ตอนเข้าห้องจินตะหรา จนถึงอิเหนาตอบสารท้าวกุเรปัน ตัดอาไลยบุษบา

จับตอนเข้าห้องจินตะหรา

โอ้โลม๏ ว่าเอยว่าพลาง	โอนแอบแนบนางเกษมศรี
ถอยหนีพี่ไยณเทวี	มารศรีอย่าสลัดตัดใจ

ฯ ๒ คำ ฯ

ร่าย๏ พระเอยพระผ่านฟ้า	มารัดรึงตรึงตราไม่ปราไส
ยิ่งห้ามยิ่งลามลวนไป	เปนใจของใครจะไม่แค้น
น้ำคำดังอำมฤตย์ฟ้า	แต่หยาบช้าสามาญเปนเหลือแสน
แกล้งจะให้คนหมิ่นถิ่นแคลน	มาทแม้นว่าพระเมตตา
น้องว่าสิ่งไรจะผ่อนผัน	นี่ทรงธรรม์หาญหักหนักหนา
นางสบัดปัดกรไปมา	กัลยาค้อนควักภูวไนย

ฯ ๖ คำ ฯ

โอ้โลม๏ เจ้าเอยเจ้าพี่	มารศรีผู้ยอดพิศมัย
พี่รักนางพ่างเพียงดวงใจ	สิ่งใดจงได้เมตตา
พี่นี้เหมือนสารอันมัวมัน	หุนหันไปด้วยเสนหา
แต่ร้อนรุ่มกลัมกลัดอยู่อัตรา	พึ่งได้สุธาทิพมายาใจ
แต่ผินหน้าผินหลังขึ้งขัด	จะสบิ้งสบัดไปถึงไหน
เมื่อได้แนบเนื้อแนมใน	จงหยุดยั้งชั่งใจนางเทวี
ว่าพลางพระทางเชยชม	จูบแก้มแนมนมมารศรีี
เอนองค์อิงแอบแนบยวนยี	พาทียั่วเย้าไปมา

ฯ ๘ คำ ฯ

ร่าย๏ น้อยเอยน้อยใจ	แกล้งจะให้อายชาวดาหา
ยิ่งว่ายิ่งทำหยาบช้า	เพราะเหตุผ่านฟ้าไม่เกรงใจ
​ฉนี้แลฤาว่าเมตตา	อนิจามาทำแต่โดยได้
เจ็บจิตรเปนสุดคิดไป	จะใคร่กลั้นใจให้มรณา

ฯ ๔ คำ ฯ

โอ้โลม๏ สาวเอยสาวสวรรค์	ขวัญเมืองอย่าได้กังขา
คำมั่นพี่ได้สัญญา	แก้วตาตรึกดูข้างในใจ
เจ้าอย่าฉงนสนเท่ห์	พี่จะแต่งเล่ห์ลวงก็หาไม่
พลางกอดประทับกับอกไว้	ปลื้มใจของพี่จงเมตตา
เมื่อได้ถึงเพียงนี้แล้ว	ควรฤาน้องแก้วไม่ผ่อนหา
ปรานีพี่เถิดนางกัลยา	ช่วยชูชีวาของพี่ไว้

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ ว่าเอยว่าพลาง	โอบอุ้มองค์นางพิศมัย
ทรวงแอบแนบทรวงทรามไวย	ฤไทยด่าวดิ้นแดดาล
จูบแก้มแนมแก้มประกิจ	ยิ่งรัญจวนคิดถึงสงสาร
ภุมรียั่วเย้าดวงมาลย์	บุษบาตระการก็คลี่คลาย
กรเกี่ยวกระหวัดรัดองค์	ชมดวงบุษบงโฉมฉาย
พระพิรุณรังสรรค์ก็โปรยปราย	โกสุมกระจายอรชร
ภุมราร่อนลงประจงจด	ขมรศสุคนธเกสร
บดบังทั้งแสงทินกร	ภมรบรรเทิงเริงรื่นใจ
ทั้งสองพระองค์ทรงสวัสดิ์	กำหนัดด้วยความพิศมัย
ดังได้ฟากฟ้าสุราไลย	ศุขเกษมเปรมใจทั้งสองรา

ฯ ๑๐ คำ ฯ กล่อม

​ร่าย๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงนางนมทั้งซ้ายขวา
แต่ปรับทุกข์กันไปมา	ด้วยกลัวอาญาพระภูวไนย
คิดแล้วก็ชวนกันขึ้นมา	ทูลแจ้งกิจจาแถลงไข
ว่าระเด่นมนตรีชาญไชย	เสด็จไปปราสาทพระบุตรี

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ท่านท้าวหมันหยาเรืองศรี
ทั้งประไหมสุหรีเทวี	มิได้มีพจมานประการใด
ต่างองค์ก็เสด็จลีลาศ	จากอาศน์สุวรรณแจ่มใส
เข้าที่บรรธมภิรมย์ใจ	ที่ในห้องศิริไสยา

ฯ ๔ คำ ฯ ตระ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีรุ่งฟ้า
ครั้นล่วงสามยามนาฬิกา	ปักษีตื่นตาหากัน
ไก่ขันกระชั้นเสียงก้อง	พระสร้วมสอดกอดน้องแล้วรับขวัญ
พระสท้อนถอนใจจาบัลย์	ซบภักตร์ลงพลันกับภักตรา
ความพี่หนักทรวงบัดนี้	แม้นคิรีทับอยู่ก็เบากว่า
จะจากไปฉันใดณอกอา	คิดมาฤๅหนึ่งมิใคร่ไป
แต่ถอนฤไทยมิใคร่จาก	โอ้ลำบากอกพี่จะมีไหน
จำจิตรจำจากจะจำไกล	จะทนทุกข์ไปในราตรี

ฯ ๘ คำ ฯ

๏ น้องเอยน้องแก้ว	จะใกล้รุ่งขึ้นแล้วณเจ้าพี่
พี่ยาจะลานางเทวี	ค่อยอยู่จงดีณนวลน้อง
​แต่สั่งแล้วพระซ้ำสั่งเล่า	ขวัญเจ้าอย่าทุกข์ทนหม่่นหมอง
บัดนี้จวนแจ้งแสงทอง	จำเปนจากห้องภิรมยา
แล้วกลับภักตรามาสั่ง	ร้อยชั่งเจ้าอย่าละห้อยหา
วันนี้แต่พลบพี่จะมา	ค่อยท่าพี่เถิดณดวงใจ

