๕๐

ฝ่ายนางเฮงสีภรรยาชีนไคว่จึงคิดว่า กิมงึดตุดได้มีคุณอุปการะแก่เราเป็นอันมาก เราสัญญาไว้ว่าถ้ากลับมาได้ดีแล้วจะคิดฆ่างักฮุยและทหารที่มีฝีมือเสียให้สิ้น กิมงึดตุดจะได้ยกเข้ามาตีเอาแผ่นดินซ้องได้โดยง่าย ครั้งนี้ซันซือตวงจะคุมเอาสุราของหลวงไปพระราชทานให้งักฮุยและนายทัพนายกอง จำจะเอายาพิษใส่เจือลงให้ทหารเหล่านั้นกินตายเสียให้สิ้น คิดแล้วก็ประกอบยาพิษใส่เจือลงในสุราทุก ๆ ไห แล้วก็ผนึกปากไหให้ดีทำเหมือนเก่า

ฝ่ายซันซือตวงจัดผู้คนบ่าวไพร่พร้อมแล้ว ก็มารับขนเอาสิ่งของที่บ้านชีนไคว่ รีบไปเมืองทันจิว ครั้นถึงก็เอาของพระราชทานเข้าไปให้บูเชียงก๋ง บูเชียงก๋งมีความยินดีคุกเข่าลงคำนับรับของพระราชทาน ให้เอาสุรามารวมไว้จะแจกให้ทหารทั้งปวงกิน

ฝ่ายงูเกาแจ้งว่าพระเจ้าซ้องเกาจง ให้ข้าหลวงคุมเอาสุราอย่างดีมาพระราชทานกองทัพก็นึกอยาก จึงมาหาผู้รักษาจะขอกินสักสองสามไห ผู้รักษายกไหสุรามาให้ งูเกาเปิดไหขึ้นกลิ่นสุราแรงฉุนขึ้นกระทบจมูก ปวดศีรษะทันที งูเกาคิดสงสัยจึงตักสุรานั้นส่งให้ทหารเลวกินลองดูว่ารสจะเป็นอย่างไร ทหารผู้นั้นรับถ้วยสุรามาดื่มพอล่วงถึงลำคอก็ขาดใจตาย งูเกาเห็นดังนั้นก็ตกใจจึงพูดแก่ทหารทั้งปวงว่า พวกเราอาสาทำศึกสงครามเอาชีวิตร่างกายเข้าสู้คมอาวุธมีความชอบเป็นอันมาก เหตุไฉนซ้องเกาจงจึงเอาสุรายาพิษมาหลอกลวงแกล้งจะให้พวกเรากินตายเสียดังนี้ งูเกามีความโกรธยิ่งนัก ฉวยไม้กระบองได้เข้าทุบไหสุราแตกเสียทั้งสิ้น ทหารที่รักษาสุราก็เอาความไปแจ้งแก่บูเชียงก๋ง บูเชียงก๋งให้หาตัวงูเกามาถาม งูเกาบอกว่าพระเจ้าซ้องเกาจงเอาสุราเจือยาพิษมาให้พวกเรากินดังนี้ ผิดประเพณีเจ้านายนัก ตัวท่านและข้าพเจ้าทั้งหลายทำศึกสงครามมีความชอบทุกตัวคนไม่มีผิดสิ่งใดมาคิดหลอกลวงฆ่ากันดังนี้ ขอท่านจงเอาตัวข้าหลวงซึ่งคุมสิ่งของมาไปฆ่าเสียเถิด แล้วเข้าไปทูลถามพระเจ้าซ้องเกาจงให้ได้ความจริง บูเชียงก๋งจึงถามว่าสุรานั้นยังเหลืออยู่บ้างหรือไม่ งูเกาบอกว่าข้าพเจ้าทุบไหเสียสิ้นแล้ว บูเชียงก๋งได้ฟังมีความโกรธนัก ว่าเมื่อทุบต่อยเสียหมดแล้วจะเอาสิ่งใดมาเป็นพยานความเล่า ตัวเจ้านี้ทำการละเมิดมาหลายครั้งแล้ว ไม่ควรจะทำราชการอยู่ด้วยกัน จงไปเสียจากค่ายเราในเวลาวันนี้ อย่าคบค้ากันต่อไปอีกเลย ก็สั่งให้ทหารขับงูเกาไปเสียในทันใดนั้น แล้วบูเชียงก๋งจึงให้เอาตัวซันซือตวงมาถามว่าสุราที่เจ้าคุมมานั้นได้ไปพักไว้ที่ไหนบ้าง ซันซือตวงว่าข้าพเจ้ารับจากเจ้าพนักงานมาแล้ว เอาไปฝากไว้ที่บ้านชีนไคว่คืนหนึ่ง ตัวข้าพเจ้าไปเรียกหาผู้คนบ่าวไพร่พร้อมแล้วก็ไปรับขนเอามา ซึ่งสุราเจือยาพิษนั้นข้าพเจ้าไม่ทราบเลย บูเชียงก๋งว่าเห็นชะรอยชีนไคว่จะใส่ยาพิษเป็นแน่ เจ้าจงกลับไปเมืองหลวงเถิด ถ้าเสร็จราชการแล้ว เราจะเข้าไปทูลให้ชำระความเรื่องนี้เอาตัวคนร้ายให้จงได้ ซันซือตวงเห็นบูเชียงก๋งไม่เอาโทษแล้วก็มีความยินดีคำนับลากลับมา ครั้นอยู่มาหลายวันบูเชียงก๋งค่อยคลายความโกรธคิดถึงงูเกา ด้วยเป็นเพื่อนทุกข์ยากลำบากมาแต่ก่อนก็ให้ทหารไปเที่ยวตามหาตัวจะเอากลับมาทำราชการตามเดิม ทหารไปเที่ยวสืบเสาะติดตามก็ไม่พบไม่ปะ กลับมาบอกกับบูเชียงก๋ง บูเชียงก๋งเสียใจเศร้าโศกถึงงูเกาเป็นอันมาก

