สรรคที่ ๖

สัททุลวิกกีฬิตฉันท์

๑๙ เมื่อนั้นอินทร์อคนีวรุณยมอมร
ครั้งเสร็จสยุมพร พิธี
๏ สี่เทพอวยพรแด่พระนลนรบดี
ผู้ซึ่งพระไภมี ธสรร
๏ เสร็จแล้วสี่สุรเทพธจากนครพลัน
หันเตร็จระเห็จผัน นภางค์
๏ พอพลท้าวกลิท้าวทวาปรณะกลาง
แถวเถื่อนวิถีทาง จรัล
๏ เมื่อนั้นองค์อมเรนทราธิปก็พลัน
เผยภัททะอัตถ์อัน อุดม
๏ ดูราองค์กลิทั้งทวาปรวิกรม
จักสู่สถานรม ยใด
๏ เมื่อนั้นท้าวกลิเธอก็ทูลสหสนัยน์
ฃ้าม่งจะตรงไป วิทรรภ์
๏ หมายมั่นปั้นจิตจงประสงค์พระทมยัน
ตีเลิศะลาวัณย์ วิไลย
๏ หวังออมองค์ยุวดีพระศรีสมรไว
ทรรภีฉวีไร วิลาส
๏ บัดนี้ภีมะบุตรีจะมีพิธิประกาศ
การเลือกพระผัวราช ธิดา
๏ ข้ายินกล่าวระบุข่าวสยุมพรก็มา
หวังพาพระพาลา ตระกอง
๏ เมื่อนั้นองค์อมรินทะยินกลิสนอง
จึ่งตอบยุบลสอง ธไกร
๏ ดูราองค์กลิจงระเห็จอำพรไคล
คลาคืนผิขืนไป ก็เปล่า
๏ มาป่านนี้และพิธีสยุมพรพระเยาว์
แล้วเสร็จและสี่เรา จะกลับ
๏ ต่อหน้าเราจตุรางค์พระนางสิริวิทรรภ
สรรเสร็จประสงค์สรรพ พิธี
๏ องค์ไนษัธสุรพลพระนลนฤบดี
เปนราชสวามี ตระกอง
๏ เมื่อนั้นองค์กลิทราบก็ปลาบกมลตรอง
ตรึกกริ้วพระผิวทอง ยุพา
๏ เอิบอาฆาตทุจริตเพราะจิตตะริศยา
ดูดู๋สุดามา นุษี
๏ กำเริบเอิบจิตหมิ่นสุรินทรบ่มี
เคารพพระวัชรี วิชัย
๏ ดูหมิ่นทั้งพระวรุณพระเพลิงพระยมไกร
กำเริบลำพังใจ บ่เกรง
๏ บังอาจเลือกภสดามนุษย์มนะมิเยง
อันองค์พระอินทร์เอง บ่เลือก
๏ เลือกผัวคนอรเธอเสมอจิตกระเสือก
หาทุกข์บ่ฉุกเกลือก จะวาย
๏ ทั้งผัวเทพอรเธอเสมอจิตสลาย
ทิ้งสุขบ่ฉุกหมาย สวรรค์
๏ อยาบใหญ่หลวงบ่มิล่วงณะห้วงวิบุลทัณฑ์
แท้โทษจะถึงอัน ตราย
๏ เมื่อนั้นองค์อมรินทร์ธยินก็อธิบาย
ตอบถ้อยแถลงปราย ประโยชน์
๏ ดูราองค์กลิควรบ่ด่วนประทุฐโทษ
อันองค์พระนงโพธ บ่ผิด
๏ นางเลือกผัวสุรพลพิมลนลนริศร์
เรืองบุญมนุญกิต ติคุณ
๏ สี่เราให้อนุมัติบ่ขัดจิตพระสุน
ทรีโศภนาดุลย์ ดิลก
๏ ชายเช่นไนษธอันถวัลยะอธิปก
พราหมโณปถัมภก เถกิง
๏ นางใดบ้างจะมิมาดสวาดิ์จิตประเทิง
เสน่ห์ภูปะผู้เชิง ฉลาด
๏ ใครบ้างทรงคุณธรรมประจำจิตบ่คลาด
ดังองค์นิษัธนาถ นเรศร์
๏ ทรงเมตตากรุณาอุสาหะจตุเวท
อาฃยาน์ประชาเบศร์ ก็เจน
๏ ทรงสัตย์ปรีดิฤดีมหีปะนฤเบนทร์
แท้เที่ยงบ่เอียงเอน เลอียด
๏ เธอดีแล้วดุจนั้นและท่านสิจะกระเสียด
เบียดบ่งและจงเกลียด มิชอบ
๏ ใคร่แช่งผู้คุณเลิศประเสริฐจิตะระบอบ
เวรต่อก็เวรตอบ บ่ผัน
๏ คำแช่งนั้นจรปรวนและหวนดลณะมัน
ผู้แช่งแสวงทัณ ฑกรรม
๏ มันหยามอยาบผิวสาปจะตกนรกจำ
รึงรุมณะหลุมดำ ดำงน
๏ ดำรัสเสร็จสุรเตร็จระเห็จอำพรบน
เพ็ญผ่องอำพนพล อำไพ
๏ ทันใดเมื่อจตุเทวะเขจรกำไร
กลีกล่าวยุบลไป บ่หึง
๏ ดูราทวาปรผู้สหายสุหฤทพึง
ช่วยข้าบ่ช้าจึง จะชอบ
๏ ตูคิดแค้นนลแสนผิแหลนพิษประกอบ
เสียบกายมิหมายตอบ กระไร
๏ ฃ้าไซร้จักจรสู่และสิงพระนลไน
ษัธราชจะคลาดไป บ่มี
๏ เฃ้าสิงแล้วและก็ฃ้าจะพาพระนรสีห์
สู่ชั่วบ่กลั้วดี ดำงน
๏ จักทำให้นลล้มและจมณะมหิดล
เสียเมืองกระเดื่องมนท์ มลาย
๏ อันองค์ไนษธเคยเสวยสุขสบาย
จักเสื่อมสลายกาย ทุพลี
๏ เคยชื่นฉมอภิรมยะชมพระรมณี
ทรามไวยพระไภมี จะดาย
๏ คิดคงสมจิตหนาทวาปรสหาย
มุ่งหวังจะดังหมาย มิคลาด
๏ เชิญช่วยอาตมะเถิดจะเกิดผลมิพลาด
เกลอสิงณะลูกบาศก์ นะเกลอ
๏ เกลอสิงอักขะและฃ้าจะสิงพระนลเลอ
ห่อนช้าจะพาเธอ ทำงน ๚

จบสรรคที่ ๖ ในนิทานเรื่องพระนล

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