ฯ ๖ คำ ฯ เจรจา

๏ สั่งเสร็จก็เสด็จออกมา	จากห้องไสยาพิศมัย
พระรีบลีลาคลาไคล	จวนสุริยแสงใสสว่างฟ้า

ฯ ๒ คำ ฯ เพลง

๏ ครั้นถึงจึงเข้าที่สรง	ทรงสุคนธรศโอ่อ่า
ดาดกลบรอยเล็บนางกัลยา	ทรงภูษาวิจิตรพิศพรรณ
ทรงอุบะแล้วถือเช็ดหน้า	พระปรีดาภิรมย์หฤหรรย์
ออกหมู่เสนาบังคมคัล	เกษมสันต์เสสรวลสำราญ

ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ

๏ บัดนั้น	ประสันตายิ้มรับเกษมสานต์
จึงทูลไปด้วยใจสามาญ	พระภูบาลเสด็จไปแห่งไร
พิศภักตร์ดังดวงจันทรา	เมื่อจวนรุ่งโรยราไม่แจ่มใส
พระกรก็เปนริ้วรอยไป	เห็นแปลกตาแปลกใจกว่าทุกวัน
ดีร้ายต้องปิศาจเมืองนี้	จึงแรงร้ายราวีกวดขัน
ว่าแล้วจับเบี้ยขึ้นบนพลัน	เป็ดไก่สารพันจะบูชา
ขอให้พระไปดีมาดี	อย่ามีริ้วเลยคุ้งวันน่า
ให้ไปจนรุ่งแรงแสงสุริยา	ยิ่งกว่าวันนี้จงทุกวัน
​ให้ได้เสด็จทุกราตรี	จะแต่งเครื่องพลีจงกวดขัน
ข้าจะกินถวายเทวัญ	ทุกเทพรังสรรค์จงเมตตา

ฯ ๑๐ คำ ฯ เจรจา

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีรุ่งฟ้า
ทั้งพระพี่เลี้ยงแลเสนา	ก็สรวลประสันตาแซ่เซงไป
พระเอาพลูรอยกัดซัดมา	สารพันจะว่าไม่นิ่งได้
แล้วเสด็จลีลาคลาไคล	เข้าในที่ศิริไสยา

ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ

๏ เมื่อนั้น	ท่านท้าวเจ้ากรุงหมันหยา
ครั้นพวยพุ่งรุ่งแสงพระสุริยา	พระราชาอ่าองค์อำไพ
ครั้นสร็จเสด็จยาตรา	กับอรรคชายาศรีใส
เสด็จออกท้องพระโรงไชย	จึงสั่งเสนาในไปพลัน

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เร่งเอยเร่งเร็ว	ให้หาตำมะหงงกุเรปัน
ทั้งพี่เลี้ยงนัดดามาพลัน	ให้ทันกูสั่งบัดนี้

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	จึงมุขอำมาตย์ทั้งสี่
ก้มเกล้ารับสั่งพระภูมี	กราบสามทีแล้วก็แล่นไป

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ ครั้นมาถึงตำหนักพระราชา	เอากิจจานั้นแจ้งแถลงไข
รับสั่งให้หาท่านเข้าไป	เร่งเร็วแต่ในบัดนี้

ฯ ๒ คำ ฯ

​๏ บัดนั้น	ตำมะหงงกุเรปันกรุงศรี
กับสี่พี่เลี้ยงเสนี	รีบขมีขมันเข้ามา

ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ

๏ มาเอยมาถึง	ปราสาทท่านท้าวหมันหยา
ถวายบังคมคัลวันทา	ทั้งสองกษัตราเลิศไกร

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ท่านท้าวหมันหยาเปนใหญ่
แสร้งเสด้วยเล่ห์กลใน	ท้าวไทจึงแจ้งกิจจา

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ คืนเอยคืนนี้	ระเด่นมนตรีขึ้นลอบหา
จินตะหราวาตีกัลยา	ข้ามิได้รู้เห็นเปนใจ
เราจะบอกไว้เปนพยาน	พระภูบาลมิรู้จะสงไสย
ว่าเราปลดปลงจงใจ	ยกบุตรีให้กับนัดดา

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	ตำมะหงงบังคมเหนือเกษา
ทั้งสี่พี่เลี้ยงพระราชา	ก้มหน้าลงยิ้มทันใด
ตำมะหงงจึงสนองพระวาจา	พระนัดดามาจากกรุงใหญ่
ด้วยกำลังรักองค์อรไทย	ภูวไนยจึงหักหาญมา
ก็ย่อมแจ้งใจอยู่ด้วยกัน	ถึงสององค์ทรงธรรม์ผู้เชษฐา
แม้นพระได้แจ้งแห่งกิจจา	ก็จะไม่ว่าไรพระองค์นัก
แม้นพระมิให้นางจินตะหรา	พระนัดดาจะแสนโศกเพียงอกหัก
ด้วยตั้งใจจำนงจงรัก	หาญหักมาจนถึงเพียงนี้

ฯ ๘ คำ ฯ

​๏ เมื่อนั้น	ท่านท้าวหมันหยาเรืองศรี
จึงตอบคำตำมะหงงเสนี	เรามิรู้แห่งที่จะคิด
มิใช่จะหวงบุตรีไว้	ครั้นจะให้ก็กลัวความผิด
เห็นความทั้งนี้จะมิมิด	สององค์ทรงฤทธิ์จะรู้ไป
ครั้นจะมิให้ก็เอนดู	มิรู้ที่จะทำเปนไฉน
สุดแต่เราจะนิ่งดูไป	ทั้งปวงจงได้เปนพยาน

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	ตำมะหงงได้ฟังบรรหาร
กับสี่พี่เลี้ยงก็กราบกราน	ลาพระภูบาลมาทันที

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ มาเอยมาถึง	จึงกราบประนตบทศรี
แล้วทูลระเด่นมนตรี	ตามพระภูมีตรัสมา

