กาพย์สักรบรรพ

๏ เตสุ ขัต์ติเยสุ ในเมื่อสมเด็จพระเวสสันดรธิบดี แลพระมัทรีศรีสุนทรลักษณนางแก้วเกษกระษัตรี กเถน์เตสุ ทรงพระเกษมศรีสำราญรื่นภิรมย์ ชมพระทานบารมี ท้าวเธอท่อยทีท่อยสนทนา ในพระปิยบุตรทานกถาปราโมทย์ มีพระปรีดาสดับโสตรสาธุการ เอวํ ดังพรรณนาในตำนานกัณฑ์มัทรี สัก์โก สมเด็จอมรินทรโกสีย์สหัสไนย จิน์เตสิ คำนึงนึกในพระไทยเธอผูกพัน เพื่อจะเกียจกันกระยาจกอันค่นจน ว่าวันวานนี้หน่อพระทศพลเวสสันดร เธอทรงประสาทสองพระบังอรอรรคโอรส แก่เถ้าทุรยศยากไร้ อุณ์ณาเทต๎วา ยังเมทนิดลดาลไหวหวาดหวั่น เปนวิจลอัศจรรย์ประจักษ์ จะทำลายสุรไศลหลักให้ล้มลง ผิแลจะมีชายชั่วชาติประสงค์สืบเสาะ มายังสำนักนิหน่อนริศรราชชินวเรศเวสสันดร ยาจิต๎วา จะวิงวอนไหว้ขอนางขัติยเนื้อหน่อนาฏมัทรี อันทรงศรีสรรพศุภลักษณวิไลย สีลวัต์ตึ อันมีศีลไสมยวิมลมเหษี จะพาพระมัทรีเจ้าจากไป อนาโถ จะทำให้พระมหาบุรุษเปนแสนสุด อนาถา ไม่มีผู้ใดที่จะเวยยาวัจกรกระทำวัตร นิปัจ์จโย ก็จะเคืองขัดขุ่นหมองในคลองพรหมวิหารแห่งพระองค์ ยัน์นุนาหํ จำกูจะละเพศเปนพงษ์ภารทวาชสู่สำนักนิพระราชฤๅษี จะทูลขอพระมัทรีศรีสุนทเรศ ให้ท้าวเธอกุมเอาเกษมกุฏบารมี อย่าให้ท้าวเธอพระราชทานพระมัทรีสืบไป แก่ผู้ใดได้ดังนี้ ตัส์เสว ทัต๎วา แล้วจะมอบพระมิ่งมเหษีสุดารัตน์ แก่พระหน่อพุทธางกูรเกษกระษัตริย์เสร็จแล้ว กูจึงจะกลับคืนขึ้นยังวิมานแก้วกนกนพรัตนา อันชื่อมหาเวไชยันต์ ในดาวดึงษ์สวรรค์นั้นแล ๚

๏ ตมัต์ถํ ฯ ตโต รัต๎ยา ฯ ล ฯ อทิส์สถาติ ๚

๏ ภิก์ขเว ดูกรภิกษุสงฆ์ผู้ทรงศีลสาธร ในเมื่อรวิวรวโรภาษ วิวสเน พวยพุ่งแผ้วนภากาศกาลเช้า สัก์โก สมเด็จท้าวโกสีย์ เธอเพี้ยนเพศเปนพราหมณ์ชีชราทวิชชาติ เฉลิมลโบมศรีวิภัศมาศวิมลทรงสร้อยสนสูตรสังวาลวรธุรำ สอดสายประคำข้อมือ มีเครื่องพิธีถือที่จะกองกูณฑ์ประกอบมา ก็ปรากฎเฉภาะพระภักตราสองกระษัตริย์ ปาโต เมื่อแสงพระสุริยจำรัสรุ่งเช้า ทชีอินทร์ก็เข้าไปกราบกราน ประนมกรประฏิสันถารด้วยพระคาถาฉนี้ ๚