ฝ่ายงูเกาบูเชียงก๋งขับไล่ไปเสียแล้วก็มีความอาลัยคิดถึงบูเชียงก๋ง ครั้นจะหลบหลีกอยู่ที่ใกล้ ๆ ก็กลัวด้วยตัวมีความผิด เดินทางไปถึงเขาแห่งหนึ่ง พบหลวงจีนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ งูเกาแวะเข้าไปถามว่าเขานี้มีวัดอยู่หรือไม่ หลวงจีนว่าไม่มีวัด งูเกาว่าเหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่แต่ผู้เดียว หลวงจีนว่าอาจารย์ข้าพเจ้ามาจำศีลอยู่บนยอดเขานี้ สั่งให้ข้าพเจ้าลงมาคอยดูว่าเวลาวันนี้จะมีทหารของบูเชียงก๋งเดินทางมาคนหนึ่งชื่องูเกา ตัวท่านนี้ชื่องูเกาหรือมิใช่ งูเกาบอกว่าข้าพเจ้านี้แหละชื่องูเกา เหตุใดอาจารย์ท่านจึงได้ล่วงรู้ เห็นจะเป็นผู้วิเศษดีจริง ๆ ท่านจงช่วยสงเคราะห์พาข้าพเจ้าขึ้นไปให้พบอาจารย์ท่านสักหน่อยเถิด หลวงจีนก็พางูเกาขึ้นไปบนเขานำเข้าหาอาจารย์ งูเกาคุกเข่าลงคำนับหลวงจีนผู้เป็นอาจารย์แล้ว หลวงจีนถามว่าท่านเที่ยวมาถึงนี่แต่คนเดียวด้วยเหตุสิ่งอันใด งูเกาก็เล่าความแต่หลังให้ฟังทุกประการ หลวงจีนว่าท่านจะไปอยู่แห่งใดเล่า งูเกาว่าข้าพเจ้าซัดเซมาไม่มีที่สำนักอาศัย หลวงจีนว่าถ้ากระนั้นจงอยู่ด้วยกันเถิด ที่ตำบลนี้มีความสุขสบาย งูเกาก็ยอมอยู่กับหลวงจีน หลวงจีนบังคับให้งูเกาปล่อยม้าทิ้งเสื้อเกราะและเครื่องอาวุธเสีย ห้ามมิให้เสพสุรากินเนื้อสัตว์ต่าง ๆ งูเกาก็ยอมประพฤติตามหลวงจีนทุกประการ

