บทที่ ๗

จำไว้นะท่าน เวลานี้ เวลาที่กำลังเขียนเรื่องนี้ ข้าพเจ้า — วิสูตร ศุภลักษณ์ ณ อยุธยาอยู่ในเมืองไทย เป็นคนไทยที่หาเช้ากินคํ่า บ้านที่อยู่ทั้งหลังมีอาณาเขตอยู่เพียงห้องๆ เดียว และเป็นห้องที่ข้าพเจ้าอาศัยเขาอยู่ เขาจะไล่ให้ออกไปเสียเมื่อใดก็ได้ และสถานที่ที่จะเป็นบ้านของข้าพเจ้าต่อไปนั้นคือ ...ถนน แม้ฐานะจะเป็นอยู่ดังนี้แล้วก็ดี ข้าพเจ้าก็ยังรู้สึกเป็นสุข เพราะได้เขียนเรื่อง “ผิวเหลืองหรือผิวขาว” มาได้ถึงเพียงนี้ มองออกไปทางข้างนอกห้อง ดวงศศิธรกำลังส่องแสงอยู่สว่าง ทอรัศมีอันขาวนวลมายังโต๊ะที่ข้าพเจ้านั่งเขียนอยู่ ทำให้รู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในวิมานแสงจันทร์นี้แหละที่ช่วยให้ข้าพเจ้าระลึกถึงเหตุการณ์ในบ้าน “บลูพีเตอร์” ในขณะที่มีการต้อนรับคราวนั้นได้ดี

มีบางท่านกล่าวว่า ข้าพเจ้าเขียนเรื่อง “ละครแห่งชีวิต” เพราะความแค้น แต่สำหรับเรื่องนี้เขาจะต้องกล่าวเหมือนกันว่า ข้าพเจ้าเขียนเพราะความรัก... รักชาติ... รักผู้ที่รักและไม่รักข้าพเจ้า ผู้ที่รักและไม่รักเรานั้น ย่อมต้องเป็นผู้ที่มีนิสัยผิดกันไกลนะท่าน แต่ถ้าเราพยายามรักผู้ที่ไม่รักเราแล้ว เขาคงจะรู้จักเราดีเข้าวันหนึ่ง และเขาอาจจะรักเราบ้างก็เป็นได้ การที่เลดีมอยรา ดันน์ลบอกกับ มิสเตอร์สตีลส์ ว่าข้าพเจ้าเป็นผู้ที่รักคนทั่วโลกนั้นหล่อนอาจถูกก็ได้

ราตรีแรกที่เราไปฮอลิเดย์ที่บ้าน “บลูพีเตอร์” เรารับประทานอาหารคํ่ากันเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาสามสิบ เมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เจ้าของบ้านพาเราไปสูบบุหรี่ที่ดาดฟ้าชั้นล่างของตึก มองออกไปข้างนอกเราจะเห็นสวนดอกไม้อันหรูงาม มีหญ้าญี่ปุ่นอันเขียวชอุ่มปลูกอยู่ทั่ว ต้นไม้ขึ้นเรียงราย ดอกไม้บานชูช่อส่งกลิ่นอยู่สลอน รับกับแสงจันทร์ซึ่งกำลังทอรัศมีอยู่สว่างจ้า เช่นเดียวกับเวลาที่ข้าพเจ้าเขียนเรื่องนี้ จะผิดกันก็แต่ว่าที่นั่นเป็นเมืองอังกฤษและที่นี้เป็นเมืองไทย

เมื่อสูบบุหรี่กันได้สักครู่ มิสเตอร์สตีลส์สั่งให้คนใช้เอาโต๊ะมาตั้งที่ดาดฟ้าสามตัวสำหรับผู้ที่ประสงค์จะเล่นไพ่บริดจ์ พวกเราอยู่ที่นั่นสมัครเล่นไพ่บริดจ์ทุกคน นอกจากไอรีน พระองค์เจ้าวรประพันธ์ มาเรีย เกรย์ และข้าพเจ้า เราทั้งสี่เดินเข้าไปในสวนดอกไม้ เมื่อไปถึงที่นั่นเราต่างก็แยกกันไปคนละทาง ไอรีนกับพระองค์เจ้าวรประพันธ์ มาเรียกับข้าพเจ้า ผิวเหลืองกับผิวขาว!