๏ กัจ์จินุโภโตกุสลํ ฯ ล ฯ ปุจ์ฉโตติ ๚

๏ โภโต ข้าแด่พระเปนเจ้าผู้เจริญศรีศุขสวัสดิ สถาพรพิพัฒน์ภูลผล ข้าขอถามถึงยุบลจะบรรยาย กุสลํ อันว่าโรคาพยาธิทั้งหลายเก้าสิบหกประการ อันก่อเกิดด้วยสมุฐานถึงแปดที่ กัจ์จิ ยังมีมาเบียดเบียนพระบาทบ้าง ค่อยเบาบางสบายบรมศุขฤๅพระเจ้าข้า อนามยํ ทั้งทุกข์ไภยเพทนานิราศปราศจากขันธ์ ทั้งผลไม้มูลมันยังมีมาพอแสวงหาได้ง่ายดาย ฑํสา จ มกสา ทั้งเหลือบยุงบุ้งร่านร้ายยังราวี ทั้งทีฆชาติก็มีมากในไพรเขียว ตะงาวงูงอดเงี้ยวเกี้ยวก่าย ยังเลื้อยไล่ใกล้กรายให้เกลียดกลัว สัตวอันหยาบช้าชั่วก็เกลื่อนกลาด คือเสือสิงหราชร้ายราน หมู่คชสารสามารถ มาเบียดเบียนพระอาวาศแวดชาย ไม่เปนศุขสบายยังมีบ้างฤๅพระเจ้าข้า ได้มีกระมลเมตตาตอบสาร แก่ข้าทอาจารย์นี้เถิดฯ

๏ สมเด็จพระบรมโพธิสัตว์ ตรัสตอบปฏิสันถารแก่อินทพฤฒาจารย์ฉนี้ โภโต ดูกรทชีชรา ท่านมาถามถึงโรคาความไข้ ทั้งทุกข์ไภยพาฬมฤคชาติ ทั้งนั้นก็นิราศไม่ราวี เราอยู่ที่นี่ก็นานนับถึงเจ็ดเดือน มีแต่สิงสัตว์ในกลางเถื่อนทารุณร้าย ชีวิตนี้ปนไปด้วยโศกไม่ขาดสายสุดซึ่งจะพรรณา พึ่งเห็นหน้าท่านวันนี้ เปนคำรบสองทชีไชยมงคล เทววนิตํ มีมุขมณฑลผ่องใส ส่งสัณฐานวิไลยวิเลศดังพรหมเมศเมืองฟ้า มีครบเครื่องบูชาพิธีธรรม สวาคตัน์เต ท่านมานี้เปนลาภเลิศลํ้าล้วนกุศล เปนมหามงคลคู่มิตร อันจะชี้ทิศทางนิพพาน เชิญทอาจารย์เจ้าเข้าสู่โรงน้ำ เชิญจงฉันให้เย็นฉ่ำชำระกาย จงกินกาฬสอสวายอร่อยรสของป่า ทั้งผลาผลพฤกษาสารพัดจะมี ตามที่จะชอบฉันในฐานที่นั้นนานา อนึ่งโสดท่านเสาะมาถึงที่นี่ เกน เหตุนา ทชีสิชราปราถนาซึ่งสิ่งใด จงบอกยุบลกิจแก่เราไปบัดนี้ ๚