ฝ่ายเอียเอียวเวลาวันหนึ่งออกว่าราชการปรึกษานายทหารทั้งปวงว่า บัดนี้ทแกล้วทหารของเราก็มีกำลังพร้อมมูลบริบูรณ์มากขึ้นแล้ว เราจะยกกองทัพไปรบกับบูเชียงก๋งอีกท่านทั้งปวงจะเห็นประการใด คุดงวนเกงที่ปรึกษาจึงว่าข้าพเจ้ามีอุบายอยู่อย่างหนึ่ง เอียเอียวถามว่าอุบายของท่านนั้นจะทำประการใด คุดงวนเกงว่าขอให้ท่านใช้อวงจอไปพูดจาเข้าเป็นพวกพ้อง บอกความลับชักชวนบูเชียงก๋งให้มาดูที่ตำบลเขาเมาซัว ด้วยที่นั้นมีหนทางเดินลัดเข้ามาถึงค่ายฝ่ายเราได้ บูเชียงก๋งก็คงจะยินดีมาดูลู่ทาง เราจึงเอาเพลิงเผาขนาบสองข้างทางเข้า บูเชียงก๋งก็คงจะตายอยู่ในไฟ เอียเอียวเห็นชอบด้วย จึงให้หาอวงจอเข้ามาพูดตามอุบายคุดงวนเกง อวงจอว่าเมื่อครั้งก่อนท่านก็คิดอุบายให้ข้าพเจ้าไปชวนบูเชียงก๋งมากินโต๊ะแล้วก็ทำการไม่สำเร็จ ครั้งนี้กลัวจะไม่สำเร็จอีกดอกกระมัง ขอท่านจงตรึกตรองดูให้ดี เอียเอียวได้ฟังก็โกรธว่าตัวเจ้าเป็นพวกบูเชียงก๋งหรือจึงพูดบิดพลิ้วอยู่ดังนี้ ถ้าไม่ไปคิดการพูดจาตามเราสั่งจะตัดศีรษะเสีย อวงจอก็ตกใจกลัวคำนับลาไป ครั้นถึงเมืองทันจิว บอกนายประตูว่าตัวเราชื่ออวงจอจะเข้าไปหาท่านแม่ทัพ นายประตูก็เอาความเข้าไปแจ้งแก่บูเชียงก๋ง บูเชียงก๋งให้มาพาตัวเข้าไป อวงจอเข้ามาคุกเข่าลงคำนับแล้วพูดว่าเดิมข้าพเจ้ามาเชิญไปกินโต๊ะเกิดเหตุขึ้นนั้นก็เพราะเอียเอียวคิดกลอุบายโทษข้าพเจ้าผิดถึงสิ้นชีวิต ข้าพเจ้ายังคิดถึงความรักใคร่ท่านอยู่เป็นอันมาก เมื่อครั้งฮั่นซีตงยกเข้าไปตีค่ายเอียเฮียวที่เขาจัวพวนซัวนั้น เห็นจะมีผู้มาแนะนำบอกแผนที่ให้จึงได้รู้ลู่ทาง บัดนี้ข้าพเจ้าเห็นว่าทางซึ่งจะลัดขึ้นไปค่ายเอียเอียวนั้นก็เป็นที่สำคัญเหมือนกัน ข้าพเจ้าจะใคร่เชิญท่านไปดูทางที่เขาเมาซัว ถ้าเห็นเข้าใจแล้วก็คงจะตีค่ายเอียเอียวแตก ซึ่งการที่ข้าพเจ้ามาแจ้งแก่ท่านนี้ก็เพราะจะแก้ความผิดแต่ก่อน บูเชียงก๋งได้ฟังก็นิ่งตรึกตรองอยู่ คิดเห็นความแล้วจึงว่าเวลาพรุ่งนี้แหละเราจะไป ท่านจงคอยเราอยู่ที่ค่ายเถิด อวงจอก็คำนับลากลับไป นายทหารทั้งปวงพากันเข้าไปว่ากับบูเชียงก๋งว่า ครั้งก่อนท่านไปกินโต๊ะก็เกิดเหตุขึ้นจักแหล่นจะเสียที ครั้งนี้เห็นว่าอวงจอมาล่อลวงให้ไปอีกคงจะคิดทำร้ายแก่ท่านเป็นแน่ บูเชียงก๋งว่า ธรรมดาข้าศึกคิดกลอุบายถ้ารู้ตัวแล้วก็คงแก้ได้ จะเสียทีกันก็เพราะไม่รู้ตัว เราได้รับคำเขาไว้แล้วก็จะต้องไปไม่ให้เสียวาจา บูเชียงก๋งจึงใช้ทหารไปบอกฮั่นซีตงให้คุมทหารทัพบกทัพเรือไปตั้งอยู่ที่เขาเมาซัว ตัวบูเชียงก๋งกับเตียเปา เตียเหียน งักฮุน เอียโฮ้ว ห้านายขึ้นม้าไปค่ายอวงจอ อวงจอก็ออกมาต้อนรับนั่งทักสนทนากันอยู่ประมาณครู่หนึ่ง อวงจอนำบูเชียงก๋งเดินไปตามทางซึ่งคิดอุบายไว้ ครั้นไปถึงสะพานแห่งหนึ่ง บูเชียงก๋งสั่งให้เอียโฮ้วรักษาสะพานไว้ไห้ดี อย่าให้ผู้ใดรื้อเสียได้ บูเชียงก๋งกับทหารสามนายก็ตามอวงจอไป เอียโฮ้วคอยระวังรักษาอยู่ที่สะพาน ขณะนั้น กอเลาเฮ้าทหารเอียเอียวคุมทหารมาจะเข้ารื้อสะพาน เอียโฮ้วแอบพุ่มไม้อยู่ได้ทีก็ตรงเข้าไล่ฆ่าฟันกอเลาเฮ้ากับทหารเหล่านั้นตกใจหนีกระจายไปสิ้น