันต์นางเทวี |
| ๗๔๕ พระเสด็จร่วมไสยาสน์ | กับนางนาฏมเหสี |
| อยู่มาช้าหลายปี | โฉมอนันต์ทรงครรภา |
| ๗๔๖ ครั้นถ้วนทศมาส | ประสูติราชธิดา |
| เสาวภาคย์ยิ่งจันทรา | รูปโสภาใครจะปาน |
| ๗๔๗ ให้ชื่อศรีสุวรรณ | เลี้ยงแจ่มจันทร์มาช้านาน |
| โรคภัยไม่มีพาน | ค่อยจำเริญวัยใหญ่มา |
| ๗๔๘ กินนุวัตพระภูบาล | อยู่ช้านานแก่ชรา |
| ประชวรซึ่งโรคา | ทุกข์เวทนาในพระทัย |
| ๗๔๙ ส่งสารรับสั่งหา | พระธิดาผู้สายใจ |
| บิดาจักบรรลัย | ห่วงแต่เจ้ากับนัดดา |
| ๗๕๐ นางรู้ในสารศรี | ทูลภูมีปิ่นโลกา |
| จึ่งยกพลโยธา | หมายใจมาเฝ้าบิดร |
| ๗๕๑ ครั้นถึงจึ่งนางนาฏ | กราบกับบาทพระภูธร |
| นัดดาประนมกร | เห็นอัยกามาหนักไป |
| ๗๕๒ กินนุวัตท้าวทัศนา | เห็นนัดดาค่อยแข็งใจ |
| ฟื้นองค์ขึ้นแว่นไว | จูบหลานแก้วแล้วรับขวัญ |
| ๗๕๓ เจ้าไปแต่วัยเยาว์ | จนเป็นบ่าวจึ่งพบกัน |
| น้อยใจไม่ถึงวัน | จะอาสัญสูญชีวา |
| ๗๕๔ ตานี้ไม่รอดแล้ว | พระหลานแก้วอยู่เถิดหนา |
| สมบัติทั้งพารา | ตาให้เจ้าครองสืบไป |
| ๗๕๕ ขอฝากแต่พระยาย | กว่าจะวายชีพบรรลัย |
| สั่งแล้วบรรทมไป | ท้าวก็ถึงซึ่งมรณา |
| ๗๕๖ สุทัตต์นางเทวี | กับชนนีทรงโศกา |
| กำนัลทั้งซ้ายขวา | ร้องไห้ร่ำทั้งปรางค์ใน |
| ๗๕๗ ลางนางร่ำคร่ำครวญ | ทรวงกำสรวลโศกาลัย |
| วังเวงทั้งเวียงไชย | ทุกข์ทบท่าวเศร้านักหนา |
| ๗๕๘ สมเด็จพระสี่เสาร์ | ท้าวจึ่งมีโองการมา |
| ให้แต่งเครื่องบรรณา | สำหรับศพเจ้าธรณี |
| ๗๕๙ ประดับพระศพไว้ | ในเวียงไชยรุ่งเรืองศรี |
| โกศทองอันงามดี | ทั้งโคมแก้วชวาลา |
| ๗๖๐ ให้แต่งเมรุมาศ | อันโอภาสงามพอตา |
| ฉัตรธงอันรจนา | ทั้งพลับพลาเสร็จสมปอง |
| ๗๖๑ ยกศพใส่ราชรถ | งามปรากฏเข้าเมรุทอง |
| แตรสังข์ทั้งฆ้องกลอง | เครื่องฉลองศพท้าวไท |
| ๗๖๒ นอนศพสามราตรี | พระภูมีจึ่งตรัสไป |
| ให้จุดเพลิงบัดใจ | ลุกรุ่งโรจน์โชตนา |
| ๗๖๓ ดับเพลิงเก็บธาตุท้าว | แล้วเชิญเข้าในปรางค์ปรา |
| บำเพ็ญทานนักหนา | สิ้นทั้งวัดบูรณาราม |
| ๗๖๔ จึ่งพระนางสุทธี | คิดคดีเห็นงดงาม |
| บวชตัวเป็นชีพราหมณ์ | ส่งบุญให้ถึงภัสดา |
| ๗๖๕ ครั้นเสร็จการนั้นเล่า | พระสี่เสาร์มีบัญชา |
