๑๗

๏ ฝ่ายพระเจ้าติวอ๋องก็สั่งให้หาตัวหมอกับปีศาจเข้ามาหน้าที่นั่ง ให้เอาฟืนมากองไว้ เกียงจูแหยจึงจับสายสิญจน์ลงเลขยันต์วงรอบกองฟืน แล้วเอาตัวปีแป๋ปีศาจวางลง เอาฟืนทับจึงจุดไฟไหม้ฟืนโทรม ตัวปีแป๋ปีศาจหาไหม้ไม่ ลุกขึ้นยืนกลางกองไฟ ชี้หน้าว่ากับเกียงจูแหยว่าตัวท่านกับเราแต่ชาติก่อนชาตินี้ ก็หามีข้อพยาบาทกันไม่ เหตุไรจึงมาทำกับเราดังนี้ พระเจ้าติวอ๋องเห็นดังนั้น ผันพระพักตร์มาตรัสถามนางขันกีว่า มันเป็นปีศาจจริงจนเอาไฟเผาก็ยังไม่ไหม้ กลับลุกยืนขึ้นตัดพ้อหมออีก เกียงจูแหยเห็นปีศาจกล้าฆ่ามิตาย จึงทูลพระเจ้าติวอ๋องว่า เชิญเสด็จถอยออกไปให้ห่าง แล้วร่ายมนตร์บันดาลเป็นพายุฝนตก ฟ้าผ่าลงตรงกองไฟ ครั้นฝนหายแลดูหาเห็นหญิงปิศาจไม่ เห็นแต่รูปกระจับปี่ปีแป๋อยู่กลางกองเถ้า นางขันกีเห็นดังนั้นก็ขัดใจคิดว่าหมอนี้จำจะคิดฆ่าเสียให้ได้เร็วๆ ถ้าละไว้นานไปจะเป็นศัตรู แล้วแสร้งทำมารยาดีใจหัวเราะ ว่าหมอคนนี้มีความรู้ดีนัก ควรที่จะเลี้ยงให้เป็นขุนนางทำราชการ และกระจับปี่นี้เป็นของเกิดขึ้นชอบกลอยู่ ข้าพเจ้าจะขอเอาไว้ดีดเล่น พระเจ้าติวอ๋องก็เรียกเอากระจับปี่มาให้นางขันกี แล้วตั้งเกียงจูแหยให้เป็นแหไต้หูสีเทียนก้ามขุนนางผู้ใหญ่ ประทานเสื้อหมวกเครื่องสำหรับยศให้ตามบรรดาศักดิ์ ฝ่ายนางขันกีก็เอาปีแป๋ไปไว้บนที่เตียะแซเหลาวางไว้ให้ถูกแสงพระจันทร์พระอาทิตย์บูชาทุกเช้าเย็น ไปข้างหน้าอีกห้าปีปีแป๋ก็จะได้เกิดเป็นคนชื่อนางอึงกุยหยิน จะได้เป็นมเหสีที่สามพระเจ้าติวอ๋อง

๏ อยู่มาวันหนึ่ง พระเจ้าติวอ๋องเสด็จออกพระที่นั่งเตียะแซเหลากับนางขันกีเสวยสุราอยู่ จึงสั่งให้พวกพนักงานทำมโหรีขึ้น แล้วให้นางขันกีขึ้นรำร้อง นางนักสนมทั้งปวงก็นั่งฟังพร้อมกันอยู่ พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสชมว่า นางขันกีทำเพลงขับรับมโหรีเพราะนักหนา นางสนมทั้งปวงใครฟังเพราะหรือไม่ นางสนมพวกหนึ่งก็กราบทูลสรรเสริญว่าขับเพราะ แต่นางสนมพวกหนึ่งเจ็บสิบห้าคนเป็นพวกเจียงเหนียวที่ตาย ต่างคนคิดถึงนายหน้าตาโศกเศร้านิ่งเสียหาได้กราบทูลว่าเพราะไม่ นางขันกีจึงว่าอีเหล่านี้มึงชังกู มึงยังจะคิดถึงนายมึงซึ่งทำผิดโทษถึงตายให้ฆ่าเสียนั้นหรือ ว่าแล้วก็กราบทูลว่าอีพวกเหล่านี้จะเลี้ยงไว้ในพระราชวังเห็นจะไม่ได้ นานไปก็จะทำอันตรายแก่ข้าพเจ้า พระเจ้าติวอ๋องก็สั่งให้เอาพวกสนมเจ็ดสิบห้าคนไปประหารชีวิตเสีย นางขันกีจึงกราบทูลว่า อย่าประหารชีวิตด้วยหอกดาบเลย ขอให้ขุดหลุมให้ลึกสักยี่สิบวา กว้างสี่สิบแปดวาที่ตรงหน้าเตียะแซเหลา แล้วเป่าร้องให้ราษฎรจับงูมาบ้านละสี่ตัวห้าตัวปล่อยลงไว้ในหลุมขุด จึงเอาอีเจ็ดสิบห้าคนทิ้งลงไปให้งูกินเสียให้หมด เบื้องหน้าไปจะไม่ได้ดูเยี่ยงอย่างกัน พระเจ้าติวอ๋องกำลังรักนางขันกีก็เห็นดีด้วย จึงสั่งให้ขุดเหวและป่าวร้องราษฎรจับงูมาใส่