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีรุ่งฟ้า
ครั้นได้จะแจ้งแห่งกิจจา	พระโสมนัศาเปนพ้นไป
แต่งองค์แล้วทรงอาชา	มาปราสาทจินตะหราศรีใส
ทั้งกลางวันกลางคืนภูวไนย	เข้าไปอยู่ด้วยนางกัลยา
แต่คลึงเคล้าประกิจชิดชม	บรรเทิงภิรมย์หรรษา
สำรวลสรวลศุขทุกเวลา	ในห้องไสยาบรรธมใน
ยามสรงยามเสวยก็เชยชิด	แสนสนิทไม่ห่างนางได้
ด้วยเริ่มแรกรู้รศใจ	งวยงงหลงใหลด้วยเทวี

ฯ ๘ คำ ฯ โลม

​๏ เมื่อนั้น	โฉมนางจินตะหรามารศรี
ภิรมย์สมศุขเปรมปรีดิ์	ด้วยระเด่นมนตรีชาญไชย
องค์อ่อนนอนแนบแอบองค์	แสนสนิทพิศวงหลงใหล
ปรีดิ์เปรมเกษมสานต์บานใจ	ด้วยพระภูวไนยทุกราตรี

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเรืองศรี
อยู่สบายมาหลายราตรี	พระคิดถึงสองศรีโสภา
ซึ่งอยู่ในดงพงไพร	จะเปลี่ยวเปล่าเศร้าใจเปนหนักหนา
โอ้เอนดูนางกัลยา	จะรับเข้ามายังเวียงไชย
คิดแล้วจึงมีพระวาจา	แต่แรกพี่มาจากกรุงใหญ่
เร่งรีบเดินทางกลางไพร	พี่จึงแก้สงไสยแก่ไพร่พล
ครั้นออกป่าทุ่งจึงอุบาย	ทำเปนแยบคายสายสน
ควบแข่งอาชากับสามนต์	จึงค่อยเปลืองหนทางเร็วมา
ครั้นถึงภูผาปราปี	พี่ชื่นชมยินดีเปนหนักหนา
ด้วยใกล้บุรีแก้วแววตา	จึงให้ตั้งพลับพลาหยุดพัก
พอสามระตูมาพบ	ได้รับรุกโรมโหมหัก
ระตูผู้น้องโอหังนัก	หาญหักพี่ก็ฆ่าให้บรรไลย
ยังแต่สองระตูผู้พี่	จึงเอาสองบุตรีมาให้
กับกุมารแน่งน้อยพึงใจ	ทั้งบรรณาการก็ให้มา
ขอเปนเมืองออกแก่พี่	แล้วฝากสองบุตรีโอรสา
​พี่ก็มีจิตรคิดเมตตา	แต่ว่ามิได้ต้องสองอรไทย
พี่ตั้งสัตย์ตัดตรงจงมา	จะเลี้ยงดวงยิหวาให้เปนใหญ่
แม้นมิสมดังจิตรที่คิดไว้	อันนางใดพี่ไม่ไยดี
พี่จึงให้อพยพทั้งนั้น	ตั้งมั่นอยู่ด่านกรุงศรี
กลัวสองพระองค์ทรงธรณี	จะว่าพี่มีภรรยามา
จะมิให้แก้วตายาจิตร	พี่จะชวดสนิทเสนหา
จะเสียทีที่พี่หักมา	ใช่จะไม่เจตนาแก่นางใด

ฯ ๒๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	นางจินตะหราวาตีศรีใส
จึงทูลพระองค์ทรงไชย	ขอให้ไปรับสองนางมา
นางไกลบิตุเรศมารดาแล้ว	ไกลทั้งน้องแก้วเสนหา
เห็นแต่พระองค์ดังบิดา	ก็มาไกลเล่าจะเศร้านัก

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีมีศักดิ์
ได้ฟังนางโฉมยงนงลักษณ์	ความรักภูลเพิ่มเพียงดวงใจ

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ ครั้นเอยครั้นแล้ว	พระคลาศแคล้วจากห้องพิศมัย
จึงสั่งพระพี่เลี้ยงให้เร่งไป	รับสองอรไทยเข้ามา
กับเหล่าอพยพทั้งนั้น	พี่จัดสรรที่อยู่ให้พร้อมหน้า
อันสองนวลน้องกัลยา	พี่พามาติกาหรังเรา

ฯ ๔ คำ ฯ

​๏ บัดนั้น	ยะรุเดะบังคมก้มเกล้า
รับสั่งพระองค์ผู้ทรงเยาว์	มาจัดเหล่าทหารชาญไชย
ทั้งที่ฐานจัดเสร็จก็ไคลคลา	ยกมายังด่านกรุงใหญ่
ถึงบอกพี่เลี้ยงนางอรไทย	พระภูวไนยให้รับเข้าธานี

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	นางพี่เลี้ยงครั้นแจ้งถ้วนถี่
จึงมาทูลสองราชเทวี	พระภูมีให้มาเชิญเข้าเวียงไชย

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	สองสุดานารีศรีใส
ฟังพี่เลี้ยงทูลก็แจ้งใจ	จึงไปเข้าที่สรงคงคา

ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ

ชมตลาด๏ ต่างองค์ชำระสระสนาน	สุคนธารอุรับจับมังษา
ผัดผ่องภักตร์เพียงจันทรา	ทรงภูษาพื้นสุวรรณพรรณราย
ทรงสไบวิไลยโอฬาร์	บุหงาแซมเกษเฉิดฉาย
ทองรอบขอบภักตร์จำหลักลาย	กระจังรายรัดมวยบรรจงเกลา
ทรงทั้งทองกรธำมรงค์	วินิจพิศทรงโฉมเฉลา
มาทรงวอสุวรรณอันพรายเพรา	พี่เลี้ยงนงเยาว์ก็ตามมา

ฯ ๖ คำ ฯ เพลง

ร่าย๏ อิกทั้งนักสนมกรมใน	แหแหนแน่นไปทั้งซ้ายขวา
ธงทิวปลิวระยับจับตา	มิช้าก็ถึงพระนคร

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ จึงประทับวอแก้วกับเกยมาศ	ยุรยาตรดังเทพอับศร
ตรงไปที่อยู่พระภูธร	ทั้งสองบังอรค่อยคลายใจ

ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีศรีใส
จึงกล่าวแก่จินตะหราทรามไวย	พี่จะลาดวงใจไคลคลา
ไปหานางมาหยารัศมี	แก้วพี่อย่าละห้อยคอยหา
แต่นางมาก็หลายวันมา	พี่จะลาไปหาทรามไวย
สั่งเสร็จมาขึ้นอาชา	ไปยังติกาหรังที่อาไศรย
ครั้นถึงจึงลงมโนไมย	เข้าในที่สรงคงคา

ฯ ๖ คำ ฯ เสมอ

โทน๏ พระจึงชำระสระสนาน	อุรับสุคนธารโออ่า
ทรงภูษิตกุมกฤชเทวา	ทรงอุบะบุหงาปะกัน
บรรจงจับชายกรายกร	บทจรย่างเยื้องผายผัน
เข้าในห้องแก้วแพรวพรรณ	เห็นบรรธมสนิทนิทรา

ฯ ๔ คำ ฯ

ร่าย๏ ยอกรพาดเอวอรไทย	จะให้สงไสยกังขา
ว่าระเด่นสังคามารตา	ซึ่งเปนอนุชาร่วมใจ
แล้วค่อยกระซิบถามพลาง	พระพี่นางตื่นอยู่ฤๅหลับใหล
ไม่ผินมาหาน้องนี้ว่าไร	ขัดแค้นสิ่งใดจงบอกมา

ฯ ๔ คำ ฯ

​๏ เมื่อนั้น	นางมาหยารัศมีเสนหา
ได้ยินแว่วเสียงจำนรรจา	กัลยาฟื้นองค์ขึ้นทันใด
สำคัญว่าพระอนุชา	เห็นผิดเวลาจึงถามไถ่
ดึกดื่นปานนี้แล้วมาไย	เหตุการสิ่งไรจงบอกมา

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีรุ่งฟ้า
ค่อยกระซิบบอกนางกัลยา	ว่ามิได้มีเหตุสิ่งไร
แต่จากกันมาเป่นหลายวัน	น้องนั้นมีจิตรคิดฝันใฝ่
จึงมาเฝ้าองค์อรไทย	ว่าพลางกอดไว้ไม่เคลื่อนคลา

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	นางมาหยาเฉิดโฉมเสนหา
เห็นผิดที่ใช่เสียงอนุชา	รู้ว่าอิเหนามาก็ตกใจ
ลุกเลื่อนพระองค์ลงมาพลัน	ฤไทยประพรั่นหวั่นไหว
สั่นทรุดให้หลุดพระหัดถ์ไป	ความกลัวภูวไนยเปนพ้นนัก

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีมีศักดิ์
สรวลพลางรับขวัญนางนงลักษณ์	น้องรักอย่าประหวั่นพรั่นใจ
พี่แสนคนึงเจ้าหนักหนา	จึงมาด้วยความพิศมัย
อนิจาแก้วตายาใจ	เคียดแค้นสิ่งไรไม่พาที
​เจ้าไม่เล็งเห็นอกที่พี่รัก	นงลักษณ์ทรุดสั่นถอยหนี
เวลาดึกดื่นถึงเพียงนี้	มารศรีจะไปแห่งใด

ฯ ๖ คำ ฯ

ร่าย๏ เมื่อนั้น	นางมาหยารัศมีศรีใส
ยอกรบังคมพระภูวไนย	อรไทยจึงกล่าววาจา

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ พระเอยพระเจ้า	พระจงโปรดเกล้าเกษา
พระเสด็จมาไยพระราชา	แม้นนางจินตะหรารู้ไป
ก็จะทรงพระโกรธโกรธา	โทษาจะมีเปนข้อใหญ่
ข้าน้อยซัดลอยมาเมืองไกล	ไร้พระบิตุเรศชนนี
พร่ำรักษาตัวกลัวผิด	คิดเจียมใจว่าเปนทาษี
ไม่ควรจะเสด็จมาพาที	ภูมีจะพาผิดมาติดไว้

ฯ ๖ คำ ฯ

โอ้โลม๏ น้องเอยน้องรัก	นงลักษณ์ผู้ยอดพิศมัย
ถึงจินตะหราวาตีจะรู้ไป	จะทำสิ่งใดได้อย่าสงกา
พี่จะปราบปรามไม่ตามใจ	มิให้ขัดขึ้งหึงษา
ถึงจะรักจินตะหราเท่าแผ่นฟ้า	อันความอาธรรม์ไม่ให้มีี
พี่มิให้ดูหมิ่นถิ่นแคลนเจ้า	โฉมเฉลาอย่าหม่นหมองศรี
จะปรารมภ์ใจไปไยมี	สายสุดสวาดิพี่จงเมตตา
อันเจ้าว่ามิควรณน้องรัก	ด้วยพี่เปนศักดิโจรป่า
​ตัวเจ้าเปนราชธิดา	ชรอยวาศนาเคยคู่ครอง
พี่รักนางพ่างเพียงดวงใจ	มิให้ระคายขุ่นข้อง
ว่าพลางกางกรเกี่ยวตระกอง	โอบอุ้มองค์น้องใส่ตักไว้
จูบแก้มแนมคางพลางชม	เกลียวกลมภิรมย์พิศมัย
กรกระหวัดรัดแนบอุระไว้	ฤไทยปั่นป่วนยวนยี

ฯ ๑๒ คำ ฯ

ร่าย๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมาหยารัศมี
เคลื่อนองค์ลงมาแล้วพาที	พระไม่โปรดเกษีก็ว่าไป
อันพระเสนหาอย่างนี้	น้องจะยินดีก็หาไม่
แม้นพระเสด็จกลับไป	จะเห็นว่าภูวไนยเมตตา

ฯ ๔ คำ ฯ

โอ้โลม๏ แสนเอยแสนเฉลียว	อย่าเลี่ยงเลี้ยวประหงิดประงอนว่า
ด้วยแสนคำนึงพี่จึงมา	เจ้าอย่าขับเลยพี่ไม่ไป
ถึงเจ้าจะให้อนุชา	ฆ่าเสียก็ตามอัชฌาไศรย
ทรากผีจะไว้แก่อรไทย	อันพี่จะไปอย่าสงกา
แต่ได้เห็นเจ้าวันนั้น	เปนนิรันตร์ครุ่นครวญหวนหา
มาขัดด้วยความสัจจา	จึงมิได้เสนหาดังใจคิด
ว่าพลางเชยนมชมภักตร์	แสนสุดรักพี่ล้ำดวงจิตร
โอบอุ้มองค์แอบแนบชิด	อย่าบิดพลิ้วไปเลยกัลยา