| สุทัตต์ศรีผู้ลูกยา | ชำเลืองตาดูท้าวไท |
| ๗๖๖ เมืองนี้สิน้อยนัก | พระลูกรักครองกระไร |
| เมืองเราคือกรุงไกร | พ่อจะให้เจ้าครองสถาน |
| ๗๖๗ สุทัตศรีอัญชลี | ก้มเกศีรับอาการ |
| ควรเรวัตกุมาร | ให้ครอบครองพระเวียงไชย |
| ๗๖๘ ให้ครองซึ่งสมบัติ | แทนกินนุวัตสืบวงศ์ไป |
| เพราะเจ้าผู้สายใจ | มีคุณแท้แก่บิดา |
| ๗๖๙ บิตุเรศฟังลูกไข | ชอบพระทัยยิ่งนักหนา |
| เจ้านี้มีปัญญา | ทูลเหมือนจิตพ่อคิดหมาย |
| ๗๗๐ จึงสั่งหมู่เสนา | แต่งบรรณาการทั้งหลาย |
| อภิเษกบุตรฦๅสาย | ครองแว่นแคว้นแทนเจ้าตา |
| ๗๗๑ นางสุวรรณมาลี | เป็นสาวศรีงามโสภา |
| เสกให้ครองพารา | เป็นชายาครองคู่ขวัญ |
| ๗๗๒ อภิเษกกับกุมาร | ครองศฤงคารแลกำนัล |
| ขวัญข้าวเจ้าเลี้ยงกัน | กับเรวัตพระลูกยา |
| ๗๗๓ ครั้นได้ฤกษ์พิธี | เสกสองศรีครองพารา |
| สมบัติทั้งปรางค์ปรา | พระสนมกำนัลใน |
| ๗๗๔ สององค์จงอยู่ดี | อย่าได้มีความทุกข์ภัย |
| ครองภพลบเลิศไกร | จงตั้งใจให้เป็นธรรม |
| ๗๗๕ ปกครองต้องด้วยอรรถ | อยู่ในสัตย์ไม่คืนคำ |
| วัดวาเราได้ทำ | บำรุงไว้นะลูกอา |
| ๗๗๖ เรวัตพระกุมาร | รับโองการใส่เกศา |
| สิ่งใดไท้โปรดมา | ข้าจักตามคำภูมี |
| ๗๗๗ พระคุณเป็นล้นฟ้า | โปรดเกศาข้าเจ้านี้ |
| ร้อยชาติไม่หน่ายหนี | พระคุณมีล้ำภพไตร |
| ๗๗๘ สมเด็จพระสี่เสาร์ | ได้ฟังเจ้าแถลงไข |
| ว่าพ่อขอลาไป | ทั้งสองไทจงอยู่ดี |
| ๗๗๙ ท้าวว่าแก่สุทัตต์ | ไปอำลาพระชนนี |
| รุ่งเช้าจักจรลี | ยกโยธีไปพารา |
| ๗๘๐ สุทัตต์รับโองการ | ไปกราบกรานพระมารดา |
| ลูกรักจักขอลา | ตามราชาคืนกรุงไกร |
| ๗๘๑ ท้าวอย่ามีโรคา | เบียนบีฑาพ้นโพยภัย |
| หนักเบาส่งข่าวไป | ถึงลูกรักจักมาหา |
| ๗๘๒ พระแม่ฟังอรไท | ชลเนตรไหลคือธารา |
| กอดจูบพระธิดา | ทั้งพระหลานของพันปี |
| ๗๘๓ ทั้งคู่เจ้าจะไป | ตามพระทัยไปจงดี |
| เมตตามาเผาผี | ตัวแม่นี้นะลูกอา |
| ๗๘๔ นางฟังพระชนนี | ซบเกศีกับบาทา |
| พระแม่อย่าโศกา | ใช่ลูกยาละเมื่อไร |
| ๗๘๕ ลูกรักจักขอลา | จวนเวลาจะคลาไคล |
| ขอลามารดาไป | สู่เมืองท้าวผู้สวามี |
| ๗๘๖ ครั้นถึงเวลาเช้า | พระปิ่นเกล้ายกโยธี |