บางทีจะเป็นเพราะเคยได้รับความลำบากมามากตั้งแต่เล็กจนโต แม้เวลานั้นจะมีอายุเพียงยี่สิบสาม ข้าพเจ้าก็สามารถจะหยั่งความจริงที่ว่าความรักที่แท้จริงคือความสละ หรือความอุทิศเพื่อความสุขของผู้ที่เรารัก ความรักคือความสละหรืออุทิศเสมอไปทุกครั้ง ใน “ละครแห่งชีวิต” ตอนต้น ข้าพเจ้าเล่าถึงลำจวนสมัยเมื่อเรายังเป็นเด็กหนุ่มสาว เป็นเพื่อนบ้านใกล้ชิดสนิทสนมกันที่บ้านตำบลบางจากฝั่งธนบุรี เราเป็นโอรสและธิดาของธรรมชาติ พบกันทุกวัน เราเป็นเครื่องย้อมหัวใจให้ได้รับความสุขสบายซึ่งกันและกันเมื่อยามหงอย ธนบุรีไม่มีไฟฟ้า ไม่มีประปา ไม่มีถนนจะเดิน และไม่มีสิ่งหนึ่งสิ่งใดอันจะนำความเจริญมาสู่โลกอันน้อยที่เราอยู่ร่วมกันได้ แต่เราก็เป็นสุข ความป่าเถี่อนของจังหวัดธนบุรีหาอาจ ทำลายความสุขของเราได้ไม่ ตั้งแต่สมัยนั้นข้าพเจ้าเริ่มรู้ว่า สำหรับคนเช่นข้าพเจ้า ความรักย่อมเป็นความสละหรือความอุทิศเสมอไป ลำจวนเป็นคนสวย เป็นธิดาของผู้มีเกียรติยศและมีอันจะกิน ข้าพเจ้าเป็นคนจน ไม่มีทางอันราบรื่นที่จะเดินไปสู่ความดีงามในอนาคต ไม่มีสิทธิ์ลที่จะรักหล่อน ข้าพเจ้ากัดฟันต่อสู้กับพญามาร แห่งความจริงนี้จนได้ชัยชนะ ในที่สุดก็สามารถจะหักใจได้โดยเด็ดขาด อุทิศลำจวนให้แก่ผู้ที่อยู่ในฐานะที่จะอำนวยความสุขให้หล่อนได้ ความรักคือความสละหรือความอุทิศ ลำจวนคือเรื่องรักเรื่องแรกที่ปรากฏในดิถีแห่งชีวิตของข้าพเจ้า

มาอยู่เมืองนอก ได้มีโอกาสพบรู้จักและรักมาเรีย เกรย์ ในดิถีแห่งชีวิตของข้าพเจ้า หล่อนคือเรื่องรักเรื่องที่สอง เนื่องด้วยได้รักหล่อนด้วยน้ำใจอันสุจริต ข้าพเจ้าจึงรู้สึกได้ว่า วันหนึ่งข้าพเจ้าจะต้องอุทิศหล่อนเพื่อความรักเช่นเดียวกับที่ได้อุทิศลำจวนมาแล้ว

มาเรียเป็นชาวตะวันตก ผิวขาว ข้าพเจ้าเป็นคนไทย ผิวเหลือง แม้เวลานี้ยังคงทำงานเป็นผู้แทนหนังสือพิมพ์ หาเงินมาใช้จ่ายได้อย่างฟุ่มเฟือย วันหนึ่งข้าพเจ้าก็จะต้องกลับเมืองไทยเพราะบ้านอยู่ที่นั่น เมื่อจากมาเรียไปแล้วอาจไม่มีวันที่เราจะพบกันอีกก็ได้

ห่างจากที่เรานั่งไปไม่ไกลนัก มีซุ้มไม้กั้นอยู่ระหว่างพระองค์เจ้าวรประพันธ์กับนางสาวไอรีนกำลังนั่งคลอเคลียพลอดรำพันถึงความรักกันอยู่ ข้าพเจ้าอยากจะทราบนักว่าคนทั้งสองนี้จะรู้หรือไม่ว่า ความรักที่แท้จริงคือความอุทิศหรือความสละ เลือดของผิวเหลืองและผิวขาวจะผสมกันไม่ได้สนิทเป็นอันขาด ธรรมชาติจะเป็นฝ่ายดูแลในเรื่องนั้น พระองค์เจ้าวรประพันธ์ไม่เคยได้รับความ ลำบาก เกิดมาอยู่ในกองเงินกองทอง มีแก้วสารพัดนึก จะต้องประสงค์อะไรก็ได้ทุกอย่าง ไม่เคยรู้จักว่าในโลกนี้จะมีสิ่งแปลกประหลาดเช่นความสละหรือความอุทิศ ธรรมชาติได้อำนวยโอกาสให้เจ้านายพระองค์นี้มีความสุข แต่ก็ไม่เปิดโอกาสให้รู้จักชีวิตเสียเลย ส่วนไอรีน หล่อนก็เป็นผู้ที่เกิดมามีช้อนเงินช้อนทองติดปากมา ด้วยเหมือนกัน เกิดมาในกองเงินกองทอง ยังเป็นเด็กชอบซนชอบสนุกไปตามประสา หาความสุขสบายไปชั่ววันหนึ่งๆ ไม่เคยนึกว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ธรรมชาติก็ไม่อำนวยโอกาสให้หล่อนรู้จักชีวิตเช่นเดียวกัน หล่อนอาจคิดว่าหล่อนรักพระองค์เจ้าวรประพันธ์และไม่คิดเกินไปกว่านั้น

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