๏ เมื่ออินทอาจารย์จะขอพระมัทรี ก็ทูลคดีโดยอุประมา กล่าวเปนสารคาถาฉนี้ ยถาวาริวโห ฯ ล ฯ ยาจิโต พระพุทธเจ้าข้า บพิตรพระดาบศผู้ทรงพรตพรหมจรรยา วารีวโห เมาะ ปัญ์จมหานทิโย อันว่าแม่น้ำทั้งห้ามีคงคาเปนอาทิ อันเปนชาตินทีต้นวิวัฏฐากัป มาแตกเปนแม่น้ำน้อยอเนกนับบมิได้ มีกระแสสินธุใสเย็นสอาด อันอาโปธาตุเทวา มิได้เห็นแก่หน้ามนุษยนิกร กระหนกระหายหอบร้อนรวนมา ไม่เลือกแลหน้าตาว่ายากมี ชั่วแลดีประการใด ได้อาไศรยทุกสิงสัตว ได้เสพรศวารีรัตน์ระรี่เรื่อย เย็นชะฉ่ำเฉื่อยชื่นใจ คุณพระคงคาอสงไขยคณนา พ้นที่จะอุประมาประมาณได้ จะเปรียบเสมอพระไทยท้าวเธอทรงพระกรุณา แก่ฝูงสัตวอนาถาทุกข์ร้อน บร้างที่จะตัดรอนสำรากราน ระรื่นเริงบรรเทิงทานทำทุกสิ่ง ให้สำเร็จแก่ชายหญิงอันยากมา แม้นจะปราถนาสิ่งใด มิให้เคืองขัดใจกระยาจก ที่ค่นจนเหมือนอกข้าทอาจารย์ พระกรุณาคุณย่อมโปรดปรานไม่ปราศจาก สู้จะเยินยับยากไม่ย่อท้อทนทุกข์ จะให้ฝูงสรรพสัตวเปนศุขในสงสาร มีพระคุณพ้นประมาณเหมือนแม่น้ำทั้งห้า ได้ทรงพระกรุณาข้าทชี จะขอพระราชทานพระมัทรีศรีสุนทลักษณกัญญา จงทรงพระราชศรัทธาทำทาน แก่ข้าทอาจารย์นี้เถิด ๚

๏ เมื่อสมเด็จพระราชฤๅษี ได้ทรงฟังอินทรทชีภารทวาช ขอพระนุชอนงค์นาฎมัทรี มิได้ทรงพระวิปัฏิสารีระทดท้อพระไทย ว่าวานนี้สิอวยอุทิศให้สองสุริโยรสร่วมพระชนม์แล้ว วันนี้ไหนจะอำนวยนางแก้วกระไรได้ จะสันโดษเดียวอยู่ในดงไพรพรั่นจิตร จะคำนงคิดข้อนี้หามิได้ ความดีพระไทยท้าวเธอที่จะทำทาน เหมือนบุรุษเบิกบานบันเทาทุกข์ทลิทกอันตกไร้ มีผู้เอาถุงทรัพย์มาวางให้พันตำลึงถึงมือ มีมโนภิรมย์ชื่นชื้อชมซาบ โสมนัศเอิบอาบอิ่มอก เมื่อท้าวเธอจะยอยกยอดพระภิริยทาน ท้าวเธอจะยังเขาหิมพานต์ให้กัมปนาท ก็ตรัสประกาศฉนี้ ททามิ ฯ ล ฯ มโนติ ฯ ดูกรทชีภารทวาช ท่านมาขอพระอนงค์นาฎองค์ใด ดุจดังดวงใจประจำจิตร เรามิได้คิดเข็ดขามขยาด นวิกัม์ปามิ เรามิได้ไหวหวาดย่อท้อ ด้วยมัจฉิริยหุ้มห่อแหนหวง ที่จะเสือกส้อนทรัพย์ทั้งปวงปิดไว้ ด้วยจิตรเรานี้แจ่มใสศรัทธาที่จะทำทาน ตรัสเท่านั้นแล้วก็บมินานมะนีมะนา นำพระเต้าน้ำสิโตทกธารามารดริน กรวดลงในมืออินทพฤฒาจารย์ ทรงพระบริจาคภิริยทานยอดรัก เปนเอกอรรคมกุฏทาน ในขณะนั้นก็บันดาลเกิดมหาอัศจรรย์ จะหล่มโลกย์เลื่อนลั่นทำลายลงเปนโกลา ดังอัศจรรย์อันมีมาในหนหลัง ครั้งเมื่อพระราชทานสองกุมารมกุฏ อันเปนศรีวิสุทธิทาน แก่ชูชกพฤฒาจารย์นั้นแล ๚