| พร้อมด้วยนางเทวี | สุทัตต์ศรีผู้ลูกยา |
| ๗๘๗ จึ่งเรวัตกุมาร | ยกพลหาญส่งราชา |
| ไปถึงกลางมรคา | แล้วกลับมาสู่บูรี |
| ๗๘๘ เจ้าครองไอศวรรย์ | กับสุวรรณมาลี |
| โพยภัยบ่ได้มี | กระเษมสุขทุกเวลา |
| ๗๘๙ อันวัดบูรณาราม | แต่งให้งามตามบัญชา |
| มีผู้อยู่รักษา | บ่ให้เคืองแก่พระชี |
| ๗๙๐ บิดาแลมารดา | ทั้งวงศาบรรดามี |
| ทั้งหลายพลอยได้ดี | เพราะเณรน้อยครองพารา ๚ะ |
สุรางคนางค์
| ๗๙๑ พระสี่เสาร์เจ้า | |
| ยกพลไต่เต้า | เข้าในหิมวา |
| บัดลุถึงใน | กรุงไกรบ่ช้า |
| เสด็จเข้าพารา | กับนางมเหสี |
| ๗๙๒ ทั้งสามกระษัตริย์ | |
| เสวยราชสมบัติ | เป็นสุขเปรมปรีดิ์ |
| องค์ภูวไนย | จะไปพนาลี |
| ท้าวทรงพาชี | ไปเล่นคงคา |
| ๗๙๓ เที่ยวเล่นดังเก่า | |
| แล้วพระปิ่นเกล้า | เที่ยวทุกพารา |
| สวรรค์มนุษย์ | ที่สุดนาคา |
| ฝูงเทพเทวา | กลัวบุญฦๅสาย |
| ๗๙๔ เอ่ยออกพระนาม | |
| ทั้งปวงเข็ดขาม | โปรดเกล้าถวาย |
| ทุกภพกรุงราช | บ่อาจคิดร้าย |
| ดอกไม้ถวาย | กลัวบุญนักหนา |
| ๗๙๕ พระโพธิสัตว์ | |
| เสวยราชสมบัติ | สุขเขษมเปรมปรา |
| พระเกียรติพระยศ | ปรากฏทั่วหล้า |
| ฝูงราษฎร์ประชา | อิ่มเอมเกษมศรี |
| ๗๙๖ สมเด็จภูบาล | |
| ท้าวบำเพ็ญทาน | เพิ่มพูนบารมี |
| ให้ตั้งฉ้ทาน | ศาลาเปรมปรีดิ์ |
| รอบทั้งบูรี | ให้ทานอัตรา |
| ๗๙๗ ให้ทานทุกวัน | |
| ยาจกหฤหรรษ์ | ชีพราหมณ์พฤฒา |
| ผ้าผ่อนเงินทอง | สิ่งของนานา |
| ฝูงราษฎร์ประชา | ปรีดาภิรมย์ |
| ๗๙๘ ทั้งอัครชายา | |
| พระทัยศรัทธา | สองราชื่นชม |
| จำศีลให้ทาน | นิจกาลนิยม |
| ไพร่ฟ้าชื่นชม | มเหสีภูธร |
| ๗๙๙ ท้าวผู้มียศ | |
| พระองค์ให้ลด | ส่วยสาอากร |
| เรือกสวนไร่นา | ตลาดขนอน |
| สมเด็จภูธร | โปรดฝูงประชา |
| ๘๐๐ ลดสิ้นทุกอัน | |
| นอกในเวียงนั้น | อำมาตย์เสนา |
| จิตใจใฝ่ธรรม | ตามคำศาสนา |
| คนต้องโทษา | ทุกเหล่าปล่อยไป |
| ๘๐๑ ท้าวครองศฤงคาร | |
| อยู่มาช้านาน | เห็นทุกข์เห็นภัย |
| ท้าวเห็นอนิจจัง | สังเวชพระทัย |
| ครั้นสิ้นชีพไป | กลัวภัยจตุรา |
| ๘๐๒ จะเสกลูกรัก | |
| แทนองค์ทรงศักดิ์ | ให้ครองไพร่ฟ้า |
| จัดแจงแต่งการ | สถานรจนา |