ฯ ๘ คำ ฯ

​ร่าย๏ พระเอยพระเจ้า	พระจงโปรดเกล้าเกษา
อันถ้อยคำพระพร่ำพรรณา	ข้าน้อยแจ้งอยู่ภูวไนย
พระองค์จงทรงพระเมตตา	ค่อยอัธยาอาไศรย
ตัวน้องเปนข้าช่วงใช้	จะไปไหนพ้นพระบาทา
ยังคิดประหวั่นพรั่นใจ	สิ่งไรจงโปรดเกษา
ใช่จะกล่าวแกล้งแสร้งมารยา	เมตตาบ้างเถิดพระพันปี

ฯ ๖ คำ ฯ

โอ้โลม๏ สาวเอยสาวสวรรค์	ขวัญเมืองผู้มั่งมีศรี
เจ้าว่าไยไฉนฉนี้	ไม่เห็นอกพี่ที่เดือดร้อน
แต่วันแรกเจ้ามาจนบัดนี้	กี่ราตรีแล้วจงคิดก่อน
แต่ร้อนรุ่มกลุ้มใจดังไฟฟอน	สายสมรจะห้ามพี่กลใด
แม้นเจ้าห้ามอื่นไม่ขืนขัด	จะห้ามความปดิพัทธนี้ไม่ได้
ว่าพลางโอบอุ้มอรไทย	อิงแอบแนบไว้ไม่เคลื่อนคลา
จูบแก้มแนมในไรเกษ	จูบเนตรแนมนมทั้งซ้ายขวา
จูบกรกรเกี่ยวกัลยา	เสนหาเกลื่อนกลุ้มรุมรึง
อากาศสเทือนเลื่อนลั่น	พระสุเมรุป่วนปั่นสนั่นถึง
บาดาลสท้านอึงคนึง	ได้ยินถึงพิภพนาคินทร์
นาคราชก็ผาดผุดเถลิง	สำเริงฟาดฟุ้งฟองสินธุ์
นองละลอกกระฉอกฝั่งฟูมดิน	ด้วยเดชนาคินทร์อันเกรียงไกร
ทั้งสองพระองค์ผู้มีศรี	ศุขเกษมเปรมปรีดิ์แจ่มใส
​พึ่งแรกรู้รศรักประจักษ์ใจ	งวยงงหลงใหลทั้งสององค์
พระเทียมบรรธมชมชิด	เร่งแสนสนิทพิศวง
อยู่จนรุ่งแสงพระสุริยง	พระองค์จึงเสด็จไคลคลา

ฯ ๑๖ คำ ฯ เพลง

ร่าย๏ มาจะกล่าวบทไป	ถึงท้าวกุเรปันนาถา
รู้ว่าพระราชบุตรา	ไปอยู่หมันหยาธานี
พระจึงสั่งเสนาทันใด	ให้เร่งแต่งราชสารศรี
ไปหาอิเหนามาบัดนี้	ให้กลับบุรีจงฉับไว

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	เสนารับสั่งบังคมไหว้
รีบมาแต่งสารทันใด	แล้วขึ้นมโนไนยไคลคลา

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ มาเอยมาถึง	ยังพิไชยบุรีหมันหยา
จึงไปยังติกาหรังพระราชา	เสนากราบเกล้าดุษฎี
ทูลว่าองค์ศรีปัตหรา	ให้ข้าจำทูลสารศรี
มาเชิญเสด็จพระภูมี	กลับไปบุรีกุเรปัน

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเฉิดฉัน
ฟังข่าวผ่าวร้อนดังเพลิงกัลป์	พระเร่งปั่นป่วนรัญจวนใจ
​จำเปนจึงรับเอาสาร	ถือไว้จะอ่านก็หาไม่
จึงสั่งว่าถวายบังคมไป	ที่ในยุคลบาทา
จะทูลลาอยู่ก่อนจึงจะไป	พระจงได้โปรดเกษเกษา
สั่งแล้วก็ขึ้นอาชา	มาปราสาทจินตะหราวาตี

ฯ ๖ คำ ฯ เชิด

๏ บัดนั้น	เสนากุเรปันกรุงศรีิ
ยอกรถวายอัญชลี	ขึ้นพาชีกลับไปเวียงไชย

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ มาเอยมาถึง	จึงกราบบังคมประนมไหว้
ทูลแถลงให้แจ้งหฤไทย	ตามพระภูวไนยสั่งมา

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ท่านท้าวกุเรปันรุ่งฟ้า
แต่ให้ไปหาพระบุตรา	เปนหลายครั้งไม่มาเวียงไชย
พระเร่งร่านร้อนรำคาญ	ด้วยจวนจะทำการใหญ่
อยู่อยู่แล้วให้อักษรไป	จนถึงสี่ใบก็ไม่มา

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีรุ่งฟ้า
ภิรมย์สมศุขทุกเวลา	ด้วยระเด่นจินตะหรายาใจ
แต่ยั่วเย้าเฝ้าแอบแนบชิด	ด้วยความสนิทพิศมัย
ชมชื่นรื่นรวยด้วยอรไทย	ครั้นจะใกล้สิ้นแสงพระสุริยา
​จึงมีวโรรศพจนาดถ์	สายสวาดิพี่ยอดเสนหา
ร่วมจิตรร่วมคิดร่วมชีวา	วันนี้พี่จะลาอรไทย
ไปหานางสการวาตี	มารศรีอย่าร้อนรนหม่นไหม้
สั่งแล้วมาขึ้นอาชาไนย	ไปยังติกาหรังพระราชา