๏ ตมัต์ถํ ฯ มัท์ทึ หัต์เถ ฯ ล ฯ หเนย์ยวาติ ๚

๏ ภิก์ขเว ดูกรสงฆ์ผู้ทรงศีลสิกขา เมื่อสมเด็จพระบรมนราราชฤๅษี เธอทรงสละพระมัทรีศรีสุดารัตน์ อันมีวัตรจรรยา เปนมหามกุฏทาน ตั้งพระไทยเกษมสานต์ทรงอุทิโสทกตกถึงมืออินทพฤฒาจารย์ ก็ทรงพระปนิธานเธอออกพระโอษฐ อัม์โภ ดูกรพราหมณผู้เค้าโคตรคนขอทาน อันพระสัพพัญญูญาณนี้ยอดรัก ยิ่งกว่าพระอรรคมเหษีมัทรีถึงร้อยพันแสนเท่า เดชะภิริยทานของเราครั้งนี้ จงได้ตรัสแก่สร้อยศรีสรรเพชญ์โพธิญาณ ด้วยเดชะศีลสมาธิสารบริสุทธิ ประกอบกันกับมกุฏภิริยทาน ก็เกิดอัศจรรย์บันดาลดินฟ้า ทั้งเมฆหมอกเมฆามืดคลุ้ม ให้เสียวสยองอรุ่มโลมชาติทุกเส้น หนาวยะเยือกเย็นเปนพิฦก ก็เกิดการก้องกกโกลาหลสนั่น อเนกมหามหัศจรรย์บันดาล เหมือนเมื่อพระราชทานสองศรีพระชาลีกัณหา ส่วนสมเด็จนางพระยายอดกระษัตรี ก็ตรองตริคดีโดยปัญญา ว่าสมเด็จพระภัสดาดวงอดุลยรัตน์ เปนมกุฎแก้วเกษกระษัตริย์ทรงพระญาณ ย่อมจะหยั่งเห็นเหตุแห่งแก่นสารสัพพัญญู ที่จะโปรดหมู่อมรมนุษย์ในอนาคต จึงจะเปลื้องปลดปลงให้แก่พราหมณอันยากไร้ชรา ตัวของเราใช่จะชั่วช้าย่อมซื่อสัตย์ สู้วิโยคพรากพลัดพระวงษา ตามภักดีพระภัสดาถึงสิ้นชีวิตร เชิงที่จะชิงชังจึงให้ก็เห็นผิดประการฉนี้ พระมัทรีเธอตรงเห็นแท้ถ่องในทางธรรมท้าวเธอทำทาน องค์นางไม่นิ่วภักตร์เบิกบานดังบัวทองเธอทัศนา เพ่งพิศภักตร์พระภัสดาด้วยปราโมทย์ไม่หม่นหมอง ประดิษฐานอยู่ตามคลองพระเนตรพระราชสามี ส่วนสมเด็จพระฤๅษีก็สงไสย ชำเลืองพระเนตรไปทัศนา ดูดวงพระภักตรานางดาบสินี นึกว่าไฉนหนอนางมัทรีนี้จะเลื่อมใส ฤๅจะเสียนํ้าใจเจ้าจะจำเปน เพราะเหตุเห็นว่าให้แก่ทชีอันชราร่างร้ายอินทรีย์พิการ ครั้นปะพระเนตรนางเธอก็ทูลสารสุนทรนุสนธิ์ ว่าข้าแต่พระองค์ผู้ทรงคุณล้นพ้นบพิตรพระภัสดา แต่พระองค์ได้ทรงเกล้าเกษาข้าพระบาท แต่ยามเมื่อยังพระเยาวราชรอดมา ถึงมัธยมวรรษาล่วงแล้ว แต่ร้ายดีวี่แววประการใด ก็จะแจ้งพระไทยท้าวเธอทุกประการ ยังไม่เชื่อเกล้ากระหม่อมฉานฤๅในครั้งนี้ จึงพิศเพ่งเล็งภักตร์ข้ามัทรีเปนสงไสย อย่าเข้าพระไทยท้าวเธอฉนั้น พระองค์เหมือนเสวตรฉัตรกั้นร่มเกษ เปนจอมจิตรอิศเรศบำรุงเกล้า ของข้าพระพุทธเจ้าผู้ทาษี แม้นทชีจะปราถนา ซึ่งเนื้อหนังมังษาสริรกาย จงฉะฟันบรรยายยื่นให้ แม้จะขัดค่าเปนของขายประการใดก็ดี ข้าพระพุทธเจ้ามัทรีจะสู้ตาย จะเอาชีวิตรนี้ทูลถวายสนองพระคุณ จงทรงพระการุญรงับใจ จากจิตรอันสงไสยข้าพระบาท ตามแต่จะทรงพระประสาทสละทาน ให้เสร็จแก่พระโพธิญาณณะภาคน่า มัทรีมิได้อิสสาที่จะสอดแคล้ว ในพระยอดแก้วเกษกระษัตริย์ จงทรงพระโสมนัศบำเพ็ญทาน ในกาลบัดนี้เถิด ๚