| สำหรับราชา | ภิเษกทรามวัย |
| ๘๐๓ กองแก้วกองทอง | |
| อภิเษกทั้งสอง | แตรสังข์เสียงใส |
| สองกระษัตริย์เจ้านั่ง | บัลลังก์ฉัตรไชย |
| เวนกรุงภพไตร | ให้เจ้าสองรา |
| ๘๐๔ เวียนเทียนมณี | |
| วนรอบบายศรี | แต่ซ้ายมาขวา |
| จำเริญสวัสดี | อย่ามีโรคา |
| สืบวงศ์พงศา | ตราบเท่านฤพาน |
| ๘๐๕ อภิเษกเสร็จแล้ว | |
| สามกระษัตริย์ผ่องแผ้ว | จำเริญชนมาน |
| พระชีสุทธี | รู้คดีข่าวสาร |
| หลานครองศฤงคาร | ชื่นชมยินดี |
| ๘๐๖ เรวัตราชา | |
| ปรนนิบัติรักษา | สุทธิพระชี |
| ตราบกาลนานมา | มรณาเป็นผี |
| ทำศพพระชี | ฦๅทั่วภพไตร |
| ๘๐๗ สุทัตศรีกระษัตริย์ | |
| ทั้งนางสุทัตต์ | ยกพวกพลไกร |
| ปลงศพพระยาย | กระจายฦๅไป |
| เสร็จแล้วครรไล | ยังพระพารา |
| ๘๐๘ สมเด็จสี่เสาร์ | |
| อยู่มาช้าเล่า | แก่เฒ่าชรา |
| ม้วยชีพบรรลัย | เกิดในดุสิดา |
| เสวยทิพย์นานา | วิมานสุกใส |
| ๘๐๙ อนันต์เทวี | |
| รํ่ารักภูมี | กลิ้งเกลือกเสือกไป |
| ทั้งนางสุทัตต์ | เพียงจักขาดใจ |
| แสนสาวชาวใน | ร่ำไรไปมา |
| ๘๑๐ สุรเสียงร้องไห้ | |
| อื้ออึงคะนึงไป | ที่ในปรางค์ปรา |
| ระบือฦๅเลื่อง | ไพร่เมืองโกลา |
| ร่ำรักราชา | ทั่วทั้งภพไตร |
| ๘๑๑ สุทัตศรีลูกยา | |
| ศรีสุวรรณธิดา | แต่งโกศอำไพ |
| รจนาแก้วทอง | เรืองรองสุกใส |
| สำหรับจักได้ | ใส่ศพราชา |
| ๘๑๒ กลิ้งกลดชุมสาย | |
| ระย้าทองราย | รอบโรงโสภา |
| ระย้าแก้วกรอง | เพชรนิลจินดา |
| ประดับศพเจ้าฟ้า | ผู้ผ่านโอศวรรย์ |
| ๘๑๓ เมรุแก้วเมรุทอง | |
| เห็นงามเรืองรอง | เป็นช่องเป็นชั้น |
| แสงแก้วส่องสว่าง | ดุจดังแสงจันทร์ |
| ราชวัติฉัตรกั้น | ย่อมแก้วรจนา |
| ๘๑๔ แล้วส่งสารไป | |
| แปดหมื่นกรุงไกร | ให้เร่งเข้ามา |
| ทั้งท้าวเรวัต | ตรัสรู้สารตรา |
| ยกพวกพลมา | ยังกรุงภพไตร |
| ๘๑๕ ท้าวพญาทั้งนั้น | |
| มาถึงพร้อมกัน | ต่างองค์เข้าไป |
| สำเนียงโกลา | ช้างม้ารถไชย |
| อยู่นอกเวียงไชย | อึกทึกนักหนา |
| ๘๑๖ เรวัตภูบาล | |
| เข้าไปกราบกราน | ศพพระบิดา |
| พระคุณอยู่เกล้า | ข้าพระเจ้านักหนา |
| ชุบเลี้ยงลูกมา | ได้ครองภพไตร |
| ๘๑๗ มิทันแทนคุณ | |