ฯ ๘ คำ ฯ เชิด

ชมตลาด๏ ครั้นถึงจึงเข้าที่สรง	ทรงสนานชำระสระเกษา
ทรงสุคนธ์เฟื่องฟุ้งโอฬาร์	สำอางอ่ากลิ่นเกลี้ยงเกลาผจง
แล้วทรงภูษาเลื้อยชาย	อุบะประสุคนธ์กลายกลิ่นส่ง
พระกรกรายกฤชฤทธิรงค์	จับชายบรรจงคลาไคล

ฯ ๔ คำ ฯ เพลง

ร่าย๏ มาเอยมาถึง	จึงเข้าในไพชยนต์แสงใส
พระเผยม่านทองห้องใน	ขึ้นไปบนแท่นไสยา

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	นางสการวาตีเสนหา
ครั้นเหลือบเห็นองค์พระราชา	กัลยาตระหนกตกใจ
ถอยองค์ลงจากแท่นแก้ว	แล้วถวายบังคมประนมไหว้
เร่งขวยเขินสเทินเปนพ้นไป	อรไทยกรานก้มภักตรา

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีรุ่งฟ้า
ยุดมือไว้แล้วจึงกล่าวมา	อย่าวันทาพี่เลยณทรามไวย
​ตัวพี่นี้ชาติชาวดง	แต่ทนงจงรักที่ศักดิใหญ่
ว่าพลางโอบอุ้มอรไทย	ขึ้นไปบนแท่นไสยา
พระพลางจูบแก้มแนมนม	บรรเทิงภิรมย์หรรษา
เกี่ยวกระหวัดรัดรึงตรึงตรา	เสนหาเฟื่องฟุ้งจรุงใจ

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	นางสการวาตีศรีใส
ถอยลงจากตักแล้วทูลไป	ทำอะไรฉนี้ไม่ปรานี
พระจงวางมือน้องเสียก่อน	ภูธรได้โปรดเกษี
ข้ากลัวนางจินตะหราวาตี	จะมีความพิโรธโกรธา

ฯ ๔ คำ ฯ

โอ้โลม๏ สายเอยสายสมร	จงดำริห์ดูก่อนจึงว่า
ถ้าพี่มิรักไม่หักมา	ใช่ว่าจะไร้ที่ยาใจ
พี่แสนคำนึงอยู่เปนนิจ	มิได้สมสนิทพิศมัย
ด้วยพี่ได้ออกวาจาไว้	จึ่งเนิ่นช้าไปถึงเพียงนี้
ซึ่งว่ากลัวนางจินตะหรา	ข้อนั้นเจ้าอย่าหมองศรี
พี่จะปราบปรามความข้อนี้	มิให้มีสิ่งระคายกัน

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ ว่าเอยว่าพลาง	จูบแก้มแนมคางทางรับขวัญ
ปลื้มจิตรอย่าคิดฉนั้น	เราระร่วมรักกันคุ้งบรรไลย

ฯ ๒ คำ ฯ

​ร่าย๏ พระเอยพระโฉมยง	น้องยังพะวงสงไสย
ซึ่งพระจะปราบปรามทรามไวย	เกลือกจะมิได้ดังจินดา
อันอย่างนี้ย่อมเปนที่เดียดฉัน	แจ้งอยู่ด้วยกันถ้วนหน้า
สืบไปมิได้ดังสัญญา	ข้าน้อยรักตัวกลัวไภย

ฯ ๔ คำ ฯ

โอ้โลม๏ โฉมเอยโฉมศรี	ว่าไยฉนี้หาควรไม่
พระบิดาเจ้าฝากฝังไว้	พี่ก็ได้รับต่อเสนี
พี่จะรักมิได้ลำเอียง	จะเลี้ยงให้ควรด้วยศักดิศรี
ความอัปรยศใจไม่ให้มี	พี่ได้ไว้คำมั่นสัญญา

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ ว่าเอยว่าพลาง	เชยนมชมปรางทั้งซ้ายขวา
นิ่มเนื้อนวลน้องดังทองทา	เจ้าอย่ายุดมือพี่ไว้

ฯ ๒ คำ ฯ

ร่าย๏ พระเอยพระพันปี	จะปรานีบ้างก็หาไม่
น้องยังประหวั่นพรั่นใจ	สิ่งไรจงทรงพระเมตตา
พระว่ามาทั้งนี้ก็แจ้งใจ	จะรับใส่ไว้เหนือเกษา
พระคุณพ่างเพียงพระบิดา	จะเปนข้ากว่าจะสิ้นชีวี
พระจงงดก่อนผ่อนไป	ตัวน้องอยู่ในบทศรี
จะไปไหนพ้นพระภูมี	โปรดเกษีเถิดพระราชา

ฯ ๖ คำ ฯ

โอ้โลม๏ โฉมเอยโฉมเฉลา	ทรงเยาว์ยั่วยวนเสนหา
ต้องจิตรทั้งจริตกิริยา	วาจาเจ้าปลื้มอาไลย
พระอุ้มนางวางให้บรรธม	เกลียวกลมชมชิดพิศมัย
ภักตราแนบหน้าอรไทย	เน้นแนบเข้าไว้กับกายา
พระสุเมรุมาศก็หวาดไหว	แขไขระรองส่องเวหา
ต้องดวงโกสุมประทุมา	บุษบาตูมกลัดก็คลี่คลาย
ภุมราร่อนลงประจงย้ำ	กลีบกล้ำเกสรก็เผยผาย
รศคนธ์ตระหลบอบอาย	เบิกบานกระจายทั้งสาคร
ทั้งสองพระองค์ผู้ทรงลักษณ์	แรกรักสมัคสโมสร
ตราบเท่าสางแสงทินกร	พระจึงบทจรจากห้องใน

ฯ ๑๐ คำ ฯ เสมอ

ร่าย๏ แต่เวียนรไวไปมาอยู่หลายวัน	ทรงธรรม์ร่ายร่วมพิศมัย
จะใคร่ให้สามนางรักร่วมใจ	พระจึงใช้สังคามารตา
เจ้าไปบอกพี่นางทั้งสองศรี	วันนี้พี่จะให้เข้าไปหา
จินตะหราวาตีกัลยา	อนุชาจงไปบัดนี้

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	สังคามารตาเรืองศรี
รับสั่งแล้วแล่นจรลี	ถึงที่อยู่สององค์นงคราญ