๏ ตมัต์ถํ ฯ เตสํ สังกัป์ปมัญ์ญาย ฯ ลฯ วิปัจ์จตูติ ๚

๏ ภิก์ขเว ดูกรภิกษุสงฆ์ผู้ทรงศีลสมาธิปัญญา เมื่อสมเด็จอำมรินทรเจ้าไตรตรึงษตรีเนตร ครั้นตรัสทราบเหตุหัทยาไศรย สองกระษัตริย์เสมอพระไทยศรัทธาท้าวเธอทำทาน เธอทรงพระโสมนัศเกษมสานต์ตรัสสรรเสริญ ว่าขอสองพระบรมกระษัตริย์จงทรงจำเริญราชศิริสวัสดิสืบไป เย ปัจ์จุหา อกุศลข้าศึกใดสิบสี่ มีมัจฉิริยตระหนี่อันเข้มข้น ทิพ์พา อันอาจจะป้องกันมนุษเทวสมบัติ พระองค์ก็รานรอนตัดเสียได้ มายกพระยอดรักร่วมใจบริจาคทาน เปนมกุฏแก่นสารประเสริฐสุทธิ จนดินฟ้าฝนสมุทไม่มีวิญญา ก็เอิกเกริกโกลาจะล่มโลกยเลื่อนลั่น ทุกขุนเขาสนั่นนฤนาท ดังจะสบั้นสบัดฟัดฟาดกระทบกัน ทุกฝูงเทพอินทร์จันทร์จตุโลกบาล ทั้งพระยมพระกาลกุลีปชาบดีศรราช ท้าวสุทธาวาศมหาพรหม พร้อมประนมนมัสการ กระทำอนุโมทนาทานถวายทิพยบูชา ชวนกันชื่นชมภิรมยหรรษาสรรเสริญ ว่าใครในโลกยนี้ที่จะก่อเกินกฤษดาภินิหาร ให้เหมือนพระผู้ยอดญาณอย่างนี้ มายกยอดพระบารมีมกุฏทาน ต่อผู้ทรงศรีศีลสารสัปรุษชาติ จงองอาจอำนวยในทานที่ทำยากอย่างนี้ได้ อันผู้มิใช่เชื้อชาติชินวงษ์ ก็ไม่อาจองที่จะเอื้อมอำนวยทาน ทำทั้งนี้นี่ยากนักหนา คนทั้งสองเหล่าแลจะไปในภพภาคน่านั้นต่างกัน อสัน์โต เผ่าพวกผู้อาธรรม์ทุจริต ครั้นสุดสิ้นชนมชีวิตรวางวาย จักไปอุบัติในอบายเบื้องปรโลกย์ จะเลยละซึ่งศุขเสวยโศกแสนเวทนา สัน์โต พวกสัปรุษนราสุจริต เมื่อนิราศร้างชนมชีวิตรอาตมา สัค์คปรายโน จะมีสวรรค์ศุขเบื้องน่านำปฏิสนธิ์ ให้เสวยศุขสมบัติเบื้องบนเปนบรมศุขเกษมศานต์ ในกนกรัตนพิมานอมรมณเฑียรทิพยโภคา ณฉ้อชั้นกามาพจรโลกย์ กว่าจะล่วงสรรพทุกข์โศกสู่นฤพาน เหมือนพระองค์ประสาทสองสงสารเสมอชีวิตร ทั้งพระมิ่งมิตรมเหษีสุดกำลัง พรห๎มยานํ เปนพระอริยราชยานอย่างเอก อันจะล่วงอบายโลกย์ลุเสลขสละมาร จะเสด็จเข้าสู่เมืองอมตมหานิพพานพ้นทุกข์ ด้วยวิมุติศุขสิ้นสงสาร เสร็จแก่สร้อยสรรพัญญุตญาณยอดฟ้า ด้วยพระมิ่งมงคลมหามกุฏทาน ในกาลครั้งนี้แล ๚