| พระมาสิ้นบุญ | ลูกจะเห็นใคร |
| ดั่งร่มโพแก้ว | ล้มแล้วลับไป |
| จะพึ่งผู้ใด | คุ้มเกล้าเกศา |
| ๘๑๘ ท้าวคือโพทอง | |
| ที่อาศัยผอง | สัตว์ทั่วโลกา |
| ล้มแล้วบ่ฟื้น | ไม่คืนกลับมา |
| ฝูงราษฎร์ประชา | เศร้าโศกหมองศรี |
| ๘๑๙ ท้าวคือเมรุมาศ | |
| เห็นน่าอนาถ | ล้มกับธรณี |
| ทรงกันแสงไห้ | ร่ำไรมากมี |
| ครั้นรู้สมประดี | กล่าวเกลี้ยงวาจา |
| ๘๒๐ ประนมก้มเกศ | |
| บังคมบทเรศ | สมเด็จน้องยา |
| สุวรรณมาลี | มเหสีเชษฐา |
| น้อมเกล้าเกศา | หน่อเจ้าภพไตร |
| ๘๒๑ สุทัตศรีราชา | |
| ห้ามพระเชษฐา | บังคมน้องไย |
| ตัวข้าเป็นน้อง | ทั้งสองท้าวไท |
| ควรฤๅจักไหว้ | ข้าไซร้อนุชา |
| ๘๒๒ เรวัตภูบาล | |
| ตอบพจน์โองการ | ทูลสนองวัจนา |
| ข้าบาทใช่เชื้อ | หน่อเนื้อกระษัตรา |
| ควรแก่ตัวข้า | ก้มเกล้าดุษฎี |
| ๘๒๓ สมบัติทั้งนี้นา | |
| ของพระเจ้าตา | มอบให้พันปี |
| พระยังประทานให้ | คุณใส่เกศี |
| ตรัสเรียกว่าพี่ | เพราะแก่ชันษา |
| ๘๒๔ ควรองค์พระเจ้า | |
| เป็นปิ่นปกเกล้า | แปดหมื่นพารา |
| แทนองค์ทรงศักดิ์ | เป็นอัครราชา |
| พี่นี้จึ่งมา | ก้มเกล้าเกศี |
| ๘๒๕ ขอเชิญพระบาท | |
| เสด็จเหนือเกยมาศ | แปดหมื่นบูรี |
| ผู้เจ้าจักรพาฬ | กิจการอันมี |
| ถวายเครื่องเรืองศรี | กับราชธิดา |
| ๘๒๖ สมเด็จสุทัตศรี | |
| ชื่นชมยินดี | ด้วยคำเชษฐา |
| เสด็จเหนือเกยมาศ | สิงหนาทตรัสมา |
| แปดหมื่นพารา | เร่งพลทำการ |
| ๘๒๗ จึ่งแต่งเมรุมาศ | |
| เอานพคุณดาด | แกมแก้วชัชวาล |
| ช่อชั้นนภศูล | ไพฑูรย์สูริย์กานต์ |
| รุ่งเรืองโอฬาร | แสงแก้วมุกดา |
| ๘๒๘ ฉัตรเงินทองนาก | |
| ฉัตรแก้วแววหลาก | ปักริมเมรุมหา |
| ราชวัติฉัตรธง | เบญจรงค์เรียงมา |
| รูปสัตว์นานา | ต่างต่างกันไป |
| ๘๒๙ โรงโขนโรงหนัง | |
| โรงเทพทองตั้ง | ระทาดอกไม้ |
| โรงหุ่นโรงละคร | ทั้งมอญทั้งไทย |
| ทวายรำปรบไก่ | ตะไลจังหัน |
| ๘๓๐ มีต้นกรรมพฤกษ์ | |
| หลายต้นพิฦก | มีจบครบครัน |
| ศาลาฉ้ทาน | ตระการเรียงรัน |
| ผ้าเหลืองอนันต์ | เต็มตั้งพลับพลา |
| ๘๓๑ แต่งแล้วบ่นาน | |
| สำเร็จเสร็จการ | ตามมีบัญชา |
