สรรคที่ ๑๐

มาณวกฉันท์

พระนลตรัสว่า

ดูกรนุช บุศยะรัตน์
พงศะกษัตริย์ ภัทระถกล
๏ พี่จะมิไป ในพนสณฑ์
ทิ้งนิรมล เอ้วรองค์
๏ อันพระบุรี ภีมะนรินทร์
ผู้ปถพินทร์ ยินยศยง
๏ ยิ่งปุรแมน แสนสุขทรง
สิทธิประสงค์ ศักดิ์ดุจสูรย์
๏ อาตมะไซร้ ไข้จิตกรม
เดิมก็อุดม สมบติบูรณ์
๏ มาตระจะเทียบ เปรียบยศปูน
ทรัพยะอดูลย์ ภูลนิธินอง
๏ ศักดิ์ก็เสมอ เลอยศปาน
ทรัพยะตระการ กาญจนะกอง
๏ เพียบบริพาร หาญพลผอง
ครอบปุรครอง รัฎฐะนิกร
๏ ปรัตยุบัน อันยศลี้
จักจรลี ภีมะนคร
๏ พักตระจะก้ม กรมอุระถอน
เหตุบทจร เฉกชนซาม
๏ เคยรถล้อม ห้อมจรดล
เกลื่อนคชพล กล่นหยะงาม
๏ พรึบพยุห์เทียบ เพียบพลหลาม
สมกิติทราม ไวยะยุพา
๏ อาตมะไม่ ไปเพราะจะฃาย
หน้าอรฉาย โฉมสุภคา
๏ เฃาก็จะหัว ผัวพระธิดา
เดินดุจยา จกจรดิน ๚
ไนษธฃัติย์ ตรัสดุจนี้
ว่าจะบ่หนี ศรีอรพินท์
๏ องค์สุภคา มานะก็ยิน
ดีและถวิล เบาอุระลง
๏ องค์นลจร อรจรตาม
นวลนุชทราม ไวยะระหง
๏ วัสตรครึ่ง ซึ่งนุชทรง
ปิดวรองค์ แทบจะบ่มิด
๏ เหตุนรนาถ ชาตินรสีห์
ผ้าพระบ่มี ปกปุรปิด
๏ จึ่งอรรัตน์ ฃัติยะกนิษฐ์
วัสตรติด องค์ก็ถวาย
๏ แด่นลครึ่ง ซึ่งนลทรง
ครึ่งยุพยง พันวรกาย
๏ อำพรเดียว เที่ยวทุรทาย
อัดอุระอาย จำจิตจร
๏ ไนษธเหนื่อย เมื่อยวรองค์
นวลนุชทรง เสียวดุจศร
๏ บาทะระบม กรมอุระอร
กายะสมร สุดจะธำรง
๏ ไหนจะกระหาย สายชลแห้ง
ในพนแล้ง ชีพจะบ่คง
๏ หิวฤก็หิว หวิวจิตจง
ภักษะประสงค์ เหลือจรหา
๏ วาสรหนึ่ง ถึงณะกระท่อม
อันธุลิห้อม ริมมรคา
๏ จึ่งนรนาถ ราชภริยา
สู่ณะสภา พักวรกาย
๏ เหนือปถพี ศรีนิษธา
ธิปและพระวา มาก็ระคาย
๏ ดินบ่มินุ่ม รุมอุระคาย
นั่งบ่สบาย นอนบ่เสบย
๏ จิตตะละเหี่ย เปลี้ยวรองค์
นวลนุชนง เยาวะบ่เคย
๏ เคยปจถรณ์ อ่อนอุระเกย
นุ่มประเขนย แนบสิระนาง
๏ ผัวธก็เพลีย เมียธก็อ่อน
สองธก็ผ่อน พักสริรางค์
๏ แสนจะอนาถ ดาดรชกลาง
ดินธก็วาง กายนิทระเนา
๏ นางและพระนล ดลคุรุกรรม
เหตุกลิทำ ทุกขะบ่เบา
๏ นิทระณะทับ หลับดุจเมา
ทั้งนุชเยาว์ ทั้งนลยง
๏ ครั้งพระสตี ภีมะธิดา
องค์อพลา อ่อนจิตทรง
๏ นิทระสนิท อิศระองค์
นลธจำนง ในหฤทัย
๏ เหตุพระระแวง แหนงมนะนึก
ตรองจิตตรึก ควรฤไฉน
๏ จักจรลี หนีนุชใน
แนวพนไพร พฤกษะพิศาล
๏ จึ่งนลฟื้น ตื่นบ่มิหึง
พิศนุชพึง เดือดอุระดาล
๏ โอ้อรเอย เคยสุขศานติ์
มิตระสมาน มาลยะสมร
๏ หนียุวดี ดีฤบ่ดี
ทิ้งมหิษี ดีฤบ่จร
๏ โอ้อุระอาตม์ มาตระศิขร
ทุ่มอุระถอน ชีพก็บ่แหยง
๏ อันพระยุพา ยาจิตพี่
มิ่งมิตระมี ใจบ่ระแวง
๏ มุ่งจะบ่คลาด มาดจะบ่แหนง
ภักดิบ่แคลง สัจจะบ่คลอน
๏ ตูจรด้น หนทุรใด
นางก็จะไป เจ็บก็จะจร
๏ ทุกข์ก็บ่บ่น หม่นมนะอร
น้ำฤศิขร ขวางก็บ่เยง
๏ แม้นนุชเดียว เปลี่ยวจิตกลาง
พงพนพลาง นางก็จะเกรง
๏ เปล่าจิตเฃ้า เจ้าจรเอง
สู่สุขเพรง รัฎฐะวิทรรภ์
๏ แม้นสละนาง กลางวนอา
รัณยะพระลา วัณยะสุวรรณ์