๏ ขณะนั้นชาวเมืองทั้งปวง ก็ไปเที่ยวคล้องงูได้ใส่ข้องเดินมาตามทาง พอเสี้ยงไต้หูเกาเก๊กขุนนางผู้หนึ่งเห็น จึงร้องเรียกเข้ามาถามว่าเองทั้งปวงพากันจับงูใส่ข้องใส่ตะกร้ามาทำไม ชาวเมืองบอกว่ามีรับสั่งให้เอาไปปล่อยส่งในวัง จะทำประการใดข้าพเจ้ามิได้รู้ เสี้ยงไต้หูได้ฟังก็สงสัย จึงรีบเข้าไปในวังสืบดูรู้ความชัด จึงกลับมาบ้านไม่มีความสบายนอนเป็นทุกข์ถอนใจใหญ่อยู่

๏ ฝ่ายชาวเมืองจับงูไปปล่อยในเหวสิ้นทุกบ้านแล้ว พระเจ้าติวอ๋องก็ให้เอานางสนมเจ็บสิบห้าคนไปทิ้งลงในเหวให้งูกิน พระเจ้าติวอ๋องก็เสด็จนั่งทอดพระเนตรดูเล่นอยู่กับนางขันกี ณ ตำหนักเตียะแซเหลา ฝ่ายเสี้ยงไต้หูก็คิดทำเรื่องราวเข้าไปเฝ้า ณ ข้างใน พระเจ้าติวอ๋องกำลังทอดพระเนตรดูงูกินนางสนมอยู่กับนางขันกี พอแลเห็นเสี้ยงไต้หูเข้ามาเฝ้าก็ทรงพระโกรธตรัสว่า เรามิได้ให้หาและตัวบังอาจเข้ามาผิดตำแหน่งดังนี้จะว่าประการใด เสี้ยงไต้หูร้องไห้พลางกราบทูลว่าข้าพเจ้าทำล่วงเกินทั้งนี้โทษถึงสิ้นชีวิต แต่น้ำใจข้าพเจ้าสัตย์ซื่อต่อพระองค์ พระองค์เอานางสนมทิ้งลงในเหวให้งูกินเล่น แล้วก็ไม่เสด็จออกว่าราชการบ้านเมือง ทำให้ผิดประเพณีกษัตริย์แต่ก่อน พระเจ้าติวอ๋องจึงว่าอีคนเหล่านี้จะเฆี่ยนตีทำอย่างไร มันก็ไม่ฟังจึงเอามาใส่เหวให้งูกิน ความทั้งนี้มันเกิดขึ้นริมตีนมือเรา กงการอะไรของมึงอ้ายนี่ใจใหญ่บังอาจเข้ามาเซ้าซี้สั่งสอนกูอีกเล่า แล้วสั่งบูซูให้ถอดเสื้อหมวกเสี้ยงไต้หูออกเสีย เอาตัวไปทิ้งลงในเหวให้งูกิน เสี้ยงไต้หูเกาเก๊กก็ขัดใจลุกขึ้น ยืนชี้หน้าว่าติวอ๋องเป็นคนใจบาปหยาบช้า กลับจะให้ฆ่าเราเสียอีกเล่า บูซูก็เข้าคร่าเอาตัวเสี้ยงไต้หูเกาเก๊กไปทิ้งลงในเหว เสี้ยงไต้หูก็ด่าพระเจ้าติวอ๋องจนบูซูทิ้งลงในเหวขาดใจตาย พระเจ้าติวอ๋องจึงยื่นพระหัตถ์ไปลูบหลังนางขันกี ตรัสชมว่าเจ้าคิดทำเหวใส่งูไว้สำหรับทำโทษคนผิดดีนัก ตั้งแต่นั้นมานางสนมทั้งปวง ต่างคนระวังตัวกลัวนางขันกีจะเอาผิด เวลาวันหนึ่งนางขันกีทูลพระเจ้าติวอ๋องว่าขอให้ขุดสระสองข้างเหวซึ่งปล่อยงูนั้น สระข้างซ้ายให้ก่ออิฐโบกปูนแล้วตวงน้ำสุราใส่ให้เต็มสระ สระข้างขวาให้ก่อภูเขาปลูกต้นไม้ แล้วเอาเนื้อสุกรกวางทรายมาแขวนไว้ที่กิ่งไม้ ให้ทานแร้งกากินจะได้เป็นกุศลแก่พระองค์ พระเจ้าติวอ๋องก็สั่งให้ทำตามคำนางขันกี ครั้นเวลาค่ำดึกสงัดคน นางขันกีก็หายตัวไปตามลมเที่ยวบอกปีศาจพวกพ้องว่า เวลาพรุ่งนี้จงพากันแปลงกายเป็นแร้งกาเข้าไปกินสุราและเนื้อในเมืองจิวโก๋จงทุกวัน แล้วนางขันกีก็กลับเข้าวัง ครั้นเช้าปีศาจทั้งปวงก็พากันแปลงตัวเป็นกาเหยี่ยวแร้งนกตะกรุมรุมกันมากินเนื้อและสุราเป็นผาสุกทุกวันไป นางขันกีก็พาพระเจ้าติวอ๋องมาทอดพระเนตรเล่น