| เชิญสองพระบาท | ยุรยาตรลีลา |
| ขึ้นรถรจนา | วิเชียรอำไพ |
| ๘๓๒ แตรสังข์ฆ้องกลอง | |
| สนั่นมี่ก้อง | อึกทึกกันไป |
| พิณพาทย์มโหรี | ดีดสีจับไม้ |
| กลองชนะกลองไชย | แห่แหนแน่นมา |
| ๘๓๓ โห่ร้องก้องกึก | |
| เลื่อนลั่นครั่นครึก | กึกก้องโกลา |
| รูปสัตว์ปรากฏ | หน้ารถราชา |
| อำมาตย์เสนา | ล้อมพระศพไป |
| ๘๓๔ ครั้นถึงเมรุทอง | |
| เวียนตามทำนอง | สามรอบเมรุไชย |
| เชิญพระศพท้าว | ปิ่นเกล้าภพไตร |
| วางศพท้าวไท | บนแท่นรจนา |
| ๘๓๕ โขนหนังระบำ | |
| คนเล่นเต้นรำ | ต่างต่างภาษา |
| หุ่นจีนหุ่นไทย | ลาวมอญพม่า |
| เขมรละว้า | ฝาหรั่งแขกไทร |
| ๘๓๖ นอนศพภูมี | |
| ไว้เจ็ดราตรี | สนั่นหวั่นไหว |
| บังสุกุลชักผ้า | รู้ว่าเท่าไร |
| สังข์แตรแซ่ไป | ไม่เว้นเวลา |
| ๘๓๗ จุดพลุประทัด | |
| ผู้คนแออัด | ดูเล่นเฮฮา |
| จุดกรวดจังหัน | กวดขันทุกท่า |
| ไฟพะเนียงเสียงซ่า | นกบินครามครัน |
| ๘๓๘ ถ้วนเจ็ดราตรี | |
| ถวายเพลิงภูมี | กฤษณาจวงจันทน์ |
| พระเพลิงเผาศพ | ตรลบเป็นควัน |
| เสียงนางกำนัล | ไห้อึงคะนึงไป |
| ๘๓๙ แล้วเอาน้ำอบ | |
| หอมฟุ้งตรลบ | ดับเพลิงทันใด |
| เก็บธาตุท้าวโสตถิ์ | ใส่โกศทองใน |
| ประดับฉัตรไชย | เชิญเข้าพารา |
| ๘๔๐ รับขึ้นปรางค์มาศ | |
| พระสงฆ์เดียรดาษ | สวดมาติกา |
| นิมนต์พระฉัน | ทุกวันอัตรา |
| แล้วให้ก่อมหา | เจดีย์เลิศไกร |
| ๘๔๑ ประจุพระธาตุ | |
| แต่งฉลองพระบาท | เสร็จแล้วแว่นไว |
| มเหสีสองรา | ศรัทธาเหลือใจ |
| โกนเกล้าเจ้าไป | บวชเป็นนางชี |
| ๘๔๒ ชาวแม่กำนัล | |
| พลอยบวชด้วยกัน | อเนกมากมี |
| ทุกท้าวพญา | ทูลลาพันปี |
| แล้วเสด็จจรลี | กลับไปพารา |
| ๘๔๓ ก้มเกล้ากราบกราน | |
| ลาพระภูบาล | ด้วยใจหรรษา |
| ลาทั้งพระชี | มเหสีธิดา |
| แล้วยกโยธา | คืนสู่กรุงไกร |
| ๘๔๔ สมเด็จสุทัตศรี | |
| กับนางเทวี | ศรีสุวรรณอรไท |
| ครองราชสมบัติ | พิพัฒน์โภคัย |
| ในเศวตฉัตรไชย | แทนพระบิดา |
| ๘๔๕ สืบลูกสืบหลาน | |
| ครอบครองศฤงคาร | ต่อเนื่องกันมา |
| พระชีสุทัตต์ | ตรัสม้วยมรณา |
| อนันต์กัลยา | สิ้นชีพสู่สวรรค์ |
| ๘๔๖ ปลงศพกัลยา | |