๏ สัก์โก สมเด็จอำมรินทรา เมื่ออนุโมทนาในพระทานบารมีพระราชฤๅษีเสร็จแล้ว จึงทรงพระดำริห์จะถวายนางแก้วกระษัตรี ท้าวเทพโกสีย์ก็สำแดงสาร ด้วยเทวโองการฉนี้ ๚

๏ ททามิ โภโต ฯ ล ฯ ททามิ เตติ ๚

๏ โภโต ข้าแต่พระฤๅษีสรรเพชญ์พงษ์ ข้าบาทขอถวายพระองค์พระอรรคมเหษี สัพ์พังคโสภณํ อันมีวิมลวรลักษณ์ ด้วยท้าวทั้งสองเปนกระษัตริย์ทรงศักดิศรัทธาธรรม์ เปนเที่ยงแท้เสมอกันการกุศล บริสุทธิหมดวิมลราคี ยถามโย จ สํโข จ ขาวบริสุทธิดังสังข์ศรีใสสอาด ใส่ธรรมชาตินํ้านมอันขาวทั้งสองเสมอกัน เหมือนพระองค์ทั้งสองกระษัตริย์ทรงธรรม์ศรัทธา ทั้งตระกูลก็เปนเกษกระษัตริย์วงษาทั้งสองสม ประกอบเกิดเปนกรรมนิยมให้ไพร่ฟ้า กระทำประทุษฐโทษาให้สองกระษัตริย์ บัพพาชนิยกรรมให้พรากพลัดมาอยู่ป่า เปนอนาถาทนไร้ ยังทรงพระราชศรัทธาทำได้ด้วยบริจาคทาน พ้นที่สัตว์สามาญจะทำได้ ขอบพิตรจงพ้นโพยไภยพาลพยาธิ์ อย่าได้เบียดเบียนพระบาทจงสมบูรณ์ ในประยูรสุริยวงษ์ จงเร่งทรงพระราชศรัทธา ทำกุศลกิริยาให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เมื่อท้าวสหัสนัยอำนวยน้อมเวนถวายองค์นางแก่พระจอมจักรจุฬาโลกย์ ลุแล้วซึ่งอาโภคเจตนาไม่เคลือบแคลง สมเด็จท้าวพันแสงสุรินทรา เมื่อจะสำแดงองค์อาตมาให้ปรากฎ แก่พระดาบศทั้งสองกระษัตริย์ ท้าวไตรตรึงษ์ก็ตรัสพระวาจา ว่า ข้าพระองค์มิใช่ชราพราหมณ์ชี เทวิน์โท ข้านี้คือโกสีย์สหัสเนตร มายังห้องหิมเวศวงวัด เพื่อจะถวายพระพรพิพัฒน์อัฐเภท พระองค์จะทรงสังเกตปราถนาในพระพรวราอันใด ข้าบาทจะได้ให้ดังปราถนา สมเด็จอมรินทราตรัสเท่านั้น บพิตรก็เหินหันเหาะขึ้นเหนือนภากาศ เปล่งพระรัศมีโอภาษพวยพุ่งรุ่งเรืองอร่ามวิไลย ดังแสงพระสุริยอุไทยประเทืองขึ้นมา เหนือยอดยุคุนธรบรรพตานั้นแล ๚

๏ โพธิสัต์โต สมเด็จพระบรมโพธิสัตว อันสร้างสมดึงษปรมัตถบารมี เมื่อจะรับวโรรัตนเรืองศรีแปดประการ แด่สำนักนิท้าวมัฆวานเทเวศร์ ก็ทูลแก่ท้าวสหัสเนตรฉนี้ ๚

