๒๐ นิทานเรื่องท้าววิไชยหลงพระมเหษีจนถูกปลงพระชนม์

กาลก่อนยังมีพระมหากระษัตริย์องค์หนึ่ง ทรงพระนามท้าววิไชยมหาราช ได้เสวยราชสมบัติในเมืองพิไชยนคร ท่านนั้นรู้โหราศาสตรทุกประการ อยู่มากาลวันหนึ่ง ท่านนั้นดูฤกษในอากาศก็ทราบว่าวันนี้นกอินทรีจะคาบนางมา จึ่งตรัสสั่งให้แต่งตะขาบ แลประทัดตรวดปืนใหญ่ทั้งปวงไว้พร้อมแล้ว ท่านสั่งกำหนดไว้ว่า ถ้านกอินทรีคาบนางบินมาไซ้ ให้โยธาทั้งหลายตระหวาดนกให้นกวางนางเสีย แลเอานางนั้นมาให้เราจงได้ ครั้นเวลาถึงกำหนด นกอินทรีก็คาบนางบินมา จึ่งโยธาทั้งหลายก็โห่ร้อง ตีตะขาบจุดตรวดยิงปืนขึ้นไป

ฝ่ายนกนั้นตกใจจึ่งวางนางนั้นเสีย นางนั้นก็ตกลงมาจะได้สิ้นชีวิตหามิได้ เพราะเหตุเมื่อนกคาบนางมานั้น นางมาในกรงเล็บนกอินทรี จึ่งมิได้เปนอันตราย ท้าววิไชยมหาราชจึ่งให้รักษานางไว้ นางนั้นมีรูปโฉมโนมพรรณไพบูลย์ เหมือนนางเทพอับสร พระเจ้าวิไชยราชก็อภิเษกนางนั้นเปนอรรคมเหษี ท้าวเธอทรงเสนหาแก่นางนั้นเปนอันมาก อยู่มาสมเด็จท้าววิไชยมหาราช เสด็จไปประพาสมฤคยานในป่าตำบลหนึ่ง แลละนางไว้ในพระราชวัง นางนั้นก็ทำชู้ด้วยมนตรีผู้ใหญ่ ที่พระมหากระษัตริย์วางพระทัยให้อยู่รักษาวัง แลนางอรรคมเหษีกับมนตรีผู้นั้นคิดกันฆ่าสมเด็จท้าววิไชยมหาราชเสียแล้วก็ชิงเอาราชสมบัติ อำมาตย์ผู้นั้น ก็ได้เสวยราชย์ในเมืองนั้น แลการเปนดังนี้ เหตุท้าววิไชยมหาราชหาความพิจารณามิได้ ยกนางที่มิได้รู้จักชาติตระกูลมาตั้งให้เปนอรรคมเหษี เหตุดังนี้ข้าพเจ้าจึ่งกราบทูลพระกรุณาว่า พระองค์ไปรับนางภรรยาปิศาจ มาเปนอรรคมเหษีนั้น ขอพระองค์ทรงพระดำริห์ดูก่อนจึ่งจะชอบ จึ่งมนตรีผู้ชื่ออากาศเสนาก็ทูลว่า ข้าพเจ้าจะขอถวายทำเนียบอันหนึ่งบัดนี้