บทที่ ๕๖

จรกาพูดกับสังคามาระตา

ต่อบทร้อง “ทำไฉนจะพบพระภูมี” หน้า ๒๐๖

สังคามาระตา ที่รับสั่งน่ะอย่างไรอยู่ ทำไมการเกิดขึ้นใหญ๋โตถึงเพียงนี้ ช่างไม่ได้ความเลยหรือใครเป็นต้นเหตุ
จรกา เป็นแต่คำคนว่าชาวกะหมังกุหนิง แต่ก็ไม่มีหลักฐานที่จะเชื่อว่าจริง
สังคามาระตา ผู้ร้ายเป็นหนักหนา อะไรจับไม่ได้เลยสักคนเทียวหรือ
จรกา นั่นแหละก็ยาก ฉันเป็นแขกเมืองมา การจะเป็นอย่างไรก็เหลือวิสัยจะว่า
สังคามาระตา เมื่อเกิดเหตุน่ะพระองค์เสด็จอยู่ที่ไหน
จรกา พอรู้เหตุก็รีบมาเฝ้าศรีปัตหราช่วยดับไฟ ต่อภายหลังจึงรู้ว่าศัตรูลักนางไป
สังคามาระตา พระบุตรีอยู่ที่ไหน
จรกา อยู่ในวังจ้ะ
สังคามาระตา เออก็จะลักอย่างไร
จรกา นั่นสิมันถึงน่าสงสัย
สังคามาระตา สงสัยว่ากะไร
จรกา หึ หึ (ถ้าเกิดความ ค้อน)
สังคามาระตา ทราบไหมล่ะ ว่าเวลาที่ลักนั้นทำอย่างไร
จรกา ก็ว่ากันว่ากำลังชุนละมุน มีผู้ปลอมเป็นฉันเข้าไปรับนางออกมา มันใส่ความ มันใส่ความ
สังคามาระตา ปล่อยให้พานางไปองค์เดียว ไม่มีใครตามไป เออ ทำไมพวกนั้นถึงจำพระองค์ไม่ได้ จะปลอมพระองค์ก็ปลอมยากอยู่ ถ้าใจหม่อมฉัน ถึงมืดเท่ามืดก็คงรู้จัก ที่ใครจะปลอมให้เหมือนยากนัก กำแพงวังก็ถึงสามชั้น เจ้าพนักงานก็แน่นหนา เวลาก็กลางคืน แลกำลังมีเหตุใหญ่ จะปล่อยให้คนเข้าออกง่ายง่ายอย่างไร นี่พระองค์รับสั่งเองก็ต้องจำเชื่อว่าจริง แต่ถ้าเปนแต่คำเลื่องคำลือละหม่อมฉันจะสบถสู้ละ ไม่เชื่อไม่ถือสักสิ่ง
จรกา การมันเป็นอย่างนี้แหละ จะรู้ที่จะทำยังไง
สังคามาระตา เป็นอัศจรรย์จริงจริง อนิจาสงสารระเด่นมนตรี ถ้าทรงทราบเข้าละเห็นจะทรงชอกช้ำนักในเรื่องนี้ อนิจาสู้จากรักบุกป่าฝ่าดงเอาเหื่อต่างน้ำ เอาชีวิตสู้คมอาวุธต่อศัตรู ปราถนาจะรักษาเกียรติยศมิให้มีเหตุการณ์ได้ ควรละหรืออิกสักสองสามวันจะได้กลับไปเป็นสุข ควรหรือมาเกิดทุกข์ขึ้นอิกได้ น่ากลัวว่าจะทรงขัดเคืองพระองค์มาก
จรกา จะกริ้วฉันด้วยเรื่องอะไร้ ตัวฉันดอกเป็นผู้ได้ความทุกข์ผู้เดียวอย่างยิ่งในการเรื่องนี้
สังคามาระตา รับสั่งอะไรอย่างนั้น เวลานี้ท่านยังเปนผู้อื่น เมื่อมีความรักก็จะมีความทุกข์ ถ้าท่านไม่รักท่านจะทุกข์ที่ไหน การที่จะรู้ว่าท่านรักหรือไม่รัก ใครเลยจะประกันได้ แม้ว่าท่านจะทุกข์หนักทุกข์ยิ่งในเวลานี้ นานนานก็จะคลายหายไป หรือถ้าท่านเกิดรังเกียจเดียจฉัน ความรักนั้นก็กลับได้ แต่ฝ่ายระเด่นมนตรีท่านเป็นน้องเป็นพี่กัน ต้องเจ็บต้องอายไม่รู้จักหายจักเหือดได้ เสียน้องเสียพระนามเสียเกียรยศอย่างยิ่ง เพราะอยู่กับข้างเมือง ยังมีเหตุแค้นเคืองถึงสาหัสได้เช่นนี้ ท่านคิดดูเถอะ เป็นอกของใครจะไม่เสียใจเต็มที
จรกา ถึงยังนั้นจะกริ้วฉันยังไร
สังคามาระตา ทำไมจะไม่กริ้ว การเกิดขึ้นทั้งนี้ก็เพราะท่านหรือมิใช่ เสียแรงองค์ศรีปัตหราและระเด่นมนตรีนับถือว่าท่านเป็นชายเชื้อกษัตริย์มหาศาล จนถึงจะให้ร่วมวงศ์เทวา ท่านช่างไม่ประพฤติตนให้สมกับความเชื่อถือ ใจขลาดเสียยิ่งกว่าสัตรี รักษาอยู่กับที่ควรละหรือปล่อยให้เกิดเหตุ เสียทีใหญ่ถึงเพียงนี้ ไม่ได้ความว่าติดตามหรือต่อสู้ขัดขวางแต่อย่างหนึ่งอย่างใดเลย ถ้าระเด่นมนตรีไม่เชื่อไม่หวังพระทัยในท่าน ที่ไหนจะเสด็จออกมามัวเพลิดเพลินอยู่ที่นี่ ที่ไหนจะเกิดเหตุใหญ่เสียที ท่านเพ็ดทูลเฝ้าแหนระเด่นมนตรี จงคิดอ่านพิดทูลแก้ไขให้ดีดี อย่าให้เกิดขัดเคืองมากขึ้นได้ ที่หม่อมฉันทูลตักเตือนทั้งนี้ ก็เพราะคิดถึงพระคุณที่ทรงไว้วางพระทัยว่าหม่อมฉันเป็นคนรักใคร่นับถือพระองค์ท่าน
จรกา จ้ะ เธอกับฉันรักกันมาก รักกันมานาน รักกันมานาน แต่เมื่ออย่างนั้นก็ผิดจริง ผิด ผิด จะทำยังไรได้ ครั้งนี้ฉันได้ความทุกข์ที่สุด สิ้นสติปัญญา ที่พ่อเตือนทั้งนี้เป็นการดีหนักหนา

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