ล่มสวรรค์ |
ทำให้สวรรค์จม คือชนะสวรรค์ เหนือสวรรค์ |
เมืองเมรุ |
เมืองสวรรค์ ซึ่งตั้งอยู่บนยอดเขาพระสุเมรุ |
อบาย |
ความทุกข์ยาก (ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อครั้งเสียกรุง) |
ใจเมือง |
ขวัญของพลเมือง |
ตระโมจ |
ว้าเหว่ |
ผอูน |
น้อง |
แด |
ใจ |
เทพไท้ |
เทวดา |
ลักษมี |
ชายาพระนารายณ์ |
สวยมภูว |
พระอิศวร |
คลองขุด |
คลองผดุงกรุงเกษม หรือที่เรียกว่าคลองใหม่ |
กอก |
เป็นวิธีช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของแพทย์โบราณ ใช้ถ้วยปากแคบจุดไฟใส่ข้างในเพื่อไล่อากาศออก รีบเอาไฟออกและกดถ้วยลงบนอวัยวะตรงที่ปวด จะช่วยบรรเทาความปวด |
กอกรั่ว |
กอกแล้วไม่หายเจ็บ เพราะไล่อากาศในภาชนะออกไม่เพียงพอ |
แผ่แง่ |
ฉลาดด้วยชั้นเชิง |
ซัดสอดสองสี |
ผู้หญิงโบราณใช้ผ้าแถบคาดอกผืนหนึ่ง และใช้อีกผืนหนึ่งซึ่งสีตัดกันห่มข้างนอกหรือคล้องคอ |
เรือแผง |
เรือมีม่านบัง สำหรับกุลสตรีในสมัยก่อนนั่ง |
ด่าน |
ด่านเก็บภาษีสินค้า มักตั้งตามปากคลองและมีตาเหลวปักไว้เพื่อบอกให้รู้ |
ไห้ช้าง |
ร้องไห้น้ำตาตกใน แบบช้างเวลาที่มันเศร้า |
แถง |
พระจันทร์ |
เฉนียน |
ตลิ่ง |
สลา |
หมาก |
โท |
ทั้งสองหมายถึงเขาและนางที่รัก |
ไถง |
พระอาทิตย์ |
เบญจรงค์ |
ชามเบญจรงค์ |
นพนิต |
เนยข้น |
กะได |
เคย |
ดอกดั้ว |
นม |
จรลาด |
ตลาด |
ลมฆาน |
ลมหายใจเข้าออก ใช้เป็นเคล็ดในการทำนายอย่างหนึ่งในเวลาเดินทาง ถ้าลมหายใจคล่องก็หมายความว่าปลอดโปร่ง ถ้าลมหายใจขัดหมายความว่าอาจจะมีเหตุร้าย |
ยอง |
สัตว์จำพวกเนื้อทราย |
เกลียงวัน |
ป่าหญ้า |
สุวา |
นกแขกเต้า |
ชไม |
สอง |
พระโฆษ |
พระสมุทรโฆษ ในชาดกกล่าวว่าพระโพธิ์เทพารักษ์อุ้มเอาพระสมุทรโฆษไปสมกับนางพินทุมดี |
กำสรวลศรีปราชญ์ |
ชื่อบทประพันธ์ในสมัยกรุงศรีอยุธยา กล่าวกันว่าศรีปราชญ์เป็นผู้แต่ง |
ทวาทศมาส |
ชื่อบทประพันธ์ในสมัยเดียวกับกำสรวลศรีปราชญ์ |
พวงจาว |
นมนาง |