ฯ ๒ คำ ฯ เพลง

​๏ จึงทูลว่าระเด่นมนตรี	ให้พี่นางเข้าไปในราชฐาน
หาระเด่นจินตะหรายุพาพาล	จงเสด็จไปกาลบัดนี้

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมาหยารัศมี
ทั้งระเด่นสการวาตี	ครั้นแจ้งคดีก็กลัดใจ
แม้นไหว้ระเด่นบุษบา	จะมีความน้อยใจก็หาไม่
ควรเราจะเปนข้าช่วงใช้	ด้วยเปนในสุริวงษ์เทวา
นี่เราจะบังคมกะไรได้	นางจะเปนกะไรมาหนักหนา
แม้นอยู่เมืองเราเจ้าพี่อา	เห็นหน้าจะพอเสมอกัน
มิร้างที่จะได้เปนน้อย	ทีนี้คนจะพลอยหยามหยัน
อัปรยศจะอยู่แก่พงษ์พันธุ์	อันเราจะได้ช้ำระกำใจ
นางเด็กฤาใหญ่ไม่รู้ที่	เราจะอัญชลีกะไรได้
นางเร่งละห้อยน้อยใจ	ชลไนยไหลหลั่งถั่งลง

ฯ ๑๐ คำ ฯ โอด

๏ บัดนั้น	พี่เลี้ยงพระบุตรีนวลหง
จึงกราบทูลนางโฉมยง	อย่าทรงโศกเศร้าโศกา
พระบิดามารดรพร่ำสอนสั่ง	จะมิฟังไม่ชอบหนักหนา
อันระเด่นจินตะหรากัลยา	ร่วมชัณษากับระเด่นมนตรี
ถ้ามิฟังรับสั่งภูวไนย	เจ้าข้าจะได้หมองศรี
จะบ่ายหน้าไปพึ่งใครได้มี	น่าที่จะได้เดือดร้อน
​พระบิดาก็เปนเมืองออกอยู่	โฉมตรูจงตรึกดูก่อน
แม้นพระจะห้ำหั่นบั่นรอน	ดวงสมรจะคิดประการใด

ฯ ๘ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	สองราชบุตรีศรีใส
ได้ฟังพี่เลี้ยงผู้ร่วมใจ	คิดได้จึงตอบวาจา
อันพี่ว่าขานการทั้งนี้	ก็ชอบท่วงทีเปนหนักหนา
เปนข้าท่านแล้วเจ้าพี่อา	จะก้มหน้าไปตามกรรมมี
แม้นมิคิดถึงพระบิดา	ถึงจะม้วยมรณาให้รู้ที่
ขัดสนจนใจด้วยข้อนี้	พี่น้องมาจะไปด้วยกัน

ฯ ๖ คำ ฯ

ชมตลาด๏ นางจึงแต่งองค์ทรงภูษา	ทรงสไบรจนาเฉิดฉัน
สอิ้งประดับทับทรวงพรายพรรณ	แล้วบรรจงทรงทองกร
ทรงธำมรงค์แลมงกุฎ	ผุดผาดดังเทพอัปศร
แล้วสองสุดาก็บทจร	กุมกรอนุชาคลาไคล

ฯ ๔ คำ ฯ เพลง

ร่าย๏ ทั้งสามองค์ทรงวอเดียวกัน	แห่แหนแน่นนันมาไสว
สาวสรรค์สพรึบพร้อมตามไป	บัดใจเข้าในทวารา

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ มาเอยมาถึง	จึงประทับเกยมณีมีค่า
แล้วสั่งสังคามารตา	เจ้าไปทูลจินตะหราให้แจ้งใจ

ฯ ๒ คำ ฯ

​๏ เมื่อนั้น	สังคามารตาศรีใส
รับคำกัลยาแล้วคลาไคล	เข้าในปราสาทรัตน์มณี

ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ

๏ มาเอยมาถึง	จึงทูลนางจินตะหรามารศรี
รับสั่งระเด่นมนตรี	ให้พี่นางมาเฝ้าอรไทย

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	จินตะหราวาตีศรีใส
จึงสั่งพี่เลี้ยงให้เร่งไป	เชิญสองทรามไวยมาบัดนี้

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	พี่เลี้ยงรับสั่งใส่เกษี
บังคมแล้วรีบจรลี	ไปยังเกยมณีรจนา

ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ

๏ ครั้นถึงจึงทูลสองเทวี	พระบุตรียินดีเปนหนักหนา
ให้มาเชิญสองพระธิดา	เสด็จไปปราสาทอันรูจี

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ทั้งสองสุดามารศรี
ได้แจ้งแห่งอรรถคดี	จรลีลงจากเกยลา

ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ

๏ ครั้นถึงในปรางคปราสาท	เห็นกำนัลเดียรดาษทั้งซ้ายขวา
จึงเข้าไปในห้องรจนา	เห็นระเด่นจินตะหราก็ป่วนใจ
​จำจนจำจิตรเปนหนักหนา	กัลยาจำบังคมไหว้
แล้วกรานก้มภักตรอยู่แต่ไกล	ฤไทยร่านร้อนดังอัคคี

ฯ ๔ คำ ฯ

ช้า๏ เมื่อนั้น	ระเด่นจินตะหรามารศรี
จึงเรียกสองราชบุตรี	เจ้ามานั่งถึงนี่นางอรไทย
แล้วยกพานหมากมาสู่	โฉมตรูโอภาปราไส
เจ้าพลัดพรากมาจากเวียงไชย	ไกลพระบิตุเรศมารดา
อย่าคิดรังเกียจเดียดฉัน	เราจะเปนเพื่อนกันไปวันน่า
เหมือนพี่น้องร่วมอุทรมา	เราจะเปนยิหวาเดียวกัน

ฯ ๖ คำ ฯ

ร่าย๏ เมื่อนั้น	สองศรีมีศักดิเฉิดฉัน
ค่อยเหือดหายคลายความจาบัลย์	ประนมบังคมคัลแล้วทูลไป
น้องไกลบิตุเรศมารดา	ญาติวงษ์พงษาก็หาไม่
แม้นใครว่าขานประการใด	จงถามไถ่ให้แท้แน่นอน
ตั้งแต่ในวันนี้ไป	สิ่งไรผิดพลั้งจงสั่งสอน
จะขอเอาเปนพี่ร่วมอุทร	จะเปนเพื่อนร้อนกันสืบไป