๏ วรัญ์เจ เม ฯ ล ฯ วรํ วเรติ ๚

๏ สัก์ก ข้าแต่ท้าวโกสีย์สุรินทรา เจอโท ถ้าพระองค์จะทรงพระกรุณาอำนวยพร ให้ภูลผลบวรแก่ข้าพระบาท ขอให้สมเด็จพระบิตุราชเรืองยศ หย่อนพระไทยท้าวเธอออมอดอนุโมทนา ทรงพระโสมนัศาเสด็จลีลาศ ด้วยจัตุรงคราชเสนาออกมานิมนต์ไปครอบครองประชาชนชาวพิไชยเชตุดร ปฐเมตํ วรํ เปนปฐมพรจงภูลพิพัฒน์ หนึ่งเมื่อถึงบุรีรัตนราไชย ขอให้ได้ปล่อยนักโทษทั้งหลาย บรรดาโทษถึงตายต้องพันธนา ให้พ้นจากอาชญาราชทัณฑ์ ทุติเยตํ เปนคำรบสองสิ่งสรรพสิทธิแก่ข้า เย จ วุฑ์โฒ หนึ่งฝูงมนุษยนิกรแก่หนุ่มมัชฌิมาปานกลาง ให้ข้าได้เปนที่อิงอ้างอาไศรย เลี้ยงชีวิตรอยู่ในสำนักนิข้าอย่าเข็ดขาม ตติเยตํ พระพรเปนคำรบสามจงประสิทธิ ปรทารํ หนึ่งในมิ่งมิตรเมียท่าน ขออย่ามีใจลห้อยหาญหรรษา เสพด้วยภิริยาท่านผู้อื่น สทารปสุโต ให้ใจข้านี้ชูชื่นเชยชิด ในนางผู้มิ่งมิตรมเหษี สันโดษเดียวด้วยพระมัทรีทรามสวาดิ หนึ่งอย่าลุอำนาจในนางสัตรี จตุต์เถตํ พระพรเปนคำรบสี่จงให้ประสิทธิ แก่ข้าบาทบพิตรในครั้งนี้ ปุต์โต เม หนึ่งพระลูกข้าทั้งสองศรีอันเลิศลักษณ์ เกิดแต่อุทรร่วมรักข้าพระองค์ ให้เจ้ามีศรีสวัสดิสบประสงค์สืบวรรษาสรรพไวยวัฒนาเนิ่นนาน จงเนาในวรรษากาลเกินกำหนด ให้ยิ่งยงทรงพระยศยอดกระษัตริย์ จงได้ราชาภิเศกเสวยเสวตรฉัตรรัตนราไชย ชูเฉลิมโลกย์เปนหลักในพระธรณี เปนปิ่นแก้วกระษัตริย์ศรีสืบสมมุติวงษ์ ให้กอปด้วยพระเกียรติยศสูงส่งสุดทิศ ด้วยราชธรรมทศพิธแผ่ไปทั่วทิศา ปัญ์จเมตํ พระพรเปนคำรบห้าจงให้ประสิทธี ขอพระสังกรโกสีย์จงโปรดประทาน หนึ่งเมื่อข้าสถิตย์ถึงราชฐานอัฒราติราตรี วิวสเน ยามเมื่อไขพระสุริยศรีสว่างแผ้ว ขอให้ห่าฝนแก้วเจ็ดประการ เปนสัตตพิธรัตนวรรษาสารสะแส้ตก เต็มณเบื้องบกบรรดาแดนขัณฑเสมาเมืองพิไชยเชตุดร ให้ประชากรอิ่มอก พระพรเปนคำรบหกประการแล้ว ททโต เม หนึ่งให้จิตรข้าผ่องแผ้วประสาทใส จะสู้เสียสละทานสักเท่าใดก็ดีโดยประดิทิน ขอให้ทรัพย์อย่ารู้สิ้นสาบสูญ ให้สืบทรัพย์เพิ่มภูลภิญโญยิ่งขึ้นไป ให้ทานแล้วจงมีใจแจ่มจำรัส ประภัศรผ่องพิพัฒน์เพ็ญแผ้ว อย่าได้สอดแคล้วคลางแคลง ด้วยใจนึกกินแหนงในทางทาน พระพรถ้วนถึงเจ็ดประการณโกสีย์ อนึ่งโสดเมื่อข้านี้จะนิราไลย เปนอายุไขยขันธเภท สัค์คคามิวิเสสคู ขอจงประเวศยังเวียงสวรรค์ เสวยทิพยสมบัติอนันต์นับแสน ในเมืองแมนอมรมาศพิมานแดนดุสิตสถาน ถึงกำหนดห้าสิบเจ็ดโกฏิหกล้านสตะวรรษาสวรรค์ จงจุติจากขันธลงมาเมืองมนุษย์ เปนอวสานเสร็จสุดปัจฉิมชาติ ให้สิ้นสุญอกุศลขาดขันธมารหมู่กิเลศ ลุเปนพระโลกเชฐสัพพัญญูยอดสงฆ์ ให้สรรพด้วยวิเศษญาณยิ่งยงอนาวรวิชา ได้โปรดสรรพสัตวคณานฤกิเลศ เข้าสู่นิเวศเวียงวรวิมุติศรีวิสุทธิวิโมกข์ ให้สิ้นสรรพทุกข์โศกสู่อมัตมหานฤพาน พระพรแปดประการทั้งนี้ ขอพระเจ้ากุญชรแก้วโกสีย์ประสาทสิทธิ แก่ข้าบพิตรผู้พึงพอ อันทูลขอนี้เถิด ๚