๏ คงจรดล ด้นบทมรร
คาณะวิทรรภ์ ภีมะบิดร
๏ นางจะเกษม เปรมหฤทัย
แผ้วนิรภัย ในพระนคร
๏ อาตมะเดียว เที่ยวบทจร
ซอกพนซอน ห่วงก็บ่มี
๏ อันยุพยง พงศ์จกระพรรดิ
เกษะกษัตริย์ สัจจะธนี
๏ สัตยะย่อม ห้อมยุวดี
ดั่งกวจี ภัยะบ่พาน
๏ ไนษธคิด ผิดดุจนี้
เหตุกลี มีวรหาญ
๏ ดลจิตเธอ เมอมลมาน
ตรึกก็วิการ ตรองก็วิกล
๏ จักจรลี้ หนีนุชน้อง
คิดก็บ่คล่อง ข้องจิตจน
๏ เหตุเพราะผ้า วาสะสมล
องค์สุรพล เธอก็บ่มี
๏ สองวรฃัติย์ วัสตรเดียว
จักจรเดี่ยว เหลือจรลี
๏ ผ้าผิจะแบ่ง แย่งยุวดี
เกรงพระสตี ตื่นนิทระเนา
๏ ไนษธตรอง ข้องอุระขัด
มาตระจะตัด วัสตรเยาว์
ให้นุชครึ่ง ครึ่งนลเอา
๏ ยากบ่มิเบา มีดก็บ่มี
๏ องค์นลเดียว เที่ยวจรดล
จองจิตด้น ค้นกษุรี
๏ จำเพาะเพอิน เดิรจรลี
ในพนพี พลฉุริกา
๏ สมดุจหวัง ดังจิตไท้
เธอจรไป ใกล้สุภคา
๏ จึ่งนลตัด วัสตร์วนิดา
องค์กลยาณิ์ แน่วนิทระเนา
๏ แล้วนลพลัน พันวรองค์
รีบจรจง จากอรเยาว์
๏ หน่ายพระยุพี หนีพระลำเภา
บ่ายบทเบา เฃ้าพนไป
๏ หันมนหน่วง ห่วงมหิษี
หวนจะบ่หนี ศรีสุวิไลย
๏ กลับจรมา หาอรไทย
พักตระประไพ พิศนุชพลาง
๏ โอ้ภริยา อาตมะเอย
ทุกขะบ่เคย เกยสริรางค์
๏ ลมบ่ระคาย กายนุชนาง
แดดบ่ระคาง กายนุชนวล
๏ เคยศยนีย์ ศรีสุขแผ้ว
พัสตรแพร้ว เพราพิตบวรณ์
๏ กรรมจรแปร แก้จรปรวน
โทษะคำณวน ทุกขะคำณูน
๏ โอ้อรเยาว์ เพราพิศวาส
มิตรกลมาศ ภาสจรูญ
๏ เคยสุขสันต์ หรรษะพิบูลย์
พร้อมพระประยูร ภูลบริจาร์
๏ โอ้นุชนาง พางนยนา
พี่พิศหน้า น่ากรุณา
๏ องค์อรอ่อน นอนณะสภา
แทบพสุธา เจียนจะประลัย
๏ อำพรครึ่ง ซึ่งนุชทรง
พันวรองค์ มิดฤไฉน
๏ โอ้รมณี พี่จรไป
ทิ้งอรไทย ในพนสณฑ์
๏ เมื่อนุชตื่น ฟื้นนิทระนาน
เพ่งบ่มิพาน พักตระพระนล
๏ นางก็จะร่ำ คร่ำจิตจน
จักจรหน ใดก็บ่เห็น
๏ เดียวจรด้น หนทุรกัน
ดารณะอรัญ อันคุรุเข็ญ
๏ หมีมิคโค โฆระลำเค็ญ
พักตร์กลเพ็ญ จันทร์ก็จะหมอง
๏ นวลก็จะเศร้า เจ้าก็จะโศก
ยามวิประโยค โรคก็จะครอง
๏ โอ้พระปิยา อาดุรปอง
ผิวกลทอง หมองสิริครวญ
๏ อ้าอชรินทร์ จินตะประจักษ์
ภักดิพิทักษ์ รักษะสงวน
๏ กอบกิจเอื้อ เกื้อกิจนวล
โรคะบ่กวน ภัยะบ่มี
๏ เชิญอศวิน อินทรอา
ทิจจะมหา วายุพลี
๏ อีกรุทระยง องค์วสุศรี
รักษ์ยุวดี ภีมะธิดา
๏ อันยุพยง ทรงคุณธรรม
สัจจะประจำ จิตพระศุภา
๏ สัจจะประเสริฐ เลิศพสุธา
ดั่งสุรอา วุธพลวาน
๏ ย่อมจะสงวน นวลนุชนาง
ภัยะณะกลาง พนบ่มิพาน
๏ องค์อรจง ทรงพระสราญ
สู่ณะสถาน ราชบิตุรงค์ ๚
ฝ่ายกลิอิง สิงจิตนล
เธอก็วิกล มนทะจำนง
๏ แหนงมหิษี หนียุพยง
จิตนลจง จักจรลี
๏ หันมนะหัก จักจรไป
หวนมนะไม่ ไกลยุวดี
๏ เหจิตหวน ป่วนจิตมี
ทุกขะทวี แทบจะประลัย
๏ ครั้นกลิดล นลธก็เผลอ
มุ่นมนะเมอ เธอจรไกล
๏ ดุ่มบถด่วน ซวนบทไป
ทิ้งอรไทย หลับณะสภา ๚

จบสรรคที่ ๑๐ ในนิทานเรื่องพระนล

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