ฯ ๖ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นจินตะหราศรีใส
ให้เครื่องเงินทองสองอรไทย	ทั้งภูษาสไบนานา
​แล้วชวนพระน้องทั้งสองศรี	เข้ามาอยู่กับพี่จะดีกว่า
จงไปจัดเรือนรัตน์รจนา	ให้สองขนิษฐาบัดนี้

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงรับสั่งใส่เกษี
ไปจัดเรือนหลวงใกล้พระบุตรี	ก็ได้ที่ฐานครบครัน

ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา

๏ ครั้นเอยครั้นเสร็จสรรพ	ก็กลับมาทูลขมีขมัน
อันที่สองพระน้องจะอยู่นั้น	จัดสรรเสร็จแล้วนางอรไทย

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	สองภัควดีศรีใส
บังคมลาจินตะหราทรามไวย	ออกไปที่อยู่กัลยา

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีรุ่งฟ้า
แสนสนุกศุขเกษมเปรมปรา	ด้วยสามสุดายาใจ
พระปันเวรบรรธมชมชิด	จะลำเอียงสักนิดก็หาไม่
สามนางรื่นรวยด้วยกันไป	ไพบูลย์ภูลศุขทุกเวลา

ฯ ๔ คำ ฯ

ช้า๏ มาจะกล่าวบทไป	ถึงพระองค์ทรงพิภพดาหา
ครั้นถ้วนกำหนดสามเดือนตรา	จึงสั่งดะหมังเสนาใน
​ท่านจงไปทูลพระเชษฐา	ซึ่งมานัดจะทำการใหญ่
บัดนี้เสร็จตามกำหนดไว้	พระจะมาเมื่อไรก็ตามที

ฯ ๔ คำ ฯ

ร่าย๏ บัดนั้น	ดะหมังรับสั่งใส่เกษี
แล้วออกมาขึ้นพาชี	ดั้นดงพงพีไปฉับพลัน

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ มาเอยมาถึง	ยังกรุงกุเรปันเขตรขัณฑ์
จึงแจ้งคดีเสนีนั้น	ครั้นเวลาเฝ้าก็เข้ามา

ฯ ๒ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ท่านท้าวกุเรปันรุ่งฟ้า
ครั้นรุ่งรางสว่างเวลา	พระสำอางกายาอ่าองค์
ครั้นเสร็จเสด็จยาตรา	ลีลาดังพระยาราชหงษ์
กับอรรคชายาทั้งห้าองค์	ออกพระโรงบรรจงอลงการ์

ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ

๏ บัดนั้น	ดะหมังฝ่ายกรุงดาหา
ก้มเกล้ากราบงามสามลา	ทูลว่าพระอนุชาธิบดี
ให้มาทูลด้วยการสยมพร	ตกแต่งพระนครไว้ถ้วนถี่
พร้อมมูลตามบูรพ์ประเพณี	ขอแจ้งธุลีพระบาทา

ฯ ๔ คำ ฯ

​ช้า๏ เมื่อนั้น	ท่านท้าวกุเรปันรุ่งฟ้า
พระจึ่งกล่าวมธุรศพจนา	ว่าอิเหนาลาไปเล่นไพร
เราจะให้ไปหาตัวมา	จึงจะว่ากำหนดการได้
อย่าช้าแต่งสารแล้วรีบไป	บอกให้โอรสเร่งกลับมา

ฯ ๔ คำ ฯ

ร่าย๏ บัดนั้น	ยาสารับสั่งใส่เกษา
ออกมาแต่งสารมิทันช้า	ครั้งเสร็จขึ้นม้าคลาไคล

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ มาเอยมาถึง	หมันหยาธานีกรุงใหญ่
ไปยังติกาหรังทันใด	เข้าไปกราบเกล้าดุษฎี
จึงทูลว่าท้าวดาหา	ให้เสนามาทูลด้วยกรุงศรี
ตกแต่งครบตามประเวณี	พระบิดาให้เชิญภูมีไป

ฯ ๔ คำ ฯ

๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีศรีใส
ได้ฟังร้อนรนสกนธ์ใน	จึงดำริห์ตริไตรไปมา
อันนางบุษบานงเยาว์	ฤๅจะงามเท่าโฉมจินตะหรา
คิดแล้วจึงกล่าววาจา	ว่าข้าขอถวายบังคมไป
โทษตัวนี้ผิดเปนหนักหนา	จะกลับไปภารากะไรได้
อนึ่งท้าวดาหาฤทธิไกร	เห็นจะแจ้งอยู่ในพระบาทา
ว่ามาเลี้ยงจินตะหราวาตี	จะอยู่ในบุรีหมันหยา
​ท้าวฤาจะให้นางบุษบา	อันแสนเสนหาดังดวงใจ
มาเปนน้อยแก่คนต่ำศักดิ	เห็นผิดทีนักที่จะให้
ครั้นเราจะไปบัดนี้ไซ้	เกลือกมิได้ก็เครื่องจะป่วยการ
กลับมาข้างนี้จะหมางจิตร	คิดเห็นไม่เปนแก่นสาร
สำหรับแต่จะได้อัปรมาณ	ท่านจงไปทูลพระบิดา
อันการทั้งปวงที่ทำไว้	อย่าอาไลยเลยแก่ตัวข้า
แม้นใครมาขอนางกัลยา	ก็ให้ตามปราถนาเขานั้น
จงจำคำนำเอาวาจา	ไปแต่งสาราอย่าแบ่งบั่น
ให้สิ้นคำทำตามเราสั่งนั้น	ไปถวายให้ทันท่วงที

ฯ ๑๖ คำ ฯ

๏ บัดนั้น	ยาสารับสั่งใส่เกษี
รับสารแล้วขึ้นพาชี	คืนยังบุรีกุเรปัน

ฯ ๒ คำ ฯ เชิด

๏ มาถึงจึงถวายบังคม	พระบรมปิ่นเกล้าไอสวรรย์
ถวายสารระเด่นมนตรีพลัน	ทุกอันทูลแจ้งแก่ภูวไนย

ฯ ๒ คำ ฯ

ต่อนี้ฉบับขาด