๏ ตมัต์ถํ ฯ ตัส์ส ฯ ล ฯ เมส์สตีติ ๚

๏ ภิก์ขเว ดูกรภิกษุสงฆ์ผู้ทรงศีลสังวร เทวิน์โท สมเด็จท้าวสุชัมบดีศรสุรินทรา ได้ทรงสดับกถาสุนทรธรรม์ ท้าวเธอทรงเกษมสันต์ประสาทสิทธิ แก่บพิตรพระเพศสันดรว่า ขอบพิตรอย่าปรารมภ์ร้อนรันทดพระไทย อจิรํ มิช้ามินานสักเท่าใดที่จะเนิ่นนาน สมเด็จกรุงสญไชยภูมิบาลบวรบิตุเรศ จะยกพลจตุรงค์รีบประเวศมายังวงกฏ จะเชื้อเชิญพระดาบศให้ปริวัตร เปนบรมกระษัตริย์ราชาภิเศก จะมอบมิ่งมไหสวรรย์ให้เปนเอกอรรคมหิศร ครอบครองพระนครสีพี สัพ์เพเต มโนรถา พระพรทั้งแปดประการนี้จะสมนึกเหมือนมโนรถ มาจิน์ตยิ ขอบพิตรอย่าระทดทุกข์พระไทย จงตั้งพระสติไว้อย่าลืมหลง ในที่จะสืบสร้างทรงพรหมวิหารให้วัฒนาการสืบไป ในกาลบัดนี้เถิด ๚

๏ ตมัต์ถํ อิทํ วัต๎วาน ฯ ล ฯ อปัก์กมีติ ๚

๏ ภิก์ขเว ดูกรพระภิกษุสงฆ์ผู้ทรงศีลสมาธิญาณ สมเด็จท้าวมาฆวานเทเวศร์ สุชัม์ปติ เปนปิ่นเกษนางอสุราสุชาดา ทัต๎วา เธอทรงประสิทธิ์ด้วยเทวฤทธิประสาท วรํ ซึ่งอัฐโกฏฐาสพระพร แก่สมเด็จพระเพศยันดรราชฤๅษี สมเด็จท้าวเทพสุลีก็ลาลอยละลิ่ว แลละลิบปลิวยังเวหารเห็จเหาะเข้าห้องรัตนพิมาน อันเปนนิวาศสถานนั้นแล ๚

สัก์กปัพ์พํ นิฏฺฐิตํ

ประดับด้วยพระคาถา ๔๓ พระคาถา

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