บทที่ ๒๙

สียะตราเถียงกับบุษบา เรื่องดอกไม้

ต่อบทร้อง “ส่วนบุหงานั้นสิชอบใจ” หน้า ๕๕

สียะตรา ทีนี้หม่อมฉันเห็นจะกลับมีความชอบเป็นแน่ หะ หะ หะ หะ ขอประทานหม่อมฉันดมสักดอกเถอะเพคะ วางไว้นานแล้ว ปานนี้เห็นจะสิ้นกลิ่นมือคนเก็บที่ติดอยู่ละ
บุษบา รำคาญกับเด็กคนนี้นัก ดูราวกับพระพี่เลี้ยงผู้ใหญ่ คอยคุมอยู่ทุกฝีก้าว แต่ชั้นดอกไม้มันทิ้งรกอยู่ จะวางเสียให้ดีก็ข้อนว่า
สียะตรา พุทโธ่ ถูกกริ้วอิกเอ้า น้องขอประทานดอกไม้ดอกขอรับ
บุษบา กลุ้มใจนัก อย่ามาหาความหน่อยเลย
สียะตรา (หยิบดอกไม้มาดม) แม้ แม้ มันชั่งหอมแท้แท้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบยังงี้เลย ได้กลิ่นที่กลีบ ดอกไม้มันก็ยังงั้นแหละ แต่กลิ่นที่ก้านมันน่ะ ไม่รู้ว่ากลิ่นอะไรมาติดอยู่ สองกลิ่นมันช่างหอมชื่นจิตต์ชื่นใจ มิน่าเจ้าพี่ทรงหวงนักล่ะ เพราะยังงี้น้องขอถึงไม่ประทานให้

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