ตอนที่ ๑๐ พระศรีเมืองรบกับพระยาจันทร

[๑] คำประพันธ์ต่อจากนี้ไป เป็นเนื้อเรื่องส่วนที่ต่อจากต้นฉบับพิมพ์ครั้งที่ ๑ ซึ่งปรากฏอยู่ในสมุดไทยฉบับเดียวกัน เป็นสิ่งที่พบในขณะที่สอบทานเรื่องพระศรีเมืองฉบับพิมพ์ครั้งที่ ๑ กับต้นฉบับสมุดไทย ในการพิมพ์ครั้งที่ ๒ นี้ จึงได้นำส่วนที่พบใหม่มาปรับปรุงอักขรวิธีบางส่วนให้ใกล้เคียงกับปัจจุบันโดยมี อาจารย์อภิลักษณ์ เกษมผลกูล เป็นผู้ดำเนินการ ทั้งนี้เพื่อให้ผู้สนใจทั่วไปอ่านเข้าใจได้ง่าย โดยได้นำมารวมพิมพ์ไว้ในครั้งนี้ด้วยเพื่อให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น ส่วนนักวิชาการที่ต้องการศึกษาอักขรวิธีโบราณ สามารถศึกษาได้จากต้นฉบับตัวเขียนที่ได้นำมาจัดพิมพ์ไว้ในตอนท้ายเล่ม

[๒] อ่านว่า คด-ชา (ต้นฉบับใช้ “คชชา”)

[๓] รัตคน คือ รัดประคน เป็นเชือกหรือลวดหนังตีเป็นเกลียวหุ้มผ้าแดง ใช้พันอ้อมลำตัวถัดต้นขาหน้าของช้าง มี ๒ เส้นคู่กัน สำหรับผูกรั้งสัปคับ แหย่ง หรือกูบมิให้โยกเลื่อน. (พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๒. กรุงเทพฯ. บริษัท นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์ จำกัด ๒๕๕๖ หน้า ๙๙๒)

[๔] ซองหาง หมายถึง ซอกโคนหาง, เครื่องคล้องโคนหางช้างม้า.(เรื่องเดิม, หน้า ๓๗๖)

[๕] อ่านว่า คด-ชา (ต้นฉบับใช้ “คชชา”)

[๖] สับ-สัน-พะ-อา-วุด

[๗] อลหม่าน