บทที่ ๕๔

(จะรดน้ำตาไม่เห็นพล่ำเผลอต่างๆ) อะแฮม อะแฮม ทิวาตปติ อาทิจโจ ปทึมปทึมปทึม ปทึมปทึมมา สันนัทโธปทึมปทึมติ ฮาฌายิตปทึมปทึมปทึม ฮือ อะแฮม เอ้เตนสาวัชเชนะ

(ทำเสียงอย่างโลกทีป ว่าคำพรลิลิต)

ฮือ ฮือ อะแฮม อะแฮม
(ทำเสียง ยูดี)
ขอถวายพร ธรรมดารดน้ำในเวลาการเช่นนี้ ต้องรับพระอทานถวายพระพร เพิ่มเติมเตือนพระสติสักน่อย อันธรรมดาว่าหนุ่มกับสาว อุปมาเหมือนหนึ่งดอกรุกขชาติอันแย้มยินดีที่จะรีบเบิกบานรับแสงพระอาทิตย์อันอุทัย แต่เมื่อต้องแดดหนักไปก็จะเหี่ยวแห้งหนักลงฉันใด ความอุปมัยก็ฉันนั้น เพราะฉะนั้นจงทรงประพฤติการสามัคคีให้เสมอ อย่าให้ยิ่งนักหย่อนนัก จึงจะยืดยืนนานได้ อย่าให้เป็นเหมือนเช่นเขาว่า รักนักมักหน่าย คล้าย โอ๊ (สอื้น) อึหึ อึหึ คิดถึงปะตาระกาหลา ถ้าเสด็จอยู่นี่จะดีพระทัย อึหึ อึหึ อะแฮม ขอถวายพร ที่ถวายพรนี้ยังไม่จบ คือยังมิได้ยถา เพราะจะต้องงดไว้ต่อเมื่อกิจทานสำเร็จแล้ว ขอถวายพระพร