| เหมือนดั่งกล่าวมา | แต่หลังอย่างนั้น |
| สองนางไปสู่ | ดุสิดาไกวัล |
| ร่วมวิมานกัน | กับองค์ราชา |
| ๘๔๗ สุทัตศรีเจ้า | |
| ครั้นว่าแก่เฒ่า | พระม้วยมรณา |
| ทั้งท้าวเรวัต | ตรัสดับสังขาร์ |
| ไปสู่เมืองฟ้า | ประสบพบกัน |
| ๘๔๘ หน่อพระศาสดา | |
| สร้างสมภารมา | อเนกอนันต์ |
| ถ้วนสี่อสงไชย | กำไรแสนมหากัลป์ |
| พระแจ้งรสธรรม | เป็นพระชินสีห์ |
| ๘๔๙ เทศนาโปรดสัตว์ | |
| ตามธรรมปรมัตถ์ | อเนกมากมี |
| ทศชาติชาดก | ยกเป็นบาลี |
| เหมือนหน่อชินสีห์ | สร้างสมภารมา |
| ๘๕๐ พระศาสดาจารย์ | |
| นำเอานิพพาน | มาตรัสเทศนา |
| โปรดสัตว์ทั่วโลก | จากโอฆโลกา |
| ทรงประมวลมา | ชาดกด้วยพลัน ๚ะ |
ยานี
| ๘๕๑ สมเด็จท้าวกินนุวัต | ใจสาหัสร้ายฉกรรจ์ |
| กลับชาติมาเกิดนั้น | คือเทวทัตมหาเถร |
| ๘๕๒ ฝ่ายว่าชนทั้งห้า | อันตีด่าเป็นกรรมเวร |
| ร่วมกับเทวทัตเถร | ตกมหาอเวจี |
| ๘๕๓ สุทธิผู้แม่ยาย | นางโฉมฉายใจปรานี |
| กลับชาติมาครานี้ | คือว่านางวิสาขา |
| ๘๕๔ อนันต์นางเทวี | มเหสีองค์ราชา |
| ลำดับกลับชาติมา | ได้เป็นนางภิกขุณี |
| ๘๕๕ ฝ่ายว่านางสุทัตต์ | เคยคู่ตรัสสร้างบารมี |
| กลับชาติมาได้ดี | คือสมเด็จพระพิมพา |
| ๘๕๖ ฝ่ายว่าสุทัตศรี | บุตรภูมีปิ่นโลกา |
| ครั้นว่ากลับชาติมา | คือว่าองค์พระราหุล |
| ๘๕๗ ฝ่ายว่าพระเรวัต | บุตรเลี้ยงตรัสผู้มีคุณ |
| กลับชาติมาเพิ่มพูน | คืออนุรุทมหาเถร |
| ๘๕๘ ส่วนว่าม้ากัณฐัศว์ | เป็นเพื่อนตรัสในปริเวณ |
| คือพระอานนท์เถร | เมื่อลำดับกลับชาติมา |
| ๘๕๙ กระษัตริย์ผู้มาช่วย | ทั้งแปดหมื่นพระพารา |
| ครั้นว่ากลับชาติมา | คือสาวกพระมุนี |
| ๘๖๐ ฝูงคนทุกกรุงไกร | อันมีใจมายินดี |
| กลับชาติมามากมี | คือบริษัททั้งนี้นา |
| ๘๖๑ สมเด็จองค์พระบาท | สี่เสาร์ราชจอมราชา |
| สร้างโพธิญาณมา | เธอได้ตรัสเป็นพระชินสีห์ |
| ๘๖๒ คือองค์สัพพัญญู | อันตรัสรู้ธรรมทั้งนี้ |
| โปรดสัตว์ทั่วโลกีย์ | ทั้งมนุษย์แลอินทร์พรหม |
| ๘๖๓ ให้พ้นจากทุกขา | เปรมปรีดาอภิรมย์ |
| เสวยสุขอุดม | ศิวโมกขนฤพาน |
| ๘๖๔ ผู้อ่านแลผู้ฟัง | อารมณ์ตั้งต่อศรัทธา |
| เป็นธรรมเทศนา | ปลงวิญญาณ์เกิดมรรคผล ๚ะ |