๏ อยู่มาวันหนึ่งนางขันกีคิดจะฆ่าเกียงจูแหย ซึ่งเป็นเสี้ยงไต้หูสีเทียนก้าม จึงเขียนแผนที่พระที่นั่งลกไต๋ เข้าไปถวายให้ทอดพระเนตรแล้วทูลว่าพระที่นั่งลกไต๋นี้เสาทำด้วยแก้ว บานพระแกลฝาผนังทำด้วยมรกตและไพฑูรย์ศิลาทองแก้วต่างๆ ถ้าพระองค์สร้างขึ้นไว้จะได้ลือชาปรากฏแก่ราษฎรหัวเมืองทั้งปวง ถึงวันดีคืนดีจะได้ขึ้นไปทำสักการบูชาแก่เทพยดา เทพยดาก็จะมาเที่ยวเล่นชมปราสาทและให้พรพระองค์ พระองค์ก็จะจำเริญมีพระชันษาได้พันปี พระเจ้าติวอ๋องจึงว่าเจ้าคิดนี้ดีนัก จะได้ผู้ใดเป็นนายช่างตกแต่งทำลกไต๋ดี นางขันกีจึงทูลว่าซึ่งผู้จะทำได้นั้น เห็นแต่เกียงจูแหยซึ่งโปรดให้เป็นที่แหไต้หูสีเทียนก้ามผู้เดียวจะทำได้ จึงรับสั่งให้หาเกียงจูแหย ผู้รับสั่งไปพบเกียงจูแหยอยู่ ณ​ บ้านปิกัน จึงเข้าไปคำนับบอกว่าที่รับสั่งให้หาท่านแหไต้หูสีเทียนก้าม ปิกันได้ฟังคิดสงสัยว่าจะให้หาเกียงจูแหยเข้าไปด้วยราชการสิ่งไร เกียงจูแหยจึงว่าวันนี้กรรมมาถึงข้าพเจ้าแล้ว จะขอลาท่านไป บุญคุณท่านมีอยู่กับข้าพเจ้ามากนักหนา เมื่อใดจะได้กลับมาแทนคุณท่าน ตั้งแต่นี้นานจะได้พบกัน ปิกันจึงว่าท่านรู้ความอย่างนั้นจงอย่าเพ่อเข้าไปเฝ้า จงยับยั้งฟังดีร้ายอยู่สักเวลาก่อนจะเป็นไร เกียงจูแหยจึงว่าถึงจะยับยั้งอยู่ก็เห็นไม่พ้นภัย เมื่อกรรมชาติก่อนได้ทำมาก็จะก้มหน้าไปตามกรรม เกียงจูแหยจึงเขียนหนังสือฉบับหนึ่งเอาหินฝนหมึกทับไว้บนโต๊ะที่ไว้พระ แล้วว่ากับปิกันว่า ถ้าท่านมีกิจสุขทุกข์ไปเมื่อหน้าจงเปิดดูทำตามหนังสือเถิด ว่าแล้วก็คำนับลาไป ปิกันก็ยุดมือไว้แล้วว่าข้าพเจ้าจะไปด้วย ถ้าขัดข้องสิ่งใดจะได้แก้ไขกัน เกียงจูแหยจึงว่าท่านอย่าเป็นกังวลกับข้าพเจ้าเลย จงอยู่รักษาบุตรภรรยาเถิด ว่าแล้วเกียงจูแหยก็เข้าไปเฝ้ากับผู้รับสั่ง ณ พระที่นั่งเตียะแซเหลา พระเจ้าติวอ๋องก็ให้ดูแผนที่อย่างที่นั่งลกไต๋ จึงตรัสว่าเราจะให้ท่านเป็นนายช่างทำลกไต๋นี้สักกี่เดือนจึงจะแล้ว