๘๔

เมืองสิงคโปร์

วันที่ ๓๑ กรกฎาคม

นอนตื่นบ่อย ๆ ไม่สบายเลย พัดก็หนาวไม่พัดก็ร้อน นอนโถง ๆ ก็เหนียวตัว ขึ้นเตียงชักม่านปิดทนร้อนเอา สบายกว่าทุกอย่าง ต้องเอาหมอมานวด เพราะเมื่อคืนนี้แกเมาคลื่นเสีย หลับไปอีกจนเที่ยงจึงตื่น หน้าเปนมันเหนียวตัวเต็มที อาบน้ำแล้วครู่หนึ่งก็เหนียวใหม่อีก เขียนไดอรีจำไม่ใคร่จะได้ เพราะเลิกร้างมาเสียกว่าเดือน มีแต่โน๊ตสั้น ๆ เขียนจนงอมแล้ววานลูกชายน้อย^๖๔เขียนต่อไป จนบ่าย ๕ โมงถึงสิงคโปร์

(ตอนที่ ๑๗ เสด็จกลับถึงเมืองสิงคโปร์)

พอลงสมอเอดิกงเกาวนาลงไปหา บอกว่าเลดีมิชเชลขอโทษ เพราะไม่สบายไปอยู่มลากาจะมาดินเนอพรุ่งนี้ไม่ได้ เซอชาลส์เองรออยู่ดินเนอ ๆ แล้วพรุ่งนี้จะเลยไปทีเดียว ขอโทษที่เรามาอยู่สิงคโปร์เขาจะไม่อยู่ เวลาพรุ่งนี้จะลงมาเยี่ยมที่เรือ เราว่าจะไปที่คอเวอนเมนต์เฮาส์ เขาว่าไม่ต้องตอบ เราขอให้เขาไปที่หริกันเฮาส์ทีเดียว รายามุดาเมืองไทร พระนริศร^๖๕ ตันบูเลียดกับอีกคนหนึ่งลงไปหา อาการเจ้าพระยาไทรยังไม่คลาย ได้ความว่าหมอนั้นยังจะต้องการอยู่ ที่ตอบไปว่าไม่ต้องการนั้น นิวเบราเนอตอบไปเอง

ร้อนจนเหงื่อชุ่มเสื้อ ทุ่มเศษขึ้นบกด้วยเรือเจ้าท่า ตรงไปแรฟัลโฮเต็ลกินเข้าที่นั้นแล้วขี่รถเล่น แวะดูงิ้วประเดี๋ยวหนึ่งหนวกหูเหลือทน ไปต่อไปอีกพบหมอเดิรทางกำลังรักษาคนตาบอด แวะเข้าไปดูพอเขาเลิกกำลังขายยาอยู่ แต่งให้ไปซื้อได้ยาสองอย่าง ๆ หนึ่งเปนผงมีพริกไทยในนั้นมากจนเผ็ดเต็มที อีกอย่างหนึ่งเปนน้ำสำหรับทากลิ่นเปนอบเชย ราคาอย่างละ ๕๐ เซนต์ เขาว่าหาเงินได้ถึงวันละตั้ง ๒๐๐๐ เหรียญ เปนพวกอ้ายรถทองที่เข้าไปบางกอก มาหริกันเฮาส์เวลา ๕ ทุ่มเศษ มาที่นี่ข้างรู้สึกแปลกเสียจริง ๆ ดูผู้คนมันแน่นหนา กลางคืน ๕ ทุ่มแล้ว คนยังเต็มถนนเพราะมันเจ๊กทั้งนั้น ถ้าเอาเจ๊กออกเสียแล้วไม่เปนเมืองทีเดียว